Snuffelen.

Yana liep rond. Haar roetzwarte lokken waren zorgvuldig over haar schouder gedrapeerd en haar kogelzwarte ogen keken waakzaam rond. De overdreven zoete lucht hing hier en zorgde dat Yana tot op het bot op haar hoede was. Er liep altijd gespuis door de straten, zoals bende's en anderen die de buurt een slechte naam bezorgden, maar vampiers waren wel het ergste zo'n beetje. Nou ja, tenzij je een gebroken nagel op liep, hoewel die binnen een fractie van een seconde wel weer genezen was als weerwolf zijnde. Yana snoof en liet haar vingertoppen langs de hekken glijden. Merendeels was verroest of zag groen van de uitslag. De zure regen had haar werk goed gedaan, want het liet bijna overal haar sporen na. Yana snoof en ademde diep in. De geur was ondraaglijk. Het jachtinstinct van Yana dreef langzaam naar boven. De jonge weerwolf voelde haar vingertoppen al warmer worden. De wolf in haar wilde de geur verdrijven, de eigenaar de verdoemenis in helpen. Ook al was Yana praktisch ongetraind en zou het wezen haar vermoorden, eens moest de eerste keer zijn. Yana liet haar ogen nog eens donker langs de verlaten wegen glijden, maar vond geen spoor van de eigenaar van de afschuwelijke lucht. Ze snoof nog eens, ditmaal om de buurt te verkennen. De koude was al weg. Weg om waarschijnlijk zijn of haar nieuwe slachtoffer te vermoorden en de eeuwige dorst wanhopig proberen te lessen. Yana kreeg een rilling over haar rug toen ze het bij haarzelf voorstelde. Er kwam niets anders dan een vampier die nog het meeste weg had van Dracula met een meisje waarbij de huid zwart getint was slachtoffer werd. Yana wist dat de vampiers er niet zo in werkelijkheid uitzagen. Dracula was een menselijk verzinsel om de schijn op te houden. Er zou niets aan de hand zijn en weerwolven bestonden niet. Yana kreeg een spottende grijns rond haar mond: Zij was toch echt het levende bewijs.

Een gloednieuwe snelle sportwagen die zo in een Need for Speed film terecht zou kunnen scheurde over de kronkelige wegen in de richting van Forks. Toen de auto het bordje met de naam van de stad passeerde verminderde het niet eens zijn vaart. Maxen drukte zelfs het gaspedaal van zijn pas gestolen opgevoerde sportwagen nog eens extra in. En scheurde door de straten, tot hij vlak voor een rood stoplicht met gillende banden tot stilstand kwam. Tevreden over zijn nieuwe aanwinst, staarde Maxen uit de met regendruppels gespatte ramen naar de straten van het dorpje…of stadje…of whatever het was waar hij beland was.
Fronsend keek hij naar de grauwe huisjes en de simpele mensen die rondliepen. Hij snoof, zijn frons werd dieper. Waar was hij eigenlijk beland?
Het stoplicht sprong op groen, Maxen had er geen erg in en bleef staan. Auto’s achter hem toeterden geïrriteerd naar hem, maar dat kon hem niet schelen. Toen er een auto langs hem heen reed waarvan de bestuurder zijn middelvinger naar hem op stak, grijnsde hij breed en knipoogde hij naar de man.
“Wat een aardig volk…” mompelde hij nog altijd grijnzend en reed door, de stoet auto’s volgend die zojuist door groen gereden waren. Maxen reed door rood.
Bij een parkeerplaats stopte hij zijn auto en stapte uit. Hij staarde even naar boven naar de lucht die grauw was en het druppelde nog een beetje. Toen ademde hij diep in. De geur van pasgevallen regen bereikte zijn neusgaten en de zoete lucht van het bloed van passerende inwoners. Dit was niet echt een drukbevolkt stadje, dat kon hij wel ruiken.
Maxen trapte nonchalant de deur van zijn sportwagen achter zich dicht en liep weg, één hand in zijn zak, de ander hield het sleuteltje van de auto vast en hij drukte op een knopje. Een piepend geluid liet hem weten dat zijn auto op slot zat.
“Zo…valt er hier nog wat te beleven?” mompelde hij in zichzelf. Zijn glimlach nog altijd op zijn gezicht geplakt.

Yana snoof nog eens diep in. Het stonk. De honingzoete geur was smerig en stonk. De geur van het bloedzuigende monster hing in de lucht. Mest was er niets bij. De lucht was zoeter dan de zuurstokken die je bij de supermarkt kon krijgen. De glazuurde koeken van de Aldi waren hier niets bij. Als men wist hoe een vampier zou ruiken, zouden zij, de weerwolven, een stuk minder werk hebben. Alhoewel, vampiers waren sneller en sommigen hadden gaven. Tot mijn grote spijt, dacht Yana er knarsetandend achteraan. Wat haar betreft hadden vampiers geen leven en werden ze bij voorbaat al gedood. Helaas was het een stuk lastiger dan de menselijke sprookjes over ze zeiden. Als een vampier nou echt bang was voor een houten staak... Yana's mondhoeken krulden vals omhoog. Zij was de eerste die ze zou gaan verzamelen, al was het maar om de geur op afstand te houden. Yana was nog nooit in aanraking geweest met een échte vampier, maar de legendes zeiden genoeg. Yana nam haar taak als beschermster serieus en was bereid tot het uiterste te gaan. Wat moest ze anders? Het was een taak die van generatie op generatie werd overgedragen, hoewel ze eerder niet wist dat het waar was. Yana had de legendes eerder als verzonnen beschouwd en was zich rotgeschrokken toen ze uit haar vel barstte. Yana grijnsde toen ze eraan terug dacht: De eerste jacht was een drama geweest en ze was knalrood terug gekomen. Daarnaast had ze er niet aan gedacht dat een wolf poedelnaakt was als het weer transformeerde. Sindsdien zorgde ze ervoor dat ze altijd op een bepaalde plaats haar kleren liet liggen. Haar kleren bestonden voornamelijk uit spijkerbroeken met een eenvoudig maar sjiek T-shirt erboven die haar slanke lijf accentueerde. Als gehypnotiseerd liep Yana in de richting van de geur. Ze keek nog eens waakzaam om zich heen voor ze zich helemaal op de open straat begaf. Yana merkte dat door haar snelheid haar haar in de war had gebracht. Ze stopte en plukte hier en daar was losse strookjes haar los. Ze kwam tot de conclusie dat ze bewonderend na de auto van de vijand zat te staren. De geur was ondraaglijk en Yana voelde haar maagzuur een sprong richting de verkeerde kant maken. Ze slikte en hield haar voedsel binnen.
'Wel, vampier, wie ben je en wat mot je hier?' vroeg Yana terwijl ze haar armen over elkaar sloeg en het wezen in zich opnam, die overigens bijzonder knap was. Ze kwam pas nadat ze het gezegd had tot de conclusie dat het er wel erg plat uitkwam. Ach ja, weerwolf niet?

Na enkele passen gezet te hebben, rook Maxen opeens een lucht waarvan zijn neus optrok. Er verscheen een grimas op zijn gezicht terwijl hij in de rondte keek om te zien waar die vreselijke stank vandaan kwam. Het rook ontzettend naar natte hond. Zijn koraalrode ogen keken een vrouw en haar golden retriever beschuldigend na voor hij zijn ogen op de hemel boven hem richtte en de regenwolken weer in zich op nam. Op zich kon die hond er natuurlijk niks aan doen, het was nou eenmaal een regenachtige plaats. Al schouderophalend wilde Maxen weer verder lopen, tot hij ineens werd aangesproken. Hij hield halt en draaide zich een kwartslag om het meisje aan te kunnen kijken, en trok gelijk zijn neus weer op. `Gatverdamme.` riep hij uit, zonder op de vraag van het meisje te reageren. `Werk jij in een hondenpension ofzo?” Hij schudde zijn hoofd om de geur uit zijn neusgaten te krijgen, maar het hielp niet veel. “Jakkes meid…Of je moet nodig onder de douche, of je bent dringend toe aan een nieuwe parfum.” Ondanks het feit dat hij zijn neus dicht kneep en haar met een vertrokken gezicht aankeek, moest hij toegeven dat ze er behoorlijk goed uit zag. Jammer van die onaangename lichaamsgeur, dacht hij grinnikend.
Toen drong tot hem door wat ze gezegd had en zijn gezicht werd blanco. Ze had hem een vampier genoemd, hoe wist zij wat hij was…En de toon waarop ze het zei was ook niet al te netjes. Het klonk bedreigend, maar Maxen zag het meer als ´uitdagend´ en hij kon zijn grijns nog maar net onderdrukken.
Hij stopte zijn handen in de zakken van zijn donkerblauwe jeans en staarde haar een moment lang met een belangstellende blik aan. Hij vernauwde zijn ogen iets voor hij sprak. “Je mag wel wat voorzichtiger zijn met wat je uitspreekt, schat. Je weet maar nooit wat voor een persoon je voor je hebt.” de klank in zijn stem klonk meer uitdagend dan bedreigend. Langzaam verscheen er een duivelse glimlach op zijn gezicht en zijn ogen fonkelden vervaarlijk rood.

Yana keek verbijsterd toe hoe de bloedzuiger zijn neus optrok. Wel wel, en zijn geur was zeker de beste die hij in tijden had geroken. Tsss, de arrogantie die de vampier met zich meedroeg beviel haar niet. Haar geur verschrikkelijk? Zo hé! Die durfde! Maar Yana kon het niet laten even met haar neus langs haar vel te gaan.
'Ik gatverdamme? Moet je horen wie het zegt: Een veel te zoete suikerspin die verwacht dat ik voor hem uitwijk. Ik wil niet veel zeggen vampierke, maar ik ben niet bang voor je. Yana bedacht zich dat het erg cliché klonk. De vampier had het waarschijnlijk al honderden keren eerder gehoord en stond er niet op te wachten het nog een keer te horen. Maar dit keer is het waar. Ik ben niet bang voor een uit de kluiten gewassen vampier, dacht Yana. Onbewust balde ze haar vuisten achter haar rug. Haar zwarte haar stak weer in ruige plukjes omhoog, maar dat deed Yana op het moment weinig. Een hondenpension... Waar haalde hij het lef vandaan?
'Hou het maar op een uit de kluiten gewassen hond, bloedzuiger!' antwoordde Yana scherp. De hele houding van het wezen beviel haar niet. Hij was gemakkelijk en ontspannend. Maar Yana was nou niet bepaald het type dat daar perfect bij paste. Integendeel: Het grootste deel van haar karakter was opvliegend. Ze wás agressief en het was een wonder dat ze niet uit haar vel gebarsten was. Yana klemde haar kaken op elkaar toen de vampier doorging. Zijn stem was loepzuiver, net zoals beschreven stond in de legendes. Wat jammer dat hij een vampier was. Yana kuchte een keer.
'Wel, een nieuw geurtje zou jou ook een stuk aantrekkelijker maken,' zei ze droogjes terug. Hij was knap, gespierd en was snel. Nou ja, dat was wel te verwachten bij een type als hij. Yana;s ogen lichtten op bij het horen van de waarschuwing. Ze grijnsde.
'Weet jij dat wel dan?' vroeg ze op haar beurt uitdagend aan de vampier. Ze zag de glimlach wel van de vampier, maar beantwoordde deze door een grote grijns op haar gezicht te plakken.

Daar had zij hem beet, dat moest hij toch wel toegeven. Hij had geen flauw idee wie of wat dit meisje was en waarom ze zo ontzettend tegen hem tekeer ging. Hij had toch zeker niks verkeerd gedaan? Of had ze hem door het rode licht zijn rijden daarnet? Misschien was haar vader wel lid van het politiekorps en had zij een sterk gevoel voor rechtvaardigheid…Hm…het zal allemaal wel.
Ook had ze het over een uit de kluiten gewassen hond, waar hij absoluut niks van begreep. Hij was nog nooit zo iemand als haar tegen gekomen in zijn hele vampierenleven, iemand die zo tegen hem tekeer ging, wist dat hij een vampier was, en nog eens een vreselijke lichaamsgeur bij zich droeg.
Hij plaatste zijn handen in zijn zij en bekeek het meisje van top tot teen. Ze probeerde hem oprecht op de stang te jagen en hij moest zeggen...als ze even zo door ging dan had ze waarschijnlijk een probleem, maar op het moment was hij nog in een goede bui en ergens vond hij het wel grappig. Wilde zij hem nou echt uitdagen? Maxen likte zijn lippen en slikte een keer. Nee echt dorst had hij niet. Hij had in Seattle nog gegeten, waar hij zijn nieuwe aanwinst vandaan had geplukt. Maar hij was altijd wel in voor een geintje en de pittige uitstraling van deze dame, hoe erg ze ook naar hondenhaar stonk, beviel hem stiekem wel.
Hij zag de grijns op haar gezicht nadat zij hem een vraag stelde en hield zijn hoofd iets schuin terwijl hij haar nu beter bestudeerde. Eerlijk gezegd zag ze er ouder, langer en peziger uit dan dat hij in eerste instantie gedacht had. En ze had een mooi figuur, dat moest hij haar nageven. Haar zwarte haren zaten ook al bijna net zo wild als dat haar karakter was. Hij grijnsde verleidelijk terug en vouwde zijn armen over elkaar. “Eigenlijk niet, schoonheid. Met wie heb ik het genoegen?”

Yana trok haar wenkbrauw op. De vampier had een soort van dorst leek het wel. De tong die langs zijn lippen schraapte maakte Yana een tikkeltje onrustig. Ze voelde een rilling over haar rug lopen maar onderdrukte het gevoel verder. Yana bekeek hem nog eens goed. Hij was lijkbleek. Maar goed, dat was immers ook een kenmerk van de vampieren. Yana beet op haar op haar lip en slikte een aantal beledigingen in toen hij haar aandachtig bekeek. 'Mag ik opmerken dat ik nogal zuur ben?' merkte ze op. Yana sloeg haar armen over elkaar en keek hem lichtelijk geïrriteerd aan. Hij leek haar gedrag leuk te vinden. Macho! Yana rolde met haar ogen. Al was dit de eerste keer dat ze een echte vampier tegen het lijf liep, ze wist dat ze het soort nu al niet mocht. Als ze allemaal zo waren als deze tenminste. Yana had genoeg andere verhalen gehoord over vampiers die zich wél wisten te gedragen. Het likken langs de lippen alleen al bezorgde Yana de rillingen. Met nog steeds haar armen over elkaar heen geslagen liep ze om de vampier heen. Hij was van alle kanten knap en Yana kon geen negatief puntje ontdekken. Ze liet haar handen nu weer langs haar lijf hangen, weliswaar gespannen, maar ze hingen. Yana keek op toen hij haar na haar naam vroeg. 'Yana,' antwoordde ze scherp. Ze maakte een knikgebaar na hem toe: Nu Bloedzuiger nog. Als hij zijn naam tenminste zou willen vertellen. Yana veegde een lok zwart haar uit haar ogen en fixeerde zich weer op de vampier. Misschien was ze wel te achterdochtig en dronk hij enkel dierenbloed. Maar goed, dat was nog niet oké. Nou ja, zij át dieren als wolf zijnde. Je kon je afvragen wat erger was. Yana streek met één van haar handen door haar zwarte lokken. 'Ben jij een mensenbloedzuiger of richt jij je op de onschuldige hertjes en poema's?' vroeg Yana niet lang daarna. Haar vraag was onlogisch geformuleerd, maar als hij snugger genoeg was snapte hij het.

wenkbrauwen op toen ze hem mee deelde dat ze nogal zuur was. “Zuur?” bracht hij er verbaasd uit, niet verwachtend dat ze zoiets zou zeggen. Bedoelde ze daar haar karakter mee, of misschien door die lucht. Hij snoof eventjes maar grijnsde toen geamuseerd. “Als in een zuurpruim? Tja schoonheid, dat had ik natuurlijk allang in de gaten.” Wat een grap, misschien dacht ze wel dat hij haar wilde opeten. Maar echt hij had geen dorst, en al had hij dat wel dan zou hij waarschijnlijk voor een wat smakelijker ruikend persoon gaan. Dat deed hem trouwens wel erg afvragen waarom zij zo’n lucht afgaf…misschien had het wel een speciale betekenis…Het maakte hem in ieder geval nieuwsgierig.
Hij kon merken dat zij ook nieuwsgierig was, aangezien ze om hem heen cirkelde alsof hij een ‘prooi’ was. Moet je nagaan, de jager waarop gejaagd werd. Of ze wilde hem gewoon van alle kanten bewonderen. Hij lachte even zelfingenomen en keek haar geamuseerd aan. “Ja meid, probeer daar je ogen maar eens van af te houden.” Hij knipoogde naar haar.
“Maxen.” antwoordde hij terwijl zijn ogen haar aan bleven staren. Hij vroeg zich af hoe het kwam dat ze van het bestaan van vampieren af wist. Ergens kon hij zich herinneren dat het tegen de regels van hun ‘maffia’ familie in Volterra was dat mensen van hun bestaan afwisten. Dit pittige meisje maakte een hoop vragen bij hem los waar hij graag een antwoord op had.
Hij keek even om zich heen in het stadje en besloot toen dat het zeker geen toeval was geweest dat hij juist hier beland was. Er was hier zeker iets gaande wat hem wel even zoet kon houden.
Toen hij haar vraag hoorde keek hij haar fronsend van opzij aan. “Pardon? Hertjes en poema’s?” Nu ze het zei kon hij zich wel iets herinneren van een familie in Alaska die inderdaad leefden van dierenbloed. Hun oogkleur was erg opgevallen toen hij hen tegen kwam. Hij was toen nog samen met z’n broer…Hij sloot zijn ogen even bij de herinnering, maar opende ze alweer gauw.
Hij grijnsde terwijl hij zijn antwoord gaf “Nee schat, ik drink alleen het pure spul.” Zijn helrode ogen keken haar intens aan en zeiden eigenlijk alles al. Rood…rood als bloed.

Yana grinnikte om zijn verbazing. 'Ik denk ik waarschuw je maar, mocht je er überhaupt over na denken me leeg te zuigen,' zei ze nuchter. Een zuurpruim? Nu was het Yana's beurt om verward te kijken. Zo bedoelde ze dat niet. Ze snoof een keer en wendde zich na hem toe. Yana schudde haar hoofd. 'Een zuurpruim... Zo ben ik dus nog nooit omschreven,' zei ze bedenkelijk. Yana maakte uit de blik van hem op dat hij serieus geen dorst had. of in ieder geval: Zijn gedrag stond er niet naar. Maar hoe stond het erna als hij wél dorst had? Zou hij dan de hele tijd likkebaardend rondneuzen en opzoek gaan na iemand met een fijner geurtje in het lijf? Getver wat had ze een hekel aan deze vragen. Waarom beantwoordde hij die nou niet doormiddel van gedrag. Yana kreeg een grimmige trek rond haar gezicht en sloeg weer haar handen over elkaar. Ze leek nu het meest op een verwend kind dat z'n snoepie niet kreeg na het aan zijn moeder gevraagd te hebben. Yana kneep haar ogen samen en keek hem schattend aan toen hij haar schoonheid noemde. 'Mijn uiterlijk is beter dan mijn geur voor jou, maar dat is het al snel,' zei ze. Ze liet haar blik nog eens onderzoekend over hem heen glijden. Verdomme! Waarom kreeg ze geen hoogte van hem? Yana merkte tot haar grote ergenis dat ze na adem snakte bij het zien van zijn knipoog. 'Verdomme! zei ze nog eens, maar nu hardop. Waarom was hij zo verdomde knap? Dat maakte het nou niet bepaald makkelijker op. Yana knarste geïrriteerd met haar tanden. Nou had hij verdorie ook nog een naam om bij weg te smelten. Het was ook niet eerlijk! Yana gromde zachtjes tegen haarzelf. 'Waarom ben jij zo verdomde knap?' vroeg ze uiteindelijk kittig. Hij was écht knap en nog erger: Daar was hij zichzelf van bewust ook. Hij wíst dat hij kon pronken met zijn lijf en daar maakte hij ook gebruik van. Yana hapte na adem toen hij vertelde dat hij een serieuze Bloedzuiger was. 'Waar kom je vandaan en waarom kom je in Godsnaam hier de mensen leeg zuigen? Mensen smaken toch niet? Een hert of ander dier wel. Wat is er in vredesnaam zo lekker aan mensenbloed? Wat heeft het wat een dier niet heeft? Vert..' Yana werd ruw onderbroken door de intense blik die hij haar schonk. Ze was voor een fractie van een seconde van de kaart. Daarna kwam ze langzaam weer bij positieven. Yana schudde haar hoofd en beet witheet op haar lip. Ze haalde uit met haar hand na zijn wang, die nog kouder was dan ze had verwacht. 'Waag. Het. Niet. Dat. Ooit. Weer. Te. Doen!' beet ze hem toe.

Hij lachte luid om haar vraag. Tja, kon hij er wat aan doen dat hij zo goddelijk gebouwd was. Hij haalde zijn schouders op en keer haar meesmuilend aan. “Tja, iemand daarboven heeft gewoon een goede smaak.” Zijn ogen dwaalden nogmaals over haar lichaam, maar nu eerder op plagende wijze. “En zo te zien heeft dat niet alleen bij mij gewerkt.” Hij floot even en lachte toen, haar reactie afwachtend.

Bij haar volgende vraag haalde hij zijn schouders op. “Dat doe ik nou eenmaal, en zo hoort het ook.” Het was voor hem gewoon de normaalste zaak van de wereld. Een vampier dronk nu eenmaal mensenbloed. Om nu over te gaan op dierenbloed…waarom zou hij dat doen? Hij hield van mensen en die heerlijke warm rode vloeistof. Hij hield van de jacht op mensen en het spel wat hij soms speelde met zijn prooi. Dat kon hij niet doen bij een hert, of een poema. Hij besloot haar echter niet deze reden te vertellen. Het scheen dat ze nogal te trappelen stond om antwoorden en hij vond het eigenlijk wel leuk om haar in de waan te laten. Het maakte dit ‘spel’ een stuk interessanter.
Toch vertelde ze hem iets wat hem nog nieuwsgieriger maakte. Ze zei dat ze een hert of ander dier wel vond smaken…Hij vernauwde zijn ogen iets. Misschien was dit wel het soort stadje waar men op z’n eigen eten ging jagen met zo’n geweer of zoiets dergelijks. Hij dacht even na over de locatie maar bedacht zich toen dat het park om het stadje heen beschermd was…dus echt jagen kon je hier niet. Niet legaal tenminste…Hoe wist zij dan…?
“En jij kan zeker weten hoe ‘hert’ of ‘poema’ smaakt?” Ineens, zonder dat hij het verwacht had en met verbazingwekkende snelheid had ze hem in zijn gezicht geslagen. En nog met verdomt veel kracht ook! Zijn hoofd had niet bewogen, maar hij voelde haar brandende handafdruk op zijn wang. Zijn ogen waren groot geworden, enigszins van schrik omdat hij simpelweg ook niet verwacht had dat hij zoiets niet had zien aankomen! Een mens had hem regelrecht in z’n gezicht geslagen en hij had niet eens gemerkt dat ze zoiets wilde doen!
Zijn grote ogen staarden een moment langs haar heen, voor ze zich weer op haar vestigde, nu met een kille uitdrukking. Zijn mond had zich verstrakt en hij keek haar aan alsof hij haar ieder moment kon aanvallen. Toen herpakte hij zich en zijn ogen verzachte iets…iets danwel, want ze keken nog altijd ijskoud. “Mag ik jou vragen waar dat voor nodig was?” vroeg hij, zich niet bewust van de reden van deze aanval.

Yana keek hem woedend aan nadat hij had gefloten. Was de boodschap nu nog niet duidelijk geweest? Ze moest niets van het machogedrag van hem hebben. Misschien school er ergens binnen in hem wel een kleine, blonde vent. Haar hand brandde lichtjes van de knal. Ja, zij moest nog wel even trainen, maar dit gevoel was de klap die het had gegeven wel waard geweest. Yana blies iets over haar hand om het branderige gevoel wat weg te laten gaan, wat niet lukte. Maar tijdens het slaan had ze nog wat anders opgemerkt: Zijn huid voelde zo glad als porselein. Porselein was normaal breekbaar, maar Yana had het idee gekregen dat hij alles behalve breekbaar was. Tot grote ergernis van haar. Het was hoog nodig om haar kennis over vampiers eens grondig bij te schaven. Wat ze nu had, was praktisch niets tegen over de vampier die ze nu voor haar snufferd had. Yana was direct op de kast gejaagd toen ze hem hoorde. 'Hoe bedoel je?' Het kwam er iets te fel en verdedigend uit. Dat doe ik nu eenmaal had hij gemompeld alsof het niets was. 'Dat doe je nu eenmaal?' Er was verbazing in haar stem te horen. Voor zover zij wist was er niets bijzonders aan de smaak van mensen. Niet dat ze dat ooit wilde uitproberen: Waarschijnlijk had iedereen er last van. Ze zag de koppen al voor zich op de voorpagina van de eerste beste krant: Wolf teistert Forks. Is dit het einde van de stad? Journalisten aasden op alles wat ze maar te pakken konden krijgen en Yana had het donkerbruine vermoeden dat ze alleen bij het woord 'wolf' op het puntje van hiun stoel zaten. Yana grijnsde schamper bij de gedachte eraan. Yana werd onmiddellijk weer bij positieven geroepen toen hij zijn ogen vernauwden. Hij bleef knap. Er was niet omheen te draaien. Yana knarste opnieuw met haar tanden. Ze voelde haar hand opnieuw brandden, maar negeerde het. Hij vroeg haar hoe een poema smaakte. 'Nou, niet per se poema. Geef mij maar een vers hert dat op de juiste manier is neergehaald,' had ze gezegd voor het eruit was. Ja, daar ging ze weer. Yana stampte een keer gefrustreerd op de grond. Vervloekt, waarom vertelde ze zoveel? Yana keek bitter terug toen Maxen haar koeltjes aankeek. 'Moet je dat nog vragen? Volgens mij zegt het woord 'kijken' je wel genoeg, schoonheid' zei ze terug. Het laatste kwam er te bitter uit, want het was als compliment bedoeld. Toen zijn kaak verstrakte, nam Yana automatisch een verdedigende houding aan. Als mens was ze weliswaar 'slapper' dan wolf, maar ze had als nog aardig wat te zeggen over wat er gebeurde. Yana merkte dat ze geen zin had in een echt gevecht, omdat ze dat hoogstwaarschijnlijk zou gaan verliezen.

gevoelige snaar geraakt, dat kon hij merken. Blijkbaar was dit meisje erg pro-mens, ondanks dat ze zelf behoorlijk vreemde trekjes had voor een mens. En dan dat pittige karakter van haar. Licht ontvlambaar. Zijn koude ogen bleven op haar gericht toen hij antwoordde. “Ja, dat doe ik inderdaad…net als ieder andere vampier die zijn eigen bestaan heeft geaccepteerd. Je ziet een leeuw toch ook geen broccoli eten, of wel soms?” Hij kaatste het keihard terug.
Een vers hert had ze gezegd, at ze rauw vlees? “Niet bang voor salmonella ofzo?” vroeg hij terwijl hij zijn wenkbrauwen ophaalde. Hij snapte niks van dit meisje, wat was haar probleem!? En om de één of andere reden wist ze ook precies hoe ze ‘hem’ op de kast kon krijgen. Misschien was ze wel uit op een gevecht en aan haar houding te zien had ze ook daadwerkelijk verwacht dat hij haar aan zou vallen. Hij lachte schamper…alsof dat mensenmeisje een kans had tegen hem. Hij had ineens medelijden met haar, hoe ze daar stond…in die houding. Ze straalde toch een soort van onzekerheid uit, omdat ze ergens wel wist dat ze het niet kon winnen mocht hij haar echt aanvallen. Toch vond hij haar ook moedig, hoe ze hem uitdaagde en ook van plan was haar mannetje te staan. Ineens voelde hij best wel wat waardering voor haar opkomen en hij knikte even goedkeurend naar haar houding. Best een goede verdedigingspositie, alsof ze het instinctief deed.

Yana nam hem scherp in zich op. Waarom deed hij bijna niets op haar? Waarom was hij zo kalm alsof er niets aan de hand was? Yana knarsetandde. Gefrustreerd gooide ze haar handen de lucht in. 'Waarom doe je niets? Wat houdt jou in Godsnaam zo kalm? Menig vampier had me al lang de keel omgedraaid. Wat heb jij?' zei ze. Het laatste kwam er bijna wanhopig uit. Verdorie, daar ging ze weer met haar komedie. Ze voelde dat haar vel op knappen stond en de wolf er behoorlijk wat voor voelde na buiten te komen. Yana raapte zichzelf langzaam bij elkaar en telde rustig tot tien voor zichzelf. Ze duwde de wolf terug na het binnenste. Het was dan weliswaar nog niet zichtbaar geweest, maar ze moest er niet aandenken wat er zou gebeuren wanneer ze zou transformeren. Het zou gênant zijn geweest als ze daarna in haar nakie voor de vampier stond als ze eenmaal weer terug veranderde. 'Ik ben echt te opvliegend. Verdorie, waarom kan ík mezelf niet in bedwang houden?' zei ze, nog steeds geïrriteerd. Ze luisterde na wat hij te zeggen had en liet het even op zich inwerken. Hij dronk dus bloed omdat het in zijn genen zat, of beter gezegd in zijn soort. 'Een leeuw is anders dan een vampier. Een leeuw eet zijn naasten, andere katachtigen, ook niet op. Net zoals wolven ook nooit zomaar honden zouden eten.' Yana sloeg haar armen weer over elkaar. Maxen had inderdaad fel teruggekaatst, maar Yana vond deze opmerking van haarzelf ook niet mis. Ze dacht nog even verder na. 'Wat is er lekker aan mensenbloed? Van een wild zwijn snap ik, maar een mens is niet lekker. Sterker nog: Het is taai te noemen. Hoe kun je dat in vredesnaam lekker vinden?!' Yana gooide weer haar armen gefrustreerd omhoog, maar haalde ze ook bijna direct na beneden. Ze merkte dat ze stijf werd, maar in een zitpositie stond ze niet sterk. Ze verplaatste haar gewicht op haar andere been. 'Salmonella? Dat krijg je toch alleen maar van rauwe eieren?' Yana fronste haar voorhoofd. Nou ja, hij zag er slimmer uit dan zij, dus Maxen wist het vast wel. Maar koppig als Yana was, gaf ze hem niet direct gelijk. Zie het meer als voordeel van de twijfel. 'Nee, daar hebben wij geen last van,' zei ze nuchter. Verdorie, nu zei ze weer teveel. Yana zag de knik en ging uit haar verdedigende houding en plofte nu op de grond neer. Haar knieën knakten pijnlijk, maar Yana weigerde daaraan toe te geven. De dichtstbijzijnde muur was nog geen tien centimeter van haar af, dus leunde Yana daar tegen aan. 'Ik hoop dat je edelmoedig genoeg bent nu niet ineens een onverwachtse aanval te doen? Want ik mep harder terug!' dreigde ze. De vijandigheid was nog steeds niet weg. Een vampier had gewoon niet te leven op deze aarde. Maar als de vampier er niet was, waren de wolven er ook niet. Of in ieder geval: Ze konden niet veranderen. Yana zou dat missen. Het was een deel van haar dat ze dan achterliet. Ze snoof een keer luid. 'Jij hebt ook echt nergens last van heah? Stijfheid, pukkels op een verkeerde plek, een iets te lage stem of weet ik het,' merkte Yana geërgerd op toen ze nog een keer na hem keek. 't Was niet eerlijk! Yana stampte nog een keer zittend op de grond en wekte weer de indruk van het kleine kind met het snoepje op. 'Ga ik weer...'

Hij moest echt moeite doen om niet in lachen uit te barsten. Dit meisje was echt hilarisch zoals ze tekeer ging! Maxen hield een hand voor zijn mond in een poging om zijn gezicht in z’n plooi te houden. Gelukkig werkte het.
Ze stelde hem een vraag die vrij makkelijk te beantwoorden was, maar het feit dat zijn ´kalme´ indruk zo´n effect op haar had vond hij te kostelijk om het te verpesten door haar die informatie te delen.
Het kwam er eigenlijk op neer dat het gewoon overdag was en hij niet zomaar iemand aan kon vallen, midden op straat waar iedereen het kon zien. Dat zij een beetje raar zijn. En om nou een hele stad uit te moeten moorden was hem teveel werk. Plus dit kind stonk echt enorm en hij had echt geen zin om zijn adem de hele tijd te moeten inhouden.
Hij luisterde nog even naar haar hoe ze over haar eigen gedrag mopperde, wat hem alleen nog maar meer plezier deed. Ze had zichzelf niet eens in de hand. Het deed hem afvragen hoe ver hij kon gaan…
“Ah, goede weerstand dus in dit boerendorp.” zei hij goedkeurend. Mooi, want hij hield niet zo van besmet bloed. Bloed dat smaakte naar medicijnen was niet zijn favoriet. Zuiver smaakte het veel lekkerder.
Maxen’s ogen vernauwde zich even toen hij voelde hoe zijn keel lichtjes oplaaide. Al dat nadenken over bloed maakte hem nog dorstig ook verdorie. Beheers jezelf, dacht hij en richtte zijn aandacht weer op Yana die op dat moment door haar knieën knakten en tegen een muur begon aan te leunen.
Hij haalde zijn wenkbrauwen op en keek verbaasd naar haar verschijning. Ze zag er zo erg kwetsbaar uit en toch bleef ze doorgaan. Wat een rare rare meid. Werd ze moe van het staan? Daar begreep hij niets van.
“Nope.” zei hij met een grijns toen ze opmerkte dat hij nergens last van had. “Pure schoonheid, schat.” Maar ergens moest hij toegeven dat die schoonheid en bovennatuurlijke perfectie ook wel eens ging vervelen.
Hij keek toe hoe ze daar aan het stampen was en vroeg zich af of ze misschien een slechte ervaring met een vampier gehad had. “Waarom ben je zo gefrustreerd?” vroeg hij hardop en keek het meisje achterdochtig aan. Misschien moest hij eens naar zijn voorgevoel luisteren die zei dat er iets niet helemaal klopte met dit ‘mensen’meisje. Hij zette een paar stappen dichterbij tot hij op slechts een meter van haar vandaan stond terwijl zijn ogen haar probeerden te doorgronden. De lucht was bijna ondraaglijk, maar toch…bijna was nog niet helemaal en als hij af en toe zijn adem in hield dan was het nog wel uit te houden.

Yana snoof toen ze zijn gezicht zag. Hij vond het grappig! Net als zo net. Yana rolde geïrriteerd met haar ogen, waarna ze mompelde; 'Ik moet écht een keer leren me in te houden.' Maxen leek alles wat ze deed, aan frustratie in ieder geval, fantastisch te vinden. Puur leedvermaak. Yana was zelf ook behoorlijk goed in het hebben van leedvermaak, maar ze kon er slecht tegen wanneer anderen haar terug pakte. Yana voelde haar hand opnieuw branden en stak deze in haar zak. Ze wilde niet nog een gênant moment krijgen. Yana grijnsde toen ze zag dat Vampie zijn adem inhield. Hah! Weerstand in een boerendorp? Yana grinnikte. 'Mocht je willen, Vampie, maar men is hier na mijn idee toch écht niet super gezond. Dat zit in ons, niet in de lui uit de stad,' zei ze. Yana grijnsde nog eens breed en ging verzitten. Ze strekte kort haar armen en liet ze daarna weer langs haar lijf hangen. Yana keek op toen ze zag dat hij zich een keer moest inhouden. 'Wat heb je Bloedzuiger? Dorst? Zin in die rooie vloeistof die door de mens en andere dieren heen stroomt? Stel je voor dat er nu net een klein kind aan komt lopen waar die knie van bloedt. Laten we het erop houden dat hij van z'n fietsje is gevallen, val jij die dan ook aan of beheers je je, terwijl het kostbare spul over de straat druppelt?' Yana wist het antwoord al bijna zeker. Het was een gewetensvraag, maar hadden vampiers überhaupt wel een geweten? Als het aan Yana lag niet: Ze waren harteloos. Letterlijk. Je zou in ieder geval nooit iets horen wat op een ritme leek bij hen, tenzij je ademhaling meetelde. En zelfs dat hoefde niet, tenzij hij zijn adem inhield vanwege een geur. Yana keek grijnzend op. Jups, daar had deze 'Maxen' overduidelijk last van. Yana's grijns was direct van de baan geveegd toen ze weer na het onderwerp schoonheid gingen. Ze haalde haar schouders op maar antwoordde verder niet. Hij bleef wonderbaarlijk mooi, verdorie. Yana merkte dat haar frustratie weer toenam en telde rustig tot tien voor zichzelf. Yana stond onmiddellijk op toen de vampier dichterbij kwam. Haar spieren protesteerden merkbaar, maar Yana negeerde het. 'Tot hier en geen stap verder!' zei ze scherp terwijl ze weer een verdedigende positie aannam. 'Nergens om!' beet ze hem toe,

Akai slenterde door de straten van de woonwijk, richting zijn huis. Diep in gedachten verzonken liep hij de straten door, geen aandacht bestedend aan zijn omgeving. Natuurlijk luisterde hij wel naar wat er om hem heen gebeurde (wat niet veel was want er was bijna niemand buiten), maar een echte betekenis vormde de woorden die de mensen rond hem heen zeiden niet. Zijn gezicht stond emotieloos en hij staarde naar de grond. Als gewone mensen hem zagen lopen en er aandacht aan zouden besteden, zouden ze verwonderd zijn geweest dat hij nog nergens was tegengelopen.

Een plotse geluidsverandering deed Akai opschrikken uit zijn gedachten. “Wat heb je Bloedzuiger? Dorst? Zin in die rode vloeistof die door de mens en andere dieren heen stroomt? Stel je voor dat er nu net een klein kind aan komt lopen waar die knie van bloedt. Laten we het erop houden dat hij van z'n fietsje is gevallen, val jij die dan ook aan of beheers je je, terwijl het kostbare spul over de straat druppelt?” hoorde hij iemand, waarvan hij zeker was dat het een weerwolf was want dat rook hij duidelijk, roepen. Akai grijnsde om de vraag en keek de weerwolf, die nog een eindje verder stond, aan. Ze stond bij een andere vampier, dat kon hij ook duidelijk ruiken. De weerwolf was een meisje, ze zag er niet al te zachtaardig uit en de vampier was een man… Akai had eigenlijk geen zin om zich ermee te bemoeien, maar tegelijkertijd was hij wel geïnteresseerd door hetgeen wat ze zonet gezegd had en hij wist dat bepaalde mensen die hij kende dit ook niet zomaar zouden laten passeren. Akai zag hoe ze een verdedigende positie aannam toen de vampier dichter bij haar kwam.

Akai was ondertussen niet gestopt met wandelen en was dan ook al een stuk dichter bij, als de twee waakzaam waren hadden ze hem waarschijnlijk al lang opgemerkt. Hij ergerde zich er mateloos in dat de mannelijke vampier dat meisje aan het pesten, plagen of hoe je het ook wou noemen, was. Akai passeerde de twee, draaide zich dan om en ging bij hun staan. “Goedendag, hij valt u toch niet lastig hoop ik, miss?”

“Ons?” Hij wilde haar er maar wat graag naar vragen, want hij had geen flauw idee over wat voor ‘n ‘ons’ ze het had. Alleen bracht ze zijn aandacht ergens anders op.
Ze zag hem dus aan voor een persoon zonder geweten…Een kind aanvallen, wat dacht ze wel niet! Alsof hij dat zou doen. Toch zou hij zich wel moeilijk kunnen beheersen, wanneer een vampier nou eenmaal bloed rook dan was het moeilijk die zelfdiscipline te tonen. Z’n keel laaide een moment flink op en hij schudde even zijn hoofd om zijn gedachten af te lijden. Hij was oud genoeg om toch die beheersing op te brengen. Een klein kind aanvallen zou hij nooit doen, hoe durfde ze het ook maar voor te stellen. Zijn ogen vernauwde zich gevaarlijk en hij negeerde die verdedigende positie van haar.
“Nergens om.” herhaalde hij gevaarlijk zacht en minzaam. Hah! Dat had ze gedacht. Hij kon met zijn scherpe ogen zien dat die frustratie van haar z’n tol had geëist op haar lichaam. Kennelijk stond ze al een tijdje onder spanning. Haar spieren zagen er nogal moe uit zoals ze daar zat.
“Man, wat ben jij een irritant krengetje zeg.” spuwde hij als antwoord en haalde diep adem. Yana begon hem aardig op z’n zenuwen te werken. Hij was onderhand al een poos in deze stad en hij had er nog niks van gezien.
Net toen hij zich over zijn goede humeur wilde zetten om haar een lesje te leren, werden ze onderbroken door een stemgeluid van een soortgenoot. Maxen draaide zich niet om, maar keek vanuit zijn ooghoeken naar de naderende man. Hij kalmeerde zichtbaar maar was wel verbaasd een mede vampier tegen te komen in een plaats als deze. Wat was dit voor ’n vreemde stad!? En die man leek zich nog te bekommeren om dit meisje ook nog…Waar ging het heen in de wereld…
“Ook goedemiddag.” Antwoordde Maxen op nonchalante toon en blikte een moment op het meisje voor hij zich iets draaide in de richting van de nieuwkomer. “Dat kun je beter aan mij vragen vriend. Ik ben nog maar net aangekomen, of ik word gelijk beschuldigd van god mag weten wat.” Hij haalde onschuldig zijn schouders op en keek van Yana naar de nieuwkomer. “Kennen jullie elkaar? Of ben jij de reden waarom zij op de hoogte is van ons bestaan?”

Yana snoof. Ze stond er nog steeds verdedigend bij. Ze had haar handen opgeheven tot voor haar lijf. Ze trilde van de spanning die erop stond, maar dat was voor de meesten niet te zien, hoe goed de ogen van bloedzuigers ook waren. Yana rook opnieuw de suikerzoete geur die hij met zich mee droeg. 'Verdomme! Waarom ben je zo ontiegelijk knap?' gromde ze tussen neus en lip door tegen de vampier tegen over haar. Plots, als bij toverslag, kwam er een nieuwe geur bij. Yana liet haar handen iets zakken om hem snel even te analyseren, maar merkte al snel dat het weer een vampier was. Allemachtig, welke gek was hier geweest? Wie had er zoveel lopen kweken hier? 'Serieus...' Yana maakte haar zin niet af. Ze was eerder nog nooit een vampier tegen gekomen, en nu ineens twee op één dag. 'Sjemig, hoeveel zijn er wel niet van jullie in dit kleine Forks?' Yana liet haar blik over de vampier glijden en rook niet lang daarna nog een geur erbij. Nu was nieuwsgieriger bekeek ze hem nog eens. Er hing een weerwolvenlucht om hem heen en dat moest hij nodig gaan verklaren. 'Wat heb jij met weerwolven?' vroeg Yana terwijl ze hem verder bestudeerde. Ook hij was al zo verdomde knap, maar deze verborg meer dan alleen een knap uiterlijk. Deze was niet Yana's smaak van uiterlijk. Wat dat betreft had ze liever Maxen. Ze richtte haar blik nog eens waarschuwend en vijandig. Van hem moest ze niets hebben. Hij was haar te arrogant, maar hoe deze met haar omging beviel haar wel. 'Met wie heb ik het genoegen?' vroeg ze haarscherp. Nooit onderste boven laten halen door trukjes. Hoeveel waarschuwingen stonden er wel niet in de legende's? Vampiers speelden met hun eten, vampiers stonken, vampiers waren koud, vampiers waren snel, vampiers waren knap, vampiers hadden gif waar je als weerwolf voor uit moest kijken... Een hele waslijst in ieder geval. Yana somde het voor zichzelf in gedachten op. Beide voldeden aan alle eisen wat haar alleen maar meer op haar hoede maakte. Yana grijnsde bij het horen van de 'Miss,' Hij was in ieder geval niet zo oppervlakkig als die ander. 'Neuh, het is eerder andersom.' Een irritant krengetje? Zo he! Die durfde! Yana grauwde een keer. 'Kijk uit bloedzuiger! Ik mag een kreng zijn, jij nog erger!' Yana merkte dat hij zich na de andere vampier wendde. Ze trok fijntjes haar wenkbrauw op. 'Ja tuurlijk, wist je niet dat ik een adressenboekje vol vampiernamen heb staan?' antwoordde ze sarcastisch op zijn vraag.

Hij snoof geïrriteerd en wees een waarschuwende vinger haar richting op. “En nu moet je ophouden, voor ik dat kleine mooie nekje van je breek!” snauwde hij.
Hij fronste toen hem iets tot hem doordrong. Ze had zojuist het woord ‘weerwolven’ genoemd. Zijn lichaam ontspande zich en hij keek haar verontwaardigd aan. Ze had het tegen die andere vampier gezegd, dus zijn ogen vlogen langzaam in de richting van zijn bruinharige soortgenoot en rook. Hij merkte de bekende geur van zijn soort op, uiteraard, maar ook een andere lucht. Niet zozeer waarvan hij zijn neus zou ophalen, maar toch echt lekker was het niet. Het zat waarschijnlijk in z’n kleren en z’n haar.
“Weerwolven.” herhaalde hij, stomverbaasd en keek weer naar Yana. “Wil je me zeggen dat jij een weerwolf bent?” Zijn mondhoeken krulden langzaam op en bijna was hij in de lach geschoten. Hij had gehoord over weerwolven, of eigenlijk ‘maankinderen’ zoals ze werden genoemd in sommige legendes. Maar nog nooit was hij er één tegen gekomen. En waarom ook eigenlijk niet? Als er een vampier bestaat, wat al net zo onwaarschijnlijk klonk voor een mens, dan zouden er ook best grote puppies kunnen bestaan.
Hij hield zijn hoofd iets schuin en bekeek Yana’s gezichtje. “Wat schattig, dus je verandert in een labrador? Het spijt me, maar ik heb geen kluifjes bij me."

Akai was opgelucht dat de nieuwe vampier niet agressief werd. Integendeel zelf, hij zag er plots wat kalmer uit, of lag dat aan Akai? Zoals altijd keek hij de nieuwe vampier schattend in, terwijl die zich naar hem richtte. “Dat kun je beter aan mij vragen vriend. Ik ben nog maar net aangekomen, of ik word gelijk beschuldigd van god mag weten wat” zei de vampier. Akai grijnsde, tja wie weet wat deze weerwolf allemaal al voor verwijten naar zijn hoofd had gesmeten.

Het eerste wat hij de weerwolf hoorde zeggen was “hoeveel zijn er wel niet van jullie in dit kleine Forks?” Akai begon in zijn hoofd te tellen en kwam op een stuk of 8 die hij kende, maar hij zweeg en keek haar strak aan toen ze vroeg “wat heb jij met weerwolven?” Akai negeerde de vraag, hij kende haar nog maar net en ze moest niet meteen alles van hem weten. “neuh, het is eerder andersom” was het antwoord op de vraag die hij eerder gesteld had. Ze was tenminste eerlijk, dat vond Akai toch. “Kennen jullie elkaar? Of ben jij de reden waarom zij op de hoogte is van ons bestaan?” vervolgde de vampier. Akai schudde zijn hoofd: “ik ken haar niet, dit is de eerste keer dat ik haar zie. En is het niet logisch dat weerwolven van ons bestaan weten? Ze ruiken dat toch, ze komen er sowieso vanzelf wel achter zonder dat een vampier dat hun verteld.”

Akai zag de vampier wijzen, dreigen en verwijten. Hij zuchtte diep. “Nu moeten jullie nu eens alle twee ophouden! Hoe oud zijn jullie? Vijf? Jullie gedragen jullie als een bende kinderen, elkaar verwijten en dreigen terwijl je elkaar niet eens kent. Ooit gehoord van beleefdheid?” Hij schudde zijn afkeurend. “Ik ben Akai, aangenaam kennismaken” zei hij na een tijdje zwijgen.

Yana snoof. God, nu kwam de vredelievende vampier ook nog langs! Een wolf in schaapskleren, dacht Yana knarsetandend. Wat die weerwolf allemaal voor verwijten na het hoofd van de vampier smeet? 'Ja Bloedzuiger, ik wordt een grote hond. En ja, ik ben groter dan een gemiddelde wolf. Jemig he, in welke kist heb jij gelegen? Ik heb met de paplepel in gegoten gekregen dat je jezelf tegen vampiers moet verdedigen. Waarom? Ik weet niet of jij de legendes van de weerwolven kent,' ze richtte zich nu helemaal op de nieuwe vampier. 'Wij staan bekend als de beschermers van de mensen. Wij moeten de mensen beschermen tegen de vampiers. Tegen de bloedzuigers. Tegen gevaar. Noem maar op. Dáárom kunnen wij transformeren.' Yana wendde zich smalend na Maxen. 'En daarom kan ik transformeren na een groot uitgevallen hond. En NIET omdat ik het nou zo fantastisch vind.' Yana keek Maxen scherp aan. 'Ik had verwacht dat je beter op de hoogte zou zijn. Nee, ik verander niet alleen tijdens volle maan en ik ben ook zéker niet bang voor een stuk zilver, mocht je de clip van Thriller hebben gezien. Yana snoof nog eens na Maxen.
'Jij? Mijn nek breken? Hij geneest in een fractie van een seconde,' antwoordde ze honend op zijn dreigement. Het deed haar werkelijk waar niets, niets van wat hij zei voerde hij daadwerkelijk uit. Yana keek hem woedend aan toen ze hoorde dat hij serieus dacht dat ze kluifjes at. 'Tsss, ik kluifjes? Ik zal voor jou eens een lekker donor meenemen! Ze wendde zich direct van Maxen af toen ze de vreemde vampier hoorde zuchtten. Wíj ophouden? Jullie ophouden. Yana hoorde hoe hij zich voorstelde. Hij zou haar in ieder geval niets doen, alleen beviel het haar niets dat hij waarschijnlijk ook mensenbloed dronk. 'Yana,' antwoordde ze, scherp. Net zoals ze zich de vorige keer had voorgesteld. Ze stond nog altijd verdedigend, maar wat wil je te midden van twee vampiers?

Natuurlijk zou dat logisch zijn. Een weerwolf die van een vampier af weet. Maar hoe had hij moeten weten dat hij met een weerwolf te maken had?
Hij dacht terug aan zijn gesprek met Yana en ontdekte dat ze wel een paar keer wat hints gegeven had. Maar toch, een weerwolf! Daar denk je toch niet aan!?
Yana begon nu echt door te ratelen en Maxen keek haar met ogen vol ongeloof aan. Die meid had echt pit, een onuitputtende bron van energie zelfs al leek haar lichaam op en protesteerde het, ze bleef maar door gaan. Alsof ze gedreven werd door haat en door haar verhaal maakte hij eruit op dat dit er waarschijnlijk ook met de paplepel is ingegoten.
Hah, beschermers van de mensen? Wat hij gehoord had van de 'maankinderen' was dat je er als mens maar beter bij uit de buurt kon blijven. Misschien was dit wel een ander soort 'weerwolf'. Yana kon niet eens veranderen bij volle maan.
Maxen kon zich niet langer inhouden en begon keihard te lachen. Ondanks het feit dat zij hem behoorlijk op zn zenuwen werkte, was hij wel blij dat hij haar ontmoet had.
Hij beheerste zich weer snel en richtte zich op Akai die zichzelf nu had voorgesteld. Hij zag eruit als een beleefd persoon, netjes (danwel vreemd) gekleed en rustig. Hij liep hier ook rond alsof hij dat al jaren deed. Vreemd...
Er trok een grimas over zijn gezicht toen hij Akai tegen hen hoorde uitvallen. Het klonk hem nogal vaderlijk in de oren terwijl de jongen wat uiterlijk betrof er ongeveer net zo oud uit zag. Maar misschien was hij er al wel een paar eeuwen langer, wie zal het zeggen.

Maxen stopte zijn handen in zijn zakken en besloot ook maar beleefd te zijn en zijn naam te noemen. "Maxen, aangenaam." zijn stem klonk gewoon vriendelijk en hij had op het moment ook zijn goede humeur weer hervonden.

Akai keek de weerwolf met grote ogen aan toen ze van alles begon te ratelen. Wat scheelde dat kind? Zat ze aan de drugs? Akai begon dit wel te overwegen. Nadat hij zichzelf had voorgesteld stelde de twee nieuwelingen zich ook voor. Yana was de weerwolf, die blijkbaar niet echt hield van vampiers en Maxen was de vampier die waarschijnlijk al gek geworden was door Yana. Hijzelf zou waarschijnlijk gewoon zijn weggelopen als hij alleen was geweest met Yana, ze had zo te zien veel vooroordelen over vampiers. Akai grijnsde breed bij de gedachten wat Harley zou doen als hij hier was geweest, waarschijnlijk haar nek omgedraaid of zo, misschien dat niet want hij zag hem niet in staat iemand te vermoorden, behalve zijn voedsel dan, maar Harley zou wel uitgevlogen zijn. Akai echter bleef kalm en bleef neutraal kijken.

Hij had genoeg van Yana haar beledigingen en keek haar aan. “Yana,” even had hij zin gewoon ‘zwijg’ te zeggen dan zou ze waarschijnlijk weer een grote mond opzetten, “denk je werkelijk dat wij er voor gekozen hebben vampier te worden? Dit was niet onze, toch niet mijn, keuze het gebeurde gewoon en er is niks aan te veranderen. Dan nog iets, wij zijn met twee en als we willen bijten we je gewoon en dan ben je dood. Ik wil niet dreigen maar dat is gewoon een feit. Ik zal je niet nodeloos aanvallen, maar zelfverdediging is altijd wettig. Dus hou gewoon op met die verwijten van bloedzuiger, ja wij zijn bloedzuigers, maar we hebben dat niet zelf kunnen kiezen. De meeste vampiers toch niet maar je hebt van die wierdo’s…” dat laatste zei Akai eerder tegen zichzelf en was redelijk gemompeld. Vervolgens richtte Akai zijn aandacht op Maxen. “En jij, Maxen, het is niet mooi om zo te dreigen tegen een meisje. Dat is gewoon niet beleefd, ergert ze je? Ga dan gewoon weg en laat haar.” Akai keek Maxen recht in de ogen en zei tegen hem met zijn telepathische krachten, zodat alleen Maxen dit kon horen in zijn hoofd: “ook al is ze zwakker dan ons en is haar vermoorden waarschijnlijk makkelijker. Moorden om te moorden is nooit goed. Maar toch proficiat dat je hier nog staat bij haar… Serieus, zit ze aan drugs of zo?”

Yana snoof, maar hield op met haar tirade toen Akai haar naam zei. Maxen mocht de vampier zijn geweest die gek was geworden door haar, andersom was het ook behoorlijk irritant. Yana luisterde aandachtig na wat hij te zeggen had en knikte. 'Zo ver was ik zelf ook. Dat je er niet voor kiest om vampier te worden,' zei ze, nog altijd zeker van haar zaak. Er wás immers een tussenweg waar mee te leven viel. Yana vestigde haar blik nog eens op Akai. 'Wat ik van hem heb begrepen,' ze gebaarde naar Maxen - 'jagen jullie op iedere onschuldige volwassene. Nou is mijn vraag aan jullie: Waarom onschuldige mensen? Waarom niet de 'bandieten' onder de mensen die een dood als deze verdienen? Of wat nog beter zou zijn, is je te goed doen aan het wild wat hier rondloopt. Maar als dat een té grote overweging is, neem dan mijn andere optie. Het bloed drinken op zichzelf is niet erg, alleen de manier waarop. Ik eet zelf ook rauw vlees, dus ja, daar kan ik dan moeilijk over gaan klagen,' Yana lachte schamper. Ze grinnikte bij het horen van Akai's woorden. 'Weet ik, maar dan nog zal ik me met hand en tand verzetten zodat jullie er ook, weliswaar niet veel maar toch, wat schade aan over zullen houden.' Yana grijnsde een keer terug. Haar gezicht stond met een klap vrolijker toen Akai ook Maxen aansprak. Mooi! Zij was niet de enige die fout zat! Yana streek met haar hand door haar haren en voelde dat ze rustiger werd. Maxen jaagde haar nu ook niet mee zo op de kast, dus ja, waar moest ze eigenlijk nog over zeuren? Yana wierp nog een blik op beide vampiers. De ogen waren knalrood. 'Maar je moet mij nu toch één klein dingetje vertellen. Hoe komen jullie in godsnaam aan die rooie ogen?' vroeg ze nieuwsgierig. Het was niet een vraag die aan één van beide speciaal was gericht. Als één van hen maar antwoord gaf.

Maxen luisterde naar wat Akai te zeggen had en was het volkomen met hem eens. Nouja, het eerste gedeelte dan. Dat bedreigen van meisjes, ookal was het niet beleefd, was nog altijd wel leuk om te doen. Hij besloot dat laatste maar gewoon te negeren en grijnsde slechts tot hij plots Akai’s stem in zijn gedachten hoorde en grote ogen van verbazing opzette.
Hij had wel van vampieren gehoord met speciale gave, maar dit had hij nog nooit meegemaakt of gezien. Wel handig leek het hem en zijn grijns verscheen weer toen tot hem door drong wat de vampier tegen hem gezegd had. Hij haalde zijn schouders op en keek met fonkelende ogen naar Yana. “Dat kan inderdaad een mogelijkheid zijn.” Antwoordde hij hardop, omdat hij niet zeker wist of Akai ook gedachten kon lezen. En op die manier kon hij haar misschien ook wel irriteren.
Maxen sloeg zijn armen over elkaar en keek Yana verontwaardigd aan na haar speech. “Okay, dus als ik het goed van jou begrijp vind je het wel goed als wij deze ‘bandieten’ oppeuzelen? En dat terwijl je me net zit te vertellen dat ´weerwolven´ er zijn om mensen te beschermen...” hij schudde ongelovig zijn hoofd. Hij mocht dan wel een vampier zijn en zijn bestaan volledig hebben geaccepteerd, het drinken van mensenbloed en al, maar voor een persoon die er buiten stond om zoiets te zeggen…dat vond hij wel erg vreemd. “Wat versta jij trouwens onder bandieten? En hebben zij geen ‘ziel’, geen onschuld? Hoe denk je dat sommige mensen zo geworden zijn? Niet doordat ze gelukkige jeugd gehad hebben waarschijnlijk. En dan wil jij voor god spelen en ons hen aanwijzen als ‘rechtvaardig’ voedsel?” Hij glimlachte bitter. “Weet je hoe ik dat noem? Hypocriet.”Hij begon nu echt serieus te overwegen het meisje aan te vallen, weerwolf of niet. En al zou ze zich verzetten, dat kon hem niks schelen. Bovendien was hij wel nieuwsgierig naar deze ‘wolf’ vorm. Hij keek Akai inschattend aan. Hij rook wel lichtjes naar weerwolf, dus misschien was hij wel een handlanger van haar soort. Toch had hij al aangegeven haar niet te kennen en hij had zelf het ‘twee tegen één’ feitje opgebracht. Dus of hij er een probleem van zou maken als hij Yana aan zou vallen wist hij niet.
Daar kwam nog bij dat er waarschijnlijk ook teveel ‘menselijke’ getuigen zouden zijn en daar zat hij ook niet echt op te wachten.
Vaag op de achtergrond hoorde hij de vraag die Yana hen stelde. Na alles was ze gezegd had durfde ze zelfs nog om informatie te vragen ook. Het gore lef.
Hij wendde zijn intens rode ogen op haar en vernauwde deze iets. “Zelfs na al jouw verwijten durf je nog om informatie te vragen ook?” zijn heldere stem klonk opnieuw dreigend. “Als je zo weinig over ons soort weet, raad ik je aan in het vervolg geen eigen conclusies meer te trekken.” Dat kon namelijk nogal eens verkeerd uitpakken, mocht ze (als ze hier levend vanaf kwam) ooit weer een vampier tegen het lijf lopen.