Vampier! Wraak! Toekomst!

Dagen waren voorbij gevlogen wanneer Drake Wilson opstond. Pijn, dat was het eerste wat hij voelde, zowel lichamelijk als geestelijk. Wonden van de bandieten op zijn lichaam waren nog steeds vers en ook het mentale pijn. Nu wist hij de echte waarheid van zijn vader, en hij moest het te weten komen na zijn dood. Waarom? Dat was de vraag die Drake zichzelf stelde wanneer hij recht kwam.

Met het recht komen zag hij dat de plaats waar hij was niet zijn thuis was, of een van zijn vrienden. Dat huis was te mooi, te duur om een van zijn vrienden te zijn. Eerst dacht hij dat het Ramko’s huis was, maar dat sloot hij direct uit nadat een herinnering boven kwam, dat een wanneer Ramko’s mannen hem wouden vermoorden, wat blijkbaar niet gelukt is. De onwetendheid maakte de twintiger nerveus. Hij wist niet waar, wie en waarom dit allemaal gebeurden. Hij wou doodgaan die dag, dat moment. Maar iemand anders heeft beslist voor hem.

Drake keek goed rond in de kamer waar hij op een groot bed lag. De kamer was versierd met twee schilderijen. Één aan zijn oostelijke kant en de ander aan zijn zuidelijke kant boven het bed. Daarnaast was de kamer ook met een plant versierd, iets wat hij nooit had gezien in zijn leven. Dat waren de meest opvallende objecten die hij zag. Ook de kleur viel hem op, het was een donker rood geschilderde muur met witte strepen. Die strepen waren precies wegen voor Drake dat hem naar een andere locatie, bestemming wou brengen, naar een andere wereld.

Toen ging de grote houten deur open. Een grote smalle man met wit haar wandelden binnen met een plateau in zijn handen.

“Ik zie dat je terug bij ons bent, bij de levenden.” De man zijn lip ging naar boven en gaf de Wilson zoon een lichte, niet langdurige lach.

“Voor je iets vraagt moet je iets doen voor mij. Eet en drink dit op, want je zult wel honger en dorst hebben na vijf dagen in coma hebben gelegen.” De man duwde het plateau naar Drake toe, die het aannam, en ging daarna zitten op een stoel naast het grote bed. Drake keek naar het vlees op het marmeren bord, het was paarden vlees. Die at hij in enkele minuten op. Daarna spoelde hij het eten door met het rood kleurige drankje dat hij erbij had gekregen.

“Mmm lekker, wat voor drankje is dat?” Vroeg de jonge man in het lange bed.

“Ik ga rechtuit met je zijn, het is paarden bloed.” Antwoordde de lang zilver harige man terug.

Drake dacht dat hij misselijk werd. Bloed! Dacht hij bij zichzelf, wie is deze kerel en waarom geeft hij mij bloed.

“Zoals ik al zei, ik ga rechtuit met je zijn, de waarheid vertellen van wat er is gebeurd met jou en wat er nog gaat gebeuren.”

De man keek recht in Drake’s ogen om aan te tonen dat hij serieus bezig was. The twintiger voelde het aan en gaf geen kick meer, hij zette zich gemakkelijk door achter over te leunen en keek, maar vooral, luisterde naar de man.

Effy liep langzaam door de straten van phoenix. Ze keek ongeïnteresseerd naar de rijkelijk versierde etalages van verschillende winkels. Het was er druk. Verschillende mensen liepen winkels in en uit. Ze droegen allemaal dikke jassen aangevuld met sjaals, mutsen en wanten. Velen keken effy nieuwsgierig na. Ze droeg zoals altijd een witte jurk en witte ballerina’s en hoewel ze er echt op gelet had, kon het wel zijn dat het niet echt aangepast was op de weersomstandigheden. De jurk had korte mouwen, wel geen spaghettibandjes en kwam tot aan haar knieën. Daarover had ze een ecru truitje aan en dezelfde kleur legging. Voor haar maakte temperatuur niet uit. Effy wist niet zeker waarom ze hier was. Haar originele plan was om nieuwe kleren en meubeltjes te gaan. maar nu ze hier was kon ze zich niet echt concentreren. ze moest de hele tijd denken aan allerlei nutteloze dingen die niet belangrijk waren. Over samara, en hoe ze zich eigenlijk echt zou voelen, want daar had effy helemaal geen strekking naar. Of aan haar huisje en de straat waar ze in woonde, of de buren haar al begonnen te wantrouwen. Over wanneer de sneeuw eindelijk eens plaats zou maken voor zon en warmte. Al was de kans op zon hier nogal miniem, de sneeuw was toch ook niet alles.
Opeens rook ze de geur van een vampier. Dat was vreemd, ze rook niet vaak vampieren in de stad. Effy merkte dat de geur niet van buiten kwam, maar van binnen. Uit een van de gebouwen. Ze spitste haar oren en probeerde iets op te vangen uit een van de gebouwen. Ze hoorde het woord paardenbloed vallen, en ze wist niet wat dat betekende. Zou het dan over vampieren gaan, of toch maar mensen. Ze bleef staan op het punt waar de geur het sterkst was en luisterde ingespannen. Ze hoopte dat ze niet opgemerkt zou worden. Al zat de kans er natuurlijk wel in.

De grote smalle man zat voor Drake en keek eventjes naar het raam. Daarna keerde hij zich terug naar de jonge man op het bed.

“Voor ik je alle details ga vertellen, ga ik eerst meer over mij vertellen. Ik weet dat je wilt weten wie ik ben en wat ik met je heb gedaan. Dus ga ik je nu eerst vertellen wie ik ben.

Mijn name is Eldric de derde. Ik ben een vampier zoals jij. Je kunt niet aan mij zien hoe oud ik werkelijk ben, dat is een voordeel van de vampier, dat vind ik toch. Mijn werkelijke leeftijd is, niet verschieten, 12,000 jaar oud. Ik heb de laatste ijstijd nog meegemaakt. De groep waarmee ik op reis trok, tijdens die barre temperaturen, waagde zich over het ijs. Ze wilden naar een ander land, meer vruchtbaarder en talrijker dan ons vorige thuis. Dus zijn we de zee over gegaan van Azië naar hier in Amerika. Ik ga je mijn geschiedenis niet helemaal vertellen, dat kan lang duren.

Dus ik weet wat je nu meemaakt en wat er nog gaat volgen. Maar die ontwikkeling ga ik niet vertellen, maar iemand anders.”

Drake keek raar op, eerst wou de man, die zich Eldric noemde, hem alles uitleggen en ineens niet meer.

Daarna ging de lang zilver harige man weg uit de kamer. De Wilson zoon hoorde dat de voordeur open ging.

“Wie daar ook is, kom maar binnen. Ik weet dat je daar bent, en dat je ongevaarlijk bent.”

Nu was de twintiger echt verast.

Een korte stilte waarschuwde effy dat ze misschien opgemerkt was, maar dat had ze al verwacht van in het begin. Ze bleef aandachtig luisteren en was verrast door de leeftijd die de mannenstem melde. Effy was niet op de hoogte van zo een oude vampiers en werd nu brandend nieuwsgierig. Moest ze nog een hart gehad hebben zou het gestopt zijn met kloppen toen ze hoorde dat ze naar binnen moest komen. Maar haar hart klopte al lang niet meer dus ging ze langzaam naar binnen met een neutraal gezicht. Ze zag de man die gesproken had maar keek hem niet echt aan. Ze merkte wel dat hij oud was, maar zou hem nooit zo oud schatten. Met één keer in te ademen wist ze in welke kamer de nieuwe vampier zich bevond en ze liep die richting uit. Ze ging de kamer binnen en zag een jonge vampier die op een vlak wel ouder was dan haar. Hij leek verward, wat niet zo vreemd was. Effy was verrast door zijn goede zelfbeheersing en glimlachte vriendelijk. “ik ben effy… en naar het schijnt moet ik je nu iets komen uitleggen.” Ze draaide haar hoofd naar de andere vampier en wachtte op instructies. Al had ze een flauw vermoeden waar dit heen zou gaan. zij zou de gelukkige zijn die de nieuwe vampier mocht meedelen in hoeverre hij was afgeweken van het menselijke. In hoeverre hij een monster was geworden.

Een jonger meisje stapte binnen in de kamer waar Drake was. Het veraste hem dat Eldric wist dat ze buiten was, te luister vinken. Het jong blond meisje had niet echt aandacht voor de jonge man op het bed, maar voor de grote smalle man naast haar. Met haar goud kleurige ogen wachtte ze op instructies, daarvoor was ze hier.

“Kijk, je hebt alles gehoord van mij. Daarom ben ik met dat onderwerp begonnen. Maar tijden veranderen, dus daarom kwam dit goed uit dat je langs kwam. Je bent al een tijdje een vampier, dat reuk ik aan je, maar dat zie ik ook. Meer van mezelf ga ik niet verklappen als het moet, zoals mijn krachten en gaven. Dus daarom vraag ik aan jou, of jij deze nieuweling de kneepjes van ons vak wilt leren. Om te leren jagen, om zichzelf en zijn krachten te beheersen. Nu is Drake nog kalm, dat komt omdat ik hem een speciaal poeder heb laten drinken bij zijn bloed die hij heeft gekregen. Maar binnen een paar uur zal het uit gewerkt zijn. Dus daarom vraag ik aan jou om hem op te leiden, de keuze is aan jou..”

Drake keek nu heel verward, hoe kon een meisje zoals haar iemand op leiden zoals hem. Zij zag er veel jonger uit als hem, en dus daarom ging hij er op in.

“Wat! Hoe kan je zoiets doen? Eerst red je mijn leven, en daarna wil je het verknallen om me op stap te sturen met haar?!”

Eldric’s ogen keken hem recht aan.

“Kijk jongen, jij hebt hier niets te zeggen. Je mag blij zijn dat ik dit doe, dat ik voor je zorg. Als ik dat niet had gedaan was je nu dood. En heb je nog niets geleerd, je ogen worden bedrogen door haar uiterlijk. Ze ziet er jong uit, maar ze is vele ouder dan je zou denken. Dus vertrouw mij maar en doe wat ik je zeg.”

Drake zakte terug in elkaar na zijn kleine uitspatting.

De smalle man wachtte nog altijd op een antwoord. Het maakte hem niet zoveel uit wat dat was, maar wel voor de jonge man op het bed.

Effy begreep het, en had er ook niet veel tegen. Ze kon best wel een vampier opleiden. Als dat moest. Maar waarom zou hij het niet willen doen. hij was ouder en had meer ervaring. Toen de jongen liet blijken dat hij haar duidelijk niet geschikt vond keek ze zijn richting uit. Hoe kon hij zo iets zeggen. Zij was oud en getraind genoeg om elke vampier op te leiden. hij mocht blij zijn dat hij niet aan zijn lot werd overgelaten, zoals dat meestal gebeurden, zoals dat bij haar was gebeurd. “goed, wat je maar wil. Ik zal hem opvoeden.” Zei ze scherper dan ze bedoelde. Effy wist niet of ze het deed omdat ze eigenlijk een beetje medelijden had met de jonge vampier. Of omdat ze wist dat hij het niet leuk zou vinden om opgeleid te worden door een jonger ogende vampier. Maar hij had geen keus. Ze hoopte dat hij dat toch wel zou beseffen, hij was jong en onervaren. Hij was een prooi voor alles in deze wereld. Zeker als hij over een paar uur zou smachten naar bloed, nog het liefst van mensen. Maar dat zou ze niet doen, ze zou hem vegetarisch opvoeden. Hoe menselijker hoe beter. “moet ik hem achteraf terug afleveren of is hij vrij.” Vroeg ze nog. Het was cru om te zeggen, maar het kon zijn dat de oude vampier hem terug wou vanaf hij verdraaglijk zou zijn. Het zou niet de eerste zijn.

Eldric was blij om te horen dat Effy het bod wou aannemen.

“Doe wat je moet doen, en als het echt niet gaat, vermoord hem dan als hij een dreiging blijkt te zijn voor ons en de mensen. Al hoop ik dat het niet zover hoeft te komen. En ja, ik zou toch liefst willen dat je hem terug brengt naar mij, alleen niet op deze locatie. Dit huis is mijn woonplaats, maar ergens anders heb ik training’s plaats. Breng hem daarheen als je klaar bent, dan kan ik zien hoe goed je hem hebt opgevoed en, of ik er nog iets aan moet doen voor ik hem vrijlaat. En misschien kan ik jou ook nog iets nieuw leren, of als je dat niet wilt, een beloning geven.”

De oudste vampier in de kamer gaf het meisje een papier met het nieuwe adres erop.

Nadat de man het papier had gegeven ging hij naar Drake om zijn verband af te doen.

“Je bent nog niet op volle kracht, maar goed genoeg om door te gaan.”

Drake kwam voor het eerst uit het bed, hij merkte dat zijn lichaam was veranderd dan wanneer hij een mans was. Nu had hij meer spieren dan ervoor, hij was breder gebouwd.

Tegen zijn zin ging hij mee met Effy, maar ergens anders vond hij het wel leuk. Want nu was hij niet meer Drake de mens, maar Drake de vampier. Dus nu kon het onmogelijke mogelijk zijn voor hem.

“Ok, Effy. Je zult mijn naam wel kennen, dus ik moet me niet voorstellen. Maar ik heb nog een vraag voor we gaan. Waar gaan we eigenlijk heen?”

effy nam het papiertje aan en wierp een vluchtige blik op het adres, waarna ze het tot een propje opfrommelde en wegsmeet. Ze zou het wel onthouden, en in haar kleed waren toch geen zakken om het weg te stoppen. Ze knikte nog eens droog naar de oudere vampier en liep toen naar buiten. Ze hoorde dat de jongere vampier haar volgde. Toch al iets. Hij vroeg waar ze heengingen, en ergens deed het haar denken aan een klein kindje die zich verveelde en dan maar zulke vragen begon te stellen. “eigenlijk ken ik je naam niet, en we gaan jagen.” Zei ze, effy kon het nog steeds niet opbrengen om echt vriendelijk te doen tegenover hem. Maar dat zou wel veranderen, dacht ze. tenzij hij echt een moeilijk iemand was. Ze vroeg zich af waar ze heen zouden gaan. terug naar Forks, daar waren vele bossen. Maar zou hij het kunnen opbrengen om haar nog te volgen als hij begon te rennen. Hier in phoenix konden ze hoogstens naar de slager om dierenbloed vragen, en erg leerrijk was het ook niet. De oudere vampier had gezegd dat hij een poedertje had gegeven. Een poedertje waar zelf vampieren rustig bleken te worden. het zou ook nog een paar uur werken. Dus misschien konden ze dan toch rennen. “we gaan naar forks, daar zijn grote bossen met veel dieren. We gaan rennen, maar je waagt het je niet om weg te lopen van mij. Want dan ben je binnen de week dood. Dus je volgt, en als we daar zijn zie ik nog wel.” zei effy streng. Maar haar toon was toch al minder onvriendelijk. Ze hoopte vurig dat het poedertje nog werkte en dat hij heus wel zou meevallen als het spul uitgewerkt zou zijn.