Hungry and Tired

Het voelde alsof zijn benen hem niet meer dragen kon. Ze voelden aan als slappe vaatdoekjes dat meevoerde in de wind. Geen enkele energie zat meer in dat lichaam van hem. Draco had onderweg gegeten, maar niks vulde. Onderweg, hier naartoe, was hij naar een plaatselijke supermarkt gelopen. Daar had hij eten gekocht van het geld dat hij had verdient met klusjes doen thuis. Wat hij gekocht had was een broodje gezond, en groot fles water. Hij had het broodje opgegeten en het flesje water tot de helft opgedronken. Maar niks hielp. Niks gaf hem energie. Hij wist niet wat het was en waarom. Het was niet het enigste waar Draco last van had. Zijn keel brandde. Alsof er een enorme brand woedde, dat maar niet stoppen wou. Zelfs met heel wat brandweermannen zou het nog niet lukken. Zo voelde het. Zijn benen begaven het als het ware, en Draco zakte neer op de modderige grond. Nu zat hij onderuitgezakt tegen een boom aan. Hij hielt een hand tegen zijn keel. Draco snapte niet wat hier nou precies aan de hand was. Er was misschien één ding dat hij zich wel herrinerde, maar of het hiermee temaken had, dat wist hij niet... Voordat hij hier, het bos in kwam, had hij gevoetbalt met wat vrienden. Op het grasveldje aan de rand van het bos. Na een poosje gingen die weg, omdat ze eten moesten. Hij bleef dus alleen achter, op een grasveldje vlak aan de rand van een bos. Een aantal keren hadden twee vrouwen en één man langs gelopen. Zij hadden telkens gekeken, met een rare blik in hun ogen. Draco had het gezien, maar zich er niet veel aandacht aan geschonken. Het drietal was inmiddels weg, totdat hij zijn stem had gehoort. Hij was toen het bos ingegaan. Daar zag hij één van de vrouwen. Bleek en ontzettend mooi. Dat was het laatste wat hij toen gezien had. Het werd toen gewoon zwart. Toen hij weer wakker werd, was dit. Een brandende keel en een vreselijke honger. In de winkel was er ook iets raars. Na dat incidentje. Hij rook toen allerlij lekkere geurtjes, en dat kwam niet van de producten in de schappen. Nee, het kwam van de mensen in de winkel. Als een gek had hij toen dat broodje en water gehaalt. Draco zuchtte versuft, waarna hij moeizaam opstond. Hij moest terug. Terug naar huis en alles uitleggen. Zouden zijn ouders hem dan niet gaan uitlachen? Hij aarzelde. Zijn ouders waren niet bepaalt dat soort mensen dat alles zomaar geloofden. Licht schudde hij zijn hoofd. Naar huis gaan kon dus niet. Er zou geheid gelachen worden. Draco begon maar met lopen, vlak langs de bomen, gewoon ergens heen. Hij zou wel zien waar hij strandde en wat er dan zou gaan gebeuren. Hopelijk had hij voor het donker een plek gevonden, waar hij de komende nacht zou doorbrengen.

Op een snel tempo liep effy door de bossen. Ze moest nergens naartoe maar deed het gewoon als ontspanning. Haar spieren konden niet vermoeien en een tekort aan adem, daar had ze ook geen last meer van. rennen was gewoon leuk om te doen. vooral omdat het zo snel ging. Embry sliep, dat was ook de enige tijd dat ze iets deed zonder hem. Natuurlijk was hij niet altijd bij haar, maar als ze wist dat hij wakker was, en niet bij haar kon of wou zijn, had ze toch nooit veel zin om dingen te doen. als hij sliep was dat anders. Ze rook verschillende geuren. De meeste waren al ouder en vervaagd door de constante regen. Maar er was een verse geur, eentje van een vampier. Effy herkende de geur niet en besloot erop af te gaan. voorzichtig, want vampiers konden vijandig uit de hoek komen. Al snel zag ze de bron van de geur. Het was een blonde jongen met de felst rode ogen dat ze in lange tijd had gezien. Hij kon nog niet zo lang vampier geworden zijn. zijn gezichtsuitdrukking was angstig, radeloos. Hij zag er vreemd kwetsbaar uit, iets wat niet zo vaak voorkwam. “hallo.” Zei effy zachtjes, hij zou het wel horen. “ben je verdwaald?” effy wist dat het een stomme vraag was, maar het leek of hij het niet gewoon was om in bossen rond te dwalen. Misschien hoorde hij wel bij een groep en was hij die kwijt geraakt. Hij was nog niet lang vampier en wist dus waarschijnlijk nog niet zo goed wat hij deed, het zou goed kunnen dat hij niet wist waar hij was. effy hoopte dat de jongen haar niet zou aanvallen. Ja ze zou sneller en behendiger zijn, maar ze had al zo lang niet meer gevochten. En zo een jonkie moest wel enorm sterk zijn, ze had geen zin om het daar tegen op te nemen. Maar effy vertrouwde erin dat er niets zou gebeuren. En als het wel zo was, zou ze vluchten.

Iets of iemand naderde. Draco kon het amper horen, maar wel ruiken. Voor hij het eigenlijk doorhad, was er al iemand. Een meisje. Nee een vrouw. Het was in iedergeval geen man, dat stond vast. Draco sloeg een arm om de boom aan zijn rechterzijde. Het was nu precies hetzelfde als in de winkel. Die drang om iemand aan te vliegen. Hij hielt zo stevig mogelijk de boom vast, terwijl hij de vrouw aankeek. Strak. Zonder dat hij het zelf echt doorhad. ,,Hai," Zei hij, een klein beetje schor. De vraag die de vrouw stelde was moeilijk. Dit bos was hem bekend, maar waar hij zich nu begaf was onbekend. Dus in een zekere zin was hij verdwaalt. ,,Een klein beetje," Gaf hij als antwoord. Ietsjes duwde hij zich tegen de boom aan. Even wendde Draco zijn blik af. Iets trok zijn aandacht. Voor kort, want het was alweer weg. Weer keek hij naar haar. En een vraag kwam bij hem op. Misschien wist zij welke kant op het was. ,,Weet jij misschien welke kant het strand op is?" Vroeg hij. Misschien dat daar een grot was ofzo. Iets in die richting. Het strand zou wel ver van hier zijn, aangezien hij hier nergens de geluiden van zee hoorde, of mogelijke meeuwen die richting de zee gingen. Anders had hij ze wel gevolgt, als dat mogelijk zou zijn. Hij kon ze niet even tot 'halt' roepen. Het kon wel, maar of ze luisterden was een tweede. Draco liet de boom los. Het zou er vast wel stom uitzien om iemand tegen een boom aan te zien staan. Mocht hij zich niet kunnen beheersen zou hij wel weer naar de boom grijpen. Hopelijk optijd. Een beetje nerveus, ongeduldig, trommelde hij met zijn vingers tegen zijn bovenbeen. Het was niet zijn bedoeling om haar op d'r zenuwen te werken -als ze die had-, maar hij kon niet stoppen. Het was een soort tic, dat alleen op bepaalde momenten voorkwam. Bij hem. ,,Ik ben trouwens Draco." Stelde hij zich voor. Dat was wel zo netjes. Tenzij het haar helemaal geen bal interesseerde. Zulken had je er ook nog bij zitten. Langzaam stopte hij het trommelen. Het was nu enkel zichtbaar. Alleen de gene die ontzettend goed horen konden zouden heel zacht wat horen.

Effy zag dat de jongen zich vastklampte aan een boom. Ze trok haar wenkbrauwen op, had hij zoveel moeite met zelfbeheersing, of was hij verschoten van iets. Nee, hij zou wel moeite hebben met zelfbeheersing, hadden ze allemaal in het begin. Soms daarna ook nog. Effy keek hem nog eens aandachtig aan. Zijn ogen waren zo fel rood alsof het leek dat ze erdoor kon kijken. Maar zijn pupillen waren veel te groot, hij moest wel dorst hebben. zou hij zo nieuw zijn dat hij nog nooit gedronken had. Het was moeilijk voor te stellen, maar wel mogelijk. Toen de jongen vroeg naar waar het strand was fronste effy, ze wees naar de kant van het strand. Eigenlijk wou ze niet dat de jongen daar heen ging. Embry zat daar, en nog vele andere gedaantewisselaars. En effy wist heel goed wat die deden als ze een vampier zagen, zeker een met zo een rode ogen. “maar als ik van jou was, zou ik daar niet heen gaan. het is er gevaarlijk voor mensen zoals jij en ik. En dan vooral zoals jij.” Effy haar ogen waren al een tijdje bruin geworden door het dierenbloed. Dat gaf haar een voordeel, het zag er wel niet uit. Maar daar ging ze niet mee zitten. “effy.” Zei ze kort toen de jongen die draco heette zich voorstelde. “moet jij niet eten?” vroeg ze bijna meteen daarna. Ze wou haar neus niet steken in zaken die niet de hare waren. Maar effy vond dat draco eruit zag alsof hij iedereen zou kunnen leegzuigen, maar hij zag er nog meer uit alsof hij dat nooit zou doen. “ik bedoel, je ogen… ze zijn zo zwart.” Effy keek angstig naar draco. Hij kon haar zo uiteenrijten als hij wou. Als effy een seconde niet oplette kon ze dood zijn. maar ze dacht niet dat hij haar wou vermoorden. Hij leek meer… hulpeloos. Al kon dat ook een verkeerd idee zijn, wist zij veel.

Draco volgde haar vinger, die wees in de richting waar het strand hoorde te zijn. Een klein, tevreden glimlachje verscheen rond zijn mond. Hij sloeg de richting op in zijn hoofd. Zodra zij weg was, zou hij daarheen gaan. Het strand leek hem rustgevend en het zou hem tijd geven om te kunnen nadenken. Niet dat dat hier ook niet kon, maar het strand was mooier. Het geluid van de golven, het zachte zand. Het beeld dat hij langzaam voor zijn ogen kreeg verdween waarna hij haar volgende zin hoorde. Gevaarlijk voor mensen zoals zij.. En hij? Was dit een grap ofzo? ,,Er zitten daar toch geen monsters ofzo?" Vroeg hij, me opgetrokken wenkbrauw. Draco kon het zich amper voorstellen. Monsters bestonden niet, en dat hier -mogelijk- criminelen verbleven was al helemaal lachwekkend. Wat moesten die gasten hier, in het saaie plaatsje, Forks? De kans om opgepakt te worden was hier net zo groot als in de grotere steden. Het was hier enkel minder druk. Draco keek naar Effy, vlak nadat ze zich had voorgesteld. ,,Ik heb net gegeten." Antwoorde hij, waarna hij zijn handen voor zijn borst over elkaar heen legde. Net als een bodyguard bij een gesloten club ofzo. Hij was alleen niet zo gespiert en lang niet zo groot. Integendeel, hij was klein en smal. Erg handig bij het sporten, hij kon zo overal tussendoor. ,,Mijn ogen.. Zwart?" Naar zijn weten waren ze altijd blauw-grijs achtig geweest. Maar nooit zwart. Draco zag Effy' angstige blik. Hij slikte. Had ze het soms door? Had ze door dat hij hoor aanvallen wou? Met een moeilijk gezicht keek hij naar haar. ,,Ik doe niks hoor." Zegt hij dan, iets aan de zachte kant. Hopelijk zou dat helpen, want iemand angstig zien kijken gaf hem niet echt een lekker gevoel. Draco liet zijn armen weer losjes langs zijn lichaam hangen. ,,Ik doe niks.." Mompelt hij nog eens.

Effy lachte vreugdeloos bij draco zijn vraag over monsters. “zo zou je het kunnen noemen.” Zei ze met een klein glimlachje. “laten we het erop houden dat er gevaarlijke… mensen zitten. Zelf voor jou” mompelde ze. effy hield er niet van om zo over de gedaantewisselaars te praten. Ze had er niets tegen, en ze wist ook wel dat ze niets deden als het niet moest, als er geen reden voor was. maar ze had het gevoel dat draco daar juist zou doen wat hij niet mocht doen, en dan zou zijn korte leventje snel gedaan zijn. na het volgende wat draco zei, begon effy haar zorgen te maken. Wist deze jongen wel wat hij was. want als er iets was wat draco niet gedaan had, was het wel juist gegeten. Zijn ogen waren te zwart. Kon iemand niet weten dat hij een vampier was. had hij zichzelf al in de spiegel bekeken. Hij moest zijn bleke huid en toegenomen schoonheid toch opgemerkt hebben. en anders wel de ogen, de toegenomen kracht en snelheid. En dan de dorst en de automatische agressie. Zou iemand het niet kunnen merken, nee toch. Draco moest opgemerkt hebben dat effy angstig had gekeken naar hem. Want hij zei meteen dat hij niets zou doen. “daar ben ik nog niet zo zeker van.” zei ze vriendelijk. “maar ik weet wel dat ik het zou overleven, ik ga niet zo snel dood.” Effy dacht even na, keek naar het bleke gezicht van draco en nam toen een impulsief besluit. Eentje dat wel eens fout kon aflopen, te zien dat je altijd op je woorden moest letten in de buurt van andere vampiers. “je weet toch wel dat je een vampier bent?” vroeg ze bezorgd.

Gevaarlijke mensen zaten overal. Ging er door Draco heen. Maar oke, als Effy het echt meende, zou hij nog overwegen er niet heen te gaan. Daar ging die heerlijke ontspanning. Die rust die hij zich al helemaal had voorgesteld. Hij zou er vanaf een afstandje naar kunnen kijken. Euhm... Als er niemand was, dan zou hij er toch wel heen kunnen? Hij zou wel zien, het waren nu namelijk niet zijn grootste zorgen. Roerloos keek Draco Effy aan. Meende ze dat nou echt? Vertrouwde ze hem niet? Nee, natuurlijk niet. Dat zou hij ook niet doen als hij een vreemde tegenkwam. Draco keek naar de grond, waarna hij een beetje met zijn voet in de modder begon te 'tekenen'. Het was alleen niet tekenen. Enkel een aantal vage strepen. Alsof een kind van vier hier gespeelt had. Bij Effy' volgende zin, verstijfde hij. Een vampier? Die dingen bestonden toch niet? Allen in boeken. Die konden verjagen worden met een houten spies en een ketting van knoflook. Zulke vampieren? Draco begon te lachen. ,,Uh-uu, die bestaan he-elemaal niet." Hikte hij er tussendoor. Het duurde niet lang toen de lachbui over was. Voorzichtig keek Draco Effy weer aan. Ergens schaamde hij zich een beetje. Hij had haar namelijk zonet uitgelachen, iets wat hij zelf ook nooit leuk vond. ,,Sorry..." Zegt hij dan, zachtjes en gemeend. Hij zag de blik in Effy' ogen. Waardoor zijn ogen groot werden. ,,Je meent het, hé?" Draco zette een klein stapje achteruit. ,,Je meent het serieus... Vampiers bestaan..." Vol ongeloof staarde hij weer naar de grond. Naar de plekken waar de vage strepen stonden. ,,Jij bent een vampier... Vandaar dat je ook zei dat je niet zo snel dood ging." Weer keek hij naar Effy. ,,Maar dat kan niet... Vampiers bestaan toch niet echt? Ze komen voor in sprookjes..." Nee, Draco kon het duidelijk niet geloven. Zijn ouders hadden hem heel duidelijk gemaakt dat sprookjes figuren niet bestonden. Blijkbaar dus wel. Verward keek Draco op. ,,Mag ik vragen hoe oud je bent, Effy?"

effy beet op haar onderlip. Hij wist het dus echt niet. maar dat kon toch niet. iemand had hem gemaakt, iemand moest het hem uitgelegd hebben. zo ging het altijd. “wel ze bestaan duidelijk wel… ik ben een vampier, jij duidelijk ook.” Mompelde ze “heb je het dan niet gemerkt. Je huid kan niet altijd zo bleek geweest zijn, en zeker niet zo hard. Je bent sterker, sneller en impulsiever. Je ogen zijn rood en je keel staat in brand. En of je het nu wilt toegeven of niet, je wilt iemand openscheuren, zijn bloed drinken, want je moet toch voelen dat dat het enige is wat gaat helpen tegen dat branden.” Effy wond er geen doekjes om. Het had geen nut. Hij moest het ooit te weten komen. “maar je moet geen mensen vermoorden, je kan ook dieren drinken. Werkt even goed… veel minder smakelijk wel.” effy glimlachte even. Draco zou wel gillend weglopen of zo iets. “o en je moet je bestaan geheim houden voor alles wat niet bovennatuurlijk is. Of je word vermoord. Het is maar dat je het weet.” Effy vroeg zich af hoe het kwam dat hij dat allemaal niet wist. Was zijn maker gewoon weggedaan. Effy keek verbaasd op toen draco haar leeftijd vroeg. “17” antwoordde ze automatisch. Ze zweeg even en tuitte haar lippen toen ongelukkig “en dat toch al voor zo een 2600 jaar, ongeveer.” Mompelde ze zachtjes. Ze voelde haar zo oud als ze dat moest zeggen. onnatuurlijk, dat was het wel. zelf onder vampiers. Maar ze was daar al lang over. Ja anderen vonden haar oud, heel oud. Maar ze leefde toch nog, en dat was het belangrijkste.

Met opengezakte mond luisterde hij. Een bleke huid, ja dat klopte wel, alleen dacht hij dat het kwam omdat hij zich niet perfect voelde. Langzaam sloot Draco zijn mond weer, voordat er vliegjes in kwamen, zoals mensen dat zeiden. ,,Apart." Was even het enigste wat hij kon uitbrengen. In zijn hoofd speelden vele gedachten. Maar vooral over dat openscheuren en bloed drinken. Hij moest dus gaan kiezen tussen twee dingen: De dieren, wat eigenlijk de groente was, en de mensen, het ongezonde eten. Zo zag hij dat even. Draco beet op de binnenkant van zijn wang. Het idee dat hij het leven moest nemen was niet erg... Prettig. Hoe zouden de andere vampiers daarmee zijn omgegaan? Draco schudde zijn hoofd. Dit was zo raar, al was het nu een kwestie van wennen. Tenminste, dat nam Draco aan. Hij keek op. Vermoord worden? Hoe wouden die mensen of dingen dat gaan doen? En wíe zouden dat dan doen? Was er nog iets beters dan een vampier? Als hij thuis was, zou hij wel kijken op google. Die zou hem verder kunnen helpen, zonder iemand anders tot last te zijn. Hij besloot zijn mond maar te houden. Ooit zal hij er vanzelf wel achter komen. Dat was avontuurlijker dan dat iemand het tot in de puntjes uitlegde. ,,Wow... als 2600 jaar 17 zijn... Is dat niet wat saai?" Draco keek Effy aan. ,,Ik bedoel... Je word niet ouder, en ik neem aan dat je al die jaren naar school moet..." Wat zou dat een hel zijn. Al eeuwen lang naar school. Telkens dezelfde stoffen die je leren moest. Na drie jaar zou je vast alleen maar tienen op het rapport staan. Dat zou wel heel cool zijn. Trotse ouders, en familie... Totdat ze zouden sterven.

Chyta huppelde door het bos, ze had graag het rustige en veilige gevoel dat het bos haar gaf. In een bos voelde ze zich altijd veiliger dan op andere plekken. het was ook zo vredig, al die beestjes die daar leefden. Ze hield ook van de geur van het bos. Ze glimlachte tevreden en snoof eens goed de lucht binnen. Veel welriekender dan de geur van auto's. Ze glimlachte nog eens. Ze bemerkte nog geuren, de geuren van vampiers. De geur van Effy en eeen andere onbekende vampier. Ze lachte en huppelde die richting uit, eigenlijk kon je nergens alleen zijn. Maar dat vond zij helemaal niet erg. Ze liep sneller dan gewone mensen konden. De wind die dat veroorzaakte maakte haar haar in de war maar dat vond ze helemaal niet erg. Ze bleef lopen tot ze net voor Effy was, daar stopte ze plots. Ze voelde zich een tikkeltje onstuimig en overenthousiast. Ze grijnsde vrolijk naar Effy en de andere. "Hoi Effy en onbekende persoon" zei ze vrolijk. "Ik ben Chyta, jij?" En toen besefte ze dat deze vampier een nieuweling was, en hij maakte een angstige indruk. Ze keek hem bezorgd aan en wierp Effy een vragende blik toe. Wat gebeurde er hier? Ze was te enthousiast hier naartoe gelopen en had er geen rekening mee gehouden dat dit ook wel een ernstig gesprek zou kunnen zijn. Maar blijkbaar was dat het wel. Ze glimlachte rustig naar deze vampier die er heel verward uitzag. Ze had minder enthousiast moeten zijn, hij was een nieuweling, hij kon zijn zelfbeheersing vergeten en haar aanvallen. Ze ging uiterlijk kalm naast Effy staan en hoopte eigenlijk dat deze vampier haar aankomst niet gemerkt zou hebben, maar hoe zou dat nu kunnen. iedereen zou haar aankomst opgemerkt hebben. Tenzij iemand blind en doof tegelijk zou zijn. Maar ze wist zeker dat deze vampier dat niet was. Ze vloekte inwendig maar glimlachte nog een keertje geruststellend naar hem, in de hoop hij haar niet zou aanvallen. Dat zou helemaal niet nodig zijn aangezien ze eigenlijk niks had gedaan om woede op te wekken, nu ja ze had hem waarschijnlijk verrast en in sommige gevallen kon dat al genoeg zijn.

Effy grinnikte. “saai… nee, zolang je je tijd maar goed invult. En een goede instelling helpt ook wel.” effy dacht aan al de vampiers die na een paar honderd jaar zich al begonnen te vervelen. En als dat gebeurde, werd het gevaarlijk. Als het je niet meer kon schelen of je dood ging of niet, begon je risico’s te nemen. Verleidelijke risico’s. het soort dingen dat je niet deed omdat het niet mocht, maar als er geen regels waren, waarom niet dan. veel mensen vermoorden op één plaats bijvoorbeeld. Of rondlopen in de zon, zonder te controleren of iemand het zag. Of het gewoon allemaal zeggen tegen een mens. Ja het kon gevaarlijk worden als een vampier zich ging vervelen. Dan kwamen de Volturi al snel en zou je niet zo lang meer leven. Op dat moment werden effy’s gedachten bruut onderbroken door een felle zoete geur meteen gevolgd door de aanwezigheid van Chyta, een vrolijke meisjesvampier die ze al een paar keer eerder ontmoet had. “hoi” mompelde effy alleen maar, met een brede grijns. Chyta was het soort vampier dat heel vrolijk was en daardoor ook meteen heel impulsief leek. Maar als je haar wat beter leerde kennen merkte je wel dat, ondanks haar jonge leeftijd, ze haar lichaam en verlangens (of hoe je de nood om mensen en anderen te vermoorden ook kon noemen) al heel goed onder controle had. Beter dan vele oudere vampiers. Zij had ook een gedaantewisselaar die met haar ingeprent was. maar die was hier niet. misschien sliep hij ook, het zou haar niet verbazen.

Draco luisterde. Gewoon luisteren en zwijgen. In zijn hoofd was hij al bezig met dingen verzinnen. Misschien moest hij maar eens een soort agende gaan kopen en zorgen dat die helemaal vol kwam te staan met verschillende ideën. Op de momenten dat hij zich zou gaan vervelen, zou hij er een kijkje in nemen. Het enige probleem was het geld. Terug gaan naar huis ging hij niet, al zou wel een kijkje kunnen nemen als zijn ouders naar het werk waren. Hopelijk zou het kluisje met extra geld er dan nog liggen. Die was er voor leuke uitjes. Maar ja, als hij weg was, dan hoefden ze ook niet meer weg. Zijn moeder vond het sowieso al niks om weg te gaan. Het liefst zat ze thuis te drinken en te roken voor de televisie. Soms had Draco medelijden met zijn vader, aangezien die wél altijd iets leuks wou doen. Een onbekende geur was hier vlakbij, en dat deed Draco opkijken. Het was geen beest, zoals een hert. Nee, het was een mens. Een vampier. Wanneer de vampier naar Effy loopt, komt die ene drang weer naar boven. Draco ademde door zijn neus binnen, diep, waarna hij via zijn mond weer uitademt. In zijn hoofd telde hij tot tien. Er was geen reden om het vampiermeisje aan te vallen. Het meisje stelde zich voor met de naam Chyta. Draco toverde een onschuldig glimlachje op zijn gezicht. Zoals het net leek alsof er niks aan de hand was. Oke, er was eigenlijk ook niks aan de hand. ,,Draco." Stelde hij zichzelf voor. Hij keek van Chyta naar Effy. Die twee kenden elkaar al. Natuurlijk, Chyta wist hoe Effy heette. Blond. Het was maar goed dat hij dat niet hardop sprak. Er zou gelachen worden. Stilletjes zette Draco een pasje opzij. Zijn voeten begonnen slaap te krijgen. Zo voelde het tenminste. Ergens voelde het alsof ze wouden rennen. Heel even keek hij in de richting waar de zee zou moeten wezen. Daarna keek hij weer naar de andere twee. Omsten beurten.

Chyta lachte vrolijk naar Effy toen die haar begroette, ze vond Effy altijd aardig. Maar nu was ze zonder Embry, dat was vreemd. Ach, waarschijnlijk sliep hij, hij had dan ook slaap nodig, net als Freddy. Starend ik de verte vroeg ze zich af hoe het voelde om te slapen. Ze wou dat ze dat één keertje kon doen om het gevoel te kennen. Iedereen deed het of had het gedaan, alleen zij wist niet hoe het voelde. bedroefd keek ze naar een boom, alsof die wist hoe ze zich voelde. Een boom kon ook niet slapen, ze kreeg medelijden met de boom want de boom kon zich niet eens bewegen. Dat kon zij tenminste wel. Ze werd afgeleid door de vampier, hij stelde zich voor als Draco. Hij zag eruit alsof hij moeite had met zijn zelfbeheersing, maar hij deed het nog wel goed aangezien hij haar nog niet had aangevallen en Effy duidelijk ook nog niet. Bijna wou ze hem feliciteren maar ze bedacht dat dat wel eens genant voor Draco kon zijn dus deed ze dat maar niet en deed ze alsof ze het helemaal niet gemerkt had dat hij met zijn zelfbeheersing worstelde. Ze zag dat Draco een pasje opzij deed. Hij voelde zich waarschijnlijk niet echt op zijn gemak. Ze lachte geruststellend naar hem. Zij was dan ook geen gevaarlijke vampier. Alhoewel. Ze grijnsde. Waarschijnlijk kon ze wel gevaarlijk zijn. Waarschijnlijk zou ze wel een vampier kunnen vermoorden, als ze geluk had. Ze had wel geen gave, dat was sneu. De meeste vampiers hadden een voordeel in gevechten. Tenminste als hun gave iets te maken had met vechten. Eigenlijk hoefde dat niet eens. Vrijwel alles was nuttig in gevechten en aangezien de meerderheid van de vampiers zo'n gave hadden was zij zeker in haar nadeel. Jammer. De enige ervaring die ze had met vampiers te vermoorden waren haar makers geweest. Die had ze verrassend makkelijk kunnen vermoorden maar verder had ze nog nooit de drang gehad iemand te vermoorden. Ze keek weer naar Draco en glimlachte naar hem. "Draco, leuke naam. Het heeft iets draakachtigs" Ze lachte, zelfs het domste kind kon dat zeggen maar zij vond het echt een leuke naam. Doordat het draak in zich had.

Effy keek grijnzend naar chyta. Het was weer zo typisch voor haar om zo een opmerking te maken. Ze mocht dan wel heel goed zijn in zelfbeheersing. Haar zeggen zonder eerst na te denken zou haar nog eens in de problemen kunnen brengen. Al was dat nog niet gebeurd. Misschien was dat wel begrijpelijk, chyta zag er heel onschuldig uit voor een vampier. En in haar toon was bijna nooit iets vijandig te vinden. Nu ja, misschien kon ze wel vijandig klinken, en er gevaarlijk uitzien. En de kan was ook relatief groot dat ze gevaarlijk was, maar effy had haar nog nooit zo gezien. Niet dat het iets betekende. Effy wist van haarzelf dat ze er zelden dodelijk uitzag. Maar zoals elke vampier, was ze dat wel. “moet jij niet naar school?” vroeg vrolijk aan chyta. Effy wist niet of het school was. half en half verwachtte ze van niet, aangezien ze embry dan wel naar school had gesleurd. Maar ze spijbelde wel vaker de laatste tijd, en haar besef van dagen was compleet weg. Effy richtte haar aandacht weer even op Draco. “weet je wie je gemaakt heeft?” vroeg ze, nu serieus. De kans was klein, aangezien hij hier helemaal alleen rondliep en niet wist wat hij was geworden. Maar misschien herinnerde hij haar nog, misschien was ze bij hem toen hij weer wakker werd. Hij kon haar ook vermoord hebben, hij zou de eerste niet zijn. moest effy kunnen blozen had ze dat gedaan. Het zou wel handig zijn moest zijn maker iets meer bezorgd zijn over draco zijn lot. Effy wist helemaal niet wat er nu moest gebeuren. Moesten ze hem straks zomaar laten gaan. kon hij al redelijk genoeg nadenken om te snappen dat hij zijn bestaan geheim moest houden. Snapte hij wat dat inhield. Niet naar buiten als de zon scheen, ogen zo vaak mogelijk verbergen, mensen niet te dichtbij laten komen. Niet moorden in het openbaar en niet te veel moorden op 1 plaats. Vampier zijn was ingewikkelder als het leek, als je er zo over nadacht. Maar Draco moest wel sterk zijn. het feit dat hij hier nu nog stond was al een wonder. Hij had zich nog nooit gevoed en wie weet hoe lang was hij al een vampier. Misschien kon hij het wel alleen af, misschien ook niet.

Draco' gezicht verstrakte. Die opmerking deed hem denken toen hij naar een nieuwe school ging. Gelijk de eerste dag hadden ze om zijn naam gelachen, stomme opmerkingen gemaakt. Zijn spieren in zijn armen spanden zich langzaam aan, terwijl hij handen zich tot vuisten balde. Nu kon hij wraak nemen. Eindelijk, na twee helse jaren. Hij ontspande zich weer en een verontschuldigende glimlach speelde rond zijn lippen. Hopelijk had Chyta niet gedacht dat hij kwaad werd om haar. Oh nee, hij zou niet durven. Zowel Chyta als Effy zouden sterker dan hem zijn. Of in iedergeval beter. Zij hadden -waarschijnlijk- meer ervaring dan hijzelf had. Hun hadden meer vaardigheden. Enkel kracht was daar niks bij. Dat was wat zijn vader hem ooit vertelde. ,,Bedankt.. Denk ik." Zei hij toen, een iets late reactie. Alsof hij een tijd nodig had om iets te verzinnen. Traag van begrip dus.Tsja, hij was nou eenmaal blond. Zou trouwens die uitspraak echt waar zijn? Draco zuchtte zachtjes. ,,Ik zou haar wel kunnen herkennen.." Antwoorde hij langzaam op Effy' vraag. ,,Maar de naam is onbekend.." Eventjes zag hij de vrouw voor zich. Lang, zwart, stijl haar met wat bruine lokken. Lang en erg bleek. En ze had enge ogen. Die waren nog donkerder dan de nacht zelf. Veel meer dan dat kon hij zich niet meer herrineren. Draco wist wel, mocht hij haar tegenkomen, dat hij haar zou vermoorden. Hoe moest hij nog verzinnen. Want hoe doodde je nou in hemelsnaam een vampier? Nek breken? Hij frontste, voor kort. ,,Weten -of wisten- jullie dat wel dan?" Vroeg hij aan beide. ,,Ik bedoel dat jullie weten wie jullie 'gemaakt' hadden." 'Gemaakt', het klonk zo stom. Net alsof ze robots waren, of een ding dat door iemand in elkaar gezet was. ,,Hoe vermoord je trouwens een vampier?" Zei hij, zonder na te denken. Draco had er geen spijt van, het was immers een serieuze vraag.

Chyta grijnsde vrolijk toen Effy haar iets vroeg over school, daar had ze eigenlijk al weken niet meer aan gedacht. Wat eigenlijk niet echt positief was, ze was school gewoon helemaaal vergeten.
Nu zou ze zich eigenlijk schuldig moeten voelen. "School... Wel, laten we hopen dat het vakantie is." Ze lachte vrolijk. School vergeten, dat kon iedereen wel eens meemaken, toch? Chyta zag Draco zijn spieren spannen. Ai. Niet goed. Ze moesten opletten om wat ze zeiden, ze hopte maar dat dit niet was om wat zij had gezegt, ook al was dat waarschijnlijk wel zo. Onbewust spande ze ook haar spieren wat aan. Ze wist dat dat nutteloos was, maar ze moest toch iets doen als reactie. Eigenlijk was dat niet echt waar en ze schaamde zichzelf al. Maar toch ontspande ze pas toen hij dat ook deed, ze mochten niet te veel vertrouwen van haar verwachten. Toen hij verontschuldigend glimlachte lachte ze opgelucht naar hem. Toen hij bedankt zij grijnsde ze. Hij bedankte haar voor een opmerking die hem overstuur had gemaakt, vreemde wereld. Nu was het weer wat serieuzer dankzij de vraag van Effy. Het was wel logisch dat hij de naam niet wist van zijn makers, heel logisch, moest zij een vampier maken zou zij heel voorzichtig zijn met alles wat ze zij, zoals het hoorde. Maar ze dacht niet dat zij ooit een vampier zou maken, aangezien er dan een groot risico was dat je doodging, nu ja dat dacht zij omdat zij haar makers had vermoord en dat leek haar nog altijd een juiste reactie. "Ik weet het wel, maar ik kan hun nooit meer zien, niemand trouwens omdat ik ze, terecht, vermoord heb." Ze grijnsde blij. Niemand zou nog last hebben van die vreselijke vampiers. Even later vroeg hij hoe je een vampier vermoorde. Nu ja dat was makkelijk, je moest eigenlijk gewoon je instinct volgen, zo had zij dat toch gedaan. "In theorie moet je ze eerst in stukjes scheuren en dan verbranden." zei ze alsof ze het over worteltjes had.

Effy hield een onschuldige glimlach op haar gezicht. Dit was altijd al een pijnlijk onderwerp geweest om over te praten voor haar. Maar de laatste tijd was het dragelijker geworden. “ik kende hem ook, goed zelf.” Zei ze zachtjes, nog steeds met een klein glimlachje. Ze keek verbaasd naar chyta toen die iets zei over het vermoorden van haar maker. Terecht? Kon ze het vermoorden van haar maker terecht noemen, zomaar. Effy had er jaren, eeuwen over ingezeten dat ze haar maker vermoord had. Ze had het altijd als de grootste fout in haar leven beschouwd. Het was natuurlijk naïef om te denken dat anderen hetzelfde vonden als zij deed, maar toch. Moesten maker en ‘kind’ niet een beetje een band hebben. misschien ook niet. ze keek naar draco, nu met een schuldbewuste glimlach. “ik heb mijn maker ook een beetje vermoord.” Zei ze, een beetje gegeneerd. Waarschijnlijk dacht hij nu dat het de gewoonte was om je maker te vermoorden. Terwijl het maar zelden gebeurde. “maar velen doen dat niet. de meeste blijven zelf bij hun maker voor lange tijd… als ze daar de kans toe krijgen toch.” Effy wist wel dat het samenblijven van maker en kind niet was uit affectie. Toch zeker niet van de nieuwe vampier zijn kant. Eerder uit afhankelijkheid, en gezien vanuit het punt dat de maker meestal zoveel ouder was, en dus onmogelijk om te vermoorden. Effy had geluk gehad, Mars was zo goed als even nieuw als zij was en hem vermoorden was niet moeilijk. Ook omdat hij van haar hield en haar geen pijn wou doen. effy haar gezicht werd hard. Haar leven zou er zo anders uitgezien hebben als ze haar had kunnen beheersen. Maar ze mocht niet klagen, ze had een goed leven gehad, en het zag er naar uit dat dit wel nog even zou blijven. “verbranden alleen is genoeg.” merkte effy droogjes op toen chyta de theorie van het vermoorden van een vampier gaf. “maar zo goed als onmogelijk natuurlijk. welke vampier blijft er nu in een brand staan. Al is het uiteenrijten van een vampier ook geen makkie.” Zei ze en een glimlach gleed weer over haar gezicht. Zolang de vampier jonger was, was het vermoorden iets makkelijker. En gelukkig was zowat elke vampier jonger dan effy.

Draco luisterde aandachtig. Chyta kende haar maker en had diegene vermoord. Effy ook. Hij begon verder te denken. Kwam dat omdat ze ook zo'n dorst hadden? Of zouden ze gewoon boos geweest zijn? Beide kon natuurlijk ook nog. Toch zou dat laatste begrijpelijker zijn. Die maker maakte van een onschuldig mens een 'moordenaar'. Dat was dan zíjn reden. Die vrouw had van hem een moordenaar gemaakt en daarvoor zou zij boeten. Draco verstopte zijn handen in z'n broekzakken. ,,Wat heeft nou het nut om bij je maker te blijven?" Reageerde hij, emotieloos. ,,Krijg je dan les ofzo?" Nu zei hij maar wat. Draco draaide zich om zodra hij dacht stemmen te horen. Wel een stuk hier vandaan. Waarschijnlijk waren het een groep mensen die gewoon een wandelingetje gingen maken. Een schaduw viel over zijn gezicht. Hij moest hier blijven staan. Vastgenagelt aan de grond. Alsof er tentharingen door zijn voeten waren geslagen. Hij keerde zich weer tot Effy en Chyta, met moeite. ,,Verscheuren? Als oud, gebruikt papier dat je niet meer nodig hebt?" Draco trok een vies gezicht. Iewl. Dat verbranden ging nog wel, maar verscheuren? Dat zou hem bijna belemmeren een vampier aan te vallen. Bíjna. Als hij het goed dacht, was het zo dat vampiers geen bloed hadden. Dus het zou geen bloedbad worden. Of iets in die richting. Zijn vingers begonnen te tintelen, evenals zijn keel. Die meer begon te branden, dan te tintelen. Hij wou weg, opzoek naar iets wat leefde en hij dat leven kon nemen doormiddel van het uitzuigen hij zijn of haars bloed. Hoelanger Draco eraan dacht, destemeer dorst kreeg hij. Hij keek naar Effy en Chyta. Zo te zien hadden die geen dorst, dus hij zou alleen moeten. Al was dat geen probleem natuurlijk. Nu moest hij alleen beleefd weg gaan. Zou hij gewoon moeten zeggen wat er aan de hand was? Hmm... Gewoon maar een poging wagen. Hopelijk zouden ze het begrijpen. ,,Eumh.." Begon hij, zoekend naar woorden. ,,Ik denk niet dat jullie hier de hele dag willen staan, en..." Een kleine stilte. ,,Ik moet naar huis." Sloot hij toen maar af. 'Operatie' geslaagd. Voor zover als het kon.

Effy haalde haar schouders op. “het is veiliger. En ja, je maker kan je alles leren wat geleerd moet worden. er is ook een zekere vorm van affectie. En meestal is het een zekerheid. Als alles zo nieuw is, is het aangenaam te denken dat er iemand is die voor je gaat zorgen.” Effy somde het op alsof ze een mondeling examen deed en het antwoord op de vraag perfect vanbuiten kende. Effy snoof bij zijn volgende vraag. Ze glimlachte vaag. “ik denk dat het verscheuren van een vampier iets moeilijker is dan bij een stuk papier. En echt scheuren is het niet. het is eerder trekken tot het loskomt… of bijten, al is dat niet van toepassing bij jou.” Bijten was iets wat vooral gebruikt werd door weerwolven. Natuurlijk beten vampieren soms ook wel stukken lichaam af van anderen, maar dat was eerder zeldzaam. Effy zag gewoon draco zijn plan, alleen al aan zijn gezichtsuitdrukking. “de kans dat je sterft als je haar nu gaat vermoorden is groot.” Mompelde ze. maar niet waarschuwend of gebiedend. Draco kon doen wat hij wou, en het kon haar weinig schelen dat de vampier zou sterven. Er was er eentje in de plaats voor gekomen, en zo aardig kon ze toch niet geweest zijn. Draco zei dat hij weg moest. Effy had het al verwacht. Ze had de mensen gehoord, geroken en ze wist dat Draco nog niet gedronken had sinds hij vampier was geworden. Haar gezicht verharde wel. dat een vampier doodging dat was één ding, maar effy had veel meer moeite met mensen. vooral de laatste maanden. Het zou wel wezen omdat ze nu op dierenbloed leefde en pas echt begon door te hebben hoe waardevol mensenlevens waren. Misschien had ze ook gewoon teveel nagedacht over alles de laatste tijd. “je moet drinken.” Merkte ze op, haar stem was koel. “veel plezier, laat geen levend. Je moet geheim blijven en zo. Desnoods breek je gewoon hun nek.” Effy wist dat het grof was om te zeggen. maar ze kon het niet laten. ze wou geen problemen met de volturi en ze zat in met de mensen die zo gevaarlijk dicht aan het komen waren. Met een schok besefte effy dat ze veel te menselijk aan het worden was. ze zou hier niet mee moeten inzitten. Het waren maar mensen, dat maakte toch niet uit. Maar toch, het was wreed, zelf in haar ogen. ze zwaaide nog eens naar draco en keek toen weg.

Effy had er duidelijk ervaring mee gehad, zo te horen. Ze wist alles zo te vertellen, zonder een adempauze of om over een antwoord na te denken. Draco moest er even door glimlachen. Die glimlach verdween al snel. het was dus niet scheuren, gewoon trekken. Hij trok een moeilijk gezicht. Dat leek hem pijn doen. Wel, het zou niet alleen zo lijken, maar het zou ook zo wezen. Vooral omdat het trekken langzaam ging. Ergens had Draco de neiging 'gadver' te zeggen, maar hij hielt zich in. Bang dat het wat zwakjes over zou komen. Bij Effy' volgende zin, keek hij even verbaast. Kon ze gedachten lezen ofzo? De verbaasde uitdrukking ging over in een licht grijnsje. Die kans om te sterven was misschien groot -zoals Effy vertelde- maar bang voor de dood was hij niet. Hij had elf leuke jaren gehad, ondanks dat hij de helft ervan niet meer herrinerde. Heel vaak hadden zijn ouders het over dingen waarvan hij niks meer wist. Op dat zulk soort momenten kon hij dus niet mee lullen. Erg vervelend. Of eerder irritant. Draco keek weer naar Effy. Ze had het dus al door. Haar stem maakte hem duidelijk dat ze er niet zo mee eens was. Of, nouja, niet leuk vond. Heel even moest hij grinniken en knikte toen. Stilletjes haalde Draco zijn neus op. Om zo de richting te coörideneren waar die mensen precies liepen. In zijn hoofd stippelde hij al een soort route uit om bij hen te komen. En zo snel mogelijk. Ook had hij al een soort list bedacht, om ze het bos in te lokken. Tenminste, als ze op een pad liepen. Draco had niet de neiging hen midden op het pad te vermoorden. Stel dat er meer wandelaars kwamen. Die zouden dan snel het witte licht zien. Als alles op rolletjes liep en niet ieder mens een andere kant op rende. ,,Bedankt." Zei hij. ,,Voor al die nodige informatie enzo." Legde hij uit. Daarna keek hij naar Chyta en gaf een klein knikje, als een soort bedankje. Kort stak hij zijn hand op, draaide zich om en sprintte weg. De weg die hij in zijn hoofd had bedacht.

Chyta keek naar effy toen die haar verhaal deed, zij wist niet wat er in haar verleden gebeurt was, ze ging het ook niet vragen, ze leek het nogal pijnlijk te vinden. Maar toen Effy verbaasd naar haar keek keek ze hard en zonder emotie terug. Ja, terecht. Effy kon ervan denken wat ze wou. Omdat Effy eigenlijk alles uitlegde hield ze zich stilletjes en teruggetrokken. draco zag eruit alsof hij de gedachte aan een vampier te verscheuren weerzinwekkend vond, haar leek het eerder logisch, de vampier ging niet uit zichzelf in een brandje gaan staan en het was redelijk onmogelijk om hem erin te duwen of smijten dus dan moest het maar in stukjes. Hij wou weggaan, hij wou drinken, dat was wel duidelijk. Even dacht ze aan hoe hij een mens zou leegzuigen en ze kreeg opeens heel veel dorst, maar ze zou niet drinken, ze kon toch niet dagelijks een mens leegzuigen, nu moest ze sterk en dapper zijn en vooral die dorst, die brandende dorst, negeren. Al hielp de gedachte aan de dorst ook niet echt om die minder te maken. Om haarzelf af te leiden keek ze strak naar Effy, die eruit zag alsof ze het vreselijk vond, nu ja, ze moesten toch ook drinken om te overleven, Effy leefde, aan haar ogen te zien op dierenbloed, een zachte grom ontsnapte haar. Maar ze mocht Effy graag en ze wist dat als ze haar zou aanvallen zij degene zou zijn die dood zou zijn. Maar ze mocht Effy graag. Gauw keek ze weg van de ogen naar Draco die naar haar knikte. Zij glimlachte vluchtig terug en probeerde de dorst onder controle te houden, Effy moest wel zien dat ze het even moeilijk had. . “Je vindt het niet leuk dat hij gaat jagen op mensen.” merkte ze op terwijl ze Draco nakeek. Haar ogen vernauwden zich een beetje maar dat kon Effy niet zien. Gelukkig. Ze zuchte diep. Ze moest zichzelf onder controle houden en rustig blijven, ze mocht Effy. Ze nam zich plechtig voor het verleden te laten rusten, Effy was anders. Ze hoopte dat ze dat zou blijven onthouden.

Effy ademde diep maar onopvallend in en glimlachte. Ze keek chyta aan en zag dat ook zij worstelde met de dorst. voor effy was dat moeilijk te geloven, zij had al eeuwen geen last meer van onverwachtse dorst en kon het zich nog amper voorstellen. Maar dat betekende dus duidelijk niet dat dit ook voor anderen zo was. “schuldgevoel, denk ik.” Mompelde ze met een schuldig glimlachje. Ze wist niet wat ze anders moest doen. maar het omgaan met iemand die leefde voor anderen te laten leven had dus duidelijk effect op haar. en daarom had ze het nu waarschijnlijk moeilijk met iemand te laten gaan om mensen te gaan vermoorden. “maar hey, ik snap het wel. het is niet omdat mijn ogen nu het lelijkste kleur bruin hebben dat ik niet meer weet hoe het was.” ze klonk als een afgekickte drugsverslaafde, en misschien was dat ook wel een beetje zo. Maar ze had geen spijt van haar beslissing en zou er ook niet op terugkomen. Dierenbloed was niet zo slecht en het was veel beter zo. Het kleur zou ze er wel bijnemen. Maar ze moest toegeven dat het echt niet bij haar paste. Het was walgelijk. Enkel als het heel donker was, kon ze naar haarzelf kijken in de spiegel zonder minachtend terug te kijken. Maar dat zou ze nooit zeggen. en effy liet haar ogen bijna nooit heel donker worden. maar goud was niet echt haar kleur, zou het nooit zijn. ach, misschien was het gewoon een vooroordeel, iets ingeroest. Hoe kon rood wel iemand zijn kleur zijn. “dorst?” vroeg ze, nu met een spottend, maar niet gemeen bedoeld, glimlachje.

Chyta hoorde dat Effy schuldgevoel had, schuldgevoel. Dat was moeilijk te geloven, wie had er nu schuldgevoel. Het klonk wel aannemelijk dat er meerdere vampiers waren met schuldgevoelens maar zij had dat nog niet, misschien was dat omdat zij nog zo jong en zo dom was. Ze voelde zich opeens heel nietig en klein maar eigenlijk, dat was nergens voor nodig. Ze had nog nooit meer moorden gepleegd dan nodig0. Alhoewel, die makers vermoorden was niet echt nodig geweest maar toch vanaf dan had ze nooit meer mensen vermoord dan nodig, altijd maar eentje en altijd alleen als ze te veel dorst had. En ze nam meestal het uitschot en ruimde het allemaal goed op, zodat het leek alsof er nooit iemand dood was en ze jaagde altijd ver weg. En nooit te veel op de zelfde plek, al bij al vond ze dat ze het nog wel goed en verstandig deed om zo jong en dom te zijn maar toch had ze geen schuldgevoelens en het leek volgens haar niet alsof die ooit zouden komen. Ze lachte even om Effy's volgende opmerking. haar ogen waren niet heel lelijk bruin, zij haatte gewoon dat soort bruin dus kon ze daar niks tegen in brengen. Wat was ze toch vriendelijk. ze zou zichzelf niet kunnen overtuigen om op dierenbloed te leven, ze zou het nooit doen, dat wist ze nu wel al zeker. Misschien als het allemaal anders gelopen was... Maar dat was het niet en dus moest ze daar niet over nadenken. dat zou te deprimerend worden. effy vroeg of ze dorst had,het klonk een tikkeltje spottend. Ze grinnikte. "Niet te ondraagelijk. Anders zou ik Draco wel volgen." Ze zei het met haat in haar stem, weerzin. Maar die sloeg natuurlijk gewoon op haarzelf, ze haatte het als ze zichzelf niet onder controle kon houden. Maar nu zou ze bewijzen dat dat wel zo was. Ze zou Draco niet achter na lopen. Zezou hier blijven staan en braaf zijn. "Ik haat het als ik mezelf niet onder controle kan houden." zei ze zachtjes, stiller dan fluisteren. Maar Effy zou het horen daar was ze wel zeker van.

Effy glimlachte zachtjes. Jezelf niet onder controle kunnen houden. Dat klonk zo menselijk. Als er iets was dat chyta wel zou moeten kunnen, was het wel haarzelf onder controle houden. Natuurlijk was de dorst soms dodelijk, en dan vooral voor anderen. Maar ze was geen mens, ze zou zich daar boven moeten kunne zetten. Het betere ras. Het was fout om dat zelf nog maar te denken, en effy wist niet waarom het in haar opkwam. Vroeger had effy nog gedacht dat vampieren en mensen niet meer gemeen hadden als hun nood aan bloed. Beiden hadden ze het nodig om te overleven. Maar voor de rest waren er toch geen vergelijkingen om te maken. Ze waren zoveel sterker, mooier, eleganter, sneller, gevaarlijker. Maar nu wist ze wel beter. Want hoe je ook kon veranderen in de drie dagen, je moest toch ergens wel menselijk blijven. Effy hoopte het maar. Anders zou het wel zielig zijn voor haar. een totaal ander ras. Misschien konden ze een eigen eilandje maken, met alleen maar vampiers, een eigen wereld. dat zou goed gaan, op het punt na dan dat de helft van de vampiers binnen de week dood zou zijn, en de andere helft gewoon nog bezig zijn met vechten en vermoorden. Nee, dan nog liever mens. “je houdt je goed onder controle, zeker voor je leeftijd. Al wil je dat waarschijnlijk niet horen. Het zal wel iets zijn zoals aan een 12 jaar oude zeggen dat ze nog een kind is.” Zei ze eerst bemoedigend, dan sarcastisch. “en draco volgen lijkt me uiterst gevaarlijk. Met die instincten die de overhand nemen, puberaal.” Voegde ze lachend toe.

Chyta draaide met haar ogen, waar dat gedoe over doe goed ze haar onder controle hield... Ze haatte het dat iedereen dat zei. Wat had ze er nu aan? Wow, ze kon zich iets beter onder controle houden dan de gemiddelde jonge vampier. Dat was heel nuttig, bijna net zo nuttig als dingen in brand kunnen steken. Helemaal. Ze grijnsde om wat effy nog zei. ze had gelijk, zoals bijna altijd. Vreemd dat iemand zoveel gelijk kon hebben, zij had dat nooit. maar ja, als j eeeuwen de tijd had om alles te leren enzo was het niet moeilijk om altijd gelijk te hebben. Ze hoopte dat ze net zo oud zou worden als effy, wat waarschijnlijk niet zou gebeuren. Hoe zou zij nu zo lang kunnen leven? Nee, waarschijnlijk zou ze als relatief jonge vampier sterven en hoogstwaarschijnlijk vechtend ook of toch een poging tot. Chyta grijnsde en schudde bijna onmerkbaar haar hoofd, waarom dacht ze nu aan de manier waarop ze dood zou gaan... Het sloeg nergens op. "Het is betwijfelbaar of hij me zou kunnen vermoorden. Maar ik heb geen zin om te vechten om een mensje. Dus laat ik maar hier blijven." Genoeg mensen op de wereld wou ze er bijna uitflappen maar ze slikte die woorden in. het was niet goed om zo te denken, mensen moesten eigenlijk meer zijn dan alleen voedsel, maar toch... Ach waarschijnlijk zou ze ooit bevriend worden met een mens en er dan anders over denken maar tot die dag waren mensen nu eenmaal gewoon voedsel, iets als wat koeien voor mensen zijn.