Damn this whole thing

Met een bonkend hoofd stond Seth voor zijn spiegel. Hij probeerde zijn haar een beetje te fatsoeneren, wat hem maar half lukte. Dawn spookte de hele tijd in zijn hoofd rond en ook het feit dat binnenkort vader zou worden. Hij voelde hoe zijn adem langzaam begon weg te nemen en probeerde zijn adem weer te hervatten. Leah, Sam en zijn moeder wisten het nog niet. Hij ging het ze niet vertellen ook. Zijn moeder zou vast en zeker willen dat hij Dawn zou verlaten of de baby zou dumpen. Nee, dat zou hij nooit doen. Hij voelde een brok in zijn keel en voor hij het kon tegenhouden, dropen er tranen over zijn wangen. Snel verborg hij zijn hoofd in zijn handen, zodat niks of niemand zijn tranen zouden zien, ook al was er hier helemaal niemand. Lucht, dat had hij nodig. Hij nam een aanloop en sprong toen uit zijn raam op de grond, waarna hij in het bos rende en richting een veldje begon te rennen. Dat dit het romantische plekje van Edward en Bella was, kon hem geen zak schelen. Al die vampiers konden hem geen zak schelen. Alleen dat hij vader werd, dat kon hem schelen. En Dawn en Embry. Met die laatste had hij trouwens geen complicaties meer. Het leek wel alsof er een soort band tussen hun gegroeid was toen Embry Dawn per ongeluk tijdens een incident neer had gestoken met zijn klauwen. Het leek net wel alsof de geschiedenis van Sam en Emily zich herhaalde, maar dan tussen Dawn en Embry en ietsjes anders. Hij zuchtte even en legde zich neer. Zijn achterhoofd klapte hard tegen de grond, maar het kon hem niks schelen. Hij had zijn witte shirt maar aangetrokken en een afgeknipte spijkerbroek. Hij miste Dawn. Maar hij wou ook heel graag weten hoe het met de baby was. De baby, waar hij binnenkort vader van zou worden. Voor het eerst sinds het ongeluk voelde hij zich blij en gelukkig. Ze hadden hun eigen kindje, maar dan in Dawns buik. Hij glimlachte en voelde gelijk ook tranen over zijn wangen stromen. Deze waren van geluk.

- Iedereen welkom He's not biting -

Verveeld liep Effy door het bos. Ze had echt helemaal niets te doen vandaag. Embry was ergens anders heen, hij had wel gezegd waar, maar ze had niet echt geluisterd. En het was nog eens weekend ook. Effy's huiswerk was al een maand of twee geleden gemaakt en ze had geen idee waar er nog een andere levende ziel was waar ze zich mee kon bezighouden. Daarnet had ze gejaagd, waardoor haar ogen nu nog gouder waren dan normaal. Effy walgde van dat kleur, het stak te fel af met haar bleke huid. Maar als ze daardoor beter zou zijn, had ze het er graag voor over. Niet wetend waar ze heenging stond Effy ineens op een open plek. Ze was hier wel al eens geweest, met Embry. Effy wou de lucht van de bloemen inademen toen ze rook dat er een gedaantewisselaar was. Ze werd zo overvallen door die felle geur dat ze een kuch niet kon onderdrukken. Ze vond niet dat gedaantewisselaars stonken, maar de geur was straf en dat had ze niet verwacht. Nu ze het geroken had, zag ze het ook. In het midden van het veldje lag een jongen met een getinte huid. Effy zag ook dat er tranen op zijn wangen lagen. De meest logische reactie zou nu zo snel mogelijk vluchten zijn. Maar dan zou de jongen waarschijnlijk gewaarschuwd worden en er van uitgaan dat ze slecht was. Hij zou dan vast en zeker achter haar aankomen. Effy vond het ook enorm moeilijk om iemand wenend aan zijn lot over te laten. Ze zette een aarzelende stap dichterbij maar bleef wel op een veilige afstand. "gaat het?" vroeg ze zachtjes. Een mens zou het niet gehoord hebben. Maar gedaantewisselaars hadden een veel sterker gehoor, dus voor hem zou het vast perfect hoorbaar zijn.

Oké, mocht hij in bed liggen, er boven hem een of andere metaalachtige plaat hangen en dat dan weer net boven zijn voorhoofd, dan zou hij er hard tegen gebotst zijn. Seth schoot overeind en keek achterom, waarna hij in twee goudkleurige, adembenemende ogen keek. Adembenemend omdat het op de een of andere manier wel paste van de vampier, maar ook omdat hij haar ergens van herkende. Hij had tijdens het wachtlopen wel eens een beeld van haar in zijn hoofd doorgekregen, alleen wist hij niet van wie. Zijn eerste prioriteit was om zijn wangen gauw af te vegen. Hij wou niet als een klein kleutertje overkomen, alhoewel hij het gevoel had alsof hij in een regelrechte hel beland was, met Dawn en zijn baby als enig lichtpuntje. 'Ja hoor,' zei hij zo gewoon mogelijk en hij voelde een scherpe geur in zijn neus dringen. Bij Dawn had hij het niet zo sterk geroken, ondanks dat ze voor een deel vampier was. Hij zuchtte even. Hé, maar als die vampier voor hem ook een vampier was, dan kon zij misschien wat meer vertellen over de zwangerschap van een vampier. Hij kuchte even, maar besloot het uiteindelijk niet te vragen. Het zou nog al raar overkomen, mocht hij meteen bij de eerste ontmoeting over de zwangerschap van Dawn beginnen. Toch wou hij er graag met iemand over praten en zo naïef als hij was, vond hij de vampier wel betrouwbaar lijken. Ook rook ze zo bekend. De geur kwam hem bekend voor en het was niet haar eigen geur. Het rook naar iemand van de roedel. Oh man, als hij erachter zou komen wie van de roedel nu weer bij een vampier rondhing, zou hij die eens gaan aanspreken. En dan was het voor diegene maar te hopen dat Paul, Jacob of Sam er niet achterkwamen. Paul met zijn woedeaanvallen, Jacob was de beta van het verhaal en Sam de alfa. 'Ik ben Seth, Seth Clearwater,' zei hij en hij stak zijn hand uit. De vampier had zelfs twee bekende geuren en een van die geuren liet zijn hart ontzettend sneller kloppen en liet meer vertrouwen naar de vampier gaan vanuit zijn hart.

Effy keek even naar de grond toen de jongen de tranen van zijn gezicht veegde. Hij vond het waarschijnlijk niet zo leuk dat ze dat had gezien. Ze besloot er verder maar niet op in te gaan. Effy wou niet meteen als opdringerig of onbeleefd overkomen. Zeker niet omdat ze waarschijnlijk al slecht overkwam door te zijn wat ze was, een vampier. Ze was dan ook verbaasd dat de jongen, die Seth heette zijn hand naar haar uitstak. Dat had ze nog niet veel meegemaakt. Aarzelend drukte ze haar hand in het zijne. Had hij nog niet gezien dat ze een vampier was en deed hij daarom zo vriendelijk? Het leek Effy sterk. Dat je het niet zou zien leek haar al onwaarschijnlijk, maar Seth moest het zeker geroken hebben. Ze voelde een warme scheut door haar arm gaan, maar dat was ze al lang gewoon van bij Embry. "ik ben Effy, gewoon Effy." Effy wist niet zeker of ze haarzelf hier al een achternaam had gegeven. Waarschijnlijk wel, als ze haar ingeschreven had op de school. Maar ze was niet meer zeker welke dat dat was, en ze ging niet tegen iedereen een andere achternaam zeggen. Toen ze nog mens was, had ze niet echt een achternaam gehad, eerder een titel. Maar die was nu zeker niet meer bruikbaar, dus daarom gaf ze zich vaak andere achternamen, die afhingen van plaats en tijd. Maar Seth zou nu wel doorhebben dat ze een vampier was en dan zou hij het misschien niet zo vreemd vinden dat ze geen achternaam had. "Je bent hier zo alleen." merkte ze vriendelijk op. hopend dat Seth het niet beledigend zou vinden.

De koude trek die van - blijkbaar heette ze dus Effy - Effy kwam, was hij niet gewend. Natuurlijk, toen hij de Cullens hielp samen met Jacob, was hij wel al iets gewend geweest, maar hij had nog nooit echt een vampier zo dichtbij hem gehad. Oké, misschien wel. Dawn was een vampier. En ze was zijn inprent, dus officieel mocht hij eigenlijk niks tegen vampiers hebben. 'Ja, ik moet over een paar dingen nadenken en dat kan het beste als ik alleen ben,' zei hij al even vriendelijk terug en hij sloeg zijn ogen even neer. Eigenlijk was problemen vertellen tegen een wildvreemde veel makkelijker dan tegen mensen waarvan je hield. Hij zou Embry zelf natuurlijk nooit verteld hebben dat hij ingeprent was met zijn zusje. En ja, hij hield van Embry, maar op een broederlijke manier. Het zou nogal raar zijn als hij Embry leuk vond op de manier zoals hij dat bij Dawn deed. Misschien kon hij maar beter niet over dit soort gekke dingen nadenken. Dat was meer wat voor Paul. Niet dat Seth iets tegen jongens die op jongens vielen had, maar hij zou zelf niet op Embry verliefd zijn en... Agh, laat ook maar. Hij grinnikte even en wreef over zijn achterhoofd. Er kwamen een paar blosjes op zijn wangen, die aangaven dat hij weer totally zichzelf was. Bij iedereen, al zeker bij meisjes, kreeg hij blosjes op zijn wangen, omdat hij soms gewoon niet meer wist wat hij moest zeggen of, zoals daarnet het geval was, gewoon vreemde gedachten kreeg. Hij liet zich zakken in het gras en viel achterover. 'Ik heb nogal veel aan mijn hoofd op dit moment. Dingen die je liever niet te weten komt,' zei hij en hij zuchtte even. Het zou nu allemaal zo makkelijk zijn om alles gewoon tegen Effy te vertellen, om haar te vertellen hoe erg bang hij was voor Dawns lot, dat van zichzelf en ook gewoon het lot om vader te zijn. Hij zuchtte weer en sloot zijn ogen, hopend dat hij hiermee die gedachten even buiten zijn hoofd kon houden; een onmogelijke opgave.

Effy trok zonder het te beseffen een pruillipje. "als je wilt, ga ik wel weg." mompelde ze. Ze trok haar gezicht terug in een vriendelijke plooi zodat Seth zich niet verplicht zou voelen om met haar te praten. Ze had niet te veel zin om weer helemaal alleen te gaan rondlopen, maar ze zag ook wel dat er iets op Seth zijn lever lag, en misschien had hij helemaal geen behoefte aan mensen om hem heen. Toen ze zag dat Seth begon te blozen kon ze een glimlach niet onderdrukken. Het deed haar zo aan Embry denken. Waarschijnlijk was het zo een weerwolvending, zoals het snel helen, maar dan gewoon snel blozen. met de tip van haar ballerina maakte Effy cirkeltjes in het gras. "maar ik kan ook goed luisteren... en ik leef al even, ik heb dus wel wat meegemaakt. Misschien kan ik helpen." Zei ze iets enthousiaster. Maar niet te enthousiast, ze wou niet overkomen als iemand die het leuk vond dat andere mensen problemen hadden. Dat vond ze ook alles behalve leuk. Daarom zou ze het ook zo moeilijk vinden om Seth hier zo achter te laten, wetend dat hij niet helemaal gelukkig was. Het was een naïeve gedachte dat ze heel de wereld mens per mens kon blij maken, maar als er iets is wat ze echt wou, dan was het dat wel. Dat en taart kunnen eten en het smaken zoals mensen dat deden. allebei even onmogelijk. "als je dat wilt natuurlijk." voegde effy er voor de zekerheid maar aan toe. Ze zou binnen de seconde weg zijn als Seth dat zou willen.

Zuchtend keek Seth naar Effy. 'Wel, het is nogal een groot probleem, zeker voor mijn vriendin,' zei hij en hij wreef over zijn achterhoofd. Hoe kon hij ooit tegen Effy zeggen dat hij Dawn bezwangerd had? Hij had veel beter moeten uitkijken, maar het nam niet weg dat hij zich compleet voelde als de baby geboren zou zijn. Hij glimlachte even en voelde dat zijn ogen aan het fonkelen waren. Ondanks al die angst voor de baby, was het toch een mooi iets als de baby geboren zou worden. Het zou de kracht van inprenten groter maken, alhoewel hij niet hoopte dat Paul zou inprenten op de baby. Een baby die rondgeslingerd werd als Paul zich niet goed voelde, wou hij niet graag hebben. Dan had hij liever Collin of Brady, twee nieuwe mensen uit de roedel. Hij kreeg een brede grijns rond zijn lippen. 'Mijn vriendin is zwanger van me,' zei hij en hij voelde die grote grijns weer wegtrekken. Hij kon hier wel zo mooi over de inprent van zijn baby na gaan denken, maar hij zat er nu toch maar mooi mee, net zoals Dawn. Misschien was Dawn zelfs meer bang dan hij. Hij had last, maar zij moest het de hele tijd meedragen. Een soort kangoeroe met een buidel, alleen kon Dawns baby niet uit die buidel springen omdat hij of zij in Dawns buidel zat. Of hoe het ook zijn mocht. Hij had beter kunnen opletten van te voren en Dawn toch moeten tegenhouden. Hij gromde even. 'Ik ben zo stom geweest,' fluisterde hij zachtjes en hij liet zich verslagen zakken op de grond. 'Ik wou dat ik mijn daden kon terugtrekken en haar had kunnen overtuigen om niet door te gaan, maar aan de andere kant zal ik ook blij zijn als mijn baby er eenmaal is. Onze baby,' zei hij en hij kreeg een glimlach om zijn lippen. Ergens voelde het ook wel goed dat hij binnenkort een baby zou hebben. Hij glimlachte en liet zich achterover zakken.

Toen het duidelijk was dat Seth het niet erg vond dat ze nog even bleef, liet Effy zich in kleermakerszit vallen op het vochtige gras. Hier was het gras nooit volledig droog, maar dat kon Effy al lang niets meer schelen. Toen Seth zei dat zijn vriendin zwanger was, was Effy even stil. Dat was inderdaad nogal een probleem. Even had Effy zin om te zeggen dat hij blij mocht zijn dat hij tenminste nog kinderen kon krijgen, maar dat zou niet echt helpen. Seth zag er veel te jong uit om vader te worden, maar die dingen gebeurden nu eenmaal. Vroeger was het normaal dat Seth op zijn leeftijd vader zou worden, het zou zelf al een beetje laat zijn. Maar alles was verschoven. Effy dacht over het feit dat zij als mens ook niet lang meer mocht wachten om zwanger te worden. Ze zou trouwen en kindjes krijgen, natuurlijk was ze maar 17, maar dat was toen een heel mooie leeftijd. Het punt dat ze tot haar 17 mocht wachten was ook enkel omdat ze van adel was. Anders had ze waarschijnlijk al 3 kinderen gehad op die leeftijd. Effy zuchtte. "ben je bang dat je het niet aankan." zei ze medelevend. "want ik denk wel dat het zal lukken hoor." Effy wist niet of het van enig belang had dat ze dit allemaal zei, maar misschien hielp het Seth om een beetje positiever te zijn. "toen ik mens was, was het normaal dat je op jou leeftijd vader was. Ik weet dat dat nu niet meer is, maar dat wil niet zeggen dat het niet mag. De principes zijn nog steeds hetzelfde, en als ze het toen aankonden kan je dat nu ook. Alles komt goed." Effy glimlachte bemoedigend. Ze hoopte dat Seth zich niet zoveel zorgen moest maken. Natuurlijk was een kind een grote verantwoordelijkheid, maar het was ook zo iets mooi, dat het het allemaal toch wel waard was.