yes, even I get bored

Dawn zette haar goede geheugen aan het werk. 'Het maakt niet uit hoor, ik antwoord graag!' Zei ze en glimlachte. 'Ik voel me al stukken beter, bedankt. En nu je vragen. Ik drink sinds kort één keer in de 2 weken meestal een poema, of wat herten. verder gewoon mensenvoedsel. Ik kan ongeveer zo snel als een vampier, maar ik denk wel dat jij iets sneller bent. Mijn huid is gewoon zacht, alleen als ik mijn vampierdingen gebruikt lijkt hij harder te worden. Ik weet niet of ik kinderen kan krijgen, dat moeten we afwachten!' Antwoordde ze, en gaf Effy een knipoog. Ze voelde haar temperatuur weer stijgen. 'Ik voel me al weer stukken beter. Echt duizend maal bedank Effy. Volgens mij worden we echt goede vriendinnen.'Dit kwam recht uit Dawn haar hart, dat was wel te horen aan de manier hoe ze het zei. Ze was blij dat ze Effy nu kende. Ze ging Dawn vast nog vaak uit moeilijkheden redden, als een soort hulp voor Embry die, nu hij in een roedel zat, minder tijd voor Dawn ging hebben.

effy’s ogen fonkelde bij al deze nieuwe informatie. Wat had Dawn geluk te zijn wat ze was, hoe je het ook noemde. Ze had dus letterlijk het goede van alle twee de kanten. Natuurlijk moest ze ook bloed drinken, maar ze kon eten. Wat zou effy graag kunnen eten, ze herinnerde zich nog vaag dat ze vroeger graag at. Van de grote buffetten die de koks altijd voor haar maakten. En zacht en warm zijn, het was gewoon een ongekende luxe. Effy ergerde zich dood aan haar harde koude huid, vooral als ze bij mensen was die warm en zacht waren. Ze voelde zich altijd schuldig omdat het alles behalve aangenaam moest zijn om haar aan te raken. “nog één vraagje en dan stop ik, moet je slapen, of kan je slapen?” als ze dat zou kunnen, was effy officieel jaloers. Effy kon wel in een bed gaan liggen met haar ogen toe en dan allerlei beelden laten voorbijflitsen zodat het leek of ze droomde. Maar het was niet slapen. Ze hoorde nog steeds wat er rondom haar gebeurde en de tijd ging even snel of traag voorbij als anders. “ik hoop dat we goeie vriendinnen worden, het is altijd leuk om nieuwe mensen te leren kennen.” Zei Effy glimlachend. Ze was blij dat Dawn zich al wat beter voelde. Want iemand ziek zien zijn, vond ze altijd een beetje eng. Ze wist niet hoe het voelde om ziek te zijn, en ze zag het ook niet zo veel. Ze wist bijna zeker dat ze verkeerd reageerde en wist vaak gewoon niet wat te doen. het was zo vreemd om te zien hoe iemand zo kwetsbaar kon zijn. natuurlijk zou Dawn wel zoveel sterker zijn dan een gewone mens, dat stelde ook wel gerust. Dat was ook een van de redenen waarom effy nooit een dokter zou worden. na het feit dat er veel bloed bij te pas kwam en ze er altijd zou uitzien als een tiener, hoe slim ze ook was. maar naast die 2 dingen zou ze het gewoon niet kunnen dragen als ze mensen probeerde te helpen en die toch nog stierven. Ze zag mensen het liefst op hun best. Effy was veel te gevoelig voor zwakheden van anderen.

victoria zuchtte;
ik wou alleen vrienden zijn zei ze;
ik bedoel ik heb iets tegen weerwolven maar jij bent ook half vampier dus...

Dawn moest lachen omdat Effy's ogen helemaal fonkelde. 'Je mag vragen wat je wilt hoor, ik vind het niet erg! Je bent tenminste niet weggerend of iets in die geest!' Zei ze en glimlachte breed. 'Eerst kon ik wel gewoon slapen, maar de laatste tijd heb ik de energie niet meer nodig zeg maar. Ik slaap nog maar gemiddeld drie uur per nacht of zo. En vaak heb ik dan nare dromen..' Vertelde Dawn en ging even wat meer recht op zitten. Haar temperatuur was weer gewoon warm. Toen hoorde ze Victoria. 'Ja ja, of course Vicci. Gaat toch lekker rouwen om die James van je!' Snauwde Dawn en negeerde Victoria weer. Ze glimlachte weer naar Effy. 'We zullen wel vriendinnen moeten zijn, Embry is de enige die me beschermd in mijn leven, verder hem ik niemand anders. En nu moet ik hem delen. Het is soms wel lastig, maar ik gun het hem echt heel erg. En jou natuurlijk ook.' Ze had het gevoel dat ze alles aan Effy kon vertellen, en dat deed ze dus ook maar. Volgens haar was Effy echt een meelevend typ, die graag mensen hielp. Daarom was Dawn ook zo blij om haar nu te kennen. Tegen Embry kon ze natuurlijk veel vertellen, maar hij wist niet altijd goed wat hij moest zeggen, omdat hij zelf geen meisje was en het voor hem dus anders was. Maar nu had ze Effy. Waarschijnlijk werd ze Dawn haar beste vriendin. Hopelijk.

victoria zuchtte en ging toen weg
het had geen zin.
ze ging weer terug het bos in p zoek naar mensen.
ze wou weer eens wat mensen bij mekaar rapen en tot vampier maken;
daar bleek ze erg goed in te zijn.

Effy zette zich iets gemakkelijker in kleermakerszit op de zetel. Ze had nooit verwacht dat ze nog een goeie vriendin zou vinden hier, maar alles was dus duidelijk mogelijk. Dat hoopte ze toch. Wat zou het leuk zijn als ze een meisje had waar ze alles tegen kon zeggen. en vooral omdat dat meisje wist van haar en Embry, zij was zo ongeveer de enige. Nu kon ze lekker veel klagen over hem en ze zou tenminste weten over wat ze het had. Niet dat er veel te klagen viel, eigenlijk had effy niets om over te klagen. Maar wat niet is kan nog komen. “wat zou ik graag nog een keer slapen, maar dan liefst wel zonder dromen.” Effy trok een schuldbewuste pruillip bij Dawns opmerking. Zelf had effy ook niet echt iemand die haar beschermde of voor haar zorgde, maar dat was altijd zo geweest. En effy wou degene die Dawn beschermde niet afnemen. Het idee dat ze zelf in staat zou zijn om iemand af te nemen van iemand anders leek haar al zo fout, alsof zij zoveel beter was. wat helemaal niet waar was. “nou ik kan de basis wel van beschermen, ik leef tenminste nog. En nu moet ik hem ook delen… best wel vreemd. Maar anderzijds, hij moet ons nu ook een beetje delen.” Zei effy met een glimlach. Ze hoopte dat Dawn dat laatste snapte, want ze vond het zelf wat verwarrend. Ja, ze moesten wel vriendinnen zijn, maar dat was helemaal niet erg. Effy wou zelf graag vriendinnen zijn met haar.

ik vind het wel jammer dat victoria geen vrienden heeft maar goed.

tegen de avond was victoria terug bij haar thuis ze ging zich even douchen en besloot toen weer het bos in te gaan om daar een einde te gaan maken aan haar leven;
ze was gekwetst omdat ze over james hadden gepraat

Dawn glimlachte. 'Ik snap je. Ik snap dat je slapen mist. Ik begin het ook al te missen..'Zei zei zacht, en haar glimlach werd even triest. Bijna meteen fleurde ze alweer op. 'Ik kan nu ook wel voor mezelf zorgen hoor, maar met Embry voelde ik me zo compleet. Soms vroegen mensen of hij mijn vriendje was, maar dat kan ik me niet indenken! Hij is mijn grote broer. En hij heeft nu jou. Jullie horen gewoon bij elkaar! En ja, hij moet ons nu ook delen!' Ze liet even een grinnik horen en de glimlach op haar gezicht werd weer Embry-breed, zoals ze dat zelf altijd noemde. Dit ging meer dan de goede kant op. Dawn zou niet meer alleen zijn. Waarschijnlijk zou ze nooit een echte liefde vinden, maar Effy en Embry samen zien zou haar gelukkig maken. Haar enige vriendin, en haar grote broer, samen helemaal gelukkig. Ze voelde even een traan in haar ogen komen, maar die veegde ze snel weg, en glimlachte weer naar Effy. 'Ik ben zo blij dat ik je ken Effy. Ik ben blij dat Embry je heeft leren kennen. Als hij gelukkig is, dan ben ik dat ook!'

Het scheelde niet veel of er ging letterlijk een gloeilampje aan boven haar hoofd. Zo plots had ze een geniaal idee. Nu ja, Effy vond het toch geniaal. “zei je niet dat je af en toe op dieren jaagde voor hun bloed.” Zei effy, waarmee ze zonder het zelf beseffen misschien iets te bruut van onderwerp veranderde. “als je dat niet vreemd vind kunnen we in het vervolg samen jagen. Ik jaag nog niet zo lang op dieren.” Effy wees naar haar nu bordeaux ogen om dat te bevestigen “en Embry gaat altijd met me mee omdat ik het leuker vind als er iemand bij is. Maar ik ben er voor honderd procent zeker van dat hij er van walgt. Als wij samen gaat moet hij niet meer mee, en ben ik toch niet alleen.” Zei ze opgetogen. Wat zou dat leuk zijn. natuurlijk zou effy het wel begrijpen als ze dat niet zou willen, het kon best als iets persoonlijks aanzien worden. maar effy wou niet alleen gaan. stel je voor dat er een wandelaar in de buurt was en ze haar niet meer kon inhouden. Toen ze nog van mensen dronk wist ze perfect hoe goed haar zelfbeheersing was, relatief goed. Maar nu moest ze alles opnieuw zoeken. “sorry dat ik zo ineens van onderwerp verander, het kwam gewoon bij me op. Je moet je niet verplicht voelen of zo.” Verzekerde Effy haar. ze zou niet willen dat Dawn tegen haar zin met haar meeging jagen.

Dawn glimlachte bij het aanhoren van Effy's idee. 'Dat lijkt me echt geweldig! Ik vind het echt vreselijk om alleen te jagen! Met jou word alles waarschijnlijk zo veel gezelliger!' Dawn fleurde spontaan helemaal op. 'Hihi, ik voel me soms echt de brug tussen vampieren en gedaanteverwisselaars! Ik kan bij beide horen, en ik kan ze vast ook samen brengen! Ik zal zorgen dat als jullie het de roedel van Embry vertellen, dat alles goed afloopt!' Vertelde ze meteen helemaal hyper. Opeens voelde ze een brandend gevoel in haar keel. 'Umm.. Zin om zo al te gaan jagen? Ik heb opeens echt heel erg dorst..' Mompelde ze en glimlachte verontschuldigend. Ze had altijd dorst op rare momenten. Haar hand ging even naar haar keel, als of ze even wilde checken dat er echt geen vlammen waren. Ze moest hier echt nog aan wennen. 'Oh, en trouwens.. Ik jaag wel in wolfvorm..' Mompelde ze en stond op. ze liep naar haar koffer toe, die nog in de huiskamer stond, en pakte er een rugzak uit. 'Hier doe ik altijd mijn kleren in. Ook een bh en zo. Ik heb nooit zin in jongens die naar me staren. Eigenlijk meer mijn eigen broer die naar me staart. We kunnen elkaars gedachten niet horen, maar onze ogen zeggen vaak genoeg..' Vertelde ze. Dat laatste klonk redelijk arrogant. 'Sorry, ik wilde niet arrogant zijn!' verontschuldigde ze zich meteen en keek Effy aan. Ze moest even lachen omdat ze zoveel had gepraat, en bloosde even. Effy vond haar nu vast raar. Of juist niet. Ach ja, het zal ook wel.

effy glimlachte breed. “ik hoop maar dat het goed afloopt.” Ze had nooit een manier gezien dat dit goed kon aflopen. Maar Dawn was misschien wel de enige oplossing. Ze was meer gedaantewisselaar als vampier, toch van uiterlijk. En dat zouden veel anderen ook wel zien. En ze was aardig en lief. Dus misschien kon zij de anderen overtuigen dat Effy nog zo slecht niet was. “natuurlijk wil ik nu al gaan jagen. Het is bij mij ook al even geleden en ik heb helemaal nog geen idee waar mijn grenzen liggen. Voorzichtigheid is nooit slecht.” Effy lachte. Dit zou goed zijn, ze had een jaagmaatje. Ze vond het ook helemaal niet vreemd dat Dawn in wolvenvorm jaagde, het leek haar zelf logisch. moest ze het kunnen, zou effy ook in een beest veranderen. Dat maakte het jagen waarschijnlijk heel wat minder erg. En dan kon je jezelf nog wijsmaken dat dat nu eenmaal was wat dieren deden, jagen. Mensen joegen niet, toch niet op de manier dat Effy dat deed. maar over de walgelijkheid van bloed drinken was ze al lang over. Het was normaal geworden. Dat moest ook wel, als je er op leefde. “je bent helemaal niet arrogant hoor.” Verzekerde Effy haar. ze liep al naar buiten en speurde de bosgrens af. Waar zouden ze heen gaan. oost, noord, west. Ine mine mutte. In het noorden zaten de grootste beesten, dus was het beter om daar heen te gaan. geduldig wachtte ze tot Dawn klaar zou zijn zodat ze konden vertrekken.

Dawn checkte even of de tas echt leeg was, en liep naar buiten. 'Ik umm, ben zo terug..' Mompelde ze verlegen en liep naar wat bomen. Ze propte snel al haar kleding in haar tas, en voor ze het wist stond ze op vier poten. Ze liep weer naar Effy, en ging naast haar staan. Ze was ongeveer even groot als Effy nu, bij haar romp dat. Ze was redelijk groot, misschien zelfs wel groter dan Sam. Ze wachtte tot Effy ging rennen, en rende achter haar aan in de richting die ze in gedachten had. Ze ging naast Effy rennen toen ze door had waar ze heen wilde, en keek haar even aan. Ze kefte blij en ontweek wat bomen. Wat was dit fijn. Lekker door het bos rennen, de wind in haar vacht, met naast haar een jaagmaatje. Ze voelde zich op dit moment heel gelukkig. Op dit moment wel ja. Maar daar moest ze niet aan denken. Al snel rook ze een paar poema's en een beer, en ze stopte met rennen. Ze wees met haar kop ik de richting van de geur. Daarna ging zo op de grond liggen, als teken dat Effy als eerste mocht gaan aanvallen, en zij zelf degene wel nam die weg zouden rennen. Ze kreeg meer en meer dorst, maar hield zich heel erg in.

Effy wachtte geduldig tot Dawn klaar was. toen er een grote wolf naast haar stond, ging Effy er maar van uit dat het Dawn was. Ze was er eigenlijk wel zeker van, wie zou het anders zijn. Ze rende in het bos en volgde Dawn in de richting van de geur. Dawn gaf het teken dat zij eerst mocht gaan. Effy had haar graag laten voorgaan, maar omdat het moeilijk tegen te spreken was tegen een wolf ging ze maar eerst. Muisstil en snel liep ze op de dieren af en pakte ze het grootste vast. snel boorde ze haar tanden in het nekvel van de beer en begon te zuigen. het was niet meteen het meest aangename gevoel, zeker niet omdat dieren nogal flets smaakten. Maar ze was het al wat meer gewoon dan in het begin en het was wel een verkoeling voor haar keel. Nu effy aan het drinken was kon ze haar aandacht niet op Dawn zetten, ze zag enkel nog het grote dier dat langzaam aan minder spartelde. toen ze er geen bloed meer uitkreeg schoof ze het verder van haar weg en zette ze zich terug recht. Haar kleren waren nog even smetteloos wit als daarvoor. Op een paar grasstrepen na van eerder die dag. Maar er was toch geen bloed te zien. Dat was goed, want met bebloede kleren rondlopen op straat trok aandacht. Effy draaide een rondje om te kijken waar Dawn was. Zij had genoeg met één dier, maar misschien wou Dawn er wel meerdere.

Dawn rende op een poema af, en zette haar tanden in zijn buik. Ja, zijn buik ja. In wolvenvorm was haar mond natuurlijk veel groter, dus ze kon nier enkel in de nek bijten. Langzaam spartelde het dier minden en uit eindelijk had Dawn al het bloed op. In de bosjes zag ze nog een poema zitten. Het leek wel alsof die haar wilde aanvallen. Dawn sprong er op af, en zette haar tanden in zijn buik, en begon gulzig zijn bloed op te drinken. Toen ze klaar was, keek ze naar Effy. Snel veegde Dawn het bloed van haar bek met haar poot, en liep rustig naar Effy. Ze knikte als teken dat ze klaar was. Ze liet een klein blafje horen, en liep naar een boom. Snel veranderde ze, en trok haar kleding aan. Ze deed de lege rugtas op haar rug en liep terug naar Effy. 'Dat was echt veel leuker dan alleen!' Zei ze blij en omhelsde Effy. Hopelijk zou Effy niet schrikken, of het raar vinden of zo. Ze liet Effy weer los en glimlachte breed. 'Wat zullen we gaan doen? Naar huis, door het bos dwalen, weet ik veel..' Somde ze grijnzend op en keek naar Effy. Dawn haar geluk kon niet op. Ze had nu een beste vriendin! Eindelijk na zo veel jaar alleen met Embry leek dit gewoon zo veel. Niet dat Embry te weinig voor hij was of zo, maar nu had ze een meisje waar tegen ze alles kon vertellen. Ze hoefde niet meer eeuwen lang met een probleem rond te lopen, omdat ze het uit schaamte niet aan Embry durfde te vertellen. Haar glimlach werd breder, voor zover dat kon, en ze keek Effy afwachtend aan.

Effy schrok een beetje van de plotse omhelzing, maar niet zoveel als ze dat een paar maand geleden zou gedaan hebben. “inderdaad veel leuker als alleen.” En nu kon ze Embry wat sparen. Het is trouwens veel leuker om te jagen met iemand die echt jaagde, in plaats van geduldig toekeek. Effy tuitte nadenkend haar lippen. “anders gaan we naar het strand.” Zei ze met een brede glimlach. De zon scheen niet, maar het regende ook niet, en de wolken waren te licht om regen te bevatten. En moest het beginnen regenen, dan waren er in het reservaat plaatsjes genoeg om te schuilen. Niet dat een beetje nat worden erg was. misschien gingen die grasplekken dan uit haar jurk. Ze begon te slenteren in de richting van het strand. Ze waren niet zo ver gegaan, dus zou het zelf op een menselijk tempo niet zo lang duren eer ze terug uit de bossen waren. En je moest niet alles op bovennatuurlijke snelheid doen. “ik ben blij dat ik je ontmoet heb, het is fijn om eens een echte vriendin te hebben.” zei Effy oprecht. Ze wist dat ze Dawn nog maar net kende, maar het voelde al alsof ze elkaar al lang kenden en al goeie vriendinnen waren. Hopelijk dacht Dawn daar min of meer hetzelfde over, anders zou ze nu wel voor schut staan.

Dawn knikte instemmend. 'Strand is oke!' Zei ze en huppelde achter Effy aan. Ja, huppelde. Even werd ze geraakt door Effy haar woorden. Op een goede manier. 'Ja, helemaal mee eens. Ik heb nooit een echte vriendin gehad waar aan ik alles kon vertellen. En aan Embry kon ik niet alles vertellen, want ja. Ik ga niet bij hem zitten klagen als ik ongesteld ben of zo. Dan voelt hij zich vast net zo ongemakkelijk als ik!' grinnikte ze en glimlachte naar Effy. 'Ik denk dat jij en ik echt beste vriendinnen worden. Ik voel het aan m'n water!' Zei ze en grinnikte weer. Ze meende echt dat ze beste vriendinnen zouden worden. Ze wist het gewoon. Ze voelde het gewoon. Opeens schoot er een vraag door haar hoofd. 'Zeg Effy, heb jij een gave?' Vroeg ze erg nieuwschierig. Zelf had ze wel een gave, maar die gebruikte ze niet vaak. 'Ik heb zelf wel een gave, maar ik gebruik hem alleen als het echt nodig is. Jammer genoeg kan ik hem niet op mezelf gebruiken..' Zuchtte ze en keek naar haar handen, waar een genezende kracht in zat. Hij werkte op zowel vampier als weerwolven als mensen. Alleen niet op haar zelf. Misschien gewoon omdat het haarzelf was, of misschien omdat ze een half-halfje was. Dat zou ze nooit weten, al vond ze het wel interessant om uit te zoeken. Misschien kon ze dat wel met Effy doen, die Dawn ook heel interessant leek te vinden. Ze wachtte geduldig Effy haar antwoord af en bleef glimlachen.

effy was blij dat Dawn er hetzelfde over dacht als zij. Ja, ze zouden vast goede vriendinnen worden, hoe kon het ook anders. ze was zo aardig en vriendelijk. “nee, ik heb geen gave.” Zei effy een beetje somber. “tenzij iets heel subtiel zoals de gave om te overleven… maar dat zou de naam gave niet waard zijn.” een andere vampier had haar die stempel een paar jaar geleden opgedrukt. Hij vond het abnormaal dat een vampier zo lang kon leven zonder beschermd te worden door het leger des heils zoals bij de volturi het geval was. Effy had het toegeschreven aan goed geluk, maar misschien zat er wel iets van waarheid in. Ze had nog geen vampier was die zo oud was als zij. Tenzij de volturi, maar die had ze zelf nog niet gezien. En inderdaad, de Volturi werd goed beschermd, Effy niet. maar Effy bleef het toch voornamelijk op goed geluk steken. “o, welke gave heb je dan?” vroeg effy met een nieuwsgierige blik. Het leek haar wijs om een gave te hebben, al was ze wel al over het stadium dat ze jaloers werd op anderen met gaves. Dat betekende wel niet dat ze er niet ongelofelijk nieuwsgierig naar was.

'Misschien is het wel je gave, en het is zeker een naam waard!' Zei Dawn bemoedigend. Ze keek weer even naar haar handen. 'Ik heb een genezende kracht in mijn handen.. Het werkt op vampieren, gedaantverwisselaars en op mensen. Maar ik kan het niet op mezelf toepassen, wat wel vervelend is soms, want ik kan het zelf het beste gebruiken..' Zei ze een beetje somber. 'Maar het is ook niet echt vaak nodig om het te gebruiken, maar het is wel handig als iemand zo gewond is dat diegene niet verplaatst kan worden. Dan is een dokter niet eens nodig! Super Dawn?' Grinnikte ze. Ze ging wat meer naar Effy toe lopen en haakte haar arm in de hare. Het voelde echt al als of ze elkaar al tijden kenden, als of ze een soort van zusjes waren. Deel waren ze dat nu ook, aangezien Effy iets met Embry had. Een grote glimlach speelde om Dawn haar lippen. Ze was zo gelukkig, ze had hier alleen over kunnen dromen. Met een vriendin gezellig kletsen en door haar favoriete bos lopen, als een mooie dat al deze. Er waren wat wolken waar de zon zich achter verstopte, maar dat was juist fijn, dan zouden Effy en Dawn niet opvallen straks op het strand. Er kwam precies genoeg licht door de dunne wolken om de temperatuur een beetje omhoog te halen, en het heerlijk was om doorheen te lopen. Van Dawn mocht het elke dag wel zulk lekker weer zijn, en ze zou wel elke dag met iemand van wie ze hield een lange wandeling willen maken.

effy grinnikte “ik had dan toch liever een iets stoerdere gave gehad, laserogen of vuur spuwen.” Ze was even stil terwijl ze nadacht. “maar overleven is ook wel goed… anders was ik nu al lang dood.” Het was vreemd om daar over na te denken. Effy kon zichzelf niet dood voorstellen. Embry zou een imprent plaatsen op iemand anders, Dawn zou nu met dat meisje rondlopen en de geschiedenisleerkracht had met iemand anders moeten discussiëren over het oude Rome. “jou gave is wel heel cool. En goed ook.” Zei effy oprecht. Het was een gave die je niet kon misbruiken en da was goed. Ze haatte mensen die hun gave misbruikten. Effy vond het helemaal niet vreemd dat Dawn het niet op haarzelf kon toepassen. Het was jammer, dat wel, maar niet meteen vreemd. “ik denk dat als je het op jezelf zou kunnen toepassen je gewoon de gave zou hebben van snel te helen. Iets wat gedaantewisselaars al een beetje van hun zelf hebben. maar ik ken weinig gaves die toepasbaar zijn op de persoon zelf. Het zou natuurlijk handig geweest zijn moest je jezelf kunnen genezen.” Effy grinnikte, het zou een raar zicht zijn, jezelf aanraken en alle wonden helen. Dat zou vooral handig zijn in een gevecht. Misschien dat het daarom ook niet werkte op Dawn zelf. Ze mocht gewoon niet slecht zijn.

Dawn knikte heftig. 'Of onzichtbaarheid!' Zei ze vrolijk. 'Jou gavin is gewoon heel erg handig en nuttig. Mijn gave is niet cool, maar goed wel..' Zei ze en liet een zuchtje horen. Het was niet echt cool, het was gewoon erg handig. Zo vaak had ze het nog niet gebruikt, aangezien ze aan niemand wilde vertellen wat ze eigenlijk was. 'Ja, misschien heb je gelijk. Als ik heel vampier was geweest had ik het misschien wel gekund, het word waarschijnlijk gewoon tegen gehouden door mijn weerwolf-gen. Misschien kunnen we samen een keer wat meer onderzoek naar mij doen zeg maar. Volgens mij vind jij dat ook wel leuk!' Stelde ze glimlachend voor. Opeens zag ze dat ze bijna op het strand waren. 'Laatste stukje wedstrijdje wie het eerste in het water ligt? Om het eerlijk te houden word ik geen wolf!' Stelde ze toen lachend voor en stopte met lopen. Ze keek Effy aan met een twinkeling in haar ogen. Ze vond dit echt geweldig. Met een vriendin dingen ontdekken, lol hebben en kletsen. Ze zou dit elke dag wel willen doen.

“ik weet niet eens zeker dat het echt een gave is hoor… iemand heeft me gewoon ooit gezegd dat het kon, omdat die het vreemd vond dat ik nog leefde.” Effy rolde met haar ogen. ja natuurlijk, want iedereen dacht dat ze dood was. vriendelijke mensen op deze wereld. “ik zou heel graag meer proberen te weten te komen over jou gave.” Zei Effy enthousiast. Ze had een vaag vermoeden dat Dawn haar zwakke plek al gevonden had, nieuwsgierigheid. De bomen begonnen verder uit elkaar te staan en even later zag Effy het strand. Ze zette zich in starthouding naast Dawn en grijnsde haar uitdagend aan. “oké, we zullen meteen zien wie de snelste is.” Ze waggelde eens met haar kont om duidelijk te maken dat ze er klaar voor was. “3,2,1… start.” Zei ze lachend en ze schoot vooruit. Ze had er helemaal geen oog naar of Dawn voor of achter haar was. als ze daar naar zou kijken zou ze trager gaan, en Effy was al niet de snelste vampier op de wereld. natuurlijk was ze snel, heel snel, maar er waren vampiers die haar met gemak inhaalden. Of Dawn dat kon wist ze niet. in een mum van tijd voelde ze het zeewater en ze vertraagde en stopte toen ze tot haar buik in het water zat. Golven klotsten tegen haar rug en haar kleed was meteen ook helemaal zouterig en doorweekt. Het was toch al vuil. Lachend keek ze of Dawn voor of na haar was toegekomen.

Dawn lachtte even. Toen Effy instemde met het westrijdje, ging Dawn klaar staan. Toen Effy bij drie was, zette Dawn het op een lopen. Ze zette zich af tegen de grond, en soms zelfs tegen de zijkant van een boom. Toen ze bij hat zand was, voelde het even als of ze zweefde. Het voelde heerlijk om zo snel te rennen. Toen ze het zeewater tot haar middel voelde, draaide ze zich snel op. Net een kwart van een seconde later raasde Effy haar voor bij, en zij bleef iets diepen staan. 'Sorry Honey, maar ik bent toch echt sneller!' Grinnikte ze en spong op een neer. Ze liep naar Effy toe en knuffelde haar weer. 'Hihi, ik ben lekker sneller..' Fluisterde ze in Effy's oor en duwde haar onverwachts onder water. Ze ging boven op haar zitten en lachte. Effy was waarschijnlijk wel sterker, dus zou Dawn elk moment van zich af kunnen gooien. Dawn wachtte rustig af. Ze had echt lol met Effy, en dit was hopelijk niet de laatste keer dat dat zo zou zijn. Vast niet, ze hadden nog een eeuwigheid. Letterlijk. Ze hadden ook nog meer dan genoeg tijd om te ontdekken wat Dawn wel en niet kon als halfje zijnde. Of ze wel of niet kinderen kon krijgen, of ze ouder zou worden.. Dat waren eigenlijk wel de vragen die Dawn als eerste beantwoord zou willen hebben. Maar voor al voor die eerste vraag moest ze nog even geduld hebben.

Effy trok een pruillipje toen ze doorhad dat ze laatst was. Dat werd meer oefenen. Toen ze onder water werd geduwd schrok ze even waardoor de laatste lucht uit haar longen naar buiten werd geblazen. Ze had toch geen lucht nodig, als ze wou kon ze eeuwig op de bodem van de zee blijven zitten. Daar had ze niet echt veel zin in, dus ze nam Dawn haar beide benen en schoof vanonder haar. snel drukte ze Dawn zelf onder water zonder zelf eerst boven te komen. Ze grijnsde breed naar haar en kwam toen boven. Ze wrong haar haar uit en wreef het zout uit haar ogen. "dat word weer uren bezig zijn aan mijn haar." mompelde ze half geërgerd, half geamuseerd. Ze hield Dawn niet onder water, dus die kon elk moment boven komen. misschien met nog een wraakactie, maar Effy was nu op volle oplettendheid. Een beetje toch. Eigenlijk al helemaal niet meer. Gefascineerd staarde ze naar de punten van haar haar. Er was er geen een dat splijtte, dat deed haar haar gewoon niet. ze eindigden allemaal in een perfecte punt. dat zou ook altijd zo blijven. Zou Dawn haar haar nog groeien, dat moest ze ook maar nog eens vragen. Er waren nog zoveel dingen die ze niet wist van Dawn. Effy was zelf niet zeker of Dawn alles wist van haarzelf. Waarschijnlijk het meeste wel, maar als je als enige in je soort bent, heb je niet echt anderen of legendes om op terug te vallen. Je moest alles maar zelf uitzoeken.

Dawn lachte triomfantelijk, maar al snel werd ze zelf onder water gedrukt. Ze schrok, en ademde inplaats van een hap lucht, een hap water in. Even wist ze niet meer goed hoe ze boven moest komen. Ze bewoog verwoed met haar armen, en bedacht toen maar om zich omhoog te drukken met haar benen. Toen ze boven kwam leunde ze op Effy en hoeste een golf goor, zout zeewater uit. Ze hoeste nog een een beetje na, om het laatste restje uit haar longen te krijgen. 'Auw..' Mompelde ze toen ze zand in haar keel voelde schuren. Ze zou later wel een wraakactie doen op Effy. Of misschien toch nu? Nu ze zich zorgen maakte over Dawn die zich half dood hoestte. Dawn dacht diep aan haar vampierkant. Ze wist niet of dit ging lukken, maar al snel ging haar temperatuur naar beneden. Yes. daarna keek ze Effy duizelig aan. 'Ik-ik..' Stotterde ze geloofwaardig en viel achterover. Ze kon nog best goed toneel spelen. Ze liet haar hart langzamer kloppen, door niet meer in te ademen. Kijken hoelang ze zonder kon. Ze probeerde vooral te luisteren naar Effy, en moest moeite doen niet te gaan lachen. Effy zou zich dood schrikken.

o-o Effy had iets verkeerd gedaan. Dawn kwam naar boven maar begon meteen een hele hoop water op te hoesten. Waarna haar temperatuur weer in een toptempo naar beneden ging. had zij dit weer voor. Ze kon zich niet voorstellen dat Dawn dit zoveel voorhad bij embry. Ze was duidelijk niet zo een goede invloed op haar. automatisch ving Effy haar op en ze probeerde haar een beetje recht te houden. Ze vloekte binnensmonds en veegde het natte haar uit Dawn haar gezicht. “gaat het?” vroeg ze ongerust. Zou ze haar terug naar het huisje moeten brengen, of zou het even snel weggaan als het was opgekomen. De vorige keer duurde het wel even eer dat aanval gedoe weg was. het huisje dan maar. In één vloeiende beweging pakte Effy Dawn op. Nu leek het of ze net getrouwd waren en ze haar over een drempel moest dragen of iets in die aard. Op een snel tempo liep ze naar het huisje. Maar niet op haar volle snelheid, dan zou ze teveel schokken en waarschijnlijk nog ergens tegenlopen. Effy was de meeste lompe en onvoorzichtige vampier ooit geworden. Ze wou Dawn meteen weer op de zetel leggen toen ze doorhad dat Dawn, net zoals zij, doorweekt was. als ze haar nu op de zetel zou leggen zouden er zoutplekken inkomen. Dat zou Embry ook niet zo leuk vinden. Met Dawn nog in haar armen liep ze naar de badkamer en pakte 3 handdoeken, 2 voor op de zetel en 1 voor Dawn zelf. “beter?” vroeg ze bezorgd.