gaat die jurk nu nooit drogen?

Fred leek blij, wat Effy ook gelukkiger maakte. Ze had het graag als andere mensen gelukkig waren, dat maakte haar ook meteen een stuk vrolijker. Daarom ontliep ze depressieve mensen en was ze verslaafd aan mensen die verliefd waren. Het was zo een plezier om rond te lopen met personen die euforisch waren. En naarmate Fred vrolijker werd, werd Effy dat ook. “ik weet zeker dat je met veel oefening de arrogantste vampier van de streek kan worden, je kan eigenlijk alles worden.” Effy bedoelde dat niet meteen als een echt compliment, al kwam het waarschijnlijk wel zo over. Maar Fred was zo jong, hij kon nog gekneed worden in wat hij maar wou. Het was een luxe om jong te zijn. oké er waren veel nadelen, maar je had nog zoveel opties. Je kracht en doorzettingsvermogen waren dan nog zo veel sterker dan als je ouder word. Alles was nieuw en wat je ook deed, het verveelde nooit. Dat veranderde naarmate je ouder werd, ooit had je alles wel al eens gezien, en ook de meeste dingen gingen vervelen. Effy wou heel even dat ze nog een nieuweling was, niet dat die periode zo prettig was geweest voor haar, ze had toch een soort van heimwee naar die tijd.

Fred glimlachte weer. Hij vond het eigenlijk wel een compliment. Al zou hij ook niet al te veel zijn best daarop doen. Hi wou het liesft gewoon blijven zoals hij nu was. In de kelder bij het vampierleger verloor hj zich zelf al een keer bijna. Da wou hij niet nog een keer laten gebeuren. Hij keek Effy weer glimlachend aan. ´´Weet jij toevallig een goede huizenmakelaar´´ vroeg Fred aan Effy. Hij wist nu wel zeker dat hij hier een tijdje wou blijven en dan was een huis misschien wel goed. Dan kon hij al een beetje oefenen met mensen na doen. Het zou hem een tijd lang niet lukken wist hij. Maar als hij het goed probeerde dan lukte het uiteindelijk wel. Hij wachtte op een antwoord terwijl hij opeens een bekende geur rook. De geur van bloed. Waarschijnlijk een bergbeklimmer die gevallen was. Meteen stopte Fred met adem halen en consentreerde hij zcih om er nie heen te gaan. Hij had pas gedronken toch begon zijn keel weer te branden. Hij kneep zijn handen in vuisten terwijl hij gewoon bleef staan. Hij moest het toch wel vol kunnen houden bedacht Fred. Al werden zijn ogen langzaam weer zwart van de honger. Hij hield zich zelf stil.

Effy wou juist antwoorden op Fred zijn vraag toen ze merkte dat hij helemaal verstrakte. Zijn handen balde tot vuisten en hij stopte met ademen, ook meteen zag ze hoe zijn ogen veranderde van kleur. Eerst dacht effy dat ze iets verkeerd had gedaan en dat Fred zich moest inhouden om haar niet aan te vallen. Maar toen ze de gestopte ademhaling zag, wist ze dat het niets met haar kon te maken hebben. Effy snoof de lucht diep in haar longen en rook een man die bloedde. Hij was niets voor haar, hij at te vettig, maar Fred kon zich precies nog nauwelijks inhouden. Effy rook mensengeur niet meer zo snel, ze was hem zo gewoon en vond het ook niet nodig om mensen te ruiken, vampieren en gedaantewisselaars rook ze wel van verder weg, dat was nodig, zodat ze toch niet verrast kon worden. maar het was niet meer dan normaal dat Fred wel enorme dorst voelde bij de geur van het bloed. “gaat het, je mag hem gaan halen hoor.” Zei effy tegen hem. Bijna zeker dat hij het anders toch niet lang meer zou uithouden

Fred consentreerde zich op de stem van Effy. Eigenlijk alles wat niet met het bloed te maken had. Hij wou zich dit keer niet overgeven aan de dorst. Hij kon het best uithouden probeerde Fred zich zelf voor te liegen. Pas na een paar minuten kwamen de woorden die Effy zei pas goed door. Hj was blij dat Effy het niet erg vond als hij ging. Maar hij wou bewijzen dat hij het wel kon. Het was moeilijk om zijn mond open te doen zonder te ademen. Maar als je iets wou zeggen dan moest dta. ´´Ik wil mezelf inhouden´´. Zijn stem klonk nu niet meer rustig maar gespannen. Meteen drukte hij zijn mond weer ddicht en drukte zijn tanden op elkaar. Hij moest gewoon ergens anders aan denken dan ging ht wel. Gewoon jezelf inhouden. ´´Zeg alsjeblieft iets´´ zei hij comanderend. Hij wou eigenlijk niet zo zijn maar Effy kon hem tenminste kalmeren. Hij keek Effy niet aan omdat hij niet zijn ogen wou laten zien. Van binnen wou hij roepen dat ze meteen moest roepen. Zijn ebenen wouden ook rennen naar de man. Maar Fred hield zich in. Hij moest zich zelf inhouden.

Effy vond het vreemd maar sterk dat hij zich wou inhouden. Ze hoopte voor hem dat de man snel weer zou stoppen met bloeden. Fred keek haar niet meer aan, en dat kon ze wel bedenken. Effy moest dingen zeggen maar ze wist helemaal niet wat. Wat valt er te zeggen tegen een dorstige vampier. “ben je van plan om naar school te gaan, als je hier blijft wonen toch. O, en op die vraag van daarjuist ik heb wel de nummer van een makelaar, ik heb daar toch een huisje van. Ik heb zelf nog een gsm die ik totaal niet gebruik, als je dat zou nodig hebben. Ik denk trouwens niet dat het voor jou zo moeilijk moet zijn om naar school te gaan, ik ken jongere vampiers die dat doen, en je gedraagt je al relatief menselijk, met een heel klein beetje oefening… gaat het al beter.” Vroeg Effy bezorgd, ze wist dat het niet slim was om je bezorgd op te stellen tegenover een andere vampier, maar ze wist al lang dat hij geen kwaad in hem had en ze vroeg zich af waarom ze nog bij elke zin nadacht of het wel slim was om hem uit te spreken. Maar dat zat nu eenmaal in haar.

Fred consentreerde zich op elk woord dat Effy zei. Zrogend dat hij de zinnen goed begreep. Zo dacht hij tenminste niet aan het bloed. Hij wou niet dat hij een stap verzette. Hij was blij met de complimenten maar voor hem was het misschien anders. Hij had maande lang gedronken zonder na te denken. Dat leer je niet snel af. Toch wo hij het nu inhouden. Langzaam begon hij zijn mond weer open doen. ´´Misschien over een maand of zo´´ zei hij. Met die korte worden rook hij de geur weer. Hij spande zich nog verder om niet te gaan. Dit keer viel het hem wel op dat de geur verder weg was. De bergbeklimmer ging dus verder. Hij hoefde dus nog maar een tijdje vol te houde. Hij keek weer naar Effy. Zijn ogen waren zeker zwart maar de geur was minder sterk. ´´Het gaat een stukje beter´´ zei Fred. Zijn stem klonk weer rustiger zoals gewoonlijk. Toch veroerde hij nog geen vin. Hij wou zij gelk niet verder uit testen. Het liefst zou hij wel naar school gaan. Maar toch wu hij de zekerheid hebben dat re geen ongelukken zouden gebeuen. Er kwam langzaam weer een glimlach op zijn gezicht.

Fred glimlachte weer en dat stelde Effy gerust, al wist ze zelf niet waarom. Zijn ogen waren wel nog zwart, maar naarmate de tijd zou vorderen zou dat wel minderen. En hij zou misschien over een maand al naar school gaan, ze hoopte echt dat dit zou lukken. Effy zag er niet meteen een probleem in, behalve dan het bloed, waar hij nogal sterk op reageerde. “sterk.” zei effy, ze had echt niet verwacht dat hij het zou volhouden. Hij was sterk, dat was wel waar. Maar toch vond ze het raar dat hij het er zo moeilijk mee had. Natuurlijk had hij in een leger gezeten en mocht hij waarschijnlijk eten wat en wanneer hij wou, maar zijn schepper moest toch ook grenzen voor hem gesteld hebben. Effy fronste en daar schrok ze van, normaal toonde ze helemaal geen emoties zelf geen frons, en nu deed ze het onbewust. Ook al was het nu niet gevaarlijk, toch vond ze het vreemd. Ze moest oppassen of haar gezicht werd terug helemaal leesbaar voor iedereen, ook de slechte.

Fred keek verbaast op toen Effy zei het woord sterk. Hij snapte niet of het een compliment was f een conclusie. Of dat het helemaal niet om hem ging kon ook nog. Zijn spieren waren nog steeds gespannen maar Fred had nu wel het idee dat hij het zou redden. Glimlachend keek hij even rond. Hij was er best trots op dat hij zich zelf kon inhouden. Maar dat wou hij niet al te veel laten zien. Hij moest toch oefenen met die dingen dan kon hij maar beter meteen beginnen. Eigenlijk wou hij dalijk weg gaan om weer te gaan jagen. Hij hield het wel lang vol maar je kon maar beter meteen weer aan jagen vond Fred. Hij keek even naar Effy. Natuurlijk zou hij haar later wel weer zien hoopte hij. ´´Ehm ik dank dat ik maar weer ga´´. Zijn stem klonk weer rustig zoals gewoonlijk. Fred bewoog al een stap naar de kant waar de man niet was gevallen. Zo zou Effy weten dat hij niet als nog achter hem aan ging. Hij kon eigenlijk makkelijk een om weg naar hem vinden maar dat vond Fred zelf niets. Hij zou wel naar een zwerver weer gaan zoeken. Fred trok zijn neus op bij de gedachten. Zwervers smaakte altijd vies maar waren de enigste die niet als vermist zouden worden opgegeven.

Fred moest gaan jagen dat was duidelijk, maar hij was precies niet van plan om de gevallen man te gaan halen, wat wel vreemd was. maar misschien ook wel begrijpelijk, als hij echt zijn uihouding was aan het testen, en daarmee wou bewijzen dat hij het wel aankon om die man niet te vermoorden. Effy keek hem nog even goed aan, zwaaide en draaide haar dan om richting het bos. Ze was hier langer geweest dan ze had verwacht. Het was terug beginnen druppelen en het werd al donker. Ze keek even naar haar vuile kleren en besloot maar om nog heel even naar de stad te gaan. Ze moest echt nieuwe dingen hebben.