Nooit meer terug

Amore zat in het veld. Haar ogen gleden over de bloemen die het veldje bezaaide en ze schudde haar hoofd. Deze bloemen hadden ze niet in Italië. Haar thuisland.
Ze moest vluchten toen een groep mensen erachter was gekomen dat zij en haar familie weerwolven waren. Per ongeluk waren ze erachter gekomen en ze waren opgejaagd tot Amore als enige was overgebleven. Noodgedwongen was ze gevlucht en ditmaal naar het plaatsje Forks. Ze had gehoord dat hier nog meer weerwolven waren. Amore zat in haar shirtje en een korte broek terwijl het helemaal niet zo warm was in Forks.
Amore was warmer dan een gemiddeld meisje, nou ja jonge vrouw.

Vrouwelijke weerwolven kwamen bijna niet voor. Amore vroeg zich ook af waarom zij het wel was. Er werd gefluisterd dat een vrouwelijke weerwolf niet rijp genoeg was om nageslacht te krijgen die het gen ook met zich meedroegen. Amore keek bedenken voor zich uit. Was zij nu echt zo'n freak? Ze schudde verwoed haar hoofd. Niet aan denken, niet aan denken. Ze probeerde haar trillen handen tot vuisten te knijpen en probeerde rustig in en uit te ademen. Het leek te werken. Ze werd rustiger. Niemand hier wist nog dat ze een sneeuw witte weerwolf was. Haar lichte kleur maakte haar opvallend en het liefst viel ze helemaal niet meer op. Zuchtend staarde ze voor zich uit. Haar ogen knepen zich samen en een traan gleed over haar wang. God, wat mistte ze haar ouwe thuis. Haar vader, haar moeder. Haar geliefde … Hij was gestorven, ook al was hij geen weerwolf geweest. Hij was wel ten onder gedaan bij de grote brand.

Ze zag de vlammen nog voor haar ogen dansen. Het huis stond in lichte laaien. 15 jaar was ze. Haar geliefde was haar gaan zoeken in het huis, maar vond niemand. Amore was al zo snel mogelijk weg gegaan. Haar reukvermogen was ook veel beter dan bij mensen. Ze had ze al geroken. En ook het rook van de toorts die ze bij zich droegen.
Treurig keek Amore weer op. Ze wilde hier helemaal niet zijn. Ze wilde in het warme Italië zitten, maar dat leek nu onmogelijk. Die smerige bloedzuigers hadden haar verraden en nu kon ze nooit meer terug. Er was ook niemand waarmee ze kon praten. Zuchtend draaide ze op haar buik. Waar had ze deze hel aan te danken?

Lilo huppelde langzaam door het bos. Ze had van op een hoogte gezien dat er een veldje was en ze had nog geen tijd gehad om het te bezoeken. Het had geen zin om zich te haasten, ze had alle tijd van de wereld... Soms vond Lilo het irritant, waarom zo snel rennen? Ze moet nergens 'op tijd' zijn. Ze zou er wel komen,hoe traag ze ook ging. Maar ze wist het al, jacht. Om op mensen te jagen moest je niet zo snel zijn, maar de kans dat je een klein groepje tegenkwam kan je niet latten liggen, je moest snel ter plaatse zijn, Lilo slikte even, en misschien wel heel snel wegrennen. Maar dat komt niet vaak voor. Niet eigenlijk. Lilo kwam toe en werd even verblind door de schoonheid van het landschap. Maar dat werd verdorven. Iets stonk er. Ze keek om haar heen om te weten te komen waar de sterke geur vandaan kwam maar het enige dat ze zag was een meisje. Ondanks het feit dat ze al een tijdje niets gegeten had, had ze helemaal geen zin om haar op te eten. Eerst dact ze dat ze een raar soort sympathie voor het meisje opbracht, maar al snel wist ze beter. Dit meisje had geen lijfgeur. Of anders gezegd, geen normale. Zij was de reden waarom het hier zo stonk. Lilo keek de omgeving na, want ze wou niet in de val gelokt worden, maar toen ze besliste dat ze er alleen waren, ging LIlo naar het meisje toe. Ze zou dit tot de bodem uitzoeken. De stank werd erger maar Lilo zette door en tikte op de schouder van het meisje. Even twijfelde Lilo , misschien was ze wel gevaarlijk, misschien zou ze beter in een soort van greep gehouden worden, 1beweging en ze zou dood zijn. Maar Lilo liet het idee varen. Ze was een vampier, en wat dat ander meisje ook was, ze was maar alleen. Nog voor ze haar hoofd omdraaide vroeg Lilo:"Wat ben jij?"