Snuffelen.

Akai grijnsde toen Maxen grote ogen opzette en antwoordde op de vraag die hij telepathisch tegen hem had gezegd. Hij keek Yana aan toen ze vroeg waarom ze onschuldige mensen aten. Ze snapte het niet, het was nu eenmaal de kringloop van het leven. Een leeuwin jaagt ook op onschuldige gazellen, een kat dood ook elke muis en zo kon je nog veel voorbeelden geven. Allemaal deze wezens hadden ook een leven, ook gevoelens en wouden ook allemaal blijven leven. De sterkste overleven, dat was altijd al zo geweest en zou altijd zo blijven. De een zijn dood is de ander zijn brood, zo simpel was het. Hij had zich daar ook lang tegen verzet, maar er viel niets aan te doen. De vraag van de rode ogen negeerde hij, als Yana zou horen dat je rode ogen kreeg als je mensenbloed dronk zou ze misschien aan een zoveelste tirade beginnen.

Akai luisterde aandachtig naar de woorden van Maxen en vroeg zich af wat hij allemaal al tegen dat meisje gezegd had. Zodra hij uitgesproken was nam Akai weer het woord. “Niet alle vampiers doden zomaar iedereen, dat moet je wel weten. Ik dood geen mensen die nog vol levenslust zitten, ik dood er enkel die geen zin meer zien in het leven, meestal zelf mensen die overwegen zelfmoord te plegen. En weet ook dat alles dat leeft een ziel heeft, vind je mensen zo veel beter dan dieren dat wij dan altijd dieren zouden moeten eten? Denk je dat een bandiet geen leven heeft? Misschien heeft deze ook wel kinderen die op hem wachtten, die hem nodig hebben en van hem of haar houden. Het is niets anders dan vossen die konijnen eten, wij zijn gewoon de ‘carnivoren’ en zij de ‘herbivoren’ bij wijze van spreken.” Akai stopte met praten en keek Yana doordringent aan, ze wist nog zo weinig en wou precies gewoon koppig bij haar standpunt blijven.

Yana was zover dat ze inzag dat ze zelf ook behoorlijk onlogisch aan het denken was. Het was nog net geen wartaal. Ze keek bedenkelijk en liet de woorden van Maxen kort op zich inwerken. Ze wist dat ze onredelijk zou zijn als ze nu direct ging antwoorden. Ze had afwezig opgekeken toen Maxen een vaag antwoord gaf, maar was er verder niet op ingegaan. Yana wist dat de vampiers het over haar hadden. Nou ja, dat vage vermoeden had ze. 'Zo word ik vaker genoemd ja,' zei ze met een kleine grijns. Ja, af en toe was ze hypocriet. Zo ver was ze zelf ook nog wel. Na even nagedacht te hebben, vond ze een geschikt antwoord op de vraag van de witte bloedzuiger. 'Mensen die anderen het leven afnemen, hebben na mijn idee ook niet het recht om te leven. Ik heb het niet over de schoffie's die een appel bij de groenteboer weghalen. Nee, ik heb het hier over serieuze daden. Moordenaars en de hele reutemeteut.' Yana keek bedenkelijk. 'Ik wijs niet aan, jullie pakken toch zelf uiteindelijk waar jullie zin in hebben,' antwoordde ze quasi onverschillig. Yana luisterde opnieuw na wat hij te zeggen had. Dat was trouwens al meer dan dat ze het hele gesprek had gedaan. Dat kon ze niet ontkennen. Een grimas verscheen rond haar mondhoeken. 'Je begrijpt me verkeerd. Als jij zo nodig mensenbloed moet drinken, doe het dan van de personen die anderen een enorm leed hebben aangedaan. Een familielid vermoordt, een klein kind gewurgd. Natuurlijk speel ik geen rechtertje. Ik ben toch ook niet bij elke daad en wie ben ik jou tegen te houden als je door het lint vliegt? Ik ben me gek zeker! Dat wordt gegarandeerd m'n dood, als ik die vandaag al niet vind,' antwoordde ze luchtiger dan de bedoeling was. Verdorie, waarom wilde het niet? Yana verstijfde toen Maxen weer vijandig werd. Als in een automatisme nam ze haar verdedigende houding weer aan. Ze lachte schamper. 'Moet je horen wie het zegt,' sputterde ze tegen. Yana streek gefrustreerd met haar hand door haar haar, maar luisterde weer na wat Akai te zeggen had. 'Tuurlijk, de mensen die erover twijfelen krijgen ook geen bedenktijd. Nee, het is direct BAM en over. Misschien hebben die wel familie,' kaatste Yana terug. Het was geen sterk argument, daar was ze zich van bewust. 'Ik vraag me af of je een echte massamoordenaar überhaupt nog wel wilt kennen,' merkte ze droogjes op. Vossen en konijnen noemde hij het. Ja tuurlijk. 'Vergelijk het liever met de leeuw en de kat. Jullie gaan bijna op in de mensenmasa. Bij sommigen zijn het naaste makkers, dus een vos en een konijn ligt te ver uit elkaar. lk snap je punt wel en daar kan ik mee leven. Mensen die toch al dood wilden, krijgen hierbij een klein hulpmiddel en hoeven zichzelf niet voor de trein te gooien of weet ik wat ze allemaal wel niet meer verzinnen. Maar de onschuldige mensen, die in de bloei van het leven zijn... Ik snap niet hoe sommige vampiers dát kunnen doen en wij, de weerwolven, beschermen de mens tegen dat soort vampiers. Yana's uitleg klonk haar nu zo ongeveer logisch in de oren, al wist ze dat haar theorie van alle kanten rammelde.

[Sowrie voor het late antwoord :3]

Maxen zuchtte diep en besloot het er maar bij te laten. Wat haar ouders haar ook allemaal wijs gemaakt hadden, hoewel het voor een groot deel natuurlijk wel klopte, haar op andere gedachten brengen zou hem toch niet lukken. En wat dan nog, zo was hij zelf ook. Wat dat betreft leken ze wel een beetje op elkaar. Het verschil alleen was dat hij, tenminste dat vond hij zelf, niet snel een oordeel over iemand trok zonder deze persoon ook echt ontmoet te hebben.
“Hm, nou het zal allemaal wel.” Maxen keek afwezig in het rond. Hij begon zijn interesse te verliezen en zocht iets nieuws. Zijn ogen verkenden de straat en het stadje en zoomden in op de winkeltjes aan de overkant van de straat. Niet veel soeps, maar hij hield dan ook niet van winkelen, dus wat zou het.
Hij richtte zich op Akai met een belangstellende blik. Hij zag eruit alsof hij hier echt woonde, dus hij zou vast wel weten of er nog wat te doen was in rare stadje. Op zich wel een goede plek om je een tijdje te vestigen, gezien het klimaat. Je kon gewoon vrij rondlopen zolang de zon maar weg bleef.
“Woon jij hier, als ik vragen mag?” vroeg hij nieuwsgierig.

Het meisje begon opnieuw aan een hele uitleg en gebabbel en reutemeteut. Akai keek haar met een opgetrokken wenkbrauw aan en luisterde alleens niet meer naar wat ze zei. Hoe kon iemand nu zo koppig zijn? Zo bij haar standpunt blijven? Ze was precies ingeprent of zo. Hopeloos… dat was ze vond Akai, hopeloos. Ze praatte alsof weerwolven een en al goed waren en als ze de mensen dan toch moest beschermen tegen hun, waarom vermeerde hun dan niet ter plaatse? Waarschijnlijk omdat ze wist dat ze dan toch ging verliezen, dus zo dom was ze toch niet. Akai had een gesuis gekregen in zijn oren, ze waren waarschijnlijk overbelast door al het lawaai dat Yana maakte. Plots viel er weer een stilte, maar jammer genoeg duurde deze niet lang.

Wonder boven wonder was het niet de weerwolf die verder deed met haar uitleg, waar, vermoede Akai, toch niemand meer naar luisterde maar het was de andere vampier Maxen. Akai richte zich weer tot hem. “Ja ik woon hier ondertussen al een tijdje” zei hij rustig. “Jullie twee zijn nieuw hier vermoed ik?”

Maxen keek verrast bij het horen dat Akai hier daadwerkelijk woonde, hoewel hij dat wel zelf dacht. Dat was best interessant. Misschien was het bloed hier wel bijzonder lekker. Hij had nog niet gedacht of zijn blik viel op Yana en hij haalde zijn neus op. Hm...naast het doorgefokte hondenras dan.
Toen Akai's vraag hem bereikte knikte hij, voor zichzelf dan. Hij kon niet echt voor Yana spreken. Aan de andere kant had ze wel heel verbaasd gereageerd op de komst van nog een vampier in dit stadje, en als een inwoner van Frak...Frreks...Froks, hoe het ook mocht heten, en als weerwolf zou je dat toch moeten weten. Of in ieder geval ruiken! Met andere woorden, zij zou dan ook wel nieuw zijn hier.
"Jep, net aangekomen." zei hij en vouwde zijn armen over elkaar. "Kom uit Seattle waar ik een paar maanden gewoond heb, maar daar werd het een beetje druk." hij fronste toen hij dacht aan al die jonge vampieren die daar de laatste tijd de kop op staken. (ooc; ik weet niet in welk tijdsbestek zich dit afspeelt...? maar bella is hier nog mens zag ik, dus ik zeg maar wat XD)
bic; Kortom het werd er nogal rommelig en daar had Maxen geen zin in. Eigenlijk was het pure toeval dat hij hier terecht was gekomen.
"En hartelijk ontvangen uiteraard." hij knipoogde naar Yana en grijnsde. "Zijn er nog meer van die puppies hier?" vroeg hij in het algemeen.

Yana hield zich nu stil. Ze had opgemerkt dat beide vampiertjes toch niet meer luisterden, dus waarom zou ze daar gaan? Yana bekeek Maxen toen hij de andere kant opkeek. Ze kon er niets interessants ontdekken, behalve een straathond die bijna niet om aan te zien was. Yana trok een wenkbrauw op. Zocht hij iets? Yana zag hoe hij scherp stelde op iets, wat zij niet kon zijn. Hadden die vampiers verdorie ook nog goede ogen? Yana rolde onbewust met haar ogen en vestigde ze daarna weer op Maxen, die doorging alsof er niets aan de hand was. Aha, hij woonde hier dus ook niet zolang! Hij zag er ook niet uit oud, maar goed: Dat zei net zoveel over zijn leeftijd als over de hare, praktisch niets. Yana woelde nog een keer met haar hand door haar haar en vroeg zich af of vampiers het ook koud hadden. Vampiers hadden immers een ijskoude huid. Weerwolven hadden een extreem warme lichaamstemperatuur, maar Maxen leek nergens last van te hebben. Ze peinsde in stilte, want ze kon het nu niet maken met nog een andere onzin opmerking voor de dag te komen. Ze liet haar armen langs haar lijf hangen en liet de vijandige houding nu eindelijk varen. Soms was ze écht net een klein kind: Ze had haar zin niet gekregen dus bleef ze net zolang pissig tot het niet meer te harden viel. Yana beet kort op haar lip toen ze bedacht hoe ze er nu ongeveer uitzag. Hmmz, ze moest echt wat aan haar humeur gaan doen. Merendeels had al gezegd dat ze opvliegend was, maar nu begon ze het nog serieus te geloven ook. Yana wierp vluchtig een blik op Maxen toen deze een vraag aan Akai stelde. Aha, ze kenden elkaar nog niet, voor zover dat nog niet duidelijk was geworden in het gesprek. Yana voelde er nu wel iets voor langzaam te kunnen verdwijnen, want het werd waarschijnlijk toch niet gezelliger met haar er op deze manier bij. Ah, hij woonde hier dus al lang. Yana knikte een keer als antwoord op zijn vraag. Ja, ze was hier niet lang. Maar haar hele wegloop geschiedenis hoefden ze niet te horen, dat kwam later wel een keer. Yana grijnsde terug. Tja, 't Is maar net wat je puppies noemt. Ze knipoogde afwezig terug, maar antwoordde verder niet. Het zou haar waarschijnlijk meer in dank af worden genomen als ze stil bleef.

Akai zijn vermoeden werd bevestigd, de twee waren nieuw hier. Hij zou het dan ook raar gevonden hebben dat ze hier al woonden en hem dat nog nooit was opgevallen. Toen Maxen aan hem vroeg of er nog andere puppies waren in Forks trok Akai en gefrustreerd gezicht. Hij dacht meteen aan Kodah, maar vond het niet leuk dat ze ‘puppie’ genoemd werd. Hij dacht nog even na of hij nog meer weerwolven kende, ja een paar dagen geleden was hij er nog een tegen gekomen… En dan was er nog de zoon van Lilo… dat was het dan zowat zeker? Toch dat hij ontmoet had.

“Ja, een paar. Drie dat ik weet. Twee meisjes en een jonge, maar het is al een tijd geleden dat ik die jongen gezien heb…” zei hij peinzend. Misschien was die ondertussen wel al verhuisd? Of misschien woonde die hier wel nog maar kwam hij hem toevallig niet meer tegen. “Trouwens, als je een van die andere weerwolven tegen komt, een van die meisjes. Waag het niet één vinger naar haar uit te steken? Gesnopen?” zei Akai tegen Maxen en hij keek hem streng aan. De vampier zou dit waarschijnlijk raar vinden, maar dat kon hem niks schelen. Hij waarschuwde hem gewoon al, ook al zag hij er niet zo agressief uit.

De strenge blik in Akai´s ogen beviel Maxen niet echt. Die vaderlijke klank in zijn stem ook niet. Hij was toch zeker geen klein kind die braaf naar z´n lesje luisterde. Maxen snoof en keek Akai een moment met vernauwende ogen aan, maar besloot de wijze waarop het gezegd werd maar even te negeren. Trouwens, waarom zou hij ook een vinger uitsteken naar een weerwolf. Van wat hij van Yana geleerd had was dat ze stonken. Dus tenzij hij z´n vinger twintig keer wilde wassen met bleekmiddel, zou hij het zeker wel uit z´n hoofd laten. Aan de andere kant, als een weerwolf hem zou aanvallen dan liet hij dat ook niet over zich heen gaan. Het hing dus van een heleboel factoren af.
Wat onverschillig haalde hij zijn schouders “Zolang ze mij ook niet aanraken, vind ik het best.” antwoordde hij.
Vanuit zijn ooghoeken keek hij een moment naar Yana die zich opvallend stil hield. Dat was hij helemaal niet van haar gewend. In ieder geval niet van het afgelopen uur. Vreemd…
“Ziet ernaar uit dat we allebei toeristen zijn, schoonheid.” Hij gaf haar een scheven grijns. “Misschien kunnen we gezellig samen doen aan ‘sightseeing’.” zei hij plagend met speels fonkelende ogen. "Een tourguide hebben we al." Hij doelde op Akai, die hier toch al een tijdje woonde. Dus waarom ook niet. Zo'n grote dubbeldekkerbus had Maxen alleen nog niet langs zien rijden. Misschien was dit stadje niet echt een toeristische trekpleister. "Verbaast me niks..." dacht hij bij zichzelf.

Yana volgde bedachtzaam Akai. Aha, er waren meerdere weerwolven in Dream Horses. Yana had alleen Luna leren kennen, in wolvengedaante weliswaar, maar weerwolf is weerwolf. Verrast keek Yana op. Drie, vast wel meer toch? Ze trommelde wat met haar vingers op haar arm, die geen enkel litteken bevatte. Wat wilde je met een gave, voor zover je iets een gave kon noemen naast dat van de vampiers, van het snelle genezen? Als Yana zich een keer schaafde, voelde ze daar niets van aangezien het bijna direct weer geheeld was. Yana grinnikte. 'Wat heb je met weerwolven? Desondanks ben ik ontzettend blij dat je dat zegt!' zei Yana in een poging het gesprek in een ander licht kon zetten. Ze verplaatste haar gewicht op haar linkerbeen omdat haar rechter stijf werd. Zij was nou eenmaal niet de vampier en kon geen urenlang op dezelfde manier staan. Wel kon ze rennen en springen uren lang vol houden, maar goed: Dat was als wolf zijnde. Yana trommelde nog wat ongeduldig door met haar vingers over haar armen voor ze zich na Maxen afwendde. Hij begon weer met praten, dus dan was het beleefd je om te draaien. Yana's neus prikkelde nog steeds toen ze zijn kant op keek, maar ze negeerde het gevoel en focuste zich volledig op hem. Ze wist dat ze zichzelf niet in de hand zou kunnen houden als Yana zich op de geur ging concentreren, dus stopte ze hem zo goed en kwaad als het ging weg. Toeristen... Yana trok haar wenkbrauw op. 'Ik ben hier van plan voorlopig te blijven, al weet ik niet wat jij wilt?' Yana verbaasde zich erover hoe rustig ze klonk in tegenstelling tot haar andere woorden. Het was bijna een schok. Yana ging met haar hand door haar haren heen. Het was bijna een soort zenuwtrekje van haar dat maar moeilijk af te leren was. Hadden vampiers daar geen last van of zoiets? Yana keek lichtelijk geïrriteerd na beide, maar haar blik werd milder toen Maxen verder ging. 'Sightseeing? Houdt dat in dat we álles laten zien ofzo?' Yana hapte kort na adem. Uit haar woorden moest blijken dat ze doelde op haar wolvengedaante en als Maxen slim genoeg was, snapte hij dat wel. Ze zuchtte opgelucht toen ze merkte dat hij wat anders bedoelde. 'Ik dacht al...' zei ze met een vage glimlach rond haar smoel, de eerste die niet sarcastisch bedoeld was in dit gesprek.

Akai zijn gezicht ontspande opnieuw wat en hij keek niet meer zo streng zodra Maxen antwoord gaf. Hij keek de twee rustig aan, zo te zien waren ze gestopt met dreigen en zo, maar wie weet voor hoe lang maar? Yana haar vraag negeerde hij opnieuw, hij had nog altijd geen zin om daarop te reageren en zag ook niet in waarom hij dat zou moeten. Akai grijnsde even toen Maxen en Yana bezig waren over sightseeing, zo een rondleiding zou nog geen vijf minuten duren. Het was hier oersaai op zich, gelukkig maakten de mensen, eigenlijk was wezens misschien een beter woord want alle gewone mensen waren ook saai, het er stukken beter op. “Ik denk niet dat er hier veel te zien is… Het enige interessante hier zijn de bewoners” zei Akai. Hij keek Yana vanuit zijn ooghoeken aan, ze was zo te zien eindelijk een stuk rustiger geworden. “Ik geef jullie een tip… als jullie een zekere ‘Harley’ tegen komen, ren dan zo snel je kan” ook dit zou hij redelijk emotieloos, maar toch rilde hij even bij de gedachte aan deze vampier.

Ooc: sorry voor deze korte post O.o

Max haalde onverschillig zijn schouders op bij Yana's vraag. "Geen idee." Het stadje leek hem niet echt veel soeps, maar met interessante bewoners was niks mis, dacht Maxen met een grijns. Maar nu hij zo in de rondte keek zag het er ook behoorlijk uitgestorven uit. Wat voor een dag was het eigenlijk? Doordeweeks? Misschien waren de mensen wel op hun werk. Zijn ogen speurden peinzend de straat af. "Het lijkt wel een spookstad." Hij lachte even bij zichzelf. Een spookstad vol vampieren inderdaad...Zijn blik gleed even naar Yana en voegde er ook maar een roedel weerwolven aan toe. "Zeker interessant." mompelde hij en zijn ogen dwaalden weer af.
"Als hier niet veel te zien is, waarom blijf je dan hier?" vroeg hij aan Akai, zijn blik was op een passerende voetganger gericht aan de overkant. Een volwassen man die met zijn ogen gericht op de grond door de miezer wandelde. Maxen rook even zijn richting op. Niet veel bijzonders, geen vampier en geen weerwolf. Plus zijn bloed rook doodnormaal. Jammer.

Maxen hoorde Akai op de achtergrond iets over een ene Harley zeggen. Hij draaide zich weer naar zijn soortgenoot met opgetrokken wenkbrauwen. "Oh? Wat is dat voor 'n knul dan?" vroeg hij nieuwsgierig.

Yana tuitte haar lippen. 'Ja, de bewoners zijn hier wel interessant ja.' Ze wierp een plagende blik op Maxen en bad in stilte dat hij hem ook zo opvatte. Jemig, werd ze nu zo goed als vriendelijk tegen een bloedzuiger? Yana snoof eens en ging lichtelijk gefrustreerd met haar hand door haar haar. Waarom was ze in vredesnaam een weerwolf en niet een gewoon mens dat alleen maar verlept verliefd na die ontiegelijk knappe vampier kon kijken? Yana trommelde een paar keer met haar vingers op haar arm een staarde kort uitdrukkingloos voor haar uit, diep in gedachten verzonken. Yana keek op: Gaf die Akai nou het advies uit de buurt te blijven van deze en gene? Ze trok een wenkbrauw op. 'Nooit geleerd dat als je een persoontje' - ze gebaarde na haar en Maxen -'iets verbiedt, hij of zij het gevaar dan juist op gaat zoeken?' Ze grijnsde vaagjes. Akai leek zich niet helemaal op zijn gemak te voelen bij het woord 'Harley.' Yana dacht kort aan de moter die ze ooit een etalage had zien staan. Heette die niet Harley Davids? Yana schudde haar hoofd en wendde zich weer naar de twee Vampiertjes. Een spookstad. Yana grinnikte: Dat was met kop en schouder de beste benaming voor deze lege stad. Afgezien van wat 'jonge honden' en een paar knappe bloedzuigers. Yana wierp bijna direct nadat Maxen zijn blik op de wandelende man. Ze gromde iets tussen haar tanden door, maar hield direct op toen ze zag dat Maxen zijn blik alweer ergens anders op had gevestigd. 'Sorry,' mompelde Yana schuldbewust. Ze schrok er bijna zelf van hoe ze klonk. Vergeleken bij eerst was dit een wereld van verbetering. Yana's gezicht betrok iets toen door de regen de geur van de stinkende vampiers weer iets na boven dreef. 'Yuk!' Yana zei het zo dat het niet leek dat ze op hen doelde. Misschien bedoelde ze de regen. Yana's blik werd serieuzer toen Maxen verder doorging op het onderwerp 'Harley'. Nieuwsgierig spitste ze haar oren en luisterde gretig mee en probeerde dat zo min mogelijk te laten merken. Wat nog aardig lukte ook!

Door over Harley te beginnen praten was de andere vampier precies nieuwsgierig geworden. Achja, wie weet was deze vreemde knul waar Akai over gesproken had wel een bloeddorstig monster dat iedereen aanviel zonder reden, Akai vond dit idee wel grappig en probeerde zich Harley agressief in te beelden maar dat lukte niet echt. “Wel, het is gewoon een andere vampier… die wel een beetje, neen eigenlijk, zéér raar en hyperactief en vervelend is. Hij houd wel van alle vampiers, maar dan ook alle…” Akai zuchtte even bij de gedachten aan dit hyperactieve ventje. Hij negeerde Yana haar gegrom en de yuk, hij wist wel niet zeker of dat op hun bedoeld was maar ze vond waarschijnlijk dat ze stonken. Het was niet dat Akai vond dat Yana lekker rook, maar dat negeerde hij gewoon, hij was weerwolvengeur al gewoon. AKai keek even rond, door over Harley te praatte had hij het gevoel dat die elk moment tevoorschijn zou kunnen komen en daar had hij echt geen zin in. Harley+Yana= nooit meer vredige stilte… Deze twee zouden waarschijnlijk blijven doordrammen over hun eigen mening totdat ze doodvielen, wat een beetje moeilijk was omdat ze redelijk onsterfelijk waren.

“Nooit geleerd dat als je een persoontje iets verbiedt, hij of zij het gevaar dan juist op gaat zoeken?” Grijnzend keek hij opzij naar Yana. Ze kenden elkaar nog maar kort, maar oh wat had ze hem goed door. Dat was inderdaad precies de reden waarom hij zo nieuwsgierig gereageerd had.
Hij fronste naar haar toen ze begon te grommen, waarschijnlijk omdat hij die man aan de overkant had nagestaard. Hij reageerde er maar niet op, maar moest wel zijn lachen weer inhouden. Yana was dan wel wat stiller nu het twee tegen één was, maar blijkbaar kon ze het nog altijd niet laten.
Maxen´s gezicht vertrok even toen hij Akai´s uitleg hoorde van deze Harley. Ergens was hij zelfs teleurgesteld. Hij had juist verwacht dat het iemand zou zijn waar ze voor uit moesten kijken om…gevaarlijkere redenen. Maar nee…het beeld wat Maxen nu voor ogen kreeg was een stuiterende vredelievende vampier omringd door hartjes en parfum. Maxen schudde het beeld gauw van zich af.
“Dan lijkt het me inderdaad verstandig daarbij uit de buurt te blijven.” antwoordde Maxen met gespeelde afschuw.

Yana snoof nog eens keer grijnzend. Maxen vond het blijkbaar geen gek antwoord van d'r. De grijns op zijn gezicht sprak wat dat betreft boekdelen en maakte hem weer onweerstaanbaar knap. Yana kreeg het idee dat ze zich behoorlijk slecht had gedragen na Maxen toe omdat hij verder niets had gedaan, op vampiergeur verspreidden na dan. Maar goed: Hij irriteerde haar ook met zijn ontiegelijk knappe blik en zijn engelachtige gelaatstrekken. Als je niet beter wist, kon hij zo de eerste beste catwalk op om zijn lichaam te showen, het liefst de mannelijk lingerie. Dat zou sowieso al een goed plan zijn, als hij maar uit het licht bleef. Yana had van deze en gene gehoord dat vampiers gingen schitteren in het licht. Het kwam het dichtste in de buurt van diamanten als ze de geruchten moest geloven. Yana dacht kort na en probeerde Maxen in een zwembroek tot aan de knieën voor te stellen. Hmmz, dat beeld was niet vervelend om voor ogen te hebben. Lingerie was een stapje te ver, want dan kwam er teveel van zijn 'fantastische' suikerspingeur vrij. Yana liet haar ogen kort op zijn borstkas rusten, maar keek daarna weer na Akai Kamu. Die was ook knap, maar niet Yana's type. Kwam misschien doordat ze een iets wat ruigere smaak had en hield van een zwart randje. 'Jullie zijn echt verdomde knap weet je? Merendeels uit de modellenwereld van de mens zou een moord doen om er zo uit te zien.' Yana was direct weer stil toen Akai verder ging. Aha, levensgevaarlijk, bedreigend, eng en wat al niet meer. Ze grijnsde. 'Ow, klinkt levengev...' Maxen was haar net voor. Ze wierp hem een blik toe, maar vervolgde daarna haar zin. [color=white'... klinkt levensgevaarlijk. Is het je neefje?'[/color] Yana wist dat vampiers geen kinderen konden krijgen, maar dat voor mensen als mannelijke nogal onmogelijk. Maar zeg nooit nooit, misschien maakt moeder Natuur wel een kleine uitzondering op deze regel. Het miezeren bleef maar doorgaan. Geïrriteerd veegde Yana haar pluk uit haar ogen, die natter begon te worden. Normaal kon ze die simpel opzij wimpelen, maar nu deze nat was en zwaarder woog, hing hij slap naar beneden. Vervelend, want het was zo'n beetje de langste pluk uit haardos. Yana stootte Maxen iets aan. 'Niet te gemeen worden!'

Maxen grijnsde breeduit toen Yana weer over zijn…correctie ‘hun’ uiterlijk had. Tja, hij moest toegeven dat ze gelijk had. Ze zagen er verdomd goed uit meende hij zelfingenomen. Hij had er absoluut geen problemen mee vampier te zijn. Hij hield wel van al die vrouwelijke aandacht. Ok, hij mocht dan wel een player zijn, maar hij was ook goudeerlijk naar zijn gevoel. Hij bedroog nooit iemand! Simpelweg omdat hij zich niet aan iemand bond. Geen relaties, no strings attached.
Dat van die modellenwereld was niet eens zo’n gek idee. Toen dat hele wereldje een beetje op gang kwam had hij er zelfs aan gedacht op die manier z’n geld binnen te halen, maarr helaas zou hun heersende maffia familie daar waarschijnlijk een stokje voor steken. Zo’n perfecte schoonheid zou best eens op kunnen vallen. Dat zou dan een hele korte carrière worden. Hij fronste even bij de gedachte.
Yana’s starende blik had hij overigens ook heus wel opgemerkt, wat hem deed glunderen. Hah, ze maakte hem uit voor van alles en nog wat, maar nog vond ze hem onweerstaanbaar.
“Niet te gemeen worden!” had ze tegen hem gezegd en ze had hem zelfs aangestoten. Nu kon ze ook al niet van hem afblijven, dacht hij grijnzend. Ok…hij kon dat spelletje wel meespelen...Het leek hem wel een goed idee te kijken wat voor ’n impact hij op haar had. Hij richtte zijn intens rode ogen op haar waarnaar hij langzaam op mensensnelheid zijn hand naar haar gezicht uitstak en de pluk haar voor haar ogen voorzichtig vastpakte. Zo teder als hij kon stopte hij de pluk achter haar oor. “Ik ben toch nooit gemeen.” zei hij met zachte en poeslieve stem om vervolgens naar haar te knipogen.

Akai trok zijn ogen even op toen Yana zei dat ze knap waren, tja hij vond zichzelf niet echt knap, dat zou dan ook maar raar en homoachtig zijn… Oké, eigenlijk had hij er nooit echt zelf op gelet, hij was niet het type dat een uur in de spiegel stond om zijn eigen reflectie te bewonderen en zo. Toen de weerwolf vroeg of Harley Akai zijn neefje was keek hij haar geschrokken aan. Hij moest er niet aan denken dat ze bloedverwant waren! Maar eigenlijk kon dit ook niet aangezien vampiers geen bloed hadden. Als je het dan ook op een bepaalde manier bekeek was Akai wel familie van Harley, maar dan eerder zijn vader… Akai rilde even bij deze gedachten. Uiteindelijk zei hij koeltjes “neen.”

Akai keek even om zich heen, hij had hier ondertussen al redelijk wat tijd verspild. Niet dat hij echt iets beters te doen had… “Wel, ik ben eens weg. Lief blijven tegen elkaar jullie twee” zei hij grijnsend. “Leuk jullie ontmoet te hebben en misschien tot nog eens.” Met deze woorden sloot Akai zijn ‘conversatie’ af, draaide hij zich om en liep hij weg, richting zijn huisje.

OOC: topic out voor Akai

Yana trok haar wenkbrauw op. De grijns van hem stond haar niet helemaal aan, maar dat was vooral omdat ze zelf niet wist waar het over ging en daar had ze een gigantische hekel aan: Deelnemen aan een gesprek maar de helft niet horen. 'Een gewone glimlach staat je mooier hoor,' merkte ze onschuldig op. Yana snoof en wilde net vragen wat er aan de hand was en wat er zo grappig was, tot dat Maxen haar recht aankeek. De kanarie rode kleur maakte dat Yana verstijfde. Bloedrood, knalrood, kerstbalrood. Yana voelde een rilling over haar ruggengraat lopen, maar dwong haar zelf te kijken. Haar nieuwsgierigheid kwam teveel na boven, want ze bleef de ogen scherp in de gaten houden en bestudeerde ze aandachtig. Haar ogen waren bruin, donker bruin wat bijna zwart te noemen was. Maxens ogen waren bijna in strijd met Moeder Natuur. Yana ging met haar hand door haar roetzwarte haar en merkte dat de pluk weer voor haar ogen hing. Op het moment dat ze die goed probeerde te doen, zag ze dat Maxens hand dichterbij kwam. Ze schoot nog net niet weg maar het scheelde niet veel. Yana keek met grote ogen van nieuwsgierigheid toe. Ze had in een glimp wel opgevangen van het rode, maar het niet zo aandachtig bestudeerd. Hij was echt kwam. Lichtelijk geïrriteerd bleef ze staren en voelde een kleine neiging om te voelen of zijn huid echt zo glad was als deze eruit zag. Maar dat hoefde niet meer. Yana schrok toen hij zijn hand na haar uitstak en verstijfde. Zijn vingers voelden ijskoud bij de korte aanraking op haar toch al warmere huid. Haar lichaamstemperatuur was van nature warmer. Bij weerwolven lag het ongeveer rond de 42/43 graden. Yana voelde een siddering door haar huid heen gaan toen hij zijn bleke vingers voorzichtig om het plukje haar heen bewoog. Ze voelde de neiging om het weg te slaan, maar Maxen leek het niet vervelend te bedoelen. Toch kon ze het niet laten om hem een tik over zijn vingers te geven toen hij klaar was. 'Je bent ijskoud! Maar...' Yana bleef stil en vond tot haar opluchting nu ook een plukje haar bij hem. Voorbereid op het ergste streek Yana met haar hand een plukje van Maxens haar na achteren, maar verstijfde alsnog bij de aanraking van zijn koude huid. Toch zette ze door en uiteindelijk had ze het plukje zorgvuldig achter zijn oor gestopt.

[Sorry, late reactie]