"Dames en heren, binnen enkele seconden zette wij de landing in op Draw Airport ... bedankt voor uw aandacht"
Joan rekte zich moeizaam uit waarbij een luide geeuw haar mond verliet. Ze had een heerlijke nachtrust gehad op haar plekje halverwege de bowing 747. In de eerste klas, waar niemand zat, had ze alle rijen voor haarzelf. Ze had ze zich languit gevestigd op de middenrij bestaande uit 4 stoelen tegen elkaar aangedrukt. Kalm keek ze om haar heen. Boven haar klonk een piep die aangaf die gordels vast te maken. De jonge wolvin krabbelde overeind waarna ze zich in een willekeurige stoel drukte en haar gordel vast maakte. In het voorvakje voor haar pakte ze een klein rugzakje waar ze een kauwgombal uithaalde. Zo zouden haar gevoelige oren tijdens de landing niet aanvoelen als een ontploffing. Ze keek links van haar voor kort het raam uit waar ze de wolken zag naderen. Dikke regenwolken, jep, dit was duidelijk forks. Joan draaide met haar ogen waarbij ze zich terug de stoel in drukte. Vlak daarna werd de landing ingezet. Door de wolken heen was er een hoop turbulentie waardoor het vluigtuig flink tekeer ging. Joan zuchtte verveeld. ,,Leer vliegen", sprak ze droog, niet dat iemand haar hoorde. Het duurde lang voor het geschud ophield, te lang voor Joan's gevoel. Vandaar dat ze behoorlijk geïrriteerd raakte. ,,Serieus, een vampier kan IK nog beter laten vliegen, en land waarschijnlijk ook nog beter", snoof ze! Bij de gedachte aan vampieren, die ze al een tijd niet meer had gezien -gelukkig- keerde haar ogen naar de grond. Haar vakantie was geheel bloedzuiger vrij geweest ... maar nu ... nu zat ze er weer midden in. Ze zuchtte nogmaals waarbij de wielen van de bowing de grond raakte.
Met haar koffers en rugzak liep ze door de hallen richting de uitgang. In haar ene hand had ze een hamburger die ze met plezier op at. Het sappige vlees had ze in Japan moeten missen. Die mensen wisten amper wat vlees was. Nee! Alleen vis. En al was er vlees, onbetaalbaar. Joan lachte wat in haar zelf terwijl ze de laatste hap van haar burger naar binnen propte. Vervolgens keek ze onderzoekend rond. Ze keek glimlachend naar een tiener jongen van haar leeftijd die naar zijn ouders rende en een knuffel ontving van zijn kleine zusje. Ook oma en opa en vrienden stonden hem op te wachten. Daarbij verdween Joan's lach. Ze besefte op dat moment dat ze helemaal alleen was ... hier ... in forks. De roedel was in het oosten gebleven, alleen zij wilde terug. Waarom? Dat was ook voor haar een uiterst goede vraag. Ze keek stilletjes weg, naar haar fel gekleurde sneakers.
Zo bleef ze voor enkele minuten staan, in het midden van het grote plein omringd door winkels en restaurantjes ...
Sorry voor mijn lange afwezigheid, ben r weer en iedereen is welkom]
Onderwerp: Terug van weggeweest. 
za nov 20, 2010 6:28 pm
