Dawn Call is back!

'Sorry,' hoorde Seth en hij keek op. 'Waarvoor?' vroeg hij aan Embry, die voor hem stond en even slikte. 'Dat ik je zo afsnauwde. Jij kunt er ook niks aan doen dat je op haar ingeprent bent,' hoorde hij Embry zeggen en hij zuchtte even. 'Ik wou alleen dat jullie het veilig hadden gedaan,' hoorde Seth hem fluisteren. 'Ik ook,' fluisterde Seth terug, waarna hij opstond toen een van de Cullens tevoorschijn kwam en zei dat ze bij Dawn mochten gaan. Zo snel als ze konden, begonnen ze te sprinten naar de kamer van Dawn. 'Oh Dawn,' fluisterde Seth zachtjes en hij liep naar Dawn toe, waarna hij zijn hoofd begroef in de nek van haar. Toen hij haar geur rook, werd het hem teveel. Hij voelde tranen over zijn wangen stromen en voelde dat Embry hem bemoedigend op zijn rug klopte. Verbaasd keek Embry naar de buik van Dawn en knipperde een paar keer met zijn ogen. 'Is-ie nu gegroeid?' vroeg hij verbaasd en hij keek verbaasd naar Dawn. Seth had nog steeds zijn hoofd in Dawns nek verborgen, omdat hij zijn tranen niet wou laten zien aan haar. Als Dawn hem zag huilen, zou zij al helemaal van de kaart zijn. 'Kom op man, zo erg is het niet dat je huilt. Tenslotte ben je ook nog de kleuter van de roedel, dus we nemen het je niet kwalijk,' hoorde hij Embry lachend zeggen en Seth schoot overeind en keek Embry eerst boos aan, maar grinnikte toen, waarna hij een blik op Dawns buik wierp. Snel pakte hij een stoel, gooide Embry er eentje toe die het niet kon vangen en het liet kletteren op de grond, ging bij Dawn zitten en legde zijn hand op haar buik. 'Wauw,' fluisterde hij. 'Hoe snel zal de baby komen?' vroeg hij Dawn en hij voelde angst in zich opkomen. Ook ergens, maar dat was diep weggedrukt, was er een gevoel van geluk. Hij zuchtte even. Hij had niet verwacht dat dit allemaal zo snel zou gaan. Hij had verwacht dat hij nog tijd zou hebben om erover na te denken. Maar natuurlijk kwam die baby sneller dan verwacht. 'Alles komt goed,' fluisterde hij tegen Dawn en hij streelde over haar handpalm. Embry was aan de andere kant van het bed gaan zitten en pakte Dawns andere hand vast. 'Nu word ik oom,' grinnikte hij en zijn ogen glansden, terwijl Seth voelde dat de zijne dat ook deden. 'Hij of zij zal even knap worden als ome Embry, natuurlijk,' zei Embry en Seth stak zijn tong uit. 'Alleen zal hij of zij betere hersens hebben dan ome Embry,' zei Seth lachend en hij gaf een kus op Dawns buik. Gelukkig kon hij nu opschieten met Embry en met de situatie. En dat was voor de komende tijd ook maar het beste!

- Eigenlijk is het nog best leuk om Seth en Embry in één post te besturen -

Dawn keek naar de jongens, en was vreselijk opgelucht dat ze zo goed reageerde. 'Seth, je mag best huilen. Ik moet het zelf ook de hele tijd..' Fluisterde ze en voelde zelf ook een traan over haar wang glijden. 'Als hij zo door blijft groeien, binnen 2 weken..' Fluisterde ze en hield de handen van beide jongens vast. Ze voelde zich eigenlijk heel gelukkig. 'En mijn wonden zullen dicht zijn als de baby er is..' Zei ze nog en glimlachte. 'Embry, je bent geen bloedverwant van me, het enige wat je kan doen is het leren aan de baby!' Zei ze, en probeerde geen pijn in haar stem te laten klinken. Carlisle had het infuus eraf gehaald, en de morfine was bijna uitgewerkt. Glimlachend gaf ze een zacht, geruststellend kneepje in de handen van de jongens. 'Het komt ook goed.. Echt. Ik voel het.' Zei ze bemoedigend, maar eigenlijk was ze zelf erg bang voor wat er ging komen. En nieuwschierig hoe het zou gaan lopen. Ze boog met pijn naar Embry toe, en drukte een kus op zijn wang. Daarna boog ze naar Seth, en drukte een kus op zijn lippen. 'Ik ben de gelukkigste vrouw op aarde met jullie twee aan mijn zijde. Ik hou echt heel veel van jullie..' Prevelde ze en de tranen begonnen over haar wangen te lopen. Iets bewoog in haar baarmoeder, en ze grinnikte even door haar tranenstroom heen. 'Van jou hou ik ook hoor, kleintje..' Kirde ze en wreef zacht over haar buik heen. 'Maar Embry mag niet alleen met je zijn hoor. Alleen als Effy erbij is.. Oh, Effy.. Die moet het ook nog weten.. Embry, moet je niet naar haar toe?' Vroeg ze, en nog steeds stroomde de tranen over haar wangen.

Grijnzend keek Seth opzij naar Embry, die een gezicht trok. 'Oh kom op, als ik vader zou worden, zou ik ook heel lief voor mijn zoontje of dochtertje zijn, dat weet je toch Dawn?' vroeg Embry en hij klonk smekend, maar snel schudde Seth zijn hoofd en ging beschermend naast Dawn staan. 'Als je maar niet boos wordt op ons kindje, anders ruk ik je kop eraf,' zei hij en hij richtte zijn blik dreigend op Embry, die zijn schouders ophaalde en richting Seth liep. 'Ik bescherm Dawn en haar kind met mijn eigen leven, ik zou ze nooit pijn doen expres en dat weet je,' zei hij en Seth voelde dat hij Embry wel kon vertrouwen. Hij keek naar Dawn en bukte zich, waarna hij een kusje op haar buik drukte. 'Maar natuurlijk komt alles goed! Over twee weken zijn wij trotse ouders,' zei hij en hij drukte gelukzalig een kusje op Dawns lippen en eentje op de buik van de baby. 'Nou, ik ga dan maar eens even naar Effy,' zei Embry en hij liep weg. Seth negeerde hem en ging naast Dawn zitten op het stoeltje dat hij gebruikte. Embry had de deur zachtjes gesloten. Seth wist dat hij helemaal niet naar Effy ging maar gewoon wat ging rondrennen. Maar toch vond hij het lief van zijn vriend dat hij Dawn en Seth even wat privacy gunde. Alleen jammer dat het met een leugen moest die Dawn zou geruststellen. Hij grijnsde even en keek naar Dawn. 'Ik hou van jou schatje,' zei hij zachtjes en hij kuste haar in haar nek. Meteen voelde hij die verlangens van eerst weer opkomen en snel haalde hij zijn lippen van haar nek. Als hij zich weer liet meesleuren, kregen ze dadelijk niet een kindje, maar een tweeling. Bovendien moest Dawn het rustig aan doen. Hij vond het fijn dat Dawn over twee weken al van het kindje in haar buik verlost zou zijn zodat ze weer gewoon goed kon bewegen, maar was dan ook heel blij als zijn kindje er was. Hun kindje. Alleen was hij wel als de dood voor het vaderschap, maar tot nu toe leek het goed te gaan.

- Sorry voor late reactie! -

'Jongens, start nou geen ruzie..' Mompelde ze zacht toen Seth nogal dreigend op Embry over kwam. Gelukkig liep het niet uit op iets slechts, en besloot Embry naar Effy te gaan. Even betwijfelde ze of hij dat echt ging doen, aangezien hij best wel aan het stressen was. Maar daar moest ze zich maar niet te veel zorgen over maken. Embry zou zich wel redden, zoals altijd. He will always survive, zoals Dawn zelf wel eens zei als ze Embry miste, hier thuis of toen ze in Seattle zat. Ze belde niet vaak, omdat ze hem dan alleen maar meer ging missen, dus stelde zichzelf zo gerust, met van die zinnetjes en goede herinneringen. Toen hij weg was, glimlachte ze naar Seth. Ze had nog steeds pijn, maar probeerde het niet te laten merken, nog steeds niet. Toen Seth een kusje op haar buik drukte, ging er een warm gevoel door haar heen. 'Ik hou ook van jou, liefje..' Zei ze zacht. Toen hij daarna een kusje in haar nek drukte, ging hetzelfde gevoel van verlangen door haar heen als de eerste minuten dat ze Seth kende. Aan hem te zien voelde hij het ook, maar hij trok zich terug. Slim. Ze moest rust hebben, er boven op komen. Als het kindje er is, en Embry en Effy willen oppassen hebben ze weer tijd voor hun zelf. Haar lichaam gloeide al bij de gedachten, maar ze drukte het gevoel weg. Ze schraapte haar keel, en legde haar hand op Seth zijn wang. 'Ik hou van je Seth. Ik kan niet wachten tot we straks een klein baby'tje in onze armen hebben..' Zei ze zacht en kreeg een glimlach op haar lippen. 'En je moet je niet schuldig voelen.. Embry is misschien soms boos, maar wil me net als jou alleen maar beschermen.. Het is natuurlijk sneller dan verwacht, maar ik ben al lang genoeg ongelukkig, en ik wil nu wel is gelukkig worden. En met jou kan dat..' Fluisterde ze en streelde zijn gezicht. Ze meende haar woorden. Zoals alles wat ze tegen Seth zei.