Kruiden plukken

Mosimana neuriede een toontje terwijl ze met haar wandelstok liep, die ze meer vasthad om een regelmaat in haar liedje te houden. Het was een oud toontje uit haar stam, ze had het lang geleden geleerd. Het was zelf een kinderliedje dat ze al meer dan een halve eeuw kent. Ze zong het omdat het prachtig bij het bos paste. Samen met de geuren en geluiden uit het bos was het bos een prachtige plaats. Mosi bukte zich om een plant de plukken. Deze was goed voor de bloedsomloop en een gave huid. Mosi vroeg zich af waarom ze het plukte, ze had in dit bos nu al een heel vooraadje geneesmiddelen geplukt. Maar ze had geen dorp meer waar ze voor moet zorgen, en zelf had ze het ook niet nodig. Misschien zou ze een kruidenwikkeltje starten. Later. Ze zette zich weer recht en wandelde voord. Het regelmatige tikken van de stok hield haar rustig. Niet dat ze anders agressief zou zijn ofzo. Maar toch onrustig. Alle geuren die hier hingen waren verbluffend. Er hing ook een afschuwelijke stank. Hij had een donker gele kleur, en ze vond er niets aan.

Akai wandelde, zoals zo vaak, door het bos. Het was voor een keer wat langer rustig dan anders. Eigenlijk was het maar moeilijk om in Forks een rustig plekje te vinden, hij had een huis en zelf daar was het nooit rustig. Akai wandelde diep in gedachten verzonken verder, tot hij plots uit zijn gedachten werd gehaald door een geluid. Het was precies iemand die aan het zingen was, al snel rook Akai ook de aanwezigheid van een persoon, hoogstwaarschijnlijk een vampier. Akai bleef even staan om te ruiken of hij deze vampier al kende, maar hij dacht van niet, dus ging Akai richting het geluid en de geur. Al snel zag hij een vrouwelijke vampier staan, die een wandelstok vasthad en… planten? Wat moest een vampier nu met planten? Akai keek de vampier aan en zei met zijn rustige stem: “hallo, u bent nieuw hier veronderstel ik? Ik ben Akai.”

Akai. De vampiers hier smeten gewoon met hun naam. Mosimana was er blij om, maar toch vond ze het teleurstellend dat haar informatie die ze ervoor gekregen had onterecht bleek te zijn. Mosi draaide zich om en keek de vampier aan. Hij leek haar wijs, maar schijn bedriegt, en niet al wat glinstert is goud. ”Hallo Akai, mijn naam is Mosimana. Inderdaad, ik ben gisteren pas toegekomen. Wat brengt jou op deze mooie dag naar het bos?” Mosi vroeg het oprecht geïnteresseerd. Ze vroeg zich af of alle vampiers, graag in het bos zaten, misschien waren ze als soort gewoon aan de natuur gebonden.

”Hallo Akai, mijn naam is Mosimana. Inderdaad, ik ben gisteren pas toegekomen. Wat brengt jou op deze mooie dag naar het bos?” zei Mosi. “Ik kom gewoon rustig wandelen...” antwoordde Akai, terwijl hij nadacht over het punt dat hij eigenlijk rustig wou rondlopen maar altijd wel iemand tegen het lijf liep. Bij haar misschien iet wat lange naam stond hij niet stil, hij had in zijn leven al zoveel verschillende namen gehoord dat er geen enkele naam meer was die hem verraste (behalve dan een keer toen een vrouwelijke vampier had gezegd dat ze Freddy heette, wat achteraf dan ook wel een leugen bleek te zijn). Akai zijn blik viel opnieuw op de kruiden. “En wat komt u hier doen?” Eigenlijk kon hij dat wel al raden: kruiden plukken, of zo, maar het leek hem het beleefdst het toch te vragen.

Mosi knikte naar de kruiden in haar handen. "Ik Pluk kruiden, ondanks dat ik niet goed weet wsat ik ermee zou moeten doen. Voor mij zijn ze niet echt nuttig, en ik heb nu niemand meer om voor te zorgen . Misschien..." Mosi hield haar hand voor haar mond. nu praat ik weer teveel. ze flusiterde het meer naar haarzelf eigenlijk. Wat zou deze vampier aan haar plannen voor een winkelje hebben? Het was trouwens nog geen plan, ze had er daarnet even aan gedacht. Maar het idee stond haar wel aan, waarschijnlijk zou ze het wel doen. Eentje in de stad. Mensen willen tegenwoordig toch meer naar de natuur keren, en dan heeft ze een doel voor haar hobby. "Ik ben hier ook omdat het hier zo mooi is. Het bos spreekt precies, alles is zo vreddig... Ik hou er echt van"

Ina wandelde rond in het bos dat nu haar nieuwe thuis zou worden. Kieskeurig zocht ze naar een mooi plekje om daar haar verblijfplaats van te maken. Na een half uur zoeken had ze nog geen leuk plekje gevonden maar rook ze wel twee vampier in de verte. En mannelijke vampier en een vrouwelijke, dat wist ze zeker. Ina volgde een beetje nieuwsgierig haar neus. Toen ze de twee vampiers bereikt had schuifelde ze langzaam dichter naar hun toe. “Hallo...” zei ze zachtjes en ze trok een lief gezichtje. “Ik stoor toch niet hoop ik?” vroeg Ina liefjes. Ondertussen keek ze de twee vampiers lief aan, de ene had een donkere huid, wat best merkwaardig was voor een vampier. De mannelijke vampier leek naast haar extra wit, de man had rode ogen en de vrouw gouden, net als haar. Ina was al blij dat ze hier alleszins niet de enige vegetariër was.

Mosi zag een klein meisje, ze zag er lief uit. "Wel natuurlijk stoor je niet, wat is je naam? Wat vind jij van het bos?" En weer stopte Mosi abrupt met spreken. Ze moest stoppen met haar sortvloed aan woorden . Ze sprek echt teveel, en te vaak. Het kleine meisje had gouden ogen. Mosi zag haar dus automatisch als een goed persoon, want gouden ogen waren cadeau's van de goden. Effy zei dat het aan je eetgewoonten lag, maar eigenlijk was dat ongeveer hetzelfde . Mensenbloed was als drugs, en nergens goed voor. Mosi zag het niet zitten om haar leven te stoppen door zo een verslaving, het idee alleen vond ze verachtelijk. Toch voelde ze zich niet beter dan de menseneters. Ze had er geen reden toe, mensen waren soms ook vegitariërs. Dat wond Mosi iets onnatuurlijk dus eigenlijk was wat zei deed dat ook. Dat was een reden om haar niet verheven te voelen, maar toch geen reden om haar gewoontes te veranderen. Of haar princiepes

Akai zijn vermoeden van het kruiden plukken werd bevestigd. De reden waarom wist Mosi blijkbaar zelf niet goed. “Voor mij zijn ze niet echt nuttig, en ik heb nu niemand meer om voor te zorgen . Misschien...” plots stopte ze en sloeg ze haar hand voor haar mond. “nu praat ik weer teveel” zei ze. Akai grijnsde, als je haar vergeleek met de hyper actieve Harley had hij dan toch liever iemand die meer, maar rustiger sprak. "Ik ben hier ook omdat het hier zo mooi is. Het bos spreekt precies, alles is zo vreddig... Ik hou er echt van.” Akai knikte, hij had altijd al gehouden van bossen en natuur, het was een plek waar je (meestal) tot rust kon komen, maar voor een deel was het ook een beetje raar, aangezien hij wist dat er in dit bos al veel bloed vergoten was… Akai rook een vampier dichter komen. Ze kwam hun richting uit en toen ze langzaam naar hun toe kwam zei ze stil: “hallo.” Akai keek het kleine meisje aan, en even moest hij onderdrukken ‘owww, zo schattig’ te zeggen. Toen het meisje vroeg of ze stoorde was Mosi de eerste die antwoordde: "Wel natuurlijk stoor je niet, wat is je naam? Wat vind jij van het bos?" Akai glimlachte vriendelijk naar het meisje en zijn gezichtsuitdrukking bevestigden de woorden van Mosi. Wat hem wel opviel was dat ook zij gouden ogen had, twee vegetariërs op een dag…

"Wel natuurlijk stoor je niet, wat is je naam? Wat vind jij van het bos?" vroeg de vrouwelijke vampier. Ina zag dat de mannelijke vampier alleen maar glimlachte… “Ik ben Ina, aangenaam.” Voor ze antwoordde op de tweede vraag keek ze nog eens rond. “Het is niet mis, maar ik heb eigenlijk al mooiere gezien…” zei Ina stil. Ina dacht aan een paar bossen waar ze gewoond had die adembenemend waren geweest, vroeger waren de bossen vond ze ook veel mooier. Er waren er meer en ze waren groter, nog niet zo aangetast door de mensen… Maar tijden veranderden en ze moest maar nemen wat ze vond. Soms wou ze echt dat ze veel geld had, dan kon ze zich tenminste een fatsoenlijk huis kopen, maar eigenlijk hield ze evengoed van een knus holletje en al het geld dat ze had moest ze spenderen aan kleren, want ze moest toch iets fatsoenlijks dragen.

Mosimana knikte begrijpend"Aan mijn thuisdorp was er ook een dorp, het was zoveel groter, en af en toe een vijvertje. Het was veel mooier dan hier. Het leefde meer. Er waren meer soorten dieren. Mijn hart ligt daar, maar deze bomen geven mij het gevoel dat ik ze nog niet helemaal kwijt ben." Mosimana sprek tegen haar als tegen een volwassene. Ze wist wel goed genoeg dat ze ouder was dan de gemiddelde mens. En ze behandelde mensen met evenveel respect als vampiers. Dus het meisje ook. Mosimana wist hoe verradelijk uiterlijk kon zijn. Ze wachte geduldig op de reactie van Ina

Het meisje stelde zichzelf voor als Ina en antwoordde, na even rond gekeken te hebben, op de vraag van Mosi “Het is niet mis, maar ik heb eigenlijk al mooiere gezien…”. Akai knikte, dat was wel waar, er waren veel mooiere bossen… Blijkbaar vond Mosimana dat ook. "Aan mijn thuisdorp was er ook een dorp, het was zoveel groter, en af en toe een vijvertje. Het was veel mooier dan hier. Het leefde meer. Er waren meer soorten dieren. Mijn hart ligt daar, maar deze bomen geven mij het gevoel dat ik ze nog niet helemaal kwijt ben” vertelde Mosi. “Thuisdorp” dacht Akai. Hij kon zich niet echt meer iets herinneren van zijn echte thuis… Maar het bos waar hij 5 jaar had zitten ronddwalen om na te denken herinnerde hij zich wel nog. De enige reden dat hij naar een bos kwam was om na te denken, geen nieuwsgierige mensen om je heen, geen fel zonlicht… Akai kwam terug met zijn gedachten naar het hier en nu. “Ik ben Akai trouwens” zei hij vriendelijk tegen Ina. Omdat ze er nog zo jong uitzag bestempelde hij haar eigenlijk ook meteen als een jonge vampier, wel redelijk zielig, om al zo jong vampier te worden.

De twee vampiers stemden in met de uitspraak van Ina. "Aan mijn thuisdorp was er ook een dorp, het was zoveel groter, en af en toe een vijvertje. Het was veel mooier dan hier. Het leefde meer. Er waren meer soorten dieren. Mijn hart ligt daar, maar deze bomen geven mij het gevoel dat ik ze nog niet helemaal kwijt ben." Zei de vrouwelijke vampier, die zich blijkbaar was vergeten voorstelen. Ina kon wel begrijpen wat ze bedoelde met ‘het leefde meer’ ze vond het hier ook maar een saaie bedoening, maar de bewoners van het dorp leken haar daar in tegen wel boeiend. Ina glimlachte liefjes naar Mosi toen ze uitgesproken was. “Weten jullie toevallig waar het mooiste plekje in dit bosje is?” vroeg ze terwijl ze haar hoofd een beetje schuin hield en smekende oogjes trok.

Mosimana bracht haar hand naar haar kin. Ze tikte ertegen met haar wijsvinger. "Wel, ik woon hier nog niet lang, ik heb eigenlijk geen idee. Maar ik heb gehoord over een open weide in het midden van het bos, naar het schijnt is het daar prachtig." Zelf had Mosimana het nog niet met eigen ogen aanschouwd, ze had er simpelweg geen tijd voor gehad. Nu stond ze hier met de kruiden, het plan van een winkeltje leek haar wel wat. Maar ze had geen huis, waar zou ze de plantjes tot dan bewaren? Mosimana's gedachten vlogen weg