It's been so long ago.. [&PAUL/TOPIC ENDED.]

Het waren drukke weken geweest. Echte drukke weken. De ene incident naar de andere en er leek geen einde aan te komen. Alsof het een cirkel was dat maar niet doorbroken werd. Paul was er altijd vanuit gegaan dat zijn conditie prima was, maar had er nooit aan gedacht dat hij er mentaal aan onderdoor zou gaan. De druk was zo groot dat hij vergat dingen in te plannen. Zijn huis was één grote puinzooi, taken die hij zou moeten volbrengen vergat hij gewoon. En door al deze dingen, raakte Paul zijn zicht kwijt op één belangrijk iemand. Diegene die de donkere wolken in zijn hoofd deed opklaren, die hem aan het lachen maakte en zijn hart deed verwarmen. Flower. Vrolijke, enthousiaste, geliefde Flower. Hoe kon Paul haar nou vergeten? Hoe kon hij het maken haar zo in de steek te laten? Gefrustreerd zat de jongeman op een boomstronk, met werkelijk zijn beide handen in z'n zwarte, warrige haren. Hij begon zich te realiseren wat hij haar had aangedaan. De liefde van zijn leven… Wat als hij haar zou zien? Zou hij warm onthaald worden zoals altijd? Het was een hoop die in hem omhoog kwam. Echter wist Paul diep van binnen dat dat een hopeloze gedachte was.
Paul raapte zichzelf weer bij een, sprak zichzelf toe dat hij zich niet moest aanstellen en dat hij naar Flower moest gaan. Wellicht dat ze het begreep als hij het uitlegde… Hij schudde zijn hoofd terwijl hij zijn beenspieren aanspande en in de benen kwam. Er was geen logische verklaring voor de verwaarlozing die hij had begaan. Een nog beangstigender gedachte kwam bij hem omhoog: wat als dit het einde was? Wat als hun relatie brak door zijn stommiteit? Hoewel het maar een gedachte was, iets wat nog niet eens afgespeeld had, begon zijn hart te breken. Figuurlijk dan. Een leven zonder Flower, kon hij zich dat wel voorstellen? Onmogelijk. There was no way he could live on without her.
Nadat Paul haar geur had opgepikt, wandelde hij twijfelachtig die kant op. Het bos maakte een overgang naar strand, takjes veranderde in inie mini kiezelsteentjes, die toch heerlijk aanvoelden op blote voeten. Zijn blik gleed over het strand, bleven hangen op een mooie jongedame waar hij ooit tot over zijn oren verliefd op was. Nu nog steeds, als hij het moest toegeven, maar op dit moment leek hij niks anders te voelen dan spanning, schuld en frustratie. Toch hielt Paul zich sterk aan de buitenkant. Zijn houding was niet anders dan anders, schouders naar achteren en zelfverzekerd staan. Hij wou zich niet zwak opstellen, zich blootgeven aan verdrietige emoties. Flower kwam aangelopen. Naar mate ze dichterbij kwam, hoe beter Paul zag hoe ze veranderd was. Volwassener. Mooier, dan ze al was. Echter klopte iets niet. Ze was niet de enthousiaste Flower die hij kende. Haar hand kwam omhoog, gevolgd door een klap tegen zijn wang. Paul draaide zijn gezicht mee, eerst geshockt, al gauw ging die schok om in blinde woede. Dat wat hij eerst gevoelt had, verdween. Zijn wolf kant duwde tegen zijn huid aan, klaar om te veranderen en haar te laten boeten voor wat ze net geflikt had. Niemand. Maar dan ook niemand sloeg hem zomaar! Zijn ademhaling werd snel, zwaarder. In zijn ogen glinsterde een gevaarlijke glans. In tegenstelling die keer dat Bella hem sloeg, hield hij zijn weerwolf in. “Waag het nog eens me te slaan!” De spieren in zijn bovenlichaam trilden van woede. “Noem je dat een begroeting na al die weken?!”

De stappen die Flower achteruit zetten, gaven Paul de wil die naar voren te doen. Het beest dat zich in hem schuilhield was naar boven gekomen, bevrijd, en was nu klaar om toe te slaan. Het "beest" wilde al haar botten breken, haar gezicht bewerken met zijn eigen tanden en zo dwaalden nog meer gruwelijke daden door zijn hoofd. Paul zag eerst niet waar hij nou mee bezig was, tot hij tranen over Flower's wangen zag lopen, die al vluchtig werden weggeveegd. Waar was ze mee bezig? Waar was hij mee bezig? Waar waren ze samen mee bezig? Dit was één grote waanzin. Hij wou niet ruziën met haar. Hij wou dat hun relatie perfect was, dat hij genoeg tijd met haar doorbracht. Alleen kon hij dat niet aan. Niet omdat hij niet bij haar wilde zijn, maar meer omdat de pack nog altijd op nummer één stond. Het was zijn instinkt om direct te reageren wanneer Sam hen riep. De pack was Paul's grootste hindernis, de oorzaak van dit alles. Als dit het einde was van hun relatie, zou hij Sam vermoorden. Hem voor van alles uitmaken. Die oude man leidde de pack, hij was degene die het nodig vond actie na actie te ondernemen. Enkel om die verrotte bloedzuigers uit hen gebied te verjagen, hun populatie te verkleinen en de mens te beschermen. Die paar seconden dat Paul kalm léék te worden, verdween weer. Het maakte hem laaiend en nu niet zozeer om het feit dat Flower hem had geslagen. "Sorry? Denk je dat dat het minder maakt?!" Zijn wang brandde nog steeds, alsof het een herinnering was: Hé, moet je voelen, ze sloeg jou! Doe er wat aan!   Recht keken zijn donkere kijkers in die van Flower. De blik die erin stond raakte hem diep, heel erg diep. Ze stonden zo... Wanhopig. "Ja, wat wil je dat ik daaraan verander?! De afgelopen maanden waren druk oké! Ik kan het niet helpen dat Sam veeleisend is!" Wellicht dat het overkwam als een smoes, die kans was aardig groot, maar Paul dacht er niet aan om zijn moeilijke, verwarde emoties open te stellen. Het was zijn taak sterk te zijn, om Flower of een broeder op te vangen wanneer die in de problemen zat. Er was geen tijd om zelf zwak te wezen. Hij richtte zijn blik op de grond bij het horen van haar woorden. Ze sneden, als een broodmes met van die vervelende karteltjes. Teleurgesteld... Flower was teleurgesteld. Dat was nog erger dan kwaadheid. En het vervelendste was nog: Paul had geen idee hoe of wat hij erop moest reageren. Moest hij sorry zeggen? Moest hij zich overgeven aan z'n woede?
Paul keek weer omhoog, naar Flower's prachtige gezicht. Die traanogen... Dit was niet hoe hij haar wilde zien. Hij wou die enthousiasme terug, die aanstekelijke vrolijkheid. Wanneer hij haar hand op zijn wang voelt, precies op diezelfde plek waar ze hem geslagen had, duwde hij haar hand weg. "Raak me niet aan," mompelde Paul binnensmonds. Natuurlijk wou hij haar opsluiten in zijn armen, met haar film kijken zoals daarvoor, haar heerlijke lippen op de zijne voelen. Echter kon hij dat nu niet toestaan. Ze hadden een ruzie, geen vrijpartij. Dit moest uitgepraat worden, ook al lag de grootste fout bij hem. Híj was degene die haar had laten stikken. Híj was degene die uit zijn slof schoot. Dit was zíjn fout. "Mijne ook niet..." Weer wendde Paul zijn blik af. "En het spijt me. Voor alles. Ik had je nooit zo achter moeten laten." Voor het eerst in een lange tijd, sinds jaren, verschenen in zijn ooghoeken kleine traantjes, tranen die hij nog niet liet ontsnappen. "Ik wil geen pijn doen, noch je doen teleurstellen. M-" Daar brak hij zijn zin af. Het was gezegd.

Elke haal die Flower maakte terwijl ze huilde, drong zijn hoofd binnen, het volume eens een paar tonen harder zette en vervolgens op "herhalen" deed. De pijn die door zijn lichaam trok bij het zien van deze overstuurde jonge meid verwondde hem meer dan dat een vampier zou doen. Een vampier die zijn botten zouden breken, zijn eigen ledematen zouden afscheuren of z'n vuile, scherpe tanden in zijn lichaam zou zetten en hem vergiftigde. Nee, dit was niet Paul zijn bedoeling. Het was zijn doel niet geweest haar zo erg aan het huilen te maken, enkel dat ze besefte dat lichamelijk contact tijdens een ruzie niet goed was. En zeker niet in zijn geval, hij die in een opgefokte standje was. Hij die negen van de tien keer te snel zijn handen tot vuisten balde en met iemand op de vuist ging, terwijl dat het ook heel anders kon. Geweld was niet altijd goed. Nooit niet, eigenlijk. Al helemaal niet tegen de liefde van zijn leven, de persoon waarmee hij gelukkig wou worden. Flower was zijn koningin, ze moest gekoesterd worden, er moest van haar gehouden worden, beschermt. Nu was híj de bedreiging, in plaats van de bescherming. Hij had haar bang gemaakt met zijn achterlijke gedrag. Waar was hij nou in godsnaam mee bezig? Alles ging fout. Vanaf het moment dat die on door breekbare cirkel begon, tot aan nu. Misschien liep dit wel zo verkeerd af dat hij Flower voor altijd kwijt was. Een beeld vormde zich voor zijn netvlies. Het was Flower met een andere man. Breed en lang, nog langer dan hij zelf was. Zijn gezicht bleef vaag, maar het beeld op zich vertelde Paul genoeg. Hij zou voor haar moeten vechten. De liefde die ze eerst hadden, moest terug komen. Dat begon bij hem.
Maar de kans om het "beter" te maken had Paul niet. Zijn ogen werden groot van verbazing, zijn mond zakte nog haast niet open. Flower was... Zwanger?! Hoe, wanneer, waarom?! De drang haar te verwonden smolt als sneeuw voor de zon. Elke spier in zijn bovenlichaam ontspande. Maar de uitdrukking op zijn gezicht was niets meer dan frustratie. "Sinds...?  Is.. Is het van mij?" Wellicht een stomme vraag, alleen wilde hij die bevestiging hebben. Was ze zwanger van hem? Kwam er een kind op de wereld, dat zíjn genen had? Het kon niet... Het mocht gewoon niet. Niet nu. Als Paul nog niet eens voor Flower alleen kon zorgen, hoe moest dat dan met een kind erbij? Straks verwaarloosde hij die ook nog! Of de pack! Paul wist niet wat hij voelen moest. Blijheid? Frustratie? Momenteel was het meer een mengeling. Hij zou een vader worden... Flower een moeder. Hij kon zich niet meer in houden toen ze vlak voor hem stond. Hij sloeg zijn armen om haar heen, drukte haar dicht tegen zich aan, waarna één traan uit zijn ooghoek ontsnapte. "Wat heb ik je aangedaan?" mompelde Paul, meer tegen zichzelf dan tegen haar. "Waarom liet het niet eerder weten? Waarom vertel je het nu pas? Als ik het eerder wist dan..." Hij viel stil, liet haar langzaam en met tegenzin los, terwijl hij zachtjes sprak: "Ik heb zo'n spijt.."

Hst kind was dus van hem. De bevestiging was hem duidelijk genoeg. Flower zou om ziets niet liegen, toch? Zo zat zij niet in mekaar, lag dat niet in haar aard. Dus het was zo.. Paul werd vader. Vader. Vader. Het hernoemde zich keer op keer. Er kwam en kind, en nu? Hoe gingen zij dat verder doen? Gingen ze samenwonen? Of apart? Maar hoe lang was ze nou al precies zwanger, over hoeveel weken zouden ze de baby verwachten? En wat voor geslacht zou het zijn? Jongen of een meisje? Steeds meer vragen, steeds meer zorgen kwamen omhoog borrelen. Het waren zoveel, dat Paul zich afvroeg hoe zijn hoofd dat in hemelsnaam aan kon. Waarom explodeerde het niet? Waarom kon het al deze informatie aan? Achteraf maar goed, anders waren voor velen geen lang leven geschonken. Lichtjes schudde Paul zijn hoofd. Nooit had hij verwacht dat hij nu al aan een kind moest denken. Dat hij moest gaan werken om de borden op de plank te houden. Om de pack aan de kant te zetten... No way dat hij Flower met zijn vrienden kon combineren. Met de pack was het constant in gevaar wezen, dat risico kon Paul dan niet lopen. Hij wou niet dat als hij te overlijden kwam, dat Flower alleen met het kind zou zitten. Beiden moesten een perfect leven krijgen.  Wellicht dat Paul nu wat te hard van stapel liep, maar weinig kon hij eraan doen. Gedachten komen en gaan.
De woede die Paul eerst had gevoelt was compleet van de baan geveegd. Woede had plaatsgemaakt blijdschap en die klap leek hij wel vergeten te zijn. Nee, hij kon niet kwaad zijn op haar. Het was verkeerd en zwak, zeker nu ze een kind droeg. Bij het voelen van haar lippen, en haar armen om zijn nek, trok een warm gevoel door zijn lichaam heen. Het had tè lang geduurd dat hij die eens gevoelt had. Te lang, Paul had het gemist en dat besef drong nu pas echt door, nu hij haar in zijn armen had. Hij slaakte een tevreden, maar diepe zucht terwijl hij toestond hoe Flower zijn handen op haar buik plaatste. Daar waar een wondertje in groeide. "Ik hou van je," mompelde Paul zachtjes.




//beetje afgeraffelt, I'm sorry