A happy moment in our lifes. [Dawn]

Zuchtend probeerde Seth naar de tv te kijken en tegelijk een hele bak popcorn in zijn mond te krijgen. Tja.. Het was altijd beter dan naar de drank grijpen. Na de ruzie had hij Embry niet meer gezien. Dawn miste hij nu ook al een paar weken. Hij wist niet waar ze uithing, maar het was hem duidelijk dat hij zijn neus even uit haar zaken moest houden. Waarschijnlijk hing ze uit met Effy. Eén feit waar hij laatst ook zo over geflipt was tegen haar. Hij had tegen haar gezegd dat ze beter uit Effy's buurt kon blijven omdat het een vampier was. Natuurlijk wist hij toen nog niet dat Effy de vriendin van Embry was. Hij was naar Embry gegaan en ze hadden erover gepraat. Nou ja, het was meer schreeuwen dat ze hadden gedaan. Hij had in Canada ook niet naar Embry gezocht, tot deze opeens in zijn hoofd verscheen. In plaats van dat hij hem zag, hoorde hij hem. Ze hadden het uitgepraat, Embry had gelukkig het feit geaccepteerd dat hij gelukkig was met Dawn en de baby. Nu zag Embry het zelfs zitten om oom te worden, het waren anderen tijden geweest. Hij keek naar de tv en zuchtte. 'Ga naar Dawn, kabouter.' Natuurlijk kwam zijn lieve zus net op dat moment weer en gooide de deur achter zich dicht. Hij grinnikte even, stond toen op en deed de tv uit. Ook al was ze niet aardig, ze had wel gelijk. Als hij hier zou blijven zitten, zou hij Dawn nooit kunnen zien en zou hij dan ook nooit weten hoe het met haar zou gaan. Hij liep naar de deur en deed deze achter hem dicht, waarna hij begon te rennen naar Dawns huis. Hij had haar al iets meer dan een week of twee niet meer gezien. 'Dawn? Schatje?' riep hij hard door het huis, waarna hij met een slecht gevoel de trap opliep en rond zich heen keek. 'Dawn,' mompelde hij zachtjes. Hij liep naar de kamer toe en keek rond zich heen. Waar kon ze uithangen? Hij schrok. Dadelijk was hij te laat en was de baby al geboren! Nee, dat kon nog niet. Zo snel zou dat ding toch niet groeien? Hij schrok toen hij een geluidje hoorde en rende ernaartoe. 'Dawn, ben jij dat?'

Dawn was net alles netjes aan het leggen in de nieuwe babykamer die ze met Effy had ingericht, toen ze iemand haar naam hoorde roepen. Ze rook direct dat het Seth was, die ze al super lang niet gezien had. Hij zou wel gaan schrikken van hoe groot haar buik was. Ze legde een kussentje in het wiegje goed, en hoorde toen Seth zijn stem, dichterbij. Ze draaide zich om en keek naar hem. 'Seth! Ik ben zo blij dat je er bent!' Riep ze blij en liep naar hem toe. Ze liep al wat moeilijker door dat de baby steeds zwaarder werd. Ze knuffelde hem, wat wat moeilijker ging door haar dikke buik. Ze drukte haar lippen even op de zijne en glimlachte toen stralend. 'Wat vind je? Effy heeft echt een wonder verricht!' Zei ze opgewekt en draaide zich weer naar de kamer. 'Ze heeft deze wieg zelfs voor ons gekocht! Hij was superduur, maar ze moest hem gewoon geven!' In haar stem was duidelijk te horen hoe gelukkig ze was. Ze had al dagen niet gedacht aan de bevalling, die wel heel dichtbij was. Ze probeerde te genieten van de zwangerschap en het enge gedeelte daarvan even te vergeten. Dit was aardig gelukt, tot nu toe. Nu ze zo naast Seth stond, kijkend naar de babykamer, kwamen alle mogelijkheden van hoe de bevalling kon lopen in haar gedachten terug. Ze greep Seth zijn hand meteen. Ze wilde hem niet alleen laten met het kindje. Ze wilde ook niet dat het kindje dood zou gaan. Ze wilde gewoon verder. Met hun drieën. Als een echt gezin. Een abnormaal echt gezin. Ze kneep een beetje in Seth zijn hand en drukte toen een kus op zijn wang. 'Het komt dichterbij Seth. Carlisle zegt dat ik binnen nu en 2 dagen zal gaan bevallen..' Fluisterde ze en sloot haar ogen, Verschrikkelijke beelden kwamen voor haar ogen. Tranen begonnen over haar wangen te lopen. 'Ik ben bang Seth.. Zo bang.. Ik wil niet dat er iets fout gaat..' Snikte ze. Als een soort van enge bevestiging ging er een steek door haar buik. Hij schopt vast weer, er is niks aan de hand, stelde ze zichzelf gerust en plaatste haar andere hand op haar buik. Hij voelde hard, harder dan normaal. Uit ervaringen wist ze dat dat niet erg was, dat dat normaal was in de laatste dagen. Dat was bij iedere vrouw zo. Ze opende haar ogen en keek in die van Seth. Het gaat goed komen. Er gaat niks gebeuren. Deze zinnen blijft Dawn in haar hoofd herhalen, tot er een steek door haar buik gaat, haar broek nat word en een straal doorzichtig, een beetje slijmerig spul langs haar been op de grond druipt..

'Ja, ik denk dat ze dat inderdaad gedaan heeft,' beaamde Seth Dawns woorden over Effy. Breed lachend keek hij naar de prachtige kinderkamer. Hij had zijn arm rond Dawn geslagen. Hij voelde zichzelf nerveus worden. Hij had nooit gedacht dat hij nu al vader zou worden. Hij was nog maar vijftien jaar en hij zat nu al in de problemen. Hij had er in Canada vaak aan gedacht. De jongens hadden hem sterkte gewenst. Sam had een avond alleen met hem een patrouille gedaan en hem alles verteld wat hij moest weten over het zijn van een goede vader, alsof hij er zelf hartstikke veel van wist. Seth had maar met een half oor geluisterd en af en toe wat gehumd. Hij wilde niet dat Sam hem de les voorschreef over wat hij moest doen. Hij vond dat de man zijn leven nu al genoeg bepaalde. Hij was immers niet vaak bij Dawn geweest, wat Sams schuld was. Hij hield echt geen rekening met de inprents van de roedel. Seth had Paul vaak genoeg aan iemand horen denken. Hij wist niet wie het was, want Paul had de beelden van het meisje verborgen, maar ze rook in elk geval al naar bloemetjes, want dat hadden ze wel geroken vlak voor ze naar Canada gingen. Paul was alleen vroeger thuis omdat hij problemen had. Nou ja, hopelijk niet met zijn vriendin. Seth schrok van Dawn en keek opzij. 'Stil maar,' mompelde hij, waarna hij zijn armen beschermend rond haar heen sloeg. 'Ik ben ook bang, maar ik ben er wel voor je. We gaan hier samen doorheen, schatje. Dit wordt ons kindje,' zei hij, waarna hij de tranen met zijn duim wegveegde en een kusje op haar zachte lippen drukte. 'Wat is er?' zei hij bezorgd. Ook hij legde zijn handen op haar buik. 'Oh nee,' mompelde hij, toen hij iets hard voelde schoppen tegen zijn hand. Zou de bevalling gaan beginnen? Hij keek naar beneden en schrok. 'Dawn!' riep hij verschrikt uit. Hij tilde haar op in zijn armen en moest even wennen aan het extra gewicht dat de baby bezorgde. Hij was een man, maar hij wist ook wel dat haar vliezen net gebroken waren. 'Oh nee, er is niemand bij me,' mompelde hij. 'Dan doe ik het zelf wel.' Met Dawn in zijn armen begon hij door het bos te rennen. Omdat hij flink getraind had in Canada en goed snelheid kon opbouwen, ging hij er echt als een speer vandoor. 'Carlisle, hij moet je helpen,' zei hij. Hij had een goede band met de vampier, omdat hij nooit echt vijandigheid voor ze had gevoeld en ze samen met Jacob al eens had gezien. Snel rende hij naar het grote huis van hun, dat in Forks lag. Vergeleken Canada was dit veel meer dichtbij. Hij kwam bij het huis terecht en keek naar binnen. 'Carlisle?' riep hij. De man verscheen opeens vlak voor zijn neus. 'Dawns vliezen zijn doorbroken. Kan je haar helpen?' vroeg hij, waarna Carlisle knikte en Seth gaf Dawn aan hem. Opeens begon Carlisle een bepaalde richting uit te rennen, Seth vermoedde naar het ziekenhuis. Hij zette de achtervolging in en rende de longen uit zijn lijf om Carlisle te achtervolgen. Binnenin het ziekenhuis liep hij met Dawn mee en hield ondertussen haar hand vast. 'Het komt goed, schatje, het komt allemaal goed,' zei hij zachtjes, waarna hij een keer in haar hand kneep. 'I love you, I'm with you.'