nooit meer weg

Glimlachend keek Embry naar Effy. 'Meen je dat nu? Ik heb soms het gevoel dat de spiegel breekt van mijn lelijkheid,' zei hij en hij grinnikte even, aangezien het wel nogal overdreven gesproken was. Maar soms was hij inderdaad wel eens onzeker, ook al wou hij dat niet graag tegen anderen zeggen. De jongens van de roedel zouden hem uitlachen, maar Effy niet. Tenminste, dat hoopte hij toch. Genietend sloot hij zijn ogen toen Effy's vinger over zijn gezicht gleed. Hij gromde wat en zakte wat onderuit, waarna hij Effy geheel op zich trok en een oog opende om haar glimlachend en goedkeurend aan te kijken. De kracht van inprent was te groot om haar te negeren. Hij zou het dan ook nooit over zijn hart krijgen om haar te negeren, zelfs niet als ze daarvoor irritant of gemeen had gedaan. Hij zou zich droevig voelen, heel erg droevig. Nog droeviger dan als ze tegen hem zouden zeggen dat hij uit de roedel gestampt werd. Met een vrolijke twinkeling in zijn ogen keek hij naar Effy. 'En jij bent ook heel erg mooi. Die huid wat je nu hebt staat je juist hartstikke goed. Ik daarentegen lijk soms echt op een kreeft,' zei hij en als hij een klein kindje knikte hij zo overtuigend mogelijk, waarna hij een brede lach rond zijn lippen kreeg en zijn lippen hongerig op die van Effy duwde. Daarna liet hij zijn lippen langzaam van haar gaan en legde zijn achterhoofd terug neer, tegen het gras. 'Embrytje is lui vandaag!' zei hij en hij rekte zich uit, waardoor de spieren in zijn borstkas beter zichtbaar werden en waardoor Effy die misschien ook kon voelen. Hijzelf had daar echter geen besef van en rekte zich lekker lang uit. 'Wat vind jij van dat hele inprentgedoe?' vroeg hij en hij schrok er zelf van. Automatisch stopte hij met rekken, sloeg zijn armen weer om Effy's onderrug en keek haar vragend, maar ook een beetje doordringend aan. Misschien zou hij iets op kunnen maken aan haar gedachten, misschien ook niet.

Er waren wel duizend dingen die effy wou zeggen om duidelijk te maken dat Embry het mooiste was dat ze ooit had gezien. Maar het enigste wat ze deed was op een kinderstemmetje “mooi embrytje” zeggen. het klonk belachelijk en grappig maar daar dacht ze niet te veel van aan. “nou er is dan toch verandering in je huidskleur. Dat wit gaat ook vervelen.” Zei ze lachend. Eigenlijk was wit nog steeds haar lievelingskleur, maar dat was voor kleren, niet voor haar huid. Wat zou het mooi zijn moest ze wat meer getint zijn en dan een witte jurk. Ze zou er niet meer uitzien als een spook, eerder als een… mens? “jou gaan ze tenminste niet verwarren met een geest of iets in die aard.” Effy trok heel even een pruillipje en glimlachte toen weer. Die glimlach veranderde in een bedenkelijke blik toen embry de vraag over het inprentgedoe vroeg. Ze wist eigenlijk niet wat ze ervan vond. Ze had er nog niet te veel bij stilgestaan, het leek allemaal zo natuurlijk, zo gewoon. Wat het dus duidelijk niet was, embry zou haar waarschijnlijk haten moest hij niet met haar ingeprent zijn. “ik vind het erg voor jou, je hebt geen keus, je zit maar aan me vast. En ik vraag me af of… of je me wel leuk zou vinden moest je niet met me ingeprent zijn. waarschijnlijk zou je me vermoord hebben, niet? maar natuurlijk ben ik nu wel blij, hoe egoïstisch dat ook mag zijn, maar ik heb er jou wel door. ik kan niet klagen.” Effy schrok van haar eerlijkheid, maar dat verdiende hij wel. ze nam in principe heel zijn leven af van hem, dan kon daar toch tenminste wat eerlijkheid tegenoverstaan.

Het antwoord van Effy liet hem zijn adem benemen. Zijn ogen werden groot en hij keek haar onthutst aan, waarna hij wild met zijn hoofd heen en weer begon te schudden. 'Denk je nu werkelijk dat ik je niet leuk vind?' vroeg hij en hij keek haar aan met grote ogen. 'Jij bent het beste dat me overkomen is. Ik vind het niet erg om met je ingeprent te zijn. Ik kan me zelfs geen leven zonder je voorstellen en word ook heel verdrietig als ik er toch aan denk,' zei hij en het was de waarheid. Hij zou zich een leven zonder Effy nu niet meer kunnen voorstellen. Hij was al vanaf het begin ingeprent met haar, maar had het zelf nog niet doorgehad. Hij schudde verbaasd zijn hoofd. Dat een vampier zoals Effy zo onzeker kon zijn over hem. 'Nee, nee. Daar moet je niet onzeker over zijn. Ik hou van je, echt waar. Of ik nu ingeprent met je ben of niet, ik hou van je,' zei hij en zijn brede lach verdween en maakte plaats voor een serieuze trek, die waarschijnlijk niet veel mensen al gezien hadden, aangezien hij zich altijd verborg achter zijn brede glimlach. Zelfs toen zijn moeder hem huisarrest gaf omdat hij volgens haar in een rebelse periode zat. Zijn moeder stierf, maar hij had het haar nooit kwalijk kunnen nemen. Hij had haar nooit over het wolvending mogen vertellen van Sam, waardoor hij Sam nu eigenlijk wel een beetje haatte. Zijn moeder was onthutst geweest omdat hij 's nachts stiekem uit zijn kamer sloop. Hij moest op die momenten mee gaan wachtlopen met Sam en dat was niet altijd even soepel gegaan. 's Morgens had hij de volle laag van zijn moeder gekregen en moest hij de rest van de dag op zijn kamer zitten. Soms had hij dan gewoon naar onder willen gaan en het zijn moeder willen vertellen. Maar dat kon nu niet meer. Stomme Sam en zijn alfastem. Als Sam hoorde van Effy, zou de bom pas echt barsten. Embry slikte en keek naar Effy. 'Ben je nu overtuigd?' vroeg hij en hij liet zijn vrolijke, verbergende lach weer tevoorschijn komen.

victoria kwm ook eens een kijkje nemen en zag toen embry.
wat moet je hier weerwolf? zei ze

Opgelucht blies effy de lucht uit haar longen. Hij vond haar wel leuk, het was niet een soort van dwang. Dus hij wou haar echt, dat was een opluchting. Ze sloeg haar armen om embry en legde haar hoofd op zijn borstkas. “ja, helemaal overtuigd.” Ze keek op naar zijn gezicht en zag nog net een serieuze blik voor die weer verdween achter een overtuigende glimlach. “die heb ik nog niet veel gezien.” Zei Effy zachtjes en ze trok zich een beetje hoger en gaf een kusje op zijn onderlip. “je bent toch niet droevig.” Haar stem klonk onzeker. Waarschijnlijk wou embry niet dat ze dat gezien had, misschien werd hij nu wel boos op haar. ze had er beter niets over gezegd, maar het was er nu eenmaal uit voor ze het zelf goed doorhad. Haar aandacht werd afgeleid door het geluid van iemand die dichterbij kwam. Hun richting uit. Het was een vampier, kon Effy ruiken. En als zij het rook, zou embry dat ook doen. enkele ogenblikken later stond de vrouwelijke vampier vlak voor hun. De manier waarop ze embry aansprak vond Effy helemaal niet leuk. Ze keek haar boos aan, maar wachtte tot embry iets zou zeggen. Ze rolde zich van embry zijn buik en ging zitten in de richting van de nieuwkomer. Ze bleef wel nog zo dicht mogelijk bij Embry zitten. Het moest er wel vreemd uitzien, alsof ze bescherming zocht ofzo. maar Effy had geen bescherming nodig, het was gewoon prettiger zo.

even een klein vraagje is efry ook een weerwolf?

Glimlachend keek Embry naar Effy en wou net iets terugzeggen, toen hij iets hoorde. Hij ondersteunde zichzelf met zijn ellebogen en keek fronsend naar het vampiermeisje voor hun. Een beetje in een beschermende houding kroop hij wat dichter naar Effy toe, om vervolgens de vampier voor hun fronsend aan te kijken. Hij had zin om in een weerwolf te veranderen en haar kop van haar romp te sleuren, maar hij hield zich in voor Effy. Natuurlijk waren er ook nog minder leuke vampiers. Effy liet hem dit echter vergeten. Hij had geen haat aan vampiers, maar hij kon er op dit moment gewoon geen in zijn buurt hebben. 'Deze plek is van iedereen, dus ik denk dat ik jou niet uit hoef te leggen wat ik hier doe,' zei Embry en voor hij zichzelf ook maar onder controle had, scheurde hij uit zijn vel. Een grote, crèmekleurige wolf stond voor Effy en ging in een beschermende houding staan. Niemand, maar dan ook werkelijk niemand, mocht zo over hem praten en Effy bedreigen. Zo had hij het toch tenminste opgevat. Zijn flank schudde zich uit en hij keek met zijn bruinkleurige ogen, met een goudkleurige glinstering erin, naar de vampier. Natuurlijk kon hij zo niet praten, maar het was zijn bedoeling om een soort intimidatie op de vampier te laten overkomen, zodat ze zou weggaan of in elk geval wat vriendelijk deed. Dreigend kwam hij dichterbij en liet hij zijn tanden zien. Dit was echt een van de momenten waarbij hij het meeste adrenaline in zijn aderen had. Sinds de ruzie met Paul kon hij op Paul in elk geval al niet meer vertrouwen en de rest van de roedel hoefde hij er niet bij te halen. Met een boze blik keek hij naar de vampier en liet zijn flank ondertussen tegen Effy's zij strelen.

@Victoria: Effy is een vampier Wat je ook kunt zien bij haar Character Sheet, links onder haar avatar

De eerste reactie die effy had toen embry ineens embry niet meer was maar een grote bruine wolf was wegkruipen tot de stam van een boom haar tegenhield om nog verder te gaan. ze had Embry natuurlijk nog al gezien als wolf, maar dat was in iets rustigere situaties. Maar toen ze bij de boom zat, herpakte ze zich. Ze was verdorie een vampier, geen klein meisje. En niemand ging hier gewond geraken of sterven, en al zeker Embry niet. ze stelde zich recht en ging pal tussen Victoria en embry staan en keek eens boos naar allebei. Iets minder boos naar Embry dan naar Victoria, maar daar kon ze ook niet aan doen. Want zelf al was hij een grote gevaarlijke wolf nu, hij was nog steeds Embry, en ze hield van hem, en dan is het moeilijk om boos te kijken. “hey, rustig aan even, niet vechten. stelletje kleine kinderen.” Effy rolde met haar ogen, fijn nu klonk ze als een kwade moeder, nou ja, dat moest dan maar. De enige reden waarom ze tussen deze twee in durfde gaan staan was omdat ze erop vertrouwde dat embry haar niet ging aanvallen of pijn doen. misschien was het dom om dat te denken, maar nu was het toch al te laat. En Victoria had in principe niets tegen haar, en omgekeerd ook niet, al begon dat flink te minderen. Je daalde heel wat in Effy’s achting als je een minachtende toon aansloeg tegen wie dan ook, en dan al zeker tegen Embry. Dus ze hoopte wel dat Victoria haar ook niet ging aanvallen. En voor moest een van haar twee stellingen fout zijn, effy kon wel een beetje vechten. victoria kon ze gemakkelijk aan, toch voor even. Maar embry, effy slikte, nee dat kon ze niet. maar ze kon wel snel rennen. Dus dat zou ze dan maar moeten doen. misschien was het al bij al toch niet zo een slim idee om hier zomaar tussen te gaan staan. Effy wisselde een angstige blik tussen zowel Victoria en Embry