Dawn Call is back!

Dawn Call was een tijdje weg geweest. Gestudeerd in Seattle. Ze was blij dat ze eindelijk Embry, die als een broer voor haar was, weer terug zou zien. Ze had haar spullen al thuis gedropt, en ze dacht dat hij misschien wel op het strand zou zijn. Dawn was dus maar naar het srtand gelopen.
Toen haar vader haar hier 16 jaar geleden heen bracht, wist ze niet dat ze dit was. Niemand wist het. Alleen hij, maar hij had haar vorig jaar pas een brief gestuurd.
'Je bent niet alleen weerwolf' had erin gestaan.
'Je bent ook een vampier.'
Ze had het nog aan niemand verteld. Ze was bang. Aan Embry durfde ze het al helemaal niet te vertellen.
Dawn keek naar het water, en deed haar slippers uit. Ze liep door het water, en golfjes sloegen zacht tegen haar enkels. Het voelde goed om terug te zijn in la Push.
Embry was nergens te bekennen. Geen van de wolven was ergens te zien. Ze ging wat verder het water in. Voor een normaal mens had het water ijskoud aangevoeld. Voor haar voelde het heerlijk verkoelend. Ze had steeds meer zin om een stukje te gaan zwemmen, maar dat zou ze later wel gaan doen.
Ze haalde haar hand door haar haren, en ademde de heerlijk frisse lucht in. Het geluid van meeuwen klonk als muziek in haar oren.
Dawn sloot mijn ogen en liep verder op geluid en de tast van haar voeten. Ze opende mijn ogen weer, en zag dat ze vlak bij een grote steen was. Hij was iets verder het water in, dus liep ze erheen, en klom er behendig op.
Genietend sloot Dawn haar ogen. Gelukkig scheen de zon niet, anders was ze op gevallen met haar glinsterende huid.

Met een brede glimlach en een diepte zucht, rekte Embry zich uit. Hij had zin om naar het strand te gaan. Trouwens, misschien zou hij Effy daar tegenkomen. De gedachte aan Effy maakte hem extra vrolijk. Hij rekte zich opnieuw uit en zuchtte even. Hij dacht aan de dood van zijn moeder. Die was nog niet zolang geleden overleden. Hij had geen idee hoe hij ermee om moest gaan. Aan de ene kant kon hij echt in huilen uitbarsten, maar aan de andere kant was een leven zonder moeder zo heel erg nog niet. Dat klonk verschrikkelijk bot, maar zo bedoelde hij het niet. Hij wou op zichzelf leven en zelf dingen ontdekken en met zijn moeder bij zich, had hij dat nooit kunnen doen. En zijn moeder leed alleen maar aan de pijn die ze had. Beter was ze van de pijn verlost. En hij had natuurlijk altijd met het geheim moeten leven dat hij wolf was. Hij had haar willen vertellen dat hij wolf was en dat hij onder leiding van Sam 's nachts moest gaan wachtlopen, maar het was er alleen nog nooit van gekomen, dankzij Sam. Hij zuchtte en liep verder. Hij zuchtte nog harder toen hij merkte dat de lucht harder begon te betrekken. Had hij hier vanmorgen werkelijk een uur over gedaan om zijn haren goed te krijgen? Die zaten soms zo flut als wat. Als een soort antwoord op die gedachte, schudde hij zijn hoofd heen en weer, zodat zijn haar in een golvende houding kwam te liggen, maar wel plat op zijn kop. Aan het strand zag hij een schim staan en toen hij ontdekte wie het was, werd zijn glimlach alleen maar breder. 'Dawn!' riep hij vet hard en hij rende naar haar toe, waarna hij op haar rug sprong en daarmee zoveel kracht zette dat hij voorover viel. 'Dawn, Dawn, Dawn!' riep hij vrolijk en hij knuffelde haar en gaf haar een kus op haar wang. Dawn was zijn pleegzus. En een leuke ook. 'Kleine meid,' zei hij en hij aaide door haar haar, wat ze misschien niet zo leuk zou vinden, aangezien ze er misschien ook lang over gedaan had om het goed te laten zitten.

- Sorry. Ik heb Embry's moeder laten sterven. Beetje anders dan in de Saga. Is het heel erg? -

Een gil van schrik kwam uit Dawn haar mond. 'EMBRYY!' gilde ze daarna en knuffelde hem. 'Hee, mijn haar!' Bromde ze toen Embry door haar haren ging. Ze schudde ze makkelijk terug in model, en grinnikte. 'Ik heb jou ook gemist, grote broer..' Zei ze. En ze meende het. Embry was een groot deel van haar leven, en ook een leuk deel van haar leven. Maar nu moest ze hem wel gaan vertellen wat ze echt was. Ze was bang voor zijn reactie, maar ze moest het wel gaan vertellen, hij moest het weten.
'En, hoe staat het met het leven? Ingeprent?' Vroeg ze grinnikend, ze zou het later in het gesprek wel vertellen. Eerst even een vrolijk gesprek, ze wilde zijn stemming nog niet verpesten.
Ze merkte nu pas dat ze in het water lagen, en haar rug dus nogal doorweekt was. Daardoor grinnikte ze nog een keer. Ze had het natuurlijk nooit koud, maar soms kon ze wel opeens kouder aanvoelen, omdat haar vampierkant dan een soort van op speelde. Dit gebeurde gelukkig niet vaak.
Haar gedachtes dwaalde even naar Tifanny. Het was een klap geweest toen ze was overleden. Haar moeder EN haar pleegmoeder kwijt. Gelukkig had ze Emby. Haar grote steun.
Soms wist ze echt niet wat ze zonder hem had gemoeten. Embry en zijzelf beschermde elkaar. Ze was soms ook bang hem te verliezen als hij was ingeprent, omdat hij dat alleen nog maar aan iemand anders dacht, en dan was ze alsnog helemaal alleen. Daar was ze het meeste bang voor. Dat ze niemand meer had. Dat niemand meer om haar zou geven. Maar dat zou niet gebeuren, toch? Vast niet. Ze waren altijd close geweest. Om haar gedachten een beetje te bevestigen knuffelde ze hem wat steviger.


-is niet erg:)-

Met een lichte blos op zijn wangen keek hij naar Dawn. Pief, poef, paf, er recht op! Gewoon vragen of hij ingeprent was en ze sloeg gelijk de vork in de steel. Of de spijker op de kop. Ach ja, wat maakte het ook uit? Dawn had het in elk geval goed. En die blos op zijn wangen zouden haar gedachten niet veranderen. Hij had geen geheimen voor Dawn, maar Sam zou ook woedend worden als hij zou vertellen dat hij een vampiermeisje had. Embry wou Dawn graag in zijn roedel hebben en zou het eens moeten voorstellen aan Sam. Niet dat hij het meisje in gevaar wou brengen, maar het was verschrikkelijk saai zonder die vrolijkheid van Dawn om zich heen. Dawn leek niet erg op hem qua uiterlijk, maar ze had wel iets van hem: een brede lach. Altijd, behalve als ze misschien boos was. Hij had haar dan ook lang niet meer gezien. Hij grinnikte even. 'Ja,' zei hij alleen maar en hij wreef over zijn achterhoofd. Dawn zou er vroeg of laat toch achter komen. 'Met Effy,' fluisterde hij, alsof enkele leden van de roedel elk moment achter hem konden staan of voor hem. Dan zou hij pas echt afgaan. Sam zou hem of uit de roedel verbannen, of het vampiermeisje opzoeken en haar aanvallen, of hij zou hem de tijd geven om het uit te maken en Effy weg te sturen. Hij zou geen van allen toelaten. Alhoewel... Als hij uit de roedel gezet moest worden, dan moest dat maar. Hij slikte even en keek toen zo snel mogelijk vrolijk naar Dawn. 'En jij?' vroeg hij en hij liet zijn wenkbrauwen op en neer gaan. 'Ben je nog een lekkere jongen in Seattle tegengekomen?' vroeg hij en hij kreeg een brede grijns, maar ergens zorgde het in zijn binnenste ook voor een jaloerse steek en een gevoel dat hij haar moest beschermen. Als een van de losers in Seattle iets hadden gedaan bij Dawn, ging hij er in wolvenvorm op af en beet hij ze de kop af, of iets anders erg. Glimlachend kwam hij overeind en trok Dawn in een stevige knuffel.

Effy? Dat vampier meisje? Ach, wat maakt het ook uit. Dawn is zelf half vampier, ze mocht niet oordelen. Ze glimlachte. 'Gefeliciteerd grote broer!' Zei ze en grinnikte. Maar zijzelf ingeprent? Never. Haar motto was altijd geweest: Forever Alone And Forever Happy. En dat zou zo blijven ook.
'Nee, sorry. In Seatlle waren niet echt lekkere jongens. Niet als je een roedel weerwolven hier in La Push kent!' Zei ze en prikte Embry in zijn sixpack. Ze knuffelde hem nog even, en deed toen een stap achter uit. Dit was het. Het moment van de waarheid. Ze moest het vertellen. Ze kon niet anders. Zij en Embry hadden geen geheimen voor elkaar. Ze haalde haar handen even redelijk zenuwachtig door haar haren. Ze beet op haar onderlip. 'Umm Embry..' Begon ze moeilijk.
'Ik-ik ben er achter gekomen wie mijn vader is..' Zei ze zacht. Haar stem klonk als of ze elk moment kon breken. En dat was ook wel zo eigenlijk. Ze zou elk moment in tranen uit kunnen barsten. Ze voelde haar ogen al prikken.
'Je zult niet blij zijn.. Hij-hij heet Joham.. Hij is een vampier..' Enkele tranen ontsnapte uit haar ooghoeken. Precies op dat moment kwam de zon even achter zijn wolken deken vandaan, om dit te bevestigen. Een straal zonlicht scheen op haar en Embry, en Dawn keek naar haar handen. Ze glinsterde. Niet heel erg, maar genoeg om te benadrukken dat ze deels vampier was. Ze durfde Embry niet aan te kijken. Ze was bang voor zijn reactie. Maar ergens was ze ook wel nieuwschierig.
'Ik ben dus half vampier..' Wist ze er nog uit te persen en keek Embry toen hoopvol, maar wel bang aan.

- Ik heb Joham als haar vader gedaan, das ok toch? -

Verbaasd keek hij naar Dawn en zijn mond werd een streep. Hij deed een stap achteruit en vroeg zich af of ze het nu serieus meende of dat ze dadelijk lachend zou zeggen dat een grapje was. Toen hij haar tranen zag, snelde hij naar haar toe en sloeg zijn armen beschermend om haar onderrug heen. Hij slikte even. Dawn was halfvampier? Hij keek naar een oudje verderop die hun arrogant aankeek en gromde even, waarna hij het oudje met zijn priemende blik vijandig aanstaarde. Ze leek overduidelijk te schrikken, want ze schudde haar hoofd, draaide zich toen om en liep weg. Hij kon er niet tegen als iemand arrogant naar hem stond te kijken en al zeker niet als het naar zijn zusje gericht was. Ze was dan niet van hetzelfde bloed als hij, maar hij beschouwde haar wel als zijn zusje. 'Stil maar, Dawn. Het maakt niet uit,' fluisterde hij in haar haren, waarna hij liefkozend een kusje op haar hoofd drukte. 'En de roedel maakt er vast ook geen probleem van,' zei hij en hij voelde een steek in zijn maag komen. De roedel misschien niet nee. Wat er tenminste nog over was van 'zijn' roedel. Paul zou hem na zijn bekentenis vast niet meer willen zien en de rest zou het ook niet fijn vinden. Misschien zou Jared het nog begrijpen, omdat hij als tweede van de roedel ingeprent was, maar Quil misschien niet. Hij zuchtte even. 'Paul is te weten gekomen dat ik ben ingeprent met een vampier. We hebben gevochten,' zei hij en hij wou er overduidelijk niet over praten. 'Hoelang weet je al dat je vampier bent?' vroeg hij snel aan Dawn. 'Halfvampier,' verbeterde hij zichzelf gauw en hij keek hoopvol naar Dawn. Misschien zou ze het aannemen en niet meer over Paul hebben. Als Dawn trouwens met Paul zou inprenten - wat een kleine kans was, aangezien Paul al waarschijnlijk met een of ander bloemenmeisje was ingeprent - dan zou hij er niet tegen kunnen en zou hij de twee zoveel mogelijk willen scheiden. Ergens was hij ook wel bang dat Paul Dawn zou pijn doen omdat Dawn zijn zusje was.

Dawn beet op haar onderlip. 'S-sinds mijn zestiende verjaardag. Mijn vader had me een brief gestuurd. Ik was echt heel geschrokken, en-en ik had jou niet.. Ik heb me toen echt 3 maanden ziek gemeld of zo.Embry, ik heb je zo gemist..' Fluisterde Dawn gebroken en knuffelde hem zacht. 'Ik en blij dat je n-niet gillend weg gerend bent of zo.. Echt..' Fluisterde ze en sloeg haar armen om zijn nek, en knuffelde hem. Dit voelde goed voor haar, eindelijk weer met Embry zijn. Haar grote broer. 'Ik-ik drink wel bloed nu.. Dieren bloed wel.. En ik slaap veel minder.. En als ik me te druk maak word ik helemaal koud.. Ik ben echt raar..' Fluisterde ze en haar temperatuur ging bevestigend wat naar beneden. Ze probeerde zichzelf een beetje te kalmeren. Hij had het geaccepteerd. Hij was niet boos geworden. Hij wilde zelfs dat ze bij de roedel kwam! Dat is iets wat Dawn graag wilde. Meer mensen ontmoeten, socialer worden. Daar had ze het vooral moeilijk mee. In Seattle had ze misschien twee of drie vrienden gehad. Daar was ze ook wel blij mij, ze wilde zich niet hechten aan iemand ver weg. Stiekem hoopte ze ook ingeprent te worden met iemand uit de roedel. Dan zou ze ook iemand hebben, net als Embry Effy had. Dat zouden ze beide gelukkig zijn. Toch was ze wel ergens bang. Zouden ze elkaar nog wel zien? Zouden ze nog zo close zijn? Vast wel. Dat Liet Dawn niet gebeuren. Ze zouden nooit uit elkaar groeien. Dawn zou Embry beschermen, al werd het haar dood. Terwijl dit afspeelde in haar hoofd, was er maar een seconde voorbij gegaan, en haar tranen bleven nog steeds over haar wangen rollen, hoe erg ze ook probeerde ze te stoppen.

Embry keek haar met een verbaasde blik aan. 'Jij denkt toch niet dat ik voor zoiets gillend wegren hè? Ten eerste omdat ik geen meisje wil zijn en ten tweede omdat ik je accepteer zoals je bent,' fluisterde hij. Het eerste was grappig bedoeld en hij kreeg weer zijn brede Embry-lach. 'Hé, Dawn, het is niet erg. Niemand van de roedel komt het te weten, dat beloof ik je,' fluisterde hij zachtjes en hij drukte een kus op haar voorhoofd. Hij aaide zachtjes en ritmisch over haar hoofd en drukte zijn lichaam dichter tegen de hare, zodat hij haar liet weten dat hij het echt niet erg vond. Hij keek haar lief aan en grijnsde toen breed, zoals hij altijd deed. 'En nu gaan we lachen en niet meer denken aan die rotproblemen,' zei hij lachend en hij tilde haar op en gooide haar over zijn schouder, waarna hij even twijfelend om zich heen keek. 'Ken je er trouwens nog een paar van de roedel?' vroeg hij en hij begon te lopen richting zijn huis, maar twijfelde. Aan het strand was het ook wel fijn. Maar hij wou dat Dawn een warme omgeving had. Het begon ook nog eens kouder te worden en hij wou niet dat Dawn kou leed, ook al was dat misschien een klein beetje overdreven, aangezien Dawn deels ook wolf was. Maar dus deels ook vampier. Eigenlijk was het best wel cool. Van allebei een beetje. 'Zo erg is het niet,' meende hij en hij keek opzij. Oh nee, Dawn lag over zijn schouder, da's just. 'Van allebei een beetje. Je hebt waarschijnlijk ook meer kracht dus bij een potje stoeien...' Hierbij trok Embry zijn wenkbrauwen een paar keer op, maar hij betwijfelde het of Dawn het zag, om aan te geven dat hij met stoeien niet zichzelf bedoelde. '... en kan je diegene die jou probeert te pakken zo hard mogelijk terug pakken,' zei hij en hij grinnikte even. Het kwam namelijk ergens nogal vies over, als je verder zou denken. Hij grinnikte even en toen hij bij zijn huis aankwam, smeet hij Dawn op de stoel neer, natuurlijk niet hard.

Dawn gilde toen Embry haar over zijn schouder gooien, en bleef hulpeloos hangen. 'Dat is helemaal waar, broertje lief. Ik ben tien keer sterken dan jou, en ik kan je met gemak aan. Zowel als wolf in een wedstrijdje rennen, als gewoon zo stoeien!' Zei ze, en werd in een stoel gesmeten. 'Umm ja.. Ik ken Effy.. En umm. Seth ook.. Seth is umm, Erg aardig..' Mompelde ze hakkelend en keek Embry verlegen aan. 'Ik heb het heel gezellig gehad met Effy, we zijn goede vriendinnen!'Zei ze snel, om over dat Seth-ding heen te gaan. Ze was een beetje verlegen als het op liefde aankwam. Om er niet over te hoeven praten deed ze een verrassingsaanval op Embry. Ze sprong op vampiersnelheid uit haar stoel, en duwde hem naar achter. Niet te hard natuurlijk. Hij klapte tegen de muur, en zo te zien had hij geen pijn. Ze begon hem te kietelen, waar hij op bepaalde plekjes niet tegen kon. Stiekem hoopte ze dat hij haar zou stoppen, en zou vragen over Seth. Stiekem wilde ze dat wel, maar dat liet ze niet merken. Ze bleef hem kietelen en wachtte tot hij om genade zou vragen. Zo ging het altijd. Zodra Dawn haar handen vrij had tijdens het stoeien, kietelde ze Embry op zijn zwakke plekken die ze precies wist. Dat kon hij niks meer doen, behalve om genade smeken, of haar handen pakken en haar over zijn schouder heen gooien. Of haar proberen terug te kietelen op haar zwakke plekken, of gewoon op haar benen of buik gaan zitten, en haar armen langs haar hoofd drukken. Ze eindigde negen van de tien keer weerloos. Dit keer zou het waarschijnlijk uitlopen op weerloosheid, en een hope vervelende, en grappige vragen.

Embry's ogen sperden zich wijd open. Wat was er allemaal gebeurd in de tussentijd dat hij haar niet gezien had? Effy, Seth... Vooral dat laatste boeide hem. Voordat hij ook maar iets kon doen, voelde hij gekietel op zijn zwakke plek. 'Dawn,' zei hij duidelijk en lachend en hij kon niet meer stoppen met lachen. Toen hij een gelegenheid vond om haar hand te grijpen, pakte hij die vast, deed dat ook met de andere, duwde haar tegen de grond en zette zijn knie krachtig tegen haar onderbuik. 'Seth?' vroeg hij en hij moest moeite doen om zijn woede te beheersen. Hij kon er niks aan doen dat de woede zo naar boven kwam, vooral omdat Seth nog redelijk normaal deed en hem helemaal niks verteld had, terwijl hij wel zou weten dat het zijn zusje was. Nou ja, hij had Seth ook nog niks over Effy verteld, maar dat was uit voorzorg. Een beetje bezorgd, maar ook met een beetje woede in zich, keek hij Dawn aan. Oh, wat was hij toch weer egoïstisch! Zij was kei blij voor hem omdat hij Effy had en zij was dan ook nog wel een vampier en zij prentte in met een weerwolf en dan was hij kwaad. Hij maakte zijn woedende blik gauw los voor een lieve blik, die ze van hem gewend was. 'Je bent op hem ingeprent,' zei hij en hij keek zo vriendelijk mogelijk, alhoewel er ergens een woede rondstrooide in zijn aderen die hij niet kende. Misschien was het wel dat gevoel dat hij Dawn nu moest delen met iemand anders en dat dat hem zwaar lag. Het drong niet tot hem door dat het voor Dawn waarschijnlijk ook zo moest zijn met hem en Effy. Alleen Dawns inprent spookte door zijn hoofd. Aan de andere kant was hij blij dat het niet een of andere loser uit Seattle was die niet eens trouw aan Dawn kon blijven. Seth was een goeie jongen, maar toch kon Embry het niet over zijn hart verkrijgen om hem meteen als inprent te accepteren. Daar waren zijn broederlijke, beschermende gevoelens, die hij niet kon onderdrukken en bezorgd keek hij Dawn aan.

Dawn beet op haar onderlip, en keek naar Embry. 'Ja, ja ik ben op hem ingeprent..Word alsjeblieft niet boos! Ik kwam hem met puur toeval tegen!' Piepte ze en durfde hem niet maar aan te kijken. Hij had verbaast, maar ook een beetje boos geklonken. Hopelijk was dat per ongeluk geweest. Ze keek hem even aan, een een boze blik werd in haar ogen geboord. Ze keek bang naar Embry, en duwde zijn knie weg, wat redelijk makkelijk ging. Ze kroop onder hem vandaan en liep naar achteren, tot ze met haar rug tegen de muur kwam. Opeens stond er een bezorgde blik in Embry's ogen. Dawn wist niet wat ze moest zeggen of doen. Om een of andere reden was ze opeens heel bang voor Embry, en ze had geen idee waarom. Ze beet weer op haar onderlip en het leek alsof ze een beetje bloed proefde. Oeps, iets te hard gebeten. 'Ik-ik..' Stotterde ze. Waarom begon ze altijd meteen te stotteren bij het kleinte beetje spanning? Dat had ze nooit gehad voor ze naar Seattle was geweest. Logisch eigenlijk wel, want er was bijna nooit spanning geweest tussen haar en Embry, ze waren het altijd over alles eens, en ze hadden misschien één of twee keer ruzie gehad, wat dan meestal maar heel kort duurde. Ze konden nooit lang boos op elkaar blijven. Soms leek het wel als of ze een tweeling waren, die nooit vaan elkaar zijden konden wijken. Als of ze mentaal met elkaar verbonden waren, en nooit meer los zouden komen. Niet dat Dawn weg wilde van Embry natuurlijk. Ze had geen idee wat ze zonder haar big brother zou moeten. Natuurlijk had ze nu Effy als haar vriendin, en Seth als haar inprent, maar Embry was nog steeds erg belangrijk voor haar. Zijn mening telde voor haar heel erg mee, in alles. Zonder Embry was haar leven een heel geweest. Ze wilde hem misschien ook nog op een of andere vage manier bedanken dat hij er altijd voor haar is geweest. Misschien met een feestje, of een taart of zo. Maar daar zou ze later wel over na denken. Nu was het eerst de vraag of Embry haar en Seth zou accepteren.

Er leek iets in Embry te knappen toen hij zijn eigen pleegzus bang naar hem zag kijken. Wat deed hij nu weer? Hij maakte zijn eigen zusje bang! Wat was hij toch verschrikkelijk. Hij schudde zijn hoofd en deed een stap achteruit. Hij werd echter alleen nog maar bozer op zichzelf. Op momenten van verwarring kon hij soms heel boos worden en zelfs wegrennen en veranderen in een wolf, zoals hij bij Effy had gedaan toen hij haar had verteld dat hij ingeprent met haar was, maar eigenlijk helemaal niet samen wou zijn met iemand en weggerend was. Toen die keer daarna dat hij het vertelde, was hij wel eerlijk geweest en had hij het gevoel van inprenten meer geaccepteerd. Hij keek naar Dawn en deed een paar stappen achteruit. Hij ademde diep in en uit. Hij zou het zichzelf nooit vergeven als hij Dawn pijn deed omdat hij woedend was en Seth zou het hem al helemaal niet vergeven. De gedachte aan Seth en dat hij Dawn waarschijnlijk met hem moest delen, was overweldigend. 'Ik,' kon hij alleen maar zeggen en hij deed een paar stappen achteruit, richting de deur. Voor hij het echter zelf onder controle had, was hij al veranderd. Zijn tanden klapten op elkaar en hij keek Dawn aan met een mengeling van gevoelens. Sam, iemand, help dacht hij wanhopig en hij liet een beeld zien van Dawn die tegen de muur stond en hij die boos was. Gelijk hoorde hij de kalmerende alfastem van Sam. Hij neeg zijn kop naar beneden ter gehoorzaamheid en voelde zichzelf langzaam kalmeren. Hij sprong in de bosjes en veranderde. 'Shit,' mompelde hij, toen hij zij naakte lichaam zag, maar opgelucht was dat hij Dawn niet aangevallen had. 'Uhh... Dawn!' riep hij een beetje benauwd. 'Zie jij daar toevallig een afgeknipte spijkerbroek liggen en een boxer?' vroeg hij zo zacht mogelijk, maar hij kreeg een verschrikkelijk rode kop. Oh, wat haatte hij dit.

Dawn keek bang naar Embry. Als dit zo door ging, zou hij veranderen. Ze bleef bang afwachten. Net toen ze dacht dat hij zichzelf onder controle had, hoorde een scheurend geluid en stond Embry voor haar als wolf Ze werd nog banger en slaakte een gil. Hij keek haar aan, maar ze kon niet echt herkennen welke emotie hij zijn zijn ogen had. Het leek wel van alles door elkaar. Hij rende naar buiten, en na een paar minuten hoorde hem roepen. Dawn rende met vampiersnelheid de trap op, pakte een afgescheurde spijkerbroek en een boxer voor Embry, en rende naar hem toe. Grijnzend gaf hij haar de kleding. 'Alsjeblieft.. Trek maar snel aan.' Mompelde ze. Ze dacht even na. Ze moest iets bedenken om te zeggen als afleiding van wat er net allemaal was gebeurt, ook al stond ze nog te trillen op haar benen. 'Zeg, heb jij me eigenlijk wel eens als wolf gezien? Toen ik voor het eerst veranderde, was jij er niet, en een maand of 2 daarna ging ik naar Seattle..' Zei ze maar om een ander onderwerp in te brengen. Embry zou haar en Seth toch moeten accepteren, of hij het wilde of niet. Het is gewoon toeval en zij en Effy zulke goede vriendinnen waren. Het was natuurlijk moeilijk geweest om het in te denken, Embry delen met een ander, maar nu ze Effy kende, was ze erg blij voor hem. Het was het lot, niemand kon er iets aan doen.
Ze wachtte geduldig tot Embry zijn kleding aan had. Natuurlijk stond ze met haar rug naar hem toe. Ze had dit toch al een aantal keren meegemaakt, dat ze Embry kleding moest brengen. Ze moest eerlijk toegeven dat ze de eerste keer wel stiekem had staan gluren, maar het toch wel en beetje vies had gevonden. Een kleine grijns kwam om haar lippen bij die herinnering en ze leunde tegen een boom aan die vlak bij haar stond.

Embry gromde en mopperde. 'Waarom gebeurt mij dit dan ook weer?' mopperde hij en hij pakte de kleding van Dawn over. Hij voelde zich nog het meest schuldig en schaamde zich dan ook omdat hij Dawn bijna aangevallen had. Als die goeie ouwe Sam hem niet had tegengehouden met zijn krachtige alfastem, zou hij Dawn aangevallen hebben. Dawn zou zich wel kunnen verdedigen, maar toch was het idee om zijn zusje bijna aangevallen te hebben al vreselijk pijnlijk. Hij deed snel zijn afgeknipte spijkerbroek aan, nadat hij zijn boxer had aangedaan. Met een rode kop van schaamte kwam hij achter de struiken vandaan en keek Dawn aan. Toen hij haar zag trillen, kreeg hij alleen nog maar meer schaamte. 'Meisje toch,' zei hij en hij nam haar in zijn armen. Beschermend sloeg hij zijn armen om haar heen en begroef zijn neus in haar haren. 'Ik beloof je dat dit nooit meer gebeurt,' zei hij zachtjes en hij aaide haar wang. Hij wou niet dat het nog een keer gebeurde. Dawn was ontzettend lief en zij had zijn inprent toch ook geaccepteerd? Hij zou het proberen om Seth niet te verwijten dat hij ingeprent was met zijn zus, maar hij wist nog niet zo zeker of het zo een succes zou zijn. Als Seth het een keer in zijn hoofd zou halen om haar te kwetsen, bemoeide hij zich ermee en dan lag Seth voor een week in het ziekenhuis. Hij slikte even en knuffelde haar toen. 'Ik heb je nog niet in wolvenvorm gezien, nee,' zei hij zachtjes en hij keek glimlachend naar Dawn. 'Je moet weten dat ik je altijd bescherm en dat mijn woede nooit zo groot wordt normaal,' zei hij en hij aaide haar zachtjes door haar haren. 'Het zal niet meer gebeuren. Het spijt me, Dawn. Het had ook niet mogen gebeuren,' zei hij zachtjes en hij keek haar glimlachend aan. Hij beet op zijn onderlip en haalde diep adem. 'Vertel me eens over Seth. Wat voel je bij hem?' vroeg hij en hij ging op een boomstam zitten en trok Dawn op zijn schoot en keek haar daarna rustig aan. Nou ja, hij had Dawn op een been van hem neergezet, maar ze was niet te zwaar. Ze deed toch niet aan haar lijn, hè? Anorexia-Dawn. Nee dankje.

Dawn glimlachte bij zijn woorden. 'Het is al goed grote broer, echt..' Zei ze en gaf hem een kus op zijn wang. Toen hij haar op schoot trok, leunde ze met haar rug tegen hem aan. 'Als wolf ben ik wit.' Vertelde ze trots. 'En als ik in het zonlicht sta sparkle ik!' Zei ze en grinnikte.
'Hoe ik me voel bij Seth..' Mompelde ze. Zou ze hem vertellen wat Seth en zij die middag hadden gedaan. 'Nou, toen ik hem aankeek wist ik het meteen.. En hij snapte het niet, maar later gelukkig wel. Hij was zo bang dat jij boos zou worden, maar ik heb hem gerust gesteld. Ik ben toch sterker dan jou..' Dat laatste klonk nogal arrogant. 'Maar we hebben meteen die middag gezoend..' Vertelde ze trots. Een verliefd gevoel ging door haar buik. 'En toen zijn we naar zijn huis gegaan en.. En dat was erg gezellig.' Besloot ze en keek Embry glimlachend aan. Zou dit goed gaan? Als ze nu zou vertellen wat ze echt hadden gedaan, zou hij woedend worden. Dan zou hij Seth echt aanvallen. Maar Dawn zou hem dan wel tegen houden. Of misschien zou hij niet boos worden, en heeft hij echt geleerd van net. Seth en ik hadden toch niet fout gedaan? Ach ja. 'Ik hou echt van hem..' Zei ze en legde haar hoofd op Embry zijn schouder. 'Ik denk dat als ik, jij, Effy en Seth een kampvuur zouden houden, mijn hele leven compleet zou zijn. En misschien nog meer als ik in de roedel kom..' Zwijmelde ze en glimlachte dromerig naar Embry. 'Effy is echt aardig. Ze wil me helpen met onderzoek doen naar mij. Over of ik nog ouder ga worden, of ik mijn temperatuur onder controle kan krijgen, waarom ik alleen kan jagen in wolvenform.. Of ik zwanger kan worden..' Dat laatste zei ze zacht,maar ze bleef Embry glimlachend aankijken, zodat hij wist dat alles goed was.

Een beetje wantrouwend keek Embry opzij. Zijn broederlijke kant kwam weer opspelen, maar Dawn leek het goed te vinden, dus haalde hij diep adem om het ook maar goed te vinden. 'Het was gezellig?' zei hij cynisch en hij grijnsde even. 'Ik kan al wel raden wat er gebeurd is,' mompelde hij en hij balde zijn vuist even, maar probeerde zich rustig te houden. Hij sloot zijn ogen en telde tot tien. Het was een oud, verward trucje, maar het hielp hem wel. Eigenlijk moest hij dat trucje aan Paul leren, alhoewel Paul, sinds hij die bloemengeur om zich heen had, veel rustiger leek geworden te zijn. Nou, de vrouw die dat voor elkaar gekregen had, prijsde Embry de hemel in. 'Ja, Effy is ook lief,' beaamde hij en even leek het alsof hij dezelfde, zwijmelende blik zoals Dawn zou gaan krijgen, maar hij hield zijn gevoelens eerder wat tegen en liet een neutrale blik zien, zodat Dawn niet zou zien dat hij echt superblij met Effy was. Waarschijnlijk wist Dawn dat al, maar goed, het was het proberen verbergen waard. 'Of je zwanger kan worden?' zei hij zijn hoofd schoot opzij. 'Heb je het wel veilig gedaan?' vroeg hij en hij keek haar bezorgd aan. Dawn kon niks geheimhouden voor hem. Hij wist sowieso al dat er meer dan strelen en zoenen gebeurd was in huize Seth. Hij had het alleen niet van Seth verwacht en van Dawn eigenlijk ook niet. 'Maar dat betekent dat als jij hem die middag hebt ontmoet en jij dan samen naar zijn huis bent gegaan,' mompelde hij en hij gromde. 'Dawn! Dat is te snel!' zei hij en hij keek haar bezorgd aan. De euro viel. Hij schudde bezorgd zijn hoofd. 'Ben je zwanger? Is het veilig gebeurd? Ik word toch geen oom hè?' vuurde hij zijn vragen op Dawn af, waarna hijnaar haar buik keek en toen weer naar haar. Oh, als Seth het op zijn geweten had dat hij binnenkort vader zou zijn, zou hij iets meemaken!

Dawn glimlachte toen ze zag dat Embry zich echt inhield. Ze was trots op hem. Gewoon omdat hij zo zijn best deed. 'Ik snap best wat je in Effy ziet!' Zei ze redelijk vrolijk en leunde wat meer tegen hem aan. Dat meende ze. Effy was geweldig. Stiekem was Dawn een beetje jaloers op haar. Vooral op haar mooie ogen, en haar lieve innerlijk. En het feit dat ze zo goed kon overleven natuurlijk. Ze bleef naar Embry glimlachen. Of ze het veilig had gedaan.
Fuck. Fuck. Fuck. Nee dus. Ze beet hard op haar lip.Ze had geen condoom gezien, en ze heeft nog nooit de pil geslikt. Fuck. Zelf dacht ze dat ze niet zwanger kon worden, omdat je als wolf stilstaat. Maar bij haar is haar menstruatie gewoon door gegaan. Vermoedelijk door haar vampierkant of zo. Moeilijk keek ze Embry aan. 'Nee..' Piepte ze en voelde tranen achter haar ogen prikken. 'We hebben het niet veilig gedaan..' Maakte ze haar zin piepend af. 'Het is niet te snel..' verdedigde ze zich toen. 'We houden van elkaar. Vertel me nou niet dat jij en Effy elkaar al jaren kennen.' Ja, ze wist dat hun het al hadden gedaan. Dat zag ze aan Embry's gezicht als Effy's naam viel, en andersom ook. 'Zwanger..' Piepte ze. 'Ik weet niet.. Ik-ik moet volgende week ongesteld worden.. Afwachten dan maar.. Of nu een test halen.. Het is bij mij dan vast versneld, net als bij Renesmee en Bella.. Oh My God..' Piepte ze. 'Ik voel me wel raar sinds die middag ja..' Mompelde ze. 'E-embry, ik ben bang..' Opeens ging haar stem een paar octaven omhoog. Tranen welde op in haar ogen, en liepen over haar wangen. Even schommelde haar temperatuur. Oh god, als ze echt zwanger was, zou Embry en superboos worden, en misschien Seth ook wel. Wat had ze zich op de hals gehaald?

Embry zag het al aan Dawns ogen voordat zij ook maar een woord gesproken had. Hij staarde een beetje gedesoriënteerd voor zich uit. Hij schudde zijn hoofd en keek haar aan. Hij wist niet of weerwolven zwanger konden worden. Hij had nooit erg goed opgelet bij Leah, omdat hij zich er gewoon niet voor interesseerde wat haar puberale probleempjes waren. En tijdens Sams uitleg had hij ook niet goed opgelet. Wat was hij stom! Hij wou dat hij Dawn gerust kon stellen. 'Dat is ongelooflijk stom!' riep hij hard uit en hij greep naar zijn hoofd. Hoe kon hij zo dom zijn? Hoe kon zij zo dom zijn? Hoe kon Seth zo dom zijn? Hoe kon hij zo dom zijn omdat hij Dawn niet wat beter in de gaten gehouden had? Hoe kon zij zo dom zijn omdat ze gelijk op Seths avances ingegaan was? Hoe kon Seth zo dom zijn dat hij haar niet had tegengehouden? Oké, hij gaf toe dat hij zelf dankzij zijn eigen opwinding bij Effy ook niet echt nagedacht had over voorbehoedsmiddelen, maar Effy kon dan ook niet zwanger worden. En Effy wist dat, hij niet. Dawn en Seth wisten allebei dat Dawn zwanger zou kunnen worden. Grommend stond hij op, trok hiermee Dawn omhoog en keek haar aan. 'Dan gaan we nu een zwangerschapstest kopen,' zei hij en hij keek zijn kleine zusje aan. Hij nam haar in zijn armen en drukte een kus op haar hoofd. 'Kom mee,' zei hij zachtjes en hij trok haar mee richting de uitgang van zijn huisje. Hij wist wel waar een drogist was en of Dawn nu zou protesteren of niet, hij zou die test voor haar kopen en net zolang aandringen totdat zij zou instemmen. Omdat hij geen geduld had, slingerde hij Dawn over zijn schouder en begon te rennen. Dit zou er vast raar uitzien: een jongen die rende met een meisje over zijn schouder geslagen. Maar hij kon niet anders. Als Dawn werkelijk zwanger was, dan wou hij zo snel mogelijk zekerheid. Hij rende net zolang totdat hij voor een drogist stond. Hij zette Dawn neer en keek haar bemoedigend aan. 'Hier heb je geld, ga de test kopen,' zei hij zachtjes, waarna hij haar geld gaf en haar bemoedigend toeknikte.

- Jij beslist maar lekker of ze zwanger is of niet xd -

Dawn schrok even van de woede in Embry zijn ogen. Ze schrok al helemaal toen hj gromde en opsprong. Ze knikte toen hij voorstelde een test te halen, en slaakte een gilletje van schrik toen ze weer over zijn schouder werd gegooid. 'Embry, ik kan sneller lopen dan jij!' Riep ze geschrokken, maar liet het maar. Toen ze bij de drogist waren, drukte hij geld in haar handen. Shit, nu moest ze echt een test gaan kopen. 'O-oke..' Mompelde ze. Ze keek even naar Embry, en een vlaag van vreugde ging door haar heen. Hij was niet boos geworden, of in een wolf veranderd of zo. Maar nu moest ze wel die test gaan kopen, die haar leven totaal kon veranderen, of juist voor een grote opluchting zou zorgen. 'Maar als het zo is, houd ik het wel..' Zei ze vastbesloten tegen Embry en omhelsde hem. 'Ik hou van je Embry, ik weet niet wat ik zonder je had gemoeten..' Fluisterde ze tegen zijn borstkas, wetend dat hij het had gehoord. Ze meende elk woord dat ze zei. Hij was zijn alles, naast Seth. Zonder hem was haar leven een hel geweest. Hij was haar grote broer. En de eerste waarvan ze echt hield. Echt oprecht. Ze liet hem langzaam los en drukte een kus op zijn wang. 'Dankje..' Fluisterde ze toen en liep de winkel in. Ze liep langs de schappen met spullen, en kwam bij de testen aan. Ze slikt even en keek naar de etiketten. Ze pakte degene die haar het beste leek en rekende hem snel af. Snel liep ze weer naar Embry en glimlacht een beetje. Ze pakte zijn hand en begon terug naar huis te rennen. Ze keek even achterom, en zag dat ze hem nog maar net bij hield. Even grinnikte ze. 'Ik zei toch dat ik sneller was!' Zei ze triomfantelijk. Toen ze bij het huisje aankwamen, duwde ze Embry op de bank, en liep zelf naar de wc. Ze volgde de aanwijzingen nauwkeurig. Toen ze klaar was, liep ze terug naar Embry en plofte naast hem neer op de bank. Ze kroop tegen hem aan en beet op haar lip. Ze staarde naar de test. Hij was aan het aftellen van een halve minuut. Zenuwachtig keek ik naar Embry, en weer naar de test. Hard beet ze op haar lip. De dertig seconde leken uren te duren, Toen maakte de test een geluidje en keek Dawn bang naar Embry. Ze keek naar de test, waar 2 roze streepjes op stonden. 'Z-zwanger..' Kwam er uit Dawn haar keel en haar hand vloog naar haar buik.

-hihi, lekker veel drama:P-

De hele tijd was Embry nogal stil gebleven. Hij had geen idee of Dawn nu zwanger zou zijn of niet. Hij hoopte voor haar van niet en voor Seth trouwens ook niet. Hij zou dat joch wel kunnen vermoorden, mocht dat wel zo zijn. Verdoofd zat hij op de bank en sloeg zijn arm om Dawn heen. Hij keek naar de zwangerschapstest en hield zijn ogen er nauw gefixeerd op. Dat rotding ging ook zo langzaam! 'W-wat betekent dat?' vroeg hij en hij keek naar de twee roze streepjes. Het zorgde voor een verschrikkelijke knoop in zijn maag en toen hij Dawns antwoord hoorde, keek hij verslagen. Hij begon te trillen en werd ongelooflijk boos op Seth, die nu vast thuis zat, vrolijk tv aan het kijken was en zich nergens zorgen om maakte. Embry vermande zich met al zijn kracht die hij in zich had en keek triestig naar Dawn, alsof hij zelf zwanger was. Hij schoot in de lach, ondanks de gespannen sfeer. 'Sorry, ik zat er even aan te denken dat ik zelf zwanger was,' zei hij en hij grinnikte even, waarna hij meteen serieus werd. Hij had ergens ook wel medelijden met Seth. Het zou vast als een klap bij hem aankomen als hij zou horen dat Dawn zwanger van hem was. Aan de andere kant had hij ook maar gewoon beter moeten oppassen. 'Wanneer ga je het Seth vertellen?' vroeg hij en hij keek Dawn vragend aan. 'Je kunt het niet voor hem verzwijgen, Dawn,' zuchtte hij en hij beet zelf op de binnenkant van zijn wang, waarna hij naar haar buik keek, alsof hij het kind al zag zitten. 'Ik had kleine Sethjes en Dawntjes wel wat later verwacht, eerlijk gezegd,' zei hij en hij wreef even over zijn achterhoofd, waarna hij zijn hand op Dawns buik legde en afwachtte. Natuurlijk kon dat ding in Dawns buik nog niet reageren, maar het was altijd fijn als hij een teken zou hebben van waarheid. Dawn die zwanger was. 'Wil je dat ik meega naar Seth?' fluisterde hij zachtjes.

Dawn ademde een beetje te snel in en uit. Ze lachte zenuwachtig met Embry mee, maar het was wel oprecht. Zwangere Embry? What the fuck. Toen keek ze hem hopeloos aan.. 'N-naar Seth? A-aan Seth vertellen?' Haar stem trilde. 'I-ik moet het z-zelf nog verwerken E-embry, k-kunnen we niet nog e-even wachten?' Stotterde ze en keek naar beneden, waar Embry zijn hand, over haar eigen hand op haar buik lagen. 'Embry, i-ik ben bang..' Fluisterde ze en leunde tegen hem aan. 'H-hoelang zal het duren? Straks duurt het maar een week, en d-dan kan ik m-me niet e-een voorbereiden!' Paniekte ze en haar ademhaling ging iets te snel. Ze vroeg zich even af hoe Seth zou reageren. Boos zou hij waarschijnlijk niet worden, want ze waren ingeprent. Maar alles kon. Een traan rolde over haar wang. Ze was echt bang, heel erg bang. Onder haar hand bewoog iets. 'Oh god..' Mompelde ze. Dit kon niet. Niet nu al? Het hoort nu pas een klein vruchtje te zijn, er hoort niet nu al en bobbeltje te zitten! Dawn haar ademhaling ging nog sneller. 'E-Embry, v-voelde j-je d-dat?' Stotterde ze en keek hem aan. In haar ogen was paniek en angst te lezen, maar ook ergens wel geluk. Ergens hield ze nu al van het baby'tje in haar buik. Ergens wilde ze dat ze het nu al in haar armen kon houden. Maar bang was ze voor nu. Voor het moment voor ze het baby'tje in haar armen kon houden, en kon laten zien hoe zorgzaam ze kon zijn. Maar ze moest sterk blijven. Ze moest op eigen benen kunnen staan. Ze keek weer naar Embry. 'Kom, we gaan!' Zei ze opeens vastbesloten en stond op. Opeens begonnen haar benen te trillen, en leek ze slap te worden. 'E-embry, h-help..' Fluisterde ze en zakte door haar benen. Haar temperatuur begon te schommelen. Ze probeerde op te staan, maar het lukte niet. Tranen welde op in haar ogen en ze begon nu echt te hyperventileren. Dit ging echt de verkeerde kant op. Wat een Dramaqueen was ze toch.

Verbaasd keek Embry naar Dawns buik en luisterde maar half naar de woorden die Dawn zei. Woede kwam op in hem, woede die hij zelf niet eens kon tegenhouden. Hij keek naar Dawn en ondersteunde haar. 'Het komt goed,' fluisterde hij en hij drukte een kus op haar hoofd. Daarna stond hij op en nam Dawn in zijn armen. Hij had zelf niet eens voldoende kracht om te lopen. 'We gaan naar Seth,' zei hij zachtjes. Hij had nog wel een appeltje met Seth te schillen, maar in deze toestand kon hij dat niet doen. Als Dawn nog erger ging hyperventileren, was dat niet goed voor de baby. 'Denk aan de baby, Dawn. Probeer rustig te blijven voor hem,' zei hij zachtjes en hij herinnerde zich dat dat verkeerde woordkeus was. 'O-Of haar,' zei hij stotterend en hij keek naar de buik van Dawn en begon toen richting Seths huis te lopen. Hij had zin om dat joch zijn tanden uit te slaan. Hij kon hij zo dom zijn om het te doen met Dawn en niet na te denken? Nu moest Dawn maanden met dat ding in haar buik leven. Hij zuchtte even en liep stug door. Hij haalde zijn hand door zijn haar, dat gewoon weer terug in zijn gezicht viel en vloekte zachtjes toen hij bijna viel. Hij zag een schim van het huis weglopen en herkende nog net het silhouet van Seth. 'Seth!' riep hij woedend en hij rende, met Dawn nog altijd in zijn armen, richting Seth toe. 'Blijf staan!' riep hij boos en hij rende harder. Hij keek naar Seth en stopte toen recht voor zijn gezicht. 'Heb je nu je zin, etter?' vroeg hij en hij voelde woede woedden in zijn lichaam. Seth keek hem vreemd aan en boog zich toen over Dawn. Hij liet zijn blik over haar lichaam glijden. 'Wat is er gebeurd?' vroeg hij bezorgd aan Embry. Embry voelde iets in zichzelf knappen en voor hij zichzelf ook maar een keer kon beheersen, drong hij achteruit en veranderde hij in een weerwolf. Grauwend keek hij naar Seth. Seth veranderde zichzelf ook in een weerwolf en probeerde Embry te kalmeren. Embry liet zich echter niet kalmeren, rende op hem af en beet hem in zijn nek, waarop Seth zwakjes jankte en Embry terug probeerde te bijten.

- Ik ben voor zowel Embry als Seth gespeeld, anders wist ik echt niet hoe ik het moest aanpakken -

Dawn knikte. Ze ademde diep in en uit, en haar ademhaling werd rustiger. Denk aan de baby Dawn. Toen hij begon te rennen, werd Dawn even misselijk, maar dat was al snel weer weg. Toen ze bij Seth aankwamen, ging er een golf van geluk door haar heen. Glimlachend keek ze hem aan en wilde haar hand naar hem uitsteken, maar deed dat maar niet, aangezien Embry als een gek stond te trillen. 'Em-Embry? Blijf kalm..' Zei ze rustig en legde haar hand op zijn wang. Embry zette een stap achteruit, maar leek te vergeten te zijn dat Dawn nog in zijn armen lag.'Embry ,pas o- FACK'Gilde ze en zag hoe Embry veranderde. Ze voelde hoe zijn klauwen lang haar lichaam gingen, en gilde het uit. 'EMBRY, FACK!' Gilde ze hopeloos, en keek naar de krassen over haar gezicht, haar arm en haar.. Fack, haar buik. 'STOP MET VECHTEN, STELLETJE KLEUTERS!' Gilde ze. Ze was woedend en begon zelf ook te trillen. Met moeite duwde ze zichzelf omhoog, en dwong ze zichzelf te blijven staan, wat redelijk moeilijk ging met al die pijnlijke krassen, en die paniek die door haar heen drong. 'Kunnen jullie niet één keertje nadenken? Één keertje maar, voor mij?' Zei ze gebroken. 'Embry, het is niet Seth zijn schuld. Ik prentte als eerste in. Hij zei dat we moesten stoppen, maar IK wilde door gaan. Ik ben ook bang jou kwijt te raken Embry. Maar kijk wat je hebt gedaan.' Fluisterde ze en keek naar haar lichaam. 'Als er iets met de kleine is, dan kan ik het mezelf nooit vergeven..' Fluisterde ze. 'Ja Seth, ik ben dus wel zwanger. Ik ben bang, maar ook gelukkig. Maar op dit moment vooral bang..' Trillend keek Dawn de jongens aan. Haar hand ging naar haar buik. De krassen waren daar het minste erg. Ze dacht aan de pijn, en dat ze haar kindje niet wilde verliezen. Haar handen begonnen te gloeien. Zo voelde het, en je zag het ook. 'I-ik kan mezelf genezen..' Fluisterde ze en de krassen op haar buik begonnen te verdwijnen, maar de rest niet. Het lukte dus maar half. Even ging er pijn door haar gezicht, en ze legde een hand erop. Toen ze naar haar hand keek, zat er allemaal bloed op. Ze begon te trillen. 'Ik-ik bloed..' Angst ging door haar heen. 'E-embry, S-seth, h-help..' Fluisterde en zakte weer door haar benen. Zou dit ooit goed komen?

Woedend probeerde Seth Embry van zich af te krijgen, maar als Embry eenmaal kwaad was, dan had hij de poppen ook flink aan het dansen. Seth wierp zich in een slimme poging op zijn rug en gooide Embry van zich af. Hij keek naar Dawn en grauwde. Aangezien Dawn hem zo niet kon verstaan, sprong hij in de bosjes en veranderde. 'Dawn!' schreeuwde hij en hij keek naar de wonden op haar gezicht. 'Wat heb je gedaan?' schreeuwde hij woedend naar Embry, die zelf versteend naar haar aan het kijken was. Hij sprong weg en Seth hoorde een scheurend geluid. 'Dawn!' riep hij en hij trok Dawn tegen zich aan en drukte een kus in haar haren. 'Als we haar hierdoor kwijtraken, vermoord ik je, Call!' schreeuwde Seth woedend en hij keek zijn vriend gepijnigd aan. In de blik van Embry was eindeloos verdriet. 'Kom, til haar op,' zei Embry en Seth knikte, waarna hij Dawn in zijn armen nam. 'Het enige goede ziekenhuis dat ik ken, is bij de Cullens,' zei Embry en Seth zag dat hij zijn neus optrok. 'Boeit niet, het is voor Dawn, remember!' riep Seth geërgerd, waarna hij begon te rennen richting het ziekenhuis. Alles flitste langs hem heen, ook die korte minuten met Dawn. Hoe had hij zich ooit hierin verzeild kunnen raken? Hij werd vader. Hij begon sneller te rennen. 'Shit, Dawn, het spijt me zo!' hoorde hij Embry roepen en ergens voelde Seth zich schuldig. Embry wou Dawn ook maar beschermen. Dit verdiende hij niet en Dawn verdiende het al helemaal niet. 'Dankzij mij gaat ze dood!' schreeuwde Embry wanhopig. 'Jezus man, denk ergens anders aan!' schreeuwde Seth wanhopig naar Embry, waarna hij zijn pas sneller begon in te zetten. Het hielp, want Embry stopte meteen en keek alleen nog wanhopig naar Dawn. Algauw kwam er een ziekenhuis in zicht en Seth riep zo hard mogelijk naar een dokter. Een paar dokters kwamen aangerend en namen Dawn over. Seth greep naar zijn hoofd en zakte neer tegen de balie. Zijn hele shirt was rood van het bloed van Dawn. Embry stond voor hem, met zijn hoofd in zijn handen.

Dawn kreunde zacht van de pijn. 'Je kan er niks aan doen Embry..' Mompelde ze, maar betwijfelde of hij haar had gehoord. Ze voelde de wind lang zich suizen. De pijn was afgezakt, maar ze wist dat ze vreselijk bloedde, aangezien er een grote vlek op Seth zijn shirt zat. Toen ze bij het ziekenhuis aankwam, werd ze over genomen door Carlisle. Hij keek met grote ogen naar Dawn, en liep snel met haar naar een onderzoekkamer. Dawn verging van de pijn nu. De koele lucht had de pijn laten wegtrekken. Carlisle was de enige die wist wat ze was, voor Embry en Seth. Hij begon het bloed weg te halen, en de wonden te hechten, wat best moeilijk ging. 'Carlisle.. Mijn baby..' Mompelde Dawn, een beetje slap van de morfine die haar toegediend was. 'Baby? Oh Dawn, ik heb je toch verteld dat ik niet wist of het kon..'Mompelde hij en pakte het echo-apparaat. Ze deed Dawn haar shirt omhoog, die gescheurd was. Hij smeerde spul op haar buik, en zette het apparaat erop. 'Het vlies is dunner dan bij Renesmee, maar nog erg dik. IK kan het wel zien.. Het leeft nog Dawn. Wanneer heb je het onveilig gedaan?' Vroeg hij toen hij verbaast was van de grootte van het kindje. Je hoorde zachtjes hartkloppingen uit het apparaat komen. 'V-vanochtend heel vroeg..' Mompelde ze. 'Dit gaat veel sneller dan bij Renesmee. Ik denk dat je binnen twee weken zal bevalen..' Zei Carlisle zacht, en er gleed een traan over Dawn haar wang. Ze was bang, maar ook heel gelukkig. 'W-wanneer zijn de wonden weg?' Vroeg ze zacht. 'Over een paar dagen. Ik weet niet of er littekens blijven zitten. Hoe voel je je verder?' Vroeg hij en zijn blik ging van opluchting, naar bezorgdheid. 'Ik-ik ben een beetje duizelig.. Maar ik voel bijna geen pijn door de morfine.. Maar mijn temperatuur is wel laag..' Mompelde Dawn en beet op haar lip. Carlisle knikte, en bracht haar naar een andere kamer. Ze moest een nacht blijven. Ze smeekte of Embry en Seth mochten komen, wat uiteindelijk goed was. Carlisle ging ze halen, en zenuwen gierde door haar lijf. Zouden ze boos worden als ze haar zo zouden zien? Of juist heel opgelucht dat ze niet dood was? Ze had geen idee. Maar hoe dan ook, ze hield van hun allebei nog steeds heel veel, en dat zou ze altijd blijven doen.