vermoeiende hemel

Freddy werd weer overvallen door de schoonheid van haar stem. Het was vreemd want ze zag er zo kwetsbaar uit. Als iets dat beschermd moet worden. Maar ze was waarschijnlijk sterker dan hem. Ooit had hij ergens gehoord dat je minstens 3 weerwolven nodig hebt om een vampier te vermoorden. Het was dus buiten vraag dat ze kwetsbaar was. Maar zo zag hij het niet. Ze mocht dan nog sterk zijn, en niet te raken, mantaal was ze gewoon een meisje. Een meisje met een toch wel dramatisch leven, of zou ze het helemaal niet bijzonder vinden dat ze vampier is. Daarom wou hij haar beschermen, voor de wereld. Voor alle pijn die hij daar heeft gezien. Ze zou zoeken naar een huis. Een huis was goed. Zeer goed zelf. Waar bescherming. En je vastzetten op een plaats. Maar natuurlijk zouden eventuele vijanden haar ook altijd op die 1ne plek vinden. Hoe zou iemand nu de vijand van zo’n prachtig meisje willen zijn. Kunnen zijn? ”Een huis, klinkt geweldig. Ik wil zotgraag mee, als je het niet erg vind dat ik elk huis afkeur omdat niets goed genoeg is voor jou.” Hij durfde niet ze zeggen dat hij graag bij haar zou willen wonen. Dat hij wel een huisje voor hun beiden zou bouwen. Het zou niet veel zijn, maar wel genoeg. Dat kon hij haar natuurlijk niet zeggen.

Chyta grijnsde naar hem, zij zou zelf al niet vroeg haar keuze vinden en als hij dan niks zou goedkeuren zou het nog lang duren voor ze dan eindelijk een huis vonden voor haar. Ze keek nog even naar hem, hij zou wel eens mogen blijven slapen bij haar of zo als hij dat wou. Maar ze zei het hem niet, ze had nog geen huis dus moest ze nog geen beloftes doen daarover. "Laten we dan maar vertrekken, ik zou het graag nog voor vanavond gevonden hebben dan heb ik het misschien nog snel." Ze grijnsde weer naar hem en liep de kerk uit in een voor haar normaal tempo, maar iedere mens zou het veel te vlug gevonden hebben. Ze keek nog even over haar schouder terwijl ze verder liep en aan de deur wachtte ze even zodat ze samen konden vertrekken. Ze glimlachte afwachtend en een beetje ongeduldig, ze had nog nooit een huis gehad. ze vroeg zich af hoe het zou zijn om altijd een plek te hebben waar je naartoe kon gaan.

Freddy huppelde als een hondje achter Chyta aan. Dat zou niet mogen, het was verkeerd als… ow wacht… misschien was het toch normaal als hij als een hondje achter haar aanliep. Hoe dan ook. Ze haastte haar naar de kerkdeur. Blijkbaar wou ze snel naar een huis gaan zoeken, dus hij wou zich haasten om haar tevreden te stellen. Het liefst zou hij zich zijn vos veranderen en zo snel mogelijk naar het eerste het beste huis gaan en haar daar af te zetten, maar Freddy vermoede dat Chyta het niet zou appreciëren en daarom moest hij zich met zijn menselijke gedaante moeten tevredenstellen. Dat zou hij niet zo snel kunnen gaan, nam hij er maar bij. Hij moest grijnzen toen hij haar ongeduldige glimlach zag. O wat is ze toch mooi.