Hungry and Tired

Effy glimlachte bij chyta haar opmerking. Vechten om een mens was nogal onlogisch. Mensen waren niet speciaal, niet voor de meesten. Mensen vochten vaak met andere mensen om mensen. maar dat was anders. Mensen hadden hormonen, gevoelens, emoties, die soort dingen. Natuurlijk hadden vampiers dat ook, maar niet voor mensen. meestal toch niet. en vampiers waren veel stabieler als het op emoties en die soort dingen aankwam. Gelukkig, want vampiers waren iets dodelijker dan mensen. chyta was er vrij zeker van dat ze zou winnen in een gevecht met draco. Effy zei er niets op, maar ze betwijfelde dat sterk. In een gewoon gevecht zou ze zeker winnen, maar als het om bloed ging. chyta was ouder maar draco was sterker. En chyta was ook nog niet zo oud. Het zou te gelijk opgaan om zeker te zijn wie er meeste slaagkans had. Maar daar moest ze nu niet aan denken, chyta ging niet achter de mensen gaan. de mensen die nu waarschijnlijk al dood zouden zijn. “wat zou hij met de lijken doen.” vroeg effy zich luidop af. Ze hoopte dat hij ze onder de grond zou steken, en zijn kleren best ook. Want no way dat hij het er proper vanaf had gebracht. Het was grappig om te zien hoe slordig nieuwe vampiers waren. Effy kon zich amper voorstellen dat ze nog bloed op haar zou krijgen. Het leek haar zelf vies om besmeurd te zijn met bloed, iets wat ze vroeger helemaal niet erg vond. Ach het zou wel gewoonte zijn. misschien waren haar herinneringen ook vervormd door de tijd. misschien had ze het altijd wel vies gevonden. Het plakte wel, en het maakte je direct een moordenaar. Zo oneerlijk dat iedereen naar je keek of je iemand vermoord had, gewoon omdat je vol bloed hing. Het was meestal ook zo, maar toch.