My Best Friend Forever!

Dawn liep rustig door het bos, met een hand beschermend op haar buik. Ze leek al zowat 5 maanden zwanger, misschien iets minder. De krassen op mijn gezicht waren nog niet helemaal weg, maar dat gebeurde nog wel, zei Carlisle. Dawn ademde diep in. Ze hoopte Effy hier tegen te komen, die nog van niks wist. Even gingen haar gedachten naar het jagen met Effy. Ze hoopte dat snel weer te kunnen doen, wat nu niet kon aangezien ze niet wisten wat er zou gebeuren als Dawn nu zou veranderen. Misschien zou er niks gebeuren, of misschien zou het kind erdoor aangetast worden. Een zucht verliet haar lippen. Ze had echt behoefte aan een goed gesprek met een meisje. Met haar beste vriendin. Effy zou echt hyper worden. Ze was waarschijnlijk erg nieuwschierig, en Dawn was dan ook van plan om haar toe te laten bij haar bevalling. Effy zou daar echt blij van worden. En ze had een betrouwbare oppas voor haar kindje. Een glimlach speelde rond haar lippen. Na een aantal minuten ving ze Effy haar geur op. Ze volgde de geur, maar haastte zich niet. De geur werd steeds sterker, en Dawn werd steeds zenuwachtiger om het nieuws te vertellen. Het ging vast niet zoals het bij Embry en Seth was gegaan. Nee, Effy zou het begrijpen, hoopte ze. Vast wel, ze moest niet zo negatief zijn. Effy was altijd positief. Na een tijdje rook ze Effy erg sterk, maar zag haar niet. Dan maar roepen. 'EFFY, SCHATTEKE VAN ME!' Gilde Dawn en begon hard te lachen. Ze vouwde haar handen rond haar buik toen een schop in haar baarmoeder aangaf dat iemand het niet fijn vond. Ze grinnikte nog even na en leunde toen tegen een boom. Effy had haar vast wel gehoord, en kom hier elk moment zijn.

Effy was in een roodkapje bui geweest deze morgen en ze had besloten om bloemen te gaan plukken in het bos. Wolven genoeg om haar te kidnappen. Ze had al een heel boeket in haar handen en in een rebelse bui had ze ook een rood kleedje aangetrokken. Het was een dieprood dat haar witte huid witter deed lijken en haar donkere haar donkerder. Ja, momenteel kon ze wel voor een roodkapje doorgaan. Toen ze Dawn haar hoorde roepen draaide Effy zich om en liep naar het geluid. Het duurde maar een paar seconden voor ze haar gevonden had. Effy glimlachte breed en gaf haar spontaan een knuffel. "haaaai, hoe gaat ie ermee?" vroeg ze enthousiast. Het was fijn Dawn nog eens te zien, het was ook zo lang geleden. Toen ze haar losmaakte uit de omhelzing zag ze dat Dawn wondes had op haar gezicht. "wat is er met jou gebeurd." gilde Effy. Ze liet haar vingers zacht over een van de wondes gaan, om aan te geven dat ze het daarover had. "dat ziet er allesbehalve goed uit." mompelde Effy. De wondes zagen er al oud uit en waren waarschijnlijk niet meer zo vreselijk als ze ooit geweest waren. "wie dat heeft gedaan heeft met mij te maken." gromde ze zachtjes. Ze keek Dawn vragend aan en glimlachte toen weer. "maar hey, leuk je nog eens te zien." zei ze vrolijk.

Dawn glimlachte. 'Hee Eff.. Lang verhaal.. Het komt er op neer dat Embry me perongeluk aangevallen heeft, en dat ik umm. Zwanger ben..' Het laatste klonk zacht, maar een glimlach speelde om haar lippen. Ze keek Effy aan, die om het eerste misschien boos zou worden, en om het tweede erg blij. 'En voor je wat zegt, ik wil dat jij peetmoeder bent. Als ik het dan umm.. Niet overleef d-dat de baby dan goed terecht komt.. Want ik-ik weet niet of Seth zonder me wil leven, en dat weet hij dat hij zich niet schuldig te voelen..' Tranen kwamen in haar ogen, maar er lag nog steeds een glimlach om haar mond. 'Je bent mijn enige vriendin Effy, je bent echt heel belangrijk voor me..' Fluisterde ze en trok Effy weer in een knuffel. Al haar angst kwam er uit. Effy wist vast wel hoe ze haar kon troosten. Ze was een meisje, ze begreep haar. 'Ik ben zo bang Effy.. Ik ben echt zo bang..' Fluisterde ze terwijl ze haar betraande gezicht in Effy haar schouder drukte. Het voelde goed om al haar gevoelens even te laten gaan. Bij Effy kon ze dat gewoon. Bij Effy was alles goed. Bij Effy was er troost, en blijheid. Ze was zo blij dat Effy met haar grote broer was ingeprent. Effy was echt haar grote zus geworden, Gelukkig.

Effy was echt boos geweest op degene die Dawn pijn had gedaan. Maar toen ze hoorde dat die persoon Embry was, stokte haar adem. Als er iets was dat ze niet verwacht had, dan was het wel dat Embry iemand pijn zou doen, en dan toch zeker Dawn niet. "embry..." stamelde ze zachtjes. Ze was daar tegelijk boos en droevig om. Maar die gedachte verdween meteen uit haar hoofd toen ze hoorde dat Dawn zwanger was. "waaaat?" riep ze vrolijk. Dus dan was zij het meisje dat Seth had bezwangerd. "dat is fantastisch." kirde Effy. Ze schrok wel toen ze zag dat Dawn er niet zo gelukkig uitzag. Ze was bang, natuurlijk was ze bang. "ja natuurlijk wil ik peetmoeder zijn, dat zou zalig zijn." Zei ze al iets serieuser. "en je gaat het wel overleven, je bent half weerwolf half vampier, er is niets sterker dan jij." automatisch sloeg ze haar armen om Dawn heen en wreef ze troostend over haar rug. "je moet toch niet bang zijn, er gaat niets gebeuren, behalve dan dat jij een fantastisch mooie baby gaat krijgen en heel gelukkig gaat worden in je gezinnetje." prevelde Effy in haar oor. "Je hebt geen idee hoe jaloers ik nu ben op jou." lachte ze. Ze was zo blij voor Dawn. Maar ze snapte wel dat Dawn bang was. Effy had zelf geen idee hoe de baby zou zijn. 3 kwart weerwolf en een kwart vampier. Maar hoe uitte zich dat dan. Wel was ze er zeker van dat Dawn hier goed zou doorkomen. Effy had al gehoord van een mensenmeisje, Bella, dat een halfvampier op de wereld had gezet. Zij had het overleefd, als vampier wel, maar toch. Dawn zou maximum een kwart van een vampier op de wereld zetten en ze was zelf ook duizend keer zo sterk als een mens. Alles zou goedkomen, dat wist ze gewoon.

Dawn glimlachte. 'Dankje Effy. Op jou kan ik rekenen.. ' Fluisterde ze en hield Effy dicht tegen haar aan. 'Ik voel me veel beter.. Bedankt. Ik weet niet wat ik zonder je had gemoeten!' Zei ze en liet Effy toen los. 'Nog maar een weekje..' Zei ze en gaf een zacht klopje op haar buik. 'Wat denk jij Ef, een jongen of een meisje?' Vroeg ze, opeens vrolijk. Ze glimlachte naar Effy. Ze voelde een klein schopje in haar baarmoeder, en legde Effy haar hand snel op haar buik. Ze giechelde en keek Effy vrolijk aan. Haar gevoel was helemaal omgeslagen. Verdomde hormonen.
'Straks lig ik pijn te lijden, maar daarna heb ik een prachtig kindje in mijn armen..' Kirde ze dromerig en aaide over haar buik, die iets boller leek dan toen ze van huis weg ging. Die kleine groeide echt snel. Misschien zou hij wel eerder komen dan volgende week. Weer ging er een bang gevoel door haar heen, maar ze probeerde het te negeren. Ze moest nu vrolijk zijn. Lekker lol hebben met Effy. Meteen werd haar glimlach breder. De typische Call-lach. Eerst noemde ze het altijd Embry-lach, maar ze was erachter gekomen dat Tiffany hem ook had gehad, en haar vader ook. Ook al was Dawn geen bloedverwant, toch had ze het gewoon over genomen, wat ze totaal niet erg vond.



-Sorry dat ie zo kort is:$-

Effy keek Dawn berekend aan. Nog maar één week, zo lang nog maar. Ja haar buik was al aardig opgezwollen, maar kon het echt zo snel gaan. Of had Effy Dawn al langer niet meer gezien dan ze dacht, nee dat was het niet. "dat kind groeit snel." mompelde ze. Effy schrok toen ze het schopje voelde op Dawns buik. "nou ik zou gokken een jongentje, maar ik heb daar ook helemaal geen ervaring mee." zei ze met een brede glimlach. Wat zou het vreemd zijn moet hier ineens een klein kindje bij zijn. Vreemd maar leuk, en interessant. Effy kon het niet laten om zich toch af te vragen wat er van het kind zou worden. Zou het warm of koudbloedig zijn, zou het menseneten eten of toch nog bloed nodig hebben, zou het in een wolf kunnen veranderen en hoe makkelijk kon het gekwets worden of terug helen. Zoveel vragen die enkel konden beantwoord worden door de geboorte van het kind. Wat zou dat interessant zijn. "die pijn zal wel meevallen, en anders spuiten we je wel plat." giechelde Effy. Niet dat ze echt van plan was om Dawn te drogeren. Ze zou het zelf weigeren moest ze het vragen, er zouden genoeg mensen zijn die er geen moeite mee zouden hebben om haar vol verdoving te spuiten, maar Effy was daar principieel tegen. Een bevalling kon dan wel pijn doen, had ze gehoord, maar het was iets waar je met je volle verstand bij moest zijn. "hoe ga je het kindje noemen?" vroeg effy vroljik. Daar zou Dawn toch al over nagedacht hebben, zeker als ze over een week al een kind zou hebben.

Dawn grinnikte. 'Heel snel. Nadat ik jou had ontmoet, had ik Seth ontmoet. Vorige week dus..' Vertelde ze en glimlachte. Soms vroeg ze zich af wat er was gebeurt als ze Seth niet had ontmoet. Was ze dan nu nog ongelukkig geweest? Of had ze hem op een ander moment ontmoet? Misschien was het beter dat ze alleen waren geweest. Anders hadden de andere kunnen genieten van hun momentje. Zachtjes grinnikte Dawn bij die gedachten. Toen vroeg Effy naar een naam. 'Een naam? Daar heb ik helemaal nog niet aan gedacht!' Zei ze en zwaaide nep-paniekerig met haar handen. 'Komt wel goed, ik moet het daar nog even met Embry over hebben. Maar ik vind iets aparts wel mooi. Maar de 2e naam vaan een meisje word zonder twijfel Tiffany..' Zei ze en glimlachte. 'En voor een jongen... Tsja, ik ga hem niet naar mijn vader vernoemen, hem haat ik. Misschien iets met Embry of Seth erbij. Yreth? Apart, maar ik vind het ergens wel mooi klinken. En dan op zijn engels. Dus je schrijft Y-r-e-t-h, maar je spreek het uit als Jie-ret. Wat vind jij?' Vroeg ze en glimlachte gelukkig. Ze legde haar handen op haar buik, en keek een beetje dromerig. Al snel keek ze weer normaal en liet haar buik los. 'Voel maar. Als je zachtjes drukt, voel je hem zitten. Het doet geen pijn!' zei ze en legde Effy's hand weer blij op haar buik.

Effy draaide met haar ogen toen Dawn zei dat ze nog niet eens aan een naam had gedacht. Dat was weer zo typisch iets voor haar. Ze schrok ook dat het zo snel ging. Tja dat zouden de vampieren en gedaantewisselaarsgenen door elkaar zijn zeker. Het was best wel jammer voor Dawn dat ze dan niet kon genieten van haar zwangerschap, of hoe je dat ook noemde. Ze had allesinds niet veel tijd om te wennen aan het idee van een kind krijgen. Maar ze zou een goede moeder zijn, dat wist Effy wel zeker. Op een vlak was Effy wel jaloers op Dawn, natuurlijk ging ze het zwaar krijgen, en mensen zouden haar al snel gaan veroordelen als ze wisten dat ze een kind had. Maar ze had dan tenminste een kind. Effy zou nooit kinderen kunnen krijgen, en hoewel ze daar nooit heel hard mee ingezeten had, stak het wel. "het is een mooie naam... al weet ik niet zeker of Embry het wel verdient om in de naam van je kindje te zitten." zei Effy droogjes. Ze keek naar de krassen op Dawns gezicht die al een beetje meer genezen waren als daarnet, maar niet zo hard dat een mensenoog het kon zien. Het deed pijn om te denken dat Embry zo iets kon doen, Effy had hem juist altijd zo zacht gevonden. Ze trok een pruillipje en keek verdrietig naar de grond. Misschien had ze zich helemaal vergist in hem, maar dat kon toch niet. Embry had nog nooit een vinger naar haar uitgestoken, hij was altijd heel voorzichtig, ook al was dat bijna nooit nodig. Het was daarom ook zo moeilijk te bevatten dat hij zijn eigen zus zou verwonden. Bij het voelen van de baby in Dawn's buik, verscheen er weer een glimlach op haar gezicht. Het zou vast een mooie baby worden, meisje of jongen. Met Embry zou ze later wel afrekenen, voor zover ze dat zou kunnen. Want Effy wist nu al dat ze heel wat zachter tegenover hem zou zijn als ze hem zag, dat effect had hij wel op haar. Wat niet betekende dat ze zijn gedrag daardoor ging goedkeuren. Maar Embry deed er nu niet toe, nu moest Dawn gewoon gelukkig zijn en een kindje krijgen. Het was ongeloofelijk hoe snel de dingen konden gaan. Vorige week was er nog geen vuiltje aan de lucht en nu was er al bijna een kindje bij.

Dawn glimlachte. 'Effy, Embry verdient het zeker. Hij kon er niks aan doen. Hij was echt heel boos op Seth, en het spijt hem heel erg. Ik was een soort van flauw gevallen, en Embry bracht me naar Seth, om te vertellen dat ik dus zwanger was, maar hij werd zo boos toen hij Seth zag.. Hij kon er niks aan doen. Pak hem niet hard aan, hij voelt zich al zo rot..' Zei ze, en glimlachte naar Effy. Weer een schopje in haar buik. Ze glimlachte en legde haar hand op die van Effy. 'Yreth. Klinkt goed, of niet kleintje?' Kirde ze, en nog een schopje bevestigde het. 'Zou hij het begrijpen? Net als Renesmee?' Vroeg ze zich hard op af. Ze keek weer naar haar buik, die nog groter leek. 'Jeez, hij is gegroeid sinds ik van huis weg ging..' Mompelde ze een beetje zenuwachtig/bang. 'Zo kan ik er toch niet van genieten?' Ze grinnikte zacht. Ze voelde zich gelukkig. Ze had nu al zin in kampvuren met iedereen. Zijzelf, Seth, Embry, Effy en de kleine. Met zijn alle rond een knapperend vuurtje, terwijl we lachen en praten. Dat leek Dawn geweldig. Helemaal geweldig. Ze kreeg weer een Call-lach en keek Effy weer aan. Haar beste vriendin, en de beste schoonzus ooit. Zonder haar zou ze hier niet door heen gekomen zijn. 'Oh, en trouwens, ik wil dat jij bij de bevalling bent. Jij kan me steunen, en je vind het vast erg interessant!' Zei ze toen vrolijk en wiebelde vrolijk op haar benen.

Effy was nog steeds een iniminibeetje boos op Embry, want hij had Dawn wel pijn gedaan. Maar het was goed te beseffen dat hij er niet echt aan kon doen. Al moest hij niet zo kwaad geworden zijn, een baby was toch fantastisch. Verward keek Effy Dawn aan toen ze de naar Renesmee hoorde. Wie was dat nu weer. Aan de contex te horen moest het dat kindje van Bella zijn. Effy had die Bella nog nooit gezien, maar er gingen genoeg verhalen de ronde. Ze had de naam van het kind nog nooit eerder gehoord, maar het leek haar wel logisch. Als Renesmee het kind was van Bella, wist Effy het antwoord wel op die vraag. "ik ben vrij zeker dat hij of zij je begrijpt." zei Effy liefdevol tegen Dawns buik. ja ze was een van die hysterisch vriendinnen van de moeder geworden. Hoe kon het ook anders. "Als Renesmee het kind was van Bella, waar ik dus van uitga, dan weet ik dat die de moeder tegen het eind van de zwangerschap ook verstond. jou kind groeit veel sneller, dus zal die je zeker verstaan." legde effy glimlachend uit. Ze was blij dat ze bij de bevalling mocht zijn. Vooral omdat het een unieke gebeurtenis zou zijn, en ze haar waarschijnlijk zou opvreten van frustratie moest ze die missen. Maar ook omdat ze Dawn wou steunen, ze waren vriendinnen voor iets. Het zou wel een drukke bedoening worden. Seth zou zeker ook mogen komen, dan Effy en waarschijnlijk Embry ook. "Wie ga je nemen als dokter?" Vroeg Effy ineens bezorgd. Ze kon zich niet voorstellen dat er een gewone dokter aan de pas zou komen. Maar Effy wist niet of de gedaantewisselaars speciale dokters hadden en of die haar dan wel zouden willen helpen, aangezien het kind één vierde vampier was. Wat zou het nu handig zijn moest Effy het ooit over haar hart hebben gekregen om voor dokter te gaan studeren, iets wat ze nooit had gedurft door al dat bloed dat erbij te kijken kwam.

Dawn glimlachte. Hij begreep haar vast. Hij. Het werd geen zij, het werd een hij. Ze voelde het. 'Hij begrijpt ons vast wel..' Fluisterde ze en kreeg weer een dromerige blik op haar gezicht. Ze keek naar Effy, die heel blij leek te zijn dat ze bij de bevalling kon zijn. Natuurlijk, ze was hartstikke nieuwschierig, en dit maakte je maar één keer mee in je leven. Misschien twee keer, als Seth nog meer kinderen zou willen. Toen Effy vroeg welke dokter erbij zou zijn, dacht Dawn meteen aan Carlisle. 'Carlisle Cullen. Hij vind dit ook erg interessant, net als jij. Hij was de eerste die wist wat ik was.' Vertelde Dawn en glimlachte. Ze liet haar hand op haar buik liggen. Ze was eigenlijk zielsgelukkig. Ook al was ze bang voor wat er komen ging, ze had nu alles wat ze wilde hebben. Een grote broer, een beste vriendin, en een inprent waarmee ze een kindje zou krijgen. Alleen nog een mooi huisje in het bos, en geen ruzie meer tussen vampieren en weerwolven. 'Zeg Effy, waar woon je eigenlijk?' Vroeg Dawn toen opeens nieuwschierig en keek Effy vragend aan. Ze had nooit echt na gedacht over Effy's woonplek. Ze vond Effy wel een typ die overal en nergens woonde, en soms bij Embry zou slapen. Nou, slapen. Even grinnikte ze zacht om die gedachten. Natuurlijk kon Effy niet slapen, ze was een vampier. Denk na Dawn. Ze keek weer even naar haar buik. Hij was niet gegroeid gelukkig. Te snel was ook slecht. Maar alles zou goed komen, precies zoals Effy zei.

Effy knikte toen Dawn zei dat ze Carlisle cullen als dokter noemde. Dat ze daar nog niet opgekomen was. Ze had al gehoord dat hij een dokter was, die er bovendien erg goed zou uitzien, en dat hij wel vaker gedaantewisselaars hielp als die zichzelf in de problemen werkten. En Effy kon zich wel voorstellen dat dat af en toe wel gebeurde. Ze gingen ook zo zorgeloos met elkaar om, zelf al waren ze wolf, en ze waren ook zo opvliegend. Het verbaasde haar dat er niet meer ongelukken van kwamen. Maar natuurlijk heelden de wolven ook enorm snel. Die gave was er duidelijk voor een reden. Toen Dawn haar vroeg waar ze woonde, trok effy nonchalant haar schouders op. "Ik heb wel een huisje in Forks, maar het is oud en vuil. Ik heb één kamer mooi gemaakt en daar liggen mijn kleren. Ik ben er bijna nooit. Meestal dwaal ik maar wat rond, of zit ik bij Embry." Effy glimlachte onschuldig en streek haar rode jurk glad. "Woon jij nu bij Embry, of heb je een eigen huis?" vroeg Effy. Ze kon zich niet herinneren dat Embry iets gezegd had dat ze bij hem woonde, maar hij was ook zo een warhoofd. En het leek haar wel logisch dat ze bij haar broer ging wonen. Het was tenslotte ook haar ouderlijk huis, dat dacht Effy toch. Ze wist niet zo heel veel over Embry's verleden, maar dat vond ze niet erg. Hoe nieuwsgierig ze ook was naar alles, ze kon het hem niet echt kwalijk nemen. Embry wist bijna niets over haar verleden, en ze ging er ook niet meteen zomaar over beginnen. Ze had wel al een paar dingen verteld, maar nog lang niet alles. Effy was zelf niet zeker of hij iets wist van Mars, maar dat dacht ze wel. De basis, niet meer. Effy tuitte haar lippen nadenkend en draaide een lok haar om haar vinger. Misschien zou het wel eens slim zijn om open kaart te spelen met hem, maar daar had ze niet veel zin in. Als ze haar verleden al zou vertellen, zou ze dat nog sneller aan Dawn doen. Zij was een meisje en zou haar tenminste beter begrijpen. Maar dat was voor later, als die baby uit haar buik was en ze geen andere zorgen meer had.

Dawn glimlachte. 'Als je wil kan ik je een keer helpen met opknappen!' Stelde Dawn vrolijk voor. 'Ik woon nu nog bij Embry ja, ik kan niet alleen voor de baby zorgen, en Seth moet nog naar school. En ik durf het echt niet alleen aan.. Niet de eerste paar dagen. Als ik het haal.' Vertelde ze en glimlachte een beetje triest. Ze ging het vast wel overleven. Maar een baby.. Ze was best wel goed met kinderen, en ze had wel eens op Claire gepast. Ook toen Renesmee net geboren was, ook als Quil niet kon door wachtlopen. Dawn kende Claire haar moeder erg goed. Alleen nu had ze haar lang niet gezien, jammer genoeg.
Opeens had Dawn heel erg zin om in een wolf te veranderen, en door het bos te rennen. Maar dat kon natuurlijk niet. Nou ja, ze wist niet zeker of het kon. Het zou een leuke, maar rare, ervaring zijn om als wolf zwanger ze zijn. Toch wel heel erg vaag. Ze grinnikte even. 'Ik vroeg me af of ik nu in een wolf kan veranderen. Hoe vaag dat zou zijn.' Vertelde ze haar gedachten. Effy zou het vast raar vinden. Dawn bleef desondanks blij naar haar glimlachen. Ze vond het vast niet zo raar, ze zou er misschien wel over willen praten, Effy kennende. Ze zou het waarschijnlijk erg interessant vinden. Eigenlijk dachten Dawn en Effy op dezelfde manier. Allebei wilde ze altijd alles weten, alleen uitte Dawn dat heel anders. Ze wilde stiekem altijd alles weten, maar durfde nooit dingen te vragen. Maar bij Effy durfde ze zichzelf te zijn. Een grote glimlach kwam om haar mond. 'Uittesten?' Vroeg ze en grinnikte zacht. Ze wist niet of dit heel slim was, maar dat wist Effy vast wel. Er gebeurde vast niks. Hopelijk.

Effy glimlachte breed toen Dawn voorstelde om haar te helpen in het huisje. Ze zat daar nu niet zo veel, maar als het er mooi en gezellig was zou dat misschien veranderen. "dat zou geweldig zijn... maar misschien eerst wachten tot de baby er is, en dan nog zien hoe het er mee gaat." Zei ze lachend. Het zou vast wel zwaar worden, toch voor even. Want als de baby al zo snel groeide in Dawn haar buik, dan zou die dat daarna vast ook nog wel doen. Dawn zou niet al te lang met een huilende baby zitten. Dat was misschien wel goed, het nam veel van de druk weg. "Natuurlijk ga je het halen, je gaat het fantastisch doen." Zei effy overtuigd en ze gaf een zachte por in Dawn's arm. "je moet niet negatief gaan denken." Effy dacht wel dat de bevalling niet te gemakkelijk zou zijn. Ze vroeg zich af of Dawn op een natuurlijke manier zou kunnen bevallen, of zou het net als bij Renesmee zijn en zou de baby zich een weg naar buiten bijten. Effy hoopte voor Dawn dat hij dat niet zou doen. Het kon ook perfect op een natuurlijke manier, dacht Effy, het kind was voor drie vierden geen vampier. Toen Dawn vroeg of ze nu in een wolf zou kunnen veranderen tuitte Effy haar lippen nadenkend. Ze wist helemaal niet of het een risico inhield of niet. Er waren vroeger weinig vrouwelijke gedaantewisselaars geweest, en zwangerschappen kwamen al helemaal niet voor. Effy wist ook niet hoeveel inspanning het kostte om te veranderen. Het zag er altijd zo moeiteloos uit, maar misschien was het dat niet. "ik denk niet dat het kwaad kan." zei ze uiteindelijk. "ik weet niet hoeveel moeite het kost om te veranderen maar ik denk wel dat het zou lukken, zolang je maar niet denkt dat je dan meteen mag gaan rondrennen." Als je als mens niet mocht gaan hardlopen als je hoogzwanger bent, dan mag dat ook niet als wolf, dat leek haar logisch. Het kind zou vast geen wolf worden als Dawn zou veranderen, en ook wolven konden kinderen dragen. Dus dat leek Effy geen probleem. Alleen met het veranderen zelf zat ze wat in. Maar in principe kon dat ook geen probleem zijn. Als Dawn naar een wolf veranderde, nam ze ook delen van haar menszijn mee in die wolvenvorm, haar gedachten bevoorbeeld, dus dan zou het kind ook wel meekunnen. En ook als ze terug veranderde, was haar lichaam weer helemaal intact, in principe dus geen probleem. "ik ben wel niet zeker, ik wil niet de dood van je kind op mijn geweten." zei Effy daar nog vlug achter.

Dawn glimlachte breed toen Effy ermee instemde om samen haar huisje te gaan opknappen. 'Natuurlijk moet ik wachten, ik ga echt niet zwanger een huisje opknappen.. Ik heb ooit een serie gezien waar een vrouw dat ging doen, toen viel ze van een krukje, zo met haar buik op de punt van een tafel van glas! Nee dankje.' Vertelde Dawn zacht grinnikent. En Effy had totaal gelijk, zoals ze altijd gelijk had. Dawn moest gewoon niet zo negatief denken. Alles ging gewoon goed komen. Ze zou hartstikke gelukkig worden met Yreth, Seth, Embry en Effy natuurlijk. Haar leven zou eindelijk probleemloos en gelukkig zijn, iets waar ze nog niet eens van had durven dromen. 'Je hebt gelijk Effy, ik moet positief denken!' Zei ze blij en aaide haar buik zacht. Nu dat wolfding. Het veranderen kostte Dawn vroeger erg veel moeite, maar nu was het erg makkelijk, nu ze eraan gewend was. 'De inspanning valt mee, en natuurlijk ga ik niet meteen rondrennen, dat kan erg slecht zijn voor de baby..' Zei ze zacht en keek weer een beetje dromerig. 'Weet je waar ik dan ook nieuwschierig naar ben, of de baby dan ook in een wolf veranderd, of alleen ik. dat het echt een zwangerschap als wolf is, zeg maar. Dat zouden we ook nog kunnen kijken als we willen. Maar ik denk wel dat het goed gaat hoor, ik bedoel, ik ben gewoon mezelf, alleen mijn lichaam veranderd. En ik word groter, dus er is genoeg plaatst in mijn buik.. Ik zou het kunnen proberen. Maar als er dan iets dreigt fout te gaan, moet je me meteen naar Carlisle brengen. Wat denk jij er van, kleintje?' Dat laatste kirde ze terwijl ze naar haar buik keek en er over heen aaide. Een schopje bevestigde dat het de moeite waard was. Dawn ademde diep in en uit. Zenuwen gierde toch wel door haar lijf. 'Als ik alleen was geweest had ik het nooit gedurfd, maar omdat jij erbij bent, en je altijd wel weet wat je moet doen, durf ik het wel. Je bent echt mijn beste vriendin Effy. Echt. Bedankt..' Prevelde Dawn en omhelsde Effy weer. Toen ze haar los liet, keek ze Effy aan. 'Daar gaat ie dan..' Mompelde ze. 'Wacht, ik ga me even omkleden..' Zei Dawn toen grinnikent en liep naar een boom. Toen ze al haat kleding uit had, gooide ze die naar Effy, die ze hopelijk op ving. Ze nam genoeg ruimte om zich heen, en voelde de trillingen door haar lijf gaan. Wow, dit voelde echt anders. Een schop in haar buik liet merken dat ze door moest gaan, dus dat deed ze. Na een aantal seconde stond ze opeens op vier poten. Oke, het is gelukt.. Dacht Dawn opgelucht en trippelde naar Effy. Het voelde goed om weer wolf te zijn. Ze piepte zacht, en voelde iets in haar buik. Daarna kefte ze blij en gaf Effy een lik over haar gezicht. Yes, alles was goed gegaan!

Ongeduldig en nieuwsgierig wachtte Effy af wat er zou gebeuren als Dawn zou veranderen in een wolf. Handig ving ze de kleren op en in de paar seconden dat ze nog moest wachten, vouwde ze die automatisch op. Effy was een beetje neurotisch als ze zenuwachtig was. En nu was ze zenuwachtig. Er kon zoveel misgaan, maar als er niets misging zou het zo fantastisch zijn. Ze voelde aan de lucht dat Dawn veranderde en Effy ging op haar tenen staan. Niet dat dat iets hielp, ze was ook zo klein. Maar het hielp haar om haarzelf in bedwang te houden en niet hard gillend naar Dawn te lopen. Van het moment dat Dawn besloot dat ze ging veranderen tot ze als wolf uit de struiken kwam, was er misschien iets meer dan een minuut verstreken, maar voor Effy leken het wel uren. Het was zo lastig om nieuwsgierig te zijn. Effy voelde haar de helft van de tijd te opdringerig, maar ze kon het ook niet laten. En ze zou, zoals nu, enorme risico's nemen om nieuwe dingen te weten te komen. Toen Dawn als wolf tevoorschijn kwam en ze er gelukkig uitzag, was Effy enorm opgelucht. Er was duidelijk geen probleem, dat kon ze zelf van Dawn's wolvenogen aflezen. Ze glimlachte breed. Haar glimlach werd een gemaakte walgende blik toen Dawn over haar gezicht lekte. Ze veegde het af met de rug van haar hand en keek Dawn half bestraffend, half geamuseerd aan. Dat was dus nog een familietrekje, want Embry had haar ook al eens zo een streek gelapt. Langzaam liep Effy naar de buikstreek van wolvendawn. Ze legde haar hand op de plaats waar de baby zat en voelde duidelijk het hartje. De baby zijn hart klopte nu sneller als daarnet, maar Effy wist niet dat dat betekende dat het nu een wolfje was, of dat het gewoon blij was. "weet jij of je kind nu een wolfje is of niet... want ik ben niet zeker." Vroeg ze aan Dawn. Ze ademde de lucht in, in een poging om het kind zijn bloed te ruiken, maar Dawn's geur was te sterk.

Dawn keek naar Effy, die walgde toen ze over haar gezicht likte. Ze kefte grinnikent en keek toen verontschuldigend. Ze volgende Effy, die naar haar buik toe liep, met haar ogen. Zelf had ze geen enkel idee of het baby'tje mee was veranderd, al was het erg interessant, en wilde Dawn maar al te graag een antwoord hebben. Ze schudde zacht haar kop, omdat ze het niet wist. Dit was raar op zo veel levels, maar ook zo leuk! Dawn fronste haar wenkbrauwen nadenkend. Ze had werkelijk geen idee. Ze hadden eigenlijk een echo nodig, maar Dawn had geen zin om terug te veranderen en het voor te stellen. Ze probeerde zich te concentreren op haar buik, als of ze kon voelen wat er in haar buik zat. Jammer genoeg was het volkomen doelloos. Ze bewoog een beetje geïrriteerd en ongeduldig op haar poten. Ze ging voorzichtig zitten, en daarna op haar zijkant liggen, zodat Effy bij haar buik kon. Ze kefte zacht en keek naar haar buik. Hopelijk snapte Effy de hint dat ze mocht voelen, zoals ze al eerder gedaan had, toen Dawn nog mens was. Carlisle had ook al is haar buik gevoeld, om te kijken waar het hoofdje lag, omdat het niet helemaal duidelijk was op de echo. En hoe hard hij ook drukte, Dawn had geen pijn gehad, dus dit kon ze makkelijk aan. Hopelijk was Effy niet bang haar pijn te doen. Dat kon Effy ook niet, aangezien ze zelf half vampier, half weerwolf was, en dus kracht van beide had, en dus ook tegen die dingen kon. Haar gedachten zweefde even weg. Over een tijdje zou Dawn samen met ene klein baby'tje, en Seth op de bank zitten. Seth met een arm om haar heen, en Dawn met de baby in haar armen. Beide zouden ze dan gelukkig naar de baby kijken, en het nooit meer anders willen. Dit duurde maar enkele seconde, want ze moest weer denken aan wat ze nu aan het doen waren. Ze grinnikte blaffend en keek Effy met pret lichtjes in haar ogen aan. Ze leerde nu zoveel nieuwe dingen, dingen die alleen zijzelf en Effy zouden weten, als ze het niet door zouden vertellen. Geweldig vond ze dit, met haar beste vriendin dingen uitzoeken die niemand wist.

Voorzichtig liep Effy naar Dawn en ze drukte zachtjes op haar buik. Het was vreemd om zo een onderzoek te doen op een wolf. Vreemd maar wel leuk. Ze voelde op verschillende plaatsen en probeerde zich iets visueel voor te stellen. Al snel had ze door hoe het kindje lag, maar ze voelde geen 4 pootjes of een staart. Gelukkig had Effy gedetailleerd gevoel in haar vingers, of ze zou waarschijnlijk helemaal niets voelen. De hartslag van het kind was ook terug naar gewone snelheid gegaan. Het versnellen was waarschijnlijk door de inspanning van het veranderen. Want ook al deed Dawn het nu zonder moeite, het moest toch vreemd zijn voor het kindje. Effy schoof verder van Dawn vandaan zodat ze haar terug kon aankijken. "ik denk niet dat het een wolfje is, nog steeds een mens die nu leeft in het lichaam van een wolf." Zei effy half verwonderd. Dit was jungle book maar dan op een heel ander niveau. Het kindje zou niet alleen opgevoed worden door wolven, zijn of haar biologische moeder en vader zouden ook effectief wolven zijn. Af en toe dan toch. Dat kind moest het meest gelukkige kind in de wereld worden, dat kon gewoon niet anders. Hij zou opgroeien in de meest interessante wereld die er maar is, en zijn ouders zouden zoveel van hem houden. En daarbij zou hij nog een speciaal en uniek zijn op elk vlak. Waarschijnlijk zou het kindje nooit veel ouder worden dan jongvolwassen, het zou in een wolf kunnen veranderen en menseneten kunnen eten. Het zou geen bloed moeten drinken en zijn huidje zou zacht en warm zijn, en een licht bruine kleur hebben, maar toch ondoordringbaar en sterk. En hij zou kunnen slapen, zoveel of zoweinig als hij maar wou. Hij zou snel en sterk zijn en zijn huid zou misschien normaal blijven in de zon. Ja als Effy het kon beslissen, zou de baby wel zo worden. Er zouden wel veel punten waar zijn ook, dacht ze. Maar zo ideaal kon toch niets zijn. Effy glimlachte breed naar Dawn. "het wordt vast een mooie baby." zei ze zachtjes. Wat had Dawn toch een geluk

Dawn sloot haar ogen, en ademde diep in. Alsof ze zich voor aan het berijden was op pijn. Maar die zou toch niet komen. Toen Effy zei dat het nog gewoon een kindje was, keek Dawn haar bewonderend aan. Dit was zo raar! Een baby'tje als die van een mens in de buik van een wolf. Nou ja, Dawn was ook eigenlijk een mens. Nou, een mens? Ze zag eruit als een mens. Dit zou een heel bijzonder kindje worden. logisch gezien driekwart wolf, en een kwart vampier. Het kindje zou sterk zijn, maar toch lief en zachtaardig. Toen Dawn Effy weer in de ogen keek, zag een een spoor van jaloezie en verdriet. Natuurlijk, ze wilde zelf ook dolgraag kinderen. Maar dat kon niet. Dawn stond op, en pakte haar kleding in haar bek. Ze liep weer de struiken in, en veranderde terug. Snel kleedde ze zich aan, en merkte dat haar broek lager moest, en haar topje en shit strak zaten. Fuck. Ze leek wel een maand meer zwanger! 'E-effy.. K-kom is..' Stotterde ze bang. Was dit gekomen door het veranderen, omdat je als wolf sneller groeide? 'Hoe kan dit..' Mompelde ze en legde haar hand op haar buik. Dit was raar, erg raar. Maar een ding stond vast, ze zou niet meer veranderen in een wolf, tot haar kindje er was. Als dit het versnelde, zou ze het echt niet meer doen. Ze zou eigenlijk alles doen om het minder snel te laten gaan. Als ze zo door zou blijven gaan, zou ze aan het eind van de week al moeten bevallen, voor ze zich er mentaal op voor had kunnen berijden. Voor ze inkopen kon doen. Dat zou ze over een dag of twee gaan doen waarschijnlijk. Een babykamer inrichten, alles in elkaar zetten. Dat zou wel een dag duren, misschien 2. Dawn kon dat niet doen als ze net bevallen was, dat zou te zwaar zijn. Seth zou naar school moeten, en Embry wachtlopen omdat de school weer begonnen is. Misschien zou Effy kunnen helpen, maar als nog. Dawn keek Effy aan. Angst was in haar eigen ogen te lezen. Dit was echt raar. Te raar.

Toen Dawn haar riep, kwam Effy zo snel als ze kon, en dat was snel. Verbaasd keek ze naar de buik van Dawn die nu wel zichtbaar groter was dan daarnet. Ze tuitte haar lippen nadenkend en ademde langzaam in. "het is versneld." zei Effy zo neutraal mogelijk. Ze kon zichzelf wel voor het hoofd slaan. Natuurlijk was het versneld, wolven zijn niet zo lang zwanger als mensen, dan was het logisch dat alles sneller ging in wolvengedaante. Dat ze daar geen rekening mee gehouden had, ongeloofelijk. "sorry, ik had er geen rekening mee gehouden." mompelde ze zachtjes. "maar je hebt toch wel nog even, niet? nu gaat het gewoon terug op normale snelheid, dus dat geeft je toch wel nog een paar dagen." Effy begon al te rekenen in haar hoofd. Het was een geluk dat Dawn niet te lang wolf was gebleven of ze hadden nog grotere problemen gehad. De tijd dat Dawn wolf was, zou gelijkstaan aan minstens 1 dag minder tot de bevalling. maximum 2, maar Effy dacht niet dat het 2 volle dagen waren. "je hebt een dag verloren." zei ze geruststellend. Dat viel toch nog mee. Effy hoorde het hartje van de baby nog duidelijk en ze wist zeker dat er met hem geen probleem was. Dat was toch het belangrijkste. "hoeveel moet er nog gebeuren voor de bevalling." vroeg Effy terloops. Ze wou niet dat Dawn ging panikeren, maar veel tijd had ze toch niet meer om alles in orde te maken. Effy zag dat Dawn weer helemaal bang was geworden en ze omhelsde haar geruststellend. "dit veranderd niet veel, enkel een dagje minder tijd. Maar ik kan helpen met spullen kopen en inrichten en wat je maar wilt." Om eerlijk te zijn zag Effy Dawn nog niet meteen vrolijk gaan shoppen, met dat gewicht dat ze meezeulde. Maar Dawn was sterk en als het moest zou Effy alles in haar plaats doen.

Dawn keek Effy vragend aan. 'Jij hebt er geen rekening mee gehouden? Ik ook niet hoor, het maakt niet uit. Het komt wel goed!' Zei ze positief, maar zelf was ze eigenlijk niet zo positief. Ze haalde diep adem. Dit was zo moeilijk, maar ze moest zich er gewoon doorheen bijten. Het kwam uiteindelijk vast allemaal wel goed. Ze moest gewoon goede moed houden. Toen Effy Dawn in een knuffel trok verborg Dawn haar hoofd in Dawn haar schouder. Vervloekte hormonen. Ze probeerde neutraal te blijven, niks te laten merken, en gelukkig lukte het. Hopelijk zou Effy haar niet in de ogen kijken, die zou het zo zien. 'Ik kan wel wat hulp gebruiken ja..' Mompelde ze. 'Ik moet de hele kinderkamer nog klaar maken.. En kleding kopen, kleine en grote. Ik moet trouwens drie bedden hebben, een gewone voor baby's, een grotere, en een normaal bed. Carlisle denkt namelijk dat de baby minder snel zal groeien als hij geboren is, maar dat weten we niet zeker, dus ik kan maar beter alles meteen hebben..' Vertelde ze zacht tegen Effy's schouder, maar wist dat ze haar gehoord had. De knuffel was nu al lastiger dan dat hij net was geweest. Dawn haar buik zat nu meer in de weg. Ze beet zacht op haar onderlip. Waarom moest dit haar overkomen? Natuurlijk hield ze van het kleintje in haar buik, maar waarom nu? Waarom niet later, als Seth van school was, en ze samen een plekje voor zichzelf hadden? Misschien was het ook wel hun lot. Misschien zat er een reden achter, die nu nog niet zichtbaar was. Iets wat laten van pas zou komen. Misschien zou de kleine wel een speciale kracht hebben. Eentje die ze nodig hebben in de roedel, of bij de vampieren. De roedel. Dawn moest ook nog aan Sam vragen of ze bij de roedel mocht. Maar misschien moest ze daar mee wachten tot de baby naar school ging. of zou ze vragen of een van de oudere hem thuis les kon geven. Naar een normale school zou de baby niet kunnen, zijn sneller groei zou wel heel erg opvallen. Misschien leerde hij ook wel heel snel. Even snel, of sneller misschien. Maar dat kwam later, ze moest zich nu focussen op nu. De problemen van nu.

In haar hoofd ging Effy alles af wat nodig was voor een kinderkamer. Een bedje, kasten, knuffels en wat speelgoed, en zo een hangertje voor boven zijn wiegje, elk kindje moest er zo een hebben. en dan misschien nog behangen of verven, en misschien ook gordijnen en een matje. "als er haast bij is, op 2 dagen heb ik je een compleet ingerichte en klare kinderkamer, met kleertjes en al." zei Effy vrolijk. Ze zou één dag nodig hebben om te shoppen, en één om in te richten. Als het behangen was, kon ze het zelf op één dag. Al zou effy het wel leuk vinden om haar uit te leven met verf. "Moet de kamer geverfd of behangen worden?" vroeg ze. "en wil je bij het inkopen zijn, dan mogen we wel niet te lang wachten." Effy had het al helemaal gepland in haar hoofd. Als Dawn meeging, ging het shoppen langer duren, maar op één dag moest dat toch nog lukken. En natuurlijk moest Dawn kiezen hoe de kinderkamer eruit zou zien. "waar moet die kamer eigenlijk komen, bij Embry?" Zou Dawn echt samen met een baby en Seth bij Embry gaan wonen, of zouden ze bij Seth thuis gaan wonen, misschien hadden ze zelf al een huisje voor hunzelf. Lekker volwassen. "hé maar hoe dan ook, alles komt in orde, ik heb dit allemaal onder controle." Zei Effy lachend. Ze liet nog eens een lijstje benodigdheden door haar hoofd glijden en knikte voor haarzelf. Toen keek ze bezorgd naar Dawn. "Heb je eigenlijk geld nodig." Vroeg ze voorzichtig. Geld was altijd iets gevoelig bij iedereeen wel. Effy had geld zat, veel te veel eigenlijk. Van haar zou Dawn zeker geld mogen hebben. Maar misschien had ze zelf genoeg. Al zou effy niet willen dat Dawn zich in de problemen werkte.

Dawn werd weer helemaal vrolijk en liet Effy langzaam los. 'Ik wil wel mee met kleertjes en zo, en ik had al bedjes en kastjes in gedachten, daar kan ik je wel een foto van laten zien!' Zei ze vrolijk. Ze had al eens gekeken in een boekje dat Seth voor haar had meegebracht. Dawn dacht even na, en tuitte haar lippen. Behangen hoefde niet, misschien dat ze Effy wel creatief liet zijn met wat potten verf. Aan Effy's gezicht te zien zou ze dat helemaal geweldig vinden. Ze zou mogen doen wat ze wil, Dawn zelf vond alles wel mooi. 'Het hoeft niet behangen te worden, maar wat muurschilderingen zouden leuk zijn! Je mag van mij doen watje wilt! En het is gewoon bij Embry aangezien Seth nog naar school moet. Ik heb een redelijk grote kamer, dus we zetten gewoon mijn spullen wat aan de kant, en mijn kast en bureau gaat naar de logeerkamer. En heel erg bedankt Effy, zonder jou had ik het nooit gered!' Zei Dawn en omhelsde haar weer. Toen vroeg Effy naar het geld, dacht Dawn weer even na. Ze liet Effy weer los, en beet op haar lip. 'Tja, ik heb wel geld, maar ik heb een klein budget, aangezien ik ook nog luiers, flesvoeding, en eten voor mij en Embry moet kopen. Ik heb namelijk wel werk, en ik zou wat meer foto's kunnen maken en hopen dat mensen ze mooi vinden.. Ik doe trouwens als werk fotografie, ik maak foto's van landschappen, en soms mensen, en dan betalen mensen ervoor om ze in hun tijdschriften en stuff te laten plaatsen.' Vertelde Dawn. 'Maar het zal niet veel zijn. Ik hoop dat je het ermee red. Seth betaald misschien ook nog wel mee. Ik weet niet precies hoeveel het is. Ik denk dat het bij elkaar tussen 1000 en 2000 euro zal zijn. Misschien zelfs maar 1500 of zo..' Rekende Dawn een beetje triest en keek Effy nadenkend aan. 'Ik hoop dat je het ga halen daarmee, maar ik denk het niet..' Mompelde ze en legde haar hand op haar buik. Ze waren hier nog minder klaar voor dat ze eigenlijk had gedacht. Geld was altijd al een groot probleem geweest in haar leven, en het werd alleen nog maar erger.

Effy werd helemaal vrolijk toen ze aan de tekeningen die ze kon maken op de muren. Ze was altijd redelijk kunstzinnig geweest, en iets als een muur was hemels om te beschilderen. Ze zou duizend kleuren gebruiken en het heel vrolijk maken. Wat zou het leuk zijn als er een baby bij Embry kwam. Dan kon ze hem als excuus gebruiken om lekker veel bij het kindje te zitten. Ergens besefte Effy wel dat dat Embry nogal droevig kon maken. Als hij zag hoe dol ze was op kinderen en als hij haar met een babytje zag, dan zou hij misschien ook wel een kindje willen. Of toch nog meer beseffen dat hij er ooit wel ééntje wilt. Dat was iets wat Effy hem niet kon geven. Ze schudde die gedachte van haar af en keek nadenkend naar Dawn. "ik heb geld." mompelde ze aarzelend. "veel geld bedoel ik." Het voordeel van eeuwig leven en niet moeten eten was wel dat je bijna altijd kon sparen. Effy moest geen verwarming die geld koste, geen warm water of eten en drinken. Ze kon al dat geld houden en sparen voor luxe zoals kleren en geurtjes. Maar zelf dan nog had ze nog veel geld over. Ze had thuis nog dingen liggen die fortuinen waard waren, gewoon omdat ze zo oud waren. "je mag wat van mij hebben." Effy keek Dawn vragend aan. Als ze zou weigeren zou Effy er toch nog op staan om haar veel spullen te kopen, ze kon het dan als 'cadeau' geven. Want ja, het zou normaal zijn als Effy kleren, en een bed en een kast en verf en een matje en nog veel meer cadeau gaf. Kon zij er aan doen dat ze gul was. Effy glimlachte breed naar Dawn. Wat hield ze van dit soort dingen. Waarom konden vampiers nu geen kindjes krijgen. Als dat zo was, zou ze nu waarschijnlijk al duizend kinderen hebben, minimum

Dawn keek onbegrijpend naar Effy. 'Jij-jij wil zomaar geld geven, aan mij? Maar dat kan ik helemaal niet terug betalen! Ja, misschien over een paar jaar, maar ik wil niet dat jij zonder komt te zitten of zo, en ik wil je je ook niet schuldig laten voelen, of iets in die richting! Je moet niks hoor, echt niet!' Ratelde Dawn opgewonden en zwaaide paniekerig met haar handen. Het was echt heel lief van Effy, maar Dawn kon er niet tegen als mensen haar iets geven en ze niks terug kan doen. Daarom is de enige met wie ze haar verjaardag vierde Embry, want ze waren bijna in de zelfde maand jarig, dus kon Dawn hem een cadeau terug geven. Maar Effy kon ze niet een hele kamer terug geven, of het geld. En misschien wilde Embry wel helemaal niet dat Effy geld zou geven, omdat het niet haar kind was. Of misschien wilde Seth het wel betalen. Maar hij kon het bijna niet betalen, dus dat was niet echt waar. Maar Dawn flipte hier zo van, dat ze niet over feiten nadacht. Ze deed liever dingen voor mensen dan dat mensen dingen voor haar deden. Haar hersenen konden dat niet aan of zo, ze weigerde de dingen gewoon. Dawn was niet iemand die hebberig was, of gauw dingen aan nam. Alleen als het andere mensen gelukkig maakte. In dit geval zou het de baby gelukkig maken, maar Effy misschien wel niet. Misschien deed Effy het alleen uit medelijden, en daar kon Dawn al helemaal niet tegen. Dat mensen dingen deden omdat ze medelijden met haar hadden. Niet dat veel mensen naar haar omkeken, maar Embry deed heel vaak dingen omdat hij medelijden met haar had gehad. Zo had hij er bijvoorbeeld heel erg mee ingestemd dat ze in Seattle zou gaan studeren, zodat ze meer vrienden zou gaan maken, maar dat was niet echt een groot succes geworden. Ze had namelijk in Seattle maar een vriend en een vriendin gehad, die alleen bij haar zaten als hun andere vrienden er niet waren. En die jongen wilde haar alleen maar, omdat ze knap was. Iedereen had haar vreemd gevonden. Die gedachten lieten haar alleen maar meer beseffen hoe goede keuze het was geweest vervroegt af te studeren en terug te komen in La Push. Ze keek Effy weer aan, en beet hard op haar onderlip. ze wreef zacht over haar buik en sloeg haar ogen toen neer. Effy bedoelde het alleen maar lief, toch?