A break please

Het was bijna middernacht en het uitgaansleven begon echt op te bloeien. Het felle licht van de neonreclame was oogverblindend voor menselijke ogen en verlichte de stad in een vreselijk irritant gemixt licht.
Anna stond in de schaduw met haar rug tegen een muur geleund de passanten in zich op te nemen. Hun lachende gezichten, opgewonden en uitgelaten over de komende avond. Jonge mensen, studenten, middelbare scholieren die eigenlijk te jong waren om te gaan stappen, maar toch stiekem aan het toezicht van hun ouders hadden weten te ontsnappen.
Anna glimlachte. Ze zou niet weten hoe dat voelde, die opwinding van een ontsnapping, maar ze had het vaak gezien.
Een groepje meiden liep langs met een gemiddelde leeftijd van waarschijnlijk een jaar of 17, naar Anna’s schatting. Ze giebelden en hadden het over jongens. Blijkbaar was er een nieuwe uitwisselingstudent bij hen op school en die zou die avond ook mee uit gaan met zijn vrienden. Anna rook bijna knalrode kleur van natuurlijke blos op hun wangen, waar het bloed naartoe steeg door alle joligheid en ze glimlachte weer. Ditmaal blonken haar helderwitte tanden in het licht van de neonreclame. Dodelijke wapens, maar momenteel niet klaar om toe te slaan. De felrode kleur van haar ogen verrieden dat ze onlangs nog gevoed was en ze kon het bloed van mensen goed weerstaan. Dat mocht ook wel met het werk wat zij soms uitvoerde in psychische klinieken. Hoe vaak een patiënt wel niet zelfmoord had proberen te plegen en een paar dagen erna gewoon bij haar in het kantoor verscheen voor hen wekelijkse sessie, een vers verband om hun polsen waaronder de wond nog maar nauwelijks was gedicht.
Anna likte met haar tong langs haar lippen en sloot haar ogen. Waarom was ze ook alweer naar Phoenix gekomen? Ze dacht dat een vakantie van haar werk haar misschien wel goed zou doen, er even tussenuit. Toch verveelde ze zich nu dood, waardoor ze was teruggevallen in haar oude routine: het observeren van mensen.

Chyta was naar hier gerend. Ze had zich nog maar pas gevoed dus kon ze makkelijk onder de mensen komen en ze wou niet opvallen. Stiekem hoopte ze wel dat er een vampier was hier, dan zou ze niet gewoon moeten kijken naar de mensen, wat ze eigenlijk wel van plan was, maar dan zouden ze samen kunnen kijken naar de mensen. Of gewoon iets anders doen. Ze snoof even subtiel. Veel mensen, lekkere mensen. Ze was blij dat het bijna middernacht was, nu zouden haar felrode ogen niet zo hard opvallen. Maar tussen al die mensengeuren was er ook een andere geur. Ja, er was nog een vampier. Ze hoopte maar dat het een vriendelijke vamier was die niets had tegen sociale contacten. maar als je daar iets tegen had meost je niet naar hier komen. Dus haalde ze haar schouders op en leip ze op de geur af. En daar zag ze iemand staan. Een meisje van ergens in de 20 jaar, dacht ze. Ze keip er op af, glimlachend. "hallo, ik ben Chyta." Ze hoopte dat deze vampier te vertrouwen was, want ja ze had zonet haar naam gezegt. Wie weet wat ze ermee zou doen. Oké dat was duidelijk niet zo slim geweest. Ach, ze was in een sociale bui. Daar moesten andere mensen maar mee leren leven. Ze glimlachte nog een keertje, open en vriendelijk. En hoopte dat ze een vriendelijk antwoord zou krijgen, en niet afgesnauwd zou worden. Het maakte eigenlijk niet uit. Ze zou toch blijven. En ze zou een gesprek voeren met deze, er toch wel vriendelijk uitziende, vampier.

Ze opende haar ogen toen er iemand tegen haar begon te praten. Een andere vampier, ze had het al geroken. Behoedzaam nam ze het meisje in zich op. Licht blond haar, bleke huid, en natuurlijk die rode ogen, het handelsmerk van een vampier dat op mensen teert. Ze was jong, in ieder geval in menselijke leeftijd en haar glimlach zag er vriendelijk uit. Waarschijnlijk een sociale bui en Anna besloot terug te glimlachen. Waarom ook niet? Ze had geen reden zich vijandelijk op te stellen.
“Hallo.” haar glimlach verbrede zich iets. “Ik ben Anna, aangenaam.” Even keek ze om zich heen naar de voorbijgangers voor ze zich weer op Chyta concentreerde. Ze hield haar hoofd iets schuin terwijl ze zich afvroeg wat het ze hier deed in Phoenix. Over het algemeen niet de favoriete hangplek van vampieren, gezien de zon die bijna continu scheen overdag. Van het alleen maar wandelen door de nacht kon je behoorlijk depressief worden, wist ze uit ervaring. “Woon je hier?” vroeg ze daarom uit nieuwsgierigheid.

Chyta glimlachte naar Anna. Leuke naam, Anna. Vrolijk, een beetje twinkelend. "Anna, leuke naam, alsof er een twinkelingetje in zit. Het maakt je gewoon vrolijk." Ze lachte. Ze vond het echt een zalige naam. Tegenover haar eigen naam, daat zat niks in. Maar echt gewoon niks. Gewoon Chyta. En dat was het. Je moest er niet van glimlachen of eender wat. Er zat niks meer in. Ze wou stiekem dat er wat meer in zat. Misschien vonden andere mensen wel dat er iets in zat. Iets vrolijk zou het alleszins niet zijn. Ze hoorde Anna vragen of ze hier woonde. Ze glimlachte weer. Dat zou ze niet overleven. Alleen maar 's avonds buitenkomen. nee. Maar voor een avondje was het wel leuk; hoopte ze. Ze had het eigenlijk nog nooit gedaan of geprobeerd. Maar het leek wel leuk. Het begon toch al goed. "Nee, ik leef zowat in Forks, maar wonen kan je dat ook niet echt noemen. Maar ik had zin om eens even weg te gaan. Ik was gewoon weggelopen en kwam hier toevallig uit. Het is wel nog leuk hier. En woon jij hier?Of ben je hier ook gewoon eventjes, om te ontsnappen aan alles?" Ze keek even vrolijk rond. Ja, veel was er eigenlijk niet. Een beetje doorsnee, maar ze kwam graag op deze doorsnee plaatsen. Er waren veel mensen. En er hong altijd een goede sfeer. En daar deed ze het voor natuurlijk. En waarchijnlijk zou ze dat altijd graag blijven doen. Ze bleef maar glimlachen. Moest wel. Ze kon niet anders. Het was die sfeer.

Ze knikte dankbaar voor het compliment. “Eigenlijk is het Anna-Sophie, maar één naam is meestal wel genoeg.” legde ze uit.
Forks…die plaats kende ze wel. Daar was zowat geen zon te bekennen en leken alle mensen net zo bleek als zij. Goede plek om je daar te vestigen, maar Anna was niet het type dat ergens een vaste plek zou opzoeken.
Er verscheen weer een glimlach op haar gezicht toen haar dezelfde vraag gesteld werd of zij hier misschien woonde. Toen ze vroeg of ze hier was om te ontsnappen aan alles, trok ze even haar wenkbrauwen op, want ze zat er absoluut niet ver naast. “Nee, ik woon hier niet. Ik ben dol op de zon, maar je kunt hier niet echt over straat. Veel te druk.” Ze doelde op de mensenmassa om hen heen. s’ Morgens zou het ook niet veel anders zijn. “Inderdaad als ontsnapping aan het dagelijks leven. De laatste tijd is het nogal druk geweest.” Zelfs als vampier die het eeuwige leven had, moest je af en toe wel even werken om mee te kunnen komen met de sterfelijke wereld. Dus streek ze af en toe neer om haar beroep uit te kunnen oefenen, maar ze bleef nooit langer dan twee jaar op dezelfde plek. En twee jaar was al lang. Het woord ‘wonen’ klonk haar dan ook vreemd in de oren en het scheen dat Chyta dat ook zo voelde. “Ik vraag me af of er, naast de grote families, echt vampieren zijn die ergens een ‘thuis’ hebben.” sprak ze, haar gedachten even afdwalend. Ze staarde een moment voor zich uit voor ze weer naar Chyta keek.

Anna-Sophie. O. Leuk. "Ook leuk." Ze glimlachte weer. Ach ze was gewoon vrolijk. "Ja de zon is wel leuk, en mooi. Maar daarvoor ben je beter op verlaten plaatsen." Ze keek even rond. "Niet hier want ja. Ja eigenlijk is het hier echt wel druk. Maar dat heeft ook wel iets." Al kon je dan amper overdag buitenlopen enzovoort. Toch, de sfeer, de vrolijkheid. Nee. Die vrolijkheid was zij gewoon. Kon ze niks aan doen. Maar de sfeer hielp er toch wel goed bij hoor. "Oooh, druk, ik heb het eigenlijk niet zo druk, ik heb het eigenlijk nooit druk. als je het eeuwige leven hebt, waarom zou je je dan haasten." Ze haalde haar schouders op. Het idee alleen al. Vreemd. Heel vreemd. Zij zou het toch niet willen. Ze had helemaal geen nood aan haast. ze had tijd genoeg. Heel veel tijd. De eeuwigheid. Als dat niet genoeg was dan wist ze het ook niet meer. O. Ze hoorde dat ze zich afvroeg of er nog vampieren ergens een thuis zouden hebben. Natuurlijk. "Iedereen heeft toch zijn eigen 'thuis'. Als je het niet vindt in je vampierenleven zal je gaan zoeken in je mensengeheugen. En zo vindt iedereeen wel zijn plekje." Ze glimlachte even triest. Ze hoopte dat ze later niet ontdekte dat Forks toch niet haar thuis was, nu beschouwde ze het wel zo. Maar als ze dat later niet meer zou doen kon ze nergens naar toe. Ze had geen verleden.

“Misschien…” mompelde ze en staarde naar de neonreclame aan de overkant van de straat. Bij een normaal mens zou het flitsende licht waarschijnlijk op je hoornvlies branden. Anna had veel vampieren ontmoet die nog niet zozeer een eigen plek op de wereld gevonden hadden. Toch velen ook wel…en die hadden vaak een metgezel waar ze zich bij aansloten. Misschien was dat wel de manier om eenzaamheid te verdrijven. Vaak reisde Anna toch alleen, naast de enkele keer dat ze een tijdje met een kennis/vriend samen gereisd heeft. Maar een vaste plek had ze nog niet gevonden en misschien vond ze die wel nooit. Als ze terug zou moeten keren naar haar mensenleven om daar een thuis uit te zoeken, zou ze in Wenen moeten gaan wonen, maar dat trok haar eigenlijk niet meer.
Haar ogen schoten terug naar Chyta en bestudeerde haar gezicht. Ze leek iemand die zich niet de kaas van het brood liet eten en dat was goed in deze wereld, verraderlijk als die was, zelfs voor een vampier. Ze zag er relatief jong uit, misschien 17 of 18. Ze zal best voor een normale scholiere uit kunnen gaan, en misschien deed ze dat ook wel.
Anna hield haar hoofd iets schuin terwijl zich een vraag vormde in haar hoofd. “Wat is jouw dagelijkse bezigheid…? Ik neem aan dat je, gezien het weer in Forks, gewoon over straat loopt daar.” ze stelde de vraag op een toon die slechts nieuwsgierigheid en professionele interesse uitstraalde. Er was geen spoor van vijandelijkheid te bekennen, want zo was ze uiteraard niet. Toch was het niet een vraag die je aan een onbekende zou stellen waarschijnlijk, maar ze was het wel gewend. En mocht ze geen antwoord willen geven, dan hoefde dat uiteraard ook niet.

Chyta glimlachte vriendelijk naar Anna. Anna leek diep in haar eigen gedachten verzonken. Wist zij maar wat ze dacht. "Ja, je kan volgens mij ook zeggen dat zwervende vampiers een thuis gevonden hebben, in dat zwerven dan. Of als ze met meerdere zijn, in de personen waarmee ze zwerven." nu keek ook zij denkend naar de mensen die hun voorbij wandelden. Maar daar dacht ze helemaal niet aan. Ze dacht aan wat nu eigenlijk echt haar thuis was. Nu was dat Forks, maar zwerven was ook nog wel leuk dus misschien moest ze dat ook eens proberen. Ja ze had wel al eens gezworven maar toen kende ze nog niemand en hield ze zich afzijdig terwijl ze het nu helemaal niet meer erg of eng vond om te zijn wat ze was, een vampier dus, misschien was zwerven leuker met mensen die je kent. ja, dat zou ze doen. Vanaf ze weg moest uit Forks. En misschien en dat haar tegenviel kon ze nog altijd teruggaan. Na een paar jaar. Want ja wat waren nu een paar jaar als je een eeuwigheid voor je had. Ze glimlachte in zichzelf. Natuurlijk kon ze nog altijd vermoord worden of zo. Maar ze had niet echt vijanden. O, Anna voreg haar iets. Ze keek weer naar haar. Anders kon je geen deftig gesprek hebben. Haar dagelijkse bezigheid. Ze haalde haar schouders op. Waarom zou zedat willen weten. Ach, wat kon het haar schelen. "Nou, eigenlijk gewoon de normale dingen. Niets echt interessant. Ik ga naar school als ik zin heb. In loop inderdaad gewoon over straat. Ik zou het niet overleven om de hele tijd 's nachts naar buiten te gaan. Wat moet je dan de hele dag doen?" Zer haatte het inderdaad om niet naar buiten te kunnen door de zon. Maar eigenlijk, ze had zich nog nooit verveeld. Wat wel leuk was, ze vond altijd wel iets om te doen.

"Wat moet je dan de hele tijd doen?" hoorde ze Chyta zeggen en ze glimlachte en haalde haar schouders op. Het was inderdaad soms nogal lastig wat je met al die tijd moest doen. Want wat moest je nou met een eeuwigheid aan dagen? Eigenlijk kon je het geen dagen meer noemen, omdat ze ook al niet hoefden te slapen. Soms voelde het voor Anna als één grote waas die continu aan elkaar vastgeplakt zat. De mensen om haar heen spoelden voorbij als wanneer je op de doorspoelknop drukt van een dvd. Ze zuchtte even en staarde naar de smerige stoep waar hier en daar wat fijn geplette kauwgom op zat en hier en daar een uitgetrapte sigaret. Naar school gaan brak inderdaad de waas op in dagen, omdat je dan verplicht naar school moest om lessen te volgen. Toen ze op verschillende universiteiten had gezeten had ze dat wel prettig gevonden.
"Naar school gaan is wel een goeie. Je hebt natuurlijk wel het uiterlijk mee. Ik gebruik de tijd meestal om te reizen, mensen te ontmoeten en grip te krijgen op de wereld die maar blijft veranderen. En soms werk ik een paar jaar." [/color] Ze haalde kort een hand door haar haren om een paar verdwaalde lokken achter haar oor weg te stoppen. "Het is af en toe wel lekker je ergens te vestigen." Ze dacht even terug aan Kenia in Alaska waar ze een tijdje gewoond had. Mooie omgeving was dat ook. "Helaas blijven de plekken waar we ons langdurig kunnen vestigen wel beperkt, als je je niet openbaar wilt maken in de zon tenminste."

"Naar school gaan is wel een goeie. Je hebt natuurlijk wel het uiterlijk mee. Ik gebruik de tijd meestal om te reizen, mensen te ontmoeten en grip te krijgen op de wereld die maar blijft veranderen. En soms werk ik een paar jaar." Chyta knikte in gedachten. Het was wel waar dat ze haar uiterlijk meehad, ze was mooi. Al zei ze het zelf. Ze glimlachte even afwezig. ze mocht dan wel niet de mooiste vampier zijn toch was ze mooier dan het grootste deel van de bevolking van de wereld. En dat vond ze wel leuk. Werken. Ze dacht dat ze daar te jong voor zou lijken. Natuurlijk niet voor alles. Maar toch voor het grootste deel. En waar had je het geld voor nodig, wat deed je ermee? Zij had geen geld en miste het ook helemaal niet. En als ze wat geld nodig had deed ze gauw een kort jobje en dan had ze meestal in bijna geen tijd alweer geld. Om het uit te geven aan iets belangrijk en dan weer wachten voor ze opnieuw ging werken tot ze weer geld nodig had. Logisch. Ze zou geen vast werk willen. Dan zou ze zich meteen een stuk minder vrij voelen. "Werken doe ik niet echt. Ik nu eenmaal ook bijna geen geld nodig. wat handig is." Ze glimalachte weer vrolijk. En ja wat Anna zei was waar. Er waren nu eenmaal weinig plekken zonder zon. En je mocht je niet in de zon vertonen waar mensen je konden zien. Ze keek even naar Anna alsof ze het vreemdste ding op aarde was. iedereen wist dat. En zij zou het toch zeker weten, ze zag eruit alsof ze dat soort dingen gewoon wist. En natuurlijk zag ze er ook niet dom uit terwijl iedereen die dat niet wist dom was. dus ze besloot dat zij het wist. "Ik vindt het ook leuk om een plaatsje te hebben. Maar dat de plaatsen beprekt zijn is logisch. Als we niet willen dat mensen ons zien in de zon." Ze zweeg even en zei toen aarzelend "En dat willen we niet." Ze keek Anna nadenkend aan. En haar blik dwaalde af naar de mensen in de buurt. Ze waren redelijk luid. Maar ja mensen wisten niet goed hoe je echt stil en subtiel of gewoon niet storend kon zijn. Natuurlijk waren er ook mensen die dat wel wisten maar ja die gingen ooit dood. Iedereen ging ooit dood. Iedere mens. Tenzij die in een vampier verandert werd. Dan leefde die nog door. en als hij net zo irritant was als in zijn mensenleven dan zal hij uiteindelijk vermoord worden. Zo ging het nu eenmaal. Dat had zij wel door. Daarom probeerde zij zich niet te veel te moeien met sommige dingen. Al was ze redelijk nieuwsgierig. Nu was ze dat ook. Naar Anna. En hoe zij leefde. "Als je werkt, welk soort werk doe je dan?"

“Ik ben psychologe.” antwoordde Anna zonder erbij na te denken. “Ik heb in verschillende internaten gewerkt.” Ze glimlachte even en bedacht zich dat het best raar kon klinken voor een soortgenoot. Ze had al eens mee gemaakt dat ze daarop was aangesproken en ze heeft zichzelf aan meerdere malen aan haar familie moeten verklaren. Toch kon ze goed met mensen overweg, als ze haar tenminste niet dommig zaten aan te staren. Je zou denken dat het alleen de mannen zouden zijn, maar vrouwen konden er ook wat van. Er klonk luid gelach aan het begin van de straat, waardoor Anna’s aandacht kort werd getrokken. Een groepje jongeren kwam hun kant op terwijl ze een luidruchtig gesprek aan het voeren waren. Anna fronste even en voor een moment vroeg ze zich af hoe zij geweest zou zijn als ze in deze tijd geboren was, als mens…
“Het werk wat ik doe haalt me af en toe uit de sleur van dit…bestaan.” zei ze, nog altijd in gedachten en met haar ogen op het clubje gericht. “En het helpt me de mens beter te begrijpen.” En de hoop dat ze zichzelf misschien ooit tegen komt. Ze schrok even van die gedachte, maar zo zat het wel in elkaar.

Chyta keek Kaat peilend aan. Ze was psychologe, misschien was ze momenteel haar aan het beoordelen, waarschijnlijk zelfs. Ze zuchte een beetje. Maar ja wat kon je eraan doen. En het was niet eens zeker. En eigenlijk gaf ze er niet veel om. waw, in verschillende internaten. maar ja wat had ze dan gedacht. Het was logisch dat als je echt een beroep had je ook effectief werkte. "Waw, leuk. Ik zou het niet kunnen." Ze lachte. Ze zou het ook niet direct proberen. Ze zag haar daar al zitten, nauwelijks ouder dan de rest qua uiterlijk. Mensen zouden het vreemd vinden, dat was zeker. Het leek haar eigenlijk ook niet zo leuk om dagelijks ongeveer hetzelfde te doen, zij had graag wat afwisseling in haar leven. Zoals dit, ze keek eens vrolijk rond, ja dit was afwisseling. Want dit had ze nog nooit gedaan. Ze glimlachte blij. Heel veel afwisseling moest ook niet altijd. Maar gewoon dingen proberen die ze nog nooit had gedaan; dat noemde zij ook al afwisseling. "Het werk wat ik doe haalt me af en toe uit de sleur van dit…bestaan. En het helpt me de mens beter te begrijpen." Ze knikte begrijpend, als je al een tijdje vampier was moest het inderdaad wel een sleur worden. "Ja, de mens is onvoorspelbaar, volgens mij. Wat iedereen ook zegt, je kan nooit voorspellen hoe een mens zal reageren, dat kan bij ons eigenlijk ook niet; en begrijpen wij onszelf eigenlijk? " Zij begreep zichzelf niet. Ze vond zichzelf ook redelijk onvoorspelbaar. Maar misschien was dat objectief. Waarschijnlijk konden andere mensen haar beter begrijpen dan zij kon. "Volgens mij niet. Misschien begrijp jij jezelf wel En mij ook. Maar ik weet niet of ik alles wel zou willen begrijpen, anders is er nergens nog een verassing aan, vind je ook niet?" Ze haalde haar schouders denkend op. Nee, zij zou echt niet willen alles weten.Of alles willen begrijpen, als je iemand echt goed kent en daardoor begrijp je die persoon is het wel goed, leuk.

“Nee, dat klopt. En weten wij van elkaar wel hoe we reageren? Ik ken een heleboel vampieren, zelfde leeftijd, die toch heel anders zijn en reageren op bepaalde situaties. Hoeveel we ook mogen lijken op roofdieren.” Ze keek Chyta onderzoekend aan, haar hoofd iets schuin en haar ogen iets tot spleetjes. “Datzelfde geldt voor newborns en jonge vampieren…Ik ken er niet veel die zich inschrijven op een middelbare school en gewoon verder leven onder mensen. Vanwege het risico geopenbaard te worden.”
Ze glimlachte vriendelijk en begreep wel wat Chyta bedoelde met het niet alles willen weten. Het is juist prettig, zeker voor iemand die zo lang leeft, te worden geprikkeld door dingen die je aandacht trekken. Nieuwsgierigheid was iets waarvoor ze leefde.

Chyta knikte. Ze leken op roofdieren maar toch kon je hun er niet mee vergelijken. net zoals ze leken op mensen maar er toch niet vergeleken mee konden worden. Toen anna haar met toegeknepen ogen aan keek glimlachte ze zenuwachtig. Ze hield er niet van als ze zo werd bekeken. Daar kreeg ze zenuwen van, ze maakte zich ineens zorgen over hoe ze eruit zag. Nerveus stopte ze een lok haar achter haar oren. Allemaal dankzij die blik. Bah. "Datzelfde geldt voor newborns en jonge vampieren…Ik ken er niet veel die zich inschrijven op een middelbare school en gewoon verder leven onder mensen. Vanwege het risico geopenbaard te worden" Ze glimlachte weer nerveus en hoopte dat dit geen stiekeme steek was maar dat het gewoon nieuwsgierig en vriendelijk bedoeld was. Nuja waarschijnlijk moest ze zo vroeg helemaal nog niet naar een middelbare school gaan. Dat had Lilo ook al eens gezegt. Maar ze had het al gedaan en ze had niemand vermoord. Trots stak ze haar kin ietsje naar omhoog, voor het geval het toch een steek geweest was. "Ja, op school heb ik ook nog geen enkele andere newbron gezien. Maar ik vind dat het persoonlijk is, die keuze om wel naar school te gaan of niet. Natuurlijk moet er rekening gehouden worden met het risico. Maar mijn persoonlijke keuze was om het te proberen. En terwijl ik het probeerde is gebleken dat er dus weinig risico aan zat. Voor mij toch. Natuurlijk roken er veel mensen erg lekker. natuurlijk kwam ik vaak in de verleidign. Maar ik kon ermee omgaan." Nu had ze een hele uitleg gegeven terwijl Anna er waarschijnlijk helemaal niet geïnteresseerd in was. Ze glimlachte weer nerveus. Ze voelde zich niet zo op haar gemak. Dat kreeg ze altijd als iemand toespelingen maakte op haar leeftijd. Maar ze keek uitdagend. De dorst ging toch niet weg. Het draaide er alleen om of je ermee om kon gaan of niet. En zij kon ermee omgaan.

Anna knikte geïnteresseerd. Een hele prestatie voor een jonge vampier, dit gesprek zou ze eigenlijk moeten opnemen voor haar onderzoek. Alleen nu had ze natuurlijk haar spullen niet bij zich. Ze vloekte even mentaal, maar schoof het gevoel aan de kant. Ze was hier niet om te werken en Chyta vond het waarschijnlijk niet prettig als ze haar voor haar onderzoek zou gebruiken. Toch gaf haar dit wel een heleboel bruikbare informatie.
“Wat bijzonder dat je dat gelukt is. Meestal kunnen jonge vampieren de geur van bloed niet weerstaan. Heel knap.” prees ze en glimlachte haar bemoedigend toe. Het laatste was ze wilde was haar nervositeit voeden. “Zelfbeheersing is belangrijk en ik ken niet veel newborns die dat op kunnen brengen. En geloof me, ik ken er een heleboel.”
Al die jaren van onderzoek, niet normaal hoeveel ze er wel niet gezien had. Ze had eigenlijk wel verwacht dat ze jonge vampieren makkelijk zou herkennen, maar Chyta had ze er niet zo één twee drie uit gepikt. Ze moest het echt van haar gave hebben om erachter te komen dat ze eigenlijk nog niet zo heel lang geleden aan haar tweede leven begonnen was. Ze merkte dat Chyta zich niet zo op haar gemak voelde en ze keek haar een moment verontschuldigend aan. “Sorry, ik kan soms mijn beroepsknop niet uitzetten. Ik snap best dat het je misschien irriteert. Maar ik bedoelde het als een compliment.”

Chyta hoorde dat anna haar... prees? Ze werd er wat minder nerveus van. Ze glimlachte weer normaal. Bemoedigend lachen hielp duidelijk bij alles. Het zorgde er voor dat ze zich minder gebestudeerd voelde. Wat goed was. Want ze haatte het om bestudeerd te worden. "Zelfbeheersing is belangrijk en ik ken niet veel newborns die dat op kunnen brengen. En geloof me, ik ken er een heleboel." Ja waarschijnlijk kende ze newborns door haar beroep, een psychologe zou dat wel moeten dacht ze. Ze glimlachte heel even trots. Zelfbeheersing was belangrijk en zij had het. Zij kon het. Bijna huppelde ze even rond Anna. Ze dacht wel dat ze het niet verkeerd bedoelde en dat anna haar niet wou bestuderen. Al kon ze niet zeggen dat ze het gevoel kende omdat ze nu eenmaal geen beroep had. Ze kon het zich wel inbeelden. Waarschijnlijk had ze veel, veel te veel fantasie. Ze zag haar zelf al helemaal thuiskomen zuchten en naar buiten gaan en daar iedereen die passeerde beginnen observeren en zo in contact komen met een huurmoordenaar... Nee nu draafde haar fantasie iets te ver door. Eigenlijk kon ze een huurmoordenaar helemaal niet erg vionden want stiekem was ze er ook een. Ow ja. Ze vermoorde wel niemand van haar eigen soort. wat haar toch weer normaal maakte. Dus eigenlijk zozu zij pas een huurmoordenaar zijn als ze meer dan één vampier vermoorde. En daar voor gehuurd werd ook nog, klein detail. Eigenlijk was ze wel een moordenaar want ja ze had al eens vampiers vermoord. Maar dat betekende niet dat ze slecht was. Dat was gewoon voor haar uitstekende zelfbeheersing. Hmm. Ze probeerde zichzelf weer een beetje te concentreren op het nu. Op de werkelijkheid. "Nee, ik begrijp je wel. Ik vind het niet erg. Eigenlijk vind ik het ook best wel interessant, dus als jij wat meer wil weten, vraag maar raak."

Anna trok haar wenkbrauwen op, blij verrast dat Chyta haar uitnodigde meer vragen te stellen. Eigenlijk had ze zichzelf voorgenomen het onderzoek even te laten voor wat het was, maar dit was wel een mooie kans. En Chyta vond het zelf ook nog interessant, dus het was een win/win situatie.
“Nou, ok.” zei ze en dacht even na. “Laten we dan bij het begin beginnen.” zei ze uiteindelijk met een lach. “Hoe oud ben je ongeveer, als vampier? En wat kun je je nog herinneren van je´geboorte´?” Meestal kreeg ze als antwoord die vreselijke pijn, alsof iets je van binnen compleet aan het verkolen was. Ook Anna herinnerde zich nog het brandende gevoel en het verlangen dat iemand een einde zou maken aan haar leven. Ze weet nog dat ze dacht dat ze in het vagevuur beland was en misschien was dat ook wel zo.

Chyta zag aan Anna dat die het niet had verwacht dat zij het niet zo erg vond dat ze vragen stelden. Nouja eens je je over het geobserveerd gevoel kon zetten was het helemaal niet meer erg. En ze vond het niet erg om mensen dingen over haarzelf te vertellen. En ze was vrolijk. Dat waren allemaal details die er toe deden dat ze het dus helemaal niet erg vond. Ze wou weten hoe oud ze was. Hmmm. Zou ze haar ware leeftijd zeggen. Ze vermaande zichzelf. Natuurlijk. Zij had gezegt dat ze vragen mocht stellen dan moest ze ook eerlijk antwoorden. "Ik ben ongeveer een jaar." met die ongeveer mocht ze wat sjoemelen op een maand zou het niet aankomen. Ze liet het klinken alsof ze net iets ouder was dan een jaar. Ook al was ze exact een jaar. Dat was een detail. "Pijn, heel veel pijn." Ze wist nog dat ze eraan had gedacht dat ze haar naam niet meer wist door de pijn. Ze had eraan gedacht dat ze niks wist. Ze huiverde. Ze vroeg zich af hoe dat kwam. Ze dacht niet graag terug aan die periode. En aan de maanden erna ook niet. Nou ja. Eigenlijk dacht ze pas weer graag terug aan het verleden vanaf ze hier was gekomen.

Anna knikte, haar gezichtsuitdrukking neutraal. Het was een antwoord die ze verwacht had. Iedereen kan zich die pijn herinneren.
Ongeveer een jaar oud, dan was het zeker een hele prestatie dat ze zich bij een middelbare school had aangemeld en onder de mensen leefde. Het deed haar afvragen wie haar begeleid had gedurende de eerste maanden…Hoewel je de laatste tijd ook wel vaak hoorde dat new borns aan hun lot worden over gelaten.
Anna bekeek Chyta kort van top tot teen. Haar persoonlijkheid maakte haar wel losbandig en vrijgevochten. Iemand die wist wat ze wilde, dat was in ieder geval duidelijk.
“Woon je met iemand samen? Heb je een familie?” vroeg ze, hoewel ze vaag het antwoord al wel kon raden.

Chyta keek Anna nieuwsierig aan, ze wou weten wat de volgende vraag zou zijn. Ze wou weten wat Anna haar allemaal wou vragen en ook wu ze weten wat Anna nu over haar dacht. Of straks, als ze geen vragen meer zou hebben. Ze was heel nieuwsgierig. En zenuwachtig. Stel je voor dat het een negatief beeld zou zijn. Dat ze abnormaal of weet ik veel wat was. Nu ja, abnormaal zou wel best eens kunnen als je ervan uitging dat iedereen het raar vond wat ze allemaal wel niet deed. Maar toch, ze had zichzelf nog noiit bekeken als een abnormaal iemand. Dus heel abnormaal zou ze wel niet zijn. Redelijk normaal zelfs.
"Nee, ik heb geen familie, ik denk wel dat mijn makers wouden dat ik bij hun kwam maar..." Ze stopte even. Nu ja, zij had geen geheimen dus herpakte ze zich. Een normale mens zou waarschijnlijk niet eens door gehad hebben dat ze aarzelde. Jammer genoeg was Anna ook een vampier. dus die zou het hoogstwaarshcijnlijk wel doorhebben. "Ik had die eigenlijk al een beetje vermoord voor ze het me konden vragen." Ze eindigde nerveus, wat zou Anna nu wel niet denken. Als ze veel zelfbeheersing zou hebben gehad, had ze dat niet gedaan.

De aarzeling had ze uiteraard opgemerkt, maar leek haar niet meer dan normaal. Voor Chyta was ze natuurlijk een complete vreemdeling en dan zou ze zomaar haar verleden met haar delen? Bij vele anderen lag het gevoelig, dat wist ze en ze was niet het soort persoon dat iemand zou dwingen. Dat lag niet in haar aard, en zou al helemaal niet in haar beroepsbeeld passen.
Ze nam de informatie in haar op en keek Chyta aandachtig aan. Dus ze had de familie vermoord die haar tot vampier gemaakt had. Ze dacht even na…zij was zelf alleen wakker geworden, zonder iemand in haar omgeving en met geen flauw benul van wat er met haar was gebeurd. Het was altijd gissen van wat zij gedaan zou hebben als…
Ze had al verschillende verhalen gehoord dus echt verontwaardigd was ze niet. Wel nieuwsgierig natuurlijk. Wat bracht haar zover dat ze haar ‘makers’ vermoord had…Was ze zo geschrokken van wat ze geworden was?
De nervositeit in Chyta’s stem was Anna ook opgemerkt en ze glimlachte haar bemoedigend toe. “Waarom als ik vragen mag? Hadden ze nog verteld waarom ze je hadden veranderd?” vroeg ze, met voorzichtigheid.

Chyta zuchte. Ze snapte zelf niet echt wat ze toen allemaal had gedaan. Traag begon ze aan haar vage uitleg. "Wel, ik voelde de pijn. En ik hoorde hun praten. En de pijn ging weg. En ik wist niet wat er allemaal gebeurde. En ik dacht dat zij dat mij hadden aangedaan." Ze vertelde dit met allemaal korte zinnen omdat ze het niet zou kunnen uitleggen in langere. Omdat ze dacht dat ze haar emoties dan niet zou kunnen beheerse. ZE kon zichzelf wel slaan, natuurlijk zou ze zich kunnen beheersen als ze maar positief dacht. Ze probeerde zichzelf weer rustig te maken en een kalm masker op te zetten. En ja; daar was haar pokerface. Ze ademde diep en rustig uit.
"Ik vroeg hun wat er gebeurde op een redelijk agressieve manier eigenlijk. En ik werpte een tafel naar hun. Ik weet niet waarom ik dat deed. Ik was gewoon woedend, misschien ook door wat ze over me gezegt hadden, maar ik snap het niet zo goed. Toen begonnen ze me allemaal uit te lachen, en ik kon me echt niet meer inhouden en heb hun vermoord."
Ze vertelde het nu alsof het helemaal niet over haar ging. Zonder er echt over na te denken of te lang stil bij zou staan. ze was bang dat ze weer zo woedend zou worden, en dat wou ze niet. na die woedeuitval had ze nog nooit zo'n erge gehad. En ze had haar meestal zeer goed kunnen beheersen. Ze wou niet denken aan die eerste dag van haar leven, toen leek ze wel een echt monster. "Eéntje heb ik wel niet meteen vermoord." Daar zou ze alleen verder op door gaan als Anna doorvroeg. Ze was een monster. En Anna zou day waarschijnlijk ook vinden. Ze keek Anna beschaamd aan. Waarschijnlijk was Anna veel beschaafder als zij. Waarschijnlijk had Anna haar makers niet vermoord of zulke woedeaanvallen gehad. Ze keek naar de grond en bestudeerde haar leuke schoenen. Pumps. Ze hield van die schoenen, ze waren heel rood. Ze hield van rood.

Anna kon zien dat Chyta het moeilijk had terwijl ze over die periode praatte. Ze kon de agressie bijna voelen waarmee ze die familie had aangevallen. Echt vreemd was het niet, als nieuweling stond je erom bekend behoorlijk opvliegend te zijn. Al die nieuwe verscherpte zintuigen maakte het ook niet gemakkelijk. Anna luisterde kalm naar Chyta’s verhaal en knikte tussendoor een paar keer.
Dat lachen was ook niet echt handig geweest van die familie. Anna vroeg zich af of zij Chyta ook misschien hadden veranderd, of dat zij haar slechts gevonden hadden…Die vraag duwde ze maar weg, want door wat Chyta vertelde kon ze wel opmaken dat zij het waarschijnlijk ook niet zeker wist.
De beschamende blik in de ogen van de jongen vampier ontging haar niet. Ze fronste even, maar gaf haar toen een meelevende blik. “Daar kon je niks aan doen, het is jouw schuld niet.” antwoordde ze met zachte maar verzekerde stem. “Als newborn wordt je wakker met zo’n intens gevoel door het bloed dat nog in je lichaam zit en ervaar je alles voor het eerst zoveel sterker door je nieuwe scherpe zintuigen. Jouw reactie was heel normaal. Ik had waarschijnlijk hetzelfde gedaan in die situatie.” Anna staarde even voor zich uit terwijl ze aan die familie dacht waar Chyta bij ontwaakte. “Ze hadden voorzichtiger moeten zijn…” mompelde ze en zuchtte toen. Haar aandacht werd echter weer gauw gepakt toen Chyta vertelde dat ze er één niet gelijk vermoord had. “Waarom niet?” vroeg ze geïnteresseerd.
Vanuit haar ooghoeken zag ze Chyta naar haar pumps staren en ze volgde even haar blik. Ze waren gekleurd, als de kleur van bloed. Anna’s ogen verzachte zich iets en ze glimlachte. “Is dat je lievelingskleur?”

Chyta draaide met haar ogen toen Anna zei dat het haar fout niet was, tuurlijk. Draaien met je ogen was leuk. Dan leek het alsof je alles gewoon weglachte. En ze wou dat Anna dat zou denken dus dat kwam wel goed uit.Het irriteerde haar een beetje dat Anna haar zo wetenschappelijk bekeek. Wat was ze, een wetenschappelijk experiment of zo?? Ow wacht, waarschijnlijk was ze dat ook wel deels voor Anna. Al deze waardevolle informatie zou ze niet zomaar kunne, of zelfs maar willen, vergeten. Op één of andere manier zou Anna in het vervolg de dingen die ze zou te weten komen over haar ook gebruiken in haar wetenschappelijke onderzoeken. Ze onderdrukte de plotse neiging om weg te rennen. Zij had hiermee ingestemd, zij zou hiermee doorgaan. Ze glimlachte even, dit was helemaal niet het moment om te glimlachen maar toch. Met haar soort van humor kon ze het nog wel geestig vinden dat Anna iedere keer -niet dat het al zoveel was gebeurt- terugviel in haar onderzoekende houding. Waarschijnlijk zou Anna niet doorhebben waarom ze nu eigenlijk glimlachte maar wat kon het haar schelen. En misschien zou ze het wel doorhebben, zij was nu eenmaal niet zo goed in inschatten of mensen iets zouden doorhebben of niet. Waarschijnlijk had iedereen alles door wat zij dacht dat ze niet zouden doorhebben. Wat eigenlijk wel nog redelijk genant voor haar moest zijn moest het op een gente manier uitkomen. En als het zou uitkomen zou het op een genante manier zijn. Want dat is de enige manier waarop zulke dingen kunnen uitkomen. Ze zuchte lichtjes. waarschijnlijk dacht Anna nu... Nee zo zou ze niet meer denken. Ze schraapte haar keel en richte haar aandacht weer op het gesprek. "Er zijn geen excuses voor wat ik heb gedaan, die zoek ik ook al lang niet meer. Er zijn geen excuses voor wat ik in al mijn herinneringen doe, gedaan heb en altijd zal doen." Ze wist dat ze een monster was en ze leefde ermee, ze moest zich niet vergelijken met anderen. Niet iedereen was hetzelfde, niet iedereen was even erg. Niet iedereen was erger. Maar ook niet iedereen was minder erg. En daar trooste ze zich mee. Ze snoof toen Anna zei dat ze voorzichtiger hadden mieten zijn. Ze waren waarschijnlijk voorzichtig genoeg geweest, ze waren ook met veel geweest, ze hadden alleen gerekend op een beetje menselijkheid, wat zij niet had. Hoe kon het ook, zonder menselijke herinneringen. Ze luisterde weer naar Anna en vloekte inwendig. Anna wou weten waarom ze die ene had laten leven. Ach. Ze had al geradenk dat dit zou kunnen gebeuren. "Wel, ik heb al gezegt dat ik niet wist wat er gebeurde, hé. Ik wou dat zij mij yuitlegde wat er gebeurde. Ik vind het niet zo leuk als ik dingen niet snap." Ze glimlachte vluchtig. En keek weer naar haar schoenen. Haar lievelingskleur. Ze fronste haar wenkbrauwen. "Ik heb geen lievelingkleur. Alle kleuren zijn mooi en hebben hun eigen schoonheid." Ze zei dit nogal vurig. Gauw nam ze wat gas terug. "Maar ik vind het wel een heel mooi kleur."

“Dat begrijp ik.” Ze knikte lichtjes, “het is ook iets onbegrijpelijks als je wakker wordt, opnieuw geboren.” Ze kon zich nog helder herinneren hoe heftig ze alles in het bos mee had gemaakt, hoe in paniek ze wel niet was geweest, omdat ze het ook niet begreep. “Ik hoop dat hij je die antwoorden heeft kunnen geven.” zei ze. “Ikzelf heb uiteindelijk één van mijn vaders oudste en beste vrienden vermoord.” Er verscheen een frons op haar voorhoofd toen het in pijn vertrokken gezicht van hun familiedokter door haar hoofd schoot. Ze had zichzelf verafschuwd toen ze begreep wat ze geworden was. Gelukkig vond ze de personen die haar er weer bovenop geholpen hebben.
Ze besloot haar beroepsknop maar uit te zetten. De spanning die het ondervragen opbouwde was niet echt prettig voor beide, en Anna kon lichtjes merken dat Chyta zich niet zo op haar gemak voelde. Bovendien was ze hier niet naartoe gekomen om te werken.

"Ik heb geen lievelingskleur.”had Chyta gezegd. Maar rood vond ze wel mooi. Rood, Anna kon voorkomen dat er een grimas op haar gezicht verscheen. Zelf was ze niet zo heel dol op die kleur, omdat het hun soort soms tot waanzin dreef. Ze knoopte er een betekenis aanvast.
“Ik ook niet.” deelde ze mee, en glimlachte terug.