Een avondje uit

Dakotah haalde nerveus de takjes uit haar lange zwarte haren. Ze dacht er serieus over na het kort te laten knippen, zoals de meeste weerwolven deden. Aan de andere kant, ze zou haar lange lokken niet graag willen missen. Normaal zou ze eigenlijk helemaal geen hinder van die takjes hebben. Maar vandaag ging ze de stad in. En dan moest ze er toch een beetje deftig uitzien. Om diezelfde reden had ze niet haar normale witte –inmiddels beige- jurkje aan haar voet gebonden, maar een plastic zak met iets deftigere kleren. Een jeans en een vlinderbloesje, een erg leuk ensemble. Ze frunnikte even aan het bloesje om zeker te zijn dat het goed zat en haalde een laatste takje uit haar haren. Tenminste, ze hoopte dat het het laatste was.

Vervolgens richtte ze haar ogen in de richting van Forks. De richting waar ze verwachtte dat Harley vandaan zou komen. Hij was te laat. Kodah had geen horloge, maar ze kon erg goed de tijd schatten. Ze zuchtte. ‘Waarom luister ik ook altijd naar die verdomde vampier…’ mompelde ze. Akai had haar overtuigd om iets te gaan doen met Harley. Haar eerste ontmoeting met die laatstgenoemde was niet zo vlot verlopen. Ze had zich mateloos geërgerd aan zijn overenthousiaste gedrag en bovendien had hij publiekelijk verklaard dat hij weerwolven niet mocht. Maar Akai wou dat ze hem een tweede kans gaf. En daarom, alleen daarom stond ze nu op een open plek in het bos ergens in de buurt van Port Angeles. Zij en Harley zouden een film gaan zien, als hij tenminste nog kwam opdagen…

Harley liep als kip zonder kop rond in het bos. Hij had afgesproken met Dakotah voor een film te gaan bekijken. Eigenlijk, beter gezegd, was het Akai die dat had afgesproken. De meestal overenthousiaste vampier had toegestemd omdat hij alles deed wat zijn meester hem vroeg. Echter had Harley helemaal geen zin om met zo een puppy op stap te gaan. Enfin, dat was nu te laat en, over te laat gesproken, hij was te laat! Harley was eigenlijk wel redelijk op tijd vertrokken, omdat Akai hem bijna 500 keer had gezegd dat hij Dakotah niet mocht laten wachtten, maar halverwege had de jonge vampier plots beseft dat hij helemaal niets mee had voor de jonge dame en ook al kon hij haar niet uitstaan, hij moest toch beleefd zijn.

Harley was druk opzoek naar een bloem, maar vond geen enkele die goed genoeg was naar zijn zin. Binnensmonds zat hij te vloeken en uiteindelijk nam de “gentleman” een bloem die toch nog op iets trok. Snel keerde hij zich om en rende zo snel hij kon richting… ow wacht, dat was de verkeerde richting.

Al van verre rook Harley de geur van de weerwolf, zij rook hem waarschijnlijk ook maar goed. Terwijl hij doorliep fatsoeneerde hij snel zijn haar en toen hij dichter kwam vertraagde hij zijn pas, viel hij op zijn ene knie voor Dakotah en stak hij de bloem (die door zijn krachten plots vele mooier was geworden, want slimme Harley was eigenlijk weer eens vergeten dat hij die had) omhoog naar het meisje. “Goedenavond my lady, sorry dat ik te laat ben” zei hij en hij trok een grote vriendelijke lach terwijl hij dacht “ow shit, hoe heette ze nu ook alweer? Da.. Dakaka?”

Een overweldigende stank. Je zou denken dat ze er nou al aan gewend was, nu ze voortdurend met Akai optrok, maar niets was minder waar. Ze haalde onopzichtig haar neus op toen Harley tevoorschijn kwam en prompt op zijn knieën voor haar viel terwijl hij haar een bloem aanbood. Een erg mooie bloem. ‘Goedenavond my lady, sorry dat ik te laat ben’ Wat een goede manieren. Kodah was onder de indruk. Misschien was Harley inderdaad helemaal zo erg nog niet. ‘Maakt niet uit, ik ben hier ook nog maar net’ loog ze terwijl ze dankbaar de bloem aannam. Ze moest immers vriendelijk zijn.

Ze stopte de bloem in haar haren. Misschien zag het er mooi uit, misschien zag het er belachelijk uit, het maakte haar niets uit. Ze glimlachte naar Harley. ‘Dankje voor de bloem, dat is erg attent van je.’ Haar ogen flitsten van links naar rechts en richtten zich toen weer op Harley. ‘Zullen we dan maar?’ vroeg ze terwijl ze aanstalten maakte om in de richting van de stad te wandelen.

De weerwolvin antwoordde dat het niet uitmaakte aangezien ze er zelf maar net was. Oké, dat was al een zorg minder voor Harley, nu moest hij zich niet om de vijf seconden verontschuldigen. Harley zette zich weer recht zodra Dakotah de bloem aannam en deze vervolgens in haar haar stak. De jonge vampier was blij dat de weerwolf tenminste de schoonheid van de natuur kon appreciëren. Kodah bedankte hem en Harley glimlachte even. “Zullen we dan maar?” vroeg ze. Hij knikte en volgde de weerwolf naar de cinema.

Het was lang gelden dat Harley tussen zo veel gewone mensen had gelopen, gelukkig had hij de raad van Akai opgevolgd en was hij niet zo lang geleden iets gaan eten. Roodoogje herhaalde is zijn hoofd nog eens alles was zijn meester er had ingeramd bij hem (bijna letterlijk): wees beleefd! Wees vriendelijk! Zeg niks gemeen! Zaag niet over haar “stank”! En vooral, zorg dat haar niets overkomt! Dit laatste vond Harley maar vreemd, waarom zou hij haar moeten beschermen? Hij was ervan overtuigt dat Dakotah geen bescherming nodig had en daarbij leek het heel onwaarschijnlijk dat iemand hun plots zou aanvallen.

De twee waren bijna bij de ingang van het gebouw, snel stapte Harley naar de deur. Deze hield hij open voor het meisje waarbij hij een lichte buiging maakte zoals een portier in een duur hotel. “Entrez vous madame” zei hij overdreven beleefd en chique.

Al snel waren ze bij de bioscoop aangekomen. Kodah wierp vanuit haar ooghoeken een blik op Harley’s ogen. Felrood. Ze hoopte maar dat die niet de aandacht van de mensen zou trekken. Maar er liepen wel meer vreemdelingen rond in de stad, met meer uitgesproken vreemde uiterlijke kenmerken. Rode lenzen kon je trouwens gewoon kopen bij de betere opticien. ‘Entrez vous madame’ deed Harley de deur voor haar open. Ergens ergerde ze zich mateloos aan zijn hielenlikkende gedrag, deed hij het sarcastisch? Om haar erop te wijzen dat zij niet de prinses was die ze zich volgens hem zou voelen?

Maar ze voelde zich te geflatteerd om er veel aandacht aan te besteden. Ze huppelde haast naar binnen en ging de films die draaiden bekijken. Er verscheen een frons op haar gezicht. Welke zouden ze kiezen? Harley zou vast niet naar die nieuwe romantische komedie willen gaan kijken. Een actiefilm dan maar? Gansterfilm? Ze wist het niet. Besluiteloos bleef ze staan. Om Harley dan maar de keuze toe te wijzen. ‘Welke film wil jij graag zien?’ vroeg Dakotah opgewekt.

Zodra Dakotah binnen was liet Harley de deur los en volgde haar. Ongemakkelijk keek hij rond. Euh wat nu eigenlijk? Hij was nog nooit naar een cinema geweest… Dit was omdat zijn ouders het geldverspilling vonden en hij nooit vrienden had die met hem wouden gaan, beter gezegd hij had gewoon helemaal geen vrienden toen hij mens was. “Welke film wil jij graag zien?” vroeg Kodah. Harley haalde zijn schouders op. “Euhm, mij gelijk… Ik ben niet zo op de hoogte van films enzo… Euh, ik bedoel nu niet meer, vroeger wel natuurlijk. He he he” Harley trok een ongemakkelijke grijns, ja hij was nooit echt goed geweest in liegen. N

ormaal gezien was hij dan ook goudeerlijk maar hij wou niet als het zielige kindje gezien worden dat nooit vriendjes had gehad. Onwillekeurig werd Harley aangetrokken door het affiche waar het meest roze in voorkwam, een romantische komedie. Even wij hij daar naar wijzen, maar hij bedacht zich. Misschien zou ze hem dan zielig of zo vinden, en de jonge vampier wou zeker niet zwak overkomen. Dus wees hij meer op het affiche dat er het meest gewelddadig uitzag. “Die?”

Harley antwoordde nogal zenuwachtig dat hij de films niet echt volgde sinds hij vampier was. Kan gebeuren. Vervolgens wees hij naar de affiche van een horrorfilm. Kodah’s gezicht betrok. Ze haatte horrors. Te veel mythische monsters weetjewel. Ze kreeg er steevast nachtmerries van. Want als zij bestond, als vampieren bestonden, dan kon elk monster, geest weetikveel wat in horrors voorkwam ook bestaan. Niemand kon dat ontkennen. Maar die bestaan niet, Kodah, slaap maar, het zijn alleen maar verzinsels had haar moeder haar vroeger nog wijs kunnen maken.

Maar nu niet meer. Ze zette een zielige blik op en mompelde wat beschaamd tegen Harley. ‘Uhm, ik kan eigenlijk niet zo goed tegen horrorfilms…Nachtmerries en zo, weetjewel…Kunnen we geen andere film gaan zien?’ Doodsbang –ja ze maakte zichzelf al bang als ze nog maar aan horrorfilms dacht, hoe zwak- keek ze naar de affiche van de film die Harley had uitgepikt. Hoe zwak moest hij haar nu niet inschatten. Nu ja, dat zou wel veranderen als hij haar eens als wolf aan het werk zag. Dan was ze in haar element, ook al vermoordde ze dan ‘levende’ wezens. Best wel een horrorfilm waard, haar leven.

Tot Harley’s grote opluchting wou Dakotah niet naar de film kijken die hij had uitgekozen. De filmleek probeerde zijn opluchting te verbergen en keek naar de andere affiches. Het liefst wou hij nog altijd naar de romantische komedie kijken omdat deze zo een leuke affiche had. Aangezien hij het niet echt zag zitten om naar enig andere film te kijken, aangezien de meeste er hem te griezelig uitzagen zei hij grappend: “ik wed dat je doodgraag deze film wil zien!” Hij ging naast het roze affiche staan en wees ernaar met zijn beide handen terwijl hij zijn hoop probeerde te verbergen.

“Hé hé hé” Harley glimlachte breed. Hij wist niet eens waar deze film over ging maar het was een roze affiche! Dat maakte alles goed ook al zou het verhaal slecht zijn, trouwens hoe kon het verhaal nu slecht zijn! Het had een ROZE affiche! ROOOOZEEE! Nomnomnom!

Gelukkig was Harley bereid zijn keuze te veranderen. ‘ik wed dat je doodgraag deze film wil zien!’ Zei hij terwijl hij demonstratief naast de affiche van de romantische komedie ging staan. Kodah giechelde, haar goede humeur was onmiddellijk weer terug. ‘Doodgraag is wat overdreven, maar alleszins tien keer liever dan die horror! Ik geloof trouwens dat deze heel lovende kritieken heeft gekregen. Deze wordt het dan?’

Ze maakte aanstalten om naar de kassa te lopen, de film begon over twintig minuutjes al en er stond een rij. Ze hoopte maar dat ze nog twee plaatsen konden bemachtigen, want het aantal verliefde koppeltjes dat ongetwijfeld deze film ook wilden zien (lees: de meisjes sleepten hun vriendje mee naar de romantische films), was enorm groot.

Kodah keurde deze film wel goed en stiekem maakte Harley een vreugde sprongetje (in zijn gedachten). “Ja mij goed hoor” zei hij terwijl hij onverschillig probeerde te klinken, maar zijn enthousiasme verraadde hem wel een beetje. Omdat Harley nog nooit naar een cinema was geweest wist hij ook niet goed waar naartoe, dus wachtte hij af naar wat de weerwolf, die duidelijk wel al naar de bioscoop geweest was, ging doen. Deze liep richting de kassa, wat eigenlijk wel logisch was. Roodoogje huppelde (hij huppelde niet echt, maar echt stappen kon je het ook niet noemen) haar achterna.

Ze gingen in de rij staan en Harley keek ongeduldig rond. “Kunnen we hun niet wat opjutten?” vroeg hij op een zagerig toontje, toen herinnerde hij zich wat Akai had gezegd “niet zagen”. “Ow sorry, ik mag niet zagen… Doen dan maar?” vroeg Harley en hij trok een grote, hoopvolle glimlach.

Harley stemde in en ze gingen in de rij staan. Blijkbaar ging het niet snel genoeg voor meneer, want hij vroeg op een jengelend kindertoontje of ze de rij niet wat konden opjutten. Om zich vervolgens te verontschuldigen omdat hij niet mocht zagen, en te vragen of ze het dan maar gewoon zouden doen. Kodah fronste. ‘Ik denk niet dat de mensen dat zouden appreciëren, en de caissières zeker niet. Laten we gewoon aanschuiven als iedereen.’

De rij schoof verbazingwekkend goed op, en al gauw was het aan hen. ‘Twee kaartjes voor deze’ zei ze, wijzend naar de film, tegen het meisje achter de kassa, dat er enorm verveeld uitzag. Ze rekende af en verwees hen naar de juiste zaal. Terwijl ze daarheen slenterden, moest Dakotah opeens terugdenken aan wat haar gezel net had gezegd. ‘ Van wie mag je eigenlijk niet zagen? En waarom dan wel niet?’ Ze keek Harley vragend aan. Zelf zou ze het verschrikkelijk vinden om steeds gezegd te worden wat ze wel en niet mocht doen.

Jammer genoeg, maar helemaal niet zo vreemd, vond Kodah het opjutten van de mensen geen goed idee. Daarom schoven ze maar aan, zoals elk ander normaal mens zou doen. Na wat wel een eeuwigheid leek voor Harley waren ze eindelijk bij de kassa. Daar nam Dakotah het woord, gelukkig maar want de jonge vampier had niet geweten wat hij eigenlijk precies moest doen. De kassierster zei hun hoeveel ze moesten betalen en Harley nam snel zijn portemonnee uit zijn broekzak (deze was zwart met felrode rozen op die van bloed gemaakt leken te zijn en precies wat uitliepen). Even wou Harley Kodah trakteren, maar omdat hij eigenlijk zelf amper geld had deed hij dat maar niet (ja de slimme vamp was eigenlijk al vergeten dat hij haar niet goed kon verdragen omdat ze een weerwolf was).

Dakotah vroeg, zodra ze hun ticket hadden dat Harley uitgebreid zat te bestuderen, van wie en waarom hij niet mocht zagen. “Ow, van meester Akai” zei de filmleek een beetje afwezig omdat hij het kaartje binnenste buiten aan het keren was, “hij vindt dat ik te veel zaag, maar ja hij vindt ook dat ik te veel praat en te veel doe en te veel blij ben en te veel bij hem ben en te veel besta…”

‘Ow, van meester Akai’ Kodah’s mond viel open. En haar ogen werden groter naarmate Harley’s lijstje almaar langer werd. Ten eerste. Ze ergerde zich mateloos aan het meester dat Harley gebruikte voor hààr Akai. Deed haar denken aan school ofzo, neen eigenlijk deed het haar denken aan een hond die kon praten. Honden die hun baasje overal heen volgden. Hoe ironisch. Harley mocht ‘honden’ zoals zijzelf niet, maar gedroeg zich wel als een trouwe puppy. Blegh. Ze begon te trillen. Neen. Neen! Ze moest kalm blijven. Nu mocht ze absoluut niet veranderen. Alsof ze zou moeten veranderen om Harley wat aan te doen. Haar blik straalde ongetwijfeld moordlust uit.

Het liefkozende ‘meester’, walgelijk gewoon. Niemand mocht zo over iemand spreken. Zeker niet over Akai. Hij was van haar! Te veel besta… Ja dat was precies haar probleem met Harley. Negeer het negeer het trillen… Kodah merkte dat ze haar nagels diep in haar handpalmen geboord had. Bloed… Achja het bloed van een stinkende hond als zij zou meneer bloedzuiger vast niet willen he? Het was verleidelijk om met haar opengehaalde handen, die jammer genoeg al aan het genezen waren, voor Harley’s gezicht te gaan zwaaien. Als hij wou bijten, had ze een reden hem te vermoorden, en dan was zij, en vooral Akai voor eeuwig af van die hyper-irritante vampier af. Oh nee, eeuwig. Ze zaten vast voor eeuwig met hem opgescheept…

Kodah zwaaide met haar toegetakelde hand naar Harley. ‘Onze zaal is deze kant uit’ kon ze er van tussen haar tanden uit krijgen.

Harley had niet door dat hij blijkbaar iets gezegd had dat Dakotah niet plezierde. De vampier was dan ook niet echt aandacht aan het geven aan het meisje omdat hij nog steeds het ticket bewonderde en zich afvroeg wat ze er nu eigenlijk mee moesten doen. Harley was ook trots op zichzelf dat hij nog niets had laten merken van de vreselijke stank die Kodah (vond hij) afgaf. Plots zwaaide het meisje met een bebloed hand voor zijn gezicht. Harley leunde een beetje naar achter, weg van het hand, toen deze ineens voor zijn gezicht verscheen. “Onze zaal is deze kant uit” zei de bloedende puppy. Gelukkig had Harley nog maar net gegeten dus aantrekkelijk was het bloed niet voor hem, daarbij kwam ook nog eens dat de geur van Dakotah spontaan al zijn etenslust, als hij die zou hebben, deed verdwijnen.

“Ow, heb je je pijn gedaan?” vroeg Harley, oprecht, onschuldig. Een beetje zag de jonge vampier de snoepwinkel van de cinema opduiken. Als een hond die een eekhoorn zag richtte hij snel met wijd opengesperde ogen zijn hoofd naar de winkel. Als kind had hij altijd popcorn uit de cinema willen eten! “Oooh!” riep de jongen met rode ogen plots, “een snoepwinkel! Gaan we snoep komen? Ja ja? Gaan we snoep kopen? Alsjeblieft!?” Opgewonden sprong hij op en neer, als een klein kind dat zijn mama om een gunst vroeg.

‘Ow, heb je je pijn gedaan?’ Waarom deed hij zo vriendelijk? Wààrom? Nu kon ze hem namelijk niet haten. Misschien wel, omdat hij een domme vraag stelde. Pretty obvious, isn’t it? De wonden begonnen alweer te helen en Kodah probeerde haar palmen te verbergen, zodat niemand iets zou merken. Niet dat zij als ze ergens was constant op de handen van andere mensen lette, maar je weet maar nooit. Ze had tenslotte wel staan zwaaien met haar bebloede handen. ‘Niets ergs’ beet ze Harley niet al te vriendelijk toe. Ze was gefrustreerd. ‘Het geneest al weer.’ voegde ze er iets zachter aan toe.

Plots stootte Harley een verrukt kreetje uit. Hij wilde blijkbaar per se naar het snoepwinkeltje. Kodah rolde met haar ogen. Oke dan. Eigenlijk moest ze toegeven dat ze best wel honger had. En die geur van popcorn was wel erg aanlokkelijk. ‘Oke, snoep kopen. Popcorn dan maar? Het cinema-eten bij uitstek’

“Jeej!” riep Harley uit, terwijl hij letterlijk een vreugdesprongetje maakte, toen Kodah instemde op zijn voorstel. Hij snelde naar het winkeltje en huppelde naar binnen. Met grote ogen keek hij rond en dartelde van het ene rek naar het andere. Veel ooh’s en aaah’s kwamen uit zijn mond terwijl hij alles bewonderde. Eigenlijk was een snoepwinkel nu niet zo vreemd en Harley had heus wel al het meeste van het snoep gezien dat hier ook te koop was, toch vond hij het iets bijzonders. Eten terwijl je naar een gigantisch scherm keek! Daarmee was de jonge vampier van mening dat je alleen het lekkerste mocht meenemen naar de zaal.

Roodoogje stond dan ook twijfelachtig voor eenzelfde rek om dan iets te pakken, weg te gaan en even later weer terug te komen om het eetbaar voorwerp opnieuw op zijn plaats te zetten en toch maar iets anders te pakken. Uiteindelijk kwam hij met een stapel eten, die bestond uit: 3 pakken chips, 3 pakjes fruit met gestolde chocolade in, 1 cola, 1 ice tea, 2 ijsjes en het grootse pak popcorn dat hij had kunnen vinden, naar Kodah. Trots liet hij zijn buit zien tot hij plots besefte: “Oooooh neen! Ik kan dat niet eten want…” net op tijd stapte hij met praten en voegde hij er snel aan toe, “ik ben op dieet…” Nu dacht iedereen waarschijnlijk dat hij een anorexia patiënt of zo was, want hij was al mager.

Met een oprecht zielig en teleurgesteld gezichtje keek hij naar Dakotah. Vervolgens draaide Harley zich met een gebogen hoofd om en slenterde terug naar de rekken waar hij alles had gevonden. Uiteindelijk kwam de vampier terneergeslagen terug met alleen nog het pak popcorn in zijn armen geklemd alsof hij een klein kind was met zijn lievelingsknuffel dat afgegeven moest worden omdat hij iets misdaan had. Een tijdje keek hij van het pak voedsel naar Kodah en weer terug. “Ik trakteer op popcorn” zei hij uiteindelijk met een flauw glimlachje.

Met een vreugdekreetje rende Harley naar de snoepstand. Kodah schudde meewarend het hoofd. Op stap gaan met Harley was een beetje als op stap gaan met een heel irritant kindje, dat je enorm blij maakt als je ook maar iets toestaat. Ze glimlachte. Hij had wel wat weg van een klein kind. En kleine kindjes waren nu eenmaal schattig als ze dolblij waren. Toen ze ook bij de snoepwinkel was, kwam het kleine kindje op haar af met armen vol versnaperingen.

‘Oooooh neen! Ik kan dat niet eten want…ik ben op dieet…’ Kodah barstte in lachen uit. Ze kon het niet helpen. Op dieet. Nou ja zeg. En wat voor een. Voor ze iets kon zeggen was Harley alweer verdwenen en kwam met enkel de popcorn weer terug. Hij zou trakteren. ‘Flauw hoor,’ begon ze, ‘Bij elk dieet mag je wel eens zondigen, dat is basisregel nummer één.’ Ze knipoogde. Hoopte dat hij de hint begreep. Het was hier te druk om letterlijk te zeggen wat ze bedoelde en ze kon niets anders doen dan wat ze net deed. ‘Haal maar terug, als je wil.’

“Haal maar terug als je wil” had Dakotah gezegd zodra Harley met alleen zijn zak popcorn terugkwam. Hij keek haar niet begrijpend aan, maar haalde toch zijn schouders op, draaide zich om en haalde al zijn “verborgen schatten” terug. Opnieuw met een grote grijns zei hij: “ik trakteer.” Harley wist dat hij een vampier was (wonder boven wonder) en dat hij dus niet echt mensenvoedsel kon eten. Hij had zich dan ook altijd voorgenomen alleen maar mensenbloed te drinken zodra hij een monster met rode ogen was. Nooit had de jongen gedacht dat hij mensenvoedsel een beetje zou missen. Als kind had Harley nooit gehouden van wat zijn moeder voor zijn neus schotelde, maar met snoep was natuurlijk elk kind te verleiden.

Harley besloot dan ook maar eens een uitzondering te maken, dit was al bij al zijn eerste uitje naar de cinema en in zijn fantasie was deze uitstap altijd overladen geweest met snoep. Vooral popcorn, véél popcorn. “Ik ga betalen!” riep hij enthousiast terwijl hij naar de kassa sprintte, al zijn veroveringen bij de kassierster legde, die hem lichtelijk verbaasd aankeek, en zijn geld pakte. Gelukkig kwam de jonge vampier net toe met zijn geld.

Zodra hij uit het snoepwinkeltje was zocht hij Kodah opnieuw en vroeg: “héhé… Wat nu?” Langzaam draaide Harley eens rond zijn as, waarbij het snoepgoed gevaarlijk wankelde, en keek hij aandachtig rond. De snoepveroveraar zag verschillende deuren met een nummer boven maar had eigenlijk geen idee waarvoor deze dienden. Hij veronderstelde dat Kodah dit wel wist dus wachtte hij ongeduldig totdat deze iets zei of bewoog richting ergens.

Het kleine kind wou trakteren alsnog. Kodah haalde haar schouders op. Goed dan. Hij spurtte naar de kassa en keerde triomfantelijk terug met het snoepgoed. ‘Wat nu?’ vroeg hij. Kodah glimlachte. Ze begon eraan te twijfelen of hij zelfs al eens in een bioscoop was binnen geweest. ‘Als we de reclamefilmpjes niet willen missen moeten we nu ongeveer naar de zaal gaan. Zaal 4 geloof ik…’ Ze checkte haar kaartje. ‘Jup Zaal 4.’

Ze pakte Harleys hand en huiverde even. Wat een coole kikker was die vampier. Letterlijk dan. Zijn huid was ijskoud. Net als die van alle vampieren. Hoewel, hij leek veel kouder dan die van Akai. Was dat een bijeffect van het nieuweling-zijn? Of beeldde ze zich het alleen maar in, omdat ze werkelijk gaf om Akai. Enfin, ze nam Harley op sleeptouw en ze kwamen de donkere zaal binnen. Kodah mijdde bewust de loveseats op de bovenste rij. Brrr het gedacht alleen al. Nee. Ze zocht een plaatsje ergens in eht midden van de zaal uit. Zoals ze al verwacht had, enorm veel verliefde koppeltjes. Bah. Was ze hier maar met Akai. Die kon haar ten minste afleiden van al dat kleffe gedoe. Ze richtte zich tot Harley. ‘Zitten we hier goed? En zo ja, magi k dan de popcorn?’ Ze begon nu echt honger te krijgen en de geur van de popcorn deed haar watertanden, maar ze durfde niets te pakken zonder te vragen. Hij had immers betaald voor al dat voedsel dat vampiers eigenlijk niet konden verteren…

Harley volgde als een puppy Dakotha. Hij had het moeilijk normaal te lopen, aangezien zijn verzameling snoep niet mocht vallen. Zodra ze in de zaal ware, en Koda vroeg of de plaats die ze uitgekozen had goed was knikte Harley afwezig. Zijn ogen waren gericht op het snoep dat gevaarlijk uit zijn handen aan het slippen was. Snel zette de jonge vampier zich neer en legde wat snoep op de lege stoel naast hem.

Toen zijn cinema compagnon om wat popcorn vroeg zette Harley de zak op de leuning (hij hield de zak nog met een hand vast zodat deze zeker niet zou vallen). Harley zei echter in de eerste instantie niets, want hij zat met grote ogen naar het scherm te kijken. De reclame was al begonnen. “Neem maar hoor” zei de afwezige vampier uiteindelijk. “Is de film al begonnen?” vroeg hij onzeker en hopend van niet terwijl er reclame van een auto op het scherm te zien was.

Harley plaatste de zak popcorn op de leuning tussen hen in, en Kodah beschouwde dat als toestemming, nog voor Harley het echt luidop zei. Ze nam gretig een handvol popcorn en propte het haast in één keer in haar mond. Beestig. Die wolvenmanieren begonnen zich meer en meer ook te manifesteren in haar gedrag als mens. Niet zo fraai. Misschien was het in dat opzicht makkelijker vampier te zijn. Misschien ook niet. Zij zou het in ieder geval nooit weten.

‘Is de film al begonnen?’ vroeg Harley schijnbaar doodserieus. Kodah keek hem ietwat ongelovig aan. ‘Uhm Neen, dit is nog de reclame. Ik geloof niet dat we tickets voor Transformers hebben dus…’ Vreemd. Was Harley echt wel zo’n fervente bioscoopbezoeker geweest als hij beweerde? Zelfs het kleinste kind wist dat er eerst reclame was voor de film zelf begon, met de boxen op maximum volume natuurlijk. Had ze haar oordopjes maar meegenomen. Het was erg irritant dat mensen niet zo goed hoorden als zijzelf. Oorverdovend stond dat geluid, sowieso al, voor gewone mensen, en zij met haar wolvengehoor had er nog veel meer last van. Een spotje voor Coca cola kwam voorbij. Nu kreeg ze dorst. Ze nam een slok van het water dat ze gekocht had. Eindelijk begon de begingeneriek van de film te spelen. En de boxen konden blijkbaar nog een decibel luider spelen.

Dakotah maakte Harley duidelijk dat dit nog reclame was en voegde eraan toe “ik geloof niet dat we tickets voor Transformers hebben dus…” Harley keek haar even vragend aan. “Transfowattes?” wou hij zeggen, maar de cinema leek besloot dat het scherm, waarop nu reclame van coca cola verscheen, interessanter was.

Plots begon de muziek nog luider te spelen en, veronderstelde Harley, begon de film. Lichtelijk geërgerd keek de vampier naar het scherm. “Waarom moet dat zo luid?” vroeg hij aan Kodah. Harley dacht er niet bij na dat niet iedereen zo goed kon horen als hun en dacht er evenmin bij na dat het zo luid voor hem was omdat hij een vampier was. “Zijn de mensen hier doof of zo?” voegde hij er aan toe. Dit was echter het laatste wat hij zei want de film begon nu echt en Harley keek met grote ogen naar de bewegende beelden.