Aan Edward denken

Bella liep rustig door het bos van Forks. Ergens in de verte kon je het open veld al zien. Bella zuchtte, dat was nog zo'n stuk lopen. Waarom kon zij niet sneller? Haar beste vrienden waren er al in een seconde, weer verliet een zucht haar keel. Het voelde niet goed om in haar eentje door het bos te lopen. Bella versnelde haar pas, dat deed ze meestal wanneer iets niet fijn voelde als ze ergens liep en ze wilde natuurlijk zo snel mogelijk op de open plek zijn. Ze keek op bij elke ritseling, misschien was het wel Edward. Bella probeerde de gedachte aan Edward uit haar hoofd te duwen, maar het wilde niet lukken. Voor hem zou ze alles willen doen. Ze deed nog steeds moeite om de gedachte aan hem weg te duwen. Eventjes keek ze om haar heen, naar de omgeving. Ze was bijna bij het open veld. Ze kon het veld met al zijn bloemen en plantjes al tussen de bomen door zien. Misschien was Edward daar. Waarschijnlijk niet, hij was vast bij zijn familie in hun enorme huis. Er klonk nog een ritseling dichtbij Bella, ze draaide zich om maar zag niets. Half en half had ze verwacht dat Edward achter haar zou staan, maar dat was niet zo. Echt stom van haar dat haar mobiel thuis lag, anders had ze Edward al lang gebeld of een sms gestuurd. Ze wilde bij hem zijn en niets anders. Die laatste ritseling was ze alweer vergeten en ze dacht na. Ze dacht na over de plek waar Edward zou kunnen zijn. Er kwamen een heleboel plekken in haar op. Ze zuchtte, daar dacht ook echt zij weer aan. Ze was zo in gedachten verzonken dat ze de omgeving even helemaal vergat...

Edward was al op het open veld allesins toch heel dicht bij. Hij zat in een van de bomen daar. Rustig keek hij over het gehele bos uit en rook opeens de geur van Bella. In een ruk keek hij naar beneden en zag haar silhouette langzaam maar zeker verschijnen op het veld. Meteen kroop hij zachtjes naar beneden en maakte zo weinig mogelijk geluid. Oke, ja er waren geluiden die van hem kwamen maar daar kon hij niet veel aan doen. Uiteindelijk bereikte hij de grond en keek vanuit de bossen naar Bella. Elke dag dacht hij aan haar, en elke nacht was hij bij haar in haar kamer, gewoon om haar schoonheid te kunnen zien. Toen ze even in gedachten verzonken leek te zijn schoot hij naar haar toe en zorgde dat hij op een ruime afstand van haar bleef staan. Haar geur, zo zoet, maar zo onbereikbaar. De tijd dat hij haar voor het eerst zag op school en nu lag toch wel best ver uit elkaar. Maar nog steeds bekoorde haar geur hem zo als die dat deed in het begin. Maar nu wist hij zich beter onder controle te houden. 'Bella,' Fluisterde de jongen zacht naar haar toe en streek dan zachtjes met zijn hand door zijn brons kleurige haren. 'Je moet echt minder aan me gaan denken hoor.' Zei hij voor de gein tegen haar en glimlachte kort naar haar toe.

Bella was bij het horen van Edward's fluwele stem meteen uit haar gedachten ontwaakt. Ze draaide zich om en keek naar hem. Haar hart begon harder te kloppen. Het was net zoals in het begin, elke keer begon haar hart harder te kloppen, leek de tijd stil te staan, vergat ze alles om haar heen, kreeg ze een gek gevoel in haar buik en wilde ze voor altijd bij hem zijn. Ze bleef een tijdje in zijn goudkleurige ogen kijken voordat ze wat zei. Zijn oogkleur was zo mooi, het leken net twee gouden juwelen die fonkelde in het maanlicht. Bella vergat bijna adem te halen en glimlachtte. 'Ik kan alleen maar aan jou denken,' zei Bella in een adem terwijl ze een stap dichter naar hem toe deed. Voorzichtig stak ze haar hand uit, om hem aan te raken en te kijken of hij het wel echt was en dat ze niet droomde. Ze voelde zijn arm en deed nog een stap dichterbij. 'Ik heb je zo gemist',' fluisterde Bella sloeg haar armen om Edward heen, om hem een knuffel te geven en hem vervolgens nooit meer los te laten. Ze drukte haar lichaam zachtjes tegen hem aan, ze kon niet dicht genoeg bij hem zijn voor haar gevoel. Ze ademde rustig maar haar hart klopte nog steeds snel. 'Ik had je echt lang gezocht en nu heb ik je eindelijk gevonden,' zei Bella in een adem tegen Edward. Plotseling kwam er een vraag in haar op. Ze liet Edward los en ging een klein beetje van hem afstaan, ze keek hem aan en vroeg glimlachend; 'Waar hing je eigenlijk uit?'. Ze dacht dat hij hier vast in de buurt was geweest, vast in een boom. Daar kon je goed zitten als je de boom tenminste in kon...

Edward keek haar aan en glimlachte even zacht meteen hoorde hij haar hart sneller slaan. Toen haar eerste stap naar hem toe zette bleef hij gewoon staan en keek haar met diezelfde liefdevolle blik die hij altijd had aan. Wel vond hij het maar dom dat ze geen adem meer leek te halen. Mensen hadden adem nodig, hij niet. 'Ik kan alleen maar aan jou denken,' Weer kwam ze dichter en ditmaal wou hij achteruit gaan maar haar hand lag al op zijn arm. 'Ik zal je maar moeten geloven zeker.' Zei hij tegen haar en grijnsde eventjes. Weer kwam ze dichter maar nog steeds bleef hij staan. 'Ik heb je zo gemist,' Fluisterde ze naar hem toe. Ze legde haar armen om hem heen en ook hij plaatste zijn koele handen op haar rug. Vroeger zou hij al hebben weg getrokken, maar nu liet hij het gewoon gebeuren. 'Ik jou ook Bells.' Fluisterde hij in haar oor en opeens kwam ze nog dichter staan bij hem. Maar het maakte niets meer uit hij legde zijn hoofd tegen het hare enkeek haar zo recht in de ogen aan. 'Ik had je echt lang gezocht en nu heb ik je eindelijk gevonden,' Kort fronste hij. Zij hem zoeken? Hem vond je zo makkelijk als je goed keek toch. 'Bella, blijf ademen alsjeblieft.' Zei hij tegen haar en een warme glimlach verscheen op zijn gezicht.

Bella keek Edward aan. Hij zei: 'Bella, blijf ademen alsjeblieft.'. 'Als ik ook een vampier was hoefde ik niet adem te halen,' zei ze zacht tegen hem, dit hadden ze al zo vaak besproken. Maar hij stelde die ene belachelijke voorwaarde. Ze moest hem trouwen en dan zou hij haar in een vampier veranderen. Ze huiverde bij de gedachte daaraan. Trouwen, bleh! Dacht Bella terwijl ze hem aankeek. Ze wist dat hij niet van gedachte zou veranderen, maar gaan zeuren leek zo aanlokkelijk. Bella duwde die gedachte weg en keek hem aan. 'Jacob denkt nog steeds dat het gevaarlijk is als ik bij jou in de buurt ben,' flapte Bella eruit. Ze wilde meteen dat ze haar mond gehouden had, want ze wist en dat Edward niet gevaarlijk was dat hij haar juist beschermde. 'Maar ik weet wel beter,' zei Bella daarna tegen hem. Ze glimlachtte even, bang dat hij anders zou denken dat ze het niet meende en het alleen maar zei om hem beter te laten voelen. Ze wachtte even met haar armen weer om hem heen te slaan. Haar blik gleed even naar het open veld. 'Zullen we naar het open veld toe gaan?,' vroeg Bella kort daarna aan Edward. Ze glimlachtte en wachtte even op zijn reactie...

'Als ik ook een vampier was hoefde ik niet adem te halen,' Edward keek even naar de grond en zuchte even diep. 'Bella, komop niet weer dat. Je weet wat mijn voorwaarden daar toe is.' Mompelde hij en keek haar weer aan. Ze moest met hem trouwen anders werd ze geen vampier. Hij wist ook wat zij daar van dacht, maar het was oftewel mens blijven en blijven ademe, oftewel trouwen en vampier worden. 'Jacob denkt nog steeds dat het gevaarlijk is als ik bij jou in de buurt ben,' Jacob, die gast stond echt bij alles tussen hun in. 'Jacob zegt zoveel.' Mompelde hij tussen zijn tanden door en zuchte even. Toen hij haar andere woorden hoorde glimlachte hij en streek zachtjes over haar wang en zuchte even diep. 'Ergens heeft hij wel gelijk, misschien ben je wel niet goed genoeg voor haar Edward.' Dacht hij peinzend, kort keek hij naar de lucht en zuchte even diep. Haar armen waren van hem afgezakt, maar het laakte hem niet echt zo veel uit. Hij was al blij dat hij haar weer terug had. 'Zullen we naar het open veld toe gaan?,' 'Is goed.' Zei hij zacht en stak zijn hand uit naar haar.

Bella luisterde naar Edward's stem maar zei niets terug. Vampier zijn leek zoveel mooier, dan was ze net zoals Edward en hoefde hij nooit meer voorzichtig bij haar te doen en dan zouden ze samen oud worden. Niet dat vampiers ouder werden, maar dan werd ze nooit gescheiden van Edward. Bella keek op, knikte naar hem en legde haar hand in zijn uitgestoken hand. Zijn huid was koud, kouder dan de buitenlucht. Even huiverde ze zachtjes. Haar hoofd stond een beetje naar de grond toegekeerd terwijl ze naar het open veld toeliepen. Zij werd met elke seconde ouder en Edward bleef hetzelfde, als haar verjaardag weer in zicht kwam was ze alweer ouder dan hem. Ze zag zichzelf als een oude vrouw van 60 jaar naast zo'n knappe jongen van 17 in een tuin zitten. Ze zuchtte, dat mocht niet gebeuren. Trouwen was ook geen optie, haar ouders zouden daar nooit mee in stemmen. Haar moeder: Renée zou daar nog het felst op tegen zijn. Bella zuchtte en keek om haar heen. Ze waren al op het open veld aan het lopen. Bella liet Edward's hand los en liet zich neervallen op het gras. Ze ging liggen op het gras en wachtte tot Edward naast haar zou komen liggen.

Edward keek haar een tijd aan en voelde dan haar warme hand op de zijne en zo wandelde de twee naar het open veld. Bella wilde een vampier zijn, ze wilde het zijn om met hem te kunnen trouwen. Maar hij wou niet dat ze haar familie en vrienden opgaf. Eens als ze een vampier was gingen ze toch trouwen. Dus waarom kon ze dat nu niet doen juist voor ze een vampier werd. Het zou zo veel mooier zijn. Ze zou er staan met al haar menselijkheid in haar, haar blozende wangen, de warmte die ze afgaf gewoon alles. Daarom wilde hij niet dat ze nu al een vampier werd. Dan was ze dat alles kwijt, ze moets nog even van haar leven kunnen genieten. Uiteindelijk liet ze zijn hand los en legde zich neer in het gras, rustig ging hij zitten en legde zich naast haar neer. Alleen steunde hij op zijn elleboog en keek zo naar haar prachtige gezicht. 'Bella, je weet dat ik van je hou hé, ik bedoel echt van je hou.' Fluisterde hij naar haar. Met zijn diepgouden ogen keek hij in haar warme bruine ogen die haar elke keer weer lieten stralen op zelfs momenten wanneer het niet hoefde.

Bella keek naar de blauwachtige hemel. De zon ging onder, althans dat leek zo. Bella dacht aan alle voordelen die het vampier zijn met zich meebracht en wat ze op moest geven, ze dacht eigenlijk meer aan de voordelen van het vampier zijn. Ze zuchtte en keek in Edward's goudkleurige ogen die haar liefdevol aankeken. Op zulke momenten vergat ze alles en leken alleen zij en Edward te bestaan. 'Bella, je weet dat ik van je hou hé, ik bedoel echt van je hou.,' klonk Edward's stem. Eigenlijk wist ze het niet, ze wist wel dat zij echt van hem hield maar dat hij van haar hield, daar had ze nog niet echt over nagedacht. Maar dat moest wel, hij zou toch niet tegen haar liegen? Ze knikte naar hem en fluisterde: 'Ik hou écht van jou, meer dan van iemand anders. Meer dan van mijn eigen leven...'. Ze keek hem liefdevol aan en glimlachtte. Ze pakte Edward's hand en hield die vast. Het voelde koud en warm tegelijk aan. Weer verscheen er een glimlach op haar gezicht. 'Zonder jou kan ik niet meer leven,' zei Bella heel zacht, even dacht ze aan die verschrikkelijke tijd dat Edward weg was, dat ze roekeloos deed en dat ze hem daardoor té veel pijn had gedaan. Bella kreeg pijn in haar hart als ze aan die tijd terug dacht. De glimlach verdween van haar gezicht en zwijgend keek ze naar de hemel boven hen...

Edward keek haar een tijdje aan en zuchte even diep. Bella moest gaan nadenken over wat ze wou in haar leven, of ze wel wou blijven leven en bij haar vrienden en familie zijn oftewel door het leven gaan als een monster. Dat was de juiste term, een monster was hij. Hun blikken waren voor enkele momenten in elkaar vastgeschroeid en dat deed zo goed. Zachtjes streek hij langs haar wang en liet zijn hand dan weer naast zich vallen en glimlachte heel kort waardoor de zachte kuiltjes in zijn wangen verschenen. 'Ik hou écht van jou, meer dan van iemand anders. Meer dan van mijn eigen leven...' Meer dan van haar eigen leven? Dat kon toch niet. Waarom hield ze niet van haar leven zoals elk ander normaal mens. Ach, ja echt normaal was je niet meer eens je met een vampier ging. En dan nog eens met een weerwolf als beste vriend was het normale helemaal uit je leven. Hij voelde hoe ze zijn hand vast greep, weer warm en koud tegelijk. Raar hoe twee aparte zielen toch zo verliefd konden zijn als hun. 'Zonder jou kan ik niet meer leven,' Hoorde hij haar zeggen. Meteen hoorde hij de woorden van Aro door zich heen gaan. Ditmaal huiverde hij. Aan die tijd wilde hij niet meer terug denken. De tijd waarin hij werkelijk dacht dat hij Bella voorgoed kwijt was, de tijd waarin hij zichzelf wou laten vermoorden om toch maar weer bij haar te kunnen zijn. Meteen verdween de glimlach van zowel zijn gezicht als het hare en zij keek ook weg. Edward legde zijn arm om haar heen en drukte een zachte kus op haar wang. 'Wees niet bang Bella, ik verlaat je niet meer, nooit meer.' Fluisterde hij zachtjes en trok haar zachtjes tegen zich aan.

[Ik ga film kijken, ik post af en toe.]

'Wees niet bang Bella, ik verlaat je niet meer, nooit meer.' fluisterde Edward. Bella bleef een tijdje naar de hemel boven hen kijken. Ze wist dat hij haar nooit meer zou verlaten, dat had hij al meerdere malen beloofd. Maar als ze terug dacht aan die verschrikkelijke tijd vergat ze Edward's belofte. Bella knikte naar hem. De hemel boven hen kleurde donkerder en Bella keek Edward aan. Hij kuste haar op haar wang en trok haar zachtjes tegen hem aan. Dit keer huiverde ze niet van de kou die tegen haar aan drukte. Ze keek hem aan drukte zachtjes een kus op zijn mond. Bang dat hij het niet zou toestaan drukte ze haar hoofd tegen zijn borst aan. Ze verstrengelde haar vingers met zijn vingers. 'Moet je binnenkort weer jagen met je broers?,' vroeg Bella plotseling aan Edward. Ze wilde niet dat hij wegging, dat hij haar heel eventjes alleen zou laten. Dat was heel egoïstisch, dat wist ze zelf ook. Maar ze was zo bang dat er iets met hem zou gebeuren, bang dat zij en Edward gescheiden zouden worden. Ze keek hem weer in zijn goudkleurige ogen aan en wachtte op antwoord. Haar vingers waren nog steeds verstrengeld met zijn vingers. Het voelde allemaal zo vertrouwd en fijn om met Edward samen te zijn, daarom had ze ook die vraag gesteld...

Edward keek haar aan en merkte de knik dan ook meteen op. Toen het donkerder werd voelde hij een zachte kus op zijn lippen maar daarna plaatste ze haar hoofd tegen zijn borst en verstrengelde hun vingers in elkaar. Zachtjes gaf hij haar een kus op haar hoofd en keek dan ook naar de donkere hemel boven hun. 'Moet je binnenkort weer jagen met je broers?,' Edward keek even op en fronste even. Binnen kort zou hij weer moeten jagen inderdaad. 'Binnenkort wel, maar lang zal het niet duren dan. Ik wil zo snel mogelijk terug zijn voor jou.' Zei hij zacht tegen haar en glimlachte eventjes. Hij wist dat ze niet wou dat hij vertrok, omdat ze bang was dat er dan wat zou gebeuren met hem. Maar dat zou niet zo zijn. En Emmet zou hem altijd gaan beschermen eveneens als Jasper.



[Adiue inspiratie damn]

Bella keek hem aan, ze wist dat hij niet loog en dat hij zo snel mogelijk terug zou willen gaan. Als zij ook een vampier was had ze mee kunnen gaan. Zachtjes schudde ze haar hoofd, haar egoïstische gedachten mochten dit moment niet verpesten. Ze keek Edward weer in zijn goudkleurige ogen aan en kon geen zinnig woord uitbrengen. Edward was gewoon té mooi om lang naar te kijken, derest van zijn familie had dezelfde prachtige goudkleurige ogen. Bella zuchtte van verlangen, ze wilde hem kussen maar hij zou het vast weer te ver vinden gaan en hij zou het niet toestaan. Hij dacht dan waarschijnlijk dat hij zich dan niet kon inhouden, en haar pijn zou doen. Dat zou hij toch niet doen, maar om hem het gemakkelijk te maken hield Bella zich in en verdrong ze de neiging om hem te kussen. Het genoegen nemen om in zijn armen te liggen was ook al voldoende. Bella sloot haar ogen en luisterde naar de geluiden naar de geluiden in het bos achter hen. De drang om hem te kussen werd nu zo groot dat ze heel voorzichtig haar gezicht naar zijn gezicht toebewoog om hem een kus te geven. Ze deed haar ogen weer open en ze keek Edward aan. Even overwoog ze om hem te kussen, maar ze deed het niet. Bang dat hij zijn hoofd zou wegdraaien en haar zou afwijzen, ze wist niet waar ze die gedachtes vandaan had maar ze dacht het toch echt. Een korte zucht verliet haar keel...

Edward keek haar aan en zuchte diep. Hij wenste dat hij niet weg moest gaan, dat hij gewoon bij haar zou kunnen blijven en bij haar zou kunnen zijn als ze hem nodig had. Toen ze hem weer aan keek glimlachte hij en streek hij zachtjes over haar rug en ademde even diep in. De geluiden van het bos bereikte beide hun gehoor en het deed hem heel even wegdromen. Tot hij merkte dat Bella zich dichter naar hem toebewoog met haar gezicht. Edward keek haar aan en zag dat ze haa ogen weer opende, en hem dan toch niet kuste. 'Bella, je weet toch waarom ik zo voorzichtig ben. Als ik mijn zelfbeheersing verlies gebeuren er dingen met jou die ik niet wil. Ik zou je pijn doen.' Fluisterde hij heel zacht en trok haar dichter tegen zich aan en drukte een hele zachte, maar korte kus op haar lippen en zuchte diep.Hij wou dat het anders was geweest maar dit was zo niet, allesins nog niet. Eens ze een vampier was zou ze tegen alles kunnen wat hij deed bij haar. Dan was er gen kans dat hij haar zou kunnen vermoorden of wat dan ook. Edward trok haar nog dichter tegen zich aan en hield zich nog goed in, hij wou haar niet nog meer pijn doen dan hij al eens gedaan had door gewoon te verdwijnen. 'En trouwens als ik weg ben kun je naar Jacob toe.' Zei hij tegen haar. Het was een grap, allesins hij probeerde het zo te laten klinken. Maar hij moest zelf zijn best doen om Jacob's naam normaal uit te spreken.

Bella zuchtte en antwoorde: 'Ik weet het, maar...'. Ze maakte haar zin niet af en keek hem alleen aan. Ze sloot haar ogen toen hij haar kuste, de kus was heel zacht en kort. Wel lang genoeg om haar behoefte te stillen. Ze zuchtte tevreden en deed haar ogen weer open. 'En trouwens als ik weg ben kun je naar Jacob toe.' Zei Edward tegen haar. Hij bedoelde het als grap en sprak Jacob's naam redelijk normaal uit. Meestal was Jacob 'de hond', of iets dergelijks. Ze glimlachtte en zei op een plagerige toon; 'Jacob doet tenminste niet zo voorzichtig'. Er verscheen een grijns op haar gezicht. Jacob was alles behalve voorzichtig, maar hij was aardig en had haar vaak geholpen. Ze dacht terug aan de tijd dat ze bijna heel de dag bij Jacob thuis in de garage of in de omgeving in La Push was. Snel verdong ze die gedachte om niet aan dat ene te denken, dat ene waarin zij en Edward allebei pijn hadden. Ze keek naar Edward en vroeg met een grijns: 'Weet jij waarom Charlie jou niet kan uitstaan, maar Jacob wel? Jij kan gedachten lezen.' Bella wachtte nieuwsgierig op antwoord en draaide met haar vrije hand een pluk haar rond...

Edward keek haar aan en hoorde haar woorden, de maar kon hij natuurlijk al zelf gaan invullen. Maar hij deed daar zelfs geen moeite meer voor. 'Jacob doet tenminste niet zo voorzichtig' Zei ze opeens heel plagerig tegen hem en meteen keek hij haar met een koele blik aan. 'Die was niet grappig. En Jacob doet zo omdat hij roekeloos is en hij moet niet zo voorzichtig zijn als ik, ik ben niet zo als hem en je weet het.' Zei hij tegen haar en snoof even. Die was helemaal niet grappig geweest, hij kon zich niet laten gaan omdat het haar de dood zou kunnen betekenen. Edward staarde een lange tijd naar de bomen om hun heen en slaakte een diepe zucht, hij wist dat hij zoiets had kunnen verwachten maar toch. Op de een of andere manier deed dit hem ook pijn. 'Weet jij waarom Charlie jou niet kan uitstaan, maar Jacob wel? Jij kan gedachten lezen.' Kort fronste hij naar haar en schudde zijn hoofd lichtjes geirriteerd. 'Hij kan het ook, alleen niet op mensen. En Charlie kan hem uitstaan omdat hij hem al langer kent als mij.' Bromde hij en keek haar even aan en zuchte weer eens.

Bella hield zich stil, Edward vond het dus niet grappig. Nee, natuurlijk was Edward niet zoals Jacob, niemand was zoals Edward voor haar was. Ze zuchtte even, ze wilde dat Edward niet zo voorzichtig met haar hoefde te doen. Als zij ook een vampier was hoefde hij nooit meer voorzichtig te doen en waren ze voor altijd samen. Maar zij en Edward hadden al zo vaak besproken waarom ze pas vampier mocht worden onder één voorwaarde. Bella dacht daar verder niet meer over na, ze maakte haar vingers uit hun verstrengeling los en keek Edward aan. De woorden van Edward gleden langs haar heen, als teken dat ze het verstaan had knikte ze maar even. 'Ik wilde je niet boos maken,' fluisterde Bella heel zacht en ze sloeg haar ogen neer, ze wilde hem niet aankijken. Misschien was hij wel helemaal niet boos en dacht ze alleen maar dat hij boos was. Ze zuchtte even en legde haar hoofd weer tegen Edward's borst aan. 'Ik dacht dat hij alleen de gedachten van andere wolven uit de Quileute roedel kon horen,' zei Bella zacht tegen Edward. Jacob had haar verteld dat hij de gedachten van andere leden van de Quileute roedel kon horen als hij in zijn wolvengedaante was...

Edward keek een tijd naar de bomen achter hun en keek haar dan weer aan. De iets of wat kwade Edward was weer verdwenen en had plaats gemaakt voor de liefdevolle jongen. Hij voelde dat ze haar vingers losmaakte en zuchte even diep. 'Ik wilde je niet boos maken,' Dan sloeg ze haar ogen neer, dit deed hem pijn nu had hij een raar schuldgevoel in zijn buik. 'Bells het geeft niet, ik had niet zo mogen reageren het spijt me.' Fluisterde hij zacht en voelde dan haar warme hoofd weer op zijn borst. Zachtjes plaatste hij zijn hand op haar hoofd en streek even door haar haar. 'Ik dacht dat hij alleen de gedachten van andere wolven uit de Quileute roedel kon horen,' Edward haalde zijn schouders op en keek naar de donkere lucht boven hun. 'Hoe is het trouwens met Charlie?' Vroeg hij opeens helemaal uit het niets. Tuurlijk wist hij dat Charlie hem niet mocht, hij had Bella al eens pijn gedaan en waarschijnlijk kon die man daar niet tegen. Welke vader zou dat wel kunnen?

Bella keek hem aan en wilde zeggen dat hij zich niet hoefde te verschuldigen, maar er kwam geen geluid uit haar mond. Nu had ze hem weer pijn gedaan, ze deed hem de hele dag pijn. Zij moest zich verondschuldigen. Ze wist dat Edward haar verondschuldigingen niet zo aannemen dus besloot ze om maar niks te zeggen. Bella voelde Edward's koude hand door haar haar strijken. Het voede fijn en vertrouwd. Ze ademde kalm in en uit en hoorde opeens een vraag van Edward uit het niets. Hij vroeg hoe het met Charlie ging, Bella keek hem aan. Waarom vroeg hij dat? Ze legde haar hoofd weer tegen Edward's borst aan en zei: 'Het gaat goed met hem,'. Edward keek naar de donkere lucht boven haar en hijzelf, zij keek er ook naar. Ze moest opeens denken aan de familie van Edward, de Cullen's. 'Hoe gaat het eigenlijk met Esmé en Carlisle? En met derest van je familie, natuurlijk,' vroeg Bella rustig aan Edward, ze had zijn familie al een tijdje niet gezien en was beniewd hoe het met Esmé ging. Esmé was namelijk altijd zo aardig, derest van Edward's familie ook maar bij Esmé viel het extra veel op...

Edward keek haar nog even aan en glimlachte zachtjes naar haar. Voor hem was het niet meer zo moeilijk om zich in te houden bij haar. Hij was het al gewoon geworden. Kort dacht hij aan de weerwolf die een mens had vermoord, nog steeds wist hij niet goed waarom. Daarvoor moest hij nog naar Jacob of Joan. 'Gezellig een theekransje met die 'honden'.' Dacht hij inzichzelf en snoof even geirriteerd. 'Het gaat goed met hem,' Het ging dus allemaal goed, geen rare wendingen in zijn leven. 'Mooi omdat te horen.' Zei hij kalm en richte dan zijn blik weer op de donkere hemel. Even speurde hij die af, alsof hij daar iets zou vinden wat abnormaal was, alles was hier bijna abnormaal maar hij wilde iets nieuw ontdekken. 'Hoe gaat het eigenlijk met Esme en Carlisle? En met derest van je familie, natuurlijk,' Met zijn familie? 'Wel daar gaat het goed mee, Esme mist je trouwens eveneens als Alice.' Zei hij tegen haar en glimlachte even. Iedereen miste haar in het huis, ze was al familie van hen sinds hij haar voor het eerst meebracht naar huis. Kort dacht hij aan de tijd met James en even staarde hij pijnlijk naar de grond. Bella was bijna dood geweest door zijn toe doen.

[Ben even studeren.]

Bella glimlachtte even kort en keek hem aan, zijn goudkleurige ogen speurde de donkere hemel af. Alsof hij iets zocht, iets wat daar niet thuis hoorde. 'Wel daar gaat het goed mee, Esme mist je trouwens eveneens als Alice,' klonk Edward's stem, daarna liet hij een glimlach aan haar zien. Ze glimlachtte terug, niet dat het leuk was dat ze gemist werd, maar ze glimlachtte altijd terug als Edward of Jacob naar haar glimlachtte. 'Zal ik binnenkort weer eens langskomen bij jullie?,' vroeg Bella aan Edward, ze wist dat ze ging langskomen maar ze vroeg het gewoon even aan Edward. Eigenlijk liet ze merken dat ze langs ging komen. Ze had al een tijdje niet met Esme en Alice gepraat. Ze keek naar Edward en zag dat hij pijnlijk naar de grond staarde. Ze wist niet waarom hij naar de grond staarde, maar ze ging er zich maar niet mee bemoeien. Misschien deed ze hem dan nog meer pijn, en dat wilde ze niet. 'Zijn er nog belangrijke dingen gebeurd die ik wil weten?,' vroeg Bella toen nieuwsgierig aan hem, misschien was er wel helemaal niks gebeurd. Maar je kon het nooit weten en er gebeurde zoveel gekke dingen nu ze omging met vampiers en weerwolven...

Nog steeds keek hij rond of hij enige vorm van bedreiging zag tegen Bella. Ook lette hij nu op elk geluid maar nee, niets. Niet vormde een bedreiging naar Bella toe op het moment. En daar was hij gelukkig mee. Met een zachte glimlach keek hij het meisje van zijn dromen aan. 'Zal ik binnenkort weer eens langskomen bij jullie?,' 'Waarom heb ik zo'n flauw vermoeden dat ik je toch niet kan tegenhouden. Je bent welkom wanneer je maar wilt.' Zei hij tegen haar en streek zacht langs haar wang en keek haar dan weer aan. De pijn van net was verdwenen en had plaats gemaakt voor een warme blik. 'Zijn er nog belangrijke dingen gebeurd die ik wil weten?,' Kort beet hij op zijn onderlip en dacht even na. Als ze het wist zou ze zelf op Jacob afgaan, maar als ze het niet wist zou ze toch blijven vragen bij hem of bij Alice. En liegen kon hij al niet bij haar. 'Wel, overlaatst is er een man van zijn balkon gevallen zomaar uit het niets. Een van de mensen zit op de school en ze zei dat ze weg moest dus ik ging haar achterna, net toen we bij haar huis waren rook ik de geur van een weerwolf. Toen we aankwamen lag de man dood op een brancard, hij had een schedelbreuk, en vanop zo'n hoogte kan dat al niet gebeuren. Dus ik weet bijna zeker dat een van de weerwolven hier achter zit.' Zei hij tegen haar en keek haar even afwachtend aan. Haar reactie hierop wist hij niet, maar nu wist hij wel dat Jacob hiervan zou horen.

Bella sloot haar ogen. Het voelde fijn om in Edward’s beschermende armen te liggen, het voelde veilig en bij Edward was ze het veiligst op de hele wereld. Tevreden verstrengelde ze haar vingers weer met die van Edward. Ze glimlachte, ze wist dat ze welkom was bij bij de familie Cullen, maar om het nog een keer te horen was ook fijn. Als een soort bevestiging dat zij welkom bij hun was. Bella opende haar ogen en keek naar Edward. Hij beet op zijn lip, er was dus iets gebeurd. Aandachtig luisterde Bella naar Edward. Er was dus een man van een balkon afgevallen, die man had een schedelbreuk en een van de weerwolven had er wat mee te maken. Bella knikte als bevestiging dat ze het begreep. Ze dacht meteen aan Jacob, maar hij zal dat niet gedaan hebben. Hij zou geen onschuldige mensen vermoorden. 'Jacob heeft het niet gedaan,' zei Bella op een fluistertoon terwijl ze Edward serieus aankeek. Jacob mocht gewoon niet een onschuldig mens vermoorden, dat mocht niet. Bella ademde even rustig uit en keek naar Edward, wachtend op zijn reactie. 'Wie denk jij dat het gedaan heeft, Edward? Jacob toch niet?,' vroeg Bella kort daarna bezorgd aan Edward, ze verwachtte dat hij het wel wist. Beter gezegd hoopte ze dat...

Edward keek haar bedenkelijk aan en zuchte even. 'Jacob heeft het niet gedaan.' Hoorde hij haar fluisteren. Dat wist hij ook wel, zo roekeloos was die nu ook weer niet om zomaar mensen te gaan vermoorden. Dat wist hij wel ongeveer. 'Wie denk jij dat het gedaan heeft, Edward? Jacob toch niet?,' Edward schudde zijn hoofd. 'Jacob deed het niet, dan had ik zijn geur geroken en niet die van onze onbekend. Het was een weerwolf, meer weet ik niet Bella, maar Jacob was het niet.' Zei hij kalm tegen haar en dacht even na. Het moest een van die andere zijn, een die niet bij de roedel van Sam hoorde. Een aparte familie, een aparte horde weerwolven. Hij kende maar een weerwolf die niet in de roedel zat en dat was Joan, maar er waren er hoogstwaarschijnlijk veel meer. Meer dan degene die hij al had gezien of geroken. 'Zorg dat Jacob dit weet, dan kan hij die wolf gaan zoeken, en moet ik niet op theekransje met hun.' Zei hij tegen haar en keek weer kalm in haar ogen. Ze was bang, bang dat Jacob dit toch had gedaan, bang om te horen dat haar beste vriend een weerloos mens had gedood. Maar nee, daarvoor was zelfs Jacob te voorzichtig.

Bella keek hem aan, Jacob was het dus zowieso niet. Edward zei dat Jacob dit moest weten, ze knikte naar hem. Als de weerwolven zelf uitzochten wie het gedaan had waren Edward en zijn familie niet met dat probleem niet mee opgescheept. Bella kende geen weerwolven die niet bij de Quileute roedel zaten, dus kon ze ook geen vermoeden hebben van wie het gedaan had. Als Jacob in gevaar kwam, alleen omdat zij hem had verteld dat er een wolf is die onschuldige mensen vermoord, dan zou ze het hem niet vertellen. Alleen om hem een beetje te beschermen. Ze zuchtte even en keek Edward aan. 'Jij gaat die wolf toch niet zelf zoeken, als Jacob de wolf niet gaat zoeken?,' vroeg Bella op een fluistertoon aan Edward. Ze wist dat hij sterk genoeg was om die wolf aan te kunnen, maar het idee dat haar Edward met een wolf aan het vechten was stond haar niet aan. Ze keek hem in zijn goudkleurige ogen aan, hij was zo kalm net nu de familie Cullen of\en de Quileute roedel moest ingrijpen om het slachtofferaantal niet hoger op te laten lopen. Ze wist ook dat Jacob de wolf zou gaan zoeken, maar dat wilde ze eigenlijk niet. Ze wilde niet dat haar vrienden kans op gevaar liepen. Bella zuchtte even en wachtte op antwoord, dat hij zou zeggen dat hij zich er niet mee zou bemoeien. Heel egoïstisch was dat van haar, maar ze wilde het toch echt. Haar blik gleed weer even naar de donkere hemel boven hen, in de donkere hemel zag alles er rustig en niet gevaarlijk uit. Even later legde ze haar hoofd weer tegen Edward's borst aan, zo kon ze uren blijven liggen ookal was er nu iets belangrijks aan de gang. Zwijgend dacht Bella na...

[ Inspiratie is gone -_- ]