yes, even I get bored

Verveeld slenterde effy tussen de bomen door. Ze kende dit bos al zo goed, het was als een 2e thuis geworden. Effy wist niet echt goed wat haar eerste thuis was. natuurlijk had ze wel een huisje gekocht toen ze hier voor het eerst aankwam. Maar daar was ze nu al in een eeuwigheid niet meer in geweest. Het was ook amper bewoonbaar. Af en toe ging ze er nog heen om nieuwe kleren te halen, maar meestal ging ze gewoon nieuwe kleren kopen. En voor de rest dwaalde ze maar een beetje rond. Van de ene naar de andere plaats. Het bos, het reservaat, bij Embry thuis, op school. Ze had niet echt een plaats waar ze echt thuis was. natuurlijk kon ze haar huisje bewoonbaar maken, het mooi inrichten en er haar plekje van maken. Maar iets hield haar tegen. Ze was niet zeker wat het was, maar ze kwam er toch nooit toe om in het huis te beginnen werken. En het was niet dat ze geen tijd had. Anders zou Effy haar nu niet lopen te vervelen. Was er maar iets te doen. Effy zag een dikke boom en liet zich ertegen zakken. Haar kleren zouden er wel vuil van worden, maar hey, het gaf haar een reden om nog eens naar haar huis te gaan. de grond stond in dit deel van het bos vol met gras en bloemen. Dat zou wel zijn omdat er hier niet zoveel bomen stonden en de zon er nog goed door kon schijnen. Effy begon afwezig met de bloemen een ketting te maken, hopend op iets spannend dat er ineens zou gebeuren. Die kans was klein, maar mirakels gebeuren ook af en toe.

Op vampier snelheid reden Dawn door het bos. Al snel rook ze de geur van een vampier. Het was de geur die rond Embry had gehangen. Haar grote broer. Ze liep wat langzamer en zag een erg mooi meisje tegen een dikke boom zitten. Geen wonder dat Embry haar leuk vond. Ze minderde nog meer vaart en liep rustig op het meisje af. Effy. Ze had het wel eens vaag ergens opgevangen toen ze wolf was geweest. Dawn haar blik kruiste die van het meisje. Ze zette nog een paar stappen dichterbij, tot er enkel een halve meter tussen hun in zat.
'Hallo.. Jij bent Effy, toch?' Vroeg Dawn een klein beetje verlegen, en friemelde even aan de onderkant van haar shirt. Als het op nieuwe mensen ontmoeten aankwam, was ze meestal erg verlegen, en durfde ze niet veel. Ze was bang dat mensen haar niet aardig vonden, en boos op haar zouden worden of iets dergelijks. En dat wilde ze niet hebben. Ze wilde altijd een goede eerste indruk maken. Het liefste was ze met elke vampier en elke weerwolf bevriend. Hoe vervelend ze ook tegen andere waren.
Vaak was het niet gebeurt dat ze boos werden op Dawn. Meestal werden ze beïnvloed door haar uitstraling, en werden ze spontaan vrolijk.
Dawn liet haar blik onderzoekend over Effy glijden. Dit was het meisje waarmee ze haar grote broer moest delen. Het meisje dat ze vaak in zijn gedachten ging horen. Het meisje dat vaak bij hun over de vloer zou zijn. Ze moest er maar aan gaan wennen, het was Embry zijn 'keuze', en daar moest Dawn als zus gewoon achter staan, hoe vervelend Effy ook tegen haar zou gaan doen. Hopelijk zou dat niet gaan gebeuren, en zouden ze zelf goede vriendinnen worden.

Effy was te hard in haar gedachten verzonken en had niet opgemerkt dat er iemand dichterbij kwam. Stap 1 naar de dood, niet opletten. Maar die persoon kon toch geen slechte bedoelingen met haar hebben, anders had ze dat nu wel gevoeld. Effy schrok toen het meisje dat nu een halve meter van haar stond haar bij naam aansprak. Effy’s blik was zowel geschokt, verbaasd en een beetje bang, maar ook wel nieuwsgierig. Hoe wist dit meisje wie ze was. ze glimlachte vriendelijk naar het meisje, om duidelijk te maken dat ze haar geen kwaad zou doen of zo. “ja, dat ben ik. Maar hoe weet jij mijn naam, moet ik jou kennen.” Vroeg ze vriendelijk. Het leek effy sterk dat ze haar zou kennen maar vergeten was wie ze was. dat gebeurde haar nooit. Effy zette zich recht zodat ze ongeveer op gelijke hoogte stond met het meisje. Het meisje had een zwakke geur van Embry om haar heen. wist ze daardoor haar naam. Was ze een vriendin van embry. Dan was ze misschien ook een gedaantewisselaar. Effy keek het meisje inschattend aan. normaal zag ze meteen of het om een vampier, gedaantewisselaar of mens ging. maar nu was ze daar niet zo zeker van. mens was ze zeker niet. maar Effy kon niet zeggen of het meisje een vampier of weerwolf was. ze neigde naar weerwolf en daar ging effy het dan ook maar op houden. Misschien was ze iets totaal anders, maar zo verschillend kon ze toch niet zijn. en ze was zeker niet slecht. Toch niet op het eerste gezicht. En Effy was normaal gezien wel goed als het op inschatten van goed en slecht ging.

Een brede glimlach kwam om Dawn haar mond. Zo een die Embry ook altijd had.
'Je kent me niet. Wel jammer dat Embry niks over me verteld heeft..' Dat laatste was meer mompelen.
'Ik ben Dawn. Ik ben Embry's zusje. Wel geadopteerd, maar we beschouwen elkaar als echte broer en zus!' Zei ze iets vrolijker. Effy leek vriendelijk, maar Dawn twijfelde even of ze niet op haar hoede moest blijven. Je wist maar nooit wat ze van plan was. Misschien zou ze wel jaloers zijn, en Dawn zo vermoorden. Nee, dat zal toch niet.
Dawn liet haar blik nogmaals over Effy heen gaan. Ze was knap, en een vriendelijke glimlach speelde rond Effy haar lippen. Misschien moest Dawn niet zo raar denken. Emby had vast wel een lief meisje met een groot goed hart uitgekozen. Ook al klopte dit hart niet meer echt.
'Ik-ik ving je geur op, en dacht; Laat ik maar gewoon is gaan kijken.. Want je bent wel Embry's grote liefde..' Vertelde ze zacht en keek even naar de grond. Hopelijk ving Effy dit niet verkeerd op. Vast niet. Dawn, je moet een beetje vertrouwen hebben! Ze begon zichzelf moed in te denken en keek Effy weer aan. Ze zag er eigenlijk wel heel aardig uit. Zie je Dawn? Niet zo negatief denken! Dezelfde brede glimlach als net kwam weer om haar lippen en ze ging wat meer relaxed staan. Dit ging helemaal goed komen. Zij en Effy werden vast hele goede vriendinnen, als het aan Dawn lag tenminste. En ze moest wel. Embry zou het te moeilijk krijgen als zijn inprent en zijn zusje/beste vriendin niet goed met elkaar konden opschieten. Ze wilde niet dat Embry het moeilijk kreeg. Ze wilde hem juist beschermen tegen moeilijkheden. En dat kon ze niet als ze Effy zou haten, of Effy haar zou haten.

victoria liep het bos in.
ze was op zoek nar mensen

Dus het meisje heette Dawn, mooie naam. Effy snapte niet dat Embry haar nog nooit vermeld had, zeker niet toen ze zei dat ze zijn zus was, al was het maar geadopteerd. De band tussen broer of zus was normaal gezien toch heel sterk, of ze nu DNA deelden of niet. een beetje droevig keek effy naar de grond. “Embry heeft het bijna nooit over zijn familie.” Mompelde ze. Effy had er nog nooit bij stilgestaan maar het was wel waar. Het was niet goed dat ze zich nu een beetje jaloers voelde, dat moest toch helemaal niet. en ze kon ook niet verwachten dat embry haar alles zou vertellen, als hij nu liever voor zichzelf hield dat hij een zus had. Het was niet dat effy haar verleden al uitvoerig uit de doeken had gedaan. Ze had het wel al eens gehad over haar leven als mens, maar nog niet tot in detail. Effy was er ook van overtuigd dat hij dat liever allemaal niet wist. “het is leuk je te ontmoeten. Moest ik geweten hebben dat Embry een zus had, had ik je zeker al langer willen zien.” Zei ze lachend. Het gaf geen goede indruk om meteen knorrig en droevig te zijn, en veel reden had ze daar ook niet voor. Dawn leek vriendelijk en leuk, dus waarom haar niet wat beter leren kennen. “woonde je hier al lang?” vroeg Effy geïnteresseerd. Ze dacht van niet. want dan zou ze haar toch al gezien of tenminste toch geroken hebben. Dawn haar geur was helemaal anders dan die van Embry, of een van zijn vrienden. Ze rook naar bos, maar toch honingzoet. Het was een vreemde combinatie en Effy durfde er niets over te vragen.

een vraagje voor de spelers hier zijn jullie vampiers of weerwolven?

ik ben een vampier X)

oke dankje

victoria kwam dichterbij.
ze rook nog een vampier.
zou hij of zij aardig zijn?
ze ging op de geur af en kwam toen efry egen.
hoi zei ze vriendelijk en glimlachtte toen naar haar

Wachtend op het antwoord van Dawn, ving Effy een nieuwe geur op. Ze richtte zich half naar de nieuwe geur, en nog half naar Dawn. Het was goed dat ze al iets oplettender wat, niet dat degene die dichter kwam perse slecht zou zijn. in tegendeel, effy zat met de standaard instelling dat iedereen goed was. ze zag Victoria aankomen en glimlachte naar haar. Victoria kende ze nog niet goed, maar ze had haar wel al gezien. “hallo.” Antwoordde Effy vriendelijk. Ze was niet zeker of Victoria slecht of goed was, maar ze dacht wel dat ze een goed persoon was. Victoria zag er vriendelijk uit, al kon uiterlijk wel misleiden. Gelukkig was effy niet achterdochtig. Als je het zo bekeek, was het bijna een wonder dat ze nog leefde

efry even dit melden ik be zogenaamd de victoria uit tilight

jaagd u op mensen of op dieren? wou victoria weten;
ze stelde die vraag omdat z wou weten of efry goed of slecht was

-Mijn personage is half vampier, half weerwolf, maar niemand weet het nog, behalve Embry-
-----

Dawn glimlachte. 'Hij heeft het nogal moeilijk sinds onze moeder dood is..' Zei ze zacht. Ze probeerde er niet te veel aan te denken. 'Ik woon hier al sinds ik heel klein ben, maar ben nu net terug van studeren in Seatle.' Vertelde ze aan Effy. 'En als ik had geweten dat Embry een meisje op het oog was, was ik spontaan hier heen komen rennen!' Lachte Dawn. Ze voelde zich erg op haar gemak nu. Gelukkig maar. Effy leek haar een erg leuk en aardig meisje, en Dawn was redelijk goed in inschatten. Er kwam weer een grote glimlach om haar mond. Effy leek oprecht geïnteresseerd in haar te zijn. Daar was ze blij om.
'En jij dan? Sinds hoelang woon jij hier? En hoelang ken je Embry al?' Voor Dawn er erg in had rolde de vragen over haar lippen.
Opeens stond er een andere vampier bij. Dawn schrok van de plotselinge aanwezigheid, en begon te trillen. Ze schrok erg snel van dingen, en voor al van vampieren. Zo te zien was dit meisje een vampier. Een kleine grom rolde over haar tong. De vampier rook niet bekend. Wat deed ze op dit land? Of kende Dawn haar gewoon niet? Zou ze iets kwaad in zinnen hebben? Misschien wel. Ze moest alert blijven. Ze trilde nog steeds, maar probeerde nog niet te veranderen, en af te wachten wat de vampier te zeggen had. Want ze zou zichzelf niet kunnen vergeven als ze een onschuldig iemand zonder pardon zou vermoorden.

Effy beet op de binnenkant van haar lip. Ze hield niet van dit soort vragen, al zou ze dat nooit toegeven. Het gaf haar het gevoel alsof ze meteen in een hokje zou gestoken worden. maar effy wou niet dat Victoria haar bot of grof zou vinden doordat ze niet zou antwoorden. “dieren.” Zei ze en ze glimlachte zwakjes. Ongemakkelijk friemelde ze aan haar rokje. Ze wist bijna zeker dat Dawn dit wel graag zou horen, want ze hield waarschijnlijk, net als Embry, veel van mensen, en zou het vast niet fijn vinden als anderen ze zouden vermoorden. Maar van victoria kon ze dat niet weten. Sommige, eigenlijk veel, vampieren keken ronduit neer op anderen die leefden op dierenbloed. Misschien wel logisch, aangezien het in principe tegen hun natuur was. maar als het anders en beter kon, waarom het dan niet zo doen. natuurlijk kon effy niet echt spreken, ze was nog niet echt lang overgestapt naar dierenbloed. Maar ze had het gedaan en daar was ze best wel trots op. Ze richtte haar aandacht terug wat meer naar Dawn, die nu had geantwoord. "seatle, daarom heb ik je hier nog nooit gezien." zei effy met een brede glimlach. "ik woon hier nog niet zo lang, nog maar een paar maanden, en Embry ken ik ook nog niet zo lang." Effy glimlachte verlegen, het was bijna belachelijk dat ze al zo gesteld op hem was. maar hoe kon het ook anders. hij was zo vrolijk en oprecht. En Dawn leek net zo. Ze wist bijna zeker dat ze haar leuk zou vinden.

ik jaag op mensen zei victoria;
maar wees maar gerust ik zal jullie niks doen ik kom alleen even met jllie praten als dat mag;

Dawn trilde nog steeds. 'Aha, daarom ken ik je geur niet..' Mompelde ze naar Effy. Ze draaide haar blik weer op Victoria. Ze had wel eens over haar gehoord. 'Victoria..' Bromde ze. 'Ga weg hier. ga van ons land af!' Gromde Dawn kwaad, en begon heviger te trillen. 'Ander ruk ik eigenhandig je kop eraf!' Even keek Dawn Effy verontschuldigend aan. 'Sorry. Ze is een vijand van de wolfpack.' Fluisterde ze. Meteen daarna lette ze weer op victoria. Ze mocht haar geen enkel moment uit het oog verliezen. 'Ik trap niet meer ik jou praatjes!' Snauwde ze en zette een pas achter uit, zodat ze ruimte had om te veranderen. Zodat ze een plek had om zich af te zetten, en Victoria haar kop eraf te trekken. Gosh, wat haatte ze Victoria. Ze had op Bella gejaagd, Edward bijna vermoord, en haar handlanger had Seth bijna vermoord. Meer woede ging door haar heen. Ze dacht even aan haar moeder. Aan Embry. Weer een grom van woede. Aan haar vdaer. Aan zichzelf die haar moeder had gedood bij haar geboorte. Een traan ontsnapte uit haar ooghoeken. Al haar woede moest eruit, en Victoria was een mooi doelwit. Haar rode haar was een mikpunt. Alles om Dawn heen verdween in haar gedachten, en ze begon uit te rekenen hoeveel kracht ze moest zetten, waar ze moest landen. Dit gebeurde allemaal in één seconde automatisch in Dawn haar hoofd. Ze was er klaar voor.

victoria ging zitten;
als je me dood wil maken ben ik er klaar voor zei ze.
ik heb het volledig gehad met mijn leven.
iedereen haat me;
maar de mensen smaken nu eenmaal lekker zei ze.
verander maar als je persee wil zei ze heel kalm.
dit meende ze echt ze wou geen vijanden zijn met weerwolven maar wel met de cullens;

Effy schrok van Dawn haar reactie. Ze wist helemaal niet dat Victoria niet geliefd was door de wolven. Effy moest wel toegeven dat ze als ze moest kiezen, de kant van de wolven zou kiezen. Ook al was het tegen haar eigen soort. Het was wel zeker, effy was langzaam gek aan het worden. maar nu had ze helemaal geen zin in een gevecht. Een stroom angst gleed door haar lichaam en bevroor alles. Effy wou niet dat er ongelukken gingen gebeuren. Ze wou geen gewonden of doden. Maar ze wist evengoed dat het onmogelijk was voor haar om een vampier en een gedaantewisselaar uit elkaar te houden. Ze ging er maar van uit dat Dawn een gedaantewisselaar was, ze trilde er als eentje. Ze wist dat het niet slim was, maar Effy waagde het zich om haar arm op Dawn haar schouder te leggen. Heel zachtjes, zodat Dawn die van haar af kon schudden. Effy voelde zich kwetsbaar. Ze had beter moeten leren vechten, het was eeuwen geleden dat ze nog een gevochten had. En ze was ook niet van plan om dat nu te doen. maar ze laten vechten, of Dawn Victoria laten vermoorden.

Dawn keek naar Effy. Ze voelde haar wang natter en natter worden. Ze bleef in Effy's ogen kijken. Ze werkte kalmerend. De trillingen werden minder. Ze voelde langzaam ook haar lichaamstemperatuur dalen. Shit. Niet nu. Niet nu. Kom op, word warmer. Dawn had hier last van sinds ze 16 was, en ontdekt had wtat ze werkelijk was. Haar vampierkant 'speelde op'. Effy haar hand lag nog op haar arm. Ze zou het allang gemerkt hebben. 'Ik-ik moet hier weg. Effy, wil-wil je me thuis brengen? Ik-ik..' Ratelde Dawn. Ze wankelde even op haar benen. Nee Dawn, niet ook nog eens flauwvallen, jij dramaqueen. 'Effy, breng me thuis..' Mompelde ze weer. Ze greep zich vast aan Effy haar schouder. Flauwvallen had ze als ze te erg in de stress raakte, maar ze vond zichzelf meer een dramaqueen. Alles om haar heen draaide, en ze lette niet meer op Victoria. Ze lette alleen nog op het feit dat ze moest blijven staan. 'Het-het spijt me Effy, onze-onze eerste ontmoeting, en dan ben-ben ik zo'n dramaqueen..' Mompelde ze afwezig. Ze deed erg haar best om gewoon te blijven staan. Ze ademde diep in en uit, om haar normale zicht terug te krijgen. Ze greep zich nu ook met haar andere hand vast aan Effy, en hoopte dat het zo wel weer over zou zijn.

Ze dacht niet dat het mogelijk was, maar effy raakte nog meer in shock dan ze al was. vliegensvlug legde ze een arm om Dawn haar middel en legde Dawn’s arm om haar schouder, zodat ze steun had. Effy voelde dat Dawns temperatuur gevaarlijk schommelde tussen warm en koud. En door haar zo kwetsbaar te zien was ze even helemaal van slag. Wat als er iets met haar gebeurde. Embry zou haar vermoorden. “Ik breng je naar Embry’s huis. Ik hoop dat je daar nu woont, of dat het goed is.” Ze hief Dawn een beetje van de grond en begon vliegensvlug te lopen. O wat hoopte ze dat er niets erg ging gebeuren. Effy snapte er helemaal niets van, hoe kon dit nu weer gebeuren. Dat was geen normaal gedaantewisselaars ding. Binnen de 2 minuten waren ze bij Embry’s huisje. Effy hoopte dat er iemand thuis was, maar anders kon ze haar tenminste op een bed of zetel leggen. Als de deur nu op slot was, zou ze gaan gillen. Gelukkig was het niet zo. “gaat het?” vroeg ze ongerust. “en ik vind je helemaal geen dramaqueen hoor, maar ga alsjeblieft niet dood.” Effy glimlachte zachtjes en liet Dawn op de zetel zakken, omdat die het dichtst stond. Ze bukte tot haar ooghoogte “moet je iets hebben van drinken of eten, of medicatie of iets anders.” Effy’s stem trilde helemaal. Ze had nooit gedacht dat zo iets zou gebeuren. met de rug van haar hand veegde ze de tranen van Dawn haar gezicht.

Dawn ademde diep in. Ze voelde hoe ze opgetild werd. Voor ze het wist zat ze thuis in een stoel. 'N-nee joh, ik ga n-niet d-dood..' Mompelde ze. 'Ik h-hoef niks, dankje..' Zei ze daarna, en glimlachte waterig. 'Ik-ik ben gewoon niet helemaal n-normaal. Maak je g-geen zorgen. H-het komt wel goed met me. Ga z-zelf ook even zitten, re-relax..' Zei ze zorgzaam en veegde de laatste tranen weg. Ze was bang dat ze nu Effy moest gaan vertellen wat ze was. Waarschijnlijk wel dus. Ze beet op haar onderlip. 'Heel erg b-bedankt Effy..' Zei ze en glimlachte wat makkelijker. Haar temperatuur schommelde nog steeds, maar dat zou nog wel even zo blijven. 'Je hebt misschien gemerkt, ik ben geen hele gedaanteverwisselaar zeg maar. Ik ben half-ik ben half vampier..' Fluisterde ze en haar temperatuur werd weer kouder, om het akelig te bevestigen. Ze wachtte nieuwschierig, maar ook zeker bang, Effy haar reactie af. Ze vroeg zich af of ze boos zou worden, of juist zorgzaam zou vragen hoe het ging. Of misschien zou ze wegrennen. Dawn zou het zo wel te weten komen. Ze bleef Effy aankijken, om direct haar reactie te kunnen pijlen als het bij Effy door zou dringen wat ze zo juist had toegegeven.

victoria stond op en legde een hand op de schouder van dawn.
je hoefd niet bang te zijn hoor zei ze en ze zuchtte;
ze meende he ze wou echt vrede sluiten

De opluchting die effy voelde toen Dawn zei dat ze niet doodging was niet te beschrijven. Met een ‘phoe’ geluidje blies ze haar longen leeg. Ze plofte neer in de kleinere zetel naast die van Dawn en bleef haar nauwlettend in de gaten houden. Want doodgaan of niet, het was toch niet normaal. Had ze dit veel of was dit even nieuw voor haar als het voor Effy was. waarschijnlijk niet, gezien haar reactie. En toen kwam het vermoedelijke antwoord, half vampier, half gedaantewisselaar. Voor een moment kon effy niets meer doen dan verstijfd op de stoel zitten terwijl ze dit alles overdacht. Kon zo iets echt? In theorie natuurlijk wel, maar in praktijk. Worden gedaantewisselaars en vampieren niet natuurlijk van elkaar afgestoten. Nuja, zij en Embry waren het levende tegenbewijs dus daar kon ze niets op inbrengen. Haar vader moest dus een vampier zijn, en haar moeder een gedaantewisselaar. Want zoals effy zelf wel veel te goed wist konden vrouwelijke vampiers helemaal geen kinderen krijgen. Heel lang geleden had effy wel eens gedacht dat zo iets misschien wel mogelijk was. maar ze was er altijd van uitgegaan dat niet alleen de moeder maar ook het kind zouden sterven. Want vampierengif is dodelijk voor gedaantewisselaars. Maar het was dus duidelijk wel mogelijk. Effy glimlachte opgetogen. “je bent uniek, volkomen uniek.” Zei ze vol bewondering. Het was een opluchting te weten dat er zo iets bestond als een gedaantewisselende vampier, dan waren ze toch niet zo verschillend dan de anderen. “waw, dat is toch fantastisch.” Misschien was ze iets te enthousiast, Dawn zou wel denken dat ze een freak was. en te zien aan wat ze zojuist had meegemaakt, was het misschien toch niet zo leuk. “of niet?” voegde ze er aarzelend aan toe, veelbetekenend kijkend naar Dawn.

o ja even ter dudelijkheid victoria meent dit allemaal ech en ze is meegegaan naar dawnhaar huis ze wil alleen vrede sluiten

Dawn glimlachte om Effy haar reactie. 'Soms wel ja. Ik ben inderdaad uniek, en ik kan alles wat een vampier kan, plus wat een gedaantverwisselaar kan. Maar dit is dan wat minder. Meestal ben ik gewoon warm, zoals een gedaanteverwisselaar. Maar als ik te van streek raak, word ik soms opeens koud, als een vampier. Maar mijn gedaanteverwisselaars kant kan dit niet aan, en dan word ik ziek, tot ik weer kalmeer..' Vertelde Dawn, met een beetje trots in haar stem. 'Mijn moeder was een gedaanteverwisselaar, en mijn vader een vampier die van experimenten houdt. En nu ben ik er dus, en is mijn moeder dood..' Fluisterde ze daarna, en er ontsnapte een traan uit haar ooghoek. Ze keek naar een raam, en zag Victoria. Een trilling ging door haar lichaam. 'Ga weg!' Siste ze, wetend dat Victoria haar kon horen. Daarna negeerde Dawn Victoria volkomen, en keek weer naar Effy, die het helemaal geweldig vond. Eem kleine trotse glimlach kwam om haar mond. Eigenlijk was ze trots op zichzelf, dat ze een half/halfje was, en er normaal mee omging, en het niet rond liep te vertellen, of het misbruikte. Ze wilde het juist gebruiken om een soort van vrede tussen de vampieren en gedaanteverwisselaren te creëren.

Effy luisterde geïnteresseerd naar Dawn’s uitleg. Dus ze was een beetje een supercombinatie van de 2. Op dat ziek worden na dan. het was wel grappig dat in plaats van de verhitten als ze boos werd, ze juist koud werd. “sorry als ik nu overdreven nieuwsgierig ga doen. maar drink je bloed of eet je gewoon eten. En kan je echt zo snel als een vampier. Is je huid hard of zacht en kan je kinderen krijgen.” Effy besefte dat ze veel te veel vroeg. Vooral dat laatste was te persoonlijk. Ze keek beschaamd naar de grond. “sorry, ik word soms een beetje te enthousiast als het over dingen gaat waar ik niets van weet, je moet niet antwoorden hoor.” Mompelde ze zachtjes. Wat moest Dawn wel niet denken van haar. ja, inderdaad, freak. Het was een van de vele zwakke punten aan effy, ze werd te nieuwsgierig waardoor ze helemaal overdreven kon worden. maar het was niet haar fout dat nieuwe dingen zo interessant waren. Ze hield van bijleren, duidelijk iets te veel. Effy keek terug op naar Dawn “ben je nu al wat beter. Want ik zou bijna gaan vergeten dat je zojuist ziek bent geworden.” Ze hoopte, vooral voor Dawn zelf, dat die koud warmte dingen rap overgingen. Dawn was aardig, en ze wou niet dat ze zich rot voelde.