gaat die jurk nu nooit drogen?

effy liep door het bos, op zoek naar de open plek. Ze had er eens van gehoord, niet dat hij zo speciaal zou zijn, wel dat vele vampieren, weerwolven en mensen hem kwamen bezoeken. Daar moest toch een reden voor zijn. hat duurde niet lang of ze kwam daar aan. het was een perfect ronde vorm waar zon in scheen, waar bloemen in plaats van bomen stonden en het had inderdaad wel iets. Ze liep het zonlicht in en haar huid weerkaatste sterk. ze haatte dat, maar ze kon niet ontkennen dat het prettig aanvoelde. Ze ging neerzitten met haar knieën opgetrokken tegen haar borst. Helemaal afgedwaald van de wereld tekende ze willekeurige figuren in het natte gras, het zag er naar uit dat haar jurk nooit droog zou geraken. Dat deed er haar op denken dat ze nog eens naar de stad moest om nieuwe kleren en andere spulletjes voor in haar huis. Nadat ze het kleine huisje had gezien is ze meteen naar de elektronica zaak geweest waar ze een telefoon kocht en nu had ze het huisje toch. Morgen zou ze naar de stad gaan en haar een nieuwe garderobe aanschaffen. Het was ook elke keer weer het zelfde, huis zoeken, kleren kopen, naar school gaan, naar universiteit gaan, heel even werken en dan weer verhuizen. En toch werd het haar nooit saai. Want doorheen de jaren veranderde alles toch geleidelijk, en dat was leuk om aan te zien. Ze leerde nieuwe vampieren kennen, en andere soorten zoals weerwolven en gedaantewisselaars. Ze wist dat de gedaantewisselaars hier in wolven veranderde, dus ook weerwolven werden genoemd. Maar dat waren ze niet, ze was ooit eens gedaantewisselaars tegengekomen die in leeuwen veranderde. Ze hadden maar een ding gemeen, de stank. Effy liet haar vallen op het gras en keek naar de lucht, die blauw was, met enkele witte wolkjes. Een uitzondering in dit stadje.

Fred volgde een spoor. Een bekende spoor die misschien antwoorden kon geven. Het spoor van het meisje die hij eigenlijk moest doden. Tenminste als hij niet was weg gelopen. Zij wist misschien wel wat er met de rest was gebeurd. Zijn ogen waren rood omdat hij net had gedronken. Je ging niet naar een mens op zoek waar je iets aan wilt vragen als je dorst hebt. Dan was de kans groter dat ze niets zei voor altijd. Al was het spoor oud Fred kon het goed reuken. Hij volgde het tot hij bij een grote open plek was. Hij kon wel reuken dat het meisje hier vaak was gekomen. Maar nu was er geen mens in de buurt. Fred kon alleen een andere vampier wat verder weg zien. Zelf stond hij nog in de schaduw en bekeek het meisje eerst goed. Het zou niet lang duren voordat het meisje hem ook zag. Maar Fred keek naar de ogen. Ze waren rood dus niet een van de vampiers die het ook misschien wist. Snel overwoog Fred om weer weg te gaan. Maar hij had nu een spoor dus kon hij hem het best volgen. En een nieuwe vampier ontmoetten vond hij niet erg. Langzaam liep hij de zon in richting het meisje. Hij liep op mensen snelheid wat dus traag was voor een vampier. Fre zag dat zijn huid weer begon te schiteren. Hij was er nog steeds niet aan gewend zo te schitteren. Maar er was niet iets wat hij iets aan kon doen. ´´hoi´´. Zijn stem klonk rustig zoals altijd en dat was Fred ook. Hij probeerde zich kalm te houden om het meisje niet met afschuw weg te laten lopen.

effy nam een sterke schittering waar die niet van haar afkomstig was. ze stelde zich terug recht en keek de andere vampier aan. die traag op haar afkwam. Hij begroette haar en ze keek hem inschattend aan. “hallo, wie ben jij?” vroeg ze meteen maar. ze wou geen vampier die ruzie zocht, maar zo zag het er wel niet uit. anders zou hij haar zeker niet komen begroeten. Het was nog een jonge vampier en hij zag er relatief kalm uit aan de oppervlakte. Ze wist dat er hier nog meer vampieren zaten, maar dat ze er zo snel al eentje zou zien had ze niet verwacht. Effy leerde graag nieuwe vampieren kennen, ze waren allemaal zo verschillend en het was altijd fascinerend om een nieuwe te zien. Misschien was dat wel een van de redenen waarom ze naar Forks was gekomen. Haar blik bleef neutraal maar ze vroeg zich wel af of hij haar niet enorm vreemd vond. Met een halfdoorweekte, witte jurk in het gras liggen starend naar het niets. Effy vond haarzelf daardoor al vreemd. Morgen om nieuwe kleren, hield ze zichzelf voor.

Fred keek het meisje aan. Hij dacht eraan of hij de vraag zou antwoorden of niet. Maar zijn naam zei meestal niets. ´´Ik ben Fred en jij ?´´ Dan kon hij ook wel meteen haar naam vragen. Een paar meter voor haar bleef hij staan. Misschien was het omdat hij gewend was aan zulke afstanden. Misschien wou hij nog niets laten merken dat hij een ´gave´ had voor het bleek dat het meisje hem wou gaan aanvallen. Maar misschien omdat hij haar gewoon niet wou afschrikken kon ook. Hij zag wel meteen dat ze ouder was dan hem. Misschien wel veel ouder maar daar lette Fred niet al te veel op. Ook niet op de jurk van het meisje. Dat was hij wel gewend. In het vampierleger moesten ze veel zwemmen. Soms kwam nog wel een van de meisjes met een jurk aan die niet lang zou houden. Fred dacht liever niet aan die tijd. Hij was nu beter af. Hij had ze niet meer gezien en kon zich beter op het heden consentreren. Er verscheen een halve glimlach op zijn gezicht. Meestal keek er toch niemand naar dus dacht Fred er niet al te veel bij na. Misschien kwam dat ook door een nieuweling zijn. Het maakte hem niet al te veel uit. Hij bleef rustig wachten tot het meisje in verzon waardoor ze haar naam niet zei. Tenminste dat dacht Fred. Bijna elke vampier die hij tegenkwam had wel zo iets. Wat Fred raar vond. Ze hadden niets aan zijn naam. Met een beetje inzet kon hij zijn krchten zo ver duwen dat je niet eens aan hem kon denken. Al was dat maar een keer gelukt.

Fred, zo noemde de jongen dus, en hij wou haar naam weten. Effy ging nu echt rechtop staan, Fred stond nog steeds een paar meter van haar weg, maar dat was wel een normale reactie. “ik ben Effy.” Zei ze zacht. ze wist niet of het een goed idee was om haar naam te geven, ze had al vaak gehoord dat vampieren een schuilnaam gebruikte om hun macht en zekerheid te geven. Maar de afgelopen 2000 jaar had ze altijd haar naam gegeven, en dus zou ze dat nu ook maar doen. Er was nog nooit iets echt slecht uit voortgekomen. En ook al was haar naam oud, ze wist zeker dat ze niet de enige effy zou zijn op de wereld, en dat ze haar daarop dus zeker niet konden vinden. Ze vroeg haar nu wel af of het zijn echte naam wel was. hij was jong, maar misschien was hij al zo achterdochtig dat hij zijn echte naam niet durfde geven. Ze hoopte van niet, want iemand die een valse naam gaf, had afgedaan bij haar.

Fred was even verbaast dat het meisje zo maar haar naam zei. Hij had nog niemand ontmoet die het zo makkelijk zei. Snel herstelde hij zich en werd zijn gezicht weer net zoals hij net was. Het was goed dat het meisje daar bleef staan. Zo kreeg hij geen gedoe met zijn krachten. Had hij ze maar beter onder controle dan was alles veel makkelijker. Fred liet niets merken dit keer van wat er in zijn hoofd om ging. ´´Aangenaam´´. Zijn stem wa rustig al wist hij dat hij niet hoefde te proberen met een accent van de vorige eeuw. Dat kon hij toch niet en zij had toch wel door dat hij een nieuweling was. Als nieuweling had je een voordeel : je was sterker en sneller. Maar dat was ook het enigste handig. Fred probeerde zich te consentreren op het gesprek , die hij normaal wou houden. ´´En kom je hier al vaak ?´´. De vraag klonk raar maar Fred wou het weten. Misschien had ze wel geen gele ogen maar dan kon ze haar toch wel kennen. Je wist maar nooit. Al zou hij het niet direct nu gaan vragen. Hij keek nieuwschierig naar het meisje. Zijn gedrag zou zeker grappig uit zien voor haar. Maar daar lette hij niet op. Hij wachtte alleen op een antwoord.

(sorry heel kort ik wist geen inspiratie)

Fred keek haar verbaasd aan, vond hij het dan zo raar dat ze meteen haar naam zei. Ach ja, hij mocht vinden wat hij wou. Hij bleef wel vriendelijk en dat verwonderde Effy wel. moesten nieuwelingen niet onbeheerst zijn, andere vampiers gaan aanvallen omdat hun instinct dat zei en de hele tijd zenuwachtig zijn,denkend aan de dorst die hun verscheurde. Zo was zij toch geweest als nieuweling. Het had haar jaren geduurd om alles onder controle te houden, nu was het een automatisme geworden. Maar ja, de tijden waren veranderd en misschien had hij wel een goede schepper die hem veel geleerd had. Zij had alles alleen moeten doen, wat wel haar eigen fout was, maar daar mocht ze nu niet meer over nadenken. Ze had het prima gedaan in haar eentje, en dat aanhangsel was beter dood. Of ze hier vaak kwam. “nee, ik ben hier nog maar net.” zei ze verontschuldigend, de vampier leek of hij iets aan het zoeken was. “heb je soms iets nodig, misschien kan ik wel helpen .” Effy besefte wel dat die vraag raar moest klinken, maar als ze zo misschien kon helpen. Maar wie weet had hij niets nodig, en had ze zijn gedrag verkeerd gezien, dan zou die vraag zeker vreemd overkomen. Effy was al jaren als de dood dat al haar training, haar krachten en haar perfectie waar ze meer dan 1000 jaar voor had gewerkt zouden verdwijnen naarmate ze ouder werd. Ze had nog nooit van zo iets gehoord, maar ze was dan ook een van de oudere vampieren op de wereld. Ze had het al 2600 jaar goed gedaan, maar wat als het slechter zou gaan omdat ze te oud werd. Ze had voor haar nog lang niet lang genoeg geleefd. Ook al liep ze al iets langer dan de gemiddelde mens of zelf vampier op aarde. Ze leefde te graag, zelf als vampier. Ach, het zou wel juist zijn, krachten namen niet af met de leeftijd. Niet als je genoeg trainde. Dat moest wel. Effy hield haar gezicht zorgvuldig in de plooi. Want als ze iets geleerd had, was dat het tonen van emoties, je zwak en kwetsbaar maakte. Een makkelijk slachtoffer. Dus een neutraal gezicht was een basis om te blijven leven.

Eigenlijk verwachte hij dat antwoord wel. Ze had geen gele ogen dus verwachte hij het ook niet. Maar hij kon tenminste proberen. De volgende vraag van Effy had hij niet verwacht. Zijn gezicht stond nog ewl het zelfde als altijd. Maar vanbinnen was hij verbaast. Zag ze zo door hem heen ? Waarschijnlijk wel zo moeilijk was dat niet bij een nieuweling. Al had hij wel goed zijn emoties bij elkaar. ´´Ehm ik heb een paar vragen voor een meisje en een paar vampiers. Maar dan moet ik ze eerst vinden´´ Het laatste wat hij zei klonk als een grap en zo as hij ook bedoelt. Al lachde Fred zelf nooit vaak meer. Komt waarschijnlijk door het vampierleger gedoe. Hij kon wel proberen de andere aan het lachen te krijgen. Hij wist niets van Effy misschien had ze het wel erger dan hij het had. Maar dat kon hij niet zo maar raden dus negeerde hij het een beetje. ´´Maar ik denk niet dat je ze kent, dus het maakt niet veel uit´´. Zijn stem was nog rustig al kon je wel horen dat hij een beetje teleurgesteld was. Zijn emoties goe houden zou hij nog lang moeten oefene. maar hij was al ver gekomen tot nu dus hij had wel geduld. ´´Ehm mag ik vragen hoe oud je bent ?´´. Hij was misschien te nieuwschierg besefte Fred. Meestal reageerde vampiers slecht op zo iets.

Fred was duidelijk teleurgesteld, maar effy kon er niet aan doen dat ze hier nog niet eerder was geweest. Dan vroeg hij haar leeftijd. Heel precies was ze nu 2603 jaar. Maar ze dacht dat als ze dat zei, de vampier misschien afgeschrokken zou worden. dat zou haar reactie toch geweest zijn op een veel oudere vampier. En dat wou ze nu niet echt. Effy leefde niet om vijanden te maken en te vechten. Ze leefde om te overleven, en om haar leven zo goed mogelijk in te vullen. En dat was niet met vechten. Al had ze haar wel eens een 500 jaar bezig gehouden met intensieve vechttrainingen in roemenie, nu gebruikte ze die nog amper. Alleen voor de lol, om het een beetje te onderhouden. Het was lang geleden dat Effy een vampier had vermoord, en ze zou dat ook nooit zonder reden doen. Er verscheen een fijn glimlachje op haar gezicht. “laten we gewoon zeggen dat ik nogal oud ben. bijna bejaard.” Zei ze rustig, bejaard was een beetje raar. Want ze was al lang niet meer bejaard, ze was veel en veel ouder dan bejaard. Daar walgde ze wel even van, ze wou niet teveel stilstaan over haar leeftijd, of ze werd depressief. Al moest ze wel dankbaar zijn dat ze zo oud geworden was al. vele vampiers konden daar niet van meespreken. “en jij bent nog niet zo oud, gok ik?” vroeg ze nog

´´Goed gegokt, was zeker ook zeer moeilijk´´ zei Fred weer als grap. Hij had het gevoel dat bejaard wel rustig was uit gesproken. Hij verwachtte haar iedergeval was ouder. Natuurlijk ouder dan hem maar dat was bijna iedereen. Hij was een ieuweling maar iedereen moest ergens beginnen. Hij kreeg iedergeval de kans om ouder te worden. Dat kon niet iedereen zeggen. Hij wist niets van de vampierwereld maar moest er zelf maar achter komen. Hij was toch niet deenigste die dat alleen moest doen ? Iedergeval dat zou hij later wel zien. Nu was hij hier en zou hij blijvn zoeken. ´´Is dit jouw jachtteretorium of reis je door´´ . Zijn stem klonk rustig al was hij nieuwschierig. De vraag klonk zeker heel raar. Maar alleen die termen had hij gehoord. Hij wist niets van bij mensen blijven al wou hij dat zelf misschien gaan proberen. Of iets van die wolven. Hij rook wel een rare geur toen hij hier kwam maar wist niet wat het was. Het was al een tijd geleden dat hij eigenlijk zo´n rustig gesprek had gehad. Alleen met Bree hd hij ooit een gesprek gehad maar verder in dit vampierleven niet. Hij vond het wel fijn zo rustig. Al was de afstand nog steeds nodig vond hij. Zijn krachten waren niet al te beheerst. Maar Effy maakte de afstand ook niet kleiner dus zei vond het blijkbaar ook niet erg dacht Fred.

“ik weet niet echt wat je bedoelt, ik jaag hier ver weg van, maar ik ben wel van plan hier zo lang mogelijk te blijven. Reizen verveelt veel te snel. Reis jij rond, of ‘woon’ je hier.” Vroeg Effy. Fred hield de afstand aan, maar dat stoorde niet. ze kon hem perfect zien en horen. En als hij het beter vond zo. In zijn ogen zag ze precies of hij in zijn korte leventje al redelijk wat had meegemaakt. Maar het kon ook zijn dat hij dat alleen maar dacht, maar nog geen idee had hoe hard zijn leven nog zou worden als hij over de 500 jaar word. Als de verveling begon toe te nemen en je als bedreiging werd aanzien door andere vampieren. en als hij een gave had, dan zou het kunnen dat de volturi nog eens achter hem aan zou kunnen zitten ook. Misschien was daarvoor die afstand, of misschien was het gewoon achterdocht. Het was best wel om medelijden te krijgen. Een jonge vampier, die misschien dacht dat hij het ergste al gehad had. Terwijl er een toekomst van twijfel, verveling en angst op hem stond te wachten. Al wist ze niet of dat voor Fred gelde. Misschien had hij zijn leed al gehad, en was het over voor hem. Of misschien zou hij nooit leed kennen.

Hij had nig niet eerder gehoord dat vampiers ergens woonde. Al zou hij het wel leuker vinden om hier te blijven waar hij een paar kende. Hij had geen idee hoe het dat moest doen. De dorst die hij nu wel na een week bijna niet meer kon inhouden en de eerste de beste mens aan viel zou hem niet lang op een plek houden. Dan moest hij ook een huis zoeken , die gedachten vond hij eigenlijk niet erg. Hij begon weer half te glimlachen. Misschien bleef hij hier wel langer. ´´Ehm ik weet het nog niet, ik heb nog nooit echt op een plek blijven zitten´´. Hij was wel eerst rond Seatlle gebleven maar niet op de zelfde plek. Die tijd kon hij niet vergelijken met nu. Nu was hij alleen en wist hij ook meer over vampiers. Hij wist nu ook dat hij overdag rond kon gaan lopen. Dat misschien wel een van de belangrijkste dingen die ze hadden achtergehouden. Hij kon nu ook overdag gaan jagen. Al was de kans dan groot dat mensen hem zagen. En dat was niet de bedeling wist Fred wel. Hij keek weer naar Effy. Nu meer nieuwschierig. ´´Ga je dan ook gewoon naar school ?´´. Zijn vraag was puur uit nieuschierighei. Als je later je beter kon inhouden dan zou dat misschien wel kunnen. Maar hij wist nog niet veel van af. Alleen dat in zijn mensen leven hij al naar de universiteit ging. Iedergeval dat dacht hij. Het was allemaal zo wazig het mensenleven.

“ja, ik ga naar school. hier ben ik nu net begonnen. Vanop het moment dat je je dorst deftig kan intomen, is school perfect mogelijk hoor.” Vertelde Effy, die merkte dat het idee van langer op 1 plaats blijven hem wel aanstond. Alsof hij nog nooit eerder op het idee was gekomen. Wat misschien wel mogelijk was. “het is trouwens niet zo moeilijk om op een plaats te blijven. Met een beetje oefening en als je je genoeg voed. Is het verbazend makkelijk om bij mensen in de buurt te zijn.” dat was waarschijnlijk vooral omdat mensen echt veel nodig hadden om nog maar te denken dat er iets vreemd aan hun was. zolang je geen bovennatuurlijke dingen ging beginnen doen, bleven mensen ervan overtuigd dat je even mens was als zij dat waren. En Fred kon toch al goed op een menselijk tempo lopen, had ze daarjuist gezien, dus voor hem zou het toch geen probleem zijn. aan die afstand zou hij wel moeten werken, dacht Effy. Maar ja, àls hij al een gave had, en die dus volgens hem duidelijk nog niet onder controle had, dan kon het wel nog eens moeilijk worden.

''Dat zou nog wel lang duren'' mompelde Fred. Nu had hij het wel aardig onder controle en kon hij bij mensen lopen. Maar een ongeval met bloed binnen hondert meter kon hij niet weerstaan. Bovendien moest hij dan ook nog zijn krachten intoom houden. Wat duidelijk nog veel oefening nodig had. Al kreeg hij het maar zo ver terug dat mensen hem gewoon niet mochten dan kon hij wel naar school. Maar duidelijk nu niet. Het meisje wist dus duidelijk waarover ze sprak. Waarschijnlijk had ze dus wel vaker op een plek gebleven. Maar dat was ook wel logisch als je langer leefde als hij. Hij moest nog zo veel dingen ontdekken. Al wist hij dat hij niet meer over zijn verleden kon praten. Dat zou te gevaarlijk zijn en een gevecht had hij geen zin in. Vooral nu niet met Effy. Nu hij eindelijk een normaal gesprek wou hij wel bevriend blijven. Al was het alleen maar van zijn kant misschien vriendschap. ''Misschien blijf ik hier wel maar naar school nog lang niet''. In zijn stem kon je nog horen dat hij er aan twijfelde. Als vampiers eenmaal wisten waarom hij gemaakt was , was het niet veilig voor hem meer.

Hij zou hier blijven maar niet naar school. dat kon effy misschien wel begrijpen. Als hij zijn dorst of zijn krachten nog niet onder controle had. Dan was het op school misschien niet de veiligste plaats. Al die kinderen, er is er altijd wel eentje met een bloedneus, of die zich per ongeluk ergens aan snijd. Of als hij iets te laat zou zijn voor de les en dan ineens op een abnormaal hard tempo begint te lopen. er moet wel wat oefening zijn om school aan te kunnen. Maar het was zeker niet onmogelijk. Vele vampieren gingen naar school. zeker hier, in forks. Hij zou zeker niet de enige zijn. want na effy waren er nog vele vampiers op school. wat haar eigenlijk niet echt verbaasde. Dat van de gedaantewisselaars was iets anders. en misschien kon hij ook niet naar school omdat hij iets extra had. Daar had effy al eerder aan gedacht, als reden dat hij zo ver stond. “kan je iets extra.” Vroeg ze voorzichtig. Ze hoopte dat hij nu niet kwaad werd, want moest zij een gave hebben, zou ze het niet meteen willen zeggen dacht ze. Maar hij moest het ook niet zeggen, ze was gewoon nieuwsgierig. Want als hij een gave had, zou ze dat wel interessant vinden. Zeker als hij dat zou willen zeggen. Ze had al vele vampiers tegen gekomen met gaves, maar ze waren allemaal zo anders. en vele wouden er ook niet over praten. Effy vond het spijtig dat zij niets kon. Het was zeker makkelijker geweest in het begin. Maar nu zou een gave toch leuk zijn om te hebben. Jammer dat je zulke dingen niet kon kiezen. Ze had eens gehoord dat het je sterkste eigenschappen van in je mensenleven waren, maar dan nog versterkt. Verwaandheid en pretentie konden zeker niet in een gave omgezet worden. dacht ze mistroostig. Ze was zoveel veranderd in de tijd dat ze vampier was. het tegenovergestelde van haar menselijke vorm bijna.

Fred was een beetje verbaast van de vraag maar al snel verdween die verbaasheid. ''O je bedoelt.... ehm ja , ik kan wat anders dan andere vampiers'' Zei zijn klonk nuchter omdat hij er eigenlijk niet zo trots op was. Het was niet de gave van het jaar vond hij zelf. Al was hij best sterk maar daar dacht hij niet aan. Hij keek even naar de ruimte tussen hun en daarna weer naar Effy. Hij vond het niet erg om er over te praten maar wist er zelf weinig van af. Het te laten zien was niet zo moeilijk maar meer iets wat Fred liever niet deed. Toen Fred eindeljk wist wat hij ging doen keek hij Effy recht aan. ''Ehm het is niet zo bijzonder, ik kan het maar beter gewoon laten merken''. Het laatste stuk zei Fred een stukje zachter maar een vampier kon het nog wel makkelijk horen. Hij ademde diep in en probeerde zich zelf te kalmeren. Ondertussen liep hij rustig twee meter voorui. Weer op mensen niveau zodat Effy altijd nog weg kon gaan. Al kon je van deze afstand alleen lichtelijke afschuw waarschijnlijk voelen. Fred kon het erger maken maar dat wou hij gewoon niet. Net nu hij een gewoon gesprek had maak je het niet erger dacht hij.

Fred ging zijn gave laten zien. Effy wist niet wat ze kon verwachten en wachtte nieuwsgierig af. Fred liep traag dichterbij en effy werd een beetje zenuwachtig, al wist ze niet waarom. Ze vroeg zich af of hij haar pijn zou doen en of ze haar zou kunnen verweren. Ineens voelde Effy een walging over haar heengaan als ze aan Fred dacht, en als ze hem zag. Haar instinct zei haar dat ze weg moest lopen of vechten. Maar vechten wou ze niet. ze probeerde haar te verzetten tegen de walging en logisch na te denken. waarschijnlijk was dit zijn gave, walging opwekken. Ze vroeg zich af of dit zijn volle potentieel was of niet, ze dacht van niet. wel een interessante gave. elke cel in haar lichaam zei haar dat ze bij hem uit de buurt moest blijven, dat ze hem niet bij haar wou. Ze negeerde die cellen. Ze bleef staan en haar gezicht was zo neutraal mogelijk. Maar het was onmogelijk dat er geen klein beetje walging op haar gezicht te zien was. ze knipperde met haar ogen en probeerde helder na te denken. wat niet zo gemakkelijk was. ze moest blijven staan. En de walging had niets met haar te maken, het zou overgaan. Het moest overgaan

Fred stopte met lopen. Hij zag dat Effy er grote moeite mee had met zijn gave maar iedereen reageerde zo. Behalve als je niet anders kan kwam er eerst ook niemand bij hem in de buurt. Het ging uiteindelijk over of onbewust moest Fred iemand echt vertrouwen. Dat duurde meestal lang. ''Ehm ik kan ook wel naar achteren gaan'' stelde Fred voor. Hij was gewend geraakt een de stille alleen zitten en vond het ook niet al te erg mee. Hij hoefde niet te zien hoe zijn gave weer iemand tegen hem keerde. Toch bleef Fred staan zoals hij stond. Hij bewoog niet , helemaal zo stil als een stnadbeeld. Hij keek alleen naar Effy. Hij probeerde te pijlen waar ze aan dacht maar hij was niet zo goed daarin. Ze hielt het wel lang vol moest hij toe geven. Misschien kan ze wel lang genoeg vol houden tot ze gewend er aan was. Maar daar twijfelde Fred aan. Ook al stond hij doodstil hij hoorde alles in de omgeving. Eigenlijk wou hij nog vragen of ook Effy zo iets kon maar misschien was dalijk een beter moment daarvoor. Iedergeval nu niet.

Effy slikte en Fred stopte met lopen. hij vroeg of hij terug naar achteren moest. Effy sloeg haar ogen naar de grond, wat het makkelijker maakte maar wel enorm onbeleefd overkwam. “kan je het niet uitzetten?” vroeg effy nieuwsgierig. Ze keek terug op, omdat ze het echt niet kon hebben dat ze hem gewoon niet zou aankijken. Het was een pak moeilijker zo, maar het was nog net dragelijk. Een heel vreemde gave. “of is het gewoon altijd zo.” Effy kon niet geloven dat er geen manier was om die gave helemaal te controleren. Als hij nu gewoon heel goed oefende. Dan moest dat toch mogelijk zijn. er waren maar een paar gaves die je totaal niet kon controleren en deze leek heel controleerbaar. Ze kon zich natuurlijk vergissen, maar hij was ook nog maar een nieuweling. Hij kon nog zoveel leren. Dus er was zeker nog hoop. De walging nam niet af, maar Effy was sterk genoeg om hem zover mogelijk te onderdrukken, ze bedankte haar jarenlange training op doorzettingsvermogen en keek Fred nieuwsgierig aan. ze hoopte dat hij haar nu niet onbeschoft vond, want ook al had ze nu een afkeer van hem, haar gezond verstand werkte nog een heel klein beetje en zei haar dat het zijn fout niet was en dat hij nog steeds dezelfde persoon was van daarnet.

Fred dacht hard na er over. Hij kon het zo ver mogelijk onderdrukken als hij kon maar hij moest iemand echt veel meer vertrouwen om het los te laten. Zijn onbewuste vertrouwde Effy niet. Terwijl Fred het wou. ''Uiteindelijk wel''. Zijn stem klonk zachtjes omdat hij het niet zeker wist. Aarzelend nam hij toch een stap achteruit. Zo zou het iets minder zijn voor Effy. Daarna draaide hij zich om naar de bomen toe. Het leek vast onbeleefd maar dat werkte meestal ook. Vanuit zijn rug was het minder erg dan van voor. ''Ik ben nog nieuw dus ik heb er nog niet veel ervaring mee. Het is moeilijk om het uit te zetten. Het duurt ook meestal wat een tijdje toch ik het bij een persoon kan uit zetten''. Fred probeerde alles zo goed hij kon van zijn kant uit te leggen. Zijn oren zaten gespitst. Hij zat nu met zijn rug naar een vampier. Niet echt de veiligse positie die er was. Dat kon een nieuweling ook niet echt tegen. Maar Fred bleef toch zo staan. Zo kon Effy misschien wat beter er tegen.

Fred deed een stap achteruit en draaide zich om. Eerst dacht effy dat hij gewoon weg zou gaan maar toen hij gewoon bleef staan en de walging bijna helemaal verdwenen was, snapte ze het. “dankje” mompelde ze zacht en beschaamd, hoe kon ze nu zo zwak zijn dat ze nog niet eens wat walging aankon. Maar hij zei wel dat hij uiteindelijk zijn gave waarschijnlijk wel kon uitzetten. Dat was wel goed. “kan je je gave ook overzetten op andere?” vroeg ze hem. Ze vond het raar dat hij met zijn rug naar haar stond maar begreep het wel. ze hoopte wel dat het antwoord nee was, want als hij dat kon. Dan zou de volturi hem ooit wel komen opzoeken. Dat was juist wat ze nog nodig hadden, een manier om totaal onopgemerkt te blijven als ze iets verkeerd hadden gedaan. ze wou niet dat de volturi nog meer macht zou krijgen en ze vond het ook te erg voor Fred zelf. Een oneindig leven lang daar zitten moest doodgaan zijn. dat was wel een reden waarom Effy blij was dat ze toch geen gave had.

''Yep'' . Fred had het al eerder geprobeert en dat lukte ook. Maar dat most hij ook nog veel oefenen net als de rest. Maar het is niet iets wat hij veel kon oefenen. Hij gunde niemand echt zo afstotend te zijn als hij. Al deed hij het een keer om gewoon zich af te schermen. Zijn krachten kon hij zo ver maken dat hij een zwarte vlek werd en dat mensen/vampiers hem niet meer konden zien. Dat gunde hij andere ntuurlijk in noodgevallen wel. ''Dit is nog de laagste stand''. Zijn stem klonk rustig omdat dan zijn krachten ook minder waren als hij rustig was. Hij wou haar niet afschrikken maar dan wist ze dat het nog meer kon doen. Al zou hij het niet snel op Effy uit voeren. Of ze moest hem aanvallen dan kon hij weinig er tegen doen. Een nieuweling zijn verdedigingsinstinct was te sterk. ''Ehm kan jij ook zo iets'' vroeg Fred maar om het onderwerp te veranderen en omdat hij gewoon nieuwschierig er naar was. Hij had nog niet echt iets gemerkt daarvan maar misschien was het zo iets als hij kon.

fred kon het dus overzetten. Effy hoopte dat hij de risico’s daarvan wist, maar zei er niets over. Ze ging hem niet onnodig ongerust maken. Hij vroeg naar haar gave, effy twijfelde. Hoe meer ze zei over haar zelf, hoe kwetsbaarder ze werd. Maar hij had zijn gave gezegd dus kon zij toch ook wel zeggen dat ze er geen had. Hij zou haar toch geen pijn doen, tenminste de komende 100 jaar toch niet. “nee, ik heb niets, ik was niet speciaal genoeg in mijn gewone leven.” Zei Effy met een licht glimlachje op haar gezicht. Niet dat hij dat nu kon zien. Ze zou alles kunnen doen met hem, zo in de positie dat hij nu stond. Wat een vertrouwen, niet dat Effy iets van plan was. het feit dat wat hij daarjuist en nu nog een beetje deed, nog maar zijn laagste stand was, baarde haar ook lichtelijk zorgen. Hij had een sterke gave, en hij was nog jong. Dus die zou nog wel versterken. Het was niet goed om nu al met hem in te zitten. maar zolang hij daar niets van merkte zou het toch geen kwaad kunnen. Zolang ze maar nuchter bleef, en dat kon ze wel.

Fred snapte niet goed wat Effy daar mee bedoelde. Gave kreeg je zo maar had Fred de hele tijd gedacht. Niet dat iemand hem duidelijk kon vertellen wat er aan de hand was toen. Tenminste niemand die de waarheid sprak. Hij had wel wat gevraagd aan andere vampieren die hij tegen kwam. Tenminste diegene die lang genoeg bleven staan en niet te achterdochtig waren. Hij ging er toch niet verder op in. Hij wist niet hoe hij het kon vragen en een complimentje over haar leven kwam zijn mond net niet uit. Uiteindelijk werd de stilte hem niet al te fijn. Waarschijnlijk omdat hij zich nu kwetsbaar voelde. ''Je hoeft niet jaloers op zijn. Iedereen ontwijkt je alleen maar''. Zijn stem klonk als of hij het ook echt meende. Al snapte hij wel dat het een goed ding was. Zijn gave was niet fijn maar ook niet al te zwak. Kon hij het maar beter onder controle houden dan was het misschien veel beter. Maar dat ga je niet zo maar recht in het gezicht van Effy zeggen. Dat was iedergeval niets voor Fred om te doen.

Fred leek een gave niet al te leuk te vinden. Wat Effy wel snapte, zijn gave is toch ook niet alles als je hem nog niet onder controle hebt. Maar zijn gave was daarin ook een uitzondering. Er waren weinige gaves die echt afstotend werkte tegenover andere. “ik zeg niet dat ik jaloers ben. ik vind het gewoon…” Effy zweeg, ze wou zeggen dat ze het jammer vond dat ze haar zo kwetsbaarder voelde. Maar het was beter dat ze niets zei, ze dacht niet dat Fred haar ooit nog iets zou doen, maar je wist maar nooit. “vanwaar kom je eigenlijk, oorspronkelijk.” Vroeg effy dan maar vlug, om het onderwerp te veranderen. Ze wist niet of hij dat nog wist, maar hij was nog niet oud, en de meeste vampieren wisten hun geboorteplaats nog. Ze had al geprobeerd zijn accent thuis te brengen, maar ze herkende er niets in. En die vraag was wel luchtig, tenzij hij een soort trauma had aan die plaats. Maar dan kon hij nog altijd liegen. Dat was nog iets goed aan vampier zijn, liegen was geen probleem meer.