gaat die jurk nu nooit drogen?

Fred verstijfde door de vraag. Er kwam nog net geen gegrom uit zijn mond toen hij aan die plaats dacht. Seattle was niet meer zijn favoriete herinnering. Het was maar goed dat Effy zijn gezicht niet zag want dan had ze wel geraden dat het geen leuke vraag was. Fred probeerde zich snel weer te kalmeren omdat anders zijn krachten weer op hol sloeg. Na een minuut was hij rustig genoeg o na t denken wat hij ging zeggen. Liegen was misschien slim omdat Effy anders wel kon raden dat hij van een vampierleger kwam. Dan kwam er een gevecht en daar had Fred helemaal geen zin. Maar hij hield niet van liegen al moest hij dat veel vaker nog doen. Maar nu had hij eindelijk een vampier gevonden waar hij rustig mee kon praten. ´´Hier ergens in de buurt´´. Zijn stem klonk een stuk rustiger dan hij eigenlijk was. Hij zei eigenlijk de middenweg als Effy maar niet door vroeg dan was alles goed. ´´Ehm en jij´´ vroeg hij snel. Zo kreeg ze geen tijd om nog een vraag te stellen die hij waarschijnlijk toch met een leugen zou beantwoorden.

De vraag was precies toch niet in goede aarde gevallen bij Fred. Het was lang stil en ze voelde hoe ze eerst weer terug van hem begon te walgen, en hoe dat daarna langzaam weer afnam. Effy had al spijt dat ze die vraag had gesteld. Ook aan zijn antwoord kon ze zeggen dat hij het liever niet meedeelde. Niet dat het aan de intonatie te merken was, maar hij wou niet meteen zeggen waar. Effy ging er niet over doorvragen. “ik kom van rome.” Ze hoopte dat hij wist waar dat lag. Oudere vampiers wisten bijna alle landen liggen. Maar gewone tieners, wisten vaak alleen dat parijs in europa lag, maar voor de rest was hun kennis beperkt. En ook het aantal vampieren uit europa was eerder miniem. Niet dat Effy dat gemerkt had toen ze daar nog echt leefde, er waren genoeg vampieren daar. Maar hier, in amerika, was het aantal overweldigend geweest, na 500 jaar europa. Effy had dit altijd vreemd gevonden, maar meer vragen had ze er ook niet over gesteld. Effy wou wel laten weten dat ze hem helemaal niet wou uithoren of zo dus zou ze haar beter verontschuldigen, al lag dat niet zo in haar aard. “sorry, ik had het niet mogen vragen.” Mompelde ze nog zo zacht, dat de kans groot was dat hij het niet eens kon horen.

Fred knikte begrijpend toen Effy zei waarvan ze vandaan kwam. Hij ging naar de universiteit toen hij nog mens was en Ak vond hij nooit moeilijk. Dus zo lang duurde het niet voordat hij wist dat het in italie ligt. Hij was wel een beetje verbaast omdat Effy helemaal zonder accent praatte. Maar ze leefde ook een stuk langer dan hij zelf had geleefd. Waarschijnlijk toch tijd zat om talen te leren bedacht Fred. Tijd zat om alle plekken van de wereld te verkennen. Eigenlijk had Fred daar nog niet bij stil gestaan wat hij ging doen. Als het goed is had hij nu de tijd voor altijd. Al zou hij hier blijven voor een tijdje. Wat zou hij daarna doen. Met een van de andere vampiers mee gaan of niet ? Dat zag hij later wel bedacht Fred. Toen hij met zijn nieuwvampieren oren hoorde wat Effy zei draaide hij zich om. ´´Het is niet jou schuld hoor . Ik......... zeg het misschien later´´. Op het laatst stierf zijn stem haast weg. Een normaal mens kon waarschijnlijk ook het laatste deel niet meer horen. Hij wist dat het verkeerd was te zeggen behalve als hij haar misschien 100 % vertrouwd. Maar dat duurt wel evenvoordat hij dat doet. Maar misschien kwam dat ooit wel. Een halve glimlach kwam weer op zijn gezicht. Waarschijnlijk zal zijn gave nu een stuk minder erg zijn omdat hij zich op zijn gemak voelde.

Effy schrok toen Fred zich omdraaide. Ze glimlachte verbaasd. “je moet het niet zeggen, het zijn mijn zaken ook niet echt.” Ze vond het leuk dat Fred zich had omgedraaid, al begreep ze heel goed waarom het makkelijker was wanneer hij omgedraaid was en had ze daar ook totaal geen probleem mee, het was toch gemakkelijker praten als ze zijn gezicht zag. Effy vond het leuk om reacties te zien van mensen op bepaalde dingen. Al was dat bij vampieren een stuk moeilijker, die hielden hun gezichtsuitdrukking bijna altijd neutraal, effy zelf ook. Het was veiliger, want als ze wisten hoe je je voelde, dan gingen ze dat tegen je gebruiken. Niet allemaal, maar toch waren er genoeg. als vampier moest je altijd op je hoede zijn. je kon niet zien of een vampier slecht was of niet. al had Effy wel snel de neiging om het goede te zien. Maar als ze slecht waren, merkte ze dat wel al snel. Ook al verborgen ze het meestal wel goed. In Fred had ze nog niet veel kwaad gezien, maar hij stond ook een hele tijd met zijn rug naar haar. Daarom was Effy blij dat ze zijn gezicht kon zien. Daarom en ook omdat het iets aangenamer was.

Fred glimlachde half naar Effy. Hij was blij dat hij het tenminste niet hoefde te vertellen. EN dat Effy er ook niets achter zocht. ´´Dat klopt het zijn jou zaken niet´´. Het klonk misschien harder dan Fred had gedacht maar aan zijn stem kon je wel horen wat hij bedoelde. Eigenlijk was hij eerst heel stil als vampier in een donkere kelder. Maar dat was toen anders. Hij praatte nu alleen met Effy. In een groep was hij meestal stiller. En nu hing zijn leven er niet van af om zo min mogelijk op te vallen. Fred herinnerde nog goed elke week die bekende geur van geroosterde vampier. Maar nu waren ze toch allemaal dood. Hij kon een nieuw leven lijden. Snel richte Fred weer op het heden. ´´En ken jij veel vampiers´´. Misschien was Fred nu wel te nieuwschierig aan het worden. Maar hij was wel benieuwd hoe Effy zou antwoorden. Waarschijnlijk vijandig ook al bedoelde hij het goed. Elke vampier was wel meestal vijandig tegen een nieuweling. Toch wou Fred weten wat het was. Hij wou niet opeens achter komen dat Effy bij de volturi hoorde . Al wist hij niet precies wat dat inhield. Nieuwschierig keek hij naar Effy terwijl hij wachtte.

Effy keek Fred aan. haar gezicht was neutraal, maar haar hele zelf wantrouwde heel even. Wat wou hij weten over andere vampiers. Niet dat het haar pijn zou doen dat hij het zou weten, maar haar overlevingsinstinct schreeuwde dat hij haar via die anderen kon raken. Hij klonk wel vriendelijk, en ze had nog niets slecht in hem gezien. Ze ging er dan maar van uit dat hij niets kwaad in hem had. En als hij dat wel had, dan zou ze het wel snel merken. En dan zou hij niet lang meer leven. Effy kreeg het koud van deze gedachte, ze haatte het om te vechten met vampiers. En ze mocht ook niet slecht denken over Fred, hij had haar nog niets misdaan en dat zou zeker zou blijven. “kennen is veel gezegd, ik kom veel vampieren tegen, maar nooit voor heel erg lang. Soms wonen er op de plaats waar ik woon en dan blijven we vaak samen voor een jaar of tien, maar meer ook niet.” zei Effy dan toch maar. ze hoopte dat ze hier geen spijt van ging krijgen.

Fred kon niets af lezen van het gezicht van Effy. Alleen de korte stilte zei hem genoeg om te schatten dat hij iets te nieuwschierig was. Gelukkig viel ze tenminste hem niet aan omdat hij die vraag stelde. Hij wist ook niet hoe ver hij kon gaan. Hij had niet veel gesprekken met andere ervaren vampiers gehad. Wel ee paar maar die waren meestal vijandig of ze waren gefacineert dor hem. Dat snapte Fred ook niet zo goed. Wat was er fasinerend aan hem ? Hij had een gave maar verder niet veel. Hij schrk op van zijn gedachten toen Effy antwoord gaf. Hij snapte wel wat Effy bedoelde. Eigenlijk waren de meeste vampiers tot hoe ver Fred wist zo. Hij was dus ook niet al te verbaasd. Toch kon hij het niet laten om opgelucht te uitademen. Hij wist niet veel over de hele vampieren weerld alleen dat zijn gevaar sinds de dag dat zij hem beet in gevaar was. ´´Dat had ik eigenlijk al verwacht´´. Rustig zei Fred hetnet als de andere dingen. Hij kon het maar beter gewoon zeggen omdat hij niet zo´n goeie poker face had als Effy. Ze kon waarschijnlijk toch recht door hem zien als hij loog.

Fred moest in gedachten verzonken zijn, want toen Effy antwoordde, keek hij ineens op, alsof hij niet had verwacht dat er nog iemand was op het weilandje, waar de zon weer achter de wolken was verdwenen. ze merkte ook dat hij opgelucht uitademde, dat kon Effy niet meteen thuisbrengen. Kwaad had hij dus duidelijk niet in zin, maar wat was er zo geruststellend aan het feit dat ze nooit blijvend contact had gehad met een vampier. Zou het hem zoveel uitmaken als ze samenwoonde of nog steeds omging met andere vampiers. “stelt dit je gerust of zo?” vroeg ze. Ze wist al helemaal niet welke vragen ze mocht stellen aan hem, want Fred kon nogal verassend reageren, maar ze vond dat ze deze wel mocht stellen. Van de ene vraag komt de andere. Dus het was toch een beetje zijn fout, als hij het al erg vond dat hij deze vraag kreeg.

Fred vroeg zich af of hij een open boek was. Iedereen zag meteen wat hij dacht , tenminste als ze hem aan keken wat weinig gebeurde. Hij trok een halve glimlach op de vraag van Effy. Tuurlijk zag zei het ook meteen aan hem. ´´Ehm ja het stelt me geurst´´. Zijn stem klonk daar en tegen wel rustig en liet niets merken van zijn emoties. Al waren die nu toevallig ook rustig. Hij hoefde alleen bij het rijtje wat hij nog moest leren gezichtsuidrukking voegen. Dan hoefde hij alleen leren te beheerzen voor bloed, zijn krachten beheerzen en gezichtsuitdukking te leren. Maar daar had hij nog wel de tijd voor. Na een paar seconden bedacht Fred dat Effy waarschijnlijk een uitleg vroeg in plaats van zijn antwoord. Hij vond dat neit zo erg. Het was niet zo dat als hij het beantwoorde het tegen hem kon gebruikt worden. ´´Je weet maar nooit of je vampieren kent die mij dood willen´´. Dit keer zei hij het zachtjes. Zo zachtjes dat een mens het niet zou horen. Maar hij praatte met Effy een vampier die het wel hoorde. Toch was zijn stem nog rustig al zei hij dat. Alleen zijn gezicht stond niet in poker face. Je kon wel af lezen dat hij een beetje bezorgd was om het feit dat hij eigenlijk dood moest.

Iemand die Fred dood wou. De volturi, schoot meteen door effy haar gedachten. Maar wat zou hij, op zo een jonge leeftijd al misdaan kunnen hebben dat de volturi hem dood wou. Misschien had hij zichzelf verraden aan mensen, maar dat dacht ze niet. ze zag niet meteen in hem dat hij zo een vampier was die tegen iedereen die hij tegenkwam riep dat hij vampier was. nee, Fred leek eerder minder blij dat hij vampier was, of toch over iets van zijn vampier zijn. maar misschien was het eerder iets in de aard van wat ze eerder al gedacht had. Dat ze hem zouden willen voor zijn gave, al zouden ze hem dan niet vermoorden. Maar in de ogen van sommige vampiers, Effy inclusief, was je aansluiten bij de volturi, net zoiets als doodgaan. Misschien had hij ook wel helemaal geen schrik van de Volturi en waren het andere vampiers waarvan hij dacht dat ze hem dood wouden. “slecht geweest?” vroeg Effy, omdat ze toch tenminste wou weten wie hem dood wou.

Fred keek even naar Effy zonde rwat te zeggen. Hij wist niet wat hij ging zeggen. Hij moest nu goed op passen. Hij wist alleen dat hij illegaal was gemaakt. Alleen wist hij niet hoe Effy er over na dacht. Misschien wou ze hem hier na wel doden als ze het wist. Dit keer prbeerde Fred wel een poker face op te zetten. Het lukte half waardoor je niet kon zien dat hij nega bezorgd was. Alleen dat hij bezorgd was kon je zien als je heel goed keek Uiteindelijk besoot hij dat antwoord geven op de vraag niet zo ernstig kon zijn. ´´Ehm niet echt iets behalve mensen vermoorden´´. Hij klonk rustig netzoals altijd. Het was best raar dat hij dat zei omdat mensen vermoorden niet raar was voor een vampier. Het was hun natuur om te drinken dus sleht was het niet. Fred moest zelf een beetje lachen met wat een dom antwoord hij gegeven had. Hij wist dat Effy hierna waarschijnlijk meer vragen zou stellen. Eigenlijk vond hij dat niet erg alleen moest hij op passen. Een gesprek na een jaar was wel leuk vond hij zelf. Dus zou hij zlf niets doen om het te stoppen. Hij keek Effy aan als of hij een andere vraag verwachtte. Dat was ook zo omdat dit niet ect veel informatie geeft.

Effy staarde Fred aan. mensen vermoorden, komaan, dat was geen misdaad waarvoor enige andere vampier je zou willen doden. Hij loog, en hij zou er wel een reden voor hebben. Was hij slechter dan dat ze gedacht had. Zaten er gaten in haar gezicht, dat ze zo in zijn spelletjes trapte. Nee, slecht ging ze nu niet over hem denken. hij zou een goede reden hebben, en moest hij slecht zijn, dan zou ze dat gezien hebben, hij was te nieuw om echt al goed te zijn in liegen. Maar ze wou wel meer weten. Ze werd nieuwsgierig naar Fred, hij had meer in hem dan dat ze eerst gedacht had. Daar was ze nu wel zeker van. Een ontzagwekkende gave, en misschien nog wel meer. “mensen vermoorden, komaan. Dan moet je helemaal niet bang zijn. er moet toch iets meer zijn…” die laatste zin zei ze meer tegen haarzelf, er moest toch zijn. ze hoopte wel dat Fred meer zou zeggen.

Fred lachte weer half omdat hij het zelf grappig vond hoe dom hij was en dat Effy dat nog benadrukte. Dat was ook niet de reden. Na een paar seconden keek hij weer naar Effy. Het was duidelijk dat ze meer wou weten. Maar ze durfde het waarschijnlijk niet te vragen. Eigenlijk zou Fred het ook niet vragen of zeggen. Maar Éffy had rustig de hele tijd gereageerd. Misschien kon hij wel voor haar de zin af maken. ''Je wilt zeker meer weten''. Zijn stem klonk rustig terwijl bij de meeste vampiers die vraag heel fout zou vallen. De meeste zouden gaan aanvallen omdat de andere te veel ging weten. Maar dit was eenandere situatie vond Fred. Hij moest wel even na denken hoe hij het beste kon zeggen. Je zei niet vol iut 'he ik ben gemaakt in een vampierleger wat illegaal is'. Dan zou er meteeen een gevecht komen dacht Fred. Lilo had hem een ding goed duidelijk gemaakt dat het niet verstandig was om het tegen iemand te vertellen. Heel even keek hij schattend naar Effy. Maar misschien zou ze het wel snappen. Die kans was er wel maar heel klein. ''Ehm je zal zeker gaan aanvallen als ik het zeg'' waarschuwde hij nog. Maar hij dacht dat Effuy toch niet naar de waarschuwing zou luisteren. ''Ehm ik heb niets ergs gedaan maar mijn schepper wel''.

Effy moest even nadenken. Hij had zelf niets misdaan, maar zijn schepper wel. ja, vele scheppers waren niet zo goed geweest, er schuilt een lichtelijk zieke geest in een schepper. Er waren natuurlijk uitzonderingen, waarbij de persoon die gebeten werd ongelofelijk onmenselijk reageerde. Daarbij moest ze terugdenken aan mars, het deed pijn, maar ze was het al gewend. Nee, het was normaal dat iemand zijn schepper slecht vond. Maar waarom zou hij dan bang zijn voor andere vampiers, zat zijn schepper of één van zijn vrienden achter hem, of was het iets anders. was zijn schepper zo erg, dat zelf hij het recht niet had om door te leven. Dat kon ze moeilijk geloven, zeker als hij helemaal niets misdaan had, wat Effy ook niet met zekerheid kon zeggen. “ben je bang van je schepper, of van wat je schepper gedaan heeft.” Vroeg ze, ze hoopte dat ze niet te ver ging, maar ze kon het maar wagen.

Er ging wel een koude rilling over hem heen als hij aan zijn shepper dacht. Hij herinnerde die nacht nog goed dat hij verandert werd. Eigenlijk meer de ondraagelijke pijn die zij veroorzaakt had. Het liefst dacht Fred daar niet aan. Snel dacht hij maar aan de vraag daarom. Hij kon wel raden dat Effy zag dat hij net niet leuke gedachten had. Maar daar consentreerde hij zich niet op. Eigenlijk hoopte hij dat dt genoeg was maar dat was het niet. Snel probeerde hij te bedenken hoe hij het anders kon zeggen. Hij was nog steeds niet van plan om hard op te gaan zeggen dat hij i een vampierleger zat. Hij keek Effy aan en daarna naar het gras. ´´Ehm ik ben niet bang voor haar , waarschijnlijk is ze toch dood samen met de andere´´. Zijn stem klonk rustig al kon je het wel horen dat op het einde wat zachter ging. Het was voor hem ook gevoeliger omdat hij wel een riendin daar bij had zitten. Maar nu had hij nog steeds geen duidelijkheid gegeven. Kort dacht hij na over een manier hoe hij het anders kon zeggen. Uiteindelijk was hij er uit met wat hij Effy kon zeggen. ´´Ze heeft een erge misdaad volgens mij in het vampierwerled gedaan. Waardoor ze mij er bij maakte. Dus ik moet ook dood´´ Ook al moest Effy het nu wel weten zijn stem klonk nuog rustig.

Zijn schepper, schepster, was dood, de anderen ook. Er waren dus anderen. En hij was gemaakt voor een doel, een echt doel. Een vampierenleger. Het kon niets anders zijn, maar hij had dan niet meegevochten, als hij niet echt iets had misdaan. En ook omdat hij nog leefde, de rest was dood, en hij leefde nog. Als de volturi erbij waren geweest, dan was hij zeker ook gestorven. Maar misschien door zijn gave, had hij de volturi kunnen ontlopen, of gewoon niet meegevochten, waar ze ook voor gevochten hadden. “vampierenlegen. Je bent bang voor de volturi.” Maar Effy snapte het nog altijd niet. als Fred de volturi of het gevecht had kunnen ontlopen door zijn gave, of hoe dan ook. Dan wisten de volturi helemaal niet wie hij was, en als heel zijn leger waar hij toe behoorde dood te zijn, dan kon hij ook niet meer gelinkt worden aan hun. “leven er nog van?” vroeg effy, zouden er nog zijn, die ontsnapt waren, die hem konden verklikken.

Fred glimlachde half toen Effy nog een keer opnoemde. Ze was er tenminste achter en ze viel hem niet aan. Het laatste vond hij zeer fijn. Nu konden ze rustig door praten tenminste. Hij keek haar nu weer recht aan. Ze vond hem blijkbaar niet erg genoeg om te vechten terwijl hij in een vampier leger zat. Moesten niet alle vampiers je dan vermoorden. Dat was tegen de regels of zo dacht Fred. ´´Wacht moet je mij niet nu vermoorden´´ vroeg hij verbaast. Daarna hoorde hij de vragen van Effy. Hij slikte even bij de volturi al had hij hun nog nooit gezien. Iedereen kende hun blijkbaar. Ze leken echt de politie waar Bree het over had. ´´Ik heb ze nog nooit gezien, maar heb wel van de straf gehoord´´. ZIjn stem klonk weer rustig als of er niets aan de hand was. Als of hij niet over zijn eigen doodvonnis had. ´´Ik weet niet eens wie het zijn en wat het inhoud. Het meeste wat ik weet is dat ze een soortpolitie zijn´´. Kort maakt ehij een gebaar waar hij uit liet merken dat hij echt niets wist. Misschien wou Effy hem uitleggen maar Fred had zijn hoop niet zo hoog meer de laatste tijd. ´´En ehm ik weet niet of er een paar andere ontsnapt zijn. Daarom kwam ik hier om te kijen of ik iets kon vinden´´ bekende hij.

Effy hoorde zijn uitleg en zijn twijfel, ze besloot hem eerst tenminste een beetje gerust te stellen, en daarna zou ze hem wel eens duidelijk maken wat de Volturi was, want ook al waren er waarschijnlijk weinig manieren waarop hij in verband kon gebracht worden met het leger, hij had wel een gave dat ze daar graag zouden hebben. “waarom zou ik je vermoorden, je hebt er niet meteen zelf voor gekozen dat je veranderd werd in de eerste plaats, en door wie je veranderd word is nu ook meestal geen vrijwillige keuze. En je hebt de volturi nog nooit gezien. Waarom ben je dan bang dat ze je gaan vermoorden, ze gaan die link nooit kunnen leggen, tenzij er anderen zijn ontsnapt die je dood willen.” effy stopte even, hoe moest ze nu uitleggen wat de volturi waren, ze waren zoveel. “de volturi is geen politie, het is het opperleger van de vampierenwereld. Ze rekruteren vampieren die hun aanstaan en ze houden de orde op zaken, in hun ogen zijn ze bijna goddelijk. Vele vampieren vinden hun ook goddelijk, de naïeve vampieren toch. Ze willen gewoon macht, niet meer dan dat. En iedereen die nog maar een gevaar is voor hun, gaat eraan of moet bij de groep. Daarom moet je wel opletten. Jou gave zouden ze heel graag willen, hij is veel te sterk en te uitzonderlijk. Ik zou niet naar Italië gaan als ik van jou was, maar voor de rest moet er weinig zijn om bang voor te zijn.” Effy haar uitleg was lang, en ze hoopte dat ze Fred een beetje hielp en dat hij het niet vervelend vond dat ze zoveel vertelde.

Fred kon het niet laten om te glimlachen toen Effy zei dat ze hem niet ging vermoorden. Als hij mens was dan zou hij zeker blozen. Gelukkig was hij nu een vampier en zag je het verder niet. Aandachtig luisterde hij over de uitleg. Kort schudde Fred met zijn hoofd toen Effy zei iets over andere ontsnapt. Toen hij weg ging van het vampierleger had hij gezorgd dat de afkeer bij de meeste zo groot werd dat ze niet meer aan hem konden denken. Behalve bij Bree maar hij zag niet in dat zij hem dood wil. Maar misschien zat hij er wel helemaal mis. Eigenlijk was Fred een beetje blij toen effy over de volturi begon. Dan hoefde hij niet meer te denken aan Bree. Al snel hoorde hij dat Effy ze niet mocht. Maar ze was niet de enigste dacht Fred. Toen Effy over zijn krachten begon trok hij verbaast een wenkbrauw omhoog. ´´Ik´´ mompelde hij verbaast. Fred zag niet echt dat iemand zijn gave wou hebben. Vooral zag hij zich zelf niet in die zwarte mantels. Hij was al niet van plan om naar Italie te gaan maar nu leek het nog minder de kans te hebben. Fred moest even wennen aan het idee dat die figuren hem er bij wouden hebben. Aan de beschrijving die Bree gaf dacht Fred dat ze niet al te best waren. Uiteindelijk keek hij weer glimlachend naar Effy. ´´Dank je wel dat je tenminste alls uit legt. Nu weet ik iedergeval wat meer´´

Er leefden dus geen anderen meer van het leger. Dat stelde effy gerust, ze wou niet dat Fred dood moest om iets wat hij hoogstwaarschijnlijk niet gedaan had. Goede vampiers, waar hij zeker bij behoorde, hoefde helemaal niet dood. Enkel de vampiers die zo een legers opbouwden, die zoude ze moeten uiteenscheuren en verbranden. Wat waarschijnlijk ook gebeurd was. effy vond het wel raar dat Fred niet snapte waarom de volturi hem zou willen. als mensen van hem doen walgen nog maar een minimum van zijn krachten was, dan zou de volturi hem zeker willen. het was een natuurlijk afweersysteem, een sterk. er zou nooit nog iets met Aro kunnen gebeuren, dat baarde Effy zorgen. Als hij bij de volturi ging, dan hoopte ze dat hij niets over haar zou vertellen. Want al had effy geen gave, ze was wel heel oud. En heel oud was een beetje uitzonderlijk geworden. En uitzonderlijk, dat wouden ze daar. Maar Fred zou nooit bij de volturi gaan onder vrije wil, dat had ze wel gemerkt. En als hij gedwongen werd, dan zou hij zeker niets over haar zeggen. Wie was zij in zijn ogen, een van de zovele vampiers. “je bent precies verbaasd dat ze je zouden willen?”

Fred lachte half om wat Effy zei. ´´Ik ben gewoon niet zo gewend dat mensen/vampiers mij in de buurt willen hebben´´. Zijn stem klonk rustig maar je kon wel zien aan em dat hij er niet zo blij mee was. Hij leefde alleen en om eerlijk te zijn snapte hij niet dat vampiers meestal alleen rond reisde. Hi deed het pas een jaar en vond het al niets. Maar nu was hij ergens waar meerdere vampiers waren dus hier was het niet erg. Misschien was het wel fijner om bij de volturi te gaan. Al had hij geen zin meer om gewoon iemand te volgen. Hij kon het beste gewoon na denken met wat hij ging doen voordat hij iemand aan viel , omdat iemand hem dat comandeerde. Hij keek even naar Effy met een halve glimlach. ´´Maar wat maakt het uit als ze in italie zitten en wij hier´´ zei Fred opgelucht. Hij hoefde daar tenminste geen zorgen over te maken. Om te kiezen ofhij dood gaat ofbij de volturi te gaan. Als hij ze ontweek dan was er niets aan de hand. En anders moest hij zijn krachten gebruiken zodat ze niet meer aan hem konden denken. Pas toen hij dat bedacht besefte hij wat Effy bedoelde. Ze had gelijk het was niet een kleine gave maar een grote. Heel even keek hij naar zijn handen of er elk moment een toverstraal kon komen. Even schudde hij met zijn hoofd zodat hij weer helder kon na denken. ´´Misschien is het brutaal maar kan je mij wat meer vertellen wat ik beter niet kan doen ind e vampierwereld´´. Fredkeek heel even zielig naar Effy omdat hij het graag wou weten.

Effy vond het vreemd dat Fred naar zijn handen keek, maar daar zou hij wel een goede reden voor gehad hebben. Met een zielig blikje vroeg hij wat hij beter niet zou doen in de vampierwereld. Effy moest lichtjes lachen om zijn blik “om te overleven mag je je gewoon niet te kwetsbaar opstellen. Het is beter dat andere vampieren zo weinig mogelijke belangerijke en bruikbare informatie van je weten. Natuurlijk mag je wel alles zeggen als je er zeker van bent dat die andere geen kwaad voor je heeft. En die gezichtsuitdrukkingen van jou zouden ook beter wat bijgeschaafd worden. niet om te zeggen, maar je kan bijna letterlijk zien wat je denkt. Verder moet je zekerheid maar geen arrogantie uitstralen en je aardig opstellen tegenover anderen. en ook nooit voedsel van iemand anders afnemen, of een andere vampier uitdagen.” Effy dacht even na, dat zou wel alles zijn. het was een lange lijst en Effy vroeg zich af of ze niet te betweterig overkwam, aan de andere kant was het goed dat hij meteen veel wist. Overleven in tijden met enorm veel vampieren, zoals nu, was niet zo simpel tegenover vroegen. Toen het aantal vampieren miniem was.

Bij de eerste regel die Effy zei kon hij wel tegen zijn hoofd slaan. Dat wat hij nu deed was niet al te slim. Hij wou bijna hard op zeggen tot Effy zei dat de andere vampier geen kwaad wou doen. Hij keek Effy in schattend aan voor de grap. Hij had zijn mening over Effy al op gesteld en er zat niets bij wat ging over kwaade dingen. Rustig luiserde hij verder naar de rest wat hij eigenlijk al wist. Als je een andere prooi van iemand anders af pakte kwam er ruzie. Dat had hij genoeg gezien in het vampierleger. ZOnder zijn gave en nadenken zo ij het ook niet overleef hebben. Arrogant zijn kon hij amper. Misschien kon hij het wel als hij heel erg zijn best deed. Hij ademde diep in voor de grap en keek naar Effy. ´´Aan de kant . Ik ga jagen´´ zei hij zo arrogant hij kon. Wat voor hem zelf al helemaal niet goed leek. HIj keek naar Effy hopend dat zij ook zou snappen dat het een grap was. Eigenlijk moest hij dat niet doen. Effy had net alles uitglegd en dan zo iets doen. Al was het een grapje in zijn ogen in anderen hun ogen kon het verkeerd zijn.

Toen Fred effy inschattend aankeek, keek ze hem uitdagend aan, met nog steeds een klein lachje om haar mondhoeken. “je moet niet bang zijn hoor, ik heb niets kwaad in me, en je arrogantie is toch niet zo denderend, wat goed is.” Effy lachte. Hij was een goede vampier, hij zou snel leren, en effy kon haar niet voorstellen dat er veel vampiers hem zouden haten. Al kon ze dat niet met zekerheid zeggen. Alle vampieren waren totaal anders, want elke vampier was toch altijd een extreme vorm van zijn mensenzijn, wat tot veel verschil leidde. Ze hoopte dat hij nog lang ging leven, en niet bij de volturi zou gaan, want dat zou nog eens verspilling zijn. misschien was Effy te wantrouwig tegenover de Volturi, maar ze zag ze als een belemmering van de vrijheid. Als egotrippers die denken dat de wereld van hun is. Ze was als de dood dat ze ooit nog eens voor hun zou staan, al zouden ze haar waarschijnlijk niet moeten hebben ,toch had ze liever dat ze zo weinig mogelijk over haar wisten.

Fred was blij dat Effy de grap snapte. Zelf moest hij ook weer glimlachen wat hij al een tijd niet zo blij mee was. Hij maakte een bewgig als of hij het jamer vond dat hij er nie goed in was. Wat hij helemaal niet erg vond. ´´Ah jammer en ik dacht nog wel dat het zo goed over zou komen´´. Nu was zijn stem niet meer zo rustig maar blij en dat kon je goed horen. Het voelde ook als of hij Effy kon vertrouwen. Misschien waren zijn krachten daarom minder gaan werken op haar. Hij wist er weinig van en er was niemand die het goed kon leren. Effy had gee krachten en Lilo had niet zo iets als hem. Maar hij oest zelf maar beter leren wist Fred. Hij keek weer blij naar Effy zoals hij net keek. ´´Zo nu zijn we door alle vragen heen´´ . Het was een conclusie en niet een grap. Al klonk het wel zo. Hij wist geen vragen meer en wist eigenlijk niet of Effy dat voor hem had.

(sorry kort bericht)