Rain and Chocolate.

Helemaal alleen.
Haar nike's maakte een hol geluid over de betonnen vloer van de kerk. De gespen die rond haar spijkerbroek hingen kletste tegen elkaar. De armbanden rond haar polsen rinkelde tegen elkaar. Rond haar nek bevonden zich een hoop ketingen met elk hun eigen hangers. In haar oren had ze aan beide kanten drie oorbellen. Verder droeg ze een zwart met wit gestreept T-shirt en een zwarte, wolle muts met een pluisbolletje op de top. Zo liep Joan gefacineerd naar de grond te kijken waar verschillende teksten en symbolen waren geschreven. Zo liep ze tussen de banken door het lange pad op tot het altaar. Ondertussen brak ze om de 20 stappen een stuk van haar chocolade reep af om die vervolgens op te eten. En ja, haar stappen telde ze precies. Dit deed ze tot ze bij een afgezet stuk aan kwam. Daar begon het altaar met kaarsen, beelden en glas en lood. Joan keek er geboeid naar. Veel tijd om naar de kerk gaan was er in haar leven niet. Nee. Ze was nog nooit naar een kerk geweest. Gelukkig was er in Forks een kerk zodat ze het een keer kon meemaken. Alleen had Joan het niet zo voorgesteld. Dit was beter. Vervolgens keerde zich om één voet terug naar de banken waar ze op de voorste ging zitten. Daar at ze het laatste stukje van de chocola op. Bij haar kauwen bleven haar ogen op de beelden en het glas en lood. Ze vond het schitterend. Met een reden. Om het middelste raam waren wolven afgebeeld met een vrouw in het midden. Ze leek ze te roepen, en de wolven sprongen op. Ze vielen haar niet aan, in tegendeel. Daarom vond Joan het prachtig en zonk ze weg in gedachte. Van het plaatje
maakte ze een bewegend beeld. Haar ogen vielen kort dicht maar sprongen weer open. Een enorme onweersklap deed haar overeind springen. Hierop volgde een hoop gekletter van regen tegen de ramen. Gelukkig zat ze binnen, warm en droog. Maar wel...weer...alleen...

Sinds de dood van zijn vader had niemand hem nog gezien, zowel in het reservaat niet als in de stad niet. Het was nu al meer dan een week geleden dat zijn vader vermoord was door een bloedzuiger. Vandaag was de eerste dag van een nieuwe maand, een nieuwe start weer. Caleb stond voor de grote deuren van de kerk en bleef daar staan, de regen viel op zijn lichaam maar hij had geen koud. Nee, dit zag hij als een kans om even alles te vergeten. Toch liep hij geruisloos naar binnen en rende via een trap naar een hoger plateau en staarde zo naar de vallende regen. Na een tijd zette hij zich neer tegen een stenen paal en staarde zo naar het raam waarop een zeer bleek mens was afgebeeld. Kort voelde hij zijn hart tegen zijn borst slaan en plaatste hij zijn handen tegen zijn voorhoofd en ademde even diep in. Een parelachtigetraan liep over zijn wang en petste kapot op de grond, sinds de dood van zijn vader was alles anders, ook in de roedel. Ze maakte geen lol meer zoals vroeger, ze kende geen plezier meer. En zijn gedachten waren sinds de laatste weken ook minder leesbaar geworden voor hen, alhoewel ze allemaal wisten aan wie hij dacht. Nog steeds was Joan niet uit zijn gedachten en dat was wel het raarste, sinds zijn domme actie kreeg hij haar niet meer uit zijn gedachten. Alsof ze een nieuwe soort verslaving was geworden van hem. Door simpel weer in zijn gedachten verwikkeld te hebben gezeten rook hij de geur van de wolf die hier in de kerk was niet, zijn eigen geur was zelf ook niet meer dezelfde, nee nu rook hij naar natte hond.

Joan die alleen maar oog had voor het raam, lette nergens anders meer op. Ze keek van de punt waarbij haar ogen langzaam naar beneden gleden. De regen buiten ging toen over in sneeuw. Ze zag het door de ruiten heen. Het was immers winter. Daarbij schoot er een lied in haar hoofd. Haar broer luisterde het altijd. Het was William's favoriete band. En omdat het een Christelijke band was, mocht hij het van hun vader luisteren. Hun familie was dan ook streng gelovig, dus metal kwam er niet in! De gedachte deed Joan grinniken. Toen stond ze op. Mar kleine pasjes liep ze naar het afgezette gedeelte. Ze keek op naar het middelste glas en lood waar een groot kruis voor stond. Het liedje kwam hierbij nogmaals in haar omhoog. Het leek of het eruit wilde spatte. Joan beet op haar lip. Voorzichtig keek ze door de kerk, om zeker te waten of ze alleen was. In de banken zat niemand, en hoger kijken deed ze niet. Ook haar neus gebruiken ging niet, of...daar nam ze de moeite gewoon niet voor, dat was een betere omschijving. Toen opende haar mond. Er kwam alleen geen geluid uit. Kort keek ze naar de grond. Ze zuchtte gevolgd door een diepe ademhaling.
,,A-another night I sit alone", begon het extreem zachtjes waarbij ze met haar linkerhand over haar rechterarm wreef. ,,Another night I my heart is so heavy, I can’t believe that it’s beating on it’s own", ging ze verder waarbij haar ogen op de grond bleven gericht. Haar stem klonk zuiver, maar heel klein. Vandaar dat het een beetje schel klonk. ,,I know You tell me to be glad when trials come to me but instead", pas toen werd haar stem luider en keek ze iets op. ,,I always question if You love me at all", riep ze uit met een hoop emotie in haar tonen. ,,But I know You know me Jesus. I know You listen to my cry, I need You to come inside", zong ze weer zachter. Het volgende refrein plakte ze er gelijk achteraan met een hoop volume. ,,I know You know me Jesus. I know You hear this prodigal’s cry, Father run to me tonight!", haar laatste woord hielt ze lang aan. Haar hoge stem werd als maar hoger, maar bleef zuiver. Bij haar stop, galmde haar stem nog enkele seconde door de gehele kerk. Joan keek nu op naar het kruis en zuchtte. Een helse stilte brak aan waarop Joan zweeg en de stilte in zich opnam...

[song: https://www.youtube.com/watch?v=4v4-Xf7qs6c]

Riona liep hard door. Ze had echt een bloed en bloedhekel aan regen, het maakte haar altijd verkouden. En aangezien een verkoudheid erger voor haar was dan griep, zocht ze zo snel mogelijk een droge schuilplaats op. Toen viel haar oog op een middelgrote kerk, die een beetje in een hoekje stond. Ze bleef even staan, ze had nog nooit meegemaakt in haar eigen stad dat een kerk op een doordeweekse dag open was. Behalve dan op maandagavond van half 9 tot 10 uur, omdat ze dan altijd cathegesatie had. Zelf was ze ook gelovig, dus ging ze de kerk maar in. Nog steeds natrillend van het natte wat uit de lucht kwam vallen bleef ze een beetje bevend in het halletje staan. Ze keek even vluchtig naar het orgel die helemaal aan de achterkant van de kerk stond. Best een mooi ding, hoewel ze nog wel wist dat haar oude kerk en orgel altijd van die begravenistonen uitsloeg, wat ze minder vond.

Caleb sloot zijn ogen en ademde even diep in. De laatste beelden van zijn vader bleven maar door zijn hoofd spoken alsof hij hem wilde kwellen. Een zacht gezang klonk maar hij opende zijn ogen niet, het klonk enigsins toepassend in zijn oren. Weer rolde er een warme traan over zijn wang en stond hij op. Meteen opende hij zijn ogen en keek naar de vampier die op het glas voor hem stond. Meteen richte hij zijn blik weer op de grond en keek naar de drupels die langzaam opdroogde. Een lied sprong in hem op en meteen zong hij een paar regels zachtjes mee. 'Wish that I Could move on. Can't let go, It's too strong. Just like that' Even hield hij halt en zuchte hij diep. Waarom moest alles nu zo verlopen? 'Forget about me.' Zong hij als laatste en dan draaide hij zich even om en zag een meisje staan, maar hij bleef op zijn plek staan. Dan draaide hij weer weg en sloeg zijn blik neer. Pijnlijk staarde hij naar een steentje dat op de grond lag en sloot dan ook even zijn ogen. De dood van zijn vader leek hem alleen pijn te doen, zijn familie had er misschien last van maar niet zo erg als hijzelf. En dat vond hij raar.

[laaa-haaat=.=]

Haar stem die stopte met galmen ging over in een andere stem. Die van een jongen die Joan bekent voor kwam. Het was die van Caleb. Ze grinnikte even waarna ze een paar stappen naar voren zette. Ze liep van het gangpad langs de voorste banken zo het open gedeelte in. Daar stonden grote ronden pilaren om de hele constructie staande te houden. Ze besloot naar één van deze witte gesteentes te lopen. Met haar vingers ging ze met de ronding mee. Aan het eind plakte ze haarzelf er tegen aan waardoor het leek op een soort knuffel. Hierbij keek ze voorbij de paal of ze Caleb kon zien. Maar nee. Joan liet haar neus het werk doen. Dit bracht meer succes. Ze vond zijn geur al snel verderop midden op het gangpad tussen de kerkbanken in. En. Vol verassing. Hij was niet alleen. Riona had blijkbaar ook behoefte aan een schuilplaats voor het weer. Als wolf kon je dit al van mijlen ver aan zien komen. Of eerder voelen. Bij mensen lag dit uiteraard anders. Joan lachte inhoudelijk. De gedachte dat Riona in een huis vol wolven woonde vond ze nogsteeds een grappig idee. Toch was Joan degene die het had voorgesteld, waarop iedereen instemde. Zelfs haar pa! Bij deze gedachte liet ze haar lichaam verder langs de paal. Zo kwam ze tevoorschijn. Ze keek nog kort naar het tweetal voordat ze zich zou openbaren.
,,He-hey", bracht ze zwaaiend met een brede lach op haar snoet.

[Laater]

Caleb staarde voorzich uit en toen hij een geluid hoorde keek hij naar beneden en zag daar een mens, en Joan staan. Kort keek hij voorzich uit en besloot elk gevoel dat hij nu voelde weg te stoppen zodat ze beiden niets zouden merken, ook wreef hij met de achterkant van zijn hand de sporen van de tranen weg. Dan nam hij een aanloop en sprong van het altaar af en lande krachtig op de grond. 'Hee,' Zei hij tegen beiden meisjes en knikte kalmpjes. Dan keek hij weer strak voor zich uit en probeerde alle geuren te onderscheiden. Al was hij er niet echt bij met zijn gedachten toch lukte het. De geur van Joan prikkelde in zijn neusgaten eveneens die van het andere meisje, maar ook de geur van de regen die hij zelf met zich meedroeg, alleen kwam het sterkste van buiten. 'Ook komen schuilen voor het weer?' Vroeg hij vriendelijk aan beiden en wachte dan ook gelijk op een antwoord.

Ze liep al snel dichterbij, al kon je het meer huppelen noemen. Ze was blij wat mensen te zien in de uitgestorven kerk. En dan ook nog toevallig twee mensen...wolven...dingen die ze kent. Ze grinnikte om de gedachte. Ze hield het bij wolven. Riona was namelijk geen mens meer, en werd zo ook niet gezien. Teminste. Niet in haar roedel. De Grey's benoemde haarzelf tot een hogere rang, Delta. Joan lachtte toen ze voor hen stond.
,,Ja, T'is echt hondenweer", lachte ze. Maar besefte toen pas wat ze zei, daardoor moest ze iegenlijk nog harder lachen. Zei kon het zeggen. Kijk. Zei een vampier had, dan zou het anders liggen. ,,Lang niet gezien", zei ze plagend tegen beide. Riona had ze namelijk vanochtend nog gezien, Caleb enkele dagen geleden, wat ook wel meeviel. Ze keek even van de één naar de ander waarop ze besefte dat Caleb Riona helemaal niet kent.
,,Oh, Caleb, dit is trouwens Riona", stelde ze haar voor.