My Valentine [&PAUL]

’Zal ze het mooi vinden? Is het niet een beetje over the top? Of juist te weinig!’ Een onzeker gevoel kwam omhoog borrelen bij het weghalen van zijn handen. De onervarenheid op dit gebied zat Paul dwars. Het was een stukje van zichzelf openstellen. Een kant laten zien waarvan hij zelf niet eens wist dat hij het in zich had. In zijn ogen was dit hele gedoe genoeg om Flower te laten weten dat hij haar niet weer verwaarlozen zou. Stilletjes hielt hij zich op de achtergrond, zodat Flower genoeg ruimte had om rond te kijken en niet telkens iemand in d’r beeld had staan. Lichtjes beet hij op de binnenkant van zijn wang, terwijl de wil om naar de wijn te grijpen wat groter werd. Even de zenuwen eraf drinken, want zelfstandig relaxed blijven zou één van zijn grootste uitdagingen zijn. Hoewel het compleet zijn eigen schuld was. Hijzelf bouwde de druk steeds hoger op. Echter was Flower’s reactie totaal niet wat Paul had verwacht. Zodra ze naar hem toegedraaid was, hij haar armen om z’n nek voelde en op deze manier haar prachtige gezicht van dichtbij kon bekijken, zag hij een klein spoor over haar wang lopen. Het deed hem er een tijdje naar staren. ‘Dat valt reuze mee,’ mompelde Paul. ‘Ik wist niet dat vrouwen emotioneel werden van romantiek.’ Oh well done! De meest blonde opmerking die je kon maken op zo’n avond als deze, was gemaakt. Goed, dat was dan ook weer geweest. Bijna wou hij zich richten op de keuken maar raakte compleet afgeleid van Flowers magische lippen, die hem brachten naar een plek waar geen enkel ander mens komen kon. Zijn handen vestigden zich op haar perfecte heupen, niet van plan die de komende tijd los te laten. De zenuwen, van zowel haar mening als over de ring in zijn binnenzak, leek hij vergeten te zijn. De kracht van een vrouw. Ze konden de man van alles laten doen, bewust of onbewust. Ineens, out of the blue, werd dat geliefde onbezorgde wereldje verstoord. Vier hele lange seconden streken voorbij tot Paul werkelijk besefte dat Flower uit z’n armen richting de keuken gesneld was. In die tijd had hij in dezelfde positie gestaan, zijn handen op de hoogte waar ooit haar heupen hadden moeten zijn. Een lachje verscheen rondom z’n mond, zichzelf uitlachend om zijn stomme positie. Vervolgens volgde hij Flowers voorbeeld door naar de keuken te lopen. ‘God ja, de kip.. De volgende keer huur ik gewoon zo’n kok in.’ Met een bedenkelijk gezicht staarde hij naar de pannen op het fornuis. ‘Echt sorry, dit had niet fout moeten gaan.’ Toen gleed zijn blik opzij, naar het vrouwelijke lichaam dat tegen het aanrecht aanleunde. De ontmoeting tussen hun ogen deed hem scheef glimlachen. Haast in trance zette hij braaf enkele passen naar voren, net zolang totdat ze voor elkaar stonden.  Paul leek weer ‘weg te zweven’ maar deze keer begonnen alarmbelletjes te rinkelen. De ring! Als het op deze manier zo doorging zou het ontdekt kunnen worden. Deze keer moest hij het gevoel van zijn draagbare vriend negeren. Bij haar vraag draaide hij een kwartslag, zodat de toegang tot de eetkamer weer bruikbaar was. ‘Als jij alvast plaats neemt dan zal ik kijken wat ik nog van het eten redden valt. Operation: Safe food.’ Nog voordat Paul richting de pannen liep, gunde hij Flower nog een warme glimlach. Daarna begon hij met het eten te klooien, hopend dat het nog te eten was.

Het verbrandde velletje was inmiddels van de kip afgesneden, en vervolgens in stukjes gehakt. Zo zag het er nog wel redelijk uit. Nadat de kip zo goed als gefixt was, haalde Paul de borden van tafel om ze in de keuken op te vullen met eetbaar voedsel. Vanaf dit moment haalde hij z'n creatieve kant naar boven. In het midden van het bord kwamen de groentes, met daaromheen de stukjes kip. Met een kritische blik staarde hij er een tijdje naar. 'Ehh.. Het uiterlijk faalt misschien wel een beetje erg hard,' sprak Paul. Ondertussen had hij beide borden in zijn handen, waarmee hij de verlichte kamer weer in liep. 'Maar ik hoop bovenal dat het je smaakt!' Terwijl hij expres een heel deftig gezocht trok, zette hij zo voorzichtig mogelijk het bord voor Flower neer. 'Eet smakelijk, prachtige jonge dame,' vervolgde hij met een kakkerige stem. 'Wilt u er een glaasje wijn bij? Of limonade? Die heeft echt een heerlijke aardbeien smaak. Net nieuw gekocht bij de supermarkt! Of, of, of, ik heb ook nog... Bier. Die staat al wel een poosje maar dat maakt het er niet minder lekker om. Dan is er ook nog chocolademelk, volgens mij. .Ben er niet honderd procent zeker van. Water komt vers uit de kraan, als het goed is. De rekeningen zijn wel gewoon betaald dus het zou stom zijn als ik geen water meer had.'  Toen hij doorhad dat hij zat te ratelen, lachte hij nerveus. 'Genoeg keuze dus. De volgende keer zal ik er wel een kaart bij maken, denk je ook niet dat dat een goed idee is?' Gauw zette Paul zijn eigen bord neer op de plaats waar hij zou moeten komen te zitten. Dit ging lang niet zo gesmeerd als hij had gehoopt. Met de rug van z'n hand wreef hij over zijn voorhoofd heen. 'Dit hadden we veel eerder moeten doen, weet je dat?' Mompelde hij, gemaakt vermoeid. 'Het lijkt haast een full time baan. Die ik wel met plezier doe trouwens, speciaal voor jou.' Wellicht was dit nu het perfect moment. Die ring kon een goedmakertje zijn van zijn falen van eerder. Wat ongemakkelijk veegde hij zijn handen af aan z'n bovenbenen. 'Ik weet dat ik niet altijd de man voor je ben geweest die je verdient. Je bent lief, mooi, spontaan en je hebt haast letterlijk mijn hart gestolen.' Recht keek hij Flower aan, waarna hij heel langzaam op één knie zakte. 'Ik kan nu wel een hele lijst opnoemen met wat je voor mij betekend, maar dan zal ik volgende week nog wel bezig zijn...' Zijn ene hand was intussen naar de binnenzak gegleden, en haalde het doosje tevoorschijn. Toen klapte hij het dekseltje open, zodat Flower de ring kon aanschouwen. 'Mijn beeldschone Flower, zou je met me willen trouwen?'