I promise I'll take care of you. [&PAUL]

Langzaam aan was Paul de controle over zijn lichaam verloren. In een waas van pijn was hij ten onder gegaan. Leek hij zich overgegeven te hebben en zijn lot te hebben aanvaard. Zijn zicht was compleet zwart, maar zijn gehoor was al die tijd nog niet geheel verdwenen. Vaagjes, haast als een soort echo, kon hij enkele geluiden opvangen, alleen wat het inhield was hem allemaal een raadsel. Op het moment bevond hij zich in een geheel andere wereld, waar hij in zijn eentje was. Geen ziel was er te bekennen, enkel hij. Een mix van licht en donker. Het was moeilijk te plaatsen wat wat in hield. Of hoe hij eruit kon komen. Paul gromde inwendig. Dit was niet de bedoeling. Dit was niet de plek waar hij wou zijn. Dit was een pure vernedering. Neergehaald door een vampier. Onverwachts, ongewild balanceerde hij op het koortje tussen leven en dood. Door een beet. Hoe had hij zo stom kunnen zijn? Waarom had hij zijn aandacht er niet gewoon bij kunnen houden? En Flower… Wat moest zij nu wel niet denken? Doorstaan? Ze was zwanger. Ze had zijn steun nodig, zijn bescherming. En nu lag hij daar. Of waar precies? Paul volgde het niet meer. Hij volgde niet wat er met zijn lichaam gebeurde, of wie er in de buurt waren. Zelfs de onduidelijke geluiden leken nu verdwenen te zijn. Betekende dit dat hij dood was? Betekende dit het bittere einde? Wanhopig, hysterisch wanhopig begon Paul te “vechten”. Vechten tegen het onbekende, onwetend of het überhaupt wel nut had. Flower verdiende het niet om op deze manier achter gelaten te worden. Zeker niet met een kindje op komst. Hij wou haar zien bevallen. Hij wou het eerste moment met z’n drieën meemaken. Verder met hun leven opbouwen. Daar wou hij naar terug. Voor het eerst in een zeer lange tijd, naar zijn gevoel, begon het vechten eindelijk diens vruchten af te werpen. Hij kreeg wat grip op zijn lichaam, het gevoel keerde terug. Wellicht niet het gevoel waar hij blij mee was, maar het was iets. En deze keer, deze keer was hij niet alleen. Een zachte hand bij de zijne, de warmte voelend. Paul wou zien wie de persoon was, al had hij een vaag vermoeden. Met moeite kromde hij een aantal vingers, in de hoop dat ze het zou opmerken. In de hoop dat Flower zou weten dat ze niet  tegen een mogelijk lijk aankeek. Vermoeid, of eerder verzwakt, opende hij zijn mond om wat te zeggen. Echter kwam er niet meer uit dan een korte gorgel. ’Nou, kom op.’ sprak hij zichzelf toe. Enkele minuten was hij stil. ‘L-lief,’ fluisterde Paul, haast onduidelijk. Well, dit was een stap in de goede richting. Een kleine misschien, die meer moeite kostte dan hij wenste. Gefrustreerd probeerde hij zich te verplaatsen, rechtop te zitten. Als hij die macht over zijn lichaam weer had, was hij helemaal gelukkig. Alleen had hij het niet.  Paul trok een moeilijk gezicht. ‘Het.. Stinkt hier.’

Fuck post.

Die geur… Hoe meer hij bij kwam, hoe erger het werd. Het zat werkelijk overal. In de kamer, over hém. Dit kon niet meer een onschuldig scheetje zijn, of een paar dagen niet wassen. Nee, dit was zoveel erger. Erger dan die twee combineren. Paul verafschuwde de geur. Haatte het. En nu al helemaal. Zijn nekharen gingen omhoog staan, evenals als die op zijn armen. Vampiers, het was hun geur. Er zaten verschillen in, maar op het moment zou Paul geen uitzonderingen meer maken. Van een groot paasvuur, hadden ze nu een enorme bosbrand aangewakkerd. Een bosbrand die een klein beetje leek te doven door de kleine natte druppels die op zijn hand vielen. Flower. Huilde ze werkelijk? Nee toch.. Hij haatte het om haar te zien huilen, al was hij zelf de oorzaak. Vermoeid kreunde Paul. ‘Noemde je dat redden?’ Het drong nog niet 100% door dat de dokter een Cullen was geweest. ‘Ze moeten after shave op gaan doen. Stelletje zwijnen.’ Ietsjes stierf z’n stem weg, door de vermoeidheid. Hij wou al zoveel zeggen. Al zoveel doen. Flower troosten stond op het moment op nummer één. Vervolgens zou hij de bossen in trekken en iedere bloedzuiger afmaken die in zijn gezichtsveld kwam. Echter haperde zijn lichaam volledig. Als een betonblok leek hij op het ziekenhuisbed vast te liggen. Machteloos en frustrerend. Ineens klonk er hard gehuil, vlak naast hem. Wat was er in hemelsnaam toch aan de hand? Waarom huilde ze nou toch zo? Het ging toch de goede kant op? Of had hij wat verkeerds gezegd? Met moeite hoorde Paul Flower’s woorden aan, zo af en toe puzzelend wat ze nou gezegd had. ‘Hee, hee, zo gemakkelijk kom je niet van me af.’ Foute opmerking. Ze was al zo bezig met emotioneel reageren. ‘Het spijt me zeer mopje, liefje, schatteboutje, scheetjepeetje, bloempje. Ik weet dat ik beter had moeten opletten.. Sorry.’ Die woorden waren niet enkel om haar te zien kalmeren. Ze bevatte de kern van waarheid. Paul had spijt. Spijt van het niet opletten. Spijt dat daardoor hun gelukkige moment bruut was verstoord. Flower verdiende beter. ‘Mijn ogen openen? He je enig idee hoe zwaar die zijn? Er hangen gewichtjes aan.’ Speciaal voor haar deed hij toch de moeite. Natuurlijk, Paul zou alles voor haar doen. Al zou hij jurkjes moeten dragen om haar aan het lachen te maken. Zijn oogleden trilden, en om het nog eens extra dom te laten lijken, stak hij zijn tong buitenboord. Kort daarna openden zijn ogen zich. Een klein stukje, zodat hij Flower tussen zijn wimpers door kon zien. ‘Ik voel me net een Chinees. Lijk ik op een Chinees?’

Het was eigenlijk hilarisch en dramatisch tegelijkertijd. Paul's opmerkingen maakten het er niet echt beter op voor haar humeur, maar aan de andere kant vond ze het ook wel komisch hoe hij reageerde. Ze had geglimlacht toen hij zijn koosnaampjes voor haar gebruikte. Haar ogen keken hem peilend aan. Ze hoorde zijn stem weer en grinnikte. Ze probeerde moeite te doen om niet te lachen. Paul mocht niet denken dat overal een grap van maken een goed ding was. Hij zou later ook niet steeds grappig mogen doen als hun dochter weer wat had uitgespookt, dus nu zou hij zijn fatsoen ook gewoon moeten bewaren. Ze zag dat hij zijn ogen, nadat hij had aangegeven dat er net gewichtjes aanhingen, zich eindelijk openden. Ze probeerde een nieuwe vlaag van tranen tegen te gaan - omdat Paul nu eenmaal niks had aan een vriendin die steeds emotioneel werd - en hoorde daarna zijn opmerking. Ze kon het niet helpen dat ze moest lachen en gaf hem een klapje op zijn schouder. 'Ja,' zei ze toen. 'Je lijkt op een Chinees.' Ze boog zich voorover en drukte een zachte kus op zijn lippen. Ze had echter wel verwacht dat hij niet blij zijn zou met het feit dat een vampier hem gered had. Ook al had die vampier er nu wel voor gezorgd dat haar kindje nog een vader zou hebben, maar dat drong weer niet tot die hersens van Paul door. Nee, hij was veel te veel bezig met opmerkingen te maken. Flower voelde zich weer boos worden en haalde diep adem om het te onderdrukken. 'Je mag dokter Cullen heel dankbaar zijn. Als hij er niet was geweest, had ons kindje misschien niet eens een vader gehad.' Ze zei het zo nonchalant mogelijk, maar haar ogen verraadden hoe erg ze hem zou hebben gemist. Ze zou het niet gered hebben. Ze had haar inprent nodig. Ze had een vader nodig die mee zou kunnen zorgen voor hun kindje. Ze had iemand aan haar zijde nodig die haar zou kunnen kalmeren als ze zich niet goed voelde en ze wel iemand kon gebruiken die haar zou oppeppen. Ze zou ook nooit aan de roedel willen vertellen dat Paul overleden was. Nee, hij mocht van geluk spreken dat hij het overleefd had. Ze pinkte haar tranen weg en keek daarna naar de kamer. Ze vond het nog steeds maar niks dat Paul aan allerlei draadjes hing, maar deze hielden hem momenteel in leven en zouden hopelijk ook zijn pijn wat verzachten. En ook al maakte hij van die gekke opmerkingen, ze wilde hem voor geen goud missen. Ze keek hem haast liefdevol aan. Jezus, ze had echt last van stemmingswisselingen. Maar ja, de situatie maakte het haar momenteel ook niet gemakkelijk. Het was dan ook allemaal zo onwerkelijk. Het ene moment zaten ze samen te genieten van het feit dat ze een kind zouden krijgen en het andere moment werd hun geluk bruut verstoord door een gestoorde vampier die Paul beet. 'Hoe voel je je?' vroeg ze zacht aan Paul. 'Ik denk dat het verstandig is als je hier nog even blijft.' Ze zei het zo voorzichtig mogelijk. Ze was Paul's karakter niet vergeten. Ze wist hoe snel hij aangebrand kon zijn, ook al was dat een heel stuk minder in haar buurt. Ze legde haar armen op Paul's bed en leunde daarna met haar hoofd erop, waarna ze Paul zo aankeek.

Haar gelach was een soort kuur voor hem. Het echode in zijn oorschelpen, en dat deed hem beter voelen. De sfeer verwarmde erdoor. Het koude en grimmige werd erdoor verdreven. Nog net niet kleurde de witte muren in de regenboog, al dacht Paul wel even het begin te zien. Wellicht dat dat ook kwam door de pijnstillers. Zachtjes begon Paul te grinniken, wat al gauw over ging in lachen. Puur door de gedachten dat hij op het moment leek op een buitenlander. ‘Ze zien echt weinig,’ grinnikte hij, met een lage stem. ‘Ik dacht altijd dat men daarover overdreef.’ Dit was werkelijk het moment dat zijn hersens zo’n beetje uitgeschakeld waren. Of in ieder geval niet bepaald helder meer dachten. Je kon het vergelijken met een stoner. Alleen was hij nog niet zó ver heen. ‘He! Ik ben veel te groot voor een Aziaat.’ Hij wiebelde met zijn tenen om te zien waar zijn benen eindigden. ‘Dammit.’ Van zijn tenen richtte Paul zijn blik op Flower, kort een moeilijk gezicht trekkend. Waarom confronteerde ze hem toch altijd met de realiteit? Ergens begreep hij het wel, maar aan de andere kant wenste hij dat ze eens relaxte. De situatie was niet zo afgelopen zoals ze misschien hadden gewild, geheid niet hadden gewild, alleen waren ze er wel levend vanaf gekomen. En veel verder wou zich er niet in verdiepen. ‘Ook zonder een Cullen was het wel goed afgelopen. Zo snel kom je niet van me af,’ bromde Paul binnensmonds. Zijn ego was gekrenkt. Neergehaald door een vampier, en ook weer door één op de been gebracht. Veel erger kon het niet. Toch overtuigde Paul zich ervan dat hij het zonder dokter Cullen ook wel had gered. Afwezig pookte hij met zijn vinger tegen haar hand, waarna hij ‘m uiteindelijk vastpakte. ‘Die vraag kan ik beter aan jou stellen.’ Recht keek hij Flower aan. ‘Hoe voel jíj je? En onze baby natuurlijk.’ Die benaming deed hem glimlachen. ‘De vampier heeft je wel met rust gelaten toch?’ Een diepe frons verscheen in z’n voorhoofd. ‘Of had ik dat al gevraagd?’ Kort daarna slaakte hij een vermoeide zucht. Dit alles viel totaal niet mee. Was het leven maar gemakkelijker geweest. Haast schoot Paul overeind. ‘Ben je gek? Vanavond ben ik thuis, en daar maak ik een bad voor je klaar, en dan masseer ik je schouders. Stres is slecht voor de baby, dus ik ga er alles aan doen dat je je ontspant. De komende maanden ga je nog luxer leven dan de koningin. ’

Flower zuchtte zachtjes toen ze Paul hoorde praten. Ze had wel half en half verwacht dat hij niet toe zou geven. Hij wist niet meer wat goed voor hem was, leek het wel. En dat hij dat niet meer wist frustreerde haar enorm. Ze vond het lastig om hem zo te zien. Ze had dan ook wel half en half verwacht dat hij in zou stemmen met het feit om hier te blijven. Nou ja, ergens had ze het ook weer kunnen verwachten dat hij zo zou reageren, want het was nu eenmaal wel Paul waarover ze het had. Ze keek hem aan en glimlachte, waarna ze opstond, zich vooroverboog en een kus op zijn voorhoofd drukte. ‘Met mij en de baby gaat alles goed, Paul,’ zei ze zachtjes. ‘De vampier heeft mij niks aangedaan en heeft me met rust gelaten. Hij is weggejaagd door de rest van de jongens.’ Ze dacht even na hoe ze het het beste kon verwoorden dat hij gewoon hier moest blijven, want ze zag geen manier waarop hij deze avond nog thuis kon zijn, hoe graag hij dat dan ook wilde. ‘Ik denk dat het het beste is als je gewoon hier blijft, lief. Dan word je weer beter. Je kunt me de komende maanden, als je uit het ziekenhuis bent, nog vaak genoeg verzorgen.’ Ze glimlachte naar hem en streelde hem daarna zachtjes over zijn armen, waarna ze een kus op zijn gespierde arm drukte. Ze keek naar de slangetjes en beet op haar onderlip. Het was vreemd om te zien dat Paul nog steeds zo actief op haar kon reageren terwijl hij verbonden was aan al die akelige slangetjes. Toch wist ze dat Paul vaak sterker was dan ze dacht. Hij had haar meerdere malen verrast, maar zij hem ook. Ja, samen sloegen ze zich wel door deze ellende heen, bedacht ze zich tevreden. ‘En als je nog lang blijft zeuren over dat je hier moet blijven, is mama dadelijk niet meer lief,’ zei ze vervolgens plagerig, maar er lag wel een bepaalde dreiging in haar stem. Hij zou naar haar luisteren, of hij daar nu zin in had of niet. Ze wilde dat hij hier bleef en beter werd zodat hij volledig zou genezen. Ze glimlachte liefjes naar hem, waarna ze zijn hand pakte en er weer rustig over streelde met haar hand.