verdwaald

Leyla zuchtte diep, het was weer typisch dat ze nog te jong leek om al te werken, dus moest ze hier nog naar school gaan. Heel even had ze getwijfeld, of een permanente plek om te blijven wel zo een goed idee was. Maar ze ging niet alles opgeven en de school er maar bijnemen. Ze deed haar contactlenzen in, blauwe, zodat het rood niet zou opvallen. Ze had hier niet veel zin in, maar tegelijk was het ook wel spannend. Nu kon ze zien of ze haar goed kon bewegen tussen andere mensen, of dat ze meteen zou opvallen. Leyla stapte uit haar auto en liep meteen door naar haar eerste lokaal. Dat kon toch geen probleem vormen. Maar al vrijwel meteen was ze hopeloos verdwaald, dit was een vreemd gebouw en haar geur kon ze niet volgen, alles rook hier hetzelfde. Wat een giller, een vampier die haar weg kent over zo een beetje heel de wereld, is verdwaald in een schoolgebouw. Ze kon wel schreeuwen.

Lilo haar bloed kookte. Naar school? Te gek voor woorden! Moest ze zo oud geworden zijn om nu hier weer stil te moeten zitten en luisteren? Ze was ziedend. Maar ondanks dat ze kookte aan de binnenkant, was daar niets aan te merken qua uiterlijk. Wel, ze moest er maar het beste van maken. Als ze toch zo graag wouden dat ze naar deze school kwamen, dan zouden ze er de slachtoffers er maar bij moeten nemen. Jong bloed smaakt het best, en ze kon nu al weten dat ze bepaalde leerkrachten maar al te graag zou willen kwijtspelen. Neen, dit zou ze niet doen. Het idee was aanlokkelijk, maar ze zou haar hier niet laten vangen, te riskant. Ze zou het maar moeten overleven. Het was een tijdverdrijf als een ander. Gewoon een redelijk saai. En vroeger kon ze tenminste nog slapen in de les… Lilo stond plots stil, ondanks dat ze in gedachten verzonken was, bleef ze uiterst alert en merkte ze iemand anders op. Neen, niet iemand, het was een vampier. En dit exemplaar stond er verloren bij. Lilo ging vlak achter haar staan en fluisterde in haar oor:"Hey, zuster. de weg toch niet kwijt?" Dit was meteen een test. De kans dat Lilo zich vergiste was klein. Maar als dit wezen opschrok, zou het geen vampier zijn. Vampiers zou haar aanwezigheid onmiddellijk opgemerkt hebben. De reden dat Lilo nog twijfelde was het feit dat ze precies verdwaald was. Het is een beetje vreemd, een vampier die verdwaald, maar het zou niet de eerste zijn. Vooral als dit de eerste keer was in deze school, had ze geen oriëntatiepunt. Lilo zou het de vampier dus niet kwalijk nemen, integendeel. Ze hoopte dat dit meisje een vampier was, ondanks haar blauwe ogen, want dan was er een kans dat ze dit schooljaar niet helemaal eenzaam moest doorkomen.

natuurlijk had leyla de andere vampier al lang horen aankomen. de voetstappen waren licht maar hoorbaar, en de geur was die van een vampier. 'Hey zuster, de weg toch niet kwijt?' vroeg ze. Leyla draaide haar langzaam om en keek haar ietwat verbaast aan. wat moest een andere vampier nu hier doen. elk slim wezen maakte toch dat hij weg was hier. 'lichtelijk, alles is hier ook hetzelfde.' antwoorde ze sloom, hopend dat ze geholpen zou worden, want ze wou hier weg. ze voelde zich belachelijk, en als ze in de klas zat, zou ze niet meer zo opvallen

Lilo glimlachte. "Wel misschien heb je er iets aan dat als je rechtdoor gaat en dan rechts afslaat. Dan ben je aan de cafetaria. Daar hangt een plannetje." Lilo glimlachte. Ze hoopte de vampier van nut te zijn. Ze hoopte ook dat de vampier niet dacht dat ze haar uitlachte, dus Lilo stopte met glimlachen. Ze wandelde door naar haar eigen klaslokaal. Een beetje bang voor wat ze daar mogelijk zou aantreffen.

“wel misschien heb je er iets aan dat als je rechtdoor gaat en dan rechts afslaat. Dan ben je aan de cafetaria. daar hangt een plannetje.” Zei Lilo. Ze glimlachte naar haar. Even schoot het in haar hoofd dat ze uitgelachen werd, maar toen stopte Lilo ineens met lachen. Leyla snapte er niets meer van, ze ging haar ook de moeite niet echt doen. “dank je, ik zal het wel vinden denk ik. Leyla voelde zich echt dom. De weg kwijtraken als vampier, en dat er nu een andere vampier was die dat wist. Ze zuchtte, het zou allemaal wel goed komen. Het was maar school. nu was ze haar best aan het doen om zo nonchalant mogelijk te lopen, en ze had het idee dat het niet echt lukte. Maar mensen zouden dat zeker niet merken. In de refter vond ze het plan en al snel was ze bij haar lokaal. Net op tijd. Met haar hoofd gebogen liep Leyla de klas in, hopend dat deze eerste rampendag snel gedaan zou zijn.