Lilo Achmatova

Naam:Lilo Achmatova
leeftijd: 17
gedrag: Ze is helemaal geen eenzaat, Lilo voet zich het best bij anderen. Anderen die haar niet kleineren, maar ook niemand die zij te min vind. Ze is vriendelijk en ze lacht graag, maar niet uitbundig. Ze kan ver gaan in haar wil doordrijven, toch geeft ze haar fouten toe als ze die ziet. Ze is sociaal en lijkt op het eerste gezigt open, maar houd veel voor zichzelf.
uiterlijk: Lilo haar rode ogen staan mooi bij haar lange zwarte haar. Het liefst draagt ze donkere kleren met een groene tint.
geschiedenis: Pijn, veel pijn. Zo begon haar leven. Of niet? Neen, ze herinnert haar een naam. Alleandro. Toen ze net ontwaakte was het een van de eerste dingen waar ze aan dacht. Ze snelde naar hem toe. Maar onderweg werd ze ergens tot aangetroken, het was onweerstaanbaar. De geur vulde haar geest en ze veranderde van koers. Ze zag al snel waar de geur vandaan kwam. Mensen. Lilo ademde diep in. Neen, dat zou ze niet doen, nooit. Maar ze kon haar niet bedwingen en voor ze het wist lagen er 3 dode lichamen in haar buurt. En het was haar schuld. Ondanks het schuldgevoel voelde het goed. Ze voelde haar meer compleet. Al snel genoeg kwam het weer in haar op, Alleandro. Ze ging weer door, naar zijn huis. Ze was zo snel. Hoe kwam dat? Alles was zo scherp zichtbaar. Elk detail, zelf met deze snelheid. En mensen eten... Ze was toch geen kanibaal? Ze had geen tijd om erover na te denken, ze stond al in zijn huis. "Alleondro" Ze herkende haar eigen stem niet meer toen ze zijn naam riep. Slaapdronken zag ze hem naar beneden komen. Zijn ogen vulden zich met angst. "Lilo? wat heb je gedaan? Je zit onder het bloed! En wat is er met je ogen gebeurd? Je bent zo bleek!"Hij zweeg plots. Hij zag een druppel bloed van haar tand vallen. De puzzelstukjes vielen in elkaar." Je bent een..." Zijn ogen werden groot."Monster." Hij riep het niet, hij zei het verachtelijk. Hij wou niets meer met haar te maken hebben. Monster? Ze was niets veranderd toch? Maar ze had mensen vermoord. En eigelijk vond ze het niet eens erg. Met een shok kwam ze tot dat besef. "maar ik zie je graag."Ze fluisterde de woorden. Hij ging naar een kast. Met een betraand gezicht richte hij een pistool op haar. "Zeg dat nu niet." Hij wou net schieten, maar Lilo was sneller. Ze had het geweer afgepakt. Hij rook ook zo lekker. Ze had nog altijd honger, Hij rook beter dan de drie ervoor tesamen. Voor ze wist wat ze deed Zette ze haar tanden in zijn nek. Ze verwelkomde de rode vloeistof in haar mond en dronk gulzig. Toen hij leeg was liet ze hem vallen. "Monster,..." Ze aanvaarde haar nieuwe titel. Ondanks dat ze niet snapte hoe ze haar liefde van haar levn kon doden. Ze zou het niet als een verwijt zien,maar als een teken van respect voor haar macht. Jarenlang sloop ze als een schaduw door de bossen. Altijd in de buurt van mensen, maar toch buiten hun bereik. Ze merkte dat ze sneller, sterker, en mooier was dan ooit tevoren. Sinds ze dat laatste merkte leefde ze onder de mensen. Ze vonden haaradembenemend en boden zich bijna aan als prooi. Haar leven kon bijna niet beter.
gave: Lilo heeft de gave om de elementen te controleren