nooit meer weg

Effy legde haar neer en sloot haar ogen. de wind waaide om haar heen, maar leek geen grip op haar te hebben. noch haar haren noch haar kleren wapperden mee. het was koud, dat wist ze, maar koud had ze niet, had ze nooit. effy deed heel hard haar best om niet na te denken, ze had geen zin in nadenken, niet nu. Niet nadenken voor een vampier was onmogelijk, maar ze kon haar gedachten wel sturen naar onbelangrijke dingen, dingen die er niet toe deden. Het gevoel van het gras dat om haar blote benen heen bewoog. Het geluid van vogeltjes die tegen elkaar spraken in hun eigen, geheime taal. Het gevoel dat de wolken gaven tegenover de aarde. Die bedruktheid, je kon niet ontsnappen, alles was dicht, sorry. Kleine beestjes die wegliepen van de plaats waar zij lag, zich gewaar van het gevaar waarin ze zich verkeerden. Wanhopig heel stil proberen zijn, niet opgemerkt worden, tevergeefs. Niet denken aan het belangrijke lukte haar goed, veel oefening gehad. Maar helemaal zou het nooit lukken. meer dan ooit was ze bang voor het moment waarop ze zou moeten verhuizen, ook al zou dat nog zeker 3 jaar duren. Ze wou niet weg, nu al niet. Het was hier zeker niet de mooiste plek op aarde, of de interessantste. Maar nu al was ze meer gehecht aan deze plaats dan aan welke dan ook. Dat kwam door de mensen hier, ze waren allemaal zo warm en vriendelijk, open en vrolijk. De een al wat meer dan de ander. Maar ze ging nog niet weg, nog lang niet, voor zover 3 jaar lang is in een eeuwigheid. En als het tijd was, dan was het maar tijd. ze zou het kunnen, weggaan, misschien zou het moeilijker zijn dan anders, maar het zou wel lukken. en nooit zou ze nog terugkeren naar deze plaats, dat wist ze nu al. Ze zou deze plaats wel nog komen bezoeken, de eerste jaren na haar vertrek. Maar daarna was het gedaan voor altijd. Alles zou veranderen eer de mensen dat ook deden. Ze zou teleurgesteld zijn als ze later nog terugkwam. Haar herinneringen zouden bedoezeld worden door nieuwe beelden, dat wou ze niet. Lap, nu was ze weer gaan doemdenken, ze ging toch nog niet weg. Niet te dramatisch worden. alles was goed nu, en dat zou het nog wel even blijven. Vermande ze haarzelf. Ze glimlachte, wat was ze weer goed bezig.

Embry was doorgelopen als hij de zoete geur in zijn neus niet herkend had. Hoe zou hij die geur ooit kunnen vergeten en kunnen negeren? Embry draaide zijn lijf richting Effy toe. Hij had weer geen shirt aan en een afgeknipte spijkerbroek aan. Grijnzend liep Embry of Effy af, terwijl hij zo stil mogelijk probeerde te zijn. Hij grijnsde toen hij dichterbij kwam en voelde zijn hart sneller kloppen. Hij grijnsde nogmaals en keek toen naar Effy. Zelfs als de zon niet op haar scheen, was ze een prachtige verschijning. Hij kwam toen boven haar gezicht hangen en keek haar vrolijk aan. 'Volgens mij ken ik jou. Hmm... Qua lichaam niet mis hoor,' zei hij, terwijl hij zijn ogen snel ver opengespreid over haar lichaam liet gaan en haar toen lachend aankeek. Hij hield zijn hoofd even scheef en luisterde naar de geluiden om zich heen. Embry keek haar aan en ging toen naast haar liggen, zijn hoofd diep in het gras gelegd. Gelukkig was de vakantie nu begonnen. Hij vond het heerlijk. Na een week school achter de rug te hebben, was hij wel aan vakantie toe. Maar nu hij Effy weer zo zag, had hij geen idee hoe hij zijn vakantie moest spenderen. In huiswerk maken had hij geen zin, dat deed hij toch niet, evenals zijn soort roedel en om alleen doelloos rond te lopen, daar had hij al helemaal geen zin in. Als hij ergens lekker wou eten, zou hij toch echt moeten gaan werken. Meteen viel het kwartje. Hij kon gaan werken! Ja, dat zou hij leuk vinden! Hij keek grijnzend opzij naar Effy. Zou haar soms iets dwarszitten? 'Is er iets?' vroeg hij, terwijl hij haar aankeek en toen zijn wang tegen de hare aanlegde. Hij keek even naar de lucht en grijnsde toen zijn favoriete glimlach, die wel erg vaak kwam de laatste tijd. Embry grijnsde weer even en sloot zijn ogen, terwijl hij nadacht. Ooit zou hij het Effy wel moeten vertellen en anders kwam ze er heus wel achter. Effy was echt niet dom. Hij keek naar Effy, door zijn ogen nogal ver naar beneden te draaien, wat pijn deed.

- Ik stalk je -

Langzaam opende effy haar ogen. embry hing vlak boven haar. Verschoten was ze niet, ze had zijn hart al gehoord, zijn geur herkend. Ze glimlachte enkel. “sorry meneer, ik heb je nog nooit gezien, en ik zeg het je, ik vergeet niet snel. Ik vat het ook als belediging op dat je enkel mijn lichaam de moeite waard vind, is mijn snoetje niet goed genoeg voor jou misschien.” Vroeg ze hooghartig. Ze wachtte nog heel even en toen glimlachte ze weer. Ze was blij om embry te zien. Ze vond het leuk om niet alleen te zijn, zo leuk. En embry was aangenaam om bij te zijn. van het moment dat ze embry geen kopstoot zou geven, waar zij natuurlijk geen last van zou hebben, als ze recht ging zitten, plaatste ze zich in kleermakerszit. Toen embry vroeg of er iets was, keek ze hem verward aan. Zag die jongen nu echt alles. ze glimlachte weer. “nee, er is niets. Ik was gewoon aan het denken hoe hard ik het hier zal missen als ik weg moet, wat nog niet voor meteen is natuurlijk.” ze zei alles heel snel. Ze wou niet dat embry hier nog veel verder over na zou denken. het was al fout van haarzelf dat ze erover had gedacht. Het was nog zo lang. Ze porde hem. “denken is nooit slim voor mij.” Zei ze lachend. Ze wou vlug overgaan naar iets anders, wetend dat het anders voor te veel vreemde kronkels zou zorgen in haar gedachten. “blij dat het vakantie is?” vroeg ze vrolijk, niet dat effy daar zo enthousiast over was, maar hey, het was eens iets anders. Geen lessen, geen huiswerk, geen andere leerlingen om te observeren. Ze had natuurlijk al haar huiswerk al gemaakt en had nu een zee van tijd vrij voor haar. Een zee van tijd die ze gemakkelijk kon opvullen. Ze had welgeteld 1 minuut nodig om de rest van de vakantie tot in de minuut te gaan volplannen. Ze wou nog zo veel dingen doen, maar dat had ze altijd al gewild, er waren gewoon echt altijd dingen die ze perse nog moest doen. maar deze vakantie plande ze lekker niets, ze ging alles over haar heen laten komen en zien wat er gebeurde, voor de verandering.

doe maar

Embry grijnsde naar Effy en keek haar rustig aan. 'Eerlijk? Ik vind het heerlijk! Alleen jammer dat ik nu geen leraren meer op hun kleding kan bekritiseren. Sommigen lopen er namelijk echt bij alsof ze uit de gevangenis komen,' zei hij, terwijl hij dacht aan het gestreept bloesje van meester Anderson en het bekakte broekje van meneer Linch. Embry grijnsde even en keek toen naar Effy. Hij had geen idee hoe hij deze vakantie moest spenderen. Aan de ene kant vond hij het niet fijn dat het vakantie was, omdat hij nooit goed plannen wist te maken, maar aan de andere kant was het gewoon zalig dat er geen huiswerk meer gegeven werd. Hij merkte toch niet veel van huiswerk, aangezien hij nooit zijn huiswerk maakte, evenals de rest van zijn vrienden waar hij soms naartoe ging. Hij keek naar Effy en sloot zijn ogen even. Hij liet zich dieper in het gras zakken en een vrolijke grijns kwam weer bij hem op. Hij kon die grijns nooit verbergen. 'Ga je op vakantie? Naar Rome of zo?' vroeg hij, terwijl hij Effy glimlachend aankeek. Hij kon zich niet vertonen in Rome. Ten eerste waren de Volturi daar, ten tweede, als ze erachter kwamen dat hij een weerwolf was, zou hij zo goed als dood zijn en ten derde, daar was het niet regenachtig en kon hij niet in zijn blote bovenlijf rondlopen, terwijl ze hier niet eens omkeken als je dat deed, behalve op school dan. Nee, hij zou nooit ergens anders op vakantie gaan dan naar Forks of naar La Push. Hij woonde in La Push en wou daar ook het liefst de hele vakantie blijven, met of zonder vrienden. Maar het bleek dat veel 'normale' mensen wel op vakantie gingen. Hij vond er maar niks aan.

Embry keek naar Effy, terwijl een vrolijke lach weer over zijn gelaat speelde. Hij vond het altijd fijn om vrolijk te zijn. In elk geval moest Effy toegeven dat zijn vrolijkheid leuker was dan het chagrijnige gezicht van andere leraren. Tjees... Wat die 's morgens gegeten hadden. Liep er ook nog eentje rond met een gigantische poepvlek op zijn kont, zonder dat ie het doorhad. Embry grijnsde even. 'Ja, ik zal school volgend jaar erg missen, als ik afstudeer, boehoe,' zei hij grijnzend. Hij ging gewoon bij de haven werken. Hij had geen diploma nodig om zich te redden. Hij kon het zo ook wel afhandelen. Trouwens, bij de haven kon hij gelijk controleren of er geen andere vampiers waren. Die zou hij dan makkelijker kunnen vermoorden. Hij had Effy nog steeds niet verteld dat hij soms vampiers moordde. En ze kwam het ook niet te weten. Waarom zou hij vertellen dat hij slechte vampiers uitroeide? Dadelijk roeide hij een vriendin of een vriend van Effy uit en dan was ze boos. Maar diep vanbinnen wist Embry dat dat niet de reden was. Hij wou gewoon niet dat Effy zich druk maakte om het aantal kwaadaardige vampiers wat per jaar naar Forks kwamen, om de boel op stelten te zetten. Zo had hij al eens een keertje de grens moeten controleren om een vriendin van Jacob te beschermen. Hij keek naar Effy. Hij zou alles voor haar doen om haar te beschermen. Dat wist hij nu al. Hij legde zijn armen achter zijn hoofd en strekte zich uit met een hoop overdreven gekreun, alsof hij net uit bed kwam. Hij liet zich met een zucht weer in de normale staat zakken. 'Wat een hard leven!' kreunde hij overdreven, waarna hij Effy aankeek en in de lach schoot.

Het verbaasde effy niets dat embry blij was dat de vakantie begonnen was. begrijpen was iets anders. “jij gaat waarschijnlijk maar 1 keer naar school gaan.” vroeg ze grappend. Ze wist niet echt hoe oud gedaantewisselaars werden, en of die net zoals zij stil bleven staan op een bepaalde leeftijd. Het kon, het kon ook zijn van niet. Maar zelf als hij bleef staan op deze leeftijd, dan nog zag ze hem niet meteen het middelbaar nog eens over doen. ze vroeg zich zelf af of hij het nu wel deftig deed. maar ze wou zijn moeder niet spelen en ging dus maar niet vragen of hij zijn huiswerk wel maakte. Ze moest het niet eens vragen om het antwoord te weten, de kans was klein dat hij het maakte. “en nee, ik blijf hier. Ik ben kort geleden al eens naar daar geweest, en de volgende keer dat ik daar heen ga, zal het voor een heel wat langere tijd zijn.” zei ze, met een glimlachje. Ze keek uit naar rome, en dan toch weer niet. Rome was de mooiste plaats op de wereld, en in haar hart zou ze altijd een pure Romeinse blijven. Maar naar rome betekende weg van hier, en dat wou ze ook niet. Effy schudde verward met haar hoofd, nee, niet aan denken. het was nog te lang om daar nu al aan te denken. toen embry zei dat hij een hard leven had trok effy haar wenkbrauwen op. “ach, hard leven, kan ik me zo voorstellen.” Zei ze sarcastisch en ze lachte. Wat wist hij van een hard leven. Hij had waarschijnlijk nog nooit oorlog gezien, slavernij, natuurrampen, kindermishandeling, marteling. Wow, waren er even veel mensen met een hard leven. Moest niet zo leuk zijn. “ik denk dat ik deze vakantie maar eens lekker niets ga doen, gewoon helemaal niets, dat is ook lang geleden. Over een hard leven gesproken.” Zei ze droogjes, terwijl ze naar de bomen aan de rand van het veldje keek. Mooie plaats hier. Mooi, en vreemd. Hoe kon iets zo synchroon zijn en toch niet gemaakt door de mens, aangezien hier amper mensen kwamen. Misschien was het puur toeval, misschien ook niet. Maakte het echt uit. Had ze dat nu echt gedacht, alles maakte uit. Ze zou het wel te weten komen, zeker weten wel.

Effy's opmerking zorgde ervoor dat Embry op zijn lip moest bijten om niet in lachen uit te barsten. Het was ook zo grappig als ze zo sarcastisch was. Hij grijnsde sarcastisch terug. 'Wel, wel, jij bent nog drukker dan mij deze vakantie, merk ik,' zei hij toen, waarna hij even vrolijk grijnsde en zijn blik weer richting de hemel liet gaan. 'Ik denk dat ik deze vakantie een paar dagen bij de haven ga mee helpen. Zo verdien ik ook eens wat, doe ik wat aan mijn conditie en ik hoef niks meer te stelen,' somde hij alle goede voordelen op, waarna hij weer even grijnsde en naar Effy keek. Hij meende het. Hij ging morgen al solliciteren. Hij kon moeilijk niks doen. Ja, hij kon Effy zoeken en zijn dagen met haar slijten. Geloof hem, dat deed hij ook graag, maar hij wou liever een beetje werk leveren, als lui op zijn kont de dagen aftellen. Trouwens, zoveel mensen zou hij nu ook weer niet ontmoeten deze vakantie, alleen als hij naar de stad ging en mensen die daar waren, zouden weer vragen stellen over zijn hitte, waar hij dus echt geen zin in had. Hij kon ook op zoek gaan naar Paul. Hij sloot zijn ogen en dacht aan Pauls woedeaanval, die hij nogal vaak had. Sommigen waren echt gewoon grappig om te volgen. Hij grijnsde toen hij terugdacht aan die keer dat Bella hem sloeg. Eigenlijk mocht hij er niet mee lachen, maar bon. Jared en Quil moesten er ook de hele tijd mee lachen, dus waarom hij niet?

Embry keek naar Effy. Hij zag haar prachtige huid. Gelukkig voor haar was het vandaag bewolkt. Het zou hem ook vervelend lijken om telkens verblind te worden door je eigen glinsteringheid. Glinsteringheid, bestond dat woord wel? Waarschijnlijk niet. Het was weer typisch een van die woorden die hij gebruikte om iets makkelijker te kunnen uitleggen wat het voor hem makkelijker maakte, maar voor de andere juist moeilijker, omdat ze Embry's woordenschat niet begrepen en hij wel. En dat was ook weer een hele zin. Embry grijnsde even, terwijl hij naar Effy keek. Hij wou iets zeggen, maar hij had geen idee van wat hij kon zeggen. Het was een lekkere dag, dadelijk zou de regen vallen, dat kon hij nu al zien, ruiken en voelen. Goh, wat je als een wolf toch niet allemaal kon! Embry keek trots naar zijn eigen voeten. Gelukkig had hij geen haren op zijn benen. Nou ja, geen? Toch bijna geen haren. Het waren lichte haartjes. En hij had een getinte huid, wat de haartjes nog minder opvallend maakte. Op zijn borstkas had hij gelukkig ook geen zwarte haartjes, dus dat zat ook wel goed. En anders ging hij naar een of andere zaak in de stad en liet hij de haartjes er lekker aftrekken door een of andere plakbandspecialiste. Nee, zoiets heette anders. Hij dacht even na. Wax? Ja, zoiets. Hij vond het meer voor vrouwen, maar het bleek dat mannen het ook gebruikten. Misschien om zwemles te gaan volgen of zo. Embry grijnsde en keek naar Effy. Als die toch allemaal zou horen wat hij dacht en waarover hij nadacht, dan zou ze iets gegrepen hebben en ermee op zijn hoofd geslagen hebben. Soms klonken zijn gedachten best beledigend, ook al vond hij het zelf hartstikke leuk. Weer grijnsde Embry. Hij vermande zich met de nodige moeite en keek Effy vrolijk aan. Zou die soms iets denken? En waaraan zou ze denken? Embry dacht over alles en niets. Embry keek naar haar. 'Dus, deze jongen gaat vanaf morgen zware inspanning leveren bij de haven. Dan zal mijn sixpack uiteindelijk een sevenpack worden,' zei hij, lachend om zijn eigen grap, die eigenlijk flauw was, maar bon. Embry keek Effy vrolijk aan met zijn twinkelende ogen, waarvan hij vond dat je die gewoon niet kon negeren. Wat een ego had hij toch soms, legde hij zichzelf voor, waardoor zijn grijns nog breder werd.

Effy lachte. “ja ik kan me voorstellen dat dat werk je zwaar gaat uitputten.” Zei ze vrolijk. Ze vroeg zich af hoe er gereageerd zou worden als zij zwaar werk zou gaan doen. echt mannenwerk, dat zelf voor een stevige vrouw lastig was. en dan kwam zij, klein mager en er helemaal niet sterk uitziend aan. Die mannen zouden nog al met haar lachen, tot ze begon natuurlijk. het werk zou niets voor haar zijn, ze zou zelf niet merken dat het voor een normaal mens loodzwaar was. het werk zou wel, ook voor die andere mannen, veel sneller gedaan zijn. effy wist niet hoe sterk ze was, helemaal niet. Maar een paar ton kon ze toch wel opheffen, met 1 hand. Vaak testte effy de dingen zoals sterkte en vechtstijl niet. Maar als ze dat deed, was ze toch maar aangenaam verrast. Ze was sterker dan ze dacht. Van haar vechtstijl wist ze dat die goed was. ze had er 300 jaar intensief voor getraind, niet omdat ze graag vocht. Maar omdat het kunnen vechten van groot belang is als je wilt overleven in een wereld als deze. En heel heel goed vechten was nog beter natuurlijk. ze had het geleerd van zoveel vampiers. Effy wist niet eens of die nog leefden, sommigen zouden er zeker nog zijn. maar anderen zouden ook zeker dood zijn. af en toe zocht ze nog een vampier op om het vechten te trainen. Effy won altijd, maar vermoorde de ander nooit. daar was trainen niet voor bedoeld. “ik denk dat ik na dit middelbaar maar eens voor psychiater ga gaan. dat is eerst 7 jaar geneeskunde en dan nog specialisatiejaren. Ben ik al even mee bezig, en dan kan ik nog een jaartje psychisch gestoorde mensen gaan onderzoeken. Zalig.” Effy was er wel zeker van dat ze waarschijnlijk nooit aan het werk zelf zou toekomen. Er zaten veel te veel jaren tussen, het zou veel te duidelijk te zien zijn dat effy jonger was dan ze kon zijn. ze kon zeggen dat ze afgestudeerd was op haar 16, door hoogbegaafdheid, maar dan nog zou ze er niet komen. Maar de studies ging ze wel doen. ze had al van alles gestudeerd, en zo een lange studie op hoog niveau zag ze wel zitten. Ze zag haar al zitten, als 17 jarig meisje tussen al die studenten van rond de 25. En ze zou nog slimmer zijn dan al die andere tezamen. Leedvermaak. Effy grijnsde bij het idee.

Embry keek, voor een keer en waarschijnlijk ook wel de laatste keer, eens serieus richting Effy en trok zijn wenkbrauw op. Effy als psychiater. Hij had geen idee of dat een goed idee was. Hij grijnsde even bij het idee. 'Goed, dan stel ik me een jong sexy uitziend vrouwtje voor met een donkerkleurige rok en een blousje, waarvan de knoopjes nogal tot laag opengeknoopt zijn,' zei hij grijnzend, waarna hij zijn lippen even overdreven aflikte met zijn tong. Hij schoot in de lach. Nee, hij kon geen moment serieus blijven. Toen hij Effy's blik zag, bedaarde hij zijn eigen pret een beetje en keek haar toen - met de nodige moeite - zo serieus mogelijk aan. 'Ik denk dat het je wel zou lukken. Probeer gewoon iets te vinden wat je zelf leuk vindt,' zei hij, waarna hij weer een grijns kreeg. 'Word misschien strontschepper,' zei hij, waarna hij weer helemaal in een deuk lag. De tranen liepen over zijn wangen van het lachen en Embry veegde ze af. 'Nee, dat word ik wel,' zei hij grijnzend, waarna hij inzag dat hij nu niet bepaald om te gillen was en hij liet zich met een grijnzende zucht vallen. 'Hèhè, eindelijk rust,' mompelde hij en grijnsde. Zoveel inspanning had hij nu ook weer niet geleverd en dat zou Effy normaal wel moeten weten, maar Embry vond het soms nogal leuk om te overdrijven. Hij keek richting Effy. Hij sloot zijn ogen even.

Toen hij vond dat hij zijn ogen lang genoeg gesloten had, opende hij ze weer en keek naar de bewolkte lucht. Het was vandaag een heerlijke dag om te gaan klifduiken. Hij wou wel, maar meestal deed hij dat met andere mensen. Met zijn vrienden. Hij zou Effy wel kunnen vragen. Het was eigenlijk heel leuk. Je sprong gewoon van een hoge klif af, van een lage als je nog beginner was het best en voelde dan de adrenaline door je lichaam pompen, waarna je met een harde knal in het water belandde. Dat voelde tenminste zo aan, want lekker was het gevoel nu niet bepaald. Misschien was het voor Effy niet eens voelbaar en eigenlijk twijfelde Embry daar niet eens aan. Het klifduiken was voor hun soort leuk. Misschien was er voor andere mensen niks aan. Alleen ging Embry heel vaak op het bevel van Sam klifduiken, alhoewel hij met Paul en Jared ook gewoon wel eens zonder Sam ging klifduiken. Embry sloot zijn ogen even en keek toen naar Effy. Hij wist dat als hij iets zou zeggen, hij alleen maar zou lachen om zijn eigen grap, dus kon hij beter zijn mond houden.

effy lachte over die opmerking. Ze kuchte eens en zei in een zo serieus mogelijke stem, al was het moeilijk “knoopjes losgeknoopt tot daar aan toe, maar ik weet niet of je het al gezien hebt, maar ik draag helemaal geen zwart… ik draag eigenlijk helemaal geen kleur.” Effy grijnsde. Ze hield van haar zachte kleuren en nog veel meer van het smetteloze, onschuldige wit. Toen embry zei dat ze moest doen wat ze graag wou doen, lachte ze weer. “ik heb denk ik wel alles al gedaan wat ik graag doe, op studiegebied. En eigenlijk, ik doe alles graag, lekker gemakkelijk.” Effy mocht blij zijn dat ze haar leeftijd eeuwig bewaarde, anders zou ze nu wel met keuzestress zitten. Nee, anders had ze nooit gestudeerd en was ze nu al verteerd onder de grond. In een grote kerker gemaakt voor het belangrijkere volk van rome. Het was maar heel goed dat ze eeuwig leven had. “en ik kan me nu eens niet voorstellen dat dat jou grote droom is.” Zei ze, nog steeds met een grote glimlach, maar haar stem iets opstandiger. Effy dacht niet dat embry nog zoveel keer ging studeren, dus zou hij het beter van de eerste keer goed doen. dat hij eens deed wat hij graag deed. ja oké, van het moment dat je iets deed wat je graag deed, koste het je bijna zeker geld. Maar geld waren gewoon papiertjes die effy voor het oprapen had. Moest effy haar uithoeren zouden mannen haar fortuinen geven, gewoon voor een nacht bij haar. Effy was niet graag arrogant, maar het was wel zo, het was haar zelf al eens voorgesteld. Dat voorstel had ze vriendelijk afgewezen. Maar effy kon embry wel geld geven, daar zou zij niet mee zitten. Maar ze kon zich ook wel voorstellen dat hij dat niet wou. Ze zou het niet snel zelf voorstellen, maar als hij het zou vragen, zou ze het meteen geven. Geld was zo weinig waard voor haar. Dat was misschien wel niet zo goed, maar ze kon er gewoon niet aan doen, het was gewoon zo. Ze grijnsde en keek naar de wolken. Het was zwaarbewolkt. De wolken waren zwaar, vol vocht dat eruit wou. Het zou regenen, heel heel binnenkort. Fijn was ze weer druipnat en zou haar jurk weer lekker plakken. Het was al bijna een gewoonte geworden, effy stond de laatste tijd wel veel in de regen. Het gevoel van regen vond ze geweldig, maar dat haar en die jurk, dat was iets anders. Niet dat het zo een ramp was. het zag er waarschijnlijk niet uit, en ze merkte het wel, maar voor de rest viel het allemaal wel nog mee. jammer dat haar jurk wit was, en dat het groen van het gras wel wat zou afgeven op de jurk. Dat kreeg ze er wel uit, veel zin om te bewegen had ze niet. En afschrikken van regen deed ze al helemaal niet.

Embry keek Effy aan met op en neer gaande wenkbrauwen, terwijl hij een grijns niet kon verbergen. Hij was nu eenmaal een jongen en hij bleef nu eenmaal een jongen, die wel geïnteresseerd was in meisjes, maar niet het volle belang eraan hechtte. Hij keek vrolijk naar Effy, terwijl hij grijnsde. Hij zag nu pas dat ze een jurk aan had, een witte, om beter in de details te kijken. Hij liet zijn wenkbrauwen nog eens wiebelen en rolde toen naar haar toe, waarna hij zijn hand op haar been legde en een korte streling met zijn vinger gaf. 'Staat je sexy,' zei hij, waarna zijn wenkbrauwen nogmaals op en neer gingen en waarna hij toen weer terug rolde naar de plek waar hij eerder lag. Hij keek naar Effy en sloot zijn ogen weer even, terwijl hij zijn hart hard hoorde kloppen en grijnsde. De vrolijkheid spoelde weer in zijn aderen. Hij kon nooit boos worden of vervelend zijn, hij bleef altijd die vrolijke Embry die iedereen wel zou herkennen. Toch voelde hij zich - wat hij niet graag toegaf - het meest thuis met de andere jongens, die er op dezelfde manier bij liepen als hem: geen shirt en een korte broek. Soms had Embry ook een lange jogging aan, maar hij vond een korte broek nog altijd het fijnst. Dat was makkelijker bewegen. Geen van de groep waarmee hij omging was gelukkig fel behaard, dus dat was weer een meevaller. Eigenlijk best gek, als je naar hun haarkleur zou kijken zou je toch werkelijk denken dat ze behaarder zouden zijn. Embry moest op zijn lip bijten om niet te lachen. Hij voelde de eerste druppels al komen.

Hij lag hier nu wel even en de regendruppels vielen vol passie uit de lucht. Zo vol met water, zo vochtig, zo heerlijk glijdend langs je lijf. Kots. Hij kon beter een reclame voor regen organiseren in plaats van bij de haven werken. Trouwens, hij had al eens in de krant gelezen dat er bij de haven wel eens mensen in het water vielen en dan op onverklaarbare wijze verdronken. Dan kon die mensen redden en sensatie opleveren, bij de haven. Het leek hem nogal saai daar, de hele dag schreeuwen naar elkaar als er een doos vervoerd moest worden en vervolgens bijna vallen in het water, van het aantal gewicht dat de doos bedroeg. En als hij iemand ging redden, ging zijn loon misschien omhoog. Hij grijnsde. Oké, hij gaf het toe, soms kon hij echt gemeen denken. Gelukkig kon Effy niet horen wat hij dacht. Dan kreeg hij een klap in zijn gezicht. Arme Embry, boehoe. Hij keek Effy aan. 'Zin om morgenavond naar de film te gaan?' vroeg hij, waarna hij haar geïnteresseerd aankeek en grijnsde. Als hij dan een horrorfilm zou kiezen, had hij tenminste een excuus om zijn arm rond haar heen te slaan. Zijn grijns werd breder. Hij vond zichzelf nu echt een klein jongetje die zijn eerste date had. Oh, dat was ook zo. Nou ja, de eerste date, niet dat van dat klein jongetje. Voor zijn part ging hij gewoon zoals hij nu gekleed was, maar dan zouden ze hem als een pedofiel aanzien. Als hij zonder shirt en met een korte broek daarnaartoe ging. Trouwens, je hoorde wel vreemdere verhalen over mensen die hun genot deden in de bioscoop. Embry kneep zijn ogen even dicht. Hier wou hij dus ècht niet aan denken. Maar ja, als wolf kon je je gedachten nu eenmaal niet sturen.

Effy rolde met haar ogen toen embry over haar been ging en zei dat die jurk sexy was. alleen jongens konden er zo lang over doen om te zien wat voor kleren ze aanhad. Een meisje had al lang gezien wat voor jurk ze aanhad, een meisje had ook meteen gezien dat hun moeder nooit zou willen dat ze zo een jurk zouden kopen. Wit, dat valt niet te wassen, en geen bandjes, wat, wil je nu verkracht worden of zo. Gelukkig had effy geen ouders en kon ze heel goed wit wassen. Effy beet op haar lip en schoof dicht tegen embry aan. Ze ging met haar vinger over zijn blote bovenlijf en zo over zijn wang. “mooi shirt, helemaal mijn stijl.” Topless helemaal haar ding. Effy moest echt haar best doen om haar lach in te houden, maar daar was ze al die jaren op getraind, dus het lukte wel nog net. Toen wreef ze eens door zijn haar en schoof terug naar haar plekje. Ze lachte, alsof meisjes altijd braaf moesten blijven. Het begon te regenen, en niet eens zo een klein beetje. Leuk. Effy haalde haar haar naar achter zodat als het nat en plakkerig zou worden, het toch niet in haar gezicht zou hangen. Ze streek haar jurk ook nog eens glad, nu het nog kon. “ja is goed, cinema is chill” zei ze, meer naar de lucht aan het kijken dan naar embry. Nee, die regen ging nog niet meteen stoppen. Toen keek ze naar embry en grijnsde. Zij had haarzelf hier mooi een date versierd, sexy. Nuja, wat zou ze aandoen. Iets gewaagder, ze had nog iets kakigroen liggen thuis. Wat duidelijk een kleur was, het was een pofjurkje ook, dat stond haar wel. haar haar zou ze gewoon in dikke vloeiende krullen leggen, in plaats van de golven die ze natuurlijk had. Effy hield ervan om met haar haar te werken. Anderen mochten er wel niet aankomen, oké ja, aankomen mocht wel, maar veranderen niet. Ze keek even vernietigend naar embry, hij had er al voor gezorgd dat ze uren bezig was om het terug mooi te maken. Toen grijnsde ze weer, 1 keer vergaf ze wel. als hij het nog eens deed, wel ja, dan zat er niets anders op dan hem te slaan. Ze gniffelde. Effy dacht niet dat ze embry ooit echt zou slaan, van woede, omdat hij het verdiende. Hoe zou ze dat ooit kunnen doen, hij was zo vrolijk. Alsof dat alles dekte.

Embry had zijn ogen genietend gesloten toen Effy langs zijn borstkas was gegaan met haar vingers. Een korte huivering had hij niet binnen kunnen houden en hij had zelfs een kreun moeten onderdrukken, zo fijn vond hij het. Misschien was hij gewoon een beetje goed gevoelig voor strelingen. Embry schoot bijna in de lach. Zoals hij het zei. Hij geloofde het zelf ook nog bijna. Hij keek naar Effy. Zou hij het haar morgenavond gewoon vertellen, of helemaal nooit? Hij was gek! Hij hield van dit meisje. Hij verlangde - hoe erg dat ook klonk - gewoon naar haar. Naar haar aanrakingen. En soms zelfs naar haar lippen. Embry sloot zijn ogen weer eens. Zou hij morgen gewoon spontaan gezoend worden? Lag er waarschijnlijk aan naar welke film ze gingen. Of hij deed het zelf. Ja, misschien kon hij het het beste gewoon zelf doen. Hij zou het spontaan afwachten. Maar eerst moest hij gewoon van deze middag genieten. Hij keek naar Effy, naar haar mooie blonde haren. Hij hief zijn hand automatisch op en streelde een loshangende lok. Hij grijnsde. Hij was niet zo goed in het bedenken voor wat hij morgen zou aandoen. Hij zou gewoon voor zijn kleerkast gaan staan en het eruit pakken. Nu was er geen moeder meer die het voor hem deed. Zijn moeder had hem wel eens gezegd dat hij kon combineren. Embry vond dit zelf niet zo. Maar goed. Zou hij ook gewoon gel in zijn haren doen? Hij dacht aan de laatste keer bij Chyta. Was zo'n halve slag in je haren maken niet bekakt? Embry sloot zijn ogen.

De regen viel nu met pijpenstelen op de grond. Embry vond het heerlijk en opende zijn ogen maar half. Hij keek toen naar Effy, alsof het niet zou opvallen. 'Dan pik ik je morgen met mijn oude roestwagen op,' grijnsde hij. Ook al gebruikte hij zijn auto niet veel, hij had hem wel. Welliswaar ging hij liever rennend naar school, maar voor dingen zoals naar de bioscoop gaan, was een auto slimmer en minder opvallend. Effy zou het er dan wel moeten wagen. Zijn pick-up schommelde nogal heen en weer, maar het kon er mee door. Zijn voorbank en achterbank bestonden uit één beigekleurige bank. Geen aparte stoelen. Embry had zich er ook over verbaasd, maar het bleek wel zo te zijn. Verder was het wel een leuk karretje. Hij had hem van zijn moeder gekregen. Een soort erfenis. Het was daarom ook dat hij het nog niet naar de storthoop gebracht had. Hij keek naar Effy. 'Om zeven uur, goed?' vroeg hij. Dan wist Effy ook wanneer ze klaar moest staan. Dat betekende wel dat hij vroeger iets aan zijn uiterlijk moest doen, maar oké. Hij kon dat zwart-grijsgestreept shirt wel gebruiken. En dan ging hij zijn schattige look-a-like maar gebruiken, zoals hij die maandag had gedaan op school. Embry grijnsde en sloot zijn ogen even.

Effy knikte alleen maar. Ze keek naar de druppels, die af haar huid ketsten alsof ze op steen vielen. De restjes druppel gleden dan heel langzaam naar beneden, het was best wel fascinerend. Effy zuchtte en glimlachte naar haar arm op de manier moeders naar hun pasgeboren baby glimlachen, alles was fascinerend voor haar. Ze was als een klein kind dat de wereld als een cadeau zag dat dringend uitgepakt moest worden. effy richtte haar aandacht terug op embry, en ineens vroeg ze zich af hoe de regen op zijn huid zou reageren, aangezien hij zo warm was. ze schuifelde, heel subtiel, een beetje dichter, en keek naar zijn arm. De druppels vielen er gewoon op, zoals bij een mens, maar ze leken veel minder lang op zijn huid te blijven. Verdampen door de hitte waarschijnlijk. Ze schudde haar hoofd, wat was ze aan het doen. embry moest wel denken dat ze gek was. misschien was ze wel gek, maar dan was gek zijn wel leuk, en dan was het wel waard. Met een zijwaartse beweging en een vreemde halve rol probeerde effy uit te vinden of haar jurk groen zag. Ze ging terug naar haar gewone houding, de jurk was nog relatief wit. Ze keek heel onschuldig, alsof ze dat net niet gedaan had. En toen schoot ze in de lach, oh wat was ze toch zielig. “sorry” zei ze, heel zachtjes. Haar excuseren deed ze altijd heel zacht, hopend dat niemand het zou horen. Want sorry zeggen, was in de gewone wereld zoiets als zeggen, ja ik ben zwak, vermoord me maar. Natuurlijk zou embry haar nooit vermoorden en… zou hij. Hmmmm, was ze daar wel zo zeker van. helemaal niet, hij kon al een heel plan gemaakt hebben om haar af te maken. Oh. effy trok grote ogen en keek embry sceptisch aan. “ga je mij vermoorden?” vroeg ze, heel serieus.

Verbaasd keek Embry opzij. De koude huid van Effy kwam tegen hem en een onwillekeurige huivering schoot door hem heen. Hij keek naar zijn arm. Alle druppeltjes die erop vielen, verdampten. Hij keek naar Effy en grijnsde. Hij wist niet eens waarvoor ze een spijtbetuiging deed, maar het klonk wel schattig, zo zacht als ze dat deed. Embry liet zich weer achterover zakken in het gras. De druppeltjes voelden warm aan tegen zijn huid. Soms kriebelde het een beetje, maar dat niet langer dan één seconde, aangezien ze nogal snel verdampten. Embry kon zich herinneren dat hij ooit al eens had geprobeerd om een eitje op zijn buik te bakken. Hij grijnsde. Het was dan misschien een raar idee, maar het was wel gelukt! Embry grijnsde. Tja... Als je zo warm was, had je andere dingen niet meer nodig. Embry keek naar Effy en sloot zijn ogen. Je kon inprenting niet sturen, anders had hij het wel gedaan. Hij had met Sam gepraat. Hij was er zeker van. Aangezien Sam de eerste was die over inprenting begon, was het nu zeker dat hij het had. En het zou nog lang duren voordat hij het Effy ging vertellen. Hij wou eerst wachten totdat Effy het andere alweer vergeten was, van vorig weekend. Alhoewel, kleine kans. Embry sloot zijn ogen opnieuw. Als Effy het werkelijk zou vergeten - wat dus nooit zou gebeuren - zou hij misschien zijn kans kunnen grijpen. Of hij kon wachten totdat hij een mooier, leuker en knapper meisje tegenkwam dan Effy en daarmee inprentte. Hij zuchtte. Dat kon natuurlijk nooit. Sam had al verteld dat als je eenmaal je inprent op iemand geplaatst had, dat je met die persoon gelukkig werd. Hij keek met half geknepen ogen naar Effy.

Hij barstte in lachen uit bij haar vraag. Tranen liepen over zijn wangen van het lachen. Of waren het regendruppels? Lachend keek Embry Effy aan. Wat een belachelijke vraag! 'Effy toch. Natuurlijk niet. Ik heb mezelf wel genoeg onder controle hoor,' zei hij, terwijl hij een nieuwe lachbui probeerde te onderdrukken. Effy zou nu misschien gekwetst zijn omdat hij ermee lachte, maar later zou ze er heus wel achter komen dat het ook een beetje een stomme vraag was. Het leek net alsof hij haar ook ging vragen of zij hem ging vermoorden. Hij had al genoeg vertrouwen in haar om te weten dat dat niet zo was. Hij zou morgen wel met haar willen jagen, maar vrouwen waren nu eenmaal meer anders dan mannen. Die hadden soms blijkbaar de hele dag nodig om zich op te maken. Trouwens, Embry moest misschien nog grenzen gaan controleren. Hij keek naar Effy. Hij haalde diep adem. Als hij nu voor de korte pijn koos, dan wist hij meteen of hij morgen haar nog steeds mocht ophalen voor die stomme film. 'Effy?' vroeg hij, terwijl hij haar aankeek. 'Herinner je dat inprent-gedoe nog?' vroeg hij. En of! Iedereen die erbij zou zijn zou zoiets kunnen herinneren. Hij, Embry Call, had de grootste fout van zijn leven gemaakt door af te haken. Door naar zijn gedachten te luisteren. Hij keek naar Effy en trok een wenkbrauw op. 'Als ik je zeg dat ik toen naar mijn gedachten geluisterd had en wéér tegen je gelogen had, zou je dan nu weten wat ik bedoel?' vroeg hij, terwijl hij haar schuin opzij aankeek. Hij wist precies wat dat zou bedoelen. Dat betekende dat hij toch verliefd op haar was en toch ingeprent met haar was. Maar bij vampiers werkte dat anders. Trouwens, een weerwolf met een vampier? Paul zou flippen! Maar Paul hoefde het niet te weten. Niemand hoefde het te weten. Sam was ook al zo nieuwsgierig. Luchtig had Embry erover gedaan. Hoe minder ze wisten, hoe minder ongevallen en hoe minder gevaar voor Effy.

Effy zuchtte, natuurlijk ging hij haar niet vermoorden, embry was braaf als een puppy. Effy hield van puppy’s, ze had er ooit een gehad, schattig beestje. Het zou hem ook veel te moeilijk zijn. effy was te klein, te snel en veel te leep. Ze was wel zelfingenomen genoeg om te denken dat ze het zou winnen tegenover embry. Effy had tenminste maar 1 beet nodig om hem te vermoorden, embry moest haar in stukken scheuren en elk stuk verbranden. Nee, dat zou hem nooit lukken. het volgende wat embry zei overviel effy compleet. Wa-at, dat kon toch niet. Nee, dat had ze al gehad, een week geleden. Was effy in slaap gevallen, was dit een droom. Oh, nee, kon niet, effy kon niet slapen, of dromen. En als ze zou dromen, dan zou het wel zijn over grote dorpjes met kleine mensen, paarden en elfen, net als in the lord of the rings, maar dan beter. Wow, ze mocht echt niet zo afdwalen. Ze kuchte, keek een beetje dwaas, en kuchte nog eens. Even denken, embry was een vriend, dat wist ze. maar voor hem was zij dus geen vriendin, geen gewone dan toch. Fijn. Of nee, niet fijn. Ooooo, ze wist het niet. Nee, ze wist het wel. effy wist het altijd. Ze leefde al zo lang, wist altijd wat ze wou, en ze wist dat nu nog steeds. Beginnen met de basis. Wat wou ze. reizen, dingen ontdekken, alles zien wat er te zien viel, verdiepen in vanalles en nog wat. Doen wat anderen niet deden, gaan waar anderen niet gegaan waren. Een wereldontdekker, een avonturier. En hup, hier ging ze weer, helemaal meegesleept. Ze schudde haar hoofd even om erbij te blijven. Waar was ze weer. Veldje, regen embry, inprenting. O. “wat vind jij van reizen.” Floepte ze eruit. Al dacht ze het antwoord al te weten. Embry leek niet iemand die naar de andere kant van de wereld zou gaan, zomaar, zonder reden. En zelf dan nog, effy ging soms naar het midden van de woestijn, naar het diepste van het regenwoud, zonder haarzelf maar te voeden voor maanden. Daarom had ze haar zelfbeheersing zo hard geoefend. Nu ze erover nadacht was dat de enige reden geweest, in het begin toch. Effy was veranderd, maar het reizen bleef erin zitten. Geïnteresseerd keek ze naar embry, wachtend op zijn antwoord.

Embry keek haar aan. Nu gierden de zenuwen door zijn lijf. Wat hij verwacht had, gebeurde: Effy begon ergens anders over. Embry grijnsde. Gelukkig dat hij vaak het goede verwachtte. Wat dacht hij ook wel niet. Effy vond het idee 'Een vampier met een weerwolf' misschien een veel te grote obstakel. Embry deed moeite om haar zo gewoon mogelijk aan te kijken. De glimlach was gebrand op zijn gezicht. Hij wou niet laten merken dat hij het jammer vond dat ze zijn vraag niet beantwoord had. Wat had hij eigenlijk ook verwacht? Hij keek haar aan en grijnsde even vrolijk. 'Misschien had je al kunnen raden hoe ik erover dacht, maar ik reis niet graag. Ik blijf hier in La Push, tenzij er iets is waardoor ik naar de andere kant van de wereld zou moeten reizen, dan zou ik het pas doen,' zei hij, terwijl hij haar aankeek. Maar dan moesten ze ook echt een hele goede reden hebben om hem daarnaartoe te lokken. Hij dacht na. Hij wist al wel een reden waarvoor hij zou reizen. Voor Effy, natuurlijk. Maar ook voor Sam of iemand anders van zijn vriendenkring die in nood zou zijn. Embry sloot zijn ogen en legde zich neer in het gras, terwijl hij het gedoe over inprenting in zijn hoofd probeerde te mijden. Misschien was het ook maar goed dat Effy er niks over gezegd had. Hij kneep zijn ogen dicht. In elk geval was haar antwoord nu wel duidelijk. Hopelijk zou hij nog een andere inprent krijgen. Reken daar maar niet op, Call dacht hij en hij moest een zucht onderdrukken.

Zo lag hij even, met dichtgeknepen ogen. Hij dacht aan niets. Hij wou niet aan iets denken, wou de moeite daar niet eens voor nemen. Waarom zou hij ook? En aan wat zou hij moeten denken? Oh ja, aan de film van morgen. Hij kon het moeilijk afzeggen. Nee, dat ging hij ook niet doen, hij was gek! Het betekende nog niet dat als Effy hem niet op dezelfde manier zag als hij haar, dat hij de film moest verschuiven. Nee, zeker niet. Zou hij nu moeten wachten totdat Effy weer begon over dat inprent, zou hij er zelf over moeten beginnen of zou hij zelf over iets anders moeten beginnen? Hij koos de noodoptie: hij zei niks. Hij sloot zijn ogen en negeerde het geluid van vallende regen, dat diep door zijn trommelvliezen sneed. Hij kon het geluid overal horen, zelfs een paar kilometer verderop. Hij opende zijn ogen weer en keek naar de donkere hemel en daarna opzij, naar Effy. Hij voelde zijn hart nog steeds hard kloppen, maar negeerde het. Was hij als tweede ingeprent? Sam was de eerste, dat wist hij in elk geval zeker. Of was het toch Jacob? Embry was niet zo op de hoogte van iedereen die ingeprent was. Alleen als weerwolf werd hij daarvan op de hoogte gesteld, puur omdat sommigen hun kleffe gedachten gewoon niet voor hun konden houden, zoals Sam. Embry vermeed het onderwerp en keek naar Effy.

Effy zuchtte, wat had ze ook gedacht. Embry graag reizen, de kans was veel te klein geweest. Ze beet op haar lip, besefte hij wel wat dat betekende. “je weet toch dat ik binnen een paar jaar weg ga, verdwijn, naar de andere kant van de wereld waarschijnlijk.” Zei ze ongemakkelijk. “ik kom dan nooit meer terug.” Ze wist niet waarom ze het zei, maar het leek haar op een of andere manier wel logisch om te zeggen. ze had niet het gevoel gehad dat hij dat echt besefte, doorhad. En als hij echt een inprent op haar had, wist ze helemaal niet wat daar de gevolgen aan waren. Ze hoopte niet veel, maar betwijfelde dat. Ze keek embry aan, maar probeerde dit nu op een andere manier te doen. niet als embry de vriend, maar als embry, de jongen met wie ze de rest van haar leven zou doorbrengen. Ze zouden hier blijven, maar 1 of 2 keer per jaar zou effy gaan reizen, niet voor lang, gewoon de tijd dat normale mensen dat deden. Ze zouden een huisje hebben. embry zou lang jong blijven, maar ooit werd hij ouder. En effy… die bleef staan. Ze zou problemen krijgen met de volturi, hij zou problemen krijgen met zijn roedel. Ze zou hem nooit kinderen kunnen geven. Ze zou hem pijn doen elke keer dat ze op reis vertrok. En het zou haar pijn doen elke keer dat ze te lang op een plaats zou moeten blijven. Ze zou niet meer kunnen leven zoals nu, ze zou de wereld niet meer kunnen zien. Niet meer zoals ze hem nu zag. Ze was gebonden. En hij was dat ook. “ik zou niet goed voor je zijn.” mompelde ze. het was waar. Hoe hard ze ook zou willen, het was niet goed voor effy om zich te binden, om te blijven. Het zou niet alleen haar pijn doen, op een manier dan, vampieren konden niet echt pijn hebben. maar zij zou de anderen ook pijn doen, weer niet fysiek. Effy was een vampier, daar was niet omheen te gaan. en vampieren waren niet gemaakt om een deftig leven op te bouwen, om vaste contacten te maken en een thuis te creëren. Vampieren waren gemaakt om te reizen, te trekken, vage contacten te houden en te verbreken en onder alle omstandigheden, zich nergens thuis gaan voelen. Dat zorgt enkel voor problemen.

De woorden van Effy sneden als een mes door zijn hart, maar nog kreeg Embry het voor elkaar op zijn grijns op zijn gezicht gebrand te houden. Hij keek haar aan. Effy zou dan nooit meer terugkomen. Hij slikte even. Zou hij zijn roedel kunnen laten zitten om haar te volgen? Hij voelde zijn hoofd duister worden. Hij voelde dat hij langzaam gek werd. Hij kon niet zonder Effy. Hij kon niet leven met het idee dat ze nooit meer terugkwam. Embry keek naar Effy. Haar woorden sneden als een mes door zijn hart. Hij schudde zijn hoofd lichtelijk, alsof het een boze droom was die hij het liefst van zich af zou schudden. Hij wou wel mee met Effy, maar hier was waar hij thuishoorde. Trouwens, vampiers zouden zich waarschijnlijk niet kunnen verbinden. Niet met weerwolven, in elk geval. Tjees, waarom printte hij zich in op een vampier? Embry keek haar en slikte een paar keer. Zijn ogen waren even gestopt met fonkelen, evenals zijn hart, die van schrik een paar slagen rustiger was gaan slaan. Hij keek haar aan. 'Dat meen je niet,' kon hij alleen maar mompelen, waarna hij zich met een zucht achteruit liet vallen. Hij hield van Effy. Hij vond haar meer leuk dan een vriendin. En inprent kon je niet sturen, anders had hij zich nu wel op een meisje van zijn klas ingeprent. Nee, hij kon alleen maar blijven hopen dat Effy niet zou weg hoeven. Valse hoop. Dus zo moest Jacob zich voelen. Hij keek naar Effy en zuchtte.

'En ik kan ook niet met je mee,' mompelde hij, terwijl hij haar aankeek. Zijn keel was dik geworden. Niet gaan huilen, Embry. Je lijkt wel een meid! dacht hij en daarmee kreeg hij zijn vrolijke grijns terug. Hij rolde zich op zijn buik en plukte aan het gras. De woorden van Effy drongen hem steeds opnieuw in zijn hoofd. Hij voelde de grond half onder zich verdwijnen als hij aan het idee dacht dat Effy over een paar jaar wegging. Het voelde alsof iemand zijn hart uit elkaar scheurde en niet van plan was het weer te fixen. Hij keek naar Effy. Hij snapte ook wel dat hij het niet anders kon maken. 'Dan moeten we maar genieten van de jaren die we nog hebben,' mompelde Embry, terwijl hij zich plat op zijn rug legde en naar de hemel keek. Wat zou hij nu toch graag iemand hebben met wie hij kon praten. Hij mocht niet huilen. Hij wou niet huilen. Hij beet hard op zijn wangen en slikte een paar keer. Zijn dikke keel ging niet weg en ook zijn hart klopte niet minder snel. Hij keek op naar de lucht. Zou hij nog wel willen leven als ze weg was? Hij schrok van zijn eigen gedachte.

- Ik krijg bijna medelijden met Embry -

Het was niet echt een pruillipje, maar het scheelde niet veel. Effy zag er zeker niet gelukkig uit. Op dat moment wou ze niet weg, nooit meer. Maar ze wist dat dat onmogelijk was. “zelf als ik wil blijven” effy zweeg even, het was niet eerlijk. Waarom was embry geen mens, met gevoelens als een botsbal, alle kanten opschietend. Dan zou hij haar snel vergeten, dat was gezonder. Rondhangen met vampieren was niet gezond, voor niemand. “kan ik nog niet, ik word niet ouder, het gaat opvallen, de volturi” effy zweeg weer, ze wist waar het dan zou op uitdraaien. Haar dood, en die van embry waarschijnlijk ook. Al kon ze hem heel misschien nog redden, maar het risico bleef groot. Nee, blijven kon niet, zelf al zou ze het nog zo graag willen. al wist ze wel dat het een soort van innerlijke zelfmoord zou zijn. ze keek naar embry. Hij glimlachte nog altijd, maar er was iets veranderd. Zijn glimlach was niet echt meer, dat zag je gewoon. Effy liet haar op het gras vallen en keek naar de hemel, die nog steeds vrolijk druppelde. Waarom maakte hij het haar zo moeilijk. Tot nu toe was het leven haar perfect gelukt. Weggaan en opnieuw beginnen had nog nooit moeilijk geweest. En nu moest ze nog helemaal niet weg, en toch was het al moeilijk. Wacht, inderdaad, ze moest nog niet weg, nog voor een hele tijd niet. Oké 3 jaar, het was niets, voor haar niet. Maar voor anderen was het een lange tijd. “weet je, we zien wel. het is nog lang geen tijd voor mij om te vertrekken, ik ben hier amper.” Echt waar was dat niet, ze was hier al eventjes, maar daar ging ze nu niet aan denken. misschien was het beter als ze nu even aan niets dacht. Wow, nutteloos, effy dacht altijd na, ze was een wervelwind van gedachten. Ook al wou ze nu helemaal nergens naartoe, bleef ze zelf in dit stadje tijdens de vakantie, toch was ze al onrechtstreeks aan het plannen wat ze zou gaan doen eens ze in rome was. hoe ze haar geboorteplaats kon vinden, wat ze dan zou doen. maar dat was maar een klein deeltje, het grootste deel voelde zich miserabel omdat ze nu eenmaal een vampier was. ondood en gedoemd tot reizen. Daarbij had ze ook nog eens de kleinste vorm van emoties, ze was vastgeroest op de soort van emoties dat ze had gehad toen ze mens was. wat vooral bestond uit nieuwsgierigheid, dromerigheid en liefde voor een dode. Wat was het toch leuk om een vampier te zijn, dacht effy sarcastisch. Je zat vast in elke vorm dat je vast kon zitten.

Embry keek haar aan. Eigenlijk had ze wel gelijk. Het zou nog wel even duren, maar als je dat zei, dan ging de tijd sneller voorbij als je dacht. Voor je het wist, kon je al dagen gaan aftellen. Hij keek treurig naar Effy, probeerde zijn glimlach weer breder te maken, maar het lukte niet. Zelfs al zou hij zijn acteertalent gebruiken, dan ging het nog niet. Hij legde zich neer en verbeet zich. De brok mocht niet groter en schadelijker worden dan hij al was. Hij had maar een klein beetje pech nodig en hij zou gaan huilen. Zou het opvallen met de regen? Ja, voor Effy wel. Hij keek haar aan en zuchtte. Soms was het leven echt hard. En het hardst was: je moest het zien te overleven. Hij keek haar aan en dacht aan morgen, aan de film. Joepie, wat leuk. Zijn inprent ging over een paar jaar alweer weg, hij zou haar nooit meer kunnen zien en was dus een deel van zichzelf kwijt. Ja, echt tof. En hij kon er met niemand over praten. Niemand wist door welke pijn hij zou gaan. Hij betwijfelde of Effy ook pijn zou voelen. Misschien, in haar hart. Embry kneep zijn ogen dicht en probeerde de gedachten aan dat Effy wegging te vermijden. Waarom kon hij niet gewoon zijn inprent op iemand anders plaatsen? Nog steeds kneep hij zijn ogen stijf dicht. Hij wou nergens meer aan denken. Hij hield ontzettend veel van Effy. Hij wou haar het liefst achterna gaan, maar zoals Effy al gezegd had: dan zouden ze grote problemen met die bende, de Volturi of zo iets, krijgen. Miserabele bloedzuigers.

Embry rolde opzij en sloeg zijn arm om Effy heen. Het kon hem niet schelen of ze het nu wou of niet. Hij wou haar koude huid gewoon voelen. Hij voelde de pijn door zijn hart snijden. Dit wou hij geen enkele andere weerwolf aandoen. Zelfs die bloedzuigers van de Volturi niet. Hij had een hekel aan ze. Dat ze vampiers in hun macht hadden. Ze deden wat ze wouden met de vampiers en als die hun bevel niet volgden, werden ze gewoon vermoord. Hij wou dat de Volturi met hun tengels van Effy afbleef. Hij keek opzij naar Effy en drukte een kus op haar hoofd. 'Ik ga je wel missen,' zei hij. Gelukkig klonk zijn stem al iets vrolijker dan daarnet. Hij moest er ook maar niet te veel aan denken. Hij wou Effy nog even hebben. Ze moest hem nog even blijven bijstaan. Hij ging het liefste met haar mee. Hoe kon hij ook toch zo stom zijn om zich te binden aan een vampier? Waarom had hij haar niet ontweken? Omdat je een vriend bent van iedereen, Embry. Dat was je altijd al dacht hij en hij legde zijn hoofd op Effy's hoofd. Hij wou niet aan die pijnlijke tijd denken. En hij wou Effy bij zich houden. Voor altijd. De roedel zou zijn pijn toch wel voelen. Daar was hij zeker van.

Effy zuchtte. “het is nog lang, denk er gewoon niet aan, of alles word verpest.” Zei ze een beetje opstandig. Het was wel waar. Als hij de hele tijd zat te denken aan het feit dat ze weg ging, dan zou alles was ze nog samen deden overschaduwd worden door dat, en dat wou ze niet. “als je zielig in een hoekje wilt kruipen en huilen, doe dat dan maar als ik er niet bij ben. Maar als ik er wel ben, amuseer je dan, of het heeft geen nut dat ik nog blijf.” Effy wist dat ze hard was, maar ze wist ook dat dit het enige was wat heel misschien een beetje zou helpen. Ze dacht even na, stak toen twee vingers tussen haar arm en een armband die ze eigenlijk al eeuwen aanhad en trok er zachtjes aan. Nu ja, zachtjes voor haar, het zilver knapte meteen. Ze nam zijn hand en drukte het erin, en sloot zijn hand. “mag je hebben, is een fortuin waard, je kan het verkopen als je wilt. Je doet er mee wat je wilt. Ik heb het al voor eeuwig lijkt het wel.” effy wist hoe lang ze de armband al had. Ze had het van een romeinse leider gekregen, die had het laten maken voor zijn dochter, maar die was gestorven aan een ziekte. Omdat effy zo mooi was kreeg zij het. Het was meer dan 2000 jaar oud en gemaakt uit het puurste zilver. Het was gekruld en deed denken aan bloemen. Heel meisjesachtig, maar als hij het zou laten schatten en verkopen zou hij zich nooit meer zorgen moeten maken over geld. Iets dat zou oud is, zo goed bewaard en van nog iemand belangrijk, veel geld waard. Ergens hoopte ze wel dat hij het niet zou verkopen, maar ze zou hem niet tegenhouden. Ze draaide haar gezicht naar hem en drukte een zacht kusje op zijn wang. Toen draaide ze haar terug. “ik ben nog lang niet weg, nog heel lang niet.” Verzekerde ze hem, een beetje zachter dan daarjuist. Ze wou hem niet kwetsen, maar het leek wel of hij wakker geschud moest worden. nee, effy had een grote fout gemaakt met het te zeggen. maar hem onwetend achterlaten over een paar jaar, nee, dat kon ze niet, wie weet wat hij zou doen. nu was hij tenminste voorbereid. Zo goed als het kon toch. Voor een keer wou effy niet naar de toekomst kijken, enkel naar het nu. Naar de warmte die door haar lijf gierde door embry zo dicht bij haar. Ze keek weer naar haar arm. Nee, de druppels ketste er nog steeds vrolijk af. Vampier zou ze altijd blijven, hoe warm ook.

Verbaasd keek Embry naar het armbandje in zijn hand. Eigenlijk wou hij het teruggeven en Effy zeggen dat zij het moest houden, aangezien ze het nu al wel lang gedragen had, maar toen hij de blik van Effy gezien had, had hij meteen begrepen dat Effy het toch niet zou aannemen. Hij deed het bandje dus daarom maar in zijn broekzak en een brede lach kwam weer rond zijn gezicht toen hij nog duidelijk het kusje kon voelen op zijn wang. Hij besloot er maar niet te veel aandacht aan te schenken, bang dat hij dan iets verkeerds bij Effy ging opwekken. Hij legde zich zo comfortabel mogelijk en had zijn arm nog steeds lui om haar heen. Eigenlijk lagen ze hier best al lang, maar goed. Hij keek opzij naar haar en naar haar blonde haren. Zachtjes begon hij erin te strelen. 'Ik wil vakantie,' zeurde hij toen, omdat hij nog school had. Eigenlijk was het ook gewoon om weer eens de echte jongen uit te hangen. Embry was en bleef een jongen en dat liet hij soms heel erg goed merken. De andere jongens, op Jared na dan, waren allemaal zo serieus, maar hij niet. En Jacob, maar die was sinds kort ook zo serieus geworden om zijn Bella of zo iets. Nee, hij hoefde het verhaal over Bella en Jacob niet te weten. Hij wou die twee niet eens bij elkaar zien en hij vermoedde dat Jared, Paul, Sam, Quil en Leah er hetzelfde over dachten. Hij keek opzij naar Effy. 'Nou ja, eigenlijk mag ik niet zeuren als ik de situatie langs jou kant bekijk,' grinnikte hij daarna vrolijk en hij legde zich wat beter neer.

- Haha, even een oud topicje opkrikken -

Effy wou net haar mond open doen om te protesteren op embry zijn hoop op vakantie, toen hij haar argument zelf zei. Ze lachte en kon niet meer doen als goedkeurend knikken. “zo is dat maar net.” Zei ze en ze nam zijn hand en begon daar afwezig mee te spelen. “trouwens.” Mompelde ze zo zacht dat ze zelf niet wist of Embry het kon horen. “de tijd gaat al snel genoeg.” effy had het niet echt voor hem bedoeld en het was ook helemaal niet deprimerend bedoeld. Ze had het ook niet echt op het heden, op wat er misschien over een paar jaar zou gebeuren. Maar gewoon in het algemeen. Ze was ouder dan 2600 en die leeftijd klonk gewoon schrikwekkend. Effy probeerde er niet te veel bij stil te staan, maar als ze dat wel deed, werd ze er gewoon neerslachtig van. niet echt omdat ze het erg vond dat ze al die tijd al leefde en eigenlijk oud was. maar het was gewoon zo moeilijk om te bevatten dat ze al zo lang leefde. Het leek wel gisteren dat ze die vlammende pijn omruilde voor een onsterfelijk bestaan. Het leek of ze al die jaren gewoon verspild had, ook al wist ze dat dit niet waar was. maar wat was tijd nu van belang voor haar, het had totaal geen waarde meer. Dus wat maakte die verspilde tijd dan uit. Effy vroeg zich af of embry al wist hoe oud ze was. ze kon zich niet voorstellen dat ze het hem al echt gezegd had, maar het kon zijn dat ze het er eens had uitgefloept en dat gewoon niet meer wist. Ze keek embry aan en besloot dat ze er maar niets over zou zeggen. wat zou hij zeggen als hij het wist. Zou hij haar haten, of van haar walgen. Hij zou het waarschijnlijk niet tonen, maar zijn gedachten kon zij niet raden. Wat zou ze er toch veel om geven om eens in zijn hoofd te kunnen kijken. “wat denk je nu?” vroeg ze nieuwsgierig. Ze wist wel dat alle jongens die vraag haatten, maar ze kon het toch niet laten. het was niet dat ze hem verplichtte om te antwoorden. Als hij loog zou ze dat waarschijnlijk niet eens merken. Of hij kon ook zeggen dat hij daar niet op wou antwoorden. Dat zou een beetje suf klinken, en effy betwijfelde of hij zo iets zou doen. maar het kon allemaal, en het was niet dat ze dat erg zou vinden. ze nam embry zijn hand wat steviger vast en ging met haar vingertop alle lijnen steeds weer opnieuw af. het was fascinerend.

Rustig keek Embry naar Effy's handelingen, waarna hij zijn ogen sloot. De regen die net nog verdampt was op zijn huid, parelde langs zijn huid naar het gras toe. Hij had niet zo'n zin om heel dat proces te volgen van regen op gras, maar hij had weinig anders te doen. Hij kon alleen maar denken aan de zachte bewegingen die Effy maakte op zijn handen en glimlachte. 'Momenteel denk ik aan je zachte handen en hoe lekker ze zijn,' zei hij en hij kon er niks aan doen dat er van die blosjes verschenen op zijn wangen, wat volgens iedereen schattig was, maar die hijzelf verschrikkelijk vond. Hij keek snel de andere kant op en wachtte totdat ze iets zou zeggen. Hij voelde aan zijn haar en glimlachte. Hij had zijn haren iets langer laten groeien. Hij vond zelf dat het hem abnormaal schattig stond, maar misschien vond Effy dat juist leuk. En als Effy het leuk vond, zou hij het laten staan. Hij keek naar haar en volgde haar prachtige, roodkleurige ogen. Tenminste, ze waren nog een beetje rood. Misschien zouden ze ooit wel goud worden. Hij trok Effy op zich. 'En wat denk jij?' vroeg hij zo lief mogelijk en hij keek haar glimlachend aan, waarna hij zijn hoofd in het gras liet zakken. 'Ik heb mijn haar laten groeien,' mompelde hij en hij grinnikte even, ook al was het niet echt lollig.

- Deze is kort, sorry -

effy keek embry schaapachtig glimlachend aan. ze maakte zachtjes cirkeltjes op zijn hand en gleed dan met haar vinger langs zijn arm over zijn schouder naar zijn kaaklijn. Embry’s huid was het mooiste kleur dat effy ooit gezien had. Heel langzaam liet ze haar vinger over heel embry zijn gezicht gaan. ze dacht er zelf niet over na dat Embry dit misschien wel irritant kon vinden. De blosjes op zijn wangen waren mooi en ze bleef er ook iets langer op hangen met haar vinger. “je bent zo mooi.” Mompelde ze als antwoord op zijn vraag. “en ik wou dat ik zo een huidskleur had.” Effy liet haar vinger op embry zijn lippen liggen. “je haar is goed zo, je haar is altijd goed.” Zei effy met een dwaze glimlach. Net zoals een 13 jarig meisje. Ze wou in een opwelling door embry zijn haar woelen, maar kreeg het niet over haar hart. In plaats daarvan legde ze haar handen naast zijn hoofd en bleef ze een paar centimeter boven embry’s gezicht hangen. ze blies zijn haar uit zijn ogen en staarde hem enkel nog aan. Effy voelde zich echt belachelijk, maar ze vertrouwde erop dat Embry haar niet zou uitlachen. Als hij dat wel zou doen zou ze zich wel rot voelen, maar daar zou ze wel over komen.