Looking for some action

Ok, het was officieel: Maxen verveelde zich. En niet zo’n klein beetje ook…Sinds hij in dit boerendorp arriveerde was het enige spannende dat hij mee had gemaakt de ontdekking dat een ‘weerwolf’ kennelijk ook bestaat. En wat een ontdekking was dat zeg! Hij had het zelfs bijna met haar aan de stok gekregen. Er verscheen een brede grijns op z’n gezicht terwijl hij daaraan terug dacht.
Door deze ontmoeting besloot hij de stad…dorp…of wat het dan ook moge zijn, wat beter te verkennen. Tot zijn teleurstelling was er niet veel soeps gaande. De enige soortgenoot die hij tegen was gekomen tot dusver stonk ontzettend naar natte hond en de mensen hier gingen voornamelijk gekleed in behoorlijk saaie regenkleding.
Ze hadden daar natuurlijk ook wel alle reden voor. Maxen keek omhoog. Zijn robijn kleurige ogen staarden omhoog naar de lucht, die nog altijd grijs, grauw en saai boven hem uittrok. Niet veel verandering met gister…of de dag daarvoor…of de dag daarvoor.
“Hmpf.” mompelde Maxen, en slenterde voort door de woonwijk. Hij liep al een tijdje door de motregen, waardoor zijn donkerbruine haar nu haast zwart leek van de nattigheid en aan zijn voorhoofd plakte. Het witte overhemd wat hij droeg was eveneens doorweekt en aardig aan de doorschijnende kant. Wat hem nogal wat blikken opleverde van de plaatselijke bevolking. Hij grijnsde breeduit naar een bejaarde vrouw die hem met haar rollator passeerde terwijl ze haar kleine witte terriër uitliet. Zij op haar beurt keek geschokt naar zijn naakte vel die aardig zichtbaar was geworden onder de doorweekte stof.
“Jaja dame, zo werden ze vroeger niet gemaakt hè.” zei Maxen en knipoogde naar haar wat de vrouw ontzettend deed opschrikken.
“Ohh.” zei ze geschokt en beende zo gauw ze kon verder mompelend dat die tieners van tegenwoordig wel een lesje in beschaafdheid konden gebruiken.
Maxen lachte alleen maar. Eigenlijk werden ze vroeger wel zo gemaakt, aangezien hij een paar eeuwen geleden geboren was. Hij had de overgrootvader van dat oude vrouwtje wel kunnen zijn.
Maxen struinde verder de straat af. Zelfs de huizen om hem heen waren saai. "Men...is hier dan werkelijk niks te beleven?" mompelde hij gefrustreerd.

Marie liep onderzoekend door de straten van het tot zo ver heel kleine dorpje dat forks was. ze was van plan om alles een beetje te leren kennen zodat ze niet voor verassingen zou te komen staan. Niet dat ze verassingen verwachtte, maar je was maar beter voorbereid.
Ze had haar niet de moeite gedaan om een jas aan te doen, iets waar ze nog spijt van zou krijgen. Maar veer verschil maakte het niet voor haar. Regen en kou was iets wat ze amper opmerkte. Marie was niet van plan om haar een huis te gaan zoeken.
Ze had een hotelkamer in de dichtstbijzijnde stad waar ze haar kleren had gedropt en waar ze zich kon gaan douchen. Het zou trouwens ook opvallen als een meisje van op het middelbaar alleen woonde. Ze wou niet dat de mensen gingen praten. Al deden ze dat misschien wel al, wist zij het.
Het overtuigen van iemand dat ze liever naar de school in Forks ging dan naar eentje in Seattle was nogal moeilijk. Maar moeilijk ging ook. Ze zuchtte heel zachtjes en keek eens goed naar de huizen rondom haar. Ze had al veel straatnamen in haar hoofd geplant en dacht wel dat ze nu alles had gezien. Enkel nog eens een ziekenhuis zoeken en dan weer ergens anders naar toe. Marie had geen idee wat ze zou doen, maar dat zou ze wel zien.
Toen werd ze zich bewust van een oud vrouwtje dat haar kwaad voorbij stampte. Ze mompelde boos in haarzelf en keek eens met een strenge, bevooroordeelde blik naar Marie. ‘die jeugd, allemaal hetzelfde, niets dan miserie.’ Mompelde ze tegen haar eigen.
Marie kon dit natuurlijk perfect horen en was verbaasd. Waarom was deze dame zo onvriendelijk. Ze trok haar schouders op en liep verder, het vrouwtje zorgvuldig negerend. Een paar meter verder rook ze de geur van nog een vampier. Het was niet een geur die ze kon linken met een van de vampierengeuren op school.
Marie ging iets sneller wandelen, aangezien de geur nog vers was en van heel dicht bij kwam. Misschien was die geur wel de reden van het boze vrouwtje. Ze zag nog niemand maar hoorde wel een stem. Ze sneed de bocht af en in de volgende straat zag ze een jongen lopen, duidelijk verveeld.
Marie beet eens op haar lip en dacht na over wat ze zou doen. wel als ze naar hier was gelopen om te weten van wie die geur was, zou het maar dom zijn om nu weg te gaan. en hij had haar waarschijnlijk toch al geroken. Ze zette een glimlach op haar gezicht en liep naar de jongen.
Toen ze naast hem wandelde vertraagde ze haar pas tot zijn tempo en haar glimlach werd iets breder. “verveel je je?” vroeg ze vriendelijk. “Marie. Aangenaam.”

“Ah een lotgenoot.” Dacht Max toen hij de geur achter hem oppikte en ze stond ook al vrij snel naast hem. Door de tegenwind had hij de geur blijkbaar wat later opgepikt.
Kennelijk verveelde hij zich overduidelijk, want ze vroeg het hem zelfs.
“Nee joh, helemaal niet! Met die jonge schoonheden hier?” zei hij en knikte in de richting van de oude vrouw, maar verwachte eigenlijk dat Marie die grap toch niet zou begrijpen. . En wat zou het ook.
Ze stelde zich voor als Marie, maar Max nam eerst de tijd om de nieuwkomer eens van to tot teen te bekijken. Zag er zeker niet slecht uit! Maar ja, wijs maar eens een vampier aan die er niet uit ziet. Die had je niet, waarschijnlijk. Het viel hem trouwens op dat de vampieren die hij hier tot nu toe tegen was gekomen behoorlijk sociaal en...beschaafd (hij bekeek haar kleding) door het leven gingen. De meeste soortgenoten die hij kende uit andere steden wilden hem nog wel eens spontaan te lijf gaan of kon je geen normaal woord mee voeren zonder achterdocht of weet ik veel.
Max grijnsde naar haar, terwijl hij in rustig en menselijk tempo doorliep. “Maxen, aangenaam schoonheid.” Op de hoek van de straat aangekomen stond hij stil en vouwde zijn armen over elkaar. “Wat doet een sprankelende dame zoals jij in een miezerig grauw dorp zoals dit?” vroeg hij nieuwsgierig.

Marie grinnikte bij de opmerking van maxen. Ze keek nog eens achterom maar het o zo vriendelijke vrouwtje was al uit het zicht. Waarschijnlijk thuis te mopperen tegen haar man, of haar kat als ze geen man had, wat haar niet zou verbazen. Ze keek maxen geamuseerd aan toen hij haar ook maar meteen begroette met schoonheid. Zou het al in hem gezeten hebben om iedereen schoonheid te noemen toen hij nog mens was. waarschijnlijk wel. maar waarschijnlijk ook niet zo sterk. Marie had heel wat geleerd over vampier zijn, vooral omdat ze er zelf een was. maar ook omdat ze niet wou geloven dat vampieren bestonden, ook al was er bewijs genoeg. zijzelf was een levend bewijsstuk, en toch had ze het er vaak nog veel te moeilijk mee. vampieren waren een mythe, nem. Toen maxen ineens stopte voor haar, had ze dit niet verwacht. Ze kon nog net op tijd stoppen voor ze tegen hem opbotste. Ze luisterde naar zijn vraag en dacht even na. Hier had ze niet meteen een antwoord op. Ze was hier niet meteen om een of andere overduidelijke reden. “de zon schijnt hier niet, dat is tof.” Merkte ze droogjes op terwijl ze naar de dreigende lucht keek. “en het is eens wat anders. Als ik dan terug naar de stad ga over een tijdje, dan weet ik tenminste eens heel goed wat ik gemist heb.” Marie glimlachte. “ik kan ook hetzelfde over jou vragen, niet? Waarom zou jij hier zijn. op de overlekkere oude dametjes na dan.” Vroeg ze luchtig, met een heel klein beetje nieuwsgierigheid en een heel klein beetje ironie. In haar ogen leek maxen veel minder thuis in een klein saai dorp als dit dan zijzelf deed. maar misschien zag ze dat ook verkeerd.

Maxen knikte bij haar simpele, maar toch wel gevatte opmerking. De zon scheen hier inderdaad niet dat was hem ook al wel opgevallen in de korte tijd die hij hier dusver had doorgebracht en dat was ook wel prettig. Nu hoefde hij tenminste niet de hele tijd te wachten op een bewolkte of regenachtige dag (omdat het hier altijd bewolkt was of regenachtig) of te wachten tot het avond was. Hij had ook wel enige tijd doorgebracht in californië en daar behoorlijk geteerd op het nachtleven. Of eigenlijk alleen maar geteerd op het nachtleven, nu hij eraan terug dacht kan hij zich geen één herinneringen voor de geest halen die op klaarlichte dag had plaatsgevonden. Tja, op zich had Maxen geen problemen met het nachtleven. Eigenlijk hield hij wel van drukke en grote steden, met clubs, veel jonge mensen sprankelend van levenslust en energie. Hun bloed was vaak ook het lekkerst, als ze zich tenminste niet tegoed deden aan drugs. Toch gaat dat eeuwige nachtleven je wel een keer vervelen en voel je je, hoe druk de stad ook mag zijn, aardig eenzaam en dat was iets waar Maxen niet zo goed tegen kon. Eenzaamheid. Dus een keer iets anders dan zo’n druk bevolkte stad met een rijk nachtleven was misschien ook wel eens goed.
Max keek om zich heen terwijl hij over een antwoord op Maries vraag nadacht, de grijns die even op zijn gezicht verscheen toen Marie de oudjes weer opbracht verdween gauw toen hij besefte dat hij misschien echt wel eens aan een verandering toe was. En wie zou het zeggen, wellicht dat een saai en grauw dorp als dit en een leven in het daglicht hem wel aanstond. Hij had het nooit echt geprobeerd terwijl het ’t proberen wel waard kon zijn.
Hij merkte dat Marie nog altijd op een antwoord stond te wachten en haalde zijn schouders op. “Geen idee, mooie omgeving, je kunt hier in het daglicht lopen…Maar ja, het is dat ik op de rem drukte anders was ik er waarschijnlijk doorheen geracet.” Maar dat had hij niet gedaan…en nu had hij toch al wel het één en ander meegemaakt. “Alleen nu weet ik niet wat ik hier nog te zoeken heb eigenlijk.” gaf hij eerlijk toe. Hij staarde even naar de overkant van de straat, waar niks bijzonders te zien was. “Afgezien van weerwolven, is hier volgens mij niet veel te doen…Wat doen vampieren hier eigenlijk op klaarlichte dag?” vroeg hij zich ineens hardop af. Hij vond het best een goede vraag. Clubs gingen vaak ’s nachts open, het uitgaansleven enzo…ook allemaal ’s nachts. En een terrasje pakken zou je hier nou ook niet zo gauw doen en om nou de hele dag door het stadje heen te lopen zou ook gauw gaan vervelen, want die had je binnen een uur al wel gezien. Veel andere mogelijkheden had je hier in Maxen´s ogen niet, tenzij je jezelf bekend wilde maken.

Marie haar mond viel nog net niet open toen maxen iets zei over weerwolven. Was hij nu aan het zeveren, weerwolven bestonden niet. Het was al erg genoeg dat vampiers bestonden. Maar vampiers waren tenminste nog iets of wat menselijk, alles wat ze deden bleef min of meer bij het menselijke, alleen dan een ietsje sterker, sneller, mooier, en dan nog die gaves die sommigen hadden, maar voor de rest. Maar weerwolven, dat waren mensen die in dieren veranderden. Niets menselijk meer aan. Dat kon dus al helemaal niet meer. Marie geloofde er niets aan. Ze besloot het even links te laten liggen, maar zou het later wel weer bovenbrengen. Ze besloot maar eerst antwoord te geven op zijn vraag. “ik weet het niet zeker, ik ben hier nog maar een paar dagen. Maar naar wat ik gezien heb gaan ze naar school, passen ze zich helemaal aan aan een menselijk leven. En als ze niets te doen hebben, dan hangen ze rond in het bos om daar anderen te zoeken, voor te vechten of gewoon voor anderen te ontmoeten. Of om te eten.” Ze haalde haar schouders op. Het meeste van die informatie had ze per ongeluk uit andere vampieren hun gedachten gehaald. Ze kon er niets aan doen, maar al de vampieren van hier waren zo open tegenover alles, en dat was ook te merken aan hun gedachten. Meer open, iets wat ze niet meteen had verwacht, maar waar ze nu al op aangepast was. haar schild was sterker opgezet dan ooit. Want in iemand zijn privé ging ze niet zitten. En nu terug naar de weerwolven. Haar gezicht vertrok een heel klein beetje toen ze er aan dacht. “en weerwolven?” vroeg ze ongelovig. “die bestaan toch wel echt niet hoor. Weerwolven zijn een mythe, een verhaaltje. Geen mens kan veranderen in een wolf, fysiek onmogelijk.” Marie besefte dat ze koppig keek. Als een klein kindje dat haar zin niet kreeg. Ergens diep in haar wist ze wel dat maxen waarschijnlijk niet gelogen had, en dat weerwolven bestonden, maar dat gevoel duwde ze nog even opzij.

Maxen trok zijn wenkbrauwen op toen ze hem vertelde dat vampieren hier naar school gaan alsof het menselijke scholieren waren. Ze passen zich aan…aan een menselijk leven. Waar sloeg dat in vredesnaam op? Ze waren toch geen mensen meer? En hoe moest je leven tussen je eigen voedsel zonder in de verleiding te komen ergens een hapje uit te nemen. En dan vooral op een plaats zoals hier. Die regen versterkte de geur van menselijk bloed alleen maar. “Onmogelijk.” zei hij, nog altijd verbaasd en staarde even voor zich uit. “Dat kan gewoon niet…Is dat niet tegen de regels?” hij keek haar vragend aan. “En wanneer drinken ze dan? In een klein dorp zoals dit valt het nogal op wanneer iemand plotseling verdwijnt. Het is hier praktisch ‘ons kent ons’.” Kleine dorpen waren vaak erg hecht en iedereen kende elkaar bij naam. Zou het niet opvallen als hier ineens een kudde levende gephotoshopte modellen rond zou gaan lopen? En leden van de plaatselijke bevolking op onverklaarbare wijze zou verdwijnen? Dat heen en weer gereis naar grote steden om daar een slachtoffer te gaan zoeken zou hem ook gauw gaan irriteren.
Zijn donkerrode ogen keken haar behoorlijk verontwaardigd aan. Het was tot nu toe één van de vreemdste dingen die hij ooit gehoord had, naast dat hele weerwolven gebeure dan. Dat was Marie blijkbaar ook opgevallen…”Ik zou het niet zeggen als het niet waar was.” zei hij oprecht en haalde zijn schouders op. “Ze zijn net zo echt als jij en ik, al heb ik ze nog niet zien veranderen. Ze zijn gelukkig ook makkelijk te herkennen.” Hij haalde zijn neus op en rilde eventjes voor hij iets dichter naar haar toe boog en haar met zijn vinger dichterbij wenkte alsof hij haar een geheim wilde verklappen. “Ze stinken namelijk verschrikkelijk naar…muskus ofzo.” Hij rilde weer bij de herinnering aan de stank. Als je in de stad eens goed je neus gebruikte, dan merkte je op dat de geur overal een beetje hing. Hij was nog altijd iets voorover geleund waardoor hij zich redelijk dicht bij Maries gezicht bevond. Hierdoor merkte hij nog iets anders vaags op, iets aan haar waar hij niet echt een verklaring voor had. Hij vernauwde zijn ogen iets en keek haar haast doordringend aan. “Hé…je ogen zijn paarsachtig, weet je? Hoe kan dat?” Hij kon zien dat ze geen lenzen in had, het was haar eigen kleur. En dat was nogal opvallend, omdat hij alleen maar vampieren kende met rode ogen.

marie glimlachte zwakjes. ze had het gevoel dat hij het niet helemaal snapte. "ze zeggen niets tegen de mensen hier hoor. En ze eten buitenshuis, in de stad ofzo. Zolang de mensen niet precies weten wat ze zijn, is het helemaal niet tegen de regels. De regel eigenlijk." de mensen van dit dorp waren waarschijnlijk heel veilig, als het op vampiers aankwam. de meeste vampiers wouden niet opvallen en gingen geen mensen van hier vermoorden, de anderen, die dat wel wouden, die werden tegengehouden door die eerste groep. Ja, als mens mocht je blij zijn als je hier woonde. Marie haar gezicht verstrakte toen het dus toch waar bleek te zijn van de weerwolven. verdorie, was elke mythe waar. Straks ging hij nog zeggen dat er op een hoge berg een stelletje goden woonden. Het kon er allemaal maar bij. Maar ze moest het wel geloven, ze had de geur zelf ook geroken. Niet te ruiken en heel opvallend, al had ze het toen niet gelinkt met iets menselijk. Nuja, voor zover een weerwolf menselijk was. "dan is het dus tog maar waar." zei ze met veel tegenzin. hoe kon het. geen enkele wetenschap zou het eens zijn met het feit dat vampieren bestonden, laat staan met het idee aan weerwolven. En Marie leefde op wetenschap, dus kon ze het er ook niet mee eens zijn. Maar er was geen omweg meer, het zou wel bestaan zeker. Ze ging toch maar zeker zijn als ze er eentje zag... veranderen. Plots maakte maxen een opmerking over haar ogen. ze schrok er een beetje van, de meesten probeerden het door een omweg te weten te komen, niet zo direct. ze gniffelde even "ja ik weet wel dat ze paars zijn. komt doordat ik een mengeling van mensenbloed en nog iets drink, heeft een ander effect dan puur mensenbloed, of dierenbloed, wat er ook nog veel doen hier." merkte ze nog op over het eerdere onderwerp, vampieren vielen niet op door moorden als ze er geen deden, toch niet op mensen.

Maxen knikte, maar echt begrijpen deed hij het nog niet helemaal. “Hoe kun je nou tussen de mensen leven zonder…zonder in de verleiding te komen om…” hij worstelde met de woorden, op zijn marmeren voorhoofd verschenen wat lichte rimpels. Hij kende het gevoel…de hete vlammen in je keel wanneer je zo ontzettend in de verleiding kwam dat je jezelf niet tegen kon houden. Soms rook een mens gewoon zo ongelooflijk lekker dat je jezelf niet kon beheersen. Dan moest je gewoon wel aanvallen. Hij had het eens meegemaakt. Gelukkig wist hij die persoon nog mee te sleuren voor hij zijn tanden in de man zette, zodat er geen getuigen waren. Maar achteraf had hij wel spijt. Het was namelijk een wat oudere man die heel vriendelijk oogde, geen vlieg kwaad zou doen waarschijnlijk en misschien een hele familie achter liet, omdat hij zich niet kon beheersen. Maxen zweeg, zijn kaken op elkaar geklemd terwijl hij terug dacht. Dat was alweer zo’n vijftig jaar geleden. Sindsdien was het hem gelukkig niet meer overkomen. Gelukkig. Maar stel dat het je zou overkomen op een school. Hoe moeilijk zou het dan zijn om het te verbergen. Zou hij daar sterk genoeg voor zijn? “Het lijkt me…gewoon zo moeilijk. Hoe doe jij dat?”

Hij knikte. “Ja, ze bestaan.” zei hij, alhoewel hij het ook nog vrij ongeloofwaardig vond. Hij had het ook nog niet zien gebeuren, de transformatie. En Flower was zo flauw geweest dat ze het hem niet wilde laten zien. Yana was wel happiger geweest, maar het leek hem niet zo verstandig haar verder te pushen op klaarlichte dag en midden in de stad. Toch was hij wel erg nieuwsgierig. Misschien was dat wel een goede reden om te blijven…kijken of hij een weerwolf zo ver kon krijgen dat hij z’n ware vorm zou laten zien. “En het schijnt ook trouwens dat ze niet eens de maan nodig hebben om te veranderen.” Schoot hem ineens te binnen. Dat was nog wel het opvallendste, want hij had wel gehoord van ‘maankinderen’ in Scandinavië. Hij had gedacht dat het gewoon een stom verhaal was, maar de vampier die het hem vertelde was bloedserieus en had zelfs een gaaf litteken om het te bewijzen. En nu hij hier die Yana en Flower ontmoet had, twijfelde hij nergens meer aan. Het zal allemaal wel waar zijn. Voor hetzelfde geldt bestonden er ook eenhoorns en dwergen. Gezellige boel. En dat hele veranderen, nouja...zij konden toch ook gewoon in het daglicht lopen?
Geïnteresseerd luisterde hij naar haar uitleg. Mensenbloed met nog iets anders…wat zou dat ‘andere’ dan zijn? “Hoe kom je aan dat spul?” vroeg hij. Soms was hij gewoon erg nieuwsgierig en Maxen was gewoon iemand die recht voor z’n raap dingen vroeg. Hij merkte vaak achteraf wel of men dat fijn vond of niet.
Dierenbloed…ja daar had hij ook wel van gehoord, maar Maxen trok er altijd zijn neus voor op. Hoewel hij het nog nooit geprobeerd had hoor, maar hij was meer een ‘natuurlijke vampier’. Waarom zoiets heerlijks opgeven als menselijk bloed! Een leeuw zag je toch ook niet op een grassprietje kauwen?

Marie zuchtte opgelucht. Het veranderen bij maan was nog veel ongeloofwaardiger dan gewoon te veranderen wanneer je daar zin in had. De maan was veel te ver om een effect te hebben op zo iets kleins. Ja op de aarde in zijn geheel had de maan zeker invloed, maar op mensen, onmogelijk. Mensen die op een paar seconden in een dier veranderen, onmogelijk. Mensen die nooit ouder werden, onmogelijk. Mensen die sneller liepen dan een auto kon rijden, onmogelijk. En mensen die een menselijk lichaam leegzogen, heel heel heel onmogelijk. Wat was de wereld toch vals, haar zo bestoken met dingen die ze duidelijk niet helemaal aankon. Marie dacht vlug terug aan zijn eerste vraag. Hoe ze het deed om onder de mensen te komen, zonder ze te vermoorden. “ik drink veel, ben nogal verzadigd door mijn spulletje, en na een tijd kan je ook wel niet anders dan het te weerstaan. Het doet wel pijn, elke keer. Die verdomde brand in mijn keel ook altijd.” Ze tuitte haar lippen ongelukkig. Ze haatte dat gevoel. En ze wist niet wat ze zou doen als ze een ‘zanger’ zou tegenkomen. Zou ze hem of haar gewoon leegdrinken, of zou ze genoeg zelfbeheersing hebben om zijn of haar bloed te trekken. Ze wist het niet. Marie kon zich ook niet voorstellen dat ze iemand gewoon zou nemen en haar tanden in die mens zou zetten. Al had ze daar al vaak genoeg zin in gehad. ze glimlachte eens geheimzinnig naar maxen toen hij haar vroeg waar ze haar spul vandaan haalde. Het klonk alsof hij het over iets illegaals had, zoals drugs. “ik maak het zelf. Vampierendrankjes zijn niet echt te koop.” Zei ze glimlachend. Dat zou nog eens een wereldshocker zijn. nu synthetisch bloed, voor de vampieren onder ons. En weg met de regels van de volturi. Leuk op een manier, maar waarschijnlijk zou het niet veel goeds zijn, uiteindelijk.

Maxen grijnsde, want hij wist precies over wat voor ´n gevoel ze het had. Dat oplaaiende hellevuur was echt hondsirritant, maar naarmate je ouder werd wende je er wel aan. Tja je moest er gewoon mee leren leven. Een eeuwig leven van het leegdrinken van anderen. Eigenlijk was hij gewoon niets meer of minder dan een teek, als hij er nu zo over nadacht…een parasiet. Een wezen dat teerde op een ander om te overleven. Hm, dat was niet echt een prettig gedachte. Er verscheen een moment een grimas op z´n gezicht, maar deze verdween al gauw. Dat vampierendrankje waar ze het over had klonk aardig interessant.
Hij keek haar met een nieuwsgierige blik aan, zijn rode intense ogen staarden in haar paarsachtige. En het feit dat je oogkleur ook nog veranderde was best wel een gave toevoeging.
"Waarom niet?” vroeg hij, toen ze zei dat het niet echt te koop was. “Volgens mij zou je er grof geld mee kunnen verdienen.”

Marie grinnikte en schudde haar hoofd. “sinds wanneer betalen vampiers voor hun voedsel, nee, waarschijnlijk word ik alleen maar vermoord.” Zei ze lachend. Ze zweeg maar over de macht. Ze wist hoe machtsgeil vampiers waren, de meeste toch. Het kon goed zijn dat maxen nog niet eens aan de gevolgen op vlak van macht had gedacht. Als je het wist te overleven tenminste. Maar welke vampier wou dat niet, minder drinken, beter gevoel, langer vol, en minder opvallende ogen. natuurlijk zouden er vele zijn die het liever puur hadden, die gingen voor het vermoorden van mensen. maar voor velen zou dit de perfecte tussenweg zijn. als ze dat publiek zou maken, zouden ze in rijen voor haar staan aanschuiven. En dat was iets wat ze helemaal niet wou. Ze vermeed elke vorm van macht, en zou nooit iets doen om het uit te lokken. Macht betekende niets meer dan problemen. Ze beet op haar lip en onderdrukte een lachje. Ze was mentaal gestoord, het kon niet Anders. Wie wou er nu geen macht. “en zoveel geld is er niet uit te halen denk ik, ik denk dat er nog heel veel graag mensen zien sterven, en de warmte voelen van een vers lijk.” Overtuigde ze haarzelf nog een beetje luidop. Het kon misschien belachelijk klinken dat ze zo iets niet wou doen, misschien ook wel egoïstisch. Maar dat kon haar niet veel schelen. Erover liegen tegen andere vampiers kon ze niet. Ze zagen het meteen aan haar ogen, en wat moest ze dan zeggen. dat ze insectenbloed dronk, dat ze een lading buitenaardse wezens had gevonden, en die nu een voor een leegdronk. Ze had het even geprobeerd door te zeggen dat het contactlenzen waren. Maar de ogen van een vampier, die zagen meteen dat het haar gewone oogkleur was, en liegen tegen een vampier, niet meteen een goed idee. “zou jij het kopen?” vroeg ze nieuwsgierig. Misschien kon ze het ooit, over een paar honderd jaar, als niemand anders er mee kwam, het anoniem op de markt brengen. Dat moest toch mogelijk zijn. moeilijk, maar mogelijk.

Ze had gelijk, de kans was groot dat ze misschien wel vermoord werd door anderen voor wat ze had. Toch leek Maxen een moment geschokt te zijn dat ze er zo luchtig over kon praten. Al lachend, maar daarachter lag misschien wel angst...Maxen kon haar niet echt peilen op dat gebied. Hij was daar nooit echt goed in geweest, anderen peilen. Hij ging altijd maar af op wat hij voor zich zag en op reacties.
De uitvinding waar ze het over had klonk wel toch wel interessant in de oren. Dan zou je als vampier zijnde dus niet meer hoeven te moorden, of in ieder geval niet zoveel. Wat ze vertelde bestond dat ´synthetische´ bloed voor een deel ook uit mensenbloed. Zou ze daar wel slachtoffers voor nodig hebben…? Of stal ze bloed uit ziekenhuizen? Dat hoorde je ook wel vaak.
“Synthetisch bloed.” Max herhaalde het hardop om voor zichzelf te horen hoe het klonk. Beetje vreemd, maar niet slecht en een perfecte oplossing voor vredelievende vampiers. Niet dat hij zichzelf daaronder zou plaatsten. Hij zou waarschijnlijk na een tijdje de kick van de jacht wel missen, want ergens hield hij er wel van. Het was nou eenmaal wat ze waren, jagers. Toch hield hij niet echt van moorden. Of nouja…hij hield er niet van dat hij er soms de controle niet over had. Hij ‘moest’ wel moorden om te overleven. Het ‘moest’ en dat haatte hij. Hij werd gedwongen.
Maxen hoorde Marie’s vraag en vouwde zijn armen over elkaar terwijl hij nadacht. “Tja…Het geeft je wel meer vrijheid.” Hij zou de controle over zijn eigen leven wat meer terug krijgen en misschien minder de drang voelen om echt onschuldige mensen aan te vallen. Die gedachte maakte het drankje wel erg aanlokkelijk. Hij keek haar even van opzij aan met een achterdochtige blik in zijn ogen. Waarom vroeg ze hem dat eigenlijk? Maar algauw grijnsde hij weer. “En…” begon hij terwijl hij zich iets voorover boog en haar intens aankeek. “Die mooie paarse ogen zijn ook niet verkeerd.” Hij knipoogde.

Marie gniffelde toen hij een opmerking maakte over haar ogen. ze vond het paars een goed kleur voor haar ogen. niet zo dreigend als rood, of zo flets als het goud. Maar ook niet gewoon, zoals de meeste andere oogkleuren. Lekker onschuldig, toch nog apart. ze maakte haar ogen heel even iets groter en keek toen weer normaal. Het viel haar op dat maxen niet zo terughoudend was als anderen dat ze al tegengekomen was. de veilige 2 meterafstandsregel, zodat je nog steeds heel goed kon vluchten als het nodig was, overschreed hij vrolijk. Maar hij zou het wel normaal vinden, het zou wel in zijn aard zitten. Marie vond het niet bedreigend, helemaal niet. Als hij haar wou vermoorden, dan deed hij dat maar. Marie hoorde toch al lang dood te zijn, ze kon niet klagen. “misschien zal ik het ooit wel nog eens publiek maken, anoniem. Me niet vermoorden als ik het doe.” Zei ze lachend. “maar voor de ogen moet je het niet doen, kleurlenzen geven hetzelfde effect.” Voegde ze daar nog droogjes aan toe. Het was niet helemaal waar, het vlies waar je door moest kijken was irritant, en de lenzen gingen wegrotten na een paar uur. zielig dat mensen niet eens iets konden ontwikkelen dat tegen een beetje kon. Misschien kon ze zo ook nog iets vinden, het leek niet moeilijk. Maar daar ging ze niet ook aan beginnen, ze kon haar tijd beter benutten met nuttige dingen. Zoals rondhangen in een dood dorp. Marie keek even rond en was wel een beetje verbaasd. Dit dorp was echt wel dood, alsof er niemand woonde hier. Het regende niet, en toch was er niemand op straat te vinden, behalve zij 2 dan, en het oude vrouwtje van daarnet. Maar die zou nu waarschijnlijk ook al binnen zitten. De mensen hier moesten van meer gewaar zijn dan je in eerste instantie zou denken. al merkten ze het misschien zelf niet eens op, ze gingen zich wel gaan gedragen naar de vampieren die hier nu woonden of rondhingen. Ergens moesten ze wel voelen dat ze constant omringd werden door gevaar. “waw het is hier wel echt dood, waar is iedereen. Verstopt in hun kelder voor een mogelijke aanslag of zo.” Zei Marie verbaasd en ze keek nog eens om haar heen. Nee, niemand.