Finding a place to get wonderfully lost

Dakotah slenterde door het reservaat. Het was voorjaarsvakantie en licht uitgedrukt, ze verveelde zich dood. Toen ze dat vanmorgen verkondigd had –met de nodige klagelijke zuchten- tegen haar moeder, had die vrolijk met gruwelijke dingen als huiswerk voorbereiden, kamer opruimen en helpen in het huishouden in de rondte beginnen strooien. Kodah had zich dan maar wijselijk uit de voeten gemaakt, voor haar moeder haar die verschrikkingen ook daadwerkelijk deed ondergaan. En nu was ze hier. Ze wist niet precies waar ze zich bevond, maar het zilte aroma van de zee vertelde haar dat ze niet ver van de kust verwijderd was.

Het eeuwige wolkendek dreef dreigend boven het bos, maar Dakotah wist dat ze van regen niets te vrezen had. Vanmiddag in elk geval niet. Een extra handigheidje, die gevoeligheid voor verandering van het weer. Ze richtte haar hoofd op en probeerde door de masse groene bladeren te kijken. Ze wou de lucht zien. Ze had twee opties:

1. Het strand.
Neen. Ze wist niet waarom ze het wist, maar ze wist dat ze nu niet naar het strand wou. Daar had ze enkele goede redenen voor. Ten eerste: het was goed weer, nu ja, goed weer voor La Push, en dat op zich was helemaal geen reden om niet naar het strand te gaan, maar goed weer betekende veel volk op First Beach. En ze wou geen gezelschap. Tenminste niet dat soort gezelschap. Ze zuchtte. De tweede reden was dat ze gewoon geen zin had om naar het strand te gaan. Ze was er al zo vaak geweest. Het rotsige strand sprak haar op het moment helemaal niet aan. Moest er nu een echt strand, een zandstrand zijn, graag. Maar nee, bedankt.

2. Het bos.
Aanlokkelijker dan de vorige optie. Maar toch. Sinds ze een weerwolf was geworden, was het bos haar tweede thuis geworden. Heel vaak had ze, gewoon omdat dat goed voelde, in het bos gaan rennen. Dus ook niet volledig wat ze wou.

Een rommelende grom wurmde zich van tussen haar tanden vandaan. Het hield totaal geen steek dat ze boos werd. Waarom werkte alles tegen vandaag? Toen ging er een lichtje branden. Ze had nóg een optie. De getijdenpoelen. Oké, het was half strand, maar het was eeuwen geleden dat ze de plasjes die door de getijden grillige zee had achtergelaten bezocht had. Het zou haar ook aan niets herinneren dat ze zich niet wilde herinneren en haar aandacht afleiden.

Met ferme pas liep Kodah naar de poelen die haar altijd al hadden gefascineerd. Ze zocht een overhangende rots uit en ging zitten terwijl ze vooroverboog om de boeiende wateren te aanschouwen.

Niet veel verderop liep een meisje met bruin haar en vrolijke, bruine, fonkelende ogen. Flower gaapte even. Ze liet haar hand voor haar mond zakken. School kon toch soms zo vermoeiend zijn. Gelukkig hadden ze nu vakantie, ook al verveelde ze zich een beetje. Ze had zin om Paul op te zoeken. Ze hoefde alleen maar zijn geur te volgen en dan zou ze naar hem toe kunnen. Ze bloosde even als ze aan hem dacht en voelde dat haar bloed sneller door haar lichaam gepompt werd. Ze wierp een blik op een zwartharig meisje dat niet ver van haar vandaan was. Flower trok haar wenkbrauw op. Leuk! Misschien was het leuk gezelschap om even naartoe te gaan! Flower glimlachte en liep toen op het meisje af. Voorzichtig klom ze ook op een rots, dat nabij gelegen het meisje was. Ze keek naar het meisje, maar wist niet zo'n goede openingszin. Ze kende het meisje niet, had haar nog nooit gezien. Voorzichtig trok Flower de aandacht. Toen de wind haar kant opwaaide en de geur van het meisje meenam, rook Flower al meteen dat het een van haar soort was. 'Hallo,' zei Flower vriendelijk. Als het een van haar soortgenoten was, dan zou het converseren makkelijker kunnen gaan, net zoals bij Paul. Flower strekte zich een beetje uit, waardoor haar nek en haar rug protesterend begonnen te kraken. Flower kneep haar ogen even dicht om dit te negeren en keek weer naar het meisje. Het was een mooi meisje. Haar zwarte haren vielen mooi over haar gezicht heen. Flower was meer van het bloemkleurige soort. Ze kon niet ontkennen dat ze veel van bloemen hield - misschien hadden haar overleden ouders een soort gave gehad, wat namen betrof - en vond het dus ook af en toe leuk om een bloem in haar haren te stoppen. Flower keek naar het meisje en schoof langzaam wat dichter in haar buurt. De wind werd langzaam harder en Flower vermoedde dat er morgen regen zou vallen.

Dakotah zat nog niet zo gek lang naar de poel te staren toen een licht geritsel haar waarschuwde dat ze gezelschap had. De wind bracht een muskusachtige geur met zich mee. Een weerwolf. Dat was een opluchting…Maar ook een teleurstelling. Het was geen gewoon mens, dat was een groot pluspunt. Kodah had niet de zin of de energie om erg te letten op haar woorden en vreemde dingen te verklaren, als ze die op zouden merken. Maar het was niet de weeïg zoete geur die ze gehoopt had te ruiken. Kodah scheurde haar blik los van de biotoop en keek naar het meisje. ‘Hallo’ klonk het vriendelijk.

Het meisje dat naast haar zat was haar totaal onbekend, voor zover ze zich kon herinneren had ze haar nog niet eerder gezien. Naar de indiaanses schatting was het meisje ongeveer even oud als zijzelf. Vreemd toch dat ze haar nog nooit had gezien…Plots hoorde Kodah een onheilspellend gekraak. Wat was dat? Ze maakte zich er niet al te lang druk om, want ze besefte ineens dat ze het meisje liet wachten. ‘Hoi… Ik ben Dakotah,’ mompelde ze aarzelend. ‘Kodah voor de vrienden’ voegde ze er met een glimlach aan toe. ‘Ben je nieuw hier? Ik geloof niet dat ik je ooit al tegen het lijf ben gelopen en ik woon hier toch al vanaf mijn geboorte…’ De woorden stroomden uit Kodahs mond, tot ze hem dichtdeed.

Woordenwaterval. Jep. Dat klonk helemaal als Dakotah. Straks joeg ze die meid nog weg. En dat wou ze niet. Ze had bewust het strand vermeden om geen mensen tegen het lijf te lopen, maar dit was niet vervelend. Ze voelde zich vreemd op haar gemak bij de andere weerwolf. Waarschijnlijk net omdat die een weerwolf was. Ze had niet beseft dat ze in feite nood had aan gezelschap, tot ze daadwerkelijk gezelschap had gekregen. Ze richtte haar blik op de oneindigheid van de zee in afwachting tot de ander antwoordde.

Vriendelijk keek Flower naar het meisje, dat zichzelf als Dakotah voorstelde, een mooie naam. Ze grijnsde even. Zou ze haar dan al Kodah mogen noemen? Flower besloot gewoon geen namen te gebruiken, dat was nog altijd het slimste wat je doen als je iets niet zeker wist. Maar waarom zou het meisje dat er dan ook bij zeggen? Flower keek naar Dakotah. 'Ik woon hier al sinds mijn geboorte,' lachte Flower vriendelijk. Ze had het meisje ook nog nooit gezien. Best vreemd, eigenlijk, want ze was toch wel veel in het bos en ook op het strand van La Push. Gelukkig had ze nu een eigen huisje. Het was niet veel, maar je kon je er wel fatsoenlijk douchen en eten maken als je wou. Dus voor leefomstandigheden was het prima. Flower schudde haar gedachtegang even helder en keek vrolijk naar het meisje. 'Dan hebben we elkaar nu ontmoet,' zei Flower vrolijk, terwijl haar diareekleurige (XD) begonnen te fonkelen. Ze grijnsde even naar Dakotah. Ze schatte haar zo rond de zeventien. Misschien ging ze ook nog wel naar school. Iedereen was tenslotte leerplichtig tot z'n achttiende, helaas. Vrolijk keek Flower naar het meisje. Nee, haar oogkleur was niet diareekleurig, het was meer een kleur van melkchocolade. Dat vond ze ook trouwens veel beter passen. Ze besloot aan het andere maar niet meer te denken. Flower keek vrolijk naar Dakotah. 'Zit jij ook op Forks High School?' vroeg ze, terwijl ze haar hoofd even schuin hield. Ze glimlachte vriendelijk. Onwillekeurig moest ze even aan Paul denken, maar schudde hem weer uit zijn gedachten. Dadelijk zou ze nog belangrijke informatie missen en maakte ze blunders. Dat zou wel typisch iets voor haar zijn. Ze dacht weer terug aan de dag met Paul en een automatische glimlach kwam op haar gezicht. Flower vermande de glimlach naar een gewone vriendelijke, niet naar een verliefde. Ze had haar inprent op hem geplaatst. Ze slikte even. Ze keek weer naar Dakotah en probeerde haar concentratie bij dit aardige meisje te houden.

'Ik woon hier al sinds mijn geboorte,' lachte het meisje. Vreemd dat ze elkaar niet eerder tegengekomen waren… Maar ja, je kon nu eenmaal niet iedereen kennen. 'Dan hebben we elkaar nu ontmoet.' Een giechel ontsnapte aan Dakotah. Ze kon de logica van dit meisje wel waarderen. ‘Klopt helemaal,’ zei ze nog zachtjes nagniffelend. Haar blik schoot even naar haar gezicht om te peilen of ze haar gegiechel niet slecht opnam en weer terug naar de horizon.

'Zit jij ook op Forks High School?' Dat was een makkelijke. ‘Ja, ook al heel mijn leven… Of toch zo ongeveer, zo lijkt het wel meestal. De dagen duren erg lang als je lessen moet volgen,’ glimlachte Kodah. Ze wist nog steeds niet de naam van het meisje. Ze had gehoopt dat nadat ze zichzelf had voorgesteld, een voorstelling van de ander automatisch zou volgen. Niet dus. Ze vond het niet erg, het was alleen nogal onhandig. Maar hoe kon ze het beleefd en niet negativiserend –was dat wel een woord?- vragen? Ze liet haar grijze cellen even op dreef komen. ‘Wat was je naam ook alweer?’ kwam er uiteindelijk uit. Het was niet het beste waarschijnlijk, maar goed genoeg. Ze keek het meisje opnieuw afwachtend aan terwijl haar gedachten -alweer- afdwaalden naar Akai. Ze was zich ervan bewust dat er een wazige blik in haar ogen lag dus knipperde ze een paar keer en haalde een hand door haar haar. Hier blijven Kodah…

Flower grijnsde. Ja, dat kon inderdaad wel waar zijn. Nu ze wist dat Paul niet op die school zat, zouden de dagen alleen maar langer duren. Soms had ze lef en was ze naar hem opzoek, maar soms wou ze hem niet vinden omdat ze wist van zichzelf dat ze weer zou blozen en dan hield ze zich zo afzijdig mogelijk van het bos. Maar je zou iemand altijd vinden, ook al zou je dat niet willen. Flower schrok op. Ze bloosde. Dat was een beetje stom van haar. 'Ik heet Flower, sorry,' zei ze, waarna ze een beetje flauwtjes naar het meisje glimlachte, alsof ze daarmee de schuld kon afbetalen. Ze probeerde haar aandacht volledig bij het meisje te houden, wat soms nogal moeilijk ging. Het was moeilijk om niet aan je inprent te denken en vooral al om niet bij hem te willen zijn. Maar soms zou je de dagen ook zonder hem moeten slijten, anders ging je het niet halen. Flower keek op naar het meisje. Nu was ze weer een beetje weggedommeld. Flower, blijf nu gewoon even bij de les! strafte ze zichzelf toe, waarna ze het meisje aankeek en haar gedachten weer helder schudde. 'Welke les heb je als de vakantie gedaan is, die maandag?' vroeg ze, waarna ze vond dat ze het niet echt duidelijk geformuleerd had, maar ze zou wel zien of het meisje haar begreep of niet. Dakotah kon haar nog altijd om verduidelijking vragen. Ze moest zich eens aanleren dat ze Dakotah gewoon Dakotah noemde en niet steeds 'het meisje'. Als Flower zichzelf zoiets eenmaal aanleerde, gebruikte ze het ook vaak. Flower keek naar Dakotah, terwijl haar gedachten opnieuw naar Paul gingen. Hij had waarschijnlijk niet aan haar gezien dat ze een inprent op hem geplaatst had, anders had hij er echt wel over gesproken. Wie ging er dan ook bij de eerste ontmoeting een inprent plaatsen op iemand? Haar vader had vroeger gezegd dat dat gewoon gebeurde, of je het nu wou of niet.

De gedachte aan haar vader riep treurige herinneringen op en Flower focuste zich opnieuw met alle kracht op Dakotah, op wat ze zei of op eventuele vragen. Het zou niet helpen dat ze bleef nadenken over haar vader. Flower sloot haar ogen weer even en kreeg de pijnlijke herinneringen gelukkig weer even uit haar hoofd, zo snel als ze gekomen waren, waren ze ook weer verdwenen. Flower opende haar ogen en haar ogen fonkelden weer vrolijk, alsof een pijnlijke herinnering nooit ter plaatse was gekomen bij haar, wat ze ook liever zo hield. Ze keek vrolijk naar het meisje, terwijl ze haar hoofd een beetje scheef hield. 'Echt waar, het saaiste vak wat er is is toch echt wiskunde,' zei Flower toen lachend, terwijl ze Dakotah vrolijk aankeek en de pijnlijke herinneringen ver achter in haar hoofd duwde. Vandaag was het de dag om te praten en om vrolijkheid te hebben, niet om te treuren om dingen die al lang geleden gebeurd waren en nu ver in haar hoofd zaten. Toch wist Flower dat ze er straks, als ze in bed lag, er wel weer last van zou gaan krijgen en dat ze dan ook wel zou huilen, ook al wou ze dat niet. Ze kon het gewoon niet vermijden. En nu moet je echt ophouden, Flower! Wil je soms dat Dakotah ziet hoe verdrietig je bent? Trouwens, je bent een vrolijk mens! dacht ze een beetje geïrriteerd en Flower keek snel voor zich. Hoe minder ze tijdens rottige momenten naar Dakotah keek, hoe minder die door kon hebben. 'Ik vind vakantie ook wel fijn,' grijnsde ze, waarna ze naar Dakotah keek en vrolijk grijnsde. Vakantie was in ieder geval fijner dan op school zitten en proberen de saaie lessen door te komen. Flower keek op naar de lucht. Het was bewolkt geworden, in de tussentijd. Of was het dat al de hele dag? Flower wist het niet meer.

'Ik heet Flower, sorry,' zei het meisje. ‘Geeft niks,’ grijnsde Kodah. Flower ging direct verder door te vragen welke les ze had als de vakantie gedaan was. Dakotah’s wenkbrauwen trokken samen in een nadenkende frons. Welk vak hadden ze ook alweer? Ze wist het niet eens. Er waren wel belangrijker dingen in haar leven dan een lessenrooster vanbuiten kennen. Dat zei ze dan ook. Ondertussen had Flower al andere dingen gezegd maar die had Kodah niet eens bewust gehoord, omdat ze zo geconcentreerd aan het nadenken was geweest.

‘Ik heb geen ideee. Na driekwart van het schooljaar ken ik dat papiertje nog niet vanbuiten… Ik ben sowieso waarschijnlijk te lui om er aandacht aan te besteden welk vak we op een bepaald moment krijgen… Ik heb meestal andere dingen aan m’n hoofd. Ze veranderde plotsklaps van onderwerp, maakte zich er niet eens druk over of Flower haar warrige gedachtengang wel kon volgen. Ik weet niet hoe jij er over denkt maar voor mij voelt het alsof je leven uitgeschreven is, vanaf het moment dat je voor de eerste keer veranderd. Dat je zelf niks meer te zeggen hebt over je toekomst. Want Boem Klap Bam’-ze maakte overdreven handgebaren terwijl ze vrolijk verder klaagde- ‘Ware liefde.’ Een zucht ontsnapte.

Het was niet eerlijk. Als je het objectief bekeek had je inderdaad bitter weinig te zeggen over je verdere leven als weerwolf. Maar zij vond het eigenlijk niet erg. Helemaal niet. Ze hield van Akai. Ze was gelukkig. Ook met haar bestaan als weerwolf. Enkel als ze zichzelf emotioneel van de situatie distantieerde besefte ze hoe groot de invloed van het weerwolf-zijn op een leven had. En dan walgde ze ervan. Toen haalde haar gezond verstand haar minder gezond verstand inhaalde, keek ze Flower verontschuldigend aan. ‘Ik heb het over het bestaan als weerwolf’ mompelde ze. ‘Dat had ik er misschien bij moeten zeggen.’

Ooc: ligt het nu aan mij of laat ik Kodah hier een beetje als bitch uitschijnen? Als het niet aan mij ligt, sorry, Dakotah is eigenlijk heel aardig :p

Flower grijnsde even. Het was een beetje oenig om het te vragen inderdaad. En nu ze zo nadacht, eigenlijk wist ze het zelf ook niet. Ze grijnsde even en liet zich van de steen afglijden. Gelijk werd haar kont een beetje nat, maar Flower negeerde het en zette zich een beetje dichter tegen de steen aan. Ze sloot haar ogen even genietend, om de zithouding die ze aangenomen had. Ze liet haar nek achteruit vallen en hoorde een stevig gekraak. Met een bezeerd gezicht wreef ze over haar nek. Het leek net alsof haar botten nog aan de transformatie moesten wennen. Het leek net alsof ze die elk moment ook kon breken. Dat was wel een beangstigende gedachte. Verward keek Flower opzij naar Dakotah toen die opeens iets begon te ratelen. Zou ze het soms over haar verleden hebben? Flower schudde haar hoofd even verward. 'Aaaah,' kon ze dan ook niet laten toen Dakotah het even later duidelijk maakte. Flower dacht aan Paul. Ja, het was ongeveer wel waar wat Dakotah zei. Je wolfleven bepaalde veel voor je. Wie je grote liefde werd en zo. Flower sloot haar ogen even en liet haar rug een beetje zakken. Weer klonk een hoop gekraak en Flower hoestte om het te maskeren, terwijl ze nadacht hoe een rug toch zo vervelend kon kraken. In elk geval moest ze hem inderdaad - als haar rug geen vrouwtje was, in dat geval haar - laten nakijken, zoals Paul zei. Dadelijk zat er een bot verkeerd of zat er iets wat er niet hoorde te zitten. Flower begon allemaal rampscenario's te bedenken en hield zich toen wat rustiger. Misschien kon ze solliciteren voor iemand die het script voor een dramafilm mocht bedenken. Ze zou vast hoge punten halen.

Flower schudde nogmaals haar hoofd om verheldering te krijgen. Wat kon een mens - uh uhm, een weerwolf dan - toch veel gedachten en kopzorgen hebben op een dag! Flower kon zich nog herinneren toen ze ging rennen met Paul. Toen had ze ook veel gedachten gehad. Misschien - je kon dat als weerwolf - had hij zijn gedachten even uitgesloten. Flower keek naar Dakotah en probeerde zich iets te herinneren om over te praten, want deze pijnlijke stilte zou niet veel aan vriendschap helpen. Flower keek weer richting Dakotah, terwijl ze nadenkend op haar lip beet. Misschien kwam Dakotah vanzelf nog wel met iets, dan hoefde ze nergens over te spreken. Flower vond dit wel een goed idee. Net zoals met die lesroosters, daarnet. Als zij begon met spreken, dan zou het niet veel helpen. Ze zou alleen maar onzin weten, maar dat was nu eenmaal Flower en dat bleef Flower ook nu eenmaal. Die bleef altijd onzin uitkramen, wat je ook zou zeggen. Flower schudde haar hoofd even om de gedachte weg te krijgen en keek vriendelijk richting Dakotah.

Akai likte voldaan zijn lippen af terwijl hij in de levenloze ogen van het meisje keek dat zonet nog onbezorgd en tevreden bloemen had zitten plukken. Nu lag ze er, dood, ten prooi gevallen van een monster… Hijzelf… Akai had geen zin er zich druk om te maken, dat had hij vroeger vaak genoeg gedaan. Het was nu eenmaal de kringloop van het leven. Niks aan te doen. Snel maakte hij alles netjes en op een mum van tijd was er niet meer te zien dat er op die plek, in het gras, een moord was gepleegd. Akai rende naar zijn huis, om zijn tanden eens te poetsen, hij had er een hekel aan als hij vuile tanden had en kon zich ook voorstellen dat anderen dit ook niet plezierig zouden vinden.

Wazig keek Akai wat naar buiten terwijl hij zich afvroeg wat Dakotah aan het uitsteken was. Eigenlijk was het niet moeilijk daar achter te komen, hij moest gewoon haar geur volgen… Maar dan vond ze misschien dat hij haar stalkte? En wat dan nog! Hij wou niet dat ook haar iets zou overkomen, dus draaide Akai zich om en verliet zijn huis. Veel moeite moest hij niet doen om Kodah te vinden, hij rook haar al van verre en rook ook meteen een andere weerwolf. Even bleef hij staan en probeerde hij uit te maken of het een meisje of een jonge was, hij gokte op een meisje, maar die kon evengoed gevaarlijk zijn! Dus rende hij zo snel als hij kon naar Kodah en in een flits stond hij naast haar.

De andere weerwolf was duidelijk een meisje. Dominant stond Akai naast Kodah, de andere weerwolf in te schatten. Ze zag er ongevaarlijk uit, maar schijn kan bedriegen. Argwanend en redelijk dreigend zei hij tegen de vreemdeling: “goedendag… Vrees niet, ik doe u niks als u ons niets doet.” Eigenlijk had Akai het meest zin om de stinkbol weg te jagen of te vermoorden, maar daar zou Kodah helemaal niet blij mee zijn en hij zou er ook niets bij winnen, dus deed hij het maar niet. Vervolgens zei hij, een stuk vriendelijker: “dag Kodah.” Hij glimlachte even maar zijn blik bleef gefocust op de nieuwe weerwolf.

Een verwarde blik en vervolgens een langgerekte ‘aaah’ verraadden dat Flower inderdaad Kodahs gedachtegang niet had kunnen volgen. In de stilte die volgde ging Flower verzitten en Dakotah sloot haar ogen, probeerde te profiteren van de streep zonlicht die op haar gezicht viel. Plots hoorde ze weer dat vreemde gekraak. Met een schok besefte ze dat het het geluid van krakende botten waren. Haar ogen vlogen dan ook verschrikt open. Flower was aan het hoesten, maar de ietwat schuldige blik in haar ogen verried haar. ‘Gaat het wel? Dat gekraak kan nooit gezond zijn…’ bracht Kodah uit met een bezorgde frons boven haar groene kijkers.

Flower kreeg niet de tijd te antwoorden. Een witte flits. En plotseling waren ze niet meer alleen. Kodah keek bliksemsnel naast haar. Haar blik bevestigde wat haar neus haar al had verteld het ogenblik dat hij haar voorbijscheurde. Akai. Een korte blik in zijn ogen bevestigde wat ze al had gedacht. Felrood. Kodahs ogen werden spleetjes en ze wendde haar hoofd af. Ze vond het niet leuk dat Akai mensen at, maar veel kon zij er niet aan veranderen. ‘Goedendag… Vrees niet, ik doe u niks als u ons niets doet’ zei Akai. Verontwaardigd hapte Dakotah naar adem. ‘dag Kodah.’ Ze gaf hem geen tijd om nog meer dreigementen te lozen.

‘Wat denk je wel niet?!’ gilde ze. ‘Wie zegt er dat Flower mij iets wil doen?!’ –ze liet hem er bewust uit, ze wist immers niet hoe Flower tegenover vampiers stond- ‘En denk je nu echt dat, in het geval dat ze me inderdaad iets wil doen, ik mezelf niet kan verdedigen ofzo?! Jij bent hier niet het enige mythische monster, knoop dat maar in je oren!’ Ze was nog steeds aan het schreeuwen. Stomme vampier. Stom inprentingsgedoe. Dacht hij nou echt dat vampiers beter waren dan weerwolven? Dat ze het alleen niet kon trekken? Ze had verdomme al vampiers vermoord. Overbezorgde gek. Want ze wist dat hij het waarschijnlijk alleen maar deed omdat hij bezorgd was over haar, en niet omdat hij de bullshit van vampiers zijn beter dan weerwolven aanhing.

Desondanks was ze wel blij dat Akai er was. Ze had hem gemist. Wat niet betekende dat ze spijt had van haar woorden. Helemaal niet. Verontschuldigend keek ze naar Flower. ‘Het spijt me. Akai hier’ – ze wierp een giftige blik naar de vampier- ‘meende niet wat hij zei. Natùùrlijk zal hij je niets aandoen. Over mijn lijk.’ Dat bedoelde ze letterlijk. Desnoods viel ze hem aan. Ze keek weer boos naar Akai. ‘Biedt je excuses aan. Dat was erg onbeleefd.’ Haar blik werd dwingend terwijl ze wachtte tot hij zijn spijt zou betuigen.

Een ijskoude windvlaag streek langs haar heen. De felrode ogen van de vampier gaven Flower huiveringen. Ze keek naar de vampier. Zijn stem sneed door haar trommelvliezen heen. Zo vol perfectie, maar ook zo vol met dreiging. Eén moment wenste ze Paul naast zich, of in elk geval bij zich. Ze keek naar de vampier. Ze wou hem het liefst een lazer voor zijn kop geven. Ze vond het niet fijn dat een vampier al meteen begon te dreigen, alvorens hij haar kende. Flower keek kil naar de vampier, maar de angst was te lezen in haar ogen. Flower had wel eens eerder ervaringen met vampiers gehad. Ze keek opzij en knipperde met haar ogen. Ze dacht aan het incident met haar moeder en probeerde de tranen weg te slikken. Als die vampier vechten wou, dan ging ze er voor. Ze ging haar niet laten overkomen wat haar moeder overkwam. Ze keek opzij naar de vampier. Zijn felrode ogen drongen diep in de hare en Flower kon niks anders dan huiveringen krijgen en angst krijgen voor de vampier. De beelden van haar moeder die vermoord werd door een vampier kwamen weer terug in haar hoofd. Ze wou Dakotah het liefst waarschuwen. Maar de vampier kende Dakotah. Dat betekende dat ze niet veel geluk had, wat zelfverdediging betrof. Ze keek vol angst naar de vampier en probeerde dit te maskeren. Als de vampier een gevecht wou, dan ging zij erin mee!

Dakotah's reactie op de vampier kwam dan ook heel onverwachts. Verbaasd keek Flower van Dakotah naar de vampier, blijkbaar Akai hetend. Ze vertrouwde hem niet. Hij trok al meteen een conclusie, alsof weerwolven bij het grof vuil gezet mochten worden. Flower voelde de steen in haar rug prikken. Ze had niet eens tijd gehad om Dakotah's vraag te beantwoorden. Ze kon haar blik met moeite van de vampier scheuren. Vampier of niet, de perfectie bleef altijd. Zou Dakotah soms meer dan vrienden zijn? Aan de reactie van Dakotah te zien, leek het eerder alsof hij haar kleine broertje was die nodig manieren bijgeleerd moest krijgen. Verward keek Flower nu. 'Mijn naam is dus Flower, zoals je waarschijnlijk al gehoord hebt,' zei Flower, die met de nodige moeite een glimlach op haar mond geperst kreeg. Ze keek naar Dakotah, hopend dat ze die vampier zo goed mogelijk op afstand kon houden. Flower kende vampiers al goed genoeg dat ze om het beetje bloed je letterlijk de keel konden openscheuren. Gelukkig had Flower geen wonden. Trouwens, zo lekker zou haar bloed niet smaken. In ieder geval minder goed dan bij een mens. Ze keek hem aan. Haar ogen stonden dwingend, dwingend om hem op zijn plaats te houden. Haar ogen keken dreigend, maar ook vol angst en verwarring. Ze sloeg haar ogen uiteindelijk neer. Flower liet haar tanden even zien. Die waren redelijk scherp. Een volmaakt gebit. Daar kon je weerwolven vaak aan herkennen. Diegenen die geen volmaakt gebit hadden en toch weerwolf waren, tja... Nee, je kon niet aan de tanden herkennen dat het een weerwolf zou zijn. Flower keek naar de vampier.

Een ‘goedendag’ kon er bij Kodah blijkbaar niet af, ze begon meteen met een tirade die maar niet leek op te houden en Akai zuchtte diep in zichzelf. Ze snapte er ook niets van, maar wat had hij anders verwacht, ze was nog zo jong en redelijk onwetend op sommige vlakken. Heel de tijd luisterde hij naar haar woorden terwijl hij geen spier vertrok. Toen ze eindelijk klaar was met haar woede uitbarsting stelde de vreemde weerwolf, die blijkbaar Flower heette, zichzelf voor. Akai merkte op dat ze heel even haar tanden liet zien, was ze nu ook aan het dreigen? Hij ging er niet op in en antwoordde redelijk emotieloos “goedendag Flower, ik ben Akai. Mijn bedoeling was niet om onbeleefd te zijn, ik wou u gewoon duidelijk maken dat ik u niet zal aanvallen, zoals andere vampiers misschien wel zouden doen zonder reden. Ik zou dit enkel doen uit verdediging.”

Vervolgens richtte hij zich tot Kodah en fluisterde hij stil “jij bent geen monster, toch niet naar mijn mening.” Hij zei dit lief, want hij meende het als een compliment, maar of dat Kodah dat zo zou opvatten was een andere vraag… “Maar Kodah,” vervolgde Akai, “ je weet nooit of iemand kwaad in zich heeft. De mensen, of wezens of wat dan ook, wie je vrienden zijn kunnen ook onverwacht je pijn doen en je weet waar ik over spreek. Ik heb mezelf beloofd dat ik nooit meer iemand om wie ik geef pijn ga laten doen. Ik doe dit alleen omdat ik van je hou.” Alles wat Akai zonet had gezegd was geen leugen, maar puur de waarheid. Hij glimlacht bezorgt naar Kodah. Hopelijk begreep ze hem en begon ze niet met een tweede tirade want daar had hij echt geen zin in, hij had dan nog wel speciaal voor haar zijn tanden gepoetst!

'Mijn naam is dus Flower, zoals je waarschijnlijk al gehoord hebt’ zei Flower. Kodah keek nog steeds dwingend naar Akai. Biedt je excuses aan, alsjeblieft doe het nou gewoon probeerde ze hem telepathisch wijs te maken. ‘Goedendag Flower, ik ben Akai. Mijn bedoeling was niet om onbeleefd te zijn, ik wou u gewoon duidelijk maken dat ik u niet zal aanvallen, zoals andere vampiers misschien wel zouden doen zonder reden. Ik zou dit enkel doen uit verdediging.’ Zei Akai uiteindelijk. Dat was niet echt een excuus, en dat was Dakotah niet ontgaan. Maar het kon er mee door.

‘Jij bent geen monster, toch niet naar mijn mening.’ Vervolgde hij, maar nu enkel tegen haar. Ze kon een glimlach niet onderdrukken. Jah hoor in zíjn mening was ze geen monster. Maar dat nam niet weg dat ze het wel was. Zeg nu zelf; hoe zou je een mens die zich in een wolf zo groot als een paard kon veranderen, anders noemen? Ze schudde haast onmerkbaar en meewarig bedoeld haar hoofd. ’Maar Kodah, je weet nooit of iemand kwaad in zich heeft. De mensen, of wezens of wat dan ook, wie je vrienden zijn kunnen ook onverwacht je pijn doen en je weet waar ik over spreek. Ik heb mezelf beloofd dat ik nooit meer iemand om wie ik geef pijn ga laten doen. Ik doe dit alleen omdat ik van je hou.’ Dakotah voelde zich erg vreemd toen Akai deze woorden sprak. Langs de ene kant opgelaten en geflatteerd, want ze wist wel dat hij enkel zo overbeschermend reageerde omdat hij van haar hield. Maar ze was het niet eens met hem eens. Niemand zou haar onverwachts pijn kunnen doen. In elk geval niet fysiek. Ze was snel. In een flits stond niet meer het zeventienjarige meisje voor je, maar een enorme roestbruine wolf. ‘Ja ja dat weet ik ook wel’ mompelde ze. ‘Maar Ik kan best voor mezelf zorgen, je hoeft niet van hot naar her te rennen alleen om effe m’n hachje te komen redden.’


Kodah rolde met haar ogen en richtte die toen op Flower. ‘Sorry voor de kleffe toestand. Akai is nogal een overbeschermende gek,’ zei ze glimlachend.

Flower keek naar Akai. Ze knikte langzaam. Gelukkig viel hij niet aan zonder reden. Ze kende nog wel iemand die dat wel gedaan had. Ze zuchtte en probeerde haar aandacht ergens anders op te richten. Ze keek naar Akai en luisterde scherp naar wat hij zei. Ondanks dat hij het zacht zei, kon ze nog steeds horen wat hij zei. Het was lief en Flower grijnsde even. Ze keek naar Dakotah en haalde haar schouders op. Ze grijnsde even naar haar en keek een beetje meer op haar gemak richting Akai. 'Dat is goed, Akai. Het maakt niet uit, Dakatah. Je zou je juist fijn moeten voelen, met hem,' zei Flower gemeend en ze keek Dakotah vrolijk aan. De vrolijke fonkeling in haar ogen kwam terug. Ze keek richting Akai met een gemeende, vriendelijke trek in haar ogen. Hij was de ergste gelukkig nog niet. Maar als hij ook maar iets fouts zou doen, dan zou ze wel overgaan naar de aanval. Zijn rode ogen drongen diep in haar gedachten en ze slikte even. Ze vond het soms maar eng om tegenover een vampier te staan. Ze sloot haar ogen even en zette zich toen tegen de rots neer. Ze hoorde haar botten weer misselijkmakend kraken en sloot haar ogen weer even. Ze voelde zich opgelaten tussen deze twee. Het voelde alsof Dakotah zich schaamde tegenover haar, omdat Akai zo lief deed. Dat maakte hun relatie er niet beter op. Misschien kon ze beter gaan.

Ze stond op en keek naar Dakotah en Akai. Ze pasten wel goed bij elkaar, vond ze. Flower keek naar Akai en grijnsde vrolijk. 'Ik denk dat ik maar naar huis ga. Ik mis een beetje slaap, geloof ik,' mompelde ze. 'Dag,' zei ze tegen Dakotah en Akai en liep toen weg. Of ze nu een weerwolf was of niet en of ze dat nu wisten of niet, Flower wou zich niet te opvallend gedragen. Haar geur waaide met de wind mee en Flower snoof even. Een bloemachtige geur kwam in haar neus en ze sloot haar ogen. Toen ze in het bos was, kleedde ze zich achter een struik uit en veranderde in een wolf, waarna ze wegrende, richting haar huisje.

- En dat was Flower XD -