Vergiffenis vragen

Het was een donkere dag toen Lilo de kerk binnenging. Met haar lange zwarte jas strak om haar heen hoopte ze dat ze niet opviel. Maar in dit waar was een zonebril op zen minst opmerkelijk. Toen ze net binnenkwam begon het te regenen. Schuchter keek ze om haar heen. Goed er was niemand. Het zou niet echt handig zijn moest ze eerst de hele omgeving nog moest uitmoorden. Dat hoort ook niet in een kerk, en zeker niet als je er binnengaat voor vergiffenis. Lilo ging wat meer naar voor, in God had ze nooit geloofd. Misschien is het daarom wel een rare plek. Maar ze gelooft wel in een hemel, en die zou haar wel zien. Hij zou haar wel zien. Toen ze de hele kerk was doorgewandeld en goedgekeurd, verplaatste ze zich naar het midden en liet ze zich op heet knieën vallen. ” Ik vraag je om mij te vergeven” tranen stoomden over haar gezicht toen ze die woorden fluisterde. Ze herinnerde zich het bloed dat over de vloer stoomde. Waarom had ze niet meer doorzettingsvermogen? Ze had hem ook vlug kunnen bijten en hem laten veranderen. Dan zouden ze eeuwig samenzijn. Maar ze wist goed genoeg dat ze nooit zou kunnen stoppen, zelf al was ze geen nieuweling geweest. Hoe hongerig ze soms ook is, en hou bevrijdend de smaak van bloed ook kon zijn, niets ging op tegen zijn bloed. Ze zou het ook niet aangekund hebben om hem te zien verouderen. Bovendoen walgde hij van haar. Ze walgde ook van haarzelf. “Maar ik had geen keuze, ik zag je graag. Ik zie je graag. Ik kon het niet aan dat je niet meer van me hield, en ik kon niet stoppen. Ik wou niet dat je doodging. Ik wou dat je veranderde, maar ik kon niet stoppen. Ik ben een monster.” Haar stem klonk als een jammerklacht verdronken in tranen. Dat was het ook. Hij had net dezelfde woorden gebruikt, je bent een monster. Ze hoorde zijn stem nog steeds nagonzen in haar hoofd. Het was het enige dat ze nog van hem had. In stilte en in tranen bleef ze op haar knieën op het bankje zitten.

Snel liep Bella door een van de straten van Forks. Ze had haar jas net helemaal dicht gemaakt toen het begon te regenen. Bella was de regen nu inmiddels wel gewend, het regende namelijk bijna iedere dag in Forks. Even keek ze om zich heen. De enige openbare plek waar ze nu kon schuilen was de kerk. Ze geloofde zelf niet dus wat had ze nou eigenlijk in die kerk te zoeken? Bedachtzaam liep ze dichter naar de kerk toe. Ze wilde schuilen voor de regen, ze had namelijk geen zin om doorweekt thuis te komen. Even haalde ze diep adem en deed ze de deuren van de kerk open. Ze liep naar binnen. De kerk was op een persoon na leeg. Bella's natte schoenzolen piepte op de gladde vloer van de kerk. Onhandig glibberde ze naar een van de lege banken en ging ze snel zitten. Een meisje met een zwarte lange jas zat geknield op een bank. Bella hoorde wat ze zei. Even beet ze op haar lip. Het was niet goed om hier te zijn, ze luisterde nu iemand af en om een of andere reden begon haar hart sneller te kloppen. De stem van het meisje klonk jammerend en als een klacht verdronken in een bad van tranen. Het meisje had het over veranderen dat ze niet kon stoppen. Bella's hart begon nog harder te kloppen. Het meisje was dus een vampier, een vampier die niet kon stoppen iemand leeg te drinken. Bella wilde opstaan maar alleen al het kraken van de bank toen ze opstond verraadde haar al. Ze liep snel naar de uitgang van de kerk maar nu verraadde zelfs het piepen van haar natte schoenzolen op de grond haar. Even zuchtte ze en legde ze haar hand op de deurklink en ze draaide haar hoofd naar het meisje toe...

Lilo werd woest. deze mens was zomaar binnengekomen om haar te horen. Ze had het recht niet om te leven. Met rood gloeiende ogen stond ze in een fractie van een seconde voor het meisje. Ze zag het amper, ze moest wel jong zijn. Ergens leek het meisje vertrouwd met vampieren, ze reageerde te natuurlijk. Een glimlach speelde om Lilo haar mond"Zo zo, weet de Volturi wel van jou kennis af?” Lilo wou het meisje de kans geven om te antwoorden, ze had helemaal geen honger dus dit meisje overleveren aan de Volturi zou niet erg zijn. Maar ze kon dit gemakkelijk zelf aan. Bovendien was ze woest dat de oren van dit meisje haar gebeden naar haar geliefde gehoord hadden. Die waren niet voor haar oren bestemd, dus ze zou het niet mogen weten. Dus ze zou het niet weten. Ze zou het meisje niet aan de Volturi overleveren, ze was van haar. Niet uit honger, maar wraak. dat zou haar leren om haar neus in andermans zaken te steken. Monster, dat was het juiste woord. Ze kwelde het meisje alleen maar, omdat de gedachte van overgeleverd word aan de Volturi erger is dan op staande voet vermoord worden. Niets was minder waar, Lilo zou haar laten lijden. Monster…

In een fractie van een seconde stond het meisje/de vampier voor Bella. Bella liet de deurklink los. Meteen werd haar aandacht getrokken door de rode kleur van de ogen van de vampier, het zag er angstaanjagend uit en meteen dacht Bella aan de laatste keer waar ze James gezien had. Bella beet even op haar onderlip en haar hand schoot meteen naar het halve maantje op haar arm waar James haar gebeten had. Bella keek weer naar het meisje die een vraag stelde, een glimlach speelde om de mond van het meisje waardoor Bella's hart iets sneller begon te kloppen. Zij, Edward en Alice hadden de Volturi beloofd dat zij, Bella, een vampier zou worden. Nog steeds was dat niet gebeurd. 'Welke kennis?' vroeg Bella een beetje aarzelend van het meisje. Waarom vroeg het meisje dat? Zou het meisje weten dat zij meer wist dan welk ander mens dan ook over vampiers. Nogmaals beet Bella op haar lip en keek ze het meisje strak aan. Het meisje had genoeg zelfbeheersing en had waarschijnlijk geen honger anders was Bella wel meteen gebeten, maar dat kon altijd nog gebeuren. Bella deed een stap achteruit. Er was nu niemand die haar kon helpen als de vampier haar wilde leegdrinken. Ze had Edward en de rest van de familie Cullen al heel lang niet meer gezien, net als Jacob. Een pijnlijke steek ging door Bella heen toen ze aan Edward dacht....

Lilo lachte hooghartig, enkel voor het effect dramatischer te maken. "De kennis, dat je weet dat vampiers bestaan. Sterker nog, dat je weet hoe te reageren. Achja, eigenlijk is dat ook niet waar. Hoe zou je kunnen ontsnappen aan een monster zoals..." Onder het spreken kwam ze langzaam dichter bij het meisje, een grijns verspreide zich over Lilo's gezicht. "Ik." Ze had opties gehad, of ze zou plots voor het meisje haar gezicht staan en het laatste woord zowat roepen. de 2de dramatische optie, was haar hoofd een beetje wegdraaien en haar glimmende hoektanden even te laten schitteren in het licht. Lilo koos voor optie 2. Ondanks dat ze een vampier was, en dus al die show niet nodig had om dramatisch te zijn, hield ze van dit spelletje. De angst hoog laten oplopen tot ze te ruiken was... Heerlijk. Lilo richtte haar blik weer op het meisje. "Stop met dat bijten op je lip, kindje. Wie weet gaat die nog bloeden, en dat zouden we toch niet willen... Ofwel? Even terug naar de Volturi, als je van ons bestaan afweet, weet je ongetwijfeld van de Volturi af, en die hebben niet graag dat mensen van ons bestaan. Ik zou alleen maar goed doen aan jou uitlevering aan hen. Loos gedreig, dat was het. Haar woede was groot, deze was van haar. Er zou geen druppel meer van overschieten. Wie was dit mensenmeisje om zomaar binnen te stormen, en haar te storen. haar af te luisteren, en dan proberen te ontsnappen. Misschien was ze toch niet zo slim als ze op het 1ste gezicht leek.

Bella luisterde een tikkeltje gespannen naar het meisje dat alles dramatisch leek aan te pakken. Het meisje, of de vampier, was niet dom dat was wel te horen aan de woorden die ze uitsprak. Het leek net of niets de vampier ontging. Toen er een grijns over het gezicht van het meisje verspreidde ging er een rilling door Bella's rug, het leek net alsof ze weer oog in oog met James stond. Even keek Bella weg van de vampier en keek ze naar de grond. In haar hoofd woog ze de kansen af die ze had, één: ze kon proberen te ontsnappen, dat zou waarschijnlijk toch niet lukken, en wat waren haar anderen kansen? Een vlaag van paniek overspoelde haar waardoor ze niet helemaal helder meer kon nadenken. Wel drong het nu pas tot Bella door dat de vampier zichzelf een monster had genoemd. Bella keek het meisje aan. 'Je hoeft geen monster te zijn, er is een manier om als vampier geen monster te hoeven zijn,' fluisterde Bella, bang dat haar woorden door de hele kerk zouden galmen, tegen het meisje. Als de vampier dierenbloed dronk hoefde ze dus geen mensen te vermoorden of op een andere manier aan mensenbloed te komen en was ze dus in principe een vegetariër, en dan kon je toch geen monster zijn? De vampier begon verder te praten, over de Volturi. Even bedacht Bella zich of ze iets erover moest zeggen. Ze besloot van wel. ‘We hebben de Volturi beloofd dat ik een vampier word…’ begon Bella te vertellen, ze haalde even al haar adem bij elkaar, ‘Er is al een datum gepland, dus ze zullen me nu nog niet vermoorden als jij me aan hen uitleverd.’ Bella probeerde zelfverzekerd te klinken, wat aardig lukte omdat ze het zo graag wilde, maar toch leek het onwaarschijnlijk dat ze ooit Edward weer zou zien. Ze had hem al zo lang niet gezien. Een steek ging door Bella’s borstkas en ze sloeg haar armen om haar buik heen. Ze wilde niet openscheuren van pijn...

Een spottend glimlachje trok over Lilo haar gezicht. Juist… geen monster… ze moest moeite doen om niet in lachen uit te barsten. Een datum dus…”Een datum? Waarom zou de volturi willen dat jij, met een vluchtig handgebaar maakte ze duidelijk dat ze het op het meisje had, dat was ook logisch, er was niemand anders in de kerk. een vampier word? En ach, ik ben een monster, wil je die titel in twijfel trekken?” Lilo trok nieuwschierig een wenkbrauw op. Om de 1 of andere reden ebde haar woede weg. Dit meisje dacht dat ze alles onder controle had, maar toch was ze zenuwachtig. Nog een bewijs dat ze wat van haar soort afwist. Haar antwoord zou haar leven kunnen redden. Monster was haar bijnaam, en zoveel meer. Monster was een eigenschap, die Lilo is toegekend door de enige waarvan ze het zou aannemen. Respecteren zelf. Een zweem van innerlijke pijn was kort zichtbaar in Lilo’s ogen. Niemand zou zijn woorden in twijfel trekken,daar zou zij wel voor zorgen.

Bella aarzelde even en keek de vampier met grote ogen aan. Ze zocht zorgvuldig haar woorden bij elkaar voordat ze de woorden uitsprak. 'In de toekomst is gezien dat ik een vampier word, de Volturi had daar geen problemen mee... Er is dus al een datum gepland waarop ik vampier word...' zei Bella op een fluistertoon tegen de vampier. Even haalde ze diep adem en vervolgde: 'Ze hebben er geen probleem mee als ik vampier word en aangezien er al een datum is vastgesteld hebben ze me laten leven... Het moet nog komen, dus... de Volturi zal mij waarschijnlijk niet doden... Dat komt ook omdat ze willen zien wat ik kan als ik een vampier ben...' Bella haalde nogmaals diep adem en wendde haar niet van de vampier, of het meisje, af. De vampier zag er iets minder aangstaanjagend uit toen het leek alsof een deel van de woede wegebde uit het meisje, dat bemoedigde Bella een klein beetje. Bella wilde de titel wel degelijk in twijfel trekken omdat elke vampier, nou ja bijna elke vampier, goed kon worden maar zei het niet omdat ze bang was dat haar dood zo sneller in zich zou komen.
Nog steeds hield Bella de vampier in de gaten, haar ogen wendde ze niet van de ogen van de vampier af. Even leek het alsof er een zweem van pijn door de ogen van de vampier ging. Bella wist niet wat ze moest doen. Ze kon nog steeds proberen te ontsnappen maar ze wilde niet nog een keer woede in deze vampier opwekken en ze had het idee dat ze nu toch naar de Volturi in Volterra werd gebracht en dat er een zou sterven. Waarschijnlijk zijzelf en dat ze nooit meer Edward, Renee, Charlie, Jacob en de familie Cullen zou zien. Een pijnlijke schok ging door Bella's lichaam en ze sloeg haar armen weer om haar buik heen...

Lilo keek het meisje aan, wou ze haar afleiden of zo? Ze zou beter moeten weten dan dat ze een vampier zou proberen afleiden. Lilo besliste om de vreemde handeling te negeren. Ze kon haar niet inbeelden waarom ze dat deed, ze had wel al gehoord over mensen en hun ziektes. Misschien had ze een maagzweer. In ieder geval was het niet Lilo haar probleem. “Ach, als de Volturi het in orde vind,” Lilo deed een poging om achteloos te lijken. Nu waren de kaarten gekeerd. Ze wou dat ze dit meisje gewoon vermoord had. Nu zou ze misschien geklikt worden aan hen en dat zou wel eens in Lilo haar nadeel kunnen lopen. Misschien betekende het wel haar dood.Dan zal dat wel in orde zijn zeker. Maar waarom kom je zomaar binnen, om mij te storen. Ik heb enkel angst opgemerkt, maar spijt… Lilo schudde haar hoofd. Ergens voelde ze zich verslagen, want ze zou dit meisje niet eens iets kunnen aandoen voor dit tekort aan respect. Het was lang geleden dat ze zich zo verslagen had gevoeld

Chyta wou net de kerk binnenkomen. Ze had gehoopt dat er niemand zou zijn, dan kon ze eindelijk eens rustig nadenken over wat ze nu zou doen. Dorst had ze niet, ze had net een man opgedronken. Chyta was nog altijd verbaasd over hoe snel en krachtig ze wel niet was. Ze opende de deur en keek rond. Meteen zag ze een meisje en een vampier. Chyta deinsde een beetje achteruit, dit was niet hoe ze het gepland had. Maar ze mocht niet geschrokken overkomen, dus stapte ze naar voor. Een beetje gezelschap zou eigenlijk wel leuk zijn besloot ze. Chyta hoopte dat de vampier niet van plan was het meisje op te drinken, dan zou ze niet erg blij zijn met haar komst. Maar daar leek het toch niet op. Ze deed nog een stap. "Hallo.” mompelde ze. Een tikkeltje angstig wachtte ze op haar reactie.

Nu werd het Lilo echt teveel. Hoeveel mensen zouden er nog binnenvallen? Misschien moest ze koffie zetten om iedereen te verwelkomen? Er kwam weer woede op in Lilo. ”Dit meisje is geen voedsel, ze word beschermd door de volturi. Kan iemand me zeggen of er hier altijd zoveel volk is? En misschien eens een eenzamer plekje noemen.” Ze deed haar best om haar woede te bekoelen. Deze mensen kwamen gewoon binnen op een plek waarvan ze dachten dat die leeg zou zijn. Geen van hen kreeg wat hij wou, het was gewoon pech. Vooral voor haarzelf en het meisje dan. Zij omdat ze doodangsten moest uitstaan en Lilo omdat ze door een mens betrapt was, huilend. Toch zou ze dit nieuwe vampiermeisje niet wegjagen, noch zal ze zelf weglopen. De mens wou waarschijnlijk wel willen weglopen, omdat haar leven redelijk in gevaar was lijkt dat nogal logisch. maar Lilo had haar leven veilig gesteld, en daar zou ze niet op terugkomen. Ze was een vampier van haar woord.

Ik kwam duidelijk net op het verkeerde moment binnen. Maar ik was niet van plan weg te gaan, ik wou ook het meisje niet vermoorden. Ik dacht dat ik het wel zou aan kunnen. Ik glimlachte naar het vampiermeisje. Ze had duidelijk rode ogen. Ik zuchtte opgelucht . Ik wou vragen wat de volturi was, maar daar zou ik wel nog eens achterkomen. In plaats daarvan vroeg ik me af of het erg zouden vinden dat ik met ze zou praten. Ik hoop van niet. “Ik wil het meisje niet vermoorden.” zei ik. Dan moesten ze toch wel beseffen dat ik geen slechte bedoelingen had? “Ik ben Chyta, ik kwam hier om te rusten.” Misschien zouden ze me helemaal niet aardig vinden. Maar ik had dan toch geprobeerd. Ze was vooral nieuwsgierig naar het vampiermeisje. Ze was de eerste van haar soort waar ze tegen praatte. Ze had wel al anderen bespioneerd maar had nooit de aandrang gevoeld om er contact mee te maken. Nu had ze dat wel, raar.

Mijn naam is Lilo, ik ben hier om te huilen en bidden tot de dode liefde van mijn leven. Die al een 500 jaar dood is, maar ik kan hem niet vergeten. Ow ja even een detail vergeten, ik heb hem zelf leeggedronken. De openhartigheid van het meisje verraste haar zo dat ze deze sarcastische maar o zo ware zinnen er bijna uitflapten."Wel ik ben Lilo, Lilo Achmatova. Ik ben hier om te huilen en bidden tot de dode liefde van mijn leven. Die al een 500 jaar dood is, maar ik kan hem niet vergeten. Ow ja even een detail vergeten, ik heb hem zelf leeggedronken." Uitdagend trok ze een wenkbrouw op. Een teken om te tonen dat Chyta nu aan zet was. Misschien was ze te hard voor deze sociale vampier, die duidelijk nog een nieuweling was. Lilo zag dat aan de manier waarop Chyta bewoog. De nieuweling was ook nog niet gewend om zich menselijk te gedragen. ze ,stond daar de hele tijd stokstijf, zonder nog maar te knipperen. Lilo had zich getraind in menselijkheden, zoals knipperen, door je haar woelen en je gewicht van de ene naar de andere voet verplaatsen. Chyta deed zich duidelijk de moeite niet, en ze liep ook ingehouden, duidelijk niet wetend of ze te snel liep, en te bang om sneller te gaan. Lilo moest even grinniken toen ze Chyta haar ogen zag. Die waren natuurlijk bloedrood, en ze verraaden een bewondering voor deze wereld. Ze had duidelijk nog niet veel geleden, en ze zag al helemaal niet af van de levens die verloren gingen onder haar hoekige tanden. Lilo voelde een steek vol jaloezie. Zij had die gelukkige momenten nooit gekend, ze moest meteen lijden onder de dood van Alleandro. De vampier mocht er dan veel jonger uitzien, mentaal was ze nog een kind. En Lilo zou het niet erg vinden om dit kind af en toe bij te sturen. Een vreemd soort van genegenheid bekroop Lilo, ze genoot van de zeldzame kans om iets te voelen.

Chyta knipperde verbaasd met haar ogen. Deze vampier, Lilo, had dus een pijnlijk verleden. Chyta was vooral verbaasd dat ze dit alles zomaar zei tegen haar. Ze kende haar niet eens. Hoe kon ze hier nu goed op reageren? Chyta had het gevoel dat als ze één ding verkeerd zei, ze haar zou kwetsen. En dat wou ze niet. Daar was ze even verbaasd over. Misschien moest ze haar mijn verleden ook maar vertellen, maar ze had amper een verleden. Maar goed dan zei Chyta maar wat ze kon vertellen. “Ik ben een tijdje geleden nog maar gecreëerd. Ik weet niet echt veel over deze nieuwe wereld, vooral omdat ik mijn makers direct heb vermoord. Ik drink enkel mensenbloed, ik wil niet worden zoals mijn makers.” Nu wist Lilo ook wat over haar, Chyta hoopte dat Lilo nu niet dacht dat ze een monster was. Het zou niet erg zijn als ze het wel dacht, Chyta vond zichzelf dan ook een monster. Maar ze dronk zo weinig mogelijk, maakt dat haar dan niet een beter monster? Chyta keek even smekend naar Lilo. Maar Lilo wist toch niet waar ze nu aan dacht, ze zuchtte. "Ik ben een monster.” Nu had ze het gezegd. Ze voelde zich opgelucht. Eindelijk durfde ze onder woorden te brengen wat ze was.

Lilo merkte dat ze gestopt was met ademen, dus ademde ze diep in. Ze was verbaasd door dit wezen."Inderdaad, je bent een monster. Geboren uit pijn, veel pijn. En gemaakt om te doden. Respect voor je makers is dan ook verachtelijk. Het meisje dat je hier ziet, en dat al een tijdje stil is, zei mij dat ik geen monster hoorde te zijn. Ze was fout. Ik kan inderdaad dieren leegzuigen in plaats van mensen, maar de mensenmoorden maken mij niet tot monster; Mijn bestaan daarentegen wel, en daar kan ik niets aan veranderen. De liefde van mijn leven vond mij een monster, en hij kan het niet meer navertellen. Monster is geen belediging, maar een betuiging van respect voor mijn kracht en doeltreffendheid. Ook jouw bestaan is verachtelijk en te verwerpen. Ik had al gemerkt dat je een nieuweling was, en dat is gevaarlijk. Anderen valt het ook op, dus ze weten dat je sterker bent, maar ook onervaren. Ik wil je best wel leren hoe je je moet gedragen." Lilo kon niet geloven dat ze dit deed. Ze had op de een of andere manier een soort band met Chyta. Ze gaf ook toe dat ze een monster was. Ze ontkende haar ware aard niet. Misschien was ze iets te openhartig, maar wie was Lilo om daarover te oordelen, ze had zelf haar hele leven meteen op tefel gegooid. Al was dat puur om een reactie uit te lokken." Er zijn natuurlijk regels. Mensenbloed drinken is een must, je mag neit jagen op openbare plaatsen. Je moet naar school, want niemand gelooft dat je al mag werken, dus je moet er heen. Dat is een openbare plaats, er word dus niet gejaagd. Je moet zorgvuldig drinken, daklozen zijn perfect, en je mag niet teveel morsen. Als je nu eenmaal een morser bent, moet je elke keer verse kleren meenemen. Je jaagt eigenlijk enkel in het bos, en opvoorhand beslis je waneer. Dat is goed voor je uihoudingsvermogen als je onder de mensen moet komen. Je moet je ook menselijker gedragen, maar dat zou bij je lessenpaket horen." Lilo stopte de woordenvloed. Chyta had nog niet eens ingestemd, en ze zou haar levenstijl al opdringen.

Chyta keek verbaasd naar Lilo. Dit had ze totaal niet verwacht. Maar het was waar. Chyta besefte dat ze gemaakt was om te moorden; haar snelheid, haar kracht, haar sterke zintuigen. Maar zo had ze het gewoon nog niet bekeken. Ze had gedacht aan haar eeuwige dorst naar bloed, mensenbloed. Het bloed van de soort die ze vroeger was. Maar dat was vroeger, nu was ze een vampier. Ze mocht zich voeden aan mensen zoals mensen vlees eten. Mensen eten een andere soort. Net als alle vleeseters op de wereld, ze eten allemaal van een andere soort, niemand van de mensen voelde zich een moordenaar. Dus waarom zou zij zich dan wel zo voelen. Ze vermoorde gewoon een andere soort, niet iemand van haar eigen soort. Maar toch praatte Chyta haar daden niet goed, ja ze was een moordenaar. Maar wat kon zij er aan doen, ze moest toch ook eten. En ze zou geen dieren drinken, de vampiers die haar gemaakt hadden waren ook monsters dus dieren drinken veranderde niets, ze gromde even naar het meisje, dacht ze nu echt dat vampiers met gouden ogen geen monsters waren? Maar goed nu had Chyta wel andere dingen om over te denken, zoals de regels, het was natuurlijk wel logisch dat er regels waren. Anders zouden de mensen wel snel doorhebben dat er vampiers bestonden. Aan die regels zou ik me dus makkelijk kunnen houden. Maar zich gedragen als een oude vampier, ze had geen idee hoe ze dat zou moeten doen. “Zou je me echt willen helpen? Me kunnen helpen? Ik wil niet tot last zijn. Ik zal mijn best doen. Ik zal je helpen bij alles wat ik kan.” Ze zweeg. Misschien had Lilo het enkel gezegd uit medelijden. Maar Chyta was een vampier van haar woord dus als Lilo het wel meende, en dat leek ook zo, zou ze doen wat ze had gezegd.

Lilo keek de vampier vreemd aan. Ondanks dat ze een voorstel had gedaan dat zeer interessant was voor een jonge vampier als Chyta, had ze niet echt verwacht dat die erop zou ingaan. Jonge vampiers zijn nogal vaak gesteld op hun vrijheid, en er zeker van dat ze alles alleen aankunnen. Lilo had echt het gevoel dat deze vampier anders was, en tot meer in staat. Ze had bijvoorbeeld haar makers vermoord, toen ze net was gemaakt. Dat is alleen voor echte, machtige vampiers toegelegd. Ze moest haar drang naar bloed eerst verdringen, om meerdere, oudere vampiers te vermoorden. Ze was duidelijk een sterke, slimme vampier. "Ik zal je helpen, maar je verdorven aard als vampier krijg ik nooit weg. Ik heb genoeg geprobeerd om mijn eigen aard te verdringen, maar dat is allemaal tevergeefs. Je zou me niet tot last zijn. Ik zwerf al 500 jaar rond, als het niet meer is. Je zou een aangename afwisseling zijn in mijn leven dat tot nu toe monotoon en saai was. Het zou een eer zijn om je te helpen. Maar dit lijkt me niet de geschikte plaats om alles te bespreken. Deze plek heeft de rare neiging dat er altijd mensen of vampiers binnenvallen op momenten dat er iets privé word besproken. Lilo beende de deur uit, met al in gedachten waar ze nu heen zou gaan, het bos. Niet meteen de geschikte leerplaats op het geval van met mensen omgaan, maar zoals ze zich nu gedroeg, zou ze niet onder de mensen mogen komen. Lilo ging ervan uit dat Chyta zou volgen.

Chyta vond het raar,waarom zou het een eer zijn om haar te helpen? Ze kon geen reden bedenken, maar ze zou er wel nog eens achter komen besloot ze. De kerk uitgaan leek wel logisch, maar waar naartoe? Zou ze Lilo wel volgen? Chyta kon ook hier blijven en gewoon doorgaan met haar leventje. Maar ze besefte dat haar overlevingskans wel kleiner was zonder Lilo. En ze begon Lilo ook wel aardig te vinden, ze zouden misschien wel vriendinnen kunnen worden. Chyta verdreef de hoop snel, Lilo zou haar waarschijnlijk met rust laten vanaf de lessen gedaan waren. Chyta wou naar buiten glippen om Lilo te volgen, maar ze maakte zich even zorgen, zou ze haar spoor wel nog vinden? Als ze hier nog lang bleef zeker niet. Chyta keek even rond in de kerk en liep langzaam, op mensentempo, naar buiten.

Bella wist niets te zeggen. Met ingehouden adem had ze geluisterd naar het verleden en de levenstijl van Lilo en het korte verhaal van Chyta. Chyta was dus een nieuwe jonge vampier die haar niet aanviel. Kon zij tegen de verleiding om als jonge vampier de kans om een mens te doden? Even beet Bella op haar lip. Alles leek zo onwaarschijnlijk nep maar toch aan de een of andere rare kant echt. Deze wereld was vreemd, dat wist ze al maar nu werden haar gedachten dat de wereld vreemd was versterkt. Ze luisterde na een tijdje niet meer naar Lilo en Chyta. Hoe kon zij als mens zijnde omgaan met vampiers die mensenbloed dronken. Nog steeds was ze het er niet meer eens dat de vampiers monsters waren, ze konden goed worden. Als ze het zelf wilden. Een lange zucht van opluchting verliet Bella's keel toen de vampiers wegliepen. Alles had een rare wending genomen. Bella hield zichzelf vast aan de leuning van een bank in de kerk en ademde rustig diep in een uit. Het duizelde in haar hoofd en ze probeerde de informatie op een rijtje te krijgen. De laatste tijd waren er zoveel vampiers in Forks gekomen. Het was niet normaal meer. Elk mens liep nu gevaar! Ook Charlie. Bella ging op een bankje zitten en ze sloeg haar handen voor haar gezicht. Niemand mocht haar nu zien. Ze wilde naar huis maar kon niet van het bankje afkomen. Er waren vampiers buiten, vampiers die niet waren zoals de familie Cullen. Vampiers die zichzelf monsters noemde en elkaar hun geheimen vertelden, mensen bloed dronken. Voor een moment sloot Bella haar ogen en fronste ze haar wenkbrauwen. Ze moest Charlie en de andere mensen in veiligheid brengen. Maar hoe? Ze kon dat niet in haar eentje...