Happy birthday to me... Not.

Het was een normale ochtend, een normale dag zoals gewoonlijk. Het interesseerde Paul dan ook niet dat hij vandaag jarig was. De dag dat hij er weer een jaartje bijop mocht, eigenlijk moest, optellen. Al zuchtend zat hij op de rand van zijn bed. De laatste jaren had hij zijn verjaardag niet geviert, maar nu had hij wel de behoefte aan wat visite. Gewoon aan iemand waarmee je een biertje kon drinken en iets lekkers naar binnen te werken. Het was vreemd dat hij er nu opeens de behoefte eraan had. 'Gefeliciteerd, Paul.' Mompelde hij zuchtend tegen zichzelf, waarna hij opstond. Hij trok zijn vaste broek aan en haalde kort de bortsel door zijn haar. Dan loopt hij zijn slaapkamer uit en slaat de deur hard achter zich dicht. De laatste paar dagen voelde hij zich down. Hij lachte niet meer. Zijn mondhoeken kwamen niet één keer omhoog. Waardoor het kwam was voor hem onbekend. Zat hij zichzelf in de weg? Was dat niet iets voor pubers? Of had iedereen daar wel eens last van? Totaal afwezig slenterde Paul de trap af. Hij zag iets over het hoofd. Een klein balletje lag op één van de trap treden en hij zette zijn voet erop. Nog voor Paul reageren kon, glipte de bal onder zijn voet vandaan en daardoor gleed hij uit. Binnen enkele seconden lag hij op de grond. Zacht kreunend greep hij zijn linker schouder vast, waar hij hard op was terecht gekomen. 'Verdomme, dat doet verrekt veel pijn.' Kreunde hij en komt langzaam overijnd. Eventjes wrijft hij nog over zijn schouder en loopt, nee slentert door naar de deur. 'De ochtend begint lekker.' Zegt hij als hij de deur open trekt en het veldje oploopt om vervolgens naar het bos te rennen.

Zonder een kleine opwarming was Paul naar het bos gerent. De plek waar hij tot rust kon komen en weinig last had van vreemdelingen. Op zijn snelst dat hij als mens kon rennen, rende hij door het bos. Zo behendig als hij kon. Hij sprong over struikjes, ontweek doornen en sprong over waterplassen heen. Dit voelde net zo fijn als in wolvenvorm rennen, alleen ging je nu wat langzamer.
Paul remde pas af toen hij bij een kleine openplek kwam. En dan ook echt een kleine openplek. Hijgend keek hij naar het redelijk hoge gras. Een openplek deed hem denken aan Flower. Aan de eerste keer dat hij haar ontmoette. Hij zette zijn handen in zijn zij en keek toen om. Het was stil. Het enigste wat geluid maakte was het geritsel van de bladeren en het ruisen van de wind.




Iedereen welkom. Omdat Paulie jarig is, zal hij dit keer niet bijten

Zuchtend stond Flower op en kreunde. Ze greep met haar hand naar haar zij en keek naar haar in de spiegel. 'Shit,' fluisterde ze en ze greep naar haar krukken. Het was alweer een paar weken geleden dat Paul haar had moeten vervoeren naar Forks, om haar volgens te laten onderzoeken door een vampier. De stank was nog steeds gegrift in het neus en het rook verschrikkelijk. Ze had het gevoel gehad alsof ze elk moment moest overgeven en het enige verlichtende was dat Paul in de buurt was. Hij had haar gesteund en daar was ze blij om. Ze had hem al een paar dagen niet gezien en maakte zich zorgen om hem. Ze wist niet wat er met hem was. Hij belde nooit en kwam ook niet langs. Nou ja, misschien was het gewoon een stille depressie en was hij bang dat hij boos werd als hij haar zag of zo. Ze zuchtte en greep opnieuw naar haar krukken. 'Nee, fuck!' riep ze wanhopig uit, toen ze misgreep en op de grond viel. Ze keek naar haar krukken en wou er een woedende trap tegen geven, maar dat zou haar waarschijnlijk ook niet verder helpen. Misschien moest ze Paul maar eens gaan opzoeken. Haar blik viel op de kalender, die nog redelijk goed te zien was vanaf de plaats waar ze nu lag. 'Paul is vandaag jarig!' mompelde ze en ze schoot overeind, wat ontzettend pijn deed in haar zij. Dokter Cullen, zoals hij zichzelf tenminste noemde, had aangeraden om krukken te gebruiken, zeker voor een maand. Verschrikkelijk veel pijn deed haar onderrug. Misschien waren haar botten toch niet zo sterk als dat ze gehoopt had. Zuchtend ging ze naar de deur. Met die ellendige krukken lopen, daar was niks aan, maar om dat ook nog een paar maanden vol te houden, was gewoon verschrikkelijk. Daar kwam ook nog eens bovenop dat ze Paul al een paar dagen niet meer had gezien en dat stak ontzettend. Ze wou naar hem toe gaan, maar was aan de andere kant bang dat hij boos zou worden als hij haar zou zien, dus daarom liep ze ook niet op hem af.

Rustig liep ze, met haar krukken, door het bebladerde bos. 'De herfst begint, ik kan het merken. Straks ook nog in die rot winter door de sneeuw strompelen met deze rotkrukken,' fluisterde ze en ze mompelde nog een paar vloekwoorden die eigenlijk niet verwachtend waren voor uit haar mond. Ze zuchtte en zag een open plek. Dat leek wel de plek waar ze Paul ontmoet had. Die gedachte maakte haar verdrietiger en ze liep verder. Nou ja, zover je het lopen kon noemen, met krukken aan je zijde. Net op het moment dat ze Paul herkende, gleed een kruk onderuit en viel ze op haar zij. 'Dit gebeurt dus altijd weer bij mij! Rotkrukken,' schold ze boos, maar keek toen glimlachend omhoog naar Paul. 'Gefeliciteerd met je verjaardag, schat!' zei ze en ze keek hem zo lief mogelijk aan, zover dat kon, liggend in het gras, met een pijnlijk kloppende onderrug en een kruk bijna in het gezicht.

- Ja, sorry, ik zag dit topic en ik kon het gewoon niet negeren
Lang geleden! -

Er klonken rare geluiden achter hem. Het waren geen voetstappen van dieren, of van een mens, of een vampier. Het was vreemd. Net dat Paul zijn hoofd draait om te kijken, werd hem duidelijk wie er was. Flower. Juist degene die hij niet verwachtte dat die hier was. Hij draaide zich nu helemaal naar haar toe en keek haar voor een korte tijd aan. Een klein lichtje ging aan in zijn ogen, maar verdween na een korte tijd weer. 'Hee.' Dan loopt hij naar haar toe en knielt bij haar neer. 'Bedankt.' Zegt hij zonder even terug te glimlachen. Hij had helemaal de behoefte niet om even te lachen. Iets hielt hem tegen. Alsof er zware gewichten aan zijn mondhoeken waren vastgeknoopt. 'Hoe is het met je rug? Wat heeft dok...' Kort was hij stil om te bedenken wat voor woord hij er neer moest zetten. 'Heeft dokter dinges nog iets gezegt? Hoelang je revalidatie duurt?' Hij keek naar haar krukken, die op de grond lagen. Een schuldgevoel kwam bij hem naar boven. Hij besefte dat hij de laatste dagen, misschien weken, helemaal niks had laten horen van zichzelf. Geen één keer was hij langs geweest bij haar. Niet één keer. Terwijl Flower best hulp kon gebruiken, dacht Paul. 'Luister, Flower...' Hij sloeg zijn ogen neer. 'Het spijt me van afgelopen dagen. Dat ik niks van me heb laten horen is onbeleefd, zeker nu we een relatie hebben. Ik had je moeten helpen, je steunen, bij je moeten blijven maar ik was te veel met mezelf bezig. Het spijt me echt heel, heel erg en ik zal je niet meer alleen laten, tenzij je zat van me bent natuurlijk.' Al die tijd had hij haar niet aangekeken, puur door de schaamte die hij had. Hij had Flower in de steek gelaten en dat voelde absoluut niet fijn. Dan kijkt hij Flower aan. Hoe zou zij zich wel niet de laatste dagen gevoelt hebben? Paul kneep even zijn ogen dicht en probeerde die gedachten te negeren.Of eerder een plekje te geven. Arg, hij wist het zelf niet eens.

- haha, idd. en sorry voor korte post.

Flower begon te lachen toen ze de blik van Paul zag. Toen het lichtje doofde slikte ze even. Het was pijnlijk om Paul zo te zien. 'Ach, zo erg is het niet,' probeerde ze hem een beetje op te vrolijken. 'En ik ben je niet zat! Ben je gek! Ik ben nog even gek op je als eerst, misschien zelfs nog meer!' zei ze vrolijk en ze probeerde overeind te komen en pakte haar kruk, maar ook bij haar kwam er een brok in haar keel. Ze keek naar de grond en probeerde het te verdringen, maar het gevoel bleef en ze keek Paul recht in zijn ogen aan. Die ogen, die altijd zo mooi waren, waren nu gedoofd. Had ze... Ze voelde een angst in zich opkomen. Inprenting was toch voor altijd? Ze zuchtte en keek Paul voorzichtig aan. 'H-Het is toch nog niet gedaan...' Ze stopte even en slikte. De woorden waren makkelijk om te denken, maar het was een harder onderwerp als het om het uitspreken ging. '... tussen ons?' maakte ze haar vraag af en ze keek naar beneden. Ze durfde hem nu zelf ook niet aan te kijken. Het leek wel alsof Paul helemaal in een sleur zat waar ze hem niet uit kon helpen. Ze zuchtte en keek hem vragend aan. Ze wou dat ze wat meer contact had met zijn vrienden. Misschien kon ze het hun vragen en wisten zij wat er met Paul was. 'Ik wou wel steeds naar je toegaan, maar ik durfde niet zo goed,' gaf ze eerlijk en met tegenzin toe. Ze zuchtte en zakte neer op de grond. Toen dacht ze pas weer aan Pauls vraag. 'Wel, over een paar maanden ben ik pas van die verdomde krukken af. Naar school ga ik wel, maar er wordt nogal veel over me gefluisterd en sommigen vinden het nogal leuk om mijn krukken af te pakken en ze ergens anders neer te zetten. En de jongens vinden het dan weer leuk om me te laten struikelen en me op te vangen,' zei ze en ze wreef over haar achterhoofd. 'Maar voor de rest gaat het redelijk goed,' mompelde ze en ze keek gauw naar beneden toen er een traan over haar wang drupte. 'En met jou?' probeerde ze er nog redelijk vrolijk uit te brengen, maar de pijn was overweldigend en ze was bang dat Paul haar stem had horen trillen.

- Dan hebben we nu samen een korte post -

victoria ging het bos in en kwam toen paul en flower tegen.
hoi zei ze vriendelijk

Een last viel van zijn schouders, en hij zuchtte opgelucht. Flower had hem vergeven, in een zekere zin. Zijn hart maakte een klein dansje van misschien een paar seconden. Paul wist zijn mondhoeken op te trekken tot een kleine, voorzichtige glimlach. 'Fijn om te horen.' Het klonk alleen niet zo vrolijk zoals hij het bedoelde. Hij keek toe hoe Flower overijnd kwam. Hij stond ook op en wou haar helpen, maar ze stond al eerder dan hij had verwacht. Natuurlijk, waarom zou Flower nu nog zijn hulp willen? Ongemakkelijk stopt Paul zijn handen weg in de broekzakken van z'n spijkerbroek. Hij voelde hoe Flower hem aankeek en het duurde niet lang of hij keek ook naar haar. Hij kon er nooit goed tegen als iemand hem aankeek en hij wou diegene negeren. Maar Flower kon hij niet negeren. Nu niet, nooit niet.
De volgende woorden staken hem als een mes in het hart. Erger zelfs. Het voelde alsof er hondert pijlen in zijn boven lichaam werd geschoten, met dubbele weerhaken. Zijn ogen werden donker. Nog donkerder dan ze al waren. 'Als het aan mij ligt niet.' Gaf hij als antwoord. Paul wist niet precies wat het perfecte antwoord hierop moest zijn. 'Ik hou van je, echt waar.' Het was gemeend. Ondanks dat hij zich nu niet zo vrolijk voelde, hielt hij veel van Flower. En dat zou niet zomaar verdwijnen, niet door een klote gevoel.
'Het was maar goed dat je niet gekomen bent... Stel dat er onderweg wat met je gebeurt was.' Stel, stel, stel. Hij moest ereens mee kappen. Er kon altijd wat gebeuren. Paul keek op toen Flower begon te vertellen. Ze had het niet gemakkelijk, zeker op school niet, zo te horen. Hij frontste. 'Stelletje kleuters.' Vond hij. 'En neemt het verder niemand voor je op?' Paul haalde de handen weer uit de zakken en liet ze soepel langs zijn bovenlichaam hangen. Toen hij de kleine traan zag, merkte hij dat het veel erger was dan hij eigenlijk had gedacht. 'He..' Zegt hij zachtjes, dit keer gevoelig. Hij negeerde Flower' vraag hoe het met hem was. Dat was niet belangrijk. 'Moet ik... Anders met je mee naar school?' Onverwachts hoorde hij nog een stem, een onbekende en langzaam keek hij om.

oke sorry

hoi zei victoria nog eens
zijn jullie ook vampiers?
ze keek de twee vragend aan.
gek genoeg kon ze het nu niet ruiken of ze vampiers of weerwolven waren.
of waren het mensen?
ze wist het even niet.
dat kwam omdat ze nog iets anders rook.
een weerwolf.
ze keek om zich heen maar zag nog niemand.

De stem die zich in Flowers trommelvliezen wist te boren, liet haar een brede glimlach krijgen. 'Sorry! Ik maak me ook verschrikkelijk snel druk,' zei ze en ze probeerde de traan weg te vegen. Ze zuchtte en schudde haar hoofd. 'Nee, niemand neemt het voor me op. Niet dat ik dat zoek. Ik hoef niet een of andere loser die me eerst helpt en dan meer van me wil, God, nee!' zei ze en ze lachte even. 'Nee joh! Je hoeft niet mee! Het lukt me wel!' zei ze en ze probeerde zo overtuigend mogelijk te zijn, maar ergens zou het wel opluchten als hij meeging. 'Alhoewel het wel zou opluchten,' fluisterde ze zachtjes. 'Ik hou ook heel veel van jou,' zei ze liefjes en ze keek hem glimlachend aan. Een scherpe geur drong door haar neus en Flower trok een vies gezicht. Ze schrok van de stem en ging automatisch dichter bij Paul staan. Sinds de aanval in Volterra, hielp niks haar meer om de angst voor vampiers te verzwakken. Ze keek bang naar de vampier. Zelfs een vriendelijke vampier was eng. 'Nee, weerwolven,' fluisterde ze zachtjes, waarna ze het meisje van top tot teen bekeek. Ze zette de krukken aan weerszijden van haar lichaam en liet zich toen naar Paul zakken, zodat ze schouder tegen schouder stond. Ze wou niet dat hij merkte dat ze nog steeds niet van die angst van vampiers verlost was. Ze vond het zelf ook een beetje beschamend, maar goed. 'En jij?' vroeg ze, maar eigenlijk wist ze het antwoord wel. De plotselinge opkomst van het meisje had hun gesprek, hun pijnlijke gesprek, helemaal in de war gebracht. Ze zuchtte even. Waarom kwamen mensen, of in dit geval vampiers, ook altijd weer op een ongunstig moment? Om haar angst tegenover de vampier zo min mogelijk te laten blijken, stapte ze iets dichter in de buurt, maar bleef nog wel op voldoende afstand. Ze probeerde te glimlachen naar het meisje, maar het ging toch moeilijker dan verwacht. Als het inderdaad een vampier was, dan wou Flower zover mogelijk uit haar buurt blijven.

ik ben dus de victoria van twilight zogenaamd
ik ben een vampire zei victoria.
bah weerwolven dacht ze.
maak ze kwaad en ze veranderen.
zij daarentegen bleef heel kalm;

'We praten er nog wel over.' Gromde Paul, waarna hij zich helemaal richting de vampier draaide. Een vampier. Een vampier. Echode constant in zijn hoofd. Alsof een tijger zijn prooi had gevonden en alleen daarvoor oog had. Niks dat hem afleidde. Zijn handen begonnen te zweten en een irritant tintelend gevoel ging door zijn vingers. De traditionele routine dat gebeurde als er een vampier in de buurt was. Zijn haat tegen de bloedzuigers was groot en dat zou nooit veranderen. Hoe lief en aardig ze ook konden zijn. Er was in het verleden te veel gebeurt om ze nu nog te accepteren als vrienden. Zelfs als Sam ervoor zou kiezen om met vampiers een compromis te sluiten, zou Paul ze nog aanvallen. Maar nu was het anders. Hij was jarig, down en Flower was erbij. Tenslotte deed deze vampier, Victoria, nog niks. Nog niet. Als ze een verkeerde beweging zou maken, zou Paul zich niet meer in kunnen houden. De duivel was een lange poos weggeweest, maar kon elk moment weer terug keren. En op dit moment, hing die boven Paul' hoofd. Om het zo maar te zeggen. 'Wat moet je hier?' Zei hij tegen de vampier die tegenover hen stond. 'Moet je niet opzoek gaan naar je volgende prooi?' Een donkere blik lag in zijn ogen. Kort keek hij naar Flower. Hij wist dat ze een angst had voor bloedzuigers en daardoor kon hij moeilijk voorspellen wat ze ging doen of hoe ze ging reageren. Paul snoof de lucht op, om te checken of er meer vampiers waren.



-kort I know.

k ben alweg hoor zei victoria;
ik kwam jullie toevallig tegen;
ze ging weg op zoek naar haar volgende prooi

Misschien was het een beetje overdreven, maar ze was zo zwak met die krukken en zo kwetsbaar, dat Flower achter Pauls schouder ging staan. Hij had een soort gezag om zich heen dat haar liet zwijgen, maar dat blijkbaar ook de vampier weg liet gaan. Verbaasd keek Flower naar de vampier toen die wegging. Toen zij eens een keertje een vampier was tegengekomen, Maxwell, was die niet zo makkelijk weg te slaan geweest. Maar misschien verschilde dat ook van persoon tot persoon. Verbaasd liet ze haar blik naar de vampier glijden en viel achteruit toen ze de vampier weg zag gaan. 'Oh,' kon ze alleen maar uitbrengen en onhandig kroop ze overeind. 'Nou, Paul, ik denk dat ze extra mild zijn voor je verjaardag,' probeerde ze een grapje te maken, ook al merkte ze zijn gespannen spieren wel op. Voor zover het kon en voor zover ze de pijn kon verdragen, leunde ze tegen Paul aan en legde haar hoofd op zijn rug, waarna ze een arm rond zijn buik sloeg als een soort liefdevolle knuffel, maar ook om steun te zoeken voor zich vast te houden. Ze drukte een kusje tegen zijn rug en voelde zijn sterke spieren. Ze trok haar hoofd terug en voelde gewoon dat ze blosjes op haar wangen had. Ondanks dat ze Paul nu al wel een tijdje kende en met hem meer deelde dan ze ooit met iemand anders zou doen, kon ze zich soms nog als een klein kind te gedragen zoals ze soms deed. Ze glimlachte naar hem. 'Misschien kunnen we beter naar een van ons huizen gaan, schat, want ik houd het niet meer,' zei ze een beetje beschaamd en ze keek naar haar krukken en toen een beetje schuldbewust naar Paul. Nu was hij eens lekker buiten, moest zij het weer verpesten. 'Maar we kunnen ook gewoon hier blijven staan of een wandeling, zo erg is het nu ook weer niet met me gesteld,' zei ze gauw en ze glimlachte. Haar prioriteit? Paul er weer bovenop krijgen!

even voor de duidelijkheid victoria rook iets daarom ging ze weg

Zodra de vampier vertrok, verscheen er een licht tevreden grijns rondom zijn mond. Rust. Geen bedreiging meer, dus hij ontspande zich weer een beetje. Niet geheel omdat vampiers zo onvoorspelbaar waren. Ze konden "vertrekken" maar na een paar seconden weer verschijnen. Enkel hun geur verraade hen, en het maakte niet in welke richting de wind was. Hun scherpe geur kon je altijd ruiken. Paul hoorde hem een soort plof. Verbaasd keek hij om. En nee, dit keer was het geen vampier maar Flower. Hij lachte zachtjes terwijl hij toekeek hoe ze weer overijnd kwam. 'Beter van.' Reageerde hij. Was dat maar altijd zo, totdat hij behoefte kreeg aan wat actie. Iets gevaarlijks. Er was wel genoeg gevaarlijke dingen in de wereld, maar een vampier was... Tsja, die stonden erboven als het ware. Paul had trouwens iets geweldigs gevonden in de schuur. Een oude surfplank. Hij had al bedacht wat hij daarmee ging doen. Het zou niet lang meer duren of de winter kwam eraan en dat betekende sneeuw. Veel sneeuw. Hij zou met die surfplank naar een berg gaan, niet zo'n hele grote. Met de surfplank zou hij een afdaling maken, voor zover dat ding het zou houden. Of hijzelf. Nog nooit had hij geskiet, gesnowboard of iets dergelijks. Paul verheugde zich er nu al op. Hij voelde een warme arm om zijn buik en iets tegen zijn rug. Hij was de warmte van Flower vergeten, maar nu kwam het helemaal weer boven. De leegte van afgelopen dagen was weer opgevult, als een auto zonder benzine bij een tankstation. Paul legde zijn hand op Flower' pols. . 'Is goed.' Stemde hij in. 'Nee, nee... Als je het echt niet meer red dan moeten we maar naar een huis gaan... Ik stel voor de dichts bijzijnde..'

Grijnzend keek Flower naar Paul. Diezelfde blik als dat ze al maanden van hem gewend was, leek weer terug te komen en ook diezelfde stem. Het zorgde ervoor dat ze zich helemaal warm voelde worden en afhankelijk van Paul. Eerst dacht ze dat ze wel zonder hulp kon leven, maar ze had zijn steun, toeverlaat en hulp meer dan ooit nodig gehad in die laatste dagen. Dat Paul nu bij haar was deed haar goed. Het gaf haar een fijn, goed gevoel. Ze glimlachte toen ze de warmte van Paul door haar pols voelde. 'Ja, laten we dat maar doen,' mompelde ze en ze begon zomaar een kant op te lopen. Haar oriëntatie was er beter op geworden. Vroeger zou ze de weg naar huis dus echt niet meer kunnen weten, maar nu ging het steeds beter doordat ze elke dag wel een wandeling deed. Vroeger was dat wel anders. Dan kon ze niet eens uit huis uit omdat ze bang was om te verdwalen. Maar om haar oriëntatie te beteren, had ze zichzelf steeds beloofd dat Paul verderop stond om haar te ontvangen. Het was een schrale, duffe troost geweest en ook een teleurstelling als hij er niet gestaan had, maar het was toch een motivatie geweest om ermee door te gaan en had het uiteindelijk ook zijn werk gedaan. 'Let maar eens op, Flowie-powie gaat de weg naar haar huis vinden,' mompelde ze en ze wenkte Paul en begon toen zelf met haar krukken richting haar huis te gaan. Hijgend stopte ze en wachtte even tot ze weer op krachten gekomen was. Die schrik van die vampier en daarbij ook nog die enthousiasme omdat ze Paul weer gezien had, hadden haar gek genoeg erg vermoeid. Eenmaal bij haar huis deed ze haar krakende deur - ja, het was nog steeds een spookhuis - open en liet Paul naar binnen, waarna ze de deur weer sloot. Met een lichte dwang in haar ogen duwde ze hem voorzichtig richting de bank en plofte uiteindelijk ook op de bank, waarna ze vermoeid haar krukken liet zakken en haar hoofd in zijn schoot nestelde. Pff... Eindelijk rust!

- Haha, vanmorgen was het Embry-tijd, nu Flower-tijd -

'Weet je zeker dat je die kant op moet?' Paul vroeg het maar voor de zekerheid, straks liepen ze een compleet andere kant op. Misschien kwamen ze dan wel uit op de enorme bloemen veld vol met vampieren stank. Niet zijn favoriete plek hier in Forks. Sterker nog, hij kwam er nooit. Het was één grote vlakte waar je ver kon kijken. Het kon dus wezen dat een verdwaalde mens je zag. Dat risico wou Paul niet lopen. De gevolgen daarvan... Hij wou het niet weten.
Hij moest grinniken. 'Oke, als jij het zegt.' En hij volgde Flower. Hmm... Ze gingen de goeie kant op. Een wonder! Had ze soms een navigatiesysteem bij haarzelf aangebracht? Of had ze gewoon goed geoefent? Ach ja, als je een poosje hier woonde wist je vanzelf de route hier wel. Zelfs de mensen die niet zo slim waren konden het nog. Met een lachje op zijn gezicht bleef hij Flower volgen en hielt naast haar stil wanneer ze een kleine pauze nodig had.
Het duurde niet heel lang meer of dat enge spookhuis kwam in zijn gezichtsveld. Een rilling liep over zijn rug. Het was maar goed dat Flower geen kinderen had en die daarin leefden. Die zouden geen enkele nacht kunnen slapen zonder dat je ze een slaappil indiende of gewoon knock out sloeg. Oke, dat laatste was nogal hard en Paul zou dat ook nooit doen. Een weerloos kind slaan, hoe zielig. Dat er echt mensen die dat deden. Paul hoorde de krakende deur open gaan en stilletjes loopt hij naar binnen, richting de bank, enkel alleen omdat Flower dat blijkbaar wou. Dus hij ging op de bank zitten. Hij keek rond. Er was niet veel verandert sinds de laatste keer hij hier geweest was. 'Zeg, kom je wel eens te laat in de lessen omdat... Je nouja... Bekaf bent?' Het was een nutteloze vraag, maar Paul was gewoon nieuwsgierig. Als Flower bij hem komt liggen, streelde hij haar wang. Liefdevol.


- Haha

Genietend sloot Flower haar ogen. Haar wangen waren verschrikkelijk rood van de inspanning, maar toch draaide ze haar hoofd zodat ze Paul kon aankijken. Ze legde haar benen met een kreun op de bank en zuchtte even. 'Je wilt niet weten wat er op school gebeurt,' mompelde ze, maar ze wreef toen uiteindelijk over haar wang. 'Plus wil ik niet zeuren,' zei ze en ze grinnikte even. 'Maar goed, ik zal het je dan maar vertellen, de dagelijkse routine,' zei ze en ze glimlachte even. 'Eerst merk ik dat ik een verkeerd lokaal in het oog heb, dan moet ik weer helemaal terug, dan kom ik bij het juiste lokaal en dan word ik met een boze blik aangekeken en word naar de directie gestuurd waar ik een briefje kan gaan halen, om vervolgens bij het juiste lokaal te komen en uitgelachen te worden door de anderen,' zei ze en een lichte zucht ontsnapte haar mond. 'Maar zo erg is het niet. Ik kom niet echt voor mezelf op,' zei ze en ze schoot in de lach, ook al was het totaal niet grappig. 'Geloof me, wie is er nu bang voor iemand die mankloopt met twee krukken?' vroeg ze en ze keek even naar de krukken, alsof die de schuld op zich moesten nemen dat zij uitgelachen werd door een paar sukkels op school. 'Anderen blijven gewoon uit mijn buurt,' zei ze en ze haalde haar schouders op. 'En je gelooft het of je gelooft het niet, maar ik heb een leraar de huid volgescholden omdat hij echt vervelend deed,' zei ze en ze keek Paul trots aan. 'Alhoewel dat niet echt iets is om trots op te zijn, maar bon,' zei ze en ze grinnikte even. 'En voor de rest duwt een of andere mafkees me steeds expres tegen een kluisje, zodat ik val en hij kan zeggen hoe leuk hij me vindt, maar voor de rest heb ik een geweldig leven op school,' zei ze en het sarcasme droop er vanaf. Ze leunde met haar hoofd tegen Pauls buik en kroop met haar lichaam dichter naar hem toe. 'Ik ben veel liever bij jou dan op school. School brengt ongeluk,' mompelde ze en ze liet haar brede, lieve glimlach weer zien.

'Jij? Een docent uitgescholden?' Het klonk ongeloofwaardig, en Paul geloofde het ook niet. Flower die iemand liep uit te schelden? Wat zou hij daar graag bij willen zijn. Niet om haar uit te lachen ofzo, maar... Gewoon. Ergens kon hij het zich wel voorstellen. Regelmatig een klote geintje en best wel lange afstanden lopen. Iedereen had een grens en blijkbaar was toen die van Flower bereikt. Maar het wrede was -vond Paul- dat er echt niemand die maar één ding voor haar opnam. Hij kon zich nog wel herrineren in de tijd dat hij naar school ging, dat er altijd wel iemand was die zijn scheur opentrok om er wat van te zeggen. Daardoor werden er ook vaak kinderen eruit gestuurd, maar ze hadden het voor elkaar over. Ja, Paul' oude klas was een hechte klas, één grote gemeenschap dat voor elkaar klaarstond als het nodig was.Bijvoorbeeld als je je huiswerk niet afhad. Dan kreeg je wel vier verschillende schriften op je tafel en daaruit kon je dan kiezen. Paul glimlachte en luisterde verder naar wat Flower aan het vertellen was. De hechte klassen waren zo te horen compleet van de baan geveegd. Jammer. 'Ooit iemand met een kruk op z'n hasses geslagen?' Vroeg hij op een droge manier. Hij meende het niet. Alhoewel het wel van pas kon komen. De leerlingen zouden geheid schrikken en weten dat het nu menens is. Het kon dan misschien wel handig zijn, maar als je het deed, kon je geschorst worden. Of van school gestuurd. Jammer dat er altijd wel een addertje onder het gras zat. 'Tsja... Dit is je laatste jaar toch?' Paul vermoedde van wel. 'Zo ja, de tijd gaat ontzettend snel... Voor je het weet ben je ervan af. En dat geld niet alleen voor school, maar ook voor je krukken.' Hij glimlachte. 'Ik wenste dat ik net als een beer een winter slaap kon houden. Gewoon een half jaartje slapen. Wat een genot.' Paul legde zijn armen om Flower heen. ´Natuurlijk kan ik jou niet alleen laten. Een half jaar zonder jou, ik moet er niet aan denken.' Hij begon te twijfelen. Sliep een beer wel een halfjaar? Niet meer? Niet minder? 'Hmm... Al betwijfel ik of het wel een half jaar is...' Mompelde hij.


- Ik vraag me af waar de bergen in forks precies zitten... weet jij dat toevallig?

'Dat vind ik nu nog eens een goed idee! Ik ga gewoon met mijn krukken in aanvalshouding staan en ik ben van alles af,' zei Flower lachend en ze aaide Pauls wang. 'Als dit zo eeuwig doorgaat, ben ik hier binnen een week weg. School mijn reet,' vloekte Flower en ze sloeg een hand voor haar mond. 'Dat had ik niet mogen zeggen,' zei ze lachend en ze genoot van de armen van Paul om zich heen. Het goede aan die jongens van de Quileute-stam was dat ze zo lekker warm waren. Zowel uiterlijk als innerlijk. 'Jeetje, volgens mij word ik weer eens stout,' zei Flower met een rood hoofd en ze keek even naar Pauls borstkas, wat nu ook bepaald niet een goed ding was, aangezien ze net nog woorden had gezegd die ze beter in had kunnen houden. Met een rode kop keek ze de andere kant op. Oh, ze haatte dit. Soms zeiden ze tegen haar dat als zij bloosde, het er leuk en schattig uitzag, maar of ze dat nu echt moest geloven? Ze schoot in de lach. 'Ik zal het eens een keertje opzoeken op internet, dan weet ik het je te zeggen,' zei ze met pretlichtjes en ze streelde zachtjes zijn buik, waarna ze moest denken aan de eerste keer dat hij bij haar geweest was. Ze glimlachte. Het was meteen haar inprent geweest. Wat eigenlijk logisch was, aangezien je niet met elkaar kon zijn als je niet ingeprent was. Je kon het wel, maar je zou doodongelukkig zijn. Oké, waar dacht ze nu weer aan? 'Qua gedachten begin ik meer en meer op jou te lijken, ook zo ingewikkeld,' zei ze plagend tegen Paul en ze drukte liefkozend een kusje op zijn lippen, alhoewel ze zich daar wel een beetje voor omhoog moest duwen met haar ellebogen, maar goed. 'Durf je deze nacht bij me te slapen in het spookhuis?' vroeg ze en ze keek hem lachend aan. De vorige keer hadden zij en Paul ook in de nacht moeten jagen op een paar voorwerpen in het donker waarvan ze dachten dat het schimmen waren geweest. Ja. Vroeger. Het leek zo lang geleden, maar misschien was een maand nog niet eens voorbijgegaan sinds het gebeurd was.

- Goh... Daar heb ik nooit bij stilgestaan. Ik heb geen idee Ik denk, als je van de Cullens hun huis naar buiten kijkt, dat je ze wel vindt En mijn vriendje wilt, in de bioscoop, Paranormal Activity 3 gaan zien O_O -

'Jou gedachten die op de mijne gaan lijken... Ingewikkeld' Herhaalde Paul zacht. 'Nou en bedankt he.' Duidelijk beledigt. Moeilijke gedachtes bestonden niet. Die van hem waren alleen... Doorgedacht. Een beetje té veel doorgedacht. En dat wist Paul ook wel, maar het stoorde hem niet echt. Behalve op de momenten dat het te ingewikkelt werd en hij er vreselijke koppijn van kreeg. Zelf twee aspirintjes zouden niet helpen. 'Of ik hier nog durf te slapen?' Paul sloot zijn ogen, slikte een keer en trok een vreselijk benauwt gezicht. Hij sloot alleen zijn ogen zodat Flower erin zou trappen. Als zijn ogen open waren geweest, hadden die hem verraden. Ze spraken altijd boekdelen, zeker als hij een grapje wou uithalen en hij iemand moest overtuigen dat het dan ook echt zo was. Precies zoals nu. 'Nee, ik durf niet.' Hij wendde zijn hoofd af en opende zijn ogen. 'Dit huis is te scary.' Zei hij op een erg dramatische manier. 'Ja, te scary. Te scary.' Bleef hij herhalen. Plots proestte hij het uit. 'Sorry, grapje, natuurlijk durf ik wel bij je te slapen! Geen enkel eng ding kan me weerhouden om bij je te slapen. Niks of niemand.' Het was waar. Paul zou Flower beschermen met zijn leven, hij zou vanaf nu zo vaak mogelijk bij haar zijn, ongeacht hoe hij zich zelf voelde. 'Ondanks dat die voorwerpen best wel angstaanjagend waren, toen, vond ik het wel... Gezellig.' Paul boog zich naar Flower toe en drukte kleine kusjes van haar wang naar haar voorhoofd. 'Wil je misschien wat drinken?' Hij in ieder geval wel, zijn keel voelde net aan als een woestijn zonder enige oase. En toen kroop een ideetje zijn hoofd binnen. Een plan die misschien wat aan de gemene kant was, als je niet tegen grapjes kon. 'Moet ik misschien nog wat in huis doen? Wat schoonmaken ofzo?' Vroeg hij poeslief. Hij was een poosje hier weggebleven, en nu was het tijd om Flower een beetje in de watten te leggen.


- Suc6 dan xD, ben je trouwens al geweest? -aangezien k best laat reageer, sorry daarvoor-

Flower schoot in de lach. 'Watje,' zei ze lachend tegen hem, maar ze vertrouwde het niet helemaal. Was hij nu serieus? Ze grinnikte even. Toen ze zijn poeslieve stem hoorde, keek ze hem verbaasd aan. Van haar stuk gebracht schudde ze verbaasd haar hoofd. 'Je mag de kamer dweilen,' zei ze lachend tegen hem, maar legde haar warme hand toen op zijn borstkas. 'Nee hoor! Die klusjes zijn gemaakt voor mij. Bovendien moet mijn rug weer aansterken. Alleen zal het wel nog een tijdje duren, maar met muziek kan ik alles! Toch vind ik het lief van je voorgesteld,' zei ze en ze drukte, tegen beter weten in, zichzelf omhoog en drukte een kusje op zijn lip. 'Maar je mag wel wat drinken voor me inschenken!' zei ze lachend tegen hem en troostend gaf ze hem een klopje op zijn schouder. 'Arme ik die hier de hele moet liggen en moet toekijken hoe mijn man wordt afgeslacht door mezelf,' zei ze lachend. Ze schrok toen ze besefte toen ze het woord 'man' gebruikt had in plaats van 'vriendje'. Blijkbaar zag haar onderbewustzijn deze relatie erg serieus en als Flower eerlijk moest zijn, beschouwde zij deze ook wel als serieus. Blozend keek ze de andere kant op. 'Dat klonk raar, net alsof we getrouwd zijn,' grinnikte ze even. Ze zag het al voor zich. Zij in een sneeuwwitte jurk en Paul in een kostuum. Het beeld was lachwekkend, maar wekte ook wel verlangens op. Nee, ze was gek! Ze was echt gek! 'Ah, laat maar zitten, ik ben gewoon gestoord,' mompelde ze en ze duwde opnieuw haar lippen op de zijne, alleen liet ze zichzelf deze keer niet door de pijn uitschakelen. Ze sloeg haar armen om zijn nek en zachtjes tikte ze met haar tong tegen zijn onderlip, vragend voor toestemming. Haar ogen sloten zich automatisch en de pijn begon weg te ebben, wat Flower wel een goed gevoel gaf.

- Sorry voor de late reactie! -

Afwezig staarde hij voor zich uit. Man. Vrouw. Vriendje. Vriendinnetje. Gaf Flower nou een hint dat ze wou trouwen? Of was het gewoon zo uit het niets? Paul frontste zijn wenkbrauwen. Hij wist niet wat hij ervan denken moest. Natuurlijk was voor hem deze relatie serieus maar trouwen... Dat klonk zo heel, heel, heel, serieus. Zo... Officieel. Trouwen was niet meer dan een ring om je vinger en een papiertje. Tenslotte was hij bang dat Flower hem ooit eens ging verlaten voor een ander. Of juist andersom. Voor een moment hielt Paul zijn adem in. Vervolgens schudde hij zijn hoofd. Hij zou het idee in zijn achterhoofd houden, want trouwen, hoe negatief hij ook net dacht, was geen opzich slecht idee. 'Uhu.' Reageerde hij afwezig, zonder zijn blik van de muur tegenover hem af te wenden. Hij wou doen of hij er niks van gehoort had of dat hij er niks van wou weten. Het zou dan voor Flower een grotere verrassing moeten zijn áls Paul haar ging vragen. 'Nou, zo gestoord ben je ook weer niet.' Vond hij. Paul keek haar aan en voelde haar warme lippen op de zijne. Heel voorzichtig legde hij zijn vingers op haar rug, alsof ze breekbaar was. Zelfs zo voorzichtig, dat ze haast zo ligt als veertjes moesten zijn. Hij wou haar namelijk geen pijn doen. Nooit niet. Zodra hij haar tong tegen zijn lippen voelde, gaf hij toestemming. (x_x ik ben héél slecht in dit.) Na een minuutje brak hij de zoen af. Meer omdat hem wat te binnen schoot. Misschien niet veel belangrijks maar hij wou het persé melden. Want voor hem was het een soort mijlpaal, een soort overwinning. 'Ik moet je wat vertellen.' Er was geen enkele emotie op zijn gezicht te lezen. Simpelweg omdat hij niet wist hoe hij die uiten moest. 'En het is misschien niet zo heel belangrijk maar toch...' Mompelde hij. 'Een poos geleden was ik bij het open veld. Je weet wel, dat stuk grond waar die Bella en Edward altijd uithingen. Nou eumh...' Hij keek de andere kant op. 'Victoria was daar. Nee, niet Victoria... Luna. Victoria's tweeling zus.' Voor een moment was Paul stil. 'Het was heel vreemd allemaal... Ze wou vrienden worden enzo.' Een raar gevoel kroop in hem. Een verward gevoel en Paul schudde met zijn hoofd. 'Het was gewoon vreemd.' Zuchtte hij. Het was nutteloze informatie, maargoed. 'Zal ik dan maar wat te drinken inschinken?' Lulde hij eroverheen. - Het spijt mij voor mijn slechte liefdes stukjes x_x

Het hemelse gevoel wat ze wel vaker had als ze Paul zoende, kwam terug opzetten. De hand die lichtjes op haar rug lag, deed haar op de een of andere manier heel veel goed. Verzwakt liet ze zich terugvallen en luisterde naar zijn informele mededeling. Ze grinnikte even toen hij eroverheen praatte. Soms was het gewoon zo typisch Paul die voor haar zat. Dingen waarvan hij dacht dat ze voor haar onbelangrijk waren, probeerde hij zo goed mogelijk te laten vergeten door eroverheen te praten. Dat vond ze wel leuk aan hem, maar ergens ook wel vervelend. Want stel dat het nu wel iets was waar ze iets aan hadden? Maar dit klonk overduidelijk niet alsof het in zijn interesse lag. Ze grinnikte en schudde haar hoofd even. 'Ja, is goed,' zei ze grijnzend. 'Of nee wacht, ik doe het zelf!' zei ze snel. Ze keek naar de krukken die naast de bank lagen. 'Dit kan ik wel,' mompelde ze, waarna ze een beetje overeind kwam. 'Tja, Paul...' zei ze, tussen twee kreunen van pijn door. 'Je moet er maar aan wennen dat...' vervolgde ze, terwijl ze hijgend overeind kwam en naar haar krukken greep. '... ik iemand ben die liever...' vervolgde ze, waarna ze opstond en even uitrustte, steunend op haar krukken. '... alles zelf doet en koppig is,' eindigde ze haar zin, die liggend makkelijker had kunnen uitspreken dan dat ze nu zo snel moest doen. Ze pakte haar krukken beet, boog haar rug een beetje en probeerde de tocht naar de keuken voort te zetten. Ze bleef even leunen tegen de muur, terwijl ze de opkomende pijn probeerde te negeren. 'Daarbij moet ik toch weer zo snel alles kunnen,' vervolgde ze. 'Alhoewel ik mijn achttiende verjaardag niet op deze manier had verwacht.' Dat laatste kwam een beetje zachter en stiekem hoopte ze dat hij het niet gehoord had. Want jawel, volgende week werd ze achttien. Ze mompelde en vloekte iets toen ze ergens tegen botste en was blij dat ze de keuken bereikte. 'Wat lus je te drinken?' riep ze zwak naar hem. Nooit geweten dat zo'n tocht een heel gedoe was!

En natuurlijk is Flower weer koppig Je suckt niet in die stukken, hoor. Je doet het juist goed ;D