omdat vampieren niet de enige zijn zonder slaap

Effy slenterde rond door de straten van Phoenix, het was misschien een beetje een ver gekozen stad, maar hier sloten de winkels pas laat. Vele mensen staarden haar na en ze wist niet of dat kwam door haar vuile kleren of gewoon door de gewoonlijke reden. Het zou wel een combinatie van de twee zijn. ze ging van winkel naar winkel en zocht er alles uit wat haar aanstond. Witte en crèmekleurige kleedjes of rokken waren haar favorieten, het deed haar denken aan vroeger. Effy lette al lang niet meer op de prijs, ze had geld genoeg. ze was blij dat retro mode weer terug kwam, ze hield van de stijl van 50 jaar geleden, zo vrolijk en zorgeloos. Ze had beter wat van die zwierige jurkjes van toen bijgehouden zodat ze die nu nog steeds zou kunnen dragen. Maar als je altijd verhuisd, dan is het best dat je zo min mogelijk meeneemt, want zwemmen met een valies is niet al te praktisch. Effy dacht nog eens terug aan haar verblijf in Forks tot nu toe. Ze was er nog niet te lang, maar ze vond het daar wel aangenamer om te leven dan in de meeste andere plaatsen. Het zou wel te maken hebben met het hoge aantal vampiers, en hoe die samen konden leven zonder al te veel ruzie. Zelf met gedaantewisselaars. Effy zuchtte, waarom kon het niet overal zo zijn. ze nam een wit jukje met lichte bloemen en vroeg aan de kassierster of ze het al mocht aandoen. Ze betaalde haar een grote fooi en liep naar buiten met iets proper aan en veel nieuwe kleren, eindelijk.

Het werd donkerder en donkerder. Desondanks leken de mensen niet weg te gaan. Het leken er ook niet meer te worden, maar dat maakte niet uit. Niet voor Mike in ieder geval. Nee, het maakte inderdaad niet voor een vampier uit hoeveel lekkere kipjes er rond huppelden. Mmm, Mike had altijd al van kip gehouden. Kip, corn on the cob en lekkere asperges. De witte dan. Mike miste het eten.

Gelukkig had hij muziek nog. Dat had 'ie nu, in zijn handen. Zijn gitaar. Mike was trots op zijn gitaar. Mike was trots op zijn stem. Hij was trots op... Nou ja, daar bleef het eigenlijk bij. Mike grijnsde in zichzelf, terwijl hij zijn gitaar stemde. Hij was nu al twee uren bezig om zijn gitaar te stemmen. Het is handig om een goed gehoor te hebben, zodat je al snel merkt wanneer een instrument vals is. Wel is het hartstikke irritant als je perfectionistisch bent. Uiteindelijk was Mike dat niet, maar hij hield er niet van om op een niet goed gestemde gitaar te spelen. Het klonk zo...niet gestemd.

Vampier op twee uur. Mike keek meteen op, toen hij de geur herkende. Zoetig. Als snoep. Nee, Mike, niet als snoep. Snoep rook niet eens zo zoet... Neem chocola. Dat ruikt niet zoet, dat ruikt... chocoladeachtig. Wow, Mike, ik ben onder de indruk! dacht Mike grijnzend. Goed, de vampier dus. Het was een vrouw. Of een meisje. Misschien is het wel een jongen, dacht Mike grijnzend. Hij was vandaag niet echt geconcentreerd bezig, merkte hij. Goedgoed, het was dus een meisje. Ze had mooie, bruine haren en een lichte huid. Idiot, dacht Mike in zichzelf, Natuurlijk heeft ze een lichte huid. Hij was niet alleen ongeconcentreerd bezig, hij was ook minder intelligent bezig vandaag.

Mike deed zijn gitaar in de gitaartas en pakte een pakje bloed. Het zat opgeborgen in een ijstas, dat koel bleef door zowel het ijs als Mike zelf. Handig, als je ijskoud bent. Mike jatte eens per maand een aantal bloedzakken (meestal rond de dertig), zodat hij een maandje ermee vooruit kon. Mike was geen moordenaar. Nou ja, dat probeerde hij niet te zijn. Dankzij de maandelijkse confrontatie met (veel, veel, heel veel) bloed, had hij een geweldige zelfbeheersing gekregen - en dat in enkele jaren! Het was slechts doorzettingskracht.

Mike schonk wat bloed in een kartonnen bekertje en liet 'per ongeluk' een beetje over de grond lopen. De grond helde een beetje naar beneden, dus het kleverige spul kroop langzaam, tussen de stenen van de straat, naar beneden. Mike ruimde het pakje bloed op, dronk een beetje van het bloed en keek gespannen naar het vampierenmeisje.

Off: K'wist niet precies hoe je personage eruit ziet, dus ik heb alleen gezegd dat je bruin haar hebt. Als dat fout is, hoor ik het wel (A)

Effy was net van plan om terug naar huis te gaan, of naar wat je haar huis kon noemen. Misschien was het gepaster om het een tijdelijk verblijf te noemen, een soort hotel voor langere tijd. want hoe leuk ze het ook leek te vinden in deze streken, langer dan 20 jaar kon ze niet blijven. Maar net voor ze naar een minder drukke plaats wou gaan om te kunnen rennen rook ze iets. Een geur die zo bekend was en toch zo zeldzaam, de geur van vampier. Ze keek op en ademde onopvallend wat dieper in. Daar zag ze hem, hij zat wat verderop en had een gitaar bij zich. Ze zag dat hij iets uit een box haalde en merkte meteen wat het was. Bloed, mensenbloed. In zakjes, effy rook het plastic er rond. Toen de vampier het overgoot morste hij een beetje. Dat kon niet, vampiers morsen niet, toch niet perongelijk. Het bloed sijpelde langzaam haar kant uit. Ze rook het nu zo dicht bij. En ook al was haar zelfbeheersing sterk, toch moest effy toegeven dat de geur haar iets deed. Het was zo lang geleden dat ze gevoed was. Al niet van voor ze verhuisd was. Effy besloot dat het vreemd zou zijn moest ze het bloed van de grond zou lekken, niet hygiënisch ook, dus dat ging ze maar niet doen. in plaats daarvan liep ze traag en geconcentreerd naar de man. Effy moest zich meer concentreren dan normaal. De geur van het bloed maakte haar meer vampier, en als er iets is wat je niet mag zijn in een grote stad, dan is het wel vampier. Mensen hebben daar geen nood aan, zij willen mensen, geen bloeddrinkers. Natuurlijk konden mensen haar niets doen, maar omdat ze liefst langer dan 2 weken op een plaats zou blijven, was ze nu mens. Of deed ze toch alsof. Op het moment dat ze nog geen meter van de man stond stopte ze. ze keek hem aan en fluisterde zo zacht dat geen echt mens het had kunnen horen, maar hard genoeg zodat een vampier dat wel kon “rare manier van voeden, zo iets heb ik nog weinig gezien.” Effy voelde dat haar ogen donkerder waren dan normaal en bedacht dat ze deze week zeker nog aan bloed moest komen, of het mens zijn zou niet meer lukken.


off: ja, het haar is bruin, donkerbruin, licht krullend, rode, grote ogen, een beetje ingevallen wangen, en dan nog het normale, bleek en blabla

Mike kon het niet laten om te grijnzen toen hij zag wat voor effect het had op het meisje. Al snel (snel, maar subtiel) liet hij die grijns van zijn gezicht afgaan. Het zou nog wel eens pesterig over kunnen komen. Maar zo was Mike helemaal niet, hij was helemaal geen pestkop. T...toch?

Alsof iemand op slow-motion gedrukt had, kwam ze naar hem toe komen. Het leek een beetje op die scenes in slechte liefdesfilms, waarbij de man en de vrouw in slow-motion naar elkaar toe renden en elkaar in de armen vielen, nadat ze elkaar een lange tijd niet meer gezien hadden. Mike kreeg een sterke drang om op te staan en naar haar toe te rennen, met zijn armen wijd gehouden alsof hij haar wilde omhelsen. In slowmotion dan, he. Anders zou het niet cool zijn. Mike grinnikte.

“Rare manier van voeden, zo iets heb ik nog weinig gezien," fluisterde het meisje. Mike grinnikte en zei: "Je hoeft niet zo hard te schreeuwen hoor." Mike grijnsde even en keek haar recht in haar ogen aan. "Ik houd ervan om origineel te zijn. Dat heb ik zo onderhand ook wel geleerd," zei Mike tegen haar, "Als je niet origineel bent en je loopt maar met de rest mee, dan red je het meestal niet." Mike pakte het pakje en grijnzend reikte hij het uit naar haar. "Moet je anders ook een beetje?" zei hij.

Voordat het meisje de kans kreeg om het aan te pakken, ruimde Mike het weer op. Hij had geen behoefte aan nieuwsgierige mensen die wel eens wilde weten waarom hij, een niet-lelijke straatmuzikant, een bloedzak bij zich had en deze uitreikte aan een bijzonder mooi meisje. Klonk allemaal best arrogant en meisjes-aanbiddend, maar vampiers leken nou eenmaal veel mooier dan dat ze in werkelijk zijn. Illusie? Mike zag het liever als een van de vele voordelen van het zijn van een jager. Maar ja, wat wist Mike nou van het leven van een jager, als hij bloedzakken jatte uit het ziekenhuis?

Mike stak zijn hand uit. "Mike Sterne. Mike voor jou," zei hij. Toen viel zijn oog op een donkere vlek op zijn mouw. "Ah, nee, niet weer..." mompelde Mike en hij trok zijn hand terug, om de vlek te bekijken. Had 'ie nu alweer bloed gemorst, meneertje Onhandig?

Effy merkte dat de man grijnsde, al duurde dat niet heel lang. Misschien ging ze iets te traag. Ze keek hem vragend aan, maar ze had niet het idee dat zijn concentratie op haar lag. Hij grinnikte in zichzelf, en hoewel effy dacht dat het iets zoals een binnenpretje zou zijn, keek ze toch maar nog eens naar haar jurk, om te zien of die niet vuil was of er geen scheur in zat. Toen keek hij wel naar haar, hij zag er nog steeds erg geamuseerd uit, en dat vond effy wel leuk. Veel te veel vampiers zagen er bedrukt uit. Hij bood haar een pakje bloed aan en effy schrok. Automatisch keek ze om haar heen om te kijken of de mensen die passeerden het gemerkt hadden, maar hoewel er een paar keken, leken ze niet verward of keken ze niet alsof ze juist iets heel vreemd en walgelijk hadden gezien. Toen ze terug naar de man keek, was het pakje al weg. Effy glimlachte, niet echt subtiel om met bloed te staan zwaaien in het midden van een straat. De man stelde zich voor, mike was zijn naam. Hij was van plan om haar een hand te schudden maar bedacht zich door een vlek op zijn mouw. effy vond dat onbewust wel grappig en grinnikte zacht. “ik ben effy, gewoon effy, en ik zou je kleren kunnen lenen, maar ik denk niet dat je geïnteresseerd bent in een kleedje met v-hals.” Zei ze, niet meer fluisterend, dat was niet echt meer nodig. Zelf als er mensen luisterden , dan nog zouden ze daar niets uit kunnen halen.

Mike kreeg de sterke drang om de mouw naar zijn mond te brengen en het bloed eruit te zuigen. Alhoewel de vlek er uit zou kunnen gaan, zou het idee van haartjes in zijn mond toch niet zo heel erg aantrekkelijk zijn. "Ik ben effy, gewoon effy, en ik zou je kleren kunnen lenen, maar ik denk niet dat je geïnteresseerd bent in een kleedje met v-hals.” Mike keek op van zijn mouw. "V-hals?" vroeg Mike, "Eh, ik zou het eronder kunnen dragen. Onder mijn sweater, bedoel ik. Maar als ik kleding nodig heb..." - Mike grijnsde even - "... dan ga ik 's nachts lekker winkelen."

Mike keek even bedenkelijk. "Eigenlijk houd ik helemaal niet van winkelen. Ik ben een keer gepakt, wist je dat?" Mike grijnsde, maar ook die vervaagde snel. "Laat maar, natuurlijk weet je dat niet..." mompelde Mike. Al snel hervatte hij zichzelf. "Maar goed, ik was dus betrapt, 's nachts. 'T was vreemd, maar... Nou ja, eigenlijk niet, aangezien ik toen nog mens was," vertelde Mike. Net toen hij wilde vertellen hoe hij was ontsnapt, besefte hij dat hij het niet meer wist.

"Curse vampirism," mompelde Mike. Hij glimlachte verontschuldigd naar het meisje. " 'K weet niet meer hoe ik eruit ben gekomen. Maar goed, ik ga liever muziek maken in plaats van winkelen. Heb al aardig wat nummers, maar ik ben nog lang niet klaar." Mike grijnsde naar het meisje. Oh, nee, wacht, ze heette Effy. "Wat vind jij van muziek?" vroeg Mike.

Off: inspiratie kwijt, sorry (A)

Effy staarde mike een beetje dom aan, vermoedde ze. hij begon te praten in een toptempo en effy deed echt haar best om te volgen, maar ze raakte de draad even kwijt. Hij had zijn kleren waarschijnlijk… gestolen, en dan zou hij… gepakt zijn door de politie dan zeker. Maar hij was ontsnapt, al wist hij niet hoe? Ja dat zou het kunnen zijn. Misschien was hij toen ongeveer veranderd in een vampier, dat zou kunnen, alhoewel hij het hem dan wel zou kunnen herinneren. Effy kon het zich nog herinneren, het was niet iets dat je zomaar vergat, toch niet zo snel. Ze vroeg zich af wanneer hij veranderd zou zijn, en door wie. Al was de kans groot dat hij dat niet meer wist, door wie dan toch. Het wanneer bleef meestal hangen. Effy besefte dat haar een vraag was gesteld. Vlug herhaalde ze het gesprek. Wat ze van muziek vond, dat was de vraag. Een moeilijke vraag, duidelijk. Nee, dat kon niet, het was geen moeilijke vraag. Waarom had ze dan niet meteen een antwoord. Effy beet op haar lip en dacht nog heel even na. “ik weet het niet… ik hield van muziek, dat weet ik. Maar het veranderd zoveel, altijd maar aan. Je kan het niet meer volgen, nu ja, dat kan je wel. maar je wilt het niet meer volgen, snap je. Ik zou graag luisteren naar muziek uit mijn tijd… maar dat is onmogelijk. Dus ik luister naar wat er te luisteren valt. Maar niet het populaire soort muziek, dat is een beetje uitgemelkt. Nee, maar… muziek is goed, het doet je leven, of toch overleven.” Effy vond dat haar uitleg onsamenhangend en verwarrend was, maar misschien verstond hij het wel, misschien. Maar wat een vraag ook, daar had ze nog nooit over nagedacht. Misschien zou ze dat maar beter eens doen. je zag wat er van kwam. Effy keek even verontschuldigend, zodat hij niet zou denken dat ze mentaal minder was.

Het was even stil, voordat [s]het meisje[/s] Effy antwoord gaf. "Ik weet het niet…," gaf ze toe, "Ik hield van muziek, dat weet ik. Maar het verandert zoveel, altijd maar aan. Je kan het niet meer volgen, nu ja, dat kan je wel...maar je wilt het niet meer volgen, snap je? Ik zou graag luisteren naar muziek uit mijn tijd, maar dat is onmogelijk. Dus ik luister naar wat er te luisteren valt. Maar niet het populaire soort muziek, dat is een beetje uitgemelkt. Nee, maar… muziek is goed, het doet je leven, of toch overleven.”

Mike grijnsde. "Natuurlijk kan je wel naar de muziek luisteren uit jouw tijd. Als je maar blijft wachten op het geluid dat nooit lijkt te komen, dan doe je het toch lekker zelf?" Mike grijnsde even en zei toen: "Doe ik ook!" Hij zette zijn vingers op zijn gitaar en speelde de eerste noten van een random liedje. "Where'd you go? I miss you so, seems like it's been forever, that you've been gone..." zong Mike zachtjes. Toen keek hij op. "Er is geen betere muziek dan je eigen," vertelde hij, eens zonder een grijns op zijn gezicht, "Want als je iets niet leuk vindt, dan kan je het aanpassen. Verschillende dingen uitproberen, verschillende dingen bij elkaar zetten. Experimenteren met woorden, gevoelens..." - Mike hield grijnzend zijn gitaar omhoog - "...en instrumenten, natuurlijk!"

"Zelf houd ik van muziek op de piano. Maar ja, als je veel reist en alleen de belangrijkste spullen bij je wilt hebben... Laten we het er maar op houden dan het niet echt handig is om een keyboard of piano in je tas te hebben. Een elektrische gitaar of drums kan ook niet echt als je op straat zit... En opvallen wil je natuurlijk niet." Mike grijnsde even. "Ik in ieder geval niet, zo min mogelijk," voegde hij eraan toe.

Hij klopte op het kleed, vlak naast hem. "Geinteresseerd in een klein concert van een muzikant die ooit beroemd is geweest? Voor een maandje of zoiets..." Mike grijnsde weer, dit keer om zijn zeer kort-durende succes. Hij had toen een album uitgebracht, een maar. Ook zeer slecht verkocht, Mike en zijn vrienden waren erom uitgelachen. En Mike? Die lachte maar mee, want ruziemaken: niets voor Mike.

Effy keek mike verbaasd aan. Zelf muziek maken, als er iets was dat effy niet was, dan was het wel dat ze in staat zou zijn om haar eigen muziek te maken. Ze zou niet eens weten hoe ze zou moeten beginnen, en met welk instrument. Wel wist ze dat het nooit goed genoeg zou zijn, nooit zoals het was, zoals het zou moeten zijn. Mike stelde voor om te gaan zitten, en omdat staan ook maar staan was, ging ze op dat verzoek in. Ze liet haar in kleermakerszit op het tapijtje vallen. “ik denk niet dat het in me zit om zelf muziek te maken. En ik denk ook niet dat daar de goede instrumenten voor te vinden zijn.” Mompelde ze. het was eigenlijk al lang geleden dat ze naar muziek had geluisterd. Natuurlijk hoorde ze het overal, om muziek kon je niet heen. Maar echt naar luisteren, je helemaal op de muziek concentreren. dat moest al lang geleden zijn. Toch zeker 50 jaar. Ze had er nooit bij stil gestaan, nooit op gelet. Muziek, dat hoorde bij het leven, niets speciaals aan. Effy keek eens naar de gitaar die mike bij zich had. Hij moest zich wel bewust zijn van muziek, maar misschien was dat helemaal niet zo speciaal. Maar voor effy was het toch anders. Ze vroeg zich af wat mike zou spelen en legde afwachtend haar handen in haar schoot. Ze wist wel zeker dat alles wat ze zou horen goed zou zijn voor haar. Tenzij het echt vals zou zijn. Want valse klanken waren pijnlijk om te horen, bijna pijnlijk toch. Effy zou haar eens een radio kopen, ooit, want het was ook zo on-menselijk dat ze dat niet in huis had. Elke mens had zo wel iets.

"Ik denk niet dat het in me zit om zelf muziek te maken," zei Effy, "En ik denk ook niet dat daar de goede instrumenten voor te vinden zijn." Mike keek haar verbaasd aan. "Nou ja, zeg, als het vals is, dan zorg je ervoor dat hij dat niet is," zei hij. Toen kreeg hij een idee. Het was als het ware een tweede thuis. Zijn tweede thuis. Miljoenen tweede thuizen in de wereld. Of zoiets.

Mike keek op naar de lucht, het was inmiddels al aardig donker. De laatste mensen liepen over straat. Mike grijnsde en legde langzaam zijn gitaar in zijn tas. Hij stond vervolgens op, deed voorzichtig zijn tas op zijn rug en pakte zijn ijstas en zijn zwarte tas, waar enkele kledingstukken in zaten. Hij keek naar Effy. "Kom eens," zei hij glimlachend, "We zullen eens kijken wat jouw instrument is. Wist je trouwens dat de stem ook een instrument is?" Mike reikte zijn hand uit.

Off: mens, jij post snel! XD ik wil je niet godmoden, dus het is een kleine post geworden. sorry (A) je mag van mij in jouw post verwerken dat ik je naar een afgeleven huisje leidt, wat een muziekstudio blijkt te zijn. anders komen we er nooit ^^

Effy keek verbaasd op toen mike opstond, ze zat juist. Hij nam al zijn gerief en ze vroeg zich af wat hij van plan was. Hij vertelde haar dat hij haar instrument eens zou zoeken. Effy vroeg zich af wat dat betekende. Zou hij haar naar een muziekwinkel brengen, of had hij ergens een verborgen huis vol met instrumenten. Of misschien wist hij nu al wat voor soort instrument haar zou liggen. Hij stak zijn hand uit naar haar, dus dat betekende alleszins dat ze mee mocht op zoek naar dat instrument. Effy aarzelde even, hij kon haar zomaar aanvallen en vermoorden als hij wou. Maar zo zag hij er niet uit, zo gedroeg hij zich ook niet. Ze nam zijn hand en kwam recht. Ze wist helemaal niet waar ze naartoe zouden gaan en volgde hem dus blindelings. Wel probeerde ze de baan in te prenten, zodat ze toch zeker niet zou verdwalen op de terugweg. Al leek haar dat sterk. De bebouwing werd minder en al gouw waren ze in een afgelegen gebied waar er in geen verte meer gebouwen te zien waren. Misschien was het iets onder de grond, of nog iets waar ze helemaal geen rekening mee had gehouden. Na nog een tijdje, effy kon niet zeggen hoelang, zag ze toch een huis. Zou hij haar daar naartoe leiden. En ja, hij stopte recht voor het huis. Ze gingen naar binnen. Binnen was het heel anders dan effy ooit zou verwachten van een afgelegen huis zoals dat. Het leek wel een muziekstudio. Effy keek met open mond toe. Wat deed dat hier, ver weg van de bewoonde wereld. Zou het van mike zijn. Ze keek hem verwachtingsvol aan. En ze sloot haar mond ook maar, want dat zou een te belachelijk zicht zijn.

off: ge moe u nie haaste ze, ik heb geduld :')

Ze nam zijn hand aan en Mike moest moeite doen om niet meteen weg te rennen. Hij was hartstikke enthousiast en, als hij geen goede zelfbeheersing was, zou hij nu zwaar hyper zijn (symptonen: snel praten, veel praten, irritant zijn, op een neer springen etc.). Maar hij kon het niet laten om breed te grijnzen. Daar had hij vroeger overigens veel opmerkingen over gekregen, over dat hij zo vaak grijnsde. 'Haal toch eens die grijns van je gezicht af' en 'Zal ik eens die grijns van je gezicht af vegen?' Is nog nooit iemand gelukt.

Mike keek even om zich heen en sleurde Effy als het ware mee, als een klein, ongeduldig kind dat met zijn moeder naar de snoepjeswinkel ging. Alleen was het nu iets anders. Het 'kind' was drieendertig, de 'moeder' leek zeventien, achttien en ze gingen naar iets beters dan een snoepjeswinkel: de muziekstudio! Mike kende de straten onderhand uit zijn broekzak (de straten die hij dan nam, he), want hij had meteen de dichtsbijzijnde muziekstudio opgezocht, toen hij hier aangekomen was. Zuurstof en voedsel waren niet echt de belangrijkste levensmiddelen meer, er moest toch iets zijn wat deze plaats innam? Bloed en muziek dus.

Al snel waren ze uit de steegjes en de straten, het was bijna plotseling opgehouden. Afgelegen huisjes waren verspreid over een vlakte, met een van die huisjes die ingericht was als een muziekstudio. Hij was van iemand, want het was compleet gevuld met allerlei instrumenten en er was zelfs elektriciteit en lopend water! Mike zou er wel voor zorgen dat er geen stof lag, lief he?

Steeds minder huisjes, de buren die lagen op de afstand zoals dat bij boederijen zou zijn. Ze waren er bijna...bijna... Mike kon hem wel zien, maar het leek alsof ze er niet dichterbij kwamen. Hij liep ongemerkt sneller, hij werd nerveus van die enorme afstand tussen het huisje en Mike zelf. Verslaafd? Mike noemde het liever 'zijn grote liefde'. Daarom had 'ie eigenlijk nooit een vriendin gehad - hij was te gehecht aan muziek. Misschien was hij toch een beetje verslaafd.

Zodra ze - eindelijk, eindelijk, eindelijk! - bij de muziekstudio waren, pakte Mike de deurklink. De eigenaar was blijkbaar nog steeds niet terug gekomen, want het slot was nog steeds gebroken. Daarom ging de deur ook moeiteloos open. Hij glimlachte naar Effy, voordat hij de deur open gooide. "Tada," fluisterde hij en hij snoof de geur op. Heerlijk. Dat was wel een nadeel van een vampier zijn en deze meebrengen, de geuren komen in de lucht.

De muziekstudio rook een beetje muffig, maar vertrouwd muffig. Zoals het in Mike's huis rook, toen hij nog bij zijn ouders woonden. Hij was ook een beetje gehecht geraakt aan die geur. Mike besefte ineens dat er nog iemand was. "Dus," begon hij, "Ik kan je een begin geven met drums, piano, akoestische gitaar, elektrische gitaar en bas. En zingen. En rappen, maar ik denk eerlijk gezegd niet echt dat dat iets voor jou is," zei Mike glimlachend. Zijn oog viel op de grote cello, met twee kleine, haast schattige viooltjes die er netjes bij stonden. Hij herinnerde zich dat hij dat niet kon, dus voegde hij er snel aan toe: "Strijkwerk kan ik overigens niet." Zelf liep hij naar de piano en nam plaats. Zijn rechterhand ging vrijwel automatisch omhoog en speelden algauw de eerste tonen. "Where'd you go? I miss you so, seems like it's been forever, that you've been gone... Please come back home," zong hij zachtjes. Gehecht, verslaafd, verliefd op muziek en alles wat er maar mee te maken heeft. Behalve strijkwerk, want dat was zo verdwaand lastig...

Off: I'm beginning to like you XD Ik zit, naast breaking eclipse, op ee andere twilight-rpg waar het momenteel nogal langzaam gaat net nu ik admin ben XD

Overal waren instrumenten, en echt alles wat in effy haar hoofd opkwam was daar te vinden. Niet dat haar kennis over muziek instrumenten zo groot was, maar toch waren het er veel. Veel meer dan ze zich ooit voor mogelijk had gehouden. De geur van de verschillende instrumenten drong tot haar door. Het rook een beetje duf, rommelig, maar niet storend. Mike vertelde dat hij bijna alles kon spelen, behalve de strijkinstrumenten. Effy wist uit haar duidelijk beperkte kennis dat strijkinstrumenten heel mooi konden klinken als ze goed bespeeld werden, maar des te vals als dat niet het geval was. Ze vroeg zich af of zij het zou kunnen, of het zo gemakkelijk zou zijn als met al de andere dingen. Waarschijnlijk niet, voor muziek moest je voeling hebben. Het was niet gewoon van buiten leren en zo in de praktijk brengen. Effy wist niet of het in haar zou zitten. Waarschijnlijk wist ze dat maar als ze het zou proberen. Maar dat was ze niet van plan. Afgaan in het bijzijn van een andere vampier die er wel iets van kon ging haar iets te ver. Mike liep naar de piano en begon te spelen. Het zag er zo simpel uit, zo eenvoudig, en toch kwamen er zo een ingewikkelde, mooie klanken uit. Meteen vroeg effy zich af hoe dat in elkaar zat, zo een piano. Hoe het precies werkte en welke verbindingen daar bij te pas kwamen. Want de technische kant, daar had je geen voeling voor nodig. mike kon duidelijk ook nog eens zingen ook, nog iets wat effy nog nooit echt geprobeerd had. Natuurlijk zong ze wel eens als ze iets leuk deed, of onder de douche, de clichés, maar nooit echt om echt te zingen. Effy keek naar mike en wou dat zij een beetje meer zoals hem was. Zelfverzekerd, in staat om blij te zijn met kleine dingen zoals muziek, gepassioneerd door iets. Effy glimlachte. Nu ze er op lette, was muziek nog helemaal niet zo mis. Raar dat ze dat nooit gemerkt had, in die voorbije jaren. Ze had nochtans tijd genoeg gehad.

Mike slikte eens, voordat hij, zonder enige moeite, overging op het rappen. "She says, some days I feel like shit, some days I want to quit, and just be normal for a bit. I don't understand why you have to always be gone. I get along, but the trips always feel so long and, I find myself trying to stay by the phone, 'cause you voice always helps me when I feel so alone. I feel like an idiot, working my day around a call, that when I pick up I don't have much to say so... I want you to know it's a little screwed up that I'm stuck here waiting, at times debating, telling you that I had it with you and your career. Me and the rest of the family here, singing where'd you go..."

Mike's vingers gleden over de piano en de woorden kwamen moeiteloos over zijn mond. Het was zo makkelijk om je te begeven in de poel van muziek, het was aantrekkelijk, aanlokkelijk. Maar zodra je er eenmaal in zat, kwam je er moeilijk weer uit. Maar aan de andere kant had je het niet in de gaten, dat je in die poel zat. Mike ademde die heerlijke, oude geur in en ademde deze weer uit, bij de volgende rij woorden. Trance.

Ja, en als je erin komt, kom je er vanzelf weer uit. In plaats van die muffe geur, begon hij de scherpe, zoete geur te ruiken. En daar was Mike weer, in contact met de aarde. Zijn vingers zweefden een enkele seconde boven de toetsen, woorden kwamen niet meer uit zijn mond. Hij was verstoord. Geirriteerd? Dat niet. Nee, Mike niet.

Mike zuchtte en draaide zich om, Effy aankijkend. "Dus," zei hij, "Waar zou je je vingers aan willen branden?" Hij stond op en legde een hand op de paino. "Wil je je vingers leren beheersen op de piano?" vroeg Mike. Hij grijnsde, draaide zich om en deed enkele passen richting de basgitaar. Hij pakte deze op en speelde de beginnoten van 'Red to Black', tot de drums invielen. Hij had even de nijging om verder te spelen, maar hij moest onthouden dat hij niet voor zichzelf was.

"Of wil je basgitaar..." Hij bekeek Effy even. "Denk niet dat basgitaar of elektrische gitaar wat voor jou is," gaf Mike toe. Hij zette de basgitaar weg en liep naar de acoestische gitaar. "Ik denk," zei hij, terwijl hij deze pakte, "Dat deze leuk voor je zou zijn. Ik zie jou meer als een pianist...of gitarist... of viool...dinges. Cello is te saai voor je, denk ik. Of je wil dat ene nummer spelen..." - Mike dacht na, hoe dat nummer ook alweer heette - "Nou ja, laat ook maar. Ik denk niet dat je het kent."

Mike speelde de eerste noten van "The Messenger", maar zette de gitaar al snel weg. Te saai. Mike keek even in het rond, zoekend naar een anders geschikt instrument. Cello en viool kon Mike niet doen, maar de drums leken zijn naam te roepen. Mike grijnsde even naar Effy. "Drums proberen?" zei hij uitdagend.

Mike speelde nog wat verder op zijn muziek en effy vergat even al de rest. Je kon je dus echt verliezen in muziek, dat had ze nooit geloofd. Toen hij stopte verschoot ze. ze glimlachte en vroeg zich af of hij verder ging spelen. Duidelijk niet, hij ging weg van de piano en liet zijn blik door de kamer glijden. Automatisch volgde effy hem, zich ineens realiserend dat ze hier waren om haar instrument te zoeken. Ze slikte, straks was ze superslecht. Wat zou hij dan zeggen. Hij ging een paar instrumenten af. De piano zag ze wel zitten, maar niets gitaarachtig, effy betwijfelde zelf of ze zo een ding wel goed zou kunnen vastnemen. Het was zo log. Als laatste stelde hij de drum voor. Iets wat effy nooit als haar instrument zou aanduiden. Maar hij zei het zo uitdagend dat ze het laf zou vinden om nee te zeggen. “wat? Denk je dat ik het niet aankan. Want ik denk dat kleine meisjes zoals ik heel goed met een drum overweg kunnen.” Zei ze zelfzeker terug. Al was wat ze zei niet zo waarheidsgetrouw. Want ze dacht dat ze zwaar zou afgaan als ze het zou proberen. Want drums waren voor stoere jongens, en niet voor kleine meisjes. En toch zou ze het proberen, en het zou dan maar moeten lukken. Want zich laten doen kon effy niet aan. Ze liep naar de drums en streek er zachtjes over. Het voelde lichtjes ruw aan, en zag er op dat moment heel bedrijgend uit. Alsof het haar zou bijten als ze er eens op zou slaan. Zo onopvallend mogelijk speurde ze heel de drum af en probeerde alles in zich op te nemen. De slagpedalen en de simbalen, en welke trommen er nu het grootst waren en welke het kleinst. Al snel zat alles in haar geheugen en keek ze weer naar mike. “en jij gaat het mij dan leren? of moet ik het allemaal zelf doen?” vroeg ze met een klein glimlachje. Nooit of nooit zou ze het toegeven, maar stiekem was ze een beetje bang. Wat als ze het allemaal verklootte.

“Wat?" vroeg Effy, "Denk je dat ik het niet aankan. Want ik denk dat kleine meisjes zoals ik heel goed met een drum overweg kunnen.” Mike beet op zijn lip om zijn lachen te verbergen, waardoor een vreemd gehinnik uit zijn mond ontsnapte. Meteen sloeg hij zijn hand voor zijn mond. "Sorry," zei hij grijnzend, zijn mond verborgen achter zijn hand, "Da's niet zo aardig van mij." Zijn hand ging uit naar de stokjes voor het drumstel. Mike glimlachte nog even, maar deze verdween zodra hij op het krukje zat, achter het drumstel.

“En jij gaat het mij dan leren? of moet ik het allemaal zelf doen?” vroeg Effy glimlachend. Mike tuitte zijn lippen, maar keek Effy toen grijnzend aan. "Low Tom, High Tom," zei Mike, terwijl hij de bijbehorende drums aanwees, "Floor Tom, Snare drum en Bass." Met zijn voet ramde hij op de pedaal. "Bass. Hoe groter, hoe lager de toon." Mike grijnsde even en ging over op de bekkens. "Hi-Hat," benoemde hij het kleine dingetje naast hem, "De andere is Crash." Sommige drumstellen, zeker de proffesionele, hadden veel meer drums en bekkens. Maar ja, de arme Mike moest het met de simpelere versie doen.

Mike draaide even de stokjes in zijn handen toen hij een simpele drumoefening begon. Hi-Hat plus Bass Drum, Hi-Hat, Hi-Hat plus Snare Drum, Hi-Hat. Toen stopte hij. "Een maat," zei Mike tegen Effy. Nog een keer. Nog eens. Mike moest het per se nog een keer doen, toen stopte hij ermee. Mike keek naar Effy en gaf de stokjes aan haar. "Hi-Hat met je rechterhand, Bass met je rechtervoet. Dan eens Hi-Hat, dan nog een keer Hi-Hat met je rechterhand en de Snare Drum met je linkerhand. Dan nog een keer de Hi-Hat en dan heb je de eerste maat voltooid. Hou de Hi-Hat de gehele tijd dicht, dus je moet je voet op de pedaal zetten," zei Mike. Toen dacht hij even na. "De...het...de pedaal, het pedaal...?" Mike fronsde even. "In ieder geval: het is een een-vierde maat. Dat houdt in dat er vier tellen in een maat zitten, dus tussen elke keer dat je slaat zit een seconde. Daar zal je nog even aan moeten wennen, aangezien de seconde voor ons iets langer duurt dan one mississippi, two mississippi... etcetera." Mike stond op en deed enkele stappen achteruit, om ruimte te maken voor Effy. "Dus, laat maar zien wat je kan," zei Mike grijnzend.

Effy luisterde aandachtig naar de uitleg van mike. Maar de namen zeiden haar allemaal niet veel en de link tussen de naam en het toestel was voor haar ook allemaal ver te zoeken. In haar gedachten gaf ze elke drum een ander kleurtje. Een beetje kinderachtig, maar het werkte veel beter voor haar. Namen en kleuren kon ze veel beter linken, en kleuren en drums waren ook niet zo moeilijk te verbinden. Low tom werd rood, high tom werd groen, Floor tom ging naar geel en snare drum was voor blauw. Bass werd paars. Hi hat oranje en crash ging naar bruin. Hij speelde een toontje en het leek niet zo moeilijk. Gewoon slaan, en hopen dat het in de juiste maat was, op de juiste drum en in de juiste hardheid. En dan misschien ook nog op de juiste plaats op de drum. Hmmm, misschien dan toch niet zo makkelijk. Toen mike opstond en plaats maakte voor haar zou effy haar hart toch iets sneller gaan slaan. Maar haar hart sloeg al lang niet meer dus was er geen reactie meer. Heel even stond ze aan de grond genageld. Maar ze herpakte zich snel, ze hoopte dat mike het niet echt merkte, want hij mocht niet denken dat ze laf was. Ze glimlachte breed en zette haar op het krukje. De drumstokken voelden heel gevaarlijk in haar handen. Een perfect wapen om een paar drums een kopje kleiner te maken. In haar hoofd herhaalde ze wat hij had gezegd en plaatste overal een kleurtje bij. Oranje paars oranje oranje blauw oranje. Ze voelde haar net vijf iets nieuw leren en het zo simpel mogelijk te maken. Tot haar grote gene besefte ze dat ze de kleuren had gemompeld. Ze glimlachte beschaamd en begon te slaan. Naar haar maatstaven ging het helemaal niet zo slecht als ze verwacht had maar het leek ook in verre niet op wat mike zonet ad gedaan. Maar de drums waren niet kapot en het klonk niet zo vals dat mensen zouden wegkruipen in een ver hoekje van het geluid. Dat hoopte ze toch. Ze keek bang naar mike, hopend dat hij daar nog steeds stond en niet ergens in een hoekje zat.

Ze ging de uitdaging aan! Natuurlijk ging ze de uitdaging aan, dat was het leuke van het leven. Ook al klopte je hart niet meer, was je dus technisch gezien dood... Maar ja, uitdagingen en muziek waren de twee dingen die Mike nog een reden gaven om in leven te blijven. Dat en nieuwe mensen ontmoeten, vrienden maken, aardig zijn, mensen van hun bloed jatten... Uitdaging en muziek, dus...

"Oranje paars, oranje, oranje blauw, oranje..." hoorde Mike Effy mompelen. Mike had al snel in de gaten wat zij deed, waardoor hij moest grinniken. Hij hield er wel van dat hij zichzelf beter onder controle had, besefte hij toen, anders had hij nu helemaal dubbel gelegen. "Da's slim," zei Mike grijnzend, "Maar je kan ook gewoon de namen onthouden,. Meesten heetten 'Tom' van hun achternaam, behalve de kleine tom en papa. Die kleine tom heet gewoon 'Tom', maar hij houdt ervan als je hem begroet met 'Hi'. Drugsdealers vonden het leuker om hem met 'High' te begroetten..." Alle mensen, wat een verhaal kwam eruit! Mike grijnsde even, toen hij zijn verhaal voortzette.

"Dus hij heet 'High Tom'. De grotere klink lager, want die is ouder. 'Low Tom' heet 'ie. Dan komt mama, haar echte naar is 'Floor Tom', doordat zij altijd gevloerd wordt. Door de vader, natuurlijk..." - Mike grinnikte weer even, verbaasd door zijn eigen fantasie - "...die vader heet overigens 'Bass Drum', omdat hij de basis is van het hele gezin. Maar ja, Amerikanen zijn nogal een lui volkje en 'Basis Tom' klonk niet, dus dat werd 'Base Tom', wat weer 'Bass Tom' genoemd is. Uiteindelijk wilde Mama zo graag haar achternaam houden en dwong Papa om haar achternaam door te geven aan de kinderen. Hij vond het prima, zolang de moeder haar voornaam waar zou blijven maken."

Mike haalde even diep adem, voordat hij het verhaaltje verder vertelde. "High-Hat en Chrash waren twee vrienden van de oudste van het hele gezin, 'Snare Drum' genaamd. Crash maakte alles stuk en 'High-Hat' was gek op hoge hoeden. Snare Drum heeft de achternaam van papa overgenomen, want hij mocht zijn achternaam veranderen zodra hij uit 't huis mocht." Mike had ondertussen zijn elleboog op zijn hand laten steunen, waardoor zijn vingers nu aan zijn sikje peuterden. Hij grinnikte weer.

"Excusez-moi," zei Mike grijnzend, "Soms laat ik mijn fantasie een eigen leven leiden. Zul je wel vaker meemaken, als je vaker bij me bent." Hij knikte even en vroeg toen: "Wat ik heel graag wil proberen bij jou, is de piano. T'is mijn persoonlijke favoriet, en ja...je enthousiasme ervoor wil je nou eenmaal doorgeven. Dus, piano proberen, of wil je nog een moeilijkere oefening doen?" Toen kreeg Mike een leuker idee, dat leuker was dan de overige twee. "Of wil je, dat ik je een ritme leer, zodat we samen een nummer kunnen spelen?" Mike's ogen twinkelden en keken haar uitdagend aan.

Mike begon met een heel verhaaltje waar effy onbewust van moest glimlachen, hoe verzon je het. Ze was natuurlijk al vast besloten om het bij de kleurtjes te houden. Want eens ze iets deed was het nog maar moeilijk om haar eraf te brengen. Maar het idee dat je een verhaal kon plakken op gewoon maar namen, deed haar toch goed. Hij wou haar de piano laten spelen, waar effy niets tegen had. Maar toen kwam hij op het idee om samen iets te spelen. Weer werd effy een beetje bang. wat als ze het helemaal verkeerd deed. Maar de uitdagende blik in zijn ogen kon ze toch niet negeren. “ja goed, leer me maar. Dan doe ik het wel.” zei ze uitdagend terug. Het zou niet lang meer duren voor mike door zou hebben dat ze bijna elke uitdaging aan zou gaan, al was het maar om haar te bewijzen, om te zeggen dat ze niet zwak of laf was. En natuurlijk zorgde het er ook voor dat er wel vaak iets nieuws en anders gebeurde in haar euh, leven zeker. Zoals nu. 20 jaar geleden had ze nooit gedacht dat ze ooit nog maar een muziekinstrument zou aanraken, 2 dagen geleden zou dat nog niet bij haar opgekomen zijn. Maar nu wist ze dat ze nooit meer zomaar naar muziek te kunnen luisteren. Horen maar niet echt luisteren zat er niet echt meer in. Dat had ze wel vaker. Dat er iets onverwachts gebeurde en dat dit haar nog voor lange tijd zou achtervolgen, op een goede manier, dat wel. “en welk instrument mag ik dan bespelen.” Vroeg ze nog met nu al een brede glimlach.