A break please

Chyta glimlachte lichtjes naar Anna. Natuurlijk kon iedereen zijn eerste momenten wel nog herinneren maar waarschijnlijk was het veel en veel enger als je niks wist van ervoor. Zo'n gevoel had ze toch, niet dat ze het iemand kon vragen aangezien dat bijna nooit voorkwam. Misschien zelfs gewoon nooit. "Ja, ik heb er wel wat uitleg van gekregen waardoor ik niet zo krankzinnig was de eerste dagen, maar ik wist ongeveer wat ik mocht doen en wat helemaal verboden was, wel enkel het belangrijkste." Natuurlijk waren er nog veel dingen die ze niet wist na die korte conversatie die bijzonder negatief geeindigd was voor haar gesprekspartner. Ze had er wel spijt van dat ze dat zomaar had gedaan. Dat was dom geweest. Maar de eerste dag had je nog recht op fouten daarna niet meer. Vond zij. Zo praatte ze zichzelf goed. Alhoewel, ze stak niet echt meer veel moeite in dat hele zichzelfgoedpraten-project. Ze wist dat ze niet goed te praten was en leefde daarmee, want ja, wat kon ze anders doen. Ze hoopte eigenlijk een beetje dat Anna en zij nu zouden stoppen met praten over deze onbelangrijke -eigenlijk juist heel belangrijke- dingen. Ze voelde zich nog steeds niet helemaal comfortabel, deze situatie was haar te vertouwelijk geworden. Te vertrouwelijk met iemand die je niet kent was niet altijd goed om niet te zeggen slecht.
Ze glimlachte vrolijk toen Anna zei dat ze ook geen leivelingskleur had, dit was een veel leuker onderwerp, natuurlijk ging je met zulke onderwerpen ook niet echt iemand beter leren kennen of beginnen te vertrouwen maar ze praatte liever eerst even met iemand over keotjes en kalfjes voor het serieuzer werd. "Dan hebben we dat toch gemeenschappelijk." Nu grijnsde ze vrolijk. Alsof ze hun vorige onderwerp helemaal aan het vergeten was, nu ja, deels bande ze het wel uit haar gedachten, ze had zichzelf weer eens teveel blootgegeven aan een vreemde.

sorry voor deze veel te late post