Op een terras zitten

Tiffany liep over het plein naar haar favoriete café toe. Ze verkochten in het café er alle soorten koffie en lekker gebak. Tiffany was een vaste klant en ging zonder te aarzelen aan een van de vele tafeltjes op het terras van het café zitten. De zon verwarmde haar huid en voor een moment sloot Tiffany haar ogen. Ze genoot van de warme zonnestralen, misschien kreeg ze wel een kleurtje en was ze niet meer zo bleek. Een glimlach sierde haar gezicht terwijl ze daar over nadacht en ze werd uit haar gedachten wakker toen een van de obers vroegen wat ze wilde bestellen. De ober herkende haar van haar vorige bezoekjes en vroeg nogmaals wat ze wilde bestelen. Even aarzelde Tiffany maar ze besloot een koffie verkeerd en een stuk chocoladetaart te bestelen. De ober knikte even vriendelijk en liep weer weg om een andere bestelling op te nemen...
Het net zo druk als gewoonlijk en alle terassen zaten bomvol. Tiffany was blij dat zij buiten een plekje in de warme zon had weten te bemachtigen en ze streek een lok haar uit haar gezicht. De laatste tijd had ze niet zoveel contact met mensen. Dat kwam deels door het feit dat ze het de laatste tijd druk had maar ze wilde best tijd maken om wat nieuwe contacten op te doen. Ze zuchtte even onhoorbaar en keek naar de roze bloem die in een kleine vaas op het tafeltje stond...

Geluidloos liep Alec door de straten. Zijn zwarte mantel waaide in de wind maar bedekte wel alle lichaamsdelen. Zodat er tenminste geen discobal door de straten liep. Aro was weer ordes aan het geven. Het was te stil en dat merkte iedereen wel. Alec verwachte dat er snel iets aan de stilte wordt gedaan. Hij zal maar rustig moeten wachten tot hij het te horen kreeg. Zijn scherpe rode ogen tuurde door de straat. Zijn rustige stappen, vergeleken met normale vampier, kon je niet horen. ´´Nog een straat en dan is het plein´´ dacht Alec. Hier waren al te veel mensen om te rennen dus moest hij wel rustig lopen.
Ongeduldig liep hij de hoek om en keek hij uit op het plein. Hij liep naar een hoek in de schaduw waar waarschijnlijk niemand op hem zou gaan letten. Zijn scherpe ogen lette op alles wat er bewoog. De obers die bestellingen op namen. De gasten die hier altijd kwamen en wat te drinken kochten. En de toeristen met hun fotocamara´s. Bij de laatste moest Alec grijnzen. De toeristen waren het handigst. Zeggen dat ze een toer krijgen in de oude stad en je had een heel maal. Niemand zou het veel merken want als toerist kon je overal de weg kwijt raken. Ze hadden net gedronken dus had Alec helemaal geen honger. Hij had wel twee of drie mensen op maar zo erg telde hij niet. Vergeleken met hoeveel hij er al eerder op had was dit niks. Zijn ogen gleden nog een keer over het terras. Gelukkig lette niemand op hem zoals hij al dacht-

Na een tijdje werd een kopje en een schaaltje met een stuk taart op haar tafel neergezet. Het meisje keek omhoog en glimlachte vriendelijk. 'Bedankt.' zei ze op een aardige toon en ze schonk nog een laatste glimlach waarna de ober verdween. Haar ogen waren gericht op het stuk taart dat er smakelijke uitzag, toch bedacht ze zich dat ze eigenlijk helemaal niet zo'n honger had.
Ze pakte met twee handen de porseleinen beker met koffie vast en nam er een lange slok uit. Nieusgierig schoten haar ogen heen en weer opzoek naar een bekende. Haar ogen bleven hangen bij een persoon in de schaduw. Voor zover ze kon zien zag ze enkel dat de man een lange mantel aanhad die alle lichaamsdelen bedekte. Ze had al vaker personen in zulke kledij gezien maar toch nog vond ze het vreemd. Wantrouwig haalde ze de beker van haar lippen en gooide ze een briefje van tien op tafel waarna ze opstond en richting de persoon in de schaduw stond. Haar koffie en stuk taart liet ze op de tafel staan. Sommige zouden het verspilling vinden maar ze had geld genoeg en misschien kon ze er nu eindelijk eens achterkomen waarom sommigen zulke rare mantels droegen. Al snel werd de persoon scherper en was ze dichtbij genoeg om met de persoon op een normaal volume te communiceren. 'Hallo,' begroette ze de man die een jongen bleek te zijn. Wat aarzelend stak ze haar hand uit en tot haar verbazing zag ze dat haar vingers trilden, ze trok snel haar hand terug. Voor een kort moment verscheen er een lichte blos op haar wangen die al snel verdween en plaats maakte voor een nieuwsgierige blik..

Alec zijn blik ging gewoon over alle mensen. Hij lette op niemand precies. Allemaal roken ze wel anders , verschillende bloedgroepen en levenstijlen. De geur van taart in de lucht kon je goed reuken. Al was het niet meer zo´n fijne geur . Hij luisterde ook goed naar elke ademhaling. Elke hard slag kon je horen. Toch leken ze allemaal even onbelangrijk. Allemaal kleine levens die je als maal op eet. Er was ook geen andere vampier in de buurt. Soms kwame er vampiers langs bijna smekende om bij de volturi te horen. Niet allemaal even sterk dus ook niet allemaal goed genoeg. Opeens zag hij een meisje naar hem kijken. Een normaal mens zou het niet zo opvallend zien als hij. Maar hij was ook niet meer normaal. Rustig keek hij weer verder naar andere mensen. Het meisje zou toch wel haar bllik uiteindelijk ergens anders op vestigen. Zo waren mensen meestal.
Na een paar seconden hoorde hij het zelfde meisje naderen. Toen het meisje begon te praten draaide hij rustig om. Al was ze een stuk verder weg kon hij het nog wel horen. Maar hij zat nu midden op een plein vol mensen. Hij moest op letten met elke beweging. Hij moest zich rustig om draaien al kon hij dat tien keer sneller. Een aardige glimlach sierde zijn versteende gezicht. Gelukkig stond hij in de schaduw waardoor zijn rode ogen niet heel erg op vielen. Heel even keek hij naar de bibberende hand. Dat was hij wel gewend. De meeste mensen hadden wel iets waardoor ze bang werden zonder de echte reden te kennen. Dieren hadden het nog veel erger. ´Hallo´ zei Alec rustig terug. Zijn stem was niet zo mooi als zijn zusje maar het klonk toch een klein beetje zingerig. Hij deed altijd wel aardig. Een extra snack kon er altijd wel bij. ´Kan ik je helpen´ vroeg hij beleefd verder. Zijn ogen stonden aardig. Maar dat kwam ook voor een deel door dat hij net had gegeten.