O no! The place of evil puppy's

Met een elegante beweging draaide ze zich om. Ze maakte een sprong en vloog weg richting de boom top. Pas toen ze twee meter van het hout verwijdert was draaide ze zich om en greep de boom vast. De perfecte landing gaf haar zelfvertrouwen en ze ging door naar de volgende. Hijgend -al was dat totaal overbodig- hield ze stil en keek tevreden naar het hout van de eik. Haar handen hadden een afdruk gemaakt waardoor een beetje boomsap naar buiten stroomde. Kate liet zich naar beneden glijden om behendig neer te komen op de grond. Ontspannen liep ze naar de fout van een grote beuk en plofte neer. Al sinds zes uur s'ochtends was ze aan het trainen en was het nu wel zat. Dat was een van haar grootste problemen, alles was saai tegenwoordig. Geen wonder als je bedacht dat ze al meer dan 200 jaar leefde. Het vampier meisje ging op haar rug liggen en bewoog zich niet meer. Een toevallige voorbijganger zou denken dat er een lijk lag. Het ging precies volgens plan. Terwijl ze wachtte op een slachtoffer dwaalde haar gedachtes af. Het was bijna ironisch hoe haar gedachten in de loop van de jaren waren veranderd. Als newborn had ze een hekel gehad aan alles wat met vampiers te maken had. Een paar jaar later had ze eindelijk beseft hoe cool het was en haar hele familie uitgemoord, simpelweg als wraak. En nu, nu kromp ze al in elkaar bij het idee aan een mensenleven. Kate zou niet meer zonder alle vampierdingen kunnen. Hun snelheid, hun sterkheid, het feit dat ze bijna onsterfelijk waren en natuurlijk haar eigen gave; door dingen heen kunnen kijken. Helaas had ze die gave niet perfect ontwikkeld maar ze kon al door hout heenkijken. Alleen metaal kon ze nog niet mee overweg. Natuurlijk waren er nog wel meer dingen die ze kon uitbreiden maar voorlopig was ze tevreden hiermee. Een kreet verstoorde haar gedachtes en ze vloog overeind. Een jongen van een jaar of zeventien keek haar aan vol afschuw. Tja, je zag tenslotte niet elke dag een levend lijk, en zij zag niet elke dag een maaltijd. Niet veel later lag de jongen dood op de grond en was haar honger weer verdwenen. Kate lachte voor ze wegrende van het lijk. Een overduidelijke weerwolfgeur waarschuwde haar. Meteen was al haar aandacht gericht op haar omgeving. Laat de honden maar komen.

Een grijns verscheen op haar gezicht toen de eigenaar van de smerige geur tevoorschijn kwam. Tot haar verbazing was het een meisje en een nanoseconde was ze van haar stuk gebracht. Maar meteen vond ze al haar kalmte weer terug. Haar ogen volgde de beschermende beweging van het meisje en ze grijnsde. Het nieuwe leven was overduidelijk aanwezig. Even overwoog ze haar verschillende keuze's. Er waren vast meer smerige beesten in de buurt maar ze had nu kans om aan te vallen. Tegelijk had ze al gegeten en kon nu ook stil verdwijnen. De derde optie was om gewoon antwoord te geven op de vraag. Geïrriteerd vanwege haar eigen besluiteloosheid antwoordde ze. 'Sorry, maar ik wil je accuraat wijzen op het elementaire feit dat ik hier ben met dyllische bedoelingen. Ik apprecieer een lucullische maaltijd en laat me hierbij niet storen door een zwakhoofdige lykantroop.' Kate probeerde zoveel mogelijk moeilijke woorden in haar antwoord te stoppen. Dat zal de weerwolf wel leren. Inplaats van verdere aandacht aan het meisje te besteden ging ze door met het bedenken van een plan. Meerder gedachtes gingen op het zelfde moment door haar hoofd. Het was een wonder dat ze nog iets van zichzelf begreep. Attack, or not attack, that's the question. Ik moet nog mijn huiswerk maken voor biologie. Waarom heb ik deze vage gedachte? Dat was zo'n beetje de basis van wat er door haar hoofd ging. Kate keek weer op naar de weerwolf en keek haar dit keer recht in de ogen. Haar kille blik boorde zich in die van het meisje en een sluwe grijns vormde zich rond haar lippen. Ze genoot van de overmacht die ze had. Zelfs als ze in gevaar was kwam ze toch nog wel weg. Tenslotte was ze de duizend keren hiervoor ook ontsnapt aan de dood.

~Telt verwonden met woorden? ^^