Love meets anger. [&PAUL]

Onderwerp: Love meets anger. [&PAUL] di jul 16, 2013 8:38 pm

Weken waren verstreken sinds Flower gelogen had tegen Paul over de baby. Er was geen dag voorbij gegaan dat ze zich niet schuldig had gevoeld om die beslissing, maar het was nu eenmaal zo gegaan. Ze beet op haar onderlip terwijl ze naar een soap keek. Paul had haar opgedragen om te rusten. Steeds als ze ertegenin ging en zei dat ze het wel aankon, droeg hij haar met een boos gezicht op om te blijven zitten. Ze had hem sinds dat ze het verteld had wel weer gezien, maar hij had het constant over de baby gehad, waardoor Flower haar schuldgevoel alsmaar groter voelde worden. Ze had gelogen tegen haar eigen inprent over een wonder dat niet eens plaatsvond. Sterker nog: ze had deze week het tegendeel ontvangen. Ze werd misselijk bij het idee dat Paul het uitvond. Koortsachtig dacht ze na over iets wat haar zou kunnen verraden, maar ze kon zo niks bedenken. Ze schudde haar hoofd en haar lange haren naar achteren en nestelde zich dichter tegen het kussen aan, dat rook naar Paul. Glimlachend drukte ze haar neus er dichter in. Toch overspoelde haar weer een gigantisch schuldgevoel. Het gevoel dat ze tegen hem gelogen had en dat hij dat spoedig zou uitvinden. En dan was ze echt nog niet jarig. Misschien zou hij haar wel verlaten. Ze trok haar knieën op. Moest ze het hem maar niet gewoon vertellen? Toch vond ze het echt eng. Paul zou dit niet van haar verwacht hebben. Logisch, ze had het zelf niet eens verwacht. Ze had nooit verwacht dat ze hem zo kon voorliegen, voelde zich met de minuut schuldiger worden over wat ze gedaan had. Soms lag ze er ook echt van wakker. Paul was al een paar keer bij haar blijven slapen en telkens weer vroeg hij of het door de baby kwam, wat ze natuurlijk beantwoordde met ‘ja’.

Flower viel bijna van de bank af toen ze iets hoorde. Ze keek naar achteren, maar zag door haar raam alleen maar bomen. Haar huisje, dat er nogal spookachtig uitzag en eigenlijk ook heel spookachtig was, aangezien er van alles kraakte in haar huis – geen wonder dat Paul het nog niet over samenwonen had gehad – was gevestigd midden in het bos. Flower vond het wel leuk zo, zolang ze alles nog kon betalen natuurlijk. Ze had een week geleden eindelijk werk gevonden. Ze was manager bij een soort van bedrijf en ging werken van acht tot vijf, vijf dagen per week. Ze had dit echter niet tegen Paul gezegd omdat hij dan zou willen dat ze vrij nam. En dan kwam haar leugen nog sneller uit. Flower schrok op uit haar gedachten toen ze weer iets hoorde en ze snelde naar de deur. Ze opende deze en keek naar buiten, waarna ze een brede glimlach rond haar lippen kreeg en haar armen rond Pauls nek sloeg. Zachtjes kuste ze hem. ‘Hoi liefje,’ fluisterde ze zachtjes, waarna ze losliet en hem een kans gaf om binnen te komen. Ze wreef met één hand over haar gezicht. Wat moest ze doen? Moest ze het hem vertellen of gewoon weer meespelen? Als hij de dossiers zag liggen die ze mee had genomen naar huis – maar veilig had opgeborgen in één van de kasten van haar huis – zou hij haar dwingen om niet te gaan werken. En ze kon niet op haar werk met een smoes aankomen dat ze zwanger was, dan zou heel de situatie escaleren. Ze dacht koortsachtig na. Zou Paul het er al over hebben gehad met de Pack? Want als zij het wisten, Paul uitvond dat zij een leugenaar was en zij er ook van te horen kregen, werd ze echt als ‘gek’ bestempeld. Het enige wat ze kon hopen was dat hij er nog niet over gepraat had met de Pack en het niet zou uitvinden.

Onderwerp: Re: Love meets anger. [&PAUL] vr jul 19, 2013 5:43 am

In zijn wolven gedaante spurtte Paul tussen de bossen door, zijn blik was geconcentreerd en stonden aardig helder. Na de ruzie, en het nieuws dat Flower hem had gebracht over de baby, liet hem doordringen dat zoals hij toen leefde, niet okè was. Het was niet alleen ongezond voor hemzelf, maar ook voor haar en hun ongeboren kind. De eerste dingen die hij had gedaan, was orde thuis brengen, vervolgens bracht hij zo vaak mogelijk bezoek aan Flower en probeerde haar het huishouden zo goed mogelijk te verlichten. Paul wou niet dat ze uitgeput raakte noch dat haar lichaam overbelast werd. Wellicht overdreef hij zo af en toe een beetje, alleen dat had hij liever dan dat Flower wèl lichamelijke kuren kreeg. Na een ochtend bij de Pack geweest te zijn, werd het tijd om weer eens bij haar langs te gaan. Bijna was hij al bij haar eng, spookachtige huisje, tot hij te ver met zijn gedachten afdwaalde en voor het eerst sinds een lange tijd bijna tegen een boom opknalde. Op het laatste moment kon Paul afwijken, maar daar zat een struik, waar hij vol in belandde. Een zachte, licht geïrriteerde grom verliet zijn keel terwijl hij uit de bosjes klauterde. Normaal gesproken was dit een actie voor Flower, en niet voor hem. Paul schudde de blaadjes uit zijn vacht en hervatte zijn reis. Lang zou het niet meer duren, zeker niet in dit tempo. De bomen werden steeds bekender, hij wist precies welk paadje hij nemen moest... En daar was het huisje. Paul rende achter een boom langs, en toen hij daarachter weg kwan, stond hij op twee benen in plaats van vier, en omhulde een zwarte driekwartbroek zijn onderlichaam. Wat onhandig duwde hij een aantal uitstekende takken voorbij, waarna hij op de deur afliep. Echter hoefde hij niks te doen, want de deur vloog al open. Een vriendelijke, haast verliefde glimlach speelde rond zijn lippen.
Teder beantwoordde Paul haar kus, alsof hij bang was zelfs haar lippen pijn te doen. Hij was liever extra voorzichtig dan te ruig. Wie weet hoe Flower zich wel niet voelde? Het was niet iets wat hij zo vanaf de buitenkant kon zien. "Hee," sprak hij. Vervolgens stapte hij naar binnen, liet zijn blik eens rond gaan en keerde zich toen richting Flower. "Hoe gaat het met je..?" Natuurlijk was dat het eerste wat hij aan haar vroeg. Zwangerschappen waren geen pretje, tenminste dat moest hij aannemen van de verhalen die hij had gehoord. Zelf zou hij nooit te weten komen hoe zoiets voelt. Misschien maar goed ook... "Is er nog ietd wat ik voor je kan doen? Stofzuigen? Dweilen? Afnemen? Drinken in schinken?" Zoveel mogelijk wou Paul voor haar doen, ookal waren het niet de leukste klusjes om te doen. Maar toen schoot hem nog wat te binnen. Iets waar hij de laatste week mee worstelde en niet zeker wist of dat wel een juiste beslissing zou wezen. Ongemakkelijk legde Paul een hand in zijn nek, waar hij eventjes wreef. Tsja, hoe moest hij dit het beste zeggen? "Flower..." begon hij, wat twijfelend. Was dit wel goed..? Zou hij hier geen spijt van krijgen..? Nee, dit moest gewoon. Voor haar en hun kind. "Lijkt het je een goed idee als ik... De pack verlaat? Ik bedoel, dan kan ik vaker bij jou zijn.. Beter voor je zorgen, en als er dan wat is, dat je me meteen roepen kan.." Met een afwachtende blik keek hij Flower aan. Alles, maar dan ook alles zou Paul voor haar doen.

// zow, en nu ga ik maffen xD

Onderwerp: Re: Love meets anger. [&PAUL] vr jul 19, 2013 8:46 am

Het schuldgevoel werd groter, slokte haar bijna op. Al zeker toen Paul voorstelde of hij wat klusjes kon doen. Ze moest het hem vertellen. Het zou pijn doen, maar ze moest vertellen dat het een leugen was. Hij zou ongelooflijk woedend op haar worden, haar misschien verlaten, maar dat was dan maar het risico. Ze keek hem aan en schudde haar hoofd. 'Nee, je hoeft niks voor me te doen, lieverd,' zei ze, waarna ze haar hoofd schudde en zachtjes een kusje op zijn wang drukte. Ze draaide zich om en wilde naar de keuken lopen om zelf wat voor hem in te schenken, maar zijn stem hield haar tegen. En het verstijfde gevoel, het gevoel dat ze niet meer verder kon lopen en ze aan de grond vastgenageld was, ook. Ze draaide zich geschrokken om, moest moeite doen om haar ogen niet wijd en ver open te sperren. Stelde hij nu serieus voor dat hij de Pack ging verlaten voor haar? Het zou dan waarschijnlijk ook om het kind zijn. En niet alleen om haar. Hij wilde goede zorgen nemen voor haar, maar vooral ook voor het kind. Maar dit kon ze hem niet aandoen. Ze had het gevoel alsof ze ging instorten. Ze haalde diep adem. Ze had expres zijn vraag genegeerd of het goed ging met de baby, een zenuwachtig knikje had de truc moeten doen. Ze voelde haar hart bonzen in haar keel. Haar hoofd bonkte ook. Hoofdpijn verspreidde zich snel door haar hoofd, alsof het nu gedreven was tot het uiterste. Al haar denkwerk had haar tot niets geholpen. Ze had gelogen over een baby die ze niet eens kreeg en tot overmaat van ramp wilde hij nu ook nog de Pack voor haar verlaten. Nee, hier moest een einde aan komen. En daar zou ze zelf voor zorgen.

Langzaam en met wild kloppend hart pakte Flower Pauls hand, waarna ze hem zachtjes mee naar de bank trok. Ze zorgde dat hij zijn evenwicht verloor en zo moest gaan zitten. Eerst had ze zin om bij hem op schoot te kruipen, maar het nieuws zou het niet makkelijker maken. Dadelijk dacht hij nog dat het goed nieuws was. Nee, dat moest ze niet hebben. Ze nam een beetje afstand van hem en ging dan pas zitten. 'Paul,' zuchtte ze zachtjes. 'Ik moet je iets vertellen over de zwangerschap.' Tranen welden op in haar ogen. Ze kon ze niet tegenhouden en ze verlieten haar ogen al snel. 'Je gaat me zo haten,' jammerde ze zachtjes. Ze keek hem vanuit haar ooghoeken aan, maar ze kon niet opmaken wat hij ervan vond. Ze beet op haar onderlip. 'De afgelopen weken ben ik je zo vreselijk gaan missen,' piepte ze. 'Ik kon er haast niet meer tegen, tegen al die teleurstellingen die je me bracht telkens als je niet meer kwam. Ik was telkens bezorgd om je, maar kon geen contact met je opnemen. In mijn wolvenvorm niet en mijn menselijke vorm ook niet. Je antwoordde je telefoon zelfs niet meer.' Grote tranen biggelden over haar wangen en meerdere malen hapte ze naar adem. 'Weet je nog laatst, toen we ruzie kregen? Toen ik je dat nieuws van die zwangerschap vertelde?' Ze merkte dat haar stem weer brak en keek hem hoofdschuddend aan. Ze wilde zich tegen hem aandrukken, maar dat zou hij vast niet meer toelaten. 'Ik had het gelogen,' fluisterde ze, heel zachtjes, maar ze wist dat hij het dankzij zijn wolven-gehoor heus wel kon opvangen. 'Ik had het gelogen om meer bij je te zijn. Ik was op dat moment zo vreselijk wanhopig en ik riep zomaar wat.' Ze snikte zachtjes. 'Paul,' fluisterde ze. 'Het was een leugen. Ik ben niet zwanger.'

Onderwerp: Re: Love meets anger. [&PAUL] di feb 04, 2014 8:16 pm

Ergens ging er een opgelucht gevoel door hem heen zodra Flower zei dat hij geen klusjes hoefde te doen. Schoonmaken was nou niet één van zijn favoriete bezigheden. Van wie nou eigenlijk wel? Zelfs de schoonmakers van vakantiehuisjes moesten er toch wel eens zat van worden? Nou ja, dat nam hij maar gewoon aan. Paul glimlachte vrolijk bij het voelen van haar kusje. Klein was het geweest, alleen groot genoeg om een prettig warm gevoel achter te laten op zijn wang. Dat soort kleine dingetjes lieten hem weer weten waarom hij ingeprent was met Flower. Het liet zijn liefde weer opborrelen en zijn motivatie om voor haar te zorgen omhoog brengen naar 200%. Meer energie werd door zijn aderen gepompt, als een soort adrenaline-shot. Haast deed het hem achter haar aanlopen naar de keuken, maar Paul hielt zich kalm. Want er was iets dat hij haar vertellen moest. Moest overleggen. Iets zat hem namelijk al een lange poos dwars.
Ongemakkelijk liet Paul zijn hand naar beneden glijden zodra hij haar geschrokken gezicht ontmoette. Schijnbaar beviel zijn plan haar niet zo. Al moest hij ook wel toegeven dat het niet niks was. De roedel was altijd zijn familie geweest. Zijn nummer één. Het zou ongelooflijk moeilijk zijn om hen achter te laten. Zwaar zou het zijn, mentaal. Dagelijks leven nam dan een wending. Zoals vele mannen zou Paul een huis, tuin en keuken kerel worden. Een man die enkel leefde voor diens gezin en zorgde dat brood op de planken kwam. De gedachte alleen al maakten hem benauwd. Schijts benauwd.
Het feit dat Flower zijn hand vast pakte en hem dwong op de bank te gaan zitten. Paul fronste lichtjes zodra hij merkte wat voor afstand ze nam tussen hen. Waarom dat ineens? Nam ze dit te serieus? Was er wellicht wat anders aan de hand? Wat het ook was, het beviel hem niet echt. Om haar te laten merken dat zijn aandacht volledig bij haar was, sloeg hij zijn gespierde armen over elkaar heen en keken zijn donker bruine kijkers recht in de hare. Naarmate ze verder begon te praten, begon zijn hart harder te kloppen. Niet sneller. Enkel harder, wat ervoor zorgde dat zijn lichaamstemperatuur omhoog schoot. Althans, dat voelde zo. Even had Paul de neiging Flowers tranen weg te vegen, haar te zeggen dat het oké was, maar haar woorden sloegen in als een bom. Als een bliksemschicht dat dwars door zijn hart boorde.

Een nerveus lachje kwam uit zijn mond. Zo’n nerveus, ongeloofwaardig lachje. ‘Dit meen je niet serieus toch?’ Was zijn allereerste reactie. Nee. Dit wilde hij helemaal niet. Dit wilde hij niet geloven. En daar hielt Paul zich eerst aan vast, tot zijn blik dieper in de hare gingen kijken. Het was waar geweest. Nooit was er een baby geweest. Al die tijd had Flower hem voorgelogen. Ze heeft me voorgelogen, ging er door zijn gedachten. Hij wendde zijn hoofd van haar af, boog zich voorover en verborg zijn gezicht in z’n handpalmen. Elk woord dat ze gesproken had herhaalde hij nog eens in zijn hoofd. Woord voor woord. . 'Het was een leugen. Ik ben niet zwanger.' Herhaalde haar woorden zich. Dat gaf de doorslag. In een ruwe beweging stond Paul op, waarna hij met veel kracht de tafel omver trapte. Op dit moment kon het hem helemaal niks schelen dat deze meubilair niet van hem was. ‘HOE KON JE?!’ Schreeuwde hij. ‘HOE KAN JE ME ZO BEDRIEGEN?!’ Je kon wel stellen dat hij erg kwaad was. Met grote passen beende de jongeman door de kamer heen, deze keer het meubilair met rust latend. Opgefokt haalde hij beide handen door z’n haar, vervolgens bleven ze samengevouwen bovenop zijn hoofd liggen. Kalm. Kalmeer. Sprak hij zichzelf toe. Een tijdje hielt Paul zich stil, zorgde hij dat hij zijn eens gehaaste ademhaling onder controle kreeg. Vervolgens draaide hij zich terug naar Flower. Er had een verandering plaatsgevonden. Woede had plaatsgemaakt voor gekwetste gevoelens. Deze keer deed hij niet zijn best ze in te houden. ‘Echt. Ik.. Je.. Ik weet niet eens wat ik moet zeggen,’ begon Paul. Lichtjes schudde hij zijn hoofd terwijl hij door een raam naar buiten staarde. ‘Ik snap dat mijn gedrag voor onze ruzie niet goed was. Dat geef ik eerlijk toe. Het had anders gemoeten. Maar wat je me geflikt hebt, Flower, serieus… Je hebt me gewoon voorgelogen. Enkel voor jezelf. Wat dacht je nou?!’ Bij elk woord werden zijn ogen vochtig. Iets wat absoluut niet gauw voor kwam. Echter liet Paul de tranen niet lopen. Dat zou hij niet toestaan. ‘Weet je wat… Laat maar zitten.’ Zonder Flower nog een enige blik waardig te gunnen stapte hij richting de deur. ‘Waag het niet achter me aan te komen. Bel me ook maar niet meer.’ Na die woorden trok hij de deur open en beende naar buiten waar de koude lucht hem omarmde. De pijn in zijn hart werd groter bij elke stap vooruit, terwijl hij Flower achter liet met de omgetrapte tafel.

Onderwerp: Re: Love meets anger. [&PAUL] za feb 15, 2014 8:54 pm

Het ene moment leek hij echt helemaal van slag te zijn, maar toonde dat niet echt. Het volgende moment lag er opeens een omgetrapte, door de helft gebroken tafel voor haar neus. Flower gaf een gil en dook in elkaar, bang zijnd dat hij zijn woede op haar zou reageren. Ze hief haar handen voor haar gezicht, maar de klappen die ze verwacht had kwamen niet. Ze deed haar handen weg en keek verbaasd naar Paul. Ze merkte dat hij een eindje verderop stond. Zijn bulderende stem liet haar nog meer in een krimpen. Tranen biggelden over haar wangen terwijl ze naar hem keek. Ze voelde dat een grote angst haar overwon. Ook al waren ze ingeprent, hij kon zich daar nog altijd van afkeren. De kracht van het inprenten zou nooit overgaan, maar hij zou zich na een tijdje wel op iemand anders kunnen focussen en daar een leuk leven mee kunnen leiden. Ze besefte dat ze het nu echt goed voor zichzelf verpest had en kromp nogmaals ineen, maar deze keer van de pijn die veroorzaakt werd in haar hart. Ze trok haar benen op en sloeg haar armen om haar benen. Ze luisterde naar zijn woorden, maar ze was te verdoofd om erop te reageren. Ze hoorde hoe zijn stem wegstierf. Ze besefte dat hij naar buiten was gelopen, dat hij haar hier had achtergelaten. Ze besefte dat hij niet wilde dat ze nog bij hem langskwam, dat ze hem belde. Ze besefte echter ook dat als ze nu naar hem luisterde en geen moeite meer voor hem deed, het misschien helemaal niet meer goed kwam en hem juist van zich afduwde. De koude lucht kwam haar tegemoet en rillend liet ze zich wat meer onderuit zakken, omhuld in de vertrouwde geur van Paul, die met zijn vertrek ook langzaam wegstierf, net als zij…

Nee. Ze ging dit niet toelaten. Ze ging zich niet zwak opstellen. Ze ging ervoor zorgen dat hij terug bij haar zou komen, dat hij haar zou vergeven. Ze ging hem niet laten gaan. Gehaast sprong de jonge vrouw omhoog, waarna ze zich naar buiten begaf. Ook al was hij nogal snel, ze kon hem toch duidelijk horen. De bladeren kraakten hoorbaar onder zijn schoenen, wat aangaf dat hij razend was. Als een opgejaagde hinde rende Flower achter hem aan. Ze haalde haar blote voeten open aan kleine takjes en doorns, maar dat kon haar niks schelen. Alles wat haar kon schelen liep daar nu tussen de bomen door van haar weg. En dat moest ze voorkomen. ‘Paul!’ riep ze gesmoord. Ze struikelde onhandig over een boomstronk vlak achter hem en kwam met een klap neer op de grond. Haar ledematen waren zo verdoofd van de angst die zich door haar heen had verspreid dat ze maar met moeite kon opstaan. Ze zette zich af van haar trillende ellebogen en merkte dat ze een wond had op haar scheenbeen dat ook nog eens vreselijk pikte. Maar deze pijn kon niet op tegen de pijn die ze voelde in haar hart. Ze merkte dat ze hem naderde en trillerig ging ze voor hem staan. Ze hield hem tegen door haar handen tegen zijn borstkas te drukken. ‘Stop, alsjeblieft,’ smeekte ze. ‘Laat me het uitleggen.’ Ze begon te huilen en legde bang haar hoofd tegen zijn borstkas. ‘Verlaat me alsjeblieft niet,’ huilde ze. ‘Jij bent de enige die ik heb. Ik wil mijn inprent niet kwijtraken door een stomme fout van mezelf. Ik kan niet zonder je, Paul.’ Ze snoof zijn heerlijke geur op in zijn t-shirt. ‘Het spijt me zo erg dat ik je heb voorgelogen,’ fluisterde ze. ‘Maar ik dacht echt dat ik je kwijt zou zijn. Ik weet dat ik je nu alleen maar meer heb kwijtgespeeld, maar het was zo heerlijk voor even, die aandacht van je,’ zei ze bang. ‘Ik wilde je echt niet kwetsen en ik wilde deze leugen daar echt niet voor verzinnen, het vloog er gewoon uit. Ik miste je gewoon zo en het doet echt pijn om dag in, dag uit alleen te zitten, zonder jou. Je moet me echt niet verlaten, je moet…’ Ze kon niet meer praten omdat de brok in haar keel zo erg werd dat ze alleen maar kon huilen en ze hoopte zo dat hij bij haar zou blijven. Ze voelde hoe haar ledematen het moeilijk kregen om haar te dragen en liet zich verzwakt tegen hem vallen, terwijl ze haar hoofd tegen zijn borstkas drukte en huilde.

Onderwerp: Re: Love meets anger. [&PAUL] za feb 15, 2014 11:51 pm

Paul had werkelijk geen flauw idee hoe hij zich gedragen moest. Naar welk gevoel hij moest luisteren. Het was zo’n war boel binnenin zijn hoofd. Alsof een duiveltje en een engeltje tegen elkaar aan het bekvechten waren. De duivel de hem toesprak: sla alles kort en klein. Vernietig iedereen die op je pad komt. Maar dan de engel weer: Nee, Paul, blijf kalm. Probeer je hoofd leeg te maken. Doe geen gekke dingen. Een hevige tweestrijd was het, en daarom zag hij als enigste optie: weglopen. Weglopen voordat de situatie nog erger werd dan het al was. Was dat wel eens mogelijk? Hij had zojuist Flower’s tafel aan gort getrapt. Haar huis verlaten. Haar alleen achter gelaten, zeggend dat hij haar niet weer terug hoefde te zien. Het mocht dan wel zo zijn dat ze hem op één van de vreselijkste manieren had voorgelogen. Het mocht dan wel zo zijn dat hij zo pissed off was als de pest, maar dat liet zijn liefde voor haar niet verminderen. Voor de tweede keer haalde Paul een hand door z’n korte zwarte haren terwijl zijn benen hem steeds verder weg brachten.
Achter hem klonken gehaaste passen. Dat kon maar één persoon zijn. Ja, het was haar. Haar geur kwam steeds dichterbij. En naarmate haar geur dichterbij kwam, hoe harder dat duiveltje in zijn hoofd begon te schreeuwen. Echter gaf hij zichzelf er niet aan over. Het was het engeltje dat hem nog bij de realiteit hielt, hem bleef vertellen kalm te blijven en geen overhaaste dingen te doen. Een klap op de grond liet hem weten dat Flower op d’r plaat was gegaan. Even had hij de neiging gehad om te draaien en bezorgd naar haar toe te rennen, alleen bleven zijn benen in dezelfde richting lopen. Strak vooruit. Maar de handeling die hij deed, namelijk steeds verder lopen, viel hem ongelooflijk zwaar. Alsof hij bij elke stap een zwaar scheepsanker met zich mee moest sleuren. Ineens kwam er een flits aan hem voorbij, drukten twee warme handen tegen zijn borstkas aan. Om zich in te houden snoof Paul een flinke teug zuurstof naar binnen.
Recht had Paul Flower aangekeken, luisterend naar elk woord dat ze hem te vertellen had. Vanaf het begin dat ze was begonnen met huilen was de drang groot om haar tranen weg te vegen en te zeggen dat ze gewoon d’r mond eens moest houden. Dat ze moest genieten van de enorme knuffel die hij haar geven zou. Maar nee. Dat stond hij zichzelf niet toe. Hij had het recht op een verontschuldiging. Hij moest zijn eigen hart beschermen tegen mogelijke pijn. Tenminste, dat was wat zijn geest hem vertelde te doen. Zijn hart drong aan om Flower op te sluiten in zijn armen. Lang had Paul zich sterk gehouden, maar zodra ze tegen hem aan zakte gaf hij zich over aan dat wat z’n hart hem vertelde. Hij sloeg zijn bruine, gespierde armen om haar heen en liet zich in slow motion naar de grond zakken. Een tijdje liet hij Flower uithuilen. Wat merendeels ook kwam doordat hij niet goed wist wat te zeggen. Uiteindelijk kwam er toch wat over zijn lippen: ’Ik begrijp je.. Ik heb je verwaarloost…’ Mompelde Paul. ’Het was nooit met opzet bedoelt.. Eerlijk waar. Ik schaam me ervoor.’ Hij legde zijn wang tegen haar zachte haren aan. Weer hielt hij zich stil. Nadenkend over zijn volgende woorden. ’Wat je me ook flikt, Flower, ik zal altijd van je houden. Mijn hart behoort jou toe. Tot in de eeuwigheid.’ Zachtjes drukte hij een kus op haar oor. ’Laten we opnieuw beginnen, dit achter ons latend. Met een schone lei starten.’ Ja, dat hele baby leugen had er wel bij hem ingehakt, en ja, het had zijn vertrouwen wat geschaad. Maar om daardoor een relatie kapot te laten gaan… Nee, dat was het hem niet waard. ’Oh ja… En je krijgt nog een nieuwe tafel van me.’

Onderwerp: Re: Love meets anger. [&PAUL] zo feb 16, 2014 2:45 pm

Flower had het gevoel alsof ze niks meer aan de situatie kon veranderen, alsof ze Paul nu voor altijd zou kwijtraken en zelf een ernstig leven zou leiden. Wie weet hoe ze vanaf nu zou leven. Misschien zou ze zichzelf verwaarlozen, niet meer voor zichzelf zorgen en gewoon de zin van het leven niet meer zien. Haar inprent zou immers weg zijn en zij zou alleen achterblijven. Ze wist dat de kracht van het inprenten te groot was om weer opnieuw te beginnen en dat verstikte haar. Ze wilde dat ze iets vond waarmee ze Paul kon overtuigen dat hij bij haar moest blijven, dat hij haar echt niet moest laten gaan en hoe erg ze het wel niet zou vinden als hij weg zou gaan, haar achterlatend. Geen van dit allen gebeurde. Flower merkte verbaasd op dat Paul zijn armen om haar heensloeg. Ze voelde die heerlijke, bekende warmte die ze altijd vanbinnen voelde als Paul bij haar in de buurt was en haar aanraakte. Ze luisterde verbouwereerd naar zijn kalmerende woorden. Haar ledematen begonnen langzaam weer terug kracht te krijgen naarmate hij de woorden uitsprak en haar hoop welde vanbinnen in haar op. Paul gaf haar nog een kans! Ze kon het haast niet geloven. Ze begon van angst en opluchting nog harder te huilen en veegde haar tranen daarna weg. Ze durfde hem nauwelijks aan te kijken, maar ze moest wel. Hij moest weten dat ze het echt meende. Hij moest weten dat ze niet bang was om haar met mascara uitgelopen ogen te laten zien. Want als ze wel van iets zeker was, was het dat haar oogschaduw helemaal uitgelopen was. Toch keken haar blauwgrijze ogen hem recht aan. Ze veegde haar dikke haren over haar schouders zodat ze op het midden van haar rug vielen en knuffelde hem zuchtend. ‘Mijn hart behoort ook aan jou toe, ‘ fluisterde ze. ‘Ik ben het gelukkigste meisje om met jou ingeprent te mogen zijn en jouw inprent te zijn, Paul.’ Ze keek hem oprecht aan en sloeg haar armen voorzichtig langs zijn slanke hals. Ze voelde zijn gespierde armen in haar rug drukken en voelde een warm gevoel, een gevoel van veiligheid. Ze voelde zich, ondanks alle angst, toch beschermd bij hem. Ze knikte op het feit dat hij met een schone lei wilde starten. Ja, dat wilde zij ook wel. Ze legde haar hoofd tegen zijn schouder.

Toen Paul over de tafel begon, schoot ze in de lach tegen wil en dank. ‘Wat kan mij die stomme tafel nu schelen,’ zei ze, terwijl ze van opluchting opnieuw begon te snikken. ‘Ik was je bijna kwijtgeraakt door mijn idiote gedrag. Al breek je mijn huis af, dat kan er nog niet tegenop gaan, hoor.’ Ze keek hem aan en streelde langs zijn wang met haar hand. ‘Ik moet er vast vreselijk uitzien,’ kon ze niet laten om te zeggen. Om het aan zichzelf te bewijzen wreef ze met haar vinger onder haar oog door. Een streep zwart bleef achter op haar vinger. Ja, ze zag er vreselijk uit. En toch hield Paul van haar. Ze had nogal een gedaanteverandering ondergaan. Haar haren waren langer, haar lichaam was slanker en vrouwelijkere rondingen kwamen duidelijker uit en alles wees er op dat ze bijna haar tienerjaren voorbij was. Ze keek naar Paul en merkte bij hem hetzelfde op. Zijn haar was ook een klein beetje gegroeid, maar niet veel. Hij had een stoppelbaard dat hem ongelooflijk goed stond. Flower voelde haar hart sneller kloppen toen ze naar hem kijk. ‘Kijk ons hier nu liggen,’ kon ze niet laten om te zeggen, waarna ze zwak glimlachte en zuchtend haar handen in zijn nek liet glijden. ‘En wat doen we nu?’ vroeg ze. Ze beet op haar onderlip. Ze vond het eigenlijk nog steeds best vervelend dat ze beiden in een apart huis woonden. Ze hadden al zolang een relatie, maar woonden beiden nog in hun eigen huis. Als het aan haar lag trok ze bij Paul in, want haar huis was niet veel meer. En het spookte er de ganse nacht, allemaal van die krakende en rare geluiden. Nou ja, dat kon eigenlijk ook niet anders aangezien het huis al best wel oud was. Ze richtte haar blauwgrijze ogen weer terug op Paul, kroop in zijn schoot en luisterde een beetje verdoofd naar de geluiden om zich heen terwijl ze zachtjes na trilde van de gebeurtenis tussen haar en Paul. Ze zou nooit meer zulke leugens verzinnen. En misschien, als Pauls wonden heelden van haar leugen, zou hun relatie misschien zelfs sterker worden. En wie weet kregen ze op een dag wel echt een baby. Flower besloot dan echter om niet te gaan liegen, maar het Paul zelfs te bewijzen. Met die belofte verscheen er een glimlach rond haar lippen en Flower gaf zich als een zielig hoopje over aan Paul. Ze trok haar benen in, krulde helemaal op tegen zijn borstkas en werd zo een klein hoopje in zijn schoot.

Onderwerp: Re: Love meets anger. [&PAUL] di feb 18, 2014 10:30 pm

Hij wou zijn ogen sluiten. In slaap vallen en pas een paar maandjes later wakker worden. Naast Flower, natuurlijk. Het was een periode waar ze weer bovenop moesten krabbelen en daar zou moeite in gaan zitten. Het was niet dat hij het er niet voor over had. Flower was zijn leven en dat zou zo blijven, maar hij wou toch liever een kleine time-skip. Langzaam, teder, draaiden zijn vingers onbewust rondjes op haar rug. Haar zo horen huilen was zwaar. Als zij verdrietig was, dan was hij dat ook. Uit automatisme. Paul had er niet vrijwillig voor gekozen. Waarschijnlijk was dat de kracht van liefde. Ware liefde. Een connectie tussen twee personen. Dat besef werd steeds duidelijker, met positieve of negatieve situaties. Leerzaam was het. En daar hij zeker zijn profijt uit halen. Een zachte glimlach speelde op zijn lippen zodra hij Flowers woorden hoorde. Die woorden hielpen als een soort pleister op een wondje. Ze verzachtten de pijn die hij nog niet zo lang geleden gevoelt had.
‘Wellicht… Maar ik zou me er zelf niet prettig bij voelen als je huis kort en klein is geslagen. Het is tenslotte wel jouw huis… Spookhuis.’ Zijn ene mondhoek trok op in een zwakke grijns. ‘Als we ooit eens samen gaan wonen, of je gaat verhuizen, zal je dat ding moeten verhuren als spookhuis.’ Of dat goed zou verdienen was nog maar de vraag. Het kon wel een leuk zakcentje opleveren, al wist Paul niet of dat wel zo’n heel strak plan was. Mensen kickten op spanning. Een doelwit van de vampieren. Paul’s bruine ogen richtten zich op de half zwarte vinger van Flower. ‘Je ziet er nooit vreselijk uit. Zelfs al was je een tientonner, dan was je nog de mooiste, knapste, liefste vrouw in m’n leven.’ Ja, ze was een vrouw. Geen meisje meer. Bij de tijd dat verstreken was, was ze enkel mooier geworden. Men mocht wel zeggen dat wanneer je ouder werd, dat de schoonheid er vanaf ging, in Flowers geval was dat niet zo. Even kwam een verbeelding van hen beide omhoog, als een oud, gerimpeld echtpaar. Het deed zijn armen strakker om Flower heen wikkelen. Als die verbeelding echt zou zijn, dan had hij nu al het gelukkigste leven dat men kon hebben. ‘En nu..?’ Herhaalde hij. ‘Nu genieten we van het moment met ons tweeën, opnieuw beginnend.’

-Faalpost, jawel~

» Paul Lahote
» My Valentine [&PAUL]
» I promise I'll take care of you. [&PAUL]
» It's been so long ago.. [&PAUL/TOPIC ENDED.]
» Time for some action. [&PAUL] [FINISHED]