My Best Friend Forever!

Ergens had ze het wel kunnen verwachten, maar toch schrok Effy van Dawn's reactie. "sorry, sorry." mompelde ze geruststellend. Zo overstuur geraken was helemaal niet goed voor het kind. "ik dacht gewoon, nuja, aangezien ik toch geld met hopen heb." effy zweeg even toen ze besefte hoe zelfingenomen dat wel niet klonk. "omdat ik al zo lang leef weetje, en ik moet niet eten en ik verkocht mijn oude spullen als peperdure antiek, die soort dingen. Ik denk niet eens dat ik het zou merken moest iemand 10 000 euro van me zou stelen. niet egocentrisch bedoeld. Maar als je het niet wilt, dan hoeft het niet." Effy dacht er zelf niet aan om het idee van haar vele cadeautjes nu naar boven te brengen. Als Dawn nog meer overstuur zou geraken was het helemaal omzeep. Ze snapte Dawn's reactie wel. Het was nooit leuk om geld te lenen, of te krijgen. Toen Effy nog maar net vampier was, had ze veel geldproblemen gehad. Ze was een buitensporig en luxueus leventje gewoon, en om dan opeens met niets te staan was moeilijk. Maar ze was er door gekomen en met het geld dat ze doorheen al die jaren had gespaard, kon ze waarschijnlijk haar oude huis herbouwen. Effy's ogen lichtten op bij dat idee. Ze zou het ergens in ierland doen, waar veel open ruimte is en het uitzicht wonderlijk was. En daar zou ze dan een perfecte replica van haar oude huis zetten. Een rooms palijs in het Ierse landschap. Natuurlijk zou ze het voorzien van een moderne badkamer, maar de rest zou autenthiek blijven. Verward schudde Effy haar hoofd. Ze dwaalde weer veel te hard af. Als ze al zo een gigant zou bouwen, dan zou dat toch niet voor de eerste tien jaar zijn. Waarschijnlijk zou ze het ook nooit doen. Het zou te vreemd zijn. Maar het gaf haar wel een ideetje voor het verven van de kamer. Ze kon er iets vrolijks van maken, maar met een roomse twist aan. Dat zou mooi worden. Geen bombastische kleuren die snel verveelden, maar zachte kleuren die tot de verbeelding spraken. "laat mij dan toch tenminste de verf betalen." mompelde Effy zachtjes, met een opgewonden glimlachje.

Dawn zuchtte. Ze wist niet goed of ze het maar gewoon toe moest laten. Misschien wel, anders zou ze het niet gaan redden. 'O-oke dan Effy, je mag een paar dingen betalen, als je dat zo graag wilt.. Maar dan moet de kamer wel heel mooi worden!' Zei Dawn glimlachend en omhelsde Effy weer. 'Ik vind het gewoon vervelend om je niet terug te kunnen betalen..' Mompelde ze en liet Effy weer los. Ze pakte Effy's hand weer en legde hem weer op haar buik, waar iets bewoog. 'Het word een ADHD Kindje!' Kirde ze vrolijk en glimlachte breed, met een twinkeling in hoor ogen. Ze vond dit zo geweldig, er zat gewoon een lief, schatig, klein baby'tje in haar buik. Haar kindje, die heel veel liefde zou krijgen van iedereen om hem heen. Alles wat Dawn nu wilde, is het baby'tje in haar buik beschermen, en het een geweldig leven geven. Ze zou alles in de strijd gooien. Zelfs als ze zelf zou moeten sterven, en de kleine dan door zou kunnen leven. Natuurlijk zou ze dat ook voor Seth doen. Oké, verandering van plan. Ze zou de baby én Seth met haar leven te beschermen, koste wat het kost. Natuurlijk Effy ook, maar Effy heeft haar gaven. Effy zou alles wel overleven. Seth en de kleine hadden haar nodig. En zijzelf hun ook. Zonder hun zou haar leven kapot gaan. Natuurlijk had Effy haar ook nodig, maar niet zo veel als de rest, en op een andere manier. Maar Dawn zou ook niet zonder Effy kunnen. Bij Effy kon ze zichzelf zijn, en hoefde ze zich niet te schamen. Hoe meer ze er over na dacht, hoe meer ze om Effy ging geven. Als grote zus, en als beste vriendin. Ze was super blij dat Embry en Effy elkaar hadden gevonden. Dit was echt geweldig.
'Maar we moeten wel snel beginnen. Deze baby laat niet op zich wachten!' Zei ze blij en gaf een zacht klopje op de zijkant van haar buik. 'En ik moet me even omkleden..' Mompelde ze en keek naar een stukje buik die bloot was, omdat haar broek te strak zat en het shirtje te klein was geworden.

Effy glimlachte opgetogen toen ze hoorde dat ze een paar dingen mocht kopen. "super, bedankt." gilde ze uit. "en ik vind het vervelend om toe te moeten geven dat ik hopen geld heb en dat ik er niemand mee kan helpen." Natuurlijk kon ze het ook aan goede doelen geven. Maar Effy geloofde daar niet in, het meeste van het geld ging toch naar de organisatie zelf. Wel ging ze soms naar armere landen om daar persoonlijk te helpen, s'nachts dan. Dat was veel nuttiger dan geld geven dat misschien niet eens terecht kwam. Ze voelde de baby weer bewegen, Effy giechelde zachtjes. Het kindje zou waarschijnlijk actiever worden dan alle jongens uit de roedel samen. Ze had nog niet veel van die jongens ontmoet, maar Effy kon er zich wel iets bij voorstellen. Allemaal typisch jongens die elkaar plaagden en vooral heel actief waren. Dawn zou veel werk krijgen met het kindje. Maar het zou ook o zo leuk worden. Al had Effy wel makkelijk praten, zij kon geen kinderen krijgen en wou het wel, dan was het niet meer dan logisch dat alles aan kinderen haar positief leek. "nee, inderdaad, misschien kunnen we vandaag al een paar inkopen doen." mompelde Effy nadenkend. Ze keek bedenkelijk naar het strakke shirt van Dawn, wat alleen nog maar bevestigde dat ze niet veel tijd meer hadden. Maar Effy had niet veel tijd nodig, ze was een vampier voor iets. Ze moest toch ooit iets doen met die supersnelheid, handigheid en sterkte. Het was haar de laatste honderd jaar nog amper van nut geweest, tijd voor wat ommekeer. "en, hoe wil je de kamer ongeveer?" vroeg Effy met een brede glimlach. In haar hoofd liet ze een paar mogelijke kamers voorbijflitsen. Maar natuurlijk moest Dawn kiezen, het waar haar kamer en het was haar kind, zij moest tevreden zijn.

Dawn glimlachte om Effy haar enthousiasme. Ze was blij dat Effy zoveel tijd in haar stook, dat betekende dat Effy ook om haar gaf. 'Ik vind het beschamend om te vertellen dat ik zo weinig geld heb..' Zei ze zacht, maar glimlachte breed toen Effy moest giechelen om de baby. Ze wist zeker dat Effy een goede tante/peetmoeder zou zijn. Ze zou met alle liefde op de baby passen als Dawn zelf weg moest, of een ronde moest lopen zodra ze in de roedel zou zitten. Eerst wist ze niet zeker of de baby een oppas nodig zou hebben, aangezien hij snel zou groeien. Maar het was wel nodig, totdat ze zeker wisten dat het kindje ongevaarlijk voor andere, en zichzelf was. Dat zou -hopelijk- niet zo zijn, dat het gevaarlijk was, maar alles voor de veiligheid. Bij deze gedachten beet Dawn zacht op haar onderlip. Alles zou wel goed komen, zolang Dawn er maar in geloofde. 'Misschien kunnen we beter zo alvast gaan, dan hebben we het gehad..' Stelde Dawn voor. 'Dan laat ik je thuis mijn.. Mijn schetsen zien ..' Zei ze verlegen. Heel veel mensen vonden dat ze mooi kon tekenen, maar zijzelf niet echt. Ze was altijd ontevreden, maar kon wel makkelijk weten wat ze op papier wilde zetten, en dat dan ook in één keer kon. Dawn pakte Effy's hand toen en begon haar richting haar huis te trekken. Ze had een glimlach op haar gezicht, maar bloosde ook van wegen haar eigen enthousiasme en omdat ze zenuwachtig was over Effy haar commentaar op haar schetsen. Ze had die schetsten gemaakt toen ze net aangevallen was en een nacht in het ziekenhuis was gebleven. Ze had niet in slaap kunnen komen, en had het nuttig gebruikt.
Toen ze bij het huisje aankwamen, liep duwde Dawn Effy op de bank en liep zelf naar de keuken. Ze pakte de tekeningen van de tafel, en liep terug. Voorzichtig liet ze zich langs Effy zakken en liet de tekenen zien. 'Kijk, ik wel dus de kast tegen de linker muur, en daarnaast, ook tegen de muur, het bed..-' Zo legde ze haar hele tekening aan Effy uit. 'En, wat vind je?' vroeg ze verlegen toen ze klaar was, en er was zelf een kleine zenuwachtige trilling in haar stem te horen.

Gewillig liet Effy zich meetrekken door Dawn. Ze kwamen al snel in het maar al te bekende huisje van Embry en Effy voelde zich er ook meteen op haar gemak. Iets wat ze niet zou hebben in een vreemd nieuw huis. Ze zou wel een soort aanpassingsprobleem hebben, maar vreemde huizen maakten haar zo ongemakkelijk. Hier was het gelukkig niet vreemd en Effy was helemaal zen. Zen en opgewonden tegelijk. Ze mocht één van de leukste dingen in de wereld doen, een kamer inrichten. Zelf has ze wel 5 keer binnenhuisarchitectuur gestudeerd. Het was zo een interessante richting en het veranderde zo snel. De laatste keer dat ze afgestudeerd was als binnenhuisarchitect was 5 jaar geleden in Milaan. Zo heel veel zou er in die 5 jaar wel niet veranderd zijn. Effy keek geïnteresseerd naar de schetsen. Het was goed getekend en ze kon zich meteen een 3Dbeeld voorstellen. Ze ging de verschillende stijlen af die het best overeenkwamen met de tekening en glimlachte toen. Wat was zo een gedetailleerd visueel geheugen leuk, je kon je hersens als een computer besturen en doen wat je wou. "ik weet wel een paar winkels waar ze de perfecte spulletjes voor jou hebben." Zei ze vrolijk. Vlug stond Effy recht en keek ze bedenkelijk naar Dawn. Te voet konden ze niet naar de stad gaan, al lopend al helemaal niet. Effy had wel nog ergens een auto of 2 staan, misschien konden ze die gebruiken. De sportwagen zou veel te krap zijn, maar ze had ook nog een opgedreven hummer staan. Eigenlijk schaamde Effy haar voor die auto. Ze had hem gekocht in een opwelling, vooral ook omdat ze gek was van hummers, maar ze wist ook wel dat het ding veel bekijks zou krijgen. Als ze het imago van 'bad girl' aannam, was dat niet erg, maar nu, nu ze zich wou settelen was de auto vooral genant. En slecht voor het milieu, al had ze er wat aan gesleuteld zodat hij iets minder vervuilend was. Ze was stiekem verliefd op de auto, maar dat mochten niet veel mensen weten. Maar dit was een noodgeval, ze had niet veel keuze, en Dawn zou haar toch niet zien als een opvaller en aandachtstrekker. "Kleed jij je maar om... dan ga ik om een, euh, auto." mompelde Effy zachtjes. Ze liep de deur uit en binnen het kwartier stond ze terug met de auto. Half gegeneerd, half geamuseerd liep ze het huisje terug in. "klaar?"

Dawn glimlachte. 'Oke, tot straks!' Zei ze en liep naar boven om, zoals Effy had voorgesteld, haar om te kleding. Ze pakte een broek met speciaal rekstof. Zij en Embry hadden deze kleding op zolder gevonden. Het was waarschijnlijk van hum moeder geweest. Het waren best moderne kleren, en Dawn vond ze mooi. Het kwam er van pas. Na een paar minuten proberen, had ze de broek eindelijk goed aan. Dit was nog best lastig met zo'n dikke buik. Daarna pakte ze een wijd topje, met een niet te lage, maar wel wat, decolleté. Ze deed hem aan, en liep naar de badkamer, waar ze zich verder opfriste en onder andere haar haar en make-up bijwerkte. Ze liep rustig naar beneden, en zag dat Effy er nog niet was. Ze pakte een glas cola, en een stuk chocola, en at en dronk gulzig. Ze had al sinds gistermiddag niks meer gegeten. Ze was de hele tijd misselijk geweest. Alles wat ze binnen had gekregen, had ze weer uitgekotst. Alleen het donorbloed dat Carlisle voor haar gehaald was binnen gebleven. En een groot deel van het drinken, zoals melk. Toen ze het stuk chocola op had, ging ze op de bak zitten, en wachtte geduldig af tot Effy er weer zou zijn. Haar gedachten dwaalden af. Naar hoe alles zou gaan verlopen. Over hoe de baby zou worden, en of het haar überhaupt zou lukken om het kindje op de wereld te zetten zonder zelf dood te gaan. Het ging ook wel lukken, maar de gedachten bleven haar achtervolgen. Ze kon ze moeilijk kwijt raken als ze alleen was. Hopelijk schoot Effy een beetje op. Na een aantal minuten in gedachten te hebben gezeten, hoorde ze de deur, en stond Effy voor haar. 'Ja, ik ben klaar..' Zei Dawn nog deels in gedachten, en stond zetvoorzichtig op. Ze glimlachte naar Effy, en keek nieuwschierig door het raam, naar de auto van Effy. 'Oh-My-God, DIE AUTO IS ZO TE GEK!' Gilde Dawn hyper en snelde naar de auto. Ze legde haar hand op de auto. 'Uit welk jaar komt ie? Heb je hem opgevoerd? Hoe snel kan ie?' Vroeg Dawn nieuwschierig en giechelde. Ze keek Effy geamuseerd maar toch een beetje beschamend aan. 'Umm, sorry, ik umm.. Heb best vaak auto's opgeknapt en opgevoerd met Embry..' Legde ze uit en glimlachte weer hyper.
Vroeger bouwde ze van alles met Embry. Van het maken van auto's, tot het maken van boomhutten. Ze hadden alles wel zo'n beetje gemaakt. Het raarste was nog dat Dawn heel vaak oplossingen wist met bouwen, en Embry het altijd blindelings opvolgde. Zo goed vertrouwde ze elkaar. Embry en zij hadden een of andere conectie, waardoor ze elkaar heel snel begrepen en altijd steunden. Maar Effy vulde het aan. Het laatste deel dat ze miste. Het meisjes achtige deel. En nu was Dawn dus helemaal voldaan.

Effy glimlachte opgelaten toen ze merkte dat Dawn dol was op de auto. Ze was wel opgelucht. Meisjes hoorden niet van giganten van auto's te houden, nuja pech, Effy was er dol op. Ze wist bijna zeker dat Embry hem ook wel mooi zou vinden, maar hij zou haar vast eerst uitlachen omdat ze zo een klein meisje was in zo een grote auto. "wel... hij is van 2006, dus wel al een paar jaar oud." begon Effy nadenkend, volgens haar was het de grootste schande van de wereld dat ze gestopt waren met de productie van deze schatjes. "hij kon 180 km per uur, maar ja ik heb hem opgedreven, nu kan ie dubbel zo snel en vervuild en verbruikt hij veel minder." Effy kon het niet laten dan een beetje trots te klinken. Wie kon nu zeggen dat ze een hummer had opgevoerd, zelf vele jongens zouden het haar niet nadoen. Ze opende de deur voor Dawn en schatte de hoogte in. De auto was redelijk hoog, maar er was een opstapje. Het zou zelf met een zwangere buik geen probleem moeten zijn om in de auto te geraken. Effy liep naar de kant van de bestuurder en sprong zelf in de auto. "ik ben blij dat je hem mooi vind. Ik wou niet overkomen als een soort autofreak maar ik vind deze echt een schatje." liefkozend aaide ze het stuur van de auto. Het had niet veel gescheeld of Effy had haar een hummerlimo gekocht. Die waren nog eens stijlvol ook, maar niet zo praktisch. Ze was blij dat ze voor het normale model gekozen had. Hiermee kon je gemakkelijk door de bossen en door ondiep water en modder was ook geen probleem. Het was jammer dat de bossen hier op veel plaatsen te dicht waren voor de hummer. Anders was er nog iets gevaarlijker als vampieren en weerwolven in de bossen te vinden, Effy achter het stuur. Het was niet dat ze ooit al een ongeluk had gehad, maar echt voorzichtig reed ze ook niet. Door haar snelle reflexen was dat ook geen probleem. Ze moest ook niet altijd voorzichtig zijn.

Dawn glimlachte breed. 'Embry gaat hem echt te gek vinden! Oh, ik moet hem dit echt vertellen!' Zei ze hyper en glimlachte breed. Ze werd helemaal hyper van het feit dat de auto zo snel én groen was. Voorzichtig klom ze de geweldige auto in aan de bijrijders kant. Ze klikte haar riem vast en glimlachte breed naar Effy. 'Het is ook echt een schatje!' Zei Dawn. 'Ik kan niet wachten tot ik genoeg gespaard heb voor zo'n beauty! Ik wil al zó lang een hummer!' Vertelde ze dromerig. 'Maar kom op, we moeten gaan! Straks beslist dit kleintje overmorgen al te komen, en dan moeten we wel een kamer grotendeels af hebben!' Zei ze toen vrolijk, met een kleine angstige ondertoon in haar stem. Toen Effy begon te rijden, en Dawn de motor hoorde, slaakte ze een kreet. 'Oh, My, God! Wat klinkt ie supermooi!' Kirde ze en streek langs haar stoel. 'Ik ben echt jaloers op je Effy!' Zei Dawn, en ze meende het. Ze wilde echt al mega lang zo een mooie auto! Met Embry had ze een keer bijna genoeg geld gehad, maar toen ging ze studeren, en had ze haar deel daar toch echt voor nodig, jammer genoeg.
Toen ze op we waren, vroeg Dawn zich opeens iets af. Ze had net wel blij gezegd dat ze jaloers op Effy was, maar was Effy ook jaloers op haar? Dawn was nu zwanger, iets wat Effy misschien al heel lang wilde. Opeens kreeg Dawn een idee. 'Zeg-zeg Effy..' Begon ze verlegen. 'Jij en Embry he, willen jullie geen kinderen? Want de techniek is zo ver, ze kunnen een eitje van jou, en een zaadje van Embry samenbrengen, en als het een embryo word, inbrengen bij een draagmoeder..' Mompelde Dawn, maar wist dat Effy het goed kon verstaan. 'En-en ik doe alles om jullie gelukkig te maken..' Hopelijk begreep Effy haar hint, en zou ze het niet verkeerd opvallen. Dawn meende elk woord. Ze zou echt alles doen voor Effy en Embry. Hun verdiende ook een mooi, goed leven mét een kindje. En omdat het niet van Dawn zelf was, kon het niet zoals haarzelf worden, en Dawn zou het wel af kunnen staan. Ze zou misschien zelfs de zwangerschap kunnen versnellen door wolf te worden, en zich niet te veel moederlijk te hechten aan het kindje. Ze ademde diep in, en wachtte Effy haar reactie gespannen af.

Op het moment dat ze uit het dorp waren en op een bredere baan reden, dreef Effy de snelheid op. Ze ging ver boven het toegestane, maar niet zo snel als ze normaal zou gaan. Er zat nog altijd een zwanger iemand in haar auto. "als je wilt, mag je hem altijd lenen." zei Effy vrolijk. Ze hield van haar hummer, maar ze vertrouwde Dawn genoeg om te weten dat ze er niets mis mee zou doen. En zelf als er iets zou gebeuren, zou de auto waarschijnlijk niet eens schade ondervinden. Dawn misschien wel, maar ze heelde snel en haar huid was sterker. Effy dacht ook niet dat Dawn zo iemand zou zijn die meteen een ongeluk zou hebben. Ze had toch ook supersnelle reflexen. Toen Dawn het voorstel deed over een eigen kindje hebben voelde Effy hoe er een gloed hoop door haar heen golfde. Die hoop werd meteen bruut afgebroken door rationaliteit. Het zou bijna onmogelijk zijn om een eitje uit haar lichaam te krijgen zonder dat Effy dood zou zijn. Haar lichaam was in tegenstelling tot dat van Dawn steenhard, daar was geen verandering nodig. En zelf als het zou lukken, of als Effy zou kiezen voor een kind boven haar eigen leven, dan nog zou het risico voor Dawn veel te hoog zijn. Ze zou te maken krijgen met een halve vampier in plaats van een kwart vampier. Effy wist zelf niet of Dawn daarbij enige kans op overleven mee had. Het kind zou een samensmelting worden van 2 tegenpolen, iets wat niet zonder gevaar kon zijn. Anderzijds was Dawn zelf het levende voorbeeld dat het wel kon, zij was een halve vampier, halve weerwolf. Maar Effy wou er niet aan denken om haar leven mogelijk op te geven voor dat van een kind. "ik denk niet dat dat mogelijk is.... door zoveel redenen." zei effy droevig. Ze slikte de brok in haar keel weg en beet op haar lip. "maar misschien adopteren we er wel eentje... later." Effy had al vaak aan adoptie gedacht. Ze vond het geen slecht idee, maar ze wist niet echt wat ze ermee moest doen. Moest ze een mensenkind adopteren en laten sterven na 100 jaar, of moest ze het veranderen in een vampier. Het mogelijk een monster laten worden op zijn of haar volwassen leeftijd. Effy wist niet of ze het zou aankunnen om iemand van wie ze hield, het leven af te nemen. Want zo zag ze het wel, het kindje zou daardoor zoveel missen in haar leven. Moest het lukken, konden ze een gedaantewisselaartje adopteren, maar Effy kon zich voorstellen dat die niet breed gezaaid waren. Nog te zwijgen over een halfbloedje, wat al helemaal onmogelijk was. "Hatelijk om van steen te zijn." mompelde Effy zachtjes.

Dawn bekeek Effy's reactie. Ze leek eerst erg blij te zijn, maar toen ebde dat weer weg. Het was niet onmogelijk. 'Effy, het is niet onmogelijk! Kijk, als jij nou aan eitje van jezelf umm.. Kunt um.. Krijgen zeg maar, dan kunnen ze die samen voegen met een zaadje van Embry. Carlisle kan het dan bij me inbrengen. Het kan mij geen kwaad doen, ik.. Ik ben dan net als dat kindje. Ik ben het levende bewijs dat het mogelijk is. En straks, als mijn baby er is, kunnen we kijken hoe zwaar dat voor me was, en hoe snel ik weer herstel. Als het niet te zwaar was, en gewoon natuurlijk, dan is het zeker mogelijk. Ik kan het versnellen door een tijdje als wolf rond te lopen. Dan hecht ik mezelf ook niet zo aan het kindje, en kan ik het makkelijker afstaan aan jullie. Het word dan echt jullie kindje. Dan hoef je niet moeilijk te doen met adoptie en wel of niet veranderen in een vampier. Ik zou het graag voor jullie doen. Ik ben de enige die dan kans tot overleven heeft.' Legde Dawn hoopvol uit. Ze meende elk woord, en wist ook dat elk woord waar was. Ze wist zeker dat dit mogelijk was. Ze zou het ook zeker uit alle liefde proberen. Ze zou heel veel doen om het waar te kunnen maken. Alles voor het geluk van haar broer en haar beste vriendin. Zelf was ze al grotendeels gelukkig, dus waarom zou ze zich niet eens op anderen focussen? En als hun gelukkig zouden zijn, zou ze zelf nog gelukkiger zijn. En Effy zou verschrikkelijk blij zijn, en dan kon Dawn haar op die manier een soort van terug betalen. Dawn haalde even diep adem. Ze wilde natuurlijk wel eerst haar eigen kindje op gaan voeden, en zorgen dat hij goed in zijn vel zat. Als hij het zou begrijpen, zou ze het pas doen. Straks ging hij vreemde vragen stellen, en dat haatte Dawn. Kleine kinderen die moeilijke/vieze vragen stellen. Misschien zou het wel anders zijn bij haar eigen kind. Eigenlijk wist ze wel zeker dat dat anders zou zijn bij haar eigen kind. Ze haalde nog een keer diep adem, en keek naar Effy. Hopelijk besefte Effy dat Dawn dit alleen maar deed om haar en Embry gelukkig te maken, en niks wilde aandringen tegen hun wil in.

"jou moeder heeft de bevalling overleefd?" vroeg Effy weer iets hoopvoller. Als dat zo was, was toch al een groot deel van haar rampzalige voorspelling weg. Maar er was nog altijd dat andere deel. Het deel waar zij dood moest voor een kind te kunnen krijgen. "maar dan nog. Zelf als ik nog überhoud eitjes heb, zijn die onmogelijk uit mijn lichaam te halen zonder mij open te breken. Ik overleef veel, maar dat niet." mompelde Effy verslagen. Alles was steenhard bij haar, ook haar ingewanden. Ze was niet zacht en buigzaam zoals een mens. En Effy kon zich goed voorstellen dat zij haar leven zou opgeven voor dat van een kind. Maar ze dacht niet dat Embry dat zo leuk zou vinden. Het was voor haar nog altijd heel moeilijk om de kracht van een imprent te vergelijken. Effy had het voor het gemak altijd vergeleken met liefde tussen vampieren. Eens die verliefd werden, ging dat ook nooit meer over, het was evengoed onvoorwaardelijk. Maar Effy besefte wel dat er een groot verschil was tussen de liefde van een vampier en de imprent van een weerwolf. Vampiers konden nog zonder probleem verder leven eens hun partner dood was. Ja, ze zouden op wraak uitzijn en ze zouden nooit meer gelukkig kunnen worden, maar ze zouden leven. Effy was niet zo zeker of een ingeprente weerwolf zo iets zou overleven. Het was ook één van de weinige dingen die ze niet wou testen. Effy zuchtte en richtte haar aandacht op de baan. De stad was al in zicht en ze zou binnen enkele minuten vaart moeten minderen. "ik vind het wel lief dat je het voorsteld." Zei Effy oprecht. Het was zo ongeveer het aardigste wat iemand ooit voor haar zou gedaan hebben. "maar ik denk niet dat het lukt zonder dat er iemand dood gaat... en wees nu eerlijk wil jij Embry's zaad in je buik, hij is je broer." dat laatste zei Effy al lachend. Ze wist wel dat Dawn er niet teveel mee zou inzitten. Maar het bleef haar broer, wat het allemaal wel heel vreemd zou maken.

'Nee, mijn moeder heeft het niet overleefd..' Zei Dawn, en haar stem trilde even. 'Maar dat komt omdat ik haar heb open gescheurd.. Omdat ze maar een weerwolf was.. Maar ik ben sterker, veel sterker. En een eitje kun je misschien zelf umm.. Krijgen als je begrijpt wat ik bedoel.' Zei ze en beet op haar lip. In de verte zag ze de stad, en was erg opgewonden over het shoppen. Het was niet haar grote hobby, maar met Effy leek haar dan wel weer leuk, aangezien Effy altijd erg enthousiast was. Dawn grinnikte even zacht. 'We zijn geen bloedverwanten. Mijn moeder was de beste vriendin van zijn moeder, daarom ben ik hier. Dat was mijn moeders laatste wens, dat ik in La Push op zou groeien en een zo normaal mogelijk leven zou kunnen lijden. Jammer genoeg is dat niet helemaal gelukt, maar ik ben nu redelijk gelukkig.. Maar ik zou het voor jullie willen doen.Ik zie Embry misschien als mijn broer, maar dit zou ik zeker voor hem doen.' Vertelde ze en beet zacht op haar lip. Met haar hand streelde ze zacht haar buik. 'Ik zal er zijn als jullie me nodig hebben. Ik wil jullie graag gelukkig hebben..' Mompelde ze en keek Effy even aan. Ze glimlachte lief, en sloot toen haar ogen even. Ze was al best wel moe, het was tot nu toe al een zware dag geweest voor iemand die zwanger was. Sinds ze zwanger was, was ze echt veel sneller moe, terwijl ze niet in slaap kon komen. Het was erg vreemd. Het enige wat haar energie gaf was bij Seth zijn. Hem zien slapen, tegen zijn warme lichaam aan liggen. Het was gewoon zo heerlijk om bij hem te zijn. Ook Embry kon haar soms tot rust laten komen. Gewoon, als ze als broer en zus samen, tegen elkaar aan, op de bank zaten. Dan voelde Dawn zich echt gelukkig. Een dromerige blik kwam terug op haar gezicht, terwijl ze Effy haar antwoord/reactie afwachtte.

Effy staarde voor een tijd lang verdwaasd naar de weg. Gelukkig dat ze op automatisch kon rijden, anders was ze nu een gevaar op de weg. Een groter gevaar op de weg. Zoals Dawn het nu voorstelde, leek het Effy een heel aanlokkelijk voorstel. Natuurlijk zou het niet een kindje zijn met haar genen, maar dat was gewoon onmogelijk. Een kind van Dawn en Embry was het gene wat er het dichtst bij stond. Het bleef wel een raar idee. Dawn en Embry. Broer en zus, een kind. Ook al was het niet met bloed dat ze verbonden waren, dat maakte toch niet echt uit. “het klinkt aanlokkelijk.” Gaf effy toe. “maar ik zou het toch tenminste aan Embry moeten vragen. Hij is daar misschien nog lang niet klaar voor. Ik natuurlijk wel, ik ben dan ook… oud.” Effy trok afkeurend haar lip op. Het was echt vreemd te bedenken dat ze eigenlijk een omaatje was. Een extreem oud omaatje, dat eigenlijk al een paar duizend jaar dood zou moeten zijn. Maar Effy voelde zich helemaal niet oud, afgeleefd of nog maar ervaren. Effy wist wel dat dat was omdat, hoe oud ze ook zou worden, ze altijd een tiener zou blijven, ook in haar hoofd. Daar kon ze nu eenmaal weinig aan doen. Effy mocht op dat vlak blij zijn dat kinderen krijgen op je 17 in haar tijd niet meer dan normaal was. Als je nu een meisje van 17 zou veranderen naar een vampier, zou die waarschijnlijk nooit kinderen willen. Effy was ook niet zeker of Embry daar nu al aan toe was. Ooit zou hij wel kinderen willen, dat had Effy altijd al erg gevonden. De dag waarvan ze wou dat hij nooit zou komen, de dag dat Embry iets zou willen wat Effy hem niet kon geven. Daar probeerde ze zo min mogelijk aan te denken. “en eerst zien hoe jou bevalling gaat. Al zal dat waarschijnlijk vlekkeloos verlopen.” zei ze overtuigd. Effy twijfelde er niet aan dat alles goed zou gaan. Dawn was sterk, zeker sterk genoeg om een kwart vampier op de wereld te brengen. "we zijn er bijna." mompelde Effy, ze remde een beetje af en begon te zigzaggen door de smalle straatjes. Ergens hier was een verlaten plekje dicht bij het centrum. Ze had het toevallig eens gevonden toen ze aan het ronddwalen was met haar iets kleinere auto. Daar kon ze haar altijd parkeren, gelukkig had ze die plek. Want nu met Dawn half de stad doorlopen, leek geen slim plan. Effy wrong de auto in onmogelijke bochten en reed naar het plekje. Daar parkeerde ze haar in één vloeiende beweging en leunde ze achterover in de zetel. "we zijn er." zei ze zelfvoldaan.

Dawn glimlachte om Effy haar reactie. 'Ik snap dat je denk dat ik het niet wil, omdat Embry mijn broer is. Maar hij si geen bloedverwant met me, en we hoeven geen.. Umm.. Dingen te doen en zo. Als we het via Carlisle doen, zeg maar, vind ik het goed. Zoals ik al zei, ik doe alles voor jullie geluk!' Zei ze standvastig. Ze wilde dit ook echt. Aan de ene kant vond ze het fijn dat Effy zo verder dacht, maar aan de andere kant vond ze het vervelend dat Effy zo tegenwerkte. Dawn begreep Effy wel. Ze wilde het graag, maar was er ook wel bang voor. Voor de gevolgen, voor zowel het kind als Dawn zelf. 'En ja, het is ook belangrijk dat Embry het wil of course. En je bent misschien oud, maar je ziet er niet zo uit, en je doet niet zo oud als je bent. Je moet niet zo streng voor jezelf zijn! Jij hebt ook het recht om gelukkig te zijn!' Zei Dawn glimlachend en keek weer naar buiten. Haar eigen bevalling.. Het zat er zeker aan te komen. Opeens bedacht ze zich waarom ze ook al weer in de auto zaten, en meteen vlogen er allerlei ideeën van kinderkamers door haar hoofd. Ze zou natuurlijk haar mening uitspreken, maar verder Effy haar gang laten gaan. Dawn wist dat Effy dat leuk zou vinden, aangezien ze zo hyper was geweest. Toen ze er waren, stapte Dawn voorzichtig uit. Ze deed de deur dicht, en keek Effy glimlachend aan. 'Kom op!' Zei ze vrolijk en haakte haar arm in die van Effy. Op een rustig tempo liepen ze zo richting de winkel. 'Maar je moet maar eens met Embry gaan praten, dan zien we wel!' Zei Dawn nog maar een keer. Ze ademde diep in, en liep met Effy de winkel in. Ze keek met grote ogen naar Effy. 'Wow, het is hier gigantisch!' Zei Dawn bewonderend. 'Hier gaan we het wel vinden!' Een grote glimlach kwam op haar gezicht, en ze legde haar hand op haar buik. Ze had nooit gedacht dat ze shoppen leuk zou gaan vinden.

Effy beet glimlachend op haar lip. Ze kon het haar allemaal al levendig voorstellen. Zij, met zo een klein dotje, ze zou het doodgraag zien en het zou het mooiste kindje op de wereld worden. Het zou de voordelen van zowel vampier als gedaantewisselaar hebben, het zou fantastisch zijn. "het zou geweldig zijn, een kindje." Zei Effy dromerig. "Maar dan toch misschien eens met Embry praten." Het zou nogal grof zijn om zomaar een kind te nemen, zonder te luisteren naar wat hij daar van vond. Natuurlijk was Embry ingeprent op haar. Hoewel Effy de kracht van een inprent waarschijnlijk nooit zou begrijpen, had ze wel al gemerkt dat hij alles zou doen om haar gelukkig te maken. Effy was niet van plan om dat te misbruiken, waardoor ze een manier zou moeten vinden om er met hem over te praten zonder dat het duidelijk werd hoe graag zij wel niet een kind wou. Dat zou niet zo gemakkelijk zijn. Maar moeilijk gaat ook. Toen ze in de winkel kwamen, keek Effy rond met een brede grijns. Ze was hier al eerder geweest, iets wat ze nooit zou toegeven. Het was zielig om zonder een reden naar een baby winkel te gaan. Maar de spulletjes waren hier zo mooi, het was net of je in een totaal andere wereld terechtkwam. Een gevoel dat Effy wel vaker had bij winkels met mooie spulletjes. "waar zullen we eerst naar op zoek gaan?" vroeg ze zich luidop af. De winkel was ingedeeld in thema's, wat het shoppen heel wat gemakkelijker zou maken. Effy ging meteen naar de afdeling met meubeltjes in zachte tinten en met een dromerige uitstraling. "vind je zo iets goed?" vroeg Effy aan Dawn. "Je kan ook gaan voor iets feller, of eenvoudiger, of minder eenvoudig." Zei ze, plots onzeker. Het was nog steeds Dawn haar kind, en misschien vond ze dit wel helemaal niet leuk. Het zou egoïstisch zijn als Effy per se haar stijl wou doordrukken. Iets wat ze ook helemaal niet van plan was om te doen. Nu ging het enkel om Dawn en haar kindje. Als Effy er zelf eentje zou krijgen, zou ze zich helemaal kunnen uitleven in haar eigen stijl. Haar geweten zei wel dat Embry er dan ook was, en die misschien iets anders wou. Maar haar vrouwelijke instincten schreeuwden dat Embry een jongen was, en jongens hadden geen gevoel voor stijl en dus geen inspraak in het meubilair.

Dawn glimlachte breed. Ze voelde zich geweldig. Ze zag aan Effy dat ze het geweldig vond dit te doen. 'Ik heb geen idee wat als eerste..' Mompelde ze en keek rond. Blindelings volgde ze Effy. Die had er vast meer verstand dan zijzelf. Ze keek naar de thema's en de kleuren waar ze langs liepen. Toen Effy onzeker vroeg of Dawn het mooi vond, moest ze lachen. 'Effy, ik heb je gezegd dat je je gang kan gaan! Dit is echt heel mooi.. Een beetje dromerig.. Ga gewoon je gang! Als ik het écht niet mooi vind dat zeg ik het wel, dat beloof ik.' Zei ze en haakte haar arm in die van Effy. Ze moest niet zo onzeker zijn. Ze zijn beste vriendinnen, Effy weet echt wel wat ze mooi vind.
Dawn liet zich rustig meeslepen door Effy. Bij sommige dingen vertelde ze dat ze die echt mooi vond, of lachte ze omdat ze lelijk waren. Na een aantal minuten zag Dawn iets vanuit haar ooghoek. Ze liep er meteen heen, en sleepte Effy mee. 'Oh. Em. Gie! Dat wiegje!' Gilde ze blij en bekeek het dromerige blauwe wiegje. 'Wauw..' Mompelde ze. 'Kijk, hij is verstelbaar!' Zei ze toen, en keek naar een afbeelding die naast de wieg hing. De bodem van de wieg kon uit geklapt worden, en ook de spijlen konden verlengt worden.
Toen zag Dawn de prijs, en ze schrok zich rot. 'Oke, laat maar..' Mompelde ze verslagen en keek naar de grond. Dit had haar geraakt. De perfecte wieg, kon ze het niet betalen. Van dat geld kon ze een driekwart tweedehands kamer kopen. Ze keek nog even naar de wieg, en keek toen op. 'Kom.. We gaan verder..' Mompelde ze tegen Effy en glimlachte verdrietig. Ze stak haar arm weer door die van Effy en liep door. Het voelde pijnlijk om te weten dat ze zo weinig geld had, maar ze was ook zo dankbaar omdat Effy zoveel voor haar wilde betalen. Natuurlijk zou Dawn zeker meebetalen, anders zou ze zich nogal schuldig gaan voelen. Het is toch echt haar kind. En niet die van Effy, dus ze moest er zelf voor zorgen, hoe graag Effy ook wilde helpen. Een zucht rolde over haar lippen en ze legde haar handen op haar buik, die al lekker bol was.

Effy zag de blauwe wieg die Dawn zo mooi vond en heel even smolt ze bijna. Het was inderdaad een mooie wieg, perfect voor het kindje. Ja, de wieg was duur, maar duidelijk tijdloos en van goede kwaliteit. Toen Dawn wou doorlopen, weigerde Effy mee te gaan. "ik vind dat we hem moeten kopen, die wieg gaat waarschijnlijk niet meteen kapot, hij is veilig voor je kindje en gaat nog een paar generaties mee." begon ze aarzelend. Effy wist dat Dawn dit niet wou horen, dat ze liever zelfstandig was en van haar geld niets moest weten. Maar ze moest het proberen, geen enkele wieg zou Dawn nu nog gelukkig maken, en haar kind verdiende het beste. "Ik weet dat je niet wilt dat ik het betaal. Maar om eerlijk te zijn vind ik niet dat je dit kan laten staan. Ik kan het je ook geven als geboortecadeau." Effy glimlachte hoopvol naar Dawn. Ze wou echt dat alles perfect was, het kindje verdiende dat. En het was zo frustrerend dat Effy voor alles kon zorgen, zonder moeite, maar dat het aan de andere kant ook zo moeilijk was om iemand geld te lenen, toch in Dawn haar geval. Effy snapte wel dat Dawn niet afhankelijk wou zijn van Effy, maar ze vond het zo jammer. Geld was te belangrijk in deze wereld, het was enkel papier met een cijfer. "je moet je niet verplicht voelen of zo. Maar ik zit er echt niet mee in, ik wil dat alles perfect is." Misschien drong Effy haarzelf teveel op, als Dawn zou zeggen dat ze het niet wou, zou ze niet verder zagen. Dat was ook niet leuk voor Dawn, en haar geluk was evengoed heel belangrijk. Met of zonder de perfecte wieg, alles zou meer dan goed komen, dat kon niet anders. Dawn had de beste zorgen van de wereld en het kind zou niets tekort komen.

Dawn keek naar Effy. 'Maar.. Die prijs.. Jij.. Jij wilt dat dure ding voor mij kopen zonder ook maar een seconde over de prijs na te denken?! OMG Effy! Je bent.. GEWELDIG!' gilde ze en vloog Effy om de hals. Natuurlijk vond ze het niet echt fijn dat ze zelf niet voor het beste kon krijgen voor haar baby'tje, maar haar gevoel zei dat ze dit niet moest laten schieten. 'Maar.. Ik.. Jij.. Oh em gie..' Mompelde ze verslagen en keek Effy aan. Meende ze dit serieus? Even zakte haar gedachten weg. De afgelopen jaren had ze niet gedacht dat iemand nog om haar zou geven als ze terug naar La Push zou komen. Maar Effy was zo lief.. En Embry gaf nog om haar.. En Seth.. Seth. Haar Seth. De prachtige jongen waar ze nu een kindje van kreeg. Wauw. Dit was eigenlijk echt heel bijzonder, en eigenlijk helemaal geen last. Was het nooit geweest. Het was gewoon stress geweest omdat ze allemaal het beste wilde voor Dawn en het kindje. Al die tijd had ze het wel geweten, maar niet beseft. Ze hield van het kindje, net als iedereen. Ze hield van iedereen, net als hun van haar hielden. Ze was wel degelijk belangrijk. Nu drong alles tot haar door. Een grote glimlach kwam op haar gezicht tijdens deze gedachtenstroom. Ze knuffelde Effy stevig en kreeg tranen in haar ogen. 'Ik ben zó blij dat ik vervroegd af ben gestudeerd en hier heen ben gekomen..' Fluisterde ze vertederd en liet Effy weer los. 'ik ben je zó dankbaar Effy! Je bent de beste vriendin EVER!' Zei Dawn blij en keek weer naar de wieg. Wauw. Geweldig dit. Ze keek even naar haar buik en legde haar handen erop. Ze hield van de gedachten dat het kindje in haar buik binnenkort in haar armen zou liggen. Ze zou hem alles leren, hem helpen, van hem houden en hem beschermen. Iedereen zou dat doen. Alle mensen in Dawn haar omgeving zouden van het kleine vampier/shapeshifter kindje houden. Niemand zou hem haten, daar was hij te schattig en onschuldig voor. Net als dat zijzelf was geweest toen ze klein was. Van niks wetend en normaal. Ze keek weer naar Effy. 'Geweldig..' Fluisterde ze en aaide over haar buik.

Een opgeluchte lach ontsnapte aan Effy toen ze Dawn haar reactie zag. Het was helemaal niet wat ze verwacht had. In haar gedachten had Effy al een hele discussie gepland en ze had haar argumenten al gerangschikt volgens sterkte. Dat was dus allemaal niet nodig geweest. Handig. Het was ook leuk dat Dawn zo enthousiast was, Effy zag haar vriendin graag vrolijk. Ze wist dat Dawn veel zorgen had en dat haar toekomst nu niet zo zeker was. Maar alles ging goed komen, dat wist Effy voor honderd procent zeker. "Ik ben blij dat je me een goede vriendin vind, een pak van mijn hart." Zei Effy lachend. Ze had nooit gedacht dat ze hier in Forks nog zo een leven zou gaan leiden. In plaats van nu alleen in haar huisje te zitten, of aan het jagen zijn, was ze aan het schoppen met een echte vriendin die half weerwolf was. Altijd als ze ergens naartoe ging waren haar enige contacten met andere vampiers als die er waren, en anders moest ze het doen met vage contacten met mensen. Het had Effy nooit gestoord, maar als ze er nu op terug keek, leek het best een triest bestaan. Dit was veel leuker. Ze had een beste vriendin, ze had een fantastisch liefje en geen van beide waren volbloed vampier. "Ja, naar Forks komen blijkt ook één van de beste beslissingen in mijn leven geweest te zijn." Zei Effy zachtjes, en dat meende ze. Moest alles blijven zoals het nu was, zou Effy voor de rest van haar bestaan de gelukkigste vampier zijn op de wereld. Afwezig liet ze haar vinger over de wieg glijden, ze zag er het kindje nu al in liggen, ook al wist Effy nog niet hoe die eruit ging zien. "Je kindje wordt vast prachtig, het gaat zo leuk worden." Zei Effy onbewust. Ze was meer in gedachten verzonken dan echt bij de werkelijkheid. Maar dit alles was ook zo onwerkelijk voor haar. Niemand zou het geloven moest ze haar verhaal doen. Maar dat kon haar niet schelen, het was echt en dat was het belangrijkst.