The rain is falling down on me

Langzaam liep Bella over het veld. Haar ogen waren gericht op de grond voor haar. Ze probeerde even aan niets te denken terwijl ze verder liep. Haar hoofd was gevuld met gedachtens. Over Edward, Jacob, iedereen die ze lief had. Een korte zucht kwam uit haar mond en ze keek op. De lucht was grijs en sneller dan verwacht vielen er enkele regendruppels uit de hemel omlaag op Bella terecht. Ze was al aan het natte weer gewend maar toch vond ze het dit keer vervelend. Ze kon niet terug naar huis, niet nu ze eindelijk op de open plek was waar ze naartoe had gewild. Hier zou ze alles kunnen vergeten en opnieuw kunnen beginnen, toch? Makkelijker gezegd dan gedaan en eigenlijk wilde ze niet opnieuw beginnen. Niet nu.
Nog een zucht verliet haar keel en ze liet zich in het gras neerploffen. Voor een kort moment waren haar ogen gericht op de grijzige hemel. Meerdere regendruppels begon tegelijkertijd naar beneden te vallen en maakte haar nu al een klein beetje nat. Ze sloot kalm haar ogen en legde zich neer op haar rug in het gras. Haar armen lagen ontspanen naast haar lichaam maar van binnen was ze niet onstpannen. Het voelde alsof er vele stemmen in haar hoofd aan het schreeuwen waren en steeds doemden er herinneringen op van de fijnste momenten in haar leven. Ze schudde haar hoofd kort en zacht heen en weer en het hielp iets. Nu opende ze pas haar ogen en staarde ze naar de grijzige hemel die ervoor zorgde dat ze een moment aan bijna niets dacht. Het was rustgevend maar de regen zorgde ervoor dat ze al snel nat was. Gelukkig had ze een jas aan en was ze dus niet al doorweekt.
Ze sloot haar ogen en wachtte af... Op iets waar ze zelf niet eens van wist waar ze op wachtte.