vermoeiende hemel

Effy liep langzaam de kerk in. Ze was nog nooit in deze kerk geweest, al had hij haar altijd aangesproken, zo van buitenaf gezien. Triestig in de regen, maar toch met een zekere vorm van rust. Ze keek eens rond haar. Ze had vele kerken zoals deze gezien, van binnen waren ze overal hetzelfde. Effy liep naar het altaar en richtte haar naar de stoelen. Ze stelde haar voor dat de kerk vol mensen zat, dat zij machtig was en een taal sprak die niemand verstond maar iedereen aanbad. Alles had mooiere tijden gekend, ook de kerk. Het was confronterend om onder ogen te zien, alsof alles vroeger beter was, dat er niets meer goed was, niet meer. Effy haar blik stond op droevig, dat mocht nu wel, er was niemand, niemand die kon zien wat ze voelde, niemand die haar kon doden of verwonden. Ze haatte het om altijd te moeten opletten, maar om eerlijk te zijn, het was eerder een gewoonte geworden. Ze zuchtte, eeuwig leven was een hemel, maar een hele vermoeiende hemel.

Chyta stapte stil de kerk binnen, ze was zelf niet gelovig maar hoopte op een rustige plek te vinden. ze hoopte dat er niemand was maar ze had buiten al een geur geroken, ze had gehoopt dat het een oude geur was geweest anders was er nu een vampier in de kerk. Ze keek even rond en zag al meteen een vampier staan, de geur van buiten dus. Ze zuchtte, je kon nergens een rustige plek vinden in dit stadje. Overal was er wel een vampier. Ze keek even inschattend naar de vampier, ze zag er ouder uit dan haar. Niet moeilijk zij was jong. Ze keek even wataandachtiger en zag dat ze een droevige blik in haar ogen had. Ze aarzelde, het was niet altijd goed om sociaal te zijn als vampier. Maar ze zou het wel gauw zien als deze vampier het niet leuk zou vinden om sociaal te doen. Ze ademde diep in en stapte naar haar toe. Toen ze recht voor haar stond maar met een paar meters tussen, veiligheid boven alles. Ze grijnsde. "Hallo"

Effy schrok recht van een andere vampier in de kerk. Haar blik werd automatisch neutraal en onleesbaar en ze voelde haar enorm stom. Hoe kon ze nu emoties tonen, ook al was er niemand volgens haar. Als ze iets geleerd had, dan was het toch wel dat het nooit maar ook nooit veilig was om nog maar iets te laten zien van wat er in je omging. De vampier was jong, blond en meer ervaren dan de gewone vampier van haar leeftijd, of zelf veel ouder dan zij kon zijn. effy vroeg zich af hoe dat kon. Ze rook dat deze vampier ook naar school ging, ze had deze geur al herkend op school. hoe kon een zo jonge vampier al naar school gaan, zo beheerst lopen en met bordeaux ogen rondlopen alsof het niets was. “hallo.” Zei effy, neutraal, al voelde ze vanbinnen wel aarzeling. Ze wist niet wat deze vampier van haar zou denken, zeker niet omdat ze er zeker van was dat deze vampier niet normaal was in zelfbeheersing. En ze stonk naar een gedaantewisselaar, hoe deed een jonge vampier dat.

Chyta zag hoe de vampier haar blik als vanzelf neutraal werd, ze onderdrukte een zucht en glimlahte vriendelijk. Ze vroeg zich af hoe oud deze vampier was, ze herkende de geur vaag van ergens maar ze wist niet van waar. Ze vroeg zich ook af hoe ze heette, daar was ze nu eenmaal altijd nieuwsgierig naar. Het was ook vlotter om de naam van iemand te weten dan gewoon altijd vampier te zeggen of eender wat. "Hoe heet je?" vroeg ze nieuwsgierig. Misschien wou ze het niet zeggen. Maar ze hoopte van wel, dat zou ze beter vinden. Dan wist ze misschien van waar ze deze geur herkende. Ze koppelde hem met de geur van Aiden. Ook weer had ze geen flauw idee waarom, ze rook wel een beetje van Aidens geur op haar. Misschien moets ze haar naam ook zeggen, dan kon de andere toch niets verkeerds denken. Ze glimlachte weer even. Anderen dachten altijd iets verkeerds. "Ik ben Chyta."

Chyta, rare naam, wel mooi. “ik ben effy, mag ik zeggen dat je… een vreemde keuze hebt van vrienden.” Zei effy en ze doelde daarbij op de gedaantewisselaarsgeur die om Chyta heenhing. “je hoort dat niet aan te kunnen.” Ze hoopte dat ze niet te neerbuigend was, want eigenlijk had ze veel respect voor haar. Ze was nog zo jong, en al zo ervaren. Natuurlijk had ze haar nog maar even gezien, en wist ze niets van haar. Maar toch, het moest wel. school, menselijk lopen, gedaantewisselaars, controleerbare honger. Ze moest wel heel goede leeraars gehad hebben, of een echt natuurtalent zijn, waarschijnlijk beiden. Moest ze 500 jaar ouder zijn, en evolueerde hoe ze dat nu deed, dan zou ze waarschijnlijk de sterkste vampier op de hele wereld zijn. al zou ze nooit aan zo een snel tempo kon blijven gaan, toch zou ze sterker, slimmer en sluwer worden dan de gemiddelde vampier. Het lag zo om haar heen dat ze een sterke vampier was, daar moest je niet eens voor met haar gesproken hebben.

Freddy leunde nonchalant tegen de kerkmuur. Hij was daar toevallig. Het feit dat Chyta erbinnen was, had er niets mee te maken. Hoe zou dat ook kunnen? Freddy was niet het type dat iemand stalkte, al zeker geen meisjes. Ze zouden het irritant vinden. Neen, het is niet iets dat Freddy doet...Anderzijds is Chyta geen gewoon meisje. Chyta is zijn soulmate. En hij zou niet willen dat haar iets overkomt. Maar ze is een vampoier, ze is een sterke vrouw en ze hak alles zelf wel aan, neen, geen reden om haar te volgen. Maar ze was ook nog een jonge vampier, en een vrouw... Geen man. Ze was zeer jong, en bescherming heb je nooit teveel... Freddy overliep dit alles en vond dat het niet erg was dat Hij haar gevolgd was. Het was compleet verklaarbaar. Het hele zaakje stond hem niet aan. Tuurlijk was ze hier gekomen voor wat rust. Helemaal niet erg, en begrijpelijk. Maar die andere vampier... Hij hoorde de stemmen, en hoorde geen gevaar. Maar de zaak stond hem niet aan. Rustig stapte hij het gebouw binnen. Plots schoot het hem te binnen dat zijn geur inorm opvallend was, en ze allebij waarschijnlijk al lang doorhadden dat hij er was. Geuren wennen, maar was dat voor vampiers ook zo, en dan nog zou de andere vampier hem al opgemerkt moeten hebben... Freddy trok het zich niet aan en ging naast Chyta staan, en zette 1 pas vooruit, een beetje beschermend. "Hey Chyta, wie is dat?" hij probeerde vriendelijk te klinken, maar wantrouwen klonk in zijn stem door

effy rook al lang dat er een gedaantewisselaar in de buurt was, maar in dit dorpje was dat geen uitzondering. Nu kwam hij wel binnen in de kerk, en Effy keek hem nieuwsgierig aan, ze onderdrukte haar natuurlijke vijandigheid automatisch weg, hij kon aardig zijn. hij ging beschermend voor Chyta staan, dat stoorde Effy wel. Chyta was een wonderbaarlijke vampier en had helemaal geen bescherming nodig. En dat hij haar nog eens totaal negeerde, vond Effy ook maar niets. Maar toen ze zag hoe hij naar Chyta keek, leek ze het wel te begrijpen. Hij was ingeprent, dat zag je zo. Hij keek naar haar alsof ze goddelijk was, zijn enige reden om te leven, als een puppy naar zijn baasje. Hij was ook een heel klein beetje een puppy, maar dan wel een oude. Dat zag je zo. “IK ben Effy.” Ze legde de nadruk op de ik, maar de zin kwam er niet zo hard uit als gepland, dat was waarschijnlijk ook omdat ze nu wist dat hij leefde voor haar en hem dus niets kwalijk kon nemen.

Freddy keek naar Effy, en dat was een verspilling van tijd. Want de tijd dat hij naar Effy keek, had hij evengoed naar Chyta kunnen kijken. En hij wist wel welke te kiezen. "Wel, hallo Effy, ik ben freddy aangenaam." Ze zag er oud uit. Neen, dat was wat gemeen. Ze zag er een vampier uit met veel levenservaring. Freddy grijnsde toen hij tevreden was over de formulering van zijn gedachten was. Wat kon hij een oud wijf toch mooi formuleren. Toch had hij niets tegen haar. Hinj had al vaker oude wezend gezien, en vaak zag je een dofheid in die hun ogen. Er was iets afgeleefd aan hen. Ze dachten dat ze alles wisten en nergens bang voor moesten zijn. ZE wisten de ingewikkelde moves om iemand te vermoorden. Maar als een newborn hen naar de nek vliegt en hun keel doorbijt, en ze zo verbaast zijn door de eenvoud, zijn ze dood. En of ze door zoiets sterven, of door een dodelijke nija attak van 500 vampiers. Dood is dood. Het leven maakt geen onderscheid. Neen, Effy had niet zoiets over haar. Ze leef nog levenslustig, ze wou bijleren. "Een dame naar haar leeftijd vragen is ongehoord, maar ouder dan 1000?" Freddy bracht zijn blik veer op Chyta. Oh wat was ze mooi. Hij moest onwillekeurig glimlachen. Wat zou hij meer willen dan haar? Wel, daar moest hij niet over twijfelen. Niets, ze was zijn alles. Freddy maakte zich zorgen over het feit dat hij zijn eigen gedachten begon te beantwoorden. Misschien werd hij een beetje gek... Hij werd dan ook al oud... Met 2 uiterlijken vond hij het wel kunnen dat hij gesprekken met zichzelf voerde. Hij glimlachte eens naar Chyta, wat was ze tog geweldig.

‘bijna het 3dubbele, al is dat wel wat overdreven. Ik ben ongeveer 2600 jaar.” Antwoordde Effy, ze wist niet zeker waarom ze dit zei, maar er was geen concurrentie. Hij was een verliefde jongen en zij zo ook wel snel vallen voor hem. Verliefde wezens, om het algemeen te zeggen, waren vriendelijker en niet uit op vechten. “en jij bent ook niet meer zo jong, voor een weerwolf. In tegenstelling tot je meisje.” Ze wist niet of ze zijn meisje mocht zeggen, maar ze wist zeker dat de jongen het niet erg zou vinden. En Chyta zou toch snel genoeg zwichten. Er was geen verweer tegen een ingeprente weerwolf. Ooit ging je onder aan zijn aardigheid, ooit raakte je uitvluchten om het niet te doen op. Effy glimlachte inwendig. Ze had al eens een ingeprente gedaantewisselaar gezien, en op een vlak was het toch juist hetzelfde als de vorige keer. Bang om haar kwijt te raken door overbeschermdheid, banger om haar kwijt te raken door een ongeluk

Freddy trok zijn wenkbrauw op, maar maakte zijn blik niet los van Chyta, hij kon het gewoon niet. Ze was zo mooi... "Als mijn wiskunde klopt ben je ongeveer 5 keer zo oud als mij. Das..." Pretty impresive. Maar dat wou hij niet zeggen. Hij wou ook niet zeggen oud, gemeen zijn was niet zijn bedoeling. Ondanks dat het nu niet zo leek, ze kon misschien snel geraakt zijn en boos worden en as ze zouden vechten kon Chyta in gevaar komen./ Dat was wel het laatste wat hij wou. "Zeer... euuh... Lang leven, je zal wel al veel meegemaakt hebben." Hij hoopte dat ze het niet erg vond dat hij haar geen blik waardig gunde. Niets tegen haar hoor. Een grijns verscheen op zijn gezicht toen hij "je meisje" hoorde... Was het maar waar.

Het was bijna onmogelijk om Freddy zijn blik te zien, aangezien hij steeds weer naar Chyta keek. “veel meegemaakt, en ja nogal lang.” Antwoorde Effy, gedaantewisselaars waren te spontaan, het was grappig. Natuurlijk keek hij nooit naar haar, maar daar had Effy alleen maar begrip voor. ze leefde zo lang en had zoveel mogelijk geleerd over alles wat er te leren viel. Vooral de gedaantewisselaars. Ze waren onwaarschijnlijk interessant, ze zou hun soort vaker opzoeken als ze niet zo zouden stinken. En imprenting was het meest eigenaardige verschijnsel dat ze ooit had meegemaakt, en ze had er dan ook veel over geleerd. Ze wist dat Freddy haar heus niet belangerijk vond, maar dat was niet erg. Want voor hem was niets meer belangerlijk, behalve Chyta dan. “hoe heb jij het zolang al overleefd, horen gedaantewisselaars niet wispelturig, spontaan en daarom ook relatief snel dood te zijn.” Effy hoopte dat ze hem niet beledigde, maar het was wel zo. De gemiddelde gedaantewisselaar werd niet ouder dan 200 jaar. Freddy was duidelijk een uitzondering. Hij paste misschien wel nog bij Chyta.

Freddy keek Chyta liefkozend aan, met een blik van afscheid. Wan,t het was tijd dat hij Effy nog eens aankeek. hij draaide zich om en zijn hart brak. Waarom was Chyta toch zo stil. Freddy vond het mee niets. Toch kwam er een grijns op zijn gezicht. "Hey, niets tegen mijn soort hé, ze zijn aardig als je ze leert kennen." zei Freddy gespeeld geschokt. Al begrijp ik het wel, je weet duidelijk wat van ons. Dan moet je in, contact gekomen zijn. Hoeveel probeerden je al te vermoorden. En hoeveel heb jij vervolgens de nek omgedraaid?" Freddy keek haar aan met een grijns. Maar in zijn ogen zat diepe ernst. Hij begreep het wel, al bij al zou een vampier niet snel een weerwolf aanvallen, ze zijn nogal nieuwschierig en willen gewoon meer te weten komen. Maar weerwolven... Tja... die doen niet liever dan het kwaad afmaken. Want zo zien ze de bloedzuigers waar hun bloed op reageert. En dan is het killen of gekild worden. Ze willen helden zijn, dat wou hij vroeger ook zijn. Freddy the vampire slayer. Maar zo is het niet afgelopen, en het was bijna zijn dood. Maar nu staat hij naast Chyta, die hij ondertussen weer aankeek. Ze was een vampier, zijn moeder was een vampier. Hij kon er neits meer op tegen hebben eigenlijk.

Effy was verbaasd dat ze een blik waardig kreeg van Freddy. Hij stelde wel moeilijke vragen, niet dat ze zo moeilijk te beantwoorden waren, maar Effy wist niet of ze wel mocht antwoorden. Wat als ze toch een gevaar waren. Of dat ze informatie zouden doorgeven aan anderen, onafhankelijker en sterker. “ik heb nog geen gedaantewisselaars vermoord, maar ik heb het wel al vaak zien gebeuren.” Zei effy dan maar. nu zei ze tenminste niet dat ze jaren, als vampier bij gedaantewisselaars had geleefd. Het waren wel een andere soort, maar de basis was hetzelfde. Ze veranderden als ze kwaad werden, ze werden ingeprent en de impulslievelingen stierven door niet na te denken. alleen hadden deze gedaantewisselaars al jaren vreedzaam samengeleefd met andere vampiers en stierven ze enkel van moordlustige nomaden. “en hoeveel vampiers heb jij al op je lijstje staan.” Vroeg ze. Want dat hij nu nog leefde was toch iets, dan moest hij ofwel heel goed kunnen weglopen van alles wat vampiers was, of hij was een goede vechter. En effy gokte eerder iets naar het tweede. Want hoe kon je ingeprent raken met een vampier, als je wegloopt van hun.

Weer keek Freddy, met pijn in het hart omdat hij Chyta niet kon zien, naar Effy. Hij wees naar het litteken over zijn oog. "Eentje. Ik heb de eerste die ik tegenkwam aangevallen. Je weet wel. FReddy gaat de wereld verlossen van al die moordlustige bloedzuigers. Ik ging bijna dood, en heb geleerd dat ze mij niets misdoen als ik hen niet aanval. Meer dan waarschuwend sissen doen ze niet. En natuurlijk is hun geduld niet eindeloos, maar als ik me snel genoeg uit de voeten maak doen ze geen poging om me te volgen." Freddy keek diep in Chyta's ogen en hoopte dat ze het niet erg vond dat hij een van haar soort vermoord had. Hij zei Effy maar niet dat hij op zoek was naar zijn moeder, zo'n 500 jaar lang. Maar nu had hij haar gevonden dus alles was opgelost. Neen, dat moest Effy nog niet weten. Hij was een weerwolf, en dus redelijk openhartig, maar vertrouwen deed hij de vampier nog niet, ondanks ze hem niet aanviel. Dat zorgde ervoor dat hij haar niet wantrouwde.

Freddy had dus met een vampier gevochten, maar gewonnen, nipt. Effy vond het vreemd dat hij dan nog bij vampieren in de buurt kwam, maar er zou wel een uitleg voor zijn. of hij was gewoon een rare gedaantewisselaar, die na zijn bijna dood toch nog naar elke vampier ging. Effy vond het wel aardig dat hij soms naar haar keek. Maar ze vroeg zich wel af hoe Chyta zich moet voelen, zo aangestaard, de hele tijd. Nee, Effy zou dat niet aan kunnen. Ze was ook ongewoon stil, ze liet zich gewoon doen. “geluk gehad dat ze of hij je niet gebeten heeft.” Merkte effy nog op, normale vampieren bijten meteen, zeker als ze aangevallen worden. maar misschien kon hij wel veranderen in zo een indrukwekkende wolf, waarschijnlijk wolf, al kon ze dat niet met zekerheid zeggen, dat de vampier te verbaasd was om nog maar aan bijten te denken.

Chyta stond er een beetje beduusd bij, wat deed Freddy hier nu? Hoe kon hij weten dat zij hier was? Ze zuchtte stil. Hij had waarschijnlijk haar geur gevolgd en was dan ook maar de kerk binnen gegaan. Ze keek hem even vernietigend aan, ze vond het niet leuk om gevolgd te worden, ze had zijn geur wel geroken maar dacht dat dat toeval was geweest, niet dus. Ze bedacht opeens dat Freddy het waarschijnlijk verschrikkelijk zou vinden om zo bekeken te worden door haar dus keek ze een beetje zachter, hij was waarschijnlijk gewoon bezorgd geweest. Ze merkte dat freddy nu al de hele tijd naar haar zat te staren behalve een paar blikken naar Effy, omdat hij een gesprek met haar aan het voeren was. Effy was wel heel oud, ze wist dat ze oud was maar zo oud had ze niet verwacht, ze keek haar even bewonderend aan, je moest wel geweldig zijn om zolang te blijven leven als vampier. Effy had duidelijk niks tegen weerwolven of gedaantewisselaars. Gelukkig. Ze keek haar even opgelucht aan. Anders was Freddy door haar fout in gevaar geweest. Ze was wel verbaasd dat Freddy nog maar één vampier had gedood, hij was gemaakt op vampiers te doden. Nu wist ze wel meteen waar dat liteken vandaan kwam, ze keek hem weer even aan, hij was weer aan het staren, zucht. Dat zou hij waarschijnlijk nog lang doen, ze besloot dat het tijd werd om maar eens iets te zeggen, ze stond er al veel te lang gewoon zwijgend bij. Ze ademde eens diep in. “Leuk om jou hier te zien Freddy” mompelde ze halfsarcastisch, ze kon niet ontkennen dat ze blij was maar ze keek hem toch nog eens kwaad aan.

Chyta zuchte. Freddy keek haar bezorgd aan. Was ze boos? Misschien had hij haar niet moeten volgen... Hij wou haar enkel beschermen, en niet dat haar iets overkwam.Ze keek vernietigend. Oh Help. Ik zweer het, Freddy voeldze zich inorm vernietigd. Er vormden zich tranen in zijn ogen. Want 500 en inorm sterk en stoer, het maakte niet uit. Als Xhyta boos was was het niet eens erg dat hij begon te wenen. Hij schaamde zich niet, misschien enkel voor het feit dat hij haar teleurstelde. Ze keek iets zachter en hij vond opnieuw adem. Toch keek ze boos, dus hij voelde zich ongemakkelijk, en hij vroeg zich af waarom hij er was. ze was sarcastisch. "Wil je dat ik weg ga dan?" Freddy vroeg het bang en geschokt. Hij wou haar niet achter laten, en hij zou Effy nooit genoeg vertrouwen om haar Chyta toe te vertrouwen. Maar hij wou haar niet ongelukkig maken.

Chyta keek Freddy meteen bezorgd aan, ze had niet verwacht dat hij zou beginnen huilen, dat was niet de bedoeling. Hij vroeg of ze wou dat hij wegging, natuurlijk wou ze dat niet. Maar blijkbaar vond hij dat niet zo logisch, ze zette zich wat dichter bij hem en wou hem troosten. Maar ze wist niet hoe. "Natuurlijk niet, ik wou alleen dat je me niet gevolgd was, dat is alles." Ze mompelde het zachtjes en alleen tegen hem al kon Effy het natuurlijk ook horen. Dat supergoede gehoor was niet altijd handig. Ze zuchtte en raakte Freddy hand even aan met de vingertoppen van haar hand, het was troostend bedoeld maar het verraste haar zo dat hij zo warm was dat ze meteen haar hand weer terugtrok en een beetje verlegen keek. Ze hoopte maar dat hij die aanraking en dat terugtrekken niet erg zou vinden. Ze keek hem verontschuldigend aan.

Chyta keek bezorgd. Ze kwam dichter bij hem. Als hij in zijn wolvengedaante was geweest, zou hij kwistpelen. Maar hij was niet in zijn wolvengedaante, dus kijk keek alleen gelukkig. Hij hoopte dat ze het niet doorhad. Freddy glimlachte niet, hij zou hier misbruik van maken. Oh wat was hij slecht. "Natuurlijk niet, ik wou alleen dat je me niet gevolgd was, dat is alles." "Dus dan heb je toch liever dat ik hier niet ben. Ik wou gewoon niet dat er je iets overkwam... Ik deed gewoon mij best hoor" Hij kon zijn grijns niet onderdrukken. Luky bastard dat hij was. Hij hoopte dat ze de grijns niet gezien had en zette een pruillip op. Ze zuchte en raakte zijn hand aan, ze was ijskoud, en toch kreeg hij het er warm van. Enfin, noch warmer eigenlijk. Ze keek naar hem op, met haar grote rode ogen. Hij kon het niet laten en kuste haar, snel vluchtig en passioneel. Hij hoopte dat ze niet boos zou zijn, haar lippen waren als koud graniet. He loves it.

Effy keek met grote ogen naar dit alles. Chyta was dus duidelijk nog niet helemaal overtuigd, maar dat zou wel komen. Maar ze schrok pas echt toen Freddy Chyta ineens kuste, zonder dat Chyta enige aanleiding had gegeven. Effy voelde zich ineens heel erg overbodig, overbodiger dan ze haar al voelde. En ze voelde haar al heel overbodig voor de kus. Effy liep aarzelend een beetje naar achter en zwaaide de twee gedag met een verwrongen gezicht. Ze vond dit alles nogal gênant. Nog gênanter was dat er helemaal geen uitgang was aan de achterkant. Snel liep ze naar voor, van voor het altaar over de gang en dan langs Freddy en Chyta. Ze haatte het dat ze hakken had aangedaan, die nog eens extra veel geluid maakten door de echo’s van de kerk. Net een slechte komedie. Effy hoopte dat ze daar snel wegwas.

Chyta keek Freddy geschokt aan, hij had haar gekust, een vluchtige maar passioneel. Zijn lippen hadden heel warm gevoeld op haar koude huid, het had perfect gevoeld. Het zou haar niet verbazen als haar mond openviel maar ze verborg haar verbazing gauw, maar niet snel genoeg hij had het zeker al gezien. Door de kus voelde ze zich verward, ze had gevoelens voor Freddy dat wist ze nu. Maar ze wist niet of dat wel goed was. Hij leek het wel goed te vinden maar ja hij was ingeprent. Hij vond alles aan haar geweldig. Ze gaf Freddy een vluchtige knuffel. Dat voelde goed, hij was zo warm. Het leek alsof zij daar moest zijn, in zijn armen. Ze hoorde Effy wegwandelen vooral door de hakken, anders had ze het misschien niet gemerkt. Ze draaide zich naar Effy. “Leef je hier in Forks?” vroeg ze, ze wou weten of ze elkaar misschien nog terug zouden zien. En woon leek zo raar om te vragen. Zijzelf had tenslotte geen huis, maar Freddy waarschijnlijk wel. Dat zou hij toch nodig hebben. Ze keek hem even aan, en wendde toen haar blik niet meer af naar Effy.

effy stopte ineens en keek verbaasd Chyta haar richting uit, Chyta zelf keek al niet meer naar haar, maar naar Freddy, wat waarschijnlijk een goed teken was voor die twee. Nu wist ze wel niet echt of ze die vraag verbeeld had of niet. “euh, ja.” Mompelde effy heel zachtjes, zodat het toch niet te genant zou zijn als ze het toch verbeeld had. Ze bleef nog even staan, maar voelde zich weer niet op haar gemak en liep verder de kerk uit. daar ging ze dus nooit meer binnen. in het huis van god elkaar een beetje staan kussen. Effy vond het lichtelijk ongehoord, maar dat was ook omdat ze 2500 jaar van haar leven streng katholiek had moeten leven. Niet dat ze nu zo gelovig was ,het zat er wel nog steeds in.

Chyta zag hoe Effy verder de kerk uit liep, gelukkig woonde ze hier; ze zouden elkaar waarschijnlijk nog zien. Ze glimlachte nog even naar effys rug, niet dat dat ook maar enig nut had natuurlijk. Daarna zuchtte ze eens en ze wou ook naar buiten gaan, ze stond dadelijk aan de deur.Maar toen drong het tot haar door dat ze niet zeker wist of Freddy haar zou volgen of niet. Z draaide zich gawu om en keek Freddy vragend aan. Misschien zou hij hier nog wat willen blijven maar zij wou naar een huis gaan zoeken. "Euhm... Wil je hier nog even blijven? Of ga je mee? Of je kan hier ook allleen blijven, natuurlijk." Ze voelde zich opdringerig. Te opdringerig

Freddy begon te kwispelen. Toen besefte hij dat hij in mensengedaante was, en dus heleamal niet kon kwispelen. Even vroeg freddy zich af was hij aan het doen was als het niet kwispelen was. Toen besliste hij dat het niet uitmaakte. 'Gho, kiezen tussen de vrouw van mijn leven tge volgen, naar God wie weet waar. Of ik kan hier in een stinkende,muffe kerk blijven... Alleen... Gho...' een grijs vulde zijn gezicht toen hij dichter bij Chyta ging staan. Hij vroeg zich af wat ze van de kus vond. Maar ze werkte niet tegen... Dus dat was een goed teken in zijn hoofd dan toch.

Chyta hield haar hoofd even schuin, hij was iets raars aan het doen en kon niet echt zeggen wat het was. Ze fronsde haar wenkbrauwen en zette het van zich af, als hij het nog eens deed zou ze vragen wat hij juist deed. Ze rolde met haar ogen, vrouw van zijn leven volgen, tuurlijk. Ze grijnsde wel terug naar hem. "Wel...ik was erover aan het denken om een huis te kopen ofzo..." ze klonk aarzelend, ze had dan ook nog helemaal geen idee welk huis ze zou nemen. Misschien een bungalowtje, ze wou wel een klein en schattig huisje, niet dat ze iets nodig had dus waarom zou ze ook een gigantische villa kopen. Freddy had waarschijnlijk al een huis. Ze keek hem nauwkeurig aan, misschien had hij nu honger of was hij nu moe, zij kon het niet weten. Ze kon zich ook niet voorstellen hoe het voelde om honger te hebben maar ze dacht dat het ongeveer hetzelfde was als haar dorst.