Onvoldoende

De lucht kleurt zich als gewoonlijk weer grijs en grauw. Kay loopt langs de kustlijn van La Push in baggy spijkerbroek en sneakers, zijn ogen stonden donker en zijn wenkbrauwen gefronst. Hij vloekt zachtjes in zichzelf.
Op school had hij een onvoldoende gekregen voor een belangrijke toets. Hij heeft de laatste tijd geen concentratie vermogen meer omdat hij de nachten vult met jagen. Hij was hier zo boos om geworden dat hij zich niet kon inhouden. Hij was de klas uit gevlucht en het bos ingegaan, daar veranderde hij. Gelukkig had hij aan de rand van het strand nog wat kleding verstopt.
Waarom moet hij zo'n stomme wolf zijn? Waarom kan hij niet gewoon normaal zijn, studeren en een normaal leven leiden?
Hij vloekte nogmaals en schopte tegen een losliggend steentje.

Lilo hield van het water, en van zwemmen. Snel holde ze het bos door om zo snel mogelijk bij het strend te geraken. Ze negeerde de scherpe stank die daar hing. Met haar zoon was het net zo, het went wel. Haar luchtige standjurk gofde langs haar lichaam. Ze hield van de wind door haar haar. eenmaal op het strand speelde ze de jurk uit en stond ze in haar bikini, ZE dopte haar teen in het water, enkel en alleen voor als er iemand keek, want met temeratuur had ze geen probleem. De geur van de getaantewiselaars maskeerden al het andere, dus ze zou het niet weten als er iemand was. Ze stapte langzaam het water in. Ze genoot van het gevoel dat de vloeistof tegen haar huid gaf. Plots zag ze een jongen, hij leek nogal van streek, door de geur van het stand kon Lilo niet met zekerheid weten of hij een wolf was of niet. Aarzelend zwaaide ze eens.

Kay rook vampiers, maar die zijn er wel meer rondom het reservaat, hij was het wolf zijn tenslotte helemaal zat, dus hij had echt geen zin om te jagen nu. Hij zuchtte.
In de verte zag hij een meisje de zee in gaan, die is gek, dacht hij. Best koud.
Ze zwaaide naar hem, kende hij haar? Twijfelend keek hij naar haar, en zwaaide terug. Ookal is hij een wolf hij blijft ook een jongen van 18 jaar, misschien zal een makkelijk meisje hem zijn zorgen even doen vergeten. Zijn ogen bleven donker staan. Hij liep langzaam langs de kust, verder richting het meisje.

De jongen kwam dichter bij Lilo. Ze slikte, daar had ze niet op gerekend. Er was iets aan zijn blik dat haar niet aanstond, maar ze trok er zich niets van aan, Het was niet dat ze in gevaar was. Ze vond het irritant dat ze niet met zekerheid kon zeggen dat het een wolf of mens was. Zeker was wel dat hij uit de streek kwam. "Euu... Hey..." Waarom kwam hij naar haar toe? Achja, ze kon er maak het beste van maken. Ze wou dat ze hem vrooeger had gezien, en haar jurk nog aanhad.

Even snoof Kay. Hij rook wat. Maar het water verdoezelde de vampier lucht. Dus hij dacht dat hij gewoon paranoïde was.
Hij keek naar het meisje in het water. Ze was mooi, te mooi bijna. Maar veel vampiers had hij in zijn leven niet ontmoet, dus hij herkende het niet.
" Hey," zei hij schor, hij schraapte zijn keel, " Jij komt hier niet vandaan? Ofwel?"
In de verte hoorde hij andere wolfen huilen, zijn instinct zei hem dat hij erheen moest. Hij negeerde dit gevoel. Normaal, hij wilde normaal zijn.

De jongen leek echt van zijn stuk te zijn, wel die had blijkbaar een lastige dag gehad. Even vroeg ze zich af waarom ze nog maar de moeite nam om tegen een mens te spreken. Normaal gezien deed ze dat niet, maar het was eens leuk om weg te zijn van de hele fantasiewereld waarin ze al 500 jaar leefde. Ze keek hem recht aan. "Wel, ik ben hier niet geboren, maar ik ben hier wel al een tijdje." Eigelijk had ze geen zin om al te onthullende gesprekken te voeren, ze wou liever kleine vraagjes stellen. Die alles zeggen over je persoon, en niets over je afkomst of iets waarmee ze in problemen kon geraken. Van die kleine vraagjes waar soms een inorm verhaal kan uitkomen. "Waar denk jij aan als je naar de sterren kijkt?" Lilo vroeg zich af of hij wel het type was dat naar sterren keek, hij leek eerder iemand die zijn tijd met de hoogstnodige dingen bezighield, en als hij daarmee klaar was begon te sporten.

Kay keek het meisje terug aan. Hij kreeg een vreemd onderbuik gevoel, maar negeerde dit. Zijn instinct probeerde hem te vertellen dat dit niet goed was. Maar zijn instinct kon even de pot op.
Ze vroeg hem wat hij denkt als hij naar de sterren kijkt. Wat een rare vraag. Hij dacht even na en zuchtte.
"Duisternis, een donkere bodemloze put waar nooit een einde aankomt. Met lichtpuntjes die er prachtig uitzien, waardoor je hoop houd, maar je kunt ze nooit bereiken. Hoe lang je ook door gaat, hoe lang je ook vecht." zei hij en hij staarde in de verte.
Dit rolde zo van zijn lippen, hij is echt niet het diepzinnige type wat alles met iedereen deelt. Maar nu, nu zal alles wel weer anders zijn.

Lilo hield haar adem in... Zijn antwoord was zo negatief. Ze werd er eigenlijk door geraakt, ze wou hem in haar armen nemen om hem te zeggen dat hij het niet zo negatief moet zien. Zoals een moeder doet bij haar kind. Maar haar koude huid zou heel wat veraden, en ze wou hem niet doden. Waar zou hij al doorgemoeten zijn in zijn leven... Waarschijnlijk kon ze het niet eens bevatten. "Ow... Dat is nodal negatief hé, het leven kan mooi zijn hooor als je goed genoeg zoekt is het zelf prachtig." Ze wist niet waarom ze dat zei, want z vond het leven zelf niet al te schitterend, maar vond het leuk om voldooening te halen uit de kleine dingen. Een bloem op een onverwachte plaats, een mooie dag, iemand met een zoete bloedgroep... Ze zou nooit zo negatief naar het leven kijken.

Rustig liep Abigail over het reservaat. Dit was tenminste een plek waar geen vampier zou durven komen. En als er één het lef had was dat het laaste wat het ooit fout had gedaan. Haar vrouwelijk lichaam veranderende in een wolven vorm. Ze was aardig groot had een witte vacht met lichte ogen. Haar kom ging rond in de omgeving wanaar ze het omhoog hief. Ze snoof alle geuren die er te vinden waren. Voor een moment hield ze haar adem in. Wat was dit? een geur die hier niet thuis hoorde. Een luide grom verlied haar keel en ze zetten het op een lopen richting de geur. na maten ze dichter bij kwam kwam er een soort van grijns op haar snuit. Een andere wolf was haar voor eens zien wat hij er van bakte. Achter wat bosjes bleef ze staan. Het was een eind weg van het gezelschap maar dichtbij genoeg om het te zien. Haar bek viel bijna open van verbazing. Wat deed hij? Atans dat was het probleem hij deed niets. Was hij gek geworden vampieren horen niet thuis in het reservaat. Ze rolde met haar lichte ogen en zetten zich door de bosjes heen. De wind stond voor haar goed dus de vampier zou niet zo snel merken dat ze er zou zijn. Het verbaasde haar dat die bloedzuiger de wolf nog niets had aangedaan. We waren toch gezworen vijanden? Naja ik zal niets van die bloedzuiger overlaten dacht Abigail. Ze versnelde haar loop tot een hoge snelheid van rennen. De bloedzuiger zou wel heel snel moeten zijn wilde ze haar aanval van achter ontwijken. Krachtig zetten ze met haar achterpoten af en duwde met haar voorpoten het meisje weg van haar medesoort zo ver als kon. Weer verliet een angstaanjagende grom haar keel. Haar lichte ogen gingen onschuldig naar de jongen toe. Voor hem was het goed bedoeld maar, de vampier zou hier niet zonder schrap af komen. Ze wende haar blik van hem af en keek de vampier door dringent aan. De duw was een waarschuwing. Ze wachten tot de vampier zou vertrekken of was dat niet het geval?

-Muwahaha Abigail komt even vampiertje pesten -

Kay zag de wolf aankomen. Het kon maar een ding betekenen, dan was het meisje in het water dus een vampier. Hij zuchtte en vloekte weer. Niks kon dan ook voor een keer normaal zijn! Die twee moesten het maar uitzoeken. Al deed het meisje, oftewel de vampier, niks verkeerd.
Het zijn vast weer die stomme regels.
Hij sloeg zijn blote armen over elkaar. Ze zoeken het maar uit die twee.

Lilo haar ogen spuwden vuur. Hou durfde dat idiote wicht zo te doen? Ze had echt geen idee voor wie ze stond. 1 beet langs Lilo’s kant en het monster ging dood aan het gif. ”Pas jij maar op in welk wespennest je je werkt. 1 beet en je bent dood, weet je dat? Wil je dat? En als je denkt dat die beet vermeden kan worden, think again, want ik heb net iets meer ervaring met vechten dan jij.”Siste Lilo. Ze was aan het pochen, ze was helemaal geen vechter, ze blufte heel graag. Maar ze had een gave, die zo mogelijk nog doeltreffender was dan gif. Ze kon in 1fractie van een seconde de wolf in brand steken, zonder moeite, en enkel met haar gedachten. Ze wou helemaal niemand pijn doen dus die vlooienbol lette maar beter op haar woorden, en paste ook beter op met wat ze deed. Toch liep Lilo niet te koop met haar gave, ze maakte liever gebruik van het verrassings effect.

Effy slenterde over het strand. Ze hield van deze plek, met al die steentjes in verschillende kleuren en vormen. Ze was eigenlijk wat in gedachten verzonken toen ze drie mensen opmerkte. Een vampierenmeisje, een gedaantewisselaar in mensenvorm en een gedaantewisselaar in wolvenvorm. De wolf stootte tegen het vampierenmeisje aan, al zag effy daar niet meteen een aanleiding toe. Het meisje zat ook bij haar op school rook ze, maar ze had haar nog nooit gezien. In een mum van tijd stond ze bij de drie. Het meisje was boos geworden, logisch en van de wolf kon je moeilijk iets aflezen. Effy keek eerst even aandachtig naar de 2 en toen naar de jongen, die er gewoon op stond te kijken. Haar gezicht bleef neutraal maar vanbinnen walgde ze van de twee gedaantewisselaars. Met velen van hun soort had ze geen probleem, maar met zo een type’s viel niet te leven. Ook al wist ze niet de volledige context, toch kende ze haar kant al. ze stelde haar naast het meisje en keek de wolf rustig maar met een zekere dreiging aan, als ze nog maar iets zou proberen zou ze jankend kunnen weghuppelen. Effy schrok van haar vijandigheid, in tegenstelling tot haar normale afstand die ze hield van alles. Deze plaats had echt een vreemd effect op haar.

Abigail schudden haar hoofd toen ze zag dat de jong niets deed. Weer zo nieuwe, of het is er een die liever niets met het weerwolf zijn te maken had. Abigail genoot van de woorden die de bloedzuiger uit sprak. Haar wolven lichaam veranderderde weer in die van een mens. ''Jij kan anders ook wel oppassen. Ik weet niet of je het weet maar je bevind je nu in het reservaat. Om het even wat gemakkelijker te maken ''Wolvengebied'' Ze liet een korte pauze vallen zodat de vampier nog eens goed na kon denken dat waar ze zich bevond niet voor haar de beste plek zou zijn. Misschien had ze niet gelijk zo moeten uitvallen, maar vampieren in het reservaat zijn niet toegestaan. ''En over dat bijten je kunt je best doen. Ik zeg niet dat ik het zo toe zal laten. Maar, weet dat ik hier niet alleen zou zijn en dat er meer wolven hier op de loer lichen en het leuk vinden om een bloedzuigertje te verscheuren.'' Onder haar woorden lach licht sarcasme en uitdaging al was dat niet super te horen. ''En wat jou betreft.'' Zij ze toen ze haar groenige ogen op de jongen richten. ''Zou ik niet teveel met vampiers om gaan niet elke vampier praat graag met weerwolven.'' Ze wilde de jongen helpen zo ver het kon maar snapte het als hij niet met haar te maken wilde hebben. ''Ik heb geen genade voor bloedzuigers, maar voor deze keer zal ik het door de vingers zien als je nu vertrekt. Zo niet zit er niets anders op dan dat ik je hard handig uit het reservaat sleur.'' Zij ze bot tegen het vampieren meisje. Hoe lief en al ze kon zijn voor andere vampiers, kon Abigail niet schelen. Al kon ze de jongen niet uit haar hoofd halen. Waar kwam hij vandaan? waarom had ze hem zolang ze hier was nooit eerder gezien? In haar oog hoek hield ze hem in de gaten. Haar groene ogen stonden strak op de vampier gericht. En zonder dat het te merken was stond ze klaar om terug te gaan naar weerwolf af het bloedzuigertje iets vanplan was. Ze zag naderhand dat er nog een vampieren vrouw bij was gekomen. Wat was dit een beieenkomst ofzo. Ze schonk geen aandacht aan de nieuwe vampier. Al wist ze zelf dat als ze binne kort niet iets van versterking kreeg het niet al te goed met haar af zou lopen één vampier oké maar twee tegen één? Het zou lang duren voordat het lieve meisje terug zou keren. Atans niet zolang vampiers nog in haar buurt waren.

-Effy sorry dat ik niet veel reageer bij je aankomst maar had geen zin om die hele post op nieuw te veranderen -

Lilo keek het meisje minachtend aan. Even kon geen kwaad, deze had gewoon een te grote mond. Lilo keek naar de jongen, ze wou hem beter leren kennen, hij leek haar aardig. "Wel hallo daar, vampire slayer. Ik kom toevallig waar ik wil. Wanneer ik wil. Jou regeltjes, kunnen mij niets schelen, en ik ga er mij dan ook niet aan houden." Lilo trok haar wenkbrauw uitdagend uit. "Ik denk eigelijk dat hij daar niet eens wist dat ik een vampier was, ik had namelijk ook geen idee dat hij een wolf was. En zelf al wist ik het, ik zou er geen rekening met houden. Nochmaals, jou regeltjes boeien mij niets." Ze keek zeidelings naar de vampier die erbij was komen staan. Ze sprek geen woord, en haar gezicht verrade niets, maar haar houding maakte haar standpunt duidelijk. "Weet je, vampiers leven veel langer dan julie wolfjes, ondanks jullie ook van het eeuwig leven zouden kunnen genieten. Waarom leven wij langer? Wel, wij passen beter op, en leren terug te keren waneer onze vijand te gevaarlijk is. Lilo ontstak een vlam en het meisje vatte vuur. Een hoge golf kwam aan, uit de toch wel kalme zee, en overspoelde het hele gezelschap. zodat het meisje doofde. Lilo was geen centimeter bewogen. En keek het kletsnatte wezen aan. "En denk nu niet dat ik het niet opnieuw kan doen puur omdat je nat bent... dat zou naïef zijn. Dit was een waarschuwing vlooienbak, je kan maar beter opletten."

Akai had al van verre de aanwezigheid van enkele vampiers en enkele weerwolven geroken. Hij was niet meteen van plan erop af te gaan, maar toen hij ze hoorde praten meende hij toch dat het misschien wel nog interessant kon worden. Akai slenterde richting de geuren en geluiden en kon al snel de geur van twee vampiers, als hij zich niet vergiste Lilo en nog iemand die hij niet kende of niet kon plaatsen, en twee weerwolven die hij allebei niet kende. Akai zag al snel dat zijn reuk hem niet bedrogen had en zag ook dat de ene weerwolf niet echt blij leek te zijn met de aanwezigheid van de vampiers. Akai ging bij het groepje staan en keek ze allemaal een voor een aan. Twee weerwolven, een man en een vrouw, en dan drie vampiers, allemaal kletsnat… Akai zijn blik bleef een tijd rusten op Effy, hij keek haar geïnteresseerd aan. Het leek hem een verstandige en al oude vampier, hij schatte haar zelf ouder dan hij was. Dan keek hij onverschillig naar het agressieve wolfje. Als ze zou aanvallen zou dat wel heel dom zijn, want dan was het drie tegen twee of misschien zelf drie tegen een. Akai vroeg zich af waarom iedereen kletsnat was en keek even Lilo aan en grijnsde bij het zicht van de kletsnatte wolven, wie dit ook het gedaan, het was grappig om te zien.

Effy onderdrukte een zucht toen de golf over haar heen kletste, al bewoog ze niets. Ze had nu eens een nieuwe jurk aan, wit natuurlijk, was die weer nat, en doorschijnend, en plakkerig. Deze plaats was niet goed voor droge kleren. Effy voelde de kou gelukkig niet. ze keek nog steeds naar het wolfje dat nu in een meisje was veranderd. Haar houding stond haar niets aan. effy kende bijna al de regels van deze plaats, ook al was ze hier nog maar net, het verhaal over de brave familie vampieren en de gedaantewisselaars die vrede sloten reikte veel verder dan dit kleine dorpje. Maar het meisje begreep de regels precies niet goed. “ten eerste, het ‘weerwolfgebied’, geld niet voor ons, wij komen waar we willen, ten tweede, je moet weten wat je bent, gedaantewisselaar.” Zei effy heel rustig, bijna alsof ze zich verveelde. Ze vond het niet goed aanvoelen om arrogant te doen, maar ze vond dat ze het moest zeggen. In de verte zag Effy een andere vampier.

Het werd nu wel erg gevaarlijk voor het wolvenmeisje. Hij kon haar toch niet zomaar laten aanvallen, teveel bloedzuigers, dit zou ze verliezen. Al was het een beetje haar eigen schuld.
Hij bekeek de andere vrouwlijke bloedzuiger die erbij gekomen was. De stank was voor hem bijna niet te harden. Het wolfenmeisje moest voorzichtig zijn, dit kon haar haar leven kosten, en hij was nog niet zo ervaren om haar hier veel te helpen. "Kap hiermee, je bent ietwat in de minderheid nu, en er komt er nog een." Hij keek richting een mannelijke vampier die aan kwam lopen, "Dus, wegwezen, gromde hij.
Hij keek de wolf indringend aan. Ze moet geen domme dingen doen. Dit was al een rot dag voor hem, dit kan hij er echt niet bij hebben.

Effy keek met een ruk in de richting van de jongen. Waardoor het zoute water va in haar haar in de jongen zijn gezicht spatte. En ze was net arrogant genoeg om te vinden dat hij zich daar totaal niet mee moest moeien. Hij stond daar toch maar, niets te doen. Zou hij zo heel zijn leven zijn, altijd weglopen van alles, depressief door het leven. Want echt vrolijk was hij toch ook niet. Effy kon hem nog minder verdragen als het meisje, die deed tenminste nog iets. Al was dit niet van effy haar gewoontes, ze was de gedaantewisselaars echt een beetje beu aan het worden, deze toch.

Abigail reageerde niet meer op de woorden van de vrouwelijke vampier. Ze was het zat dat mormel moest oprotten. In een flits voelde ze een brandende pijn die niet te stoppen leek. Door het water dat overhaar heen werd gegooid was de pijn verdwenen wat een grote opluchting was voor Abi. Iedereen begon over dat ze beter kon vertrekken. Dat wist ze zelf ook anders wel. Ze was niet dom. Maar haar eer om weg te lopen en die bloedzuigers hier te laten kon ze gewoon niet. En de andere jonge hier achterlaten ook niet. Abi's blik stond vol haat. ''Ik zie dat je het niet alleen aan kon? Zielig hoor bloedzuigende vriendjes er bij halen'' Zij ze op een bitchy toon. Voordat er nog iets op gereageerd kon worden begonnen haar woorden weer. ''Onze paden gaan nog een keer kruisen daar zorg ik voor. Dan is het één op één'' Sprak ze duidelijk. Haar lichaam veranderde terug in die van een wolf. Ze draaide zich om nadat ze haar blik nog eens goed over de vampieren liet glijden zodat ze niet zo snel uit haar geheugen waren. Voor een seconde ging het naar de jongen. Die wilde ze nog wel een keer spreken of hij het nou wilde of niet. Zonder echt te willen zetten ze vlugge stappen richting de rand van het bos. Die vampier komt niet van me af en dat andere bloedzuigen de mokkel ook niet. Die derde vampier zou ze voor nu niets doen maar ze moesten niet vaker hier komen. Ook de jongen wilde ze zien maar dit was goed bedoeld al ging hun eerste ontmoeting nou niet perfect. Al had ze het gevoel dat ze hem niet achter had moeten laten. Haar lichaam verdween vlug in de bosjes en verder draaide ze niet meer naar de vampieren om.

- Oke het is kort heb het drie keer moeten schrijven maar dit is het gewoon. Zo als je ziet zint Abi op wraak dat nog komen zal xD-

-Owja Topic uit voor Abi-

Het verwende wicht vertrok, en de rust keerde terug. Ja juist, ik heb di mensen erbij geroepen, ik heb telepatische krachten, dacht Lilo. Toen het veranderde in een wolf dacht Lilo even dat zij haar telepatische krachten zou gebruiken om haar vriendjes erbij te halen. Maar ze vertrok. Lilo haalde opgelucht adem, niet dat ze het niet alleen aankon noatuurlijk. 1 wolf zou haar niets kunnen misdoen. Lilo merkte dat ze in gevechtshouding stond. En toen merkte ze ook dat ze in haar ondergoed stond. De toestroom van mensen stond haar niet aan in deze outfit. Mm... het plan om eens even te gaan zwemmen bleek toch niet zo geweldig...

Freddy voelde zich alleen. Hij was niet bij Chyta... Waarom was hij nu niet of aan het eten, of aan het slapen of bij haar? Maar hij rook dat er iets gaande was. Iets met vampiers en gedaantewisselaars. Hij was vrij zeker dat hij het niet mocht missen. In zijn tocht naar het strand kwam hij een opmerkelijk grote witte wolf tegen. Plots besefte hij dat als hij zou toekomen, iedereen zijn vos-achtige gadaante zou zien. Snel veranderde hij zich in een mens. Het strand was al in zicht. Tioen hij toekwam was hij... Lichtelijk verbaasd. TEn eerste was iedereen nat. Zijn moeder stond daar in haar ondergoed. Effy, een vampier die hij in de kerk had gezien waarvan hij vermoed dat ze hem niet zo mag. Stond in een witte jurk. Die door de witte kleur... Doorzichtig was. Haar rode ondergoed stond haar zeer goed, naar zijn bescheiden mening.Ook kwam Akai eraan. En er stond een andere wolf. "Ik zou wel eens willen weten wat er hier aan de hand is. Effy, kan jij het mij uitleggen, je bent hier duidelijk het mooist gekleed. Dat rood staat je echt beeldig."

Effy keek naar haar jurk, voor de vorm, want ze wist dat haar rode ondergoed duidelijk zichtbaar was. daarna keek ze verbaasd naar Freddy en ze vroeg zich af waar Chyta was, waren die twee niet gebonden voor altijd. Op een manier was ze wel opgelucht dat ze er niet bij was, dan kon ze een keer echt weten hoe Freddy was, als hij niet de hele tijd Paranoia was tenminste. “euh ik zag dat” effy blikte eens naar het meisje naast haar “geduwd werd door een wolf, en kwam erbij, het wolfje werd mens en deed een beetje vijandig en zij maakte dat ze in brand stond en toen een golf over ons vloog.” Effy blikte veelbetekenend op haar jurk, die nog steeds plakte en doorscheen. “en dan weer was het wolfje boos en toen ging ze weg. dat was het .” effy probeerde haar jurk los te trekken van haar lichaam, maar vanaf het moment dat ze de jurk losliet plakte ze terug tegen haar lichaam en was ze weer even doorschijnend als daarvoor. “en wat brengt jou hier?”

Wat zal ik zeggen, ik ben gemaakt voor het avontuur, ik ruik dat gewoon. Freddy grinnikte toen ze haar jurk probeerde fatsoeneren. Meisje, dat moet je niet doen, die jurk staat je beeldig zo. Hij dacht dat ze redelijk wat over inprenting afwist en dus doorhad dat hij maar wat aan het spelen was. Zozo, het witte beest was dus een agresief, waarschijnlijk jong, wolfmeisje. En ze was gemeen tegen zijn moeder. Zozo, een vampire slayer. Mijn ras zal overleven, dacht hij met een grijns. Hij wist dat het een wonder was dat ze met zo'n vriendelijk vampiers zat, en dus nog leefde. Maar zelf de vriendelijksten habben geen eindig geduld. Ze kan beter oppassen. Je hebt zo'n 3-4 wolven nodig om een enkele vampier te vermoorden. In haar eentje was ze een vogel voor de kat. Waar was Chyta eigenlijk. Hij kreeg haar niet uit zijn hoofd. Hij was voor haar wel verliefd geweest, maar dat was zo anders geweest. Wat zou ze nu doen?

effy was al van plan om het op te geven om haar jurk deftig te krijgen. Ze lachte wel om Freddy, alsof het hem nog maar iets kon schelen, je zag gewoon aan wie hij de hele tijd dacht. “jij bent ingeprent, jij hebt niets te zeggen.” Merkte ze spottend op, ze was enorm veel verlost in de periode dat ze hier was, en dat was nog niet eens zo lang. Het was hier net een speeltuin waar je je eens goed kon uitleven, en ze wist dat , eens ze terug zou verhuizen, ze weer terug normaal en afstandelijk kon doen. Maar nu hoefde dat niet, hier was alles veel losser en toch veiliger. Effy dacht terug aan de andere weerwolf die er nog steeds bijstond, dat rook ze. Ze deed zich niet de moeite om te kijken in zijn richting. Ook al had freddy nog niets anders gezegd dan commentaar over haar jurk, ze vond hem veel aardiger dan als hij met Chyta was. al was dat grof om te denken.

Ja mama. Freddy liet zijn hoofd schuldbewust hangen, maar kon zijn grijns niet verbergen. Over mama gesproken, ze staat daar wel mooi in haar ondergoed. Dat zou hij als zoon niet mogen goedkeuren. Hij wou zijn trui ofzo aan haar geven, maar hij had enkel een short aan, dus dat was niet mogelijk. Zucht... Mama was waarschijnlijk aan het flirten met meneer de andere weerwolf. Laat hij haar even 500 jaar alleen en begint ze in haar ondergoed te zwemmen om jongens aan te trekken. Jep, Freddy loves his genen.