Very bored

Het was weer tijd om de handen uit de mouwen te steken. Sam vond het niks om een beetje rond te hangen en niks doen. Geen doel hebben. Geen actie, niks. Maar nu had hij een ideetje. Buiten, in zijn tuin, lag nog een bootje. Die inmiddels met veel moeite weer in elkaar was gezet. Ooit was hier een ruzie -eerder ene gevecht- geweest tussen twee roedelleden. Jacob en Paul. Gelukkig was het nu weer oke. Ze liepen de volgende dag al vrolijk bij elkaar. Alsof er niks was geweest.
Sam liep naar buiten, richting een klein oud schuurtje, schuin achter het huis. Die stond er al een hele poos. Nou, mocht hij zich ooit nog eens vervelen, dan kon hij het schuurtje opknappen. Op dit moment voelde Sam zich oud, bejaard. Gepensioneert. En al die mikmak. Van verveling wist hij gewoon niet wat hij moest doen. Behalve nu dan. Maar hoe moest het morgen? En overmorgen? Genoeg vragen maar geen antwoorden. Was een bezoekje brengen aan de stad een idee? Misschien. Klifduiken? Nee, in je eentje was het niks aan. Met een diepe zucht trok Sam het oude schuurdeurtje los. Deze ging al krakend en piepent open. Ja, dit schuurtje moest echt wel opgeknapt worden. Kalmpjes stapte hij naar binnen en knipte het lichtje aan, die eerst wat knipperde en toen moeizaam aanging. Gereedschap, hout en dat soort spullen lagen rommelig op een aantal planken die aan de muren waren geschroeft. Ook de schroefen begonnen te roesten. Nog even en dit zou zo in storten. Hij zag de aantal potten met verf staan, met daarachter en aantal kwasten. Van groot naar klein. Sam pakte een stukje, dun hout en wrikte daarmee de deksel van een pot open. Rood. Dat was wel een mooie kleur. Hij maakte de rest ook open. Wit, blauw en groen. Daarvan pakte hij de witte. Rood met wit. Geen slechte keuze toch? Hij nam twee kwasten, en het stukje hout onder zijn ene arm en met de andere hielt hij de twee potten vast. Daarmee liep hij het schuurtje uit, richting het nog kleurloze bootje. Sam plofte naast het bootje neer in het gras. Rustig zette hij alles naast zich neer, alleen het houtje hielt hij vast. Met deze begon hij in het rode verf te roeren. Zodat de mogelijke klonten eruit gingen. Twee hele minuten lang was hij ermee bezig, en nu was het tijd om het bootje kleur te geven. Hij drukte het puntje van de kwast in de verf, en zette die toen aan de rand van het houtwerk. Hij begon boven, en werkte langzaam naar beneden.
Ongeveer een half uur ging voorbij, zonder dat Sam een kleine pauze had genomen. Tevreden stond hij met zijn handen in zijn zij naar het bootje te kijken. Die was al een heel eind opgeschoten. Maar klaar was ie nog niet. Niet dat dat erg was, dan had hij morgen ook weer wat te doen. Hij bukte om de boel een beetje op te ruimen. Hier en daar zaten witte en rode vlekken in het gras. De volgende keer zou hij een paar kranten eronder leggen. Toen hoorde hij wat geritsel in de bosjes voor hem. Sam verroerde zich niet, zodat hij het beter kon horen. ,,Wie is daar?" Vroeg hij, terwijl hij overijnd kwam.



-ook hier is iedereen welkom -

Die irritante jeuk dan ook! Geïrriteerd wreef Emily over haar gezicht. Ze ging met haar vingers langs de littekens die er waren. Aangevallen door een beer, was haar gezegd. Haar hoefden ze het niet te vragen. Ze was na de pijnlijke klap tegen de grond gegaan en was bewusteloos geweest, dus veel wist ze er niet van. Mensen dachten dat ze door een beer was aangevallen. Emily had nog dat gevoel dat ze haar huid niet meer voelde, ook al was het nu wel even geleden. Ze was van school. Al een paar jaar. En nu was ze overal en nergens. Ze had midden in het bos een huisje. Haar ouders waren overleden. Tenminste, dat was toch wat haar was verteld. Ze zuchtte. Het was redelijk warm. Ze keek naar de lucht, waar net geen zon tevoorschijn kwam. Misschien ging het dadelijk wel regenen. Ze hoorde opeens allemaal geluiden om zich heen. Ze richtte haar blik en haar aandacht op datgene en begon die richting uit te lopen. Het was nu niet bepaald slim wat ze deed. Dadelijk was het een of andere gek, verscholen in de struiken om haar kop af te hakken. Nee, soms had ze gewoon een beetje te veel gekke dingen in haar hoofd en soms had ze ook gewoon te veel fantasie in haar hoofd. Was dat niet hetzelfde? Om de duffe, nergens opslaande conversatie in haar hoofd te vermijden en daarmee ook een discussie, liep ze richting de bosjes. Mocht haar nergens op slaande fantasie toch wel ergens op slaan en was het inderdaad wat zij dacht - een gek - dan zou zij in elk geval goed verborgen zijn. Ze liep door de bosjes heen, totdat ze bij het geluid kwam. Ze zag een man, waarschijnlijk niet veel ouder dan zij, een soort van werk uitvoeren. Hij zag er best wel knap uit. Gefascineerd bleef Emily staren. Ze liet haar blik naar zijn gezicht glijden. Wacht.... Was dat niet iemand die Leah kende? Ze dacht aan haar nichtje. Ze schudde haar hoofd, waardoor een deel van het bosje mee bewoog. Ze schrok toen ze zijn stem hoorde. Het was het beste als ze gewoon uit die bosjes kwam.

Emily deed dan ook wat haar hoofd haar opdroeg - of was het nu haar gevoel? - en keek recht voor zich naar de man. Hij zou niet veel ouder dan haar zijn. Ze probeerde een glimlach op te brengen voor hem. Hij zou vast schrikken van haar littekens. Iedereen schrok van haar littekens. Iedereen keek meteen naar haar littekens. Ze keek naar de man. 'Ik uh... Ik liep toevallig wat rond. Ik ben Emily,' stamelde Emily, terwijl ze naar de man bleef kijken. Ze kon niet zo heel goed thuisbrengen wat hij deed. Haar gedachten waren ook een beetje in de war. Ze probeerde te zien of hij veel naar haar littekens keek. Het waren grote littekens. Ze gingen over een kant van haar gezicht heen. Als ze die kant draaide naar een andere kant, zag je alleen maar haar goede kant van haar gezicht. Mensen schrokken gewoon als ze eerst die goede kant zagen en ze zich daarna draaide, om vervolgens haar slechte kant te tonen. Emily had het eigenlijk nooit zo opgevat. Ze had het geaccepteerd, eigenlijk zonder moeite. Emilu richtte zich weer tot de man.

- I join -

Geen vampier, in tegendeel, deze jonge vrouw rook zelfs lekker. Zelf zo lekker dat zijn neus ging tintelen. Wat was dit nou? Zoiets had hij nog nooit meegemaakt. Totaal onbekend. Al herkende hij het wel, ergens. Sam nam de vrouw in zich op, totdat ze begon te spreken. Toevallig wat rondlopen, dat was wel een goeie reden. La Push was groot genoeg. Zelfs hijzelf wist niet wie hier eigenlijk allemaal woonde. Niet dat het hem wat intereseerde, contact opzoeken met buurtbewoners deed hij nooit. Want meestal waren het vampiers. Nooit zou hij uit zichzelf een gesprekje beginnen met een vamp. Een aantal weken geleden was dat wel gebeurt. In het bos. Daar trof hij een bloedzuiger. Of eerder andersom. De vampier trof hem. Echt een gesprek was het niet. Elkaars namen vertellen. Dat was toch geen gesprek? Tenslotte zat een écht gesprek er niet in. Hij was namelijk een wolf. Sam was verandert zonder rekening te houden met zijn broek, dus terug veranderen kon hij niet. Het kon wel, maar... Nou ja, het is wel duidelijk of niet? ,,Emily.." Herhaalde zacht. Die naam kwam hem vaag wel bekend voor. Hij had Leah wel eens over een Emily horen praten. Was zij misschien die Emily? ,,Sam." Stelde hij zichzelf voor, met een klein glimlachje rond zijn mond. Toen pas viel het Sam op dat ze grote littekens had. Ai. Dat zou vast pijn hebben gedaan. Heel erg pijn. Zulke littekens kreeg je niet zomaar. Sam bestudeerde haar gezicht. Littekens waren niet mooi, maar het stoorde hem niet. ,,Hoe kom je daaraan?" Vroeg hij, even wijzend op zijn eigen gezicht. Oh, had hij dat wel moeten vragen? Het zou emotioneel kunnen liggen, en aan een huilende vrouw had hij geen zin. Of een boze. Dat kon natuurlijk ook nog. Misschien vond ze het wel een asociaale vraag. Sam wist het niet. Maar zo, aan Emily te zien, leek ze niet op zo'n zuurpruim. Of een jankert. Natuurlijk kon dat veranderen. Hij kon dat niet op iemand's uiterlijk, of uitstraling, bepalen. Hoe graag hij dat soms wou. Zo in één blik kunnen zien hoe iemand in elkaar zat. Sam schudde eventjes zijn hoofd. Dat was totale onzin. Hoe kwam hij er toch op? Gedachten konden soms echt raar zijn. Ze konden je gestoord maken. Paranöia. Gek. Waren er nog meer woorden wat ongeveer dezelfde betekenis had? Sam kon even niks meer verzinnen. En dat was ook niet nodig. Want ook dit, was weer zo'n onzinnig onderwerp. Sam lachte in zichzelf, terwijl hij vragent naar Emily keek. Afwachtend van haar reactie.


-

Vrolijk grijnsde Emily naar Sam. Zo heette hij dus. Het was een naam die voor een jongen in La Push bij haar nog een beetje ongekend op de tong lag, maar dat kon ook gewoon komen omdat ze niet zoveel optrok met mensen, vanwege dat ze hun blik niet konden africhten van haar littekens. Ze had de vraag van Sam dan ook wel ongeveer verwacht. Ze grijnsde vrolijk naar hem. Voor de verandering irriteerde het haar nu eens niet dat iemand dat vroeg. Normaal kon ze zich er zo aan irriteren, maar gek genoeg had ze dat bij Sam niet. Ze keek hem zelfs vrolijk aan. 'Aangevallen door een beer, zeggen ze. Ik was zelf bewusteloos, dus veel van meegekregen heb ik dus niet, maar ik ben dus volgens de mensen aangevallen door een beer,' zei ze, terwijl ze met haar vingers over haar littekens ging en de lange weg naar beneden volgde, terwijl ze even haar ogen sloot en aan de aanvaring dacht. 'Het voelt alleen niet alsof een beer dit gedaan heeft. Ik kan me er niet veel meer van herinneren, maar volgens mij was het een groot beest op vier poten,' zei ze, terwijl ze lichtelijk haar hoofd schudde. Ze wist het niet meer. 'Laten we het er in elk geval op houden dat het een beer is. Zo maak ik de andere mensen die dat graag geloven ook weer blij,' zei ze, met lichtelijke pretlichtjes in haar ogen. Ze kwam iets dichterbij en observeerde Sam nu ook, zoals hij bij haar had gedaan. Hij had immers lang gekeken naar haar littekens, wat ze eigenlijk wel gewend was. Maar hij had er niet met afschuw naar gekeken. Eerder het tegenovergestelde. Het leek wel alsof hij veel belangstelling had voor de krassen. Het viel haar gelijk op dat hij gespierd was. Ze keek naar hem en liet haar ogen even diep in die van hem kijken. Ze vond het makkelijk om te zien of mensen werkelijk geen afschuw voor haar hadden of niet. Ze was er nu al zo gewend aan geraakt, dat ze het gewoon kon zien. Ze vond het wel jammer als ze het telkens ontdekte, maar ach.


'Je bent druk bezig,' viel haar op, terwijl ze naar voren wees. Ze glimlachte toen ze weer naar hem keek. Haar bruine ogen, die donkerder van kleur waren dan andere bruine ogen, fonkelden lichtelijk, zodra ze zijn blik gevangen kreeg. Ze keek toen weer naar waar hij aan bezig was. Haar ogen wouden het beeld maar niet krijgen, dus kreeg ze ook niet door wat hij aan het doen was, ook stom dat dan ook klonk. Iets zorgde ervoor dat ze niet meer helder kon denken en Emily begon sterk te vermoeden dat dat iets Sam was. Maar waarom liet een aanwezigheid van een persoon haar zo verwarren? Ze had het nog nooit meegemaakt.

Zo zeg, aangevallen door een beer. Dat was niet niks. Nu Sam er verder over na dacht, had hij hier nog nooit een beer gezien, geroken of gehoort. Dat zou dan wel aan hem liggen. Groot deels van de tijd maakte hij geen gebruikt van zijn zintuigen. Niet als hij hier was, niks te doen. Luiigheid. Des te langer hij hier zat niks te doen, hoe duffer ie werd. Natuurlijk kon hij wel actie opzoeken, maar in zijn eentje. Nee. ,,Dat is opzich best wel heftig." Alleen begreep Sam iets niet. Waarom dacht Emily dat een beer haar niet had aangevallen? Ze had er dan wel niks van meegekregen, maar toch... Oh, ze hielt het maar op de beer. Ach ja, waarom ook niet? Die littekens zaten er nou eenmaal. Weggaan zat er ook niet bij, dacht hij. Misschien, als er een wonder gebeurde. Zou Emily er eigenlijk wel af willen? Vast wel, ze was een vrouw. En een vrouw wou er altijd mooi uitzien. Niet dat dit lelijk was ofzo.. Blah, hier was hij absoluut niet goed in. Sam krapte even op zijn pols, waar een paar stukjes half opgedroogt verf zat. Man, dat jeukte als je het liet zitten. Zou dat op de verpakking hebben gestaan? Hij wist het niet meer precies. De volgende keer zou hij de verpakking er niet meer af roppen. Slechte gewoonte. Hij deed dat ook altijd met blikken soep en dat soort dingen. Daardoor wist hij -af en toe- niet meer hoe hij het klaar moest maken. Soms dacht Sam even dat hij wel blond kon zijn, in plaats van zwart. Sam volgde hara vinger, naar de boot. ,,Tsja.. Je moet toch wat doen tegen verveling.." Grinnikte hij. Verveling, verveling en nog eens verveling. Hoe vaker hij het hoorde, of zei, hoe vervelender het werd. Net als je iets vroeg, en het antwoord altijd 'nee' was. Vreselijk irritant. Weer pulkte Sam wat aan het verf. ,,Verdikke." Mompelde hij, toen het er niet af wou. Net, als de zeep op was, gebeurde dit. Straks zou hij het wel proberen met een schuursponsje ofzo. Tenminste, als hij dat nog had. Geweldig. Dit betekende dat het weer tijd was om een bezoekje te brengen aan de winkels. Daar zat hij ook echt op te wachten. Sam keek weer naar Emily. ,,Heb je misschien dorst?" Vroeg hij, waarna hij bukte om een pot op te pakken. Ongezien haalde hij adem via zijn neus, zodat hij haar geur weer ruiken kon. Terwijl hij dat deed, begon zijn hart sneller te kloppen. Sam schudde zijn hoofd lichtjes.





-Sorry, inspiratie is even weg vandaag.

Een grijns kwam op Emily's gezicht, terwijl ze geamuseerd knikte. Nee maar, ze had een man gevonden die aardig was voor haar. Die meteen iets aanbood. Dat was nieuw. Volgens haar deden andere mannen afstand van haar. Ze keek naar hem. Hij was echt knap, viel haar op. Ze keek hem even te lang aan en ze grijnsde. 'Ja, wat water is wel lekker met dit weer,' zei ze, terwijl ze haar blik naar zijn pols liet zakken waar ze hij al de hele tijd aan het krabben was. Ze trok haar wenkbrauw op. Toen ze de verfvlek zag, viel er een muntje in haar hoofd dat aangaf dat ze doorhad waarom hij zo deed. 'Als het goed is heb ik...,' zei ze, terwijl ze zocht in haar zak van haar jeans, '... nog een vochtig doekje die tegen dat soort dingen helpt,' zei ze, terwijl ze het doekje vond en het aan Sam gaf. Het had een speciaal spul waarmee zoiets als vlekken werden weggehaald. Handig als je aan het verven was. Ze keek naar de verf. Ze grijnsde lichtelijk. Hij was dus niet lui ingesteld. Zij eigenlijk ook niet. Ze ging elke morgen, lekker vroeg, wel eens joggen, maar meer deed ze ook niet. Een keertje naar de stad gaan vond ze leuk. Vrienden had ze niet echt. Ze had wel een vriendin gehad, maar die liet haar in de steek vanwege die littekens. Dat was wel heel rottig. De manier was wel vervelend geweest. De vriendin had letterlijk en hard gezegd dat ze geen vrienden meer wou zijn omdat ze zich schaamde voor haar litteken. Emily had er om moeten huilen, maar ach. Nu was ze eroverheen. Ze keek naar Sam. Haar bloed begon sneller door haar lijf te pompen, voelde ze, wat ze ook nog niet echt had meegemaakt. Nee, eigenlijk nooit. Niet meer sinds de middelbare school in elk geval, waar ze het soms nodig vond om even van een leraar weg te kwijlen, samen met een vriendin. Ze keek hem aan, haar wenkbrauwen opgetrokken en een lieve grijns om haar gezicht. Haar bruine ogen fonkelden. 'Kan ik je soms helpen?' vroeg ze.

,,Met ijsklontjes?" Vroeg hij, nadat hij zich had bedacht dat in de vriezer nog wel een zak met ijsklontjes lag. Er zouden er maar een paar uit zijn, die had hij in zijn cola gedaan op de dagen dat het erg warm was. Een ijsklontje zorgde dan wel dat hij wat afkoelde, maar niet veel. Sam keek weer naar Emily, die druk bezig was met iets zoeken. Nieuwsgierig keek hij toe. Tot hij zichzelf corrigeerde. Niet teveel nieuwsgierig zijn, het kon Emily misschien gaan irriteren. Soms had je van die mensen... Een vrolijk glimlach verscheen op Sam's gezicht toen hij Emily zag aankomen met een doekje. Een vochtig doekje. Dankbaar nam hij het aan. ,,Bedankt." Zegt hij, waarna hij met het doekje de verf van zijn pols afschrobte. Wauw. Dit spul was magisch. Echt stevig schrobben was helemaal niet nodig. Gewoon een paar keer over de plek heen, en tadaa, het was weg. Sam was duidelijk onder de indruk. Als hij in een winkel was, zou hij ernaar zoeken. Aangezien hij nog niet klaar was, en het schuurtje ook opnieuw moest doen. Nooit meer schuursponsjes. Die dingen vernielden alles alleenmaar. Zo had hij ook geprobeert de keuken schoon te maken met zo'n ding. Natuurlijk weer aan de verkeerde kant. Het hele aanrecht zat toen onder de krassen. Sam was toen boos geworden, op het sponsje, en ook een beetje op zichzelf. Daarna had hij al die dingen weggesmeten. Nee, hij had geen nieuw aanrecht gekocht, maar speciaal spul dat de krassen moest laten verdwijnen. Dat was voor de helft gelukt, en dan ook alleen de kleine krasjes. ,,Nee hoor." Antwoord hij glimlachent. ,,Ik ruim deze troep even snel op, dan haal ik je glas water.." Sam bukte en tilde alle spullen op. ,,Ben zo terug." Hij liep snel bij Emily vandaan richting het schuurtje. Daar dumpte hij de kwasten, en de verf weer op de plek waar ze eerst stonden. Hij zette de deksel weer op de potten, zodat het niet hard zou worden. Dan draait hij zich om, en loopt weer naar buiten. Waarna hij de al krakende deur weer sloot. ,,Kom anders maar naar binnen... Staand buiten drinken is niet erg confortabel denk ik." Riep hij naar haar.

Of ze ijsklontjes wou? Ze dacht even na. Natuurlijk, over zoiets lang nadenken had geen zin. Maar ze had al eens een koud drankje veel te snel gedronken. Jeetje, het leek net alsof haar hersenen toen aan het vriezen waren. Ze keek naar Sam. 'Ja, graag,' zei ze toen en ze keek toen hij allemaal dingen wegdeed naar een of ander schuurtje. Ze keek hem na. Ze probeerde haar blik ergens anders op te richten, maar het lukte niet goed. Haar blik werd op de een of andere manier toch naar hem gericht en ze kon het niet veranderen. Zou het soms een vriendje van Leah zijn? Omdat Leah over hem gepraat had. Emily moest niet ontkennen dat ze de glinsterende ogen van haar nichtje niet had opgemerkt, toen ze over Sam sprak. Ze probeerde zichzelf een beetje in te houden en niet te veel te denken, toen ze Sam hoorde roepen. Ze keek om naar Sam. Ze knikte toen en volgde hem. Hoe zou zijn huis eruitzien? Haar huis was eigenlijk een soort hout paleisje. Zo noemde zij het dan toch. Een redelijk grote woonkamer, met een aanrecht, gescheiden door een soort roodachtige zwarte bar. Verder was er nog een trap die leed naar drie slaapkamers. Haar kamer, een logeerkamer en een bed waar haar ouders ooit in geslapen hadden. Een zolder of een kelder had ze niet, maar die had ze ook niet nodig, aangezien ze de spullen opsloeg in een paar kastjes die vlak boven het aanrecht hingen. Midden in de woonkamer stond een houten tafel met een hout bankje en een paar stoelen. Ze keek naar Sam en ging hem toen achterna. Ze liep een huis binnen. Tenminste, ze vernam dat dit zijn huis was. Ze ging ergens zitten, aan een soort tafel. Ze legde haar handen in elkaar, op de tafel en wachtte ondertussen rustig af totdat Sam kwam, terwijl ze de nodige moeite deed om haar hart een iets minder hard tempo te laten gaan en haar emoties en gedachten onder controle te houden. Voor Leah.