Time for some action. [&PAUL] [FINISHED]

Met een lichte glimlach lag Flower op de bank. Ze stak haar hand nog eens omhoog om de ring te bewonderen die ze tijdens Valentijnsdag van Paul had gekregen. Diverse keren had ze die dag nog eens in haar hoofd afgespeeld, als een droom die keer op keer weer terugkwam. Het was nu echter al een week geleden dat ze hem nog gezien had. Hij zou waarschijnlijk weer bij zijn roedel zijn. Niet dat zij dat erg vond. Ze hadden één keer een erge ruzie gehad en toen had ze tegen hem gelogen dat ze zwanger was. Gelukkig had het inprent-gedoe hun bij elkaar gehouden. Ze liet haar hand weer neervallen en zuchtte zachtjes. Ze had dan ook niet veel te doen, behalve op het wachten tot Paul terug zou komen. Ze besloot om maar wat in de bossen rond te gaan lopen en... Het volgende moment dat ze weer iets wilde denken brak het glas van haar raam. Flower schoot overeind en verwachtte half en half om een woedende Paul te zien, maar het was iemand anders. De kille blik waarmee hij haar aankeek kende Flower maar al te goed. De roodkleurige ogen die duidden op het kwaadaardige dat het wezen bezat. Er was een vampier aanwezig in La Push. En deze stond recht voor haar neus. Met een ruk kwam Flower overeind. De vampier schoot echter al naar voren en vloog tegen haar aan. Met een misselijkmakende klap viel Flower op haar rug op de grond. Haar schouder stootte tegen een tafeltje met een vaas en de vaas viel om, waardoor de scherven zich in haar zachte huid drongen. Er schoot pijn door haar heen, maar Flower was weer overeind gesprongen. Ze rende naar haar bank toe en gebruikte de leuning om de aanstormende vampier te ontwijken. Ze sprong, draaide zich om en veranderde vervolgens met veel gegrom in een weerwolf. Ze leidde de vampier handig uit haar huisje zodat er nog niet meer kapot zou gaan en hijgend begon ze te rennen. Ze hoorde de vampier achter zich van boom naar boom springen. Paul!' riep ze in haar gedachten. 'Ben je daar? Ik heb een beetje hulp nodig met...' Een zacht gejank verliet haar bek toen ze voelde hoe de vampier haar bij haar achterpoot greep. Met een doffe klap kwam ze op de grond en met een ruk draaide ze zich om, waarna ze tegen de vampier sprong en hem beet. Ze sprong achteruit en hijgde lichtelijk. Toen zag ze het pas. Voor haar bevond er zich niet één vampier. Nee. Het leek wel alsof er een heel leger aanwezig was! Minstens tien vampiers stonden haar daar bloeddorstig aan te kijken, allemaal met die enge blik. Flower spande haar schouders aan en wachtte tot ze overgingen tot aanvallen.

Als muziek in zijn oren, zo klonk haar lach. Het deed Paul goed haar nog aan het lachen te krijgen, hoe slecht ze er ook voor stonden. Voor hem was het een soort extra bevestiging dat hun relatie nog prima zat. Oké, er waren genoeg momenten dat hij merkte dat Flower wel van hem hield. Ze liet het overduidelijk weten. En toch was Paul soms bang zijn meisje te verliezen. Ze hoefde enkel die ene tegen te komen. Die ene man die beter was dan hemzelf, dat haar inprent over zou slaan op de ander. Een gedachte die Paul niet wou hebben. Maar ja, welke man was nou niet bang diens geliefde te verliezen? Alhoewel… De buitenwereld was aan het veranderen. Er liepen meer relaties op de kliffen dan dat er ontstonden. Godzijdank leefden zij afzijdig van die wereld. Paul had zijn blik voor een korte periode op Flower gericht. Hij had geluk met zo’n meid als zij. Regelmatig had hij haar verwaarloost, alleen gelaten. Een “duistere” tijd hadden ze gehad, maar doorstaan. ’Rennen dus.’ Ergens zag Paul er tegenop dat ze de roedel erbij gingen betrekken. Zolang hun relatie duurde had hij Flower altijd van die mafkezen afgeschermd. Weinig informatie had hij over haar vrijgegeven. Eigenlijk niets. Ze waren er zelf wel achter gekomen hoe haar geur was. Paul had ermee onder gezeten, alleen was het daarbij gebleven. Vandaag zou dat veranderen. De roedel zou haar aanschouwen en geheid dat er opmerkingen gemaakt gingen worden. Hij kreunde. De gedachten alleen al. Paul zag Flower als eerste wegrennen. Voordat hij haar voorbeeld volgde, maakte hij een soort schijnbeweging richting een vampier, en rende er toen vandoor. ’Hasta la vista!’ In een rap tempo rende hij achter haar aan, zo heel af en toe happend naar een vampier dat naar zijn zin te dichtbij kwam. De roedel was dichtbij, wat hem lichtjes deed grommen. Het was dat Flowers leven ervan afhing, anders was hij met een andere optie gekomen. ’Jongens,’ begon Paul’s bedreiging richting de jongens. ’Heb niet het lef mijn meisje aan te kijken, of tegen te praten. Ik vermoord jullie als jullie het wagen.’ Natuurlijk zou hij dat niet doen… Niet meteen in ieder geval. Hoogstens een aantal botten proberen te breken. Ze moesten begrijpen dat wat van hem was, was van hem. Oké, Flower was geen object dat hij gekocht had. Ze had ook een eigen leven, een eigen mening, eigen keuzes. De jongens kwamen in beweging, al mopperend en ergens toch geamuseerd. Paul remde af, al slippend draaide hij zich om. Hij zette zich af vanuit zijn achterpoten en sprong recht tegen een aanrennende vampier omhoog. Meteen leek hij zijn voorpoten om het wezen heen te klemmen, terwijl ze samen achterover vielen. Bijtend, trekkend, scheurend vochten ze verder over de grond, tot Paul de juiste plek in de vampiers nek had gebroken. Hij wierp het lichaam van zich af en zette zich recht. Iedereen leek bezig te zijn met hun eigen gevecht. Inwendig grijnsde hij. Gek waren ze, de roedel, maar als het erop aankwam kon je niet zonder ze. Paul wou zich op een tweede slachtoffer werpen, tot hij merkte dat die zich eerder terug trok dan in het gevecht op ging. ’Wacht. Huh.. Geven ze op?’

De woorden van Jared weergalmden door z’n hoofd. Een waarschuwing was afgegeven en toch… Toch negeerde die idioot dat. En om het nog een tikkeltje erger te maken, was er nog eens schoonheid achteraan geplakt. Schoonheid. Hij zei werkelijk schoonheid, tegen zíjn meisje. Verloofde. Bijna echtgenote. Paul snoof gevaarlijk. ’Was ik niet duidelijk genoeg kerel?’ Goed, wellicht was hij te over beschermend. Totaal niet praten tegen Flower was over de grens. Tenslotte bestond de kans dat Flower zelf het niet prettig vond. Dat ze zich opgesloten voelde. ’Let op je woorden, anders ben ik nog in staat het werkelijk te doen ook.’ Een tweede kans. Zo opgefokt als Paul kon zijn, zou hij nooit een roedellid vermoorden. Het gevecht met Jake, vele jaren terug, was het toppunt geweest. Veel erger dan dat kon het niet worden, althans dat hoopte hij. Wantrouwend volgde Paul’s blik de laatste vampieren. Ze waren zo onvoorspelbaar en dat maakte ze moeilijke tegenstanders. Wat als ze weer terug kwamen wanneer ze hun ruggen hadden omgedraaid? Of als ze sliepen? Eentje was al bij Flower ingebroken. ’Jammer genoeg komt de meeste rommel altijd terug,’ zuchtte hij. Het leven als weerwolf, en al helemaal in de roedel, was nooit saai. Toch verlangde hij wel eens naar een aantal weken rust. Gewoon een hele rits dagen waar geen vampier aan te pas kwam en zich in alle “rust” om Flower kon bekommeren. Paul drukte even zijn neus tegen haar schouderblad aan, opgelucht dat ze niks leek te mankeren. Hij keek haar na, hoe ze achter de bosjes verdween. ’Sexy..’ Ging er door zijn gedachten heen, maar kon zich meteen wel voor z’n kop slaan. Vluchtig zette Paul het op een drafje. Niet alleen om zich om te kleden, ook om te controleren of de vampieren werkelijk vertrokken waren. Veiligheid stond voorop. Zo geconcentreerd als een Dobermann op steroïden scande de grijze wolf de nabije omgeving. Dat was de laatste bevestiging om terug te veranderen en in z’n driekwart broek te schieten, die hoognodig aan vervanging toe was. Al brommend door het zien van de slechte conditie en de gedachten dat hij naar de winkels moest, beende Paul terug. Strak naast Flower hield hij stil en sloeg een arm om haar middel heen. ’Godzijdank ben je niet gewond,’ mompelde hij, waarna hij een snelle kus –maar niet minder liefdevol- op haar lippen drukte. ‘Zal ik vannacht bij je blijven? Voor het geval ze weer besluiten je huis binnen te komen.’ Een echte vraag was het niet, meer een getrokken conclusie. Zelfs al zou Flower het er niet mee eens zijn, dan zou hij buiten rondom het huis blijven zwerven. ‘Nu we hier toch zijn…’ vervolgde hij. ‘Dat is Quil, Embry en vetzak Jared.’ Fronsend keek Paul eens rond. ‘Jake lijkt niet in de buurt te zijn. Is Leah ‘m alweer gepeerd? Na ja.. En Sam zal wel bij Emily zijn.’ Met zijn vrije hand wreef hij kort over zijn voorhoofd ‘Die kunnen we ook wel een bezoekje brengen, nu je de helft van de idioten toch al kent.. Als je wilt, natuurlijk.’