The New Girl

Noelle klakte met haar tong en dreef haar merrie Amora aan, zodat die in draf ging. Na een tijdje relaxt stappen door het bos had ze wel zin in wat meer. Dat hier een bos was was een van de enige leuke dingen. Voorheen woonde ze in New York, Amora had op een manege buiten de stad gestaan, Noelle had lang niet elke dag op haar rijden. Nu was dat wel anders. Amora stond nu in een stal langs het huis, dus als ze wilde kon ze elke dag op Amora rijden. De merrie brieste en begon wat harder te draven. Noelle glimlachte opgewekt, dat ze dit nu elke dag kon doen, daar kon ze wel mee leven. Ze was altijd al gek geweest op paarden. Toen ze vier was kreeg ze een shetlander. Daar had ze op leren rijden. Na de shetlander had ze een C-pony gehad, maar die was ook te klein geworden. Nu had ze Amora en als E-pony zou ze niet snel te klein worden. Inmiddels reed ze nu al 13 jaar en ze had er nog lang geen genoeg van. Het was geweldig om je en te voelen met een paard, om de snelheid mee te maken, om iemand te hebben die voor je door het vuur zou gaan. Een paar uur geleden was ze nog ontzettend chagrijnig geweest en wilde ze alleen maar terug. Waarom moest ik mee, had ze zich afgevraagd. Maar nu ze zo door de bossen kon rijden vond ze het wel meevallen. Trouwens, ze zou hier vast wel vrienden maken. Dat hoopte ze tenminste. Er kwam een splitsing in zicht, ze koos het linkerpad. Ze kende hier de weg nog niet goed, maar wat maakte het uit. Ze kwam vanzelf wel weer een keer thuis.

Grommend rende Embry, die in wolf veranderd was, achter een konijn aan. Misschien had hij eten voor Kerstmis als hij deze ving. Hij dacht aan Effy en grijnsde toen. Nee, hij ging dit konijn niet vangen. Hij stopte en spitste zijn wolvenoren. Er kwam iemand aan, op een beest nog wel. Hij keek om zich heen en sprong in de struik, zonder dat iemand hem zag veranderde hij weer in een mens en trok zijn broek, die op zijn enkels hing waar hij die gebonden had toen hij veranderde, op. Hij had een afgeknipte spijkerbroek met gaten. Hij rekte zich uit en liep toen richting het geluid. Niet veel later zag hij een meid op een paard. Hij voelde niet de gebruikelijke koude windvlaag als er een vampier in de buurt was, of dit meisje wist het heel goed te maskeren. Nee, want dan had hij het wel gevoeld. Ook voor haar doen kon het geen vampier zijn. Hij stapte rustig dichterbij, zijn handen in zijn zakken en een vrolijke grijns rond zijn gezicht. 'Hallo,' zei hij vriendelijk en hij keek naar het meisje, terwijl hij langzaam dichterbij kwam en uiteindelijk vlak langs haar paard liep. Hij hield niet zo geweldig veel van die beesten. Eigenlijk alleen maar van zichzelf. Als hij dier was, dan hè. Zijn favoriete dier was een wolf, hoe zou dat nu toch komen? En hij hield van iedereen die zijn vriend was, maar het meest van Effy. En dadelijk zou hij weer kwijlen, dus hield hij maar gauw op met het denken aan haar. Hij was benieuwd naast hem op het paard zat. Zoals ze reed, had ze in elk geval ervaring. Hij keek haar rustig aan. 'Mooi paard,' zei hij, om toch maar iets te zeggen.

- Sorry, beetje kort -

Noelle keek geschrokken opzij toen ze een stem hoorde. Ze had niemand horen aankomen. 'Oh, Hey,' ze glimlachte naar de jongen. Ze hield Amora in zodat de merrie overging naar een rustige stap. 'Ik hoorde je niet aankomen,' zei ze verontschuldigend om haar geschrokken reactie te verklaren. Ze wilde niet overkomen als iemand die bij het minste in paniek raakt. Er had zo'n meisje op haar vorige school gezeten. Ze was constant gepest, ze kwam nog geen uur door zonder aan het schrikken te zijn gemaakt. Toen ze het compliment voor Amora hoorde glimlachte ze even, ‘Dankje.’ Ze keek nog eens opzij en bekeek de jongen. Hij had alleen geen shirt aan, waardoor je zijn gespierde bovenlichaam kon zien. Trouwens, nu ze erop lette zag ze dat hij alleen maar een broek aan had. Was dat normaal hier voor jongens? De wind speelde even met haar haar en ze rilde. Ze was blij dat ze haar jas nog had aangedaan. Hoe kon het dat hij het niet koud had? Ze keek even voor de zekerheid, maar nee, hij leek nergens last van te hebben. ‘Ik ben Noelle,’ zei ze met een glimlach. Ze zou blij zijn als ze hem straks zou kennen. Dan was er tenminste al een iemand die ze kende. Dat was beter als niemand. Ze wilde niet zo’n persoon zijn die niemand kende. En trouwens, zodra je de eerste kende volgden er altijd meer, toch? Dat had ze zelf tenminste altijd gedacht. Natuurlijk had ze het nog nooit kunnen testen, ze had haar hele leven op dezelfde plek gewoond, ze had het niet erg gevonden als dat ook zo was gebleven, maar nu kon ze er beter maar het beste van maken vond ze zelf.

-Maakt niet uit, die van mij is ook niet erg lang-

Glimlachend keek Embry richting het meisje. 'Aangenaam, Noelle, ik ben Embry,' zei hij en hij besloot dat hij zijn achternaam maar niet zei. Achternamen waren immers onbelangrijk, vond hij. En niemand gebruikte het eigenlijk, behalve aan de telefoon. Maar aangezien hij niet echt zo'n telefoonmens was - hihi, grappig woordje! - liet hij dat maar achterwege. Hij sloot zijn ogen even en wreef over zijn achterhoofd. Gelijk schoot Effy voor zijn ogen en een brede lach was nu rond zijn mond te speuren. Ja, eigenlijk had hij die altijd, kon die eigenlijk breder? Nou ja, als hij aan Effy dacht, had hij het gevoel dat die lach dus véél breder was. Nou ja, eigenlijk was hij ook heel goed in overdrijven, maar oké. Hij liet zijn blik naar het meisje voor hem glijden. Hij kwam een beetje dichterbij en observeerde het paard even. Ja, het was een mooi beest, maar hij hield niet echt geweldig veel van paarden. Misschien omdat hij het ten eerste meer wat voor meisjes vond en ten tweede dat hij een weerwolf was. Maar dat ging hij natuurlijk niet zeggen. Het meisje had al zo raar gekeken naar zijn shirtloze buik, dus ze zou waarschijnlijk niks over vampiers en weerwolven leren. Hij wou gerust een shirt aantrekken, maar die dingen waren zo vervelend en hij had het al warm genoeg. Zelfs een ijskoude zee, Effy of een ijsklontje - die smolten gelijk op zijn buik - konden hem niet koud krijgen. 'Het is best mooi weer, voor Forks dan,' zei hij, terwijl hij omhoog keek, een denkbeeldige blik naar de hemel. Hij was meer voor La Push en de anderen waarschijnlijk ook, maar hier in Forks was het ook wel fijn. En La Push was dichtbij. Hij grijnsde even en keek naar Noelle. 'Ga je hier ook naar school?' vroeg hij.

- Sorry voor de late reactie! Ik was mijn overzicht over de topics een beetje kwijt -