Welcome Home.

Joan had Riona achterop Sunflower getrokken. Zo zat ze op de flakke kont van het paard. Het was een prima zit. En omdat de merrie zo'n vlakke rug had, zou Riona er niet van af glijden. Natuurlijk kon ze ook gewoon de achterkant van het zadel vastpakken of haar armen rond Joan zelf slaan. Samen hadden ze de nodige logeerspullen gepakt zoals tandenborstel, kussen, dekbed, knuffels, boeken, films en een paar privé spullen van Riona. Deze hadden ze in een rugzak en enkele tassen gedaan. De rugzak had Riona natuurlijk zelf om. Joan droeg een schoudertas. Aan het westernzadel zaten de overige rassen vastgeknoopt. En ohja. Er lag er ook nog één voorop de hals van Sun die Joan goed vast hielt. Samen reden ze het lange pad af tot ze bij een oprijlaan stonden. Daar stonden drie borden in de grond: 'Drukkerij Grey Grace, Fokkerij Grey en Verkocht'! De eerste twee boven elkaar met een pijl richting de oprijlaan. Daar reden ze nu ook in. Deze liep schuin omhoog, niet stijl, maar wel omhoog. Dit liept uit op een groot landgoed. Iets was je in Forks zelde tegen kwam. Op de Cullens en de Grey's na eigenlijk. De oprijlaan liep verder met aan beide zijde weilanden gevuld met paarden. Pas in de verte werd duidelijk waar het eigenlijk op uit kwam. Een groot wit huis, waar je letterlijk in kon verdwalen, stond voor hen. Joan bracht haar merrie tot stilstand.
,,Welkom thuis", lachte ze waarbij ze haar handen spreidde tot het huis. Nummer 88 stond er met sierlijke letters op de deurpost.
,,We brengen eerst Sun naar stal, daarna zal ik je iedereen voorstellen", sprak Joan snel waarna ze doorstapte naar achter het huis. Daar stond nog een huis, of meer een gagage. Binnen was iemand druk aan het werk.
,,Pappah", riep Joan hem zwaaiend toe. De man keek kort op van zijn drukwerk. Een norse blik was van zijn gezicht te lezen. Hij zwaaide flauwtjes terug waarop zijn blik nou niet verbeterde, hij werd eerder slechter.
,,Niks van aantrekken, hij is gewoon chago", fluisterde ze, ookal wist ze dat haar vader het toch zou horen. Ze stapte nu door naar het laatste gebouw, dit waren de stallen. Ze stonden gevuld met vele paarden waarop de laatste leeg was. Deze was van Sunflower. Naja leeg, twee kleine hinnikjes klonken uit de donkere stal.
,,Ja-ja, mama is thuis", bracht Joan lachend waarop twee veulen koppie's zich over de deur sloegen.

Riona keek haar ogen uit, "Wat een groot hui...Ow...Wacht...Dit is slechts de stal hea?" Riona begon inhoudend te lachen na haar 'blunder', ze liep langzaam naar de veulentjes toe, "Wat een schatjes though...." Ze ging op een strobaal zitten en pakte haar...Shit! "M'n I-touch...Ligt nog bij...F*ck!" Riona keek Joan angstig aan, "Ik haat het...." ze stond op en liep een beetje frusterend rond, wat moest ze doen zonder haar muziek. Vervolgens liep ze naar de staldeur en weer terug. Ze wist echt niet wat ze zal moeten doen. Ze kon moeilijk naar school huppelen om haar I-Touch op te halen, dan kreeg ze waarschijnlijk allemaal irritante vragen van minstens even irritante docenten. Trouwens, haar....Haar auto was ook nog bij haar oude huis, of liever: de Deurwaarder reedt er nu gezellig in, met daarachter waarschijnlijk een hulpje van meneer de deurwaarder die de Fort van haar vader bestuurde, met in het mandje Aay, want hij moest ook mee...Aay zal worden verkocht op een veiling omdat, volgens de Laatste Eer, honden slecht waren voor het Rouwproces. Haar lieve Aay zal misschien wel bij een hondenetende Chinees komen. Of erger: bij een kattenliefhebber...met 7 katten en dan die arme Aay bij al die vreselijke beesten...Ze moest er niet aan denken, te laat..Ze dacht er al aan..Arme Aay.

Joan had onder het stressen door van Riona, Sunflower op haar gemak afgezadelt. Het hoofdstel en zadel had ze rustig naar de zadelkamer gebracht waarna ze Sunflower kalm in de stal had geplant. De veulens begonnen gelijk met drinken waarbij Sunflower gelijk begon te eten. Er wachtte immers een heerlijke slobber op haar. Pas daarna ging Joan op de strobaal zitten waar zo even geleden ook Riona op zat.
,,It sucks to be you", grinnikte ze een melodie in haar woorden. Ze lachtte nog even na. Ze keek op naar op naar Riona die aan het ijsberen was. Ze stopte vervolgens een strosprietje in haar mond en legde haar vlakke handen op haar achterhoofd. Ze dacht even na, nu moesten ze terug waar Joan eigenlijk geen zin in had. Maar anders zou het verkeerd aflopen met haar Itouch. Plots klinken dan de motoren van auto's die het grind op komen rijden. Joan sprong waarbij ze Riona's hand vastpakte en haar mee trok terug naar het erf voor het huis. Twee auto's kwamen het terein oprijden. Uit één van hen stapte haar vader. Hij liep zonder iets te zeggen naar de achterklep die hij opengooide. Daaruit sprong een jonge husky(Aay). Uit de Fort daarachter stapte William, Joan's broer. Hij lachte breeduit naar het tweetal waarop hij naar ze toe kwam lopen. Hij spreidde zijn armen waarop Joan dat ook deed. Hij pakte de twee meiden stevig vast en drukte ze tegen zich aan waardoor ze bijna werden fijngeknepen. Ook tilde hij ze iets op.
,,Zusjes",riep hij lachend uit. Vervolgens liet hij weer los. De lach op zijn gezicht werd hierop als maar breder. Joan hielt hevig adem waarna ze naar hem opkeek.
,,Ook goeden dag", zei ze geïrriteerd.

Eigenlijk was Riona van plan om naar Aay te rennen en hem een big hug te geven, inplaats daarvan kwam er een jongen op haar en Joan af die hun een big hug gaf. Riona schrok best wel: eerst krijgt ze 14 jaar gene liefde of aandacht (behalve van Aay) en nu heeft ze op 1 dag een knuffel gekregen van een nog onbekende jongen en van Joan. Ze vondt het allemaal maar een beetje vreemd. Om haar een houding te geven legde ze ietwat opgelaten haar arm om de jongen heen. De jongen had 'zusjes' geroepen met een big smile. Ze vond dat maar een beetje vreemd, het is niet dat ze familie waren nietwaar? Ergens vondt ze het ook wel weer fijn om in een gelukzalige familie terecht te komen. Toen hij hun losliet lachte ze even verlegen naar hem, hij was wel erg knap. "Ik wil graag vrienden met je worden," zei Riona gemeend naar hem, net toen ze hem een grote glimlach wou geven voelde ze iets aan haar been. Aay zat half op haar te springen en te likken en te kwispelen als een dolle hond. Riona moest ditmaal uitbundig lachen, half van het gekietel van het gelik en half van het geluk die ze had sinds ze Joan ontmoet had.

Will zette na zijn uitbundige onthaal een aantal stappen naar achteren. Zo kon hij het nieuwe roedellid eens goed bekijken. Hij zette een warme en liefdevolle lach op die ergens best nep leek. Dit was hij ook. Will vond het gewoon leuk om met mensen te sollen, vooral als ze nieuw waren.
,,Nou Danoon", begon hij lachend, kijkend naar Joan. Vervolgens gingen zijn ogen van boven naar beneden over Riona heen. ,,Zo eentje mag je er elke dag wel meenemen", grijnsde hij waarom hij de hand van vaders op zijn schouder voelde. Hij keek wat geschrokken toen zijn ouwe heer hem een strenge blik toe smeet. Will was altijd al een beetje angstig geweest voor hun vader, natuurlijk omdat hij zijn echte vader niet is, maar ook om zijn karakter.
,,Ga jij de spullen maar uitpakken, Will", sprak hij met een onderdrukkende toon waarbij zijn ernsitg zilvere ogen in die van zijn zoon keken. William zette snel een paar stappen naar achteren en knikte. ,,Ja meneer", antwoordde hij knikkend waarna hij er gelijk vandoor ging. Uit de Fort haalde hij een aantal koffers en tassen waar nog meer spullen van Riona in zaten. Hierbij hielt hij het drietal sterk in de gaten. Vaders had zich nu namelijk op Riona gericht. Hij wachtte gespannen af. Met twee koffers in zijn handen liep hij alvast naar het huis. Zijn ogen bleven naar hun toegericht en nergens anders. Hij was namelijk benieuwd hoe Peter op het nieuwe lid zou reageren.
,,Riona niet", sprak hij op serieuse en vragende toon. ,,Spreek mij maar aan met Meneer Grey, loop me niet in de weg en hou je buiten onze zaken", hij bracht zijn woorden uiterst streng en met een doordringende blik. [i],,Hou je je hier aan, dan mag je hier wonen. Joan leid haar rond", waren zijn slot oorders waarna hij ervand door ging.
Will had alles gevolgt. Maar lette niet op. Hij keek namelijk niet voor zich en struikelde daarom over de grote koffers waardoor hij op het grond viel. Met zijn handen wist hij zich van het grind af te zetten. Alleen lagen deze nu helemaal open. Door zijn schrik reactie begon hij hevig te kuchen en greep gelijk naar zijn borst. Hierbij werd zijn witte, veel te weide t-shirt gelijk rood.

Joan liet een nep lachje horen op haar broer. Hij zag Riona blijkbaar wel zitten. Nou, dacht het niet! Hij was één player en zou geen enkel vriendinnetje blij maker, dat was zeker! Toen paps erbij kwam begon Joan te lachen. Ze wist dat hij Will aan zou pakken voor zijn gedrag. Peter wilde namelijk dat Will een nette en opgevoede jongen werd, en niet zoals hij nu was. Ze grinnikte dan ook op zijn angstige gedrag voor hun vader. Daar smulde ze van. Oké. Misschien ergens ver weg, heel ver weg, een beetje zielig. Maar hij kon het hebben. Nu hij weg liep, waren ze met z'n drieën. Vervolgens had pap het op Riona gemunt. Hij vertelde haar gelijk de regels die je moest weten. Zijn zilvere ogen leken hierbij dwars door Riona heen te gaan. Daarna ging ook hij weg.
,,Ja meneer", zei ze 'uiterst serieus' waarbij ze een salut afbracht. Vervolgens grinnikte ze even.
,,Ook daar moet je je niks van aantrekken, zo is hij gewoon", lachtte ze naar Riona maar keek op van een hoop kabaal gevolgt door Will's stem. Ze keek op en schrok toen ze zag dat hij op de grond lach. Ze rende gelijk naar hem toe.
,,Gaat het Will", riep ze hem gelijk toe. Bij hem aangekomen knielde ze haastig bij hem neer. Ze legde haar hand op zijn schouder en wroof er verzichtig overheen.
,,Moet ik iets halen"?

Riona schrok een beetje van de vertoning van Meneer Grey. Ze hoopte maar dat ze alle regels van het huis goed zal navolgen omdat ze het hier best wel leuk vond. Ze keek even snel naar de broer van Joan die braaf alle koffers optilde. Ze begon een beetje te grinniken, ze vond hem wel wat hebben, zo schattig. Toen hij plots begon te hoesten had ze in 1e instantie niet meteen door dat het iets ernstigs was. Pas toen Joan naar hem toeging en vroeg of ze iets kon doen begreep Joan dat het toch wel iets ergs zal moeten zijn. Ze kwam een beetje schuchter naar hem toe, ging aan de andere kant van hem zitten en keek hem bezorgt aan, "Gaat het wel.." vroeg ze zachtjes en bezorgt. "Moet ik iets doen?" vroeg ze aan Joan met angst in haar ogen. Ze vond het maar niets dat deze jongen zo hulpeloos op de grond lag.

Eerst besloot hij zichzelf maar naar achteren te duwen om vervolgens in kleermakerzit te gaan zitten. Dan zag het er niet zo extreem erg uit. Wat het eigenlijk wel was. Maar daar wilde Will niet teveel bij stilstaan. Hij had het t-shirt nog steeds strak vast. Met zijn vrije hand duwde hij de twee koffers van zich af.
,,Sorry, je koffers zijn beschadigd", viel hem op bij het wegduwen. Er zaten flinke krassen in door de grindsteentjes. Bij zijn woorden keek hij Riona met pijnlijke ogen aan. Zijn gekuch was over gegaan in een flinke ademhaling waarbij zijn borst hevig heen en weer ging. Hierbij stond het zweet op zijn voorhoofd. Hij kon er niks aan doen. De minste inspanning maakte hem vermoeid en zwak. De wereld was voor hem dan ook niet helemaal scherp nu. Het enige wat hij kon doen was blijven zitten om zijn ademhaling naar beneden te drukken. Hij keek van Riona naar Joan die hem al even bezorgd aan keek. Dit deed hem lachen.
,,Hah", begon hij met een flauwe lach op zijn gezicht. ,,Jij bent ook alleen bezorgt op zulk soort momenten", zijn lach deed pijn, maar hij liet dit niet merken. Alleen aan het eind, daar klonk een schelle piep waardoor hij in elkaar dook. De piep had wat weg van een hond. Zij ademhaling werd hierbij weer veel en veel sneller. Hij kneep zijn ogen dicht. Mijn zijn vrije hand, die nu tegen de grond als stond, pakte hij het grind stevig beet in de hoop dat de pijn zou minderen.

,,Die koffers boeien niet", had ze gespoken voor ze erbij stilstond dat ze voor Riona best tot waarde konden zijn. Aangezien ze misschien van haar vader waren. Joan keek van Will dan ook gelijk naar Riona. Maar dit was maar van korte duur. Joan vond haar broer nu toch echt een stuk belangrijker. Vervolgens begon hij te lachen bij haar blik. Joan keek verbaast op maar snapte al snel waarom hij dit deed. Ze was instaat hem een klap te geven.
,,Ukkel", sprak ze schuddend met haar hoofd. Ze had niet eens door dat haar hand nog altijd over zijn schouder wreef. Ze vond dit dan ook wel ineens heel onverwacht. Vaak hadden ze zulk soort momenten alleen bij gym, of bij 't paardrijden of verzorgen van de dieren. En heel soms als hij woest was. Dan kwam het ook nog wel eens voor. Maar dit was wel heel plots. Zijn ziekte werd dus wel erger, zoals Dokter Cullen verspeld had. Joan zuchtte lichtjes maar schrok toen van de piep. Hij hielt zijn wolven kant erbij omdat hij zo sterker was. Maar dat was niet de bedoeling! Gelukkig kwam er al snel redding. Moeder Joyce kwam naar buiten rennen, ze had de piep gehoord.
,,Aan de kant, aan de kant", riep ze al van ver. Joan deed snel een aantal stappen terug. Mams wist meestal wel wat te doen.
,,Meiden, gaan jullie maar alvast naar jullie kamer, ik regel dit wel", sprak ze snel. ,,Oh, hoi Riona", wist ze nog snel met een lieve lach tegen Riona de brengen. Pas daarna werd ze volkomen serieus. Joan besloot hierop Riona mee het huis in te trekken.

Riona schrok een paar keer heftig van hem, het ging zo te horen helemaal niet goed! Wat konden haar die koffers schelen? Alsof een mensenleven belangrijker was dan een paar koffertjes met spullen erin. Ze wou het hem net vertellen toen Joan haar het huis insleurde. Maar het zal waarschijnlijk wel goed met hem komen toen z'n moeder kwam. Die zal er waarschijnlijk wel raad mee weten. Eenmaal binnen begon Riona een beetje te trillen, "Geeze..Dat was eng...Is het wel vaker zo? En dat gepiep...Dat klonk.." ze stopte, ze wou zeggen dat het gepiep op een jonge wolf leek, maar ze hield haar mond. Op dit soort onzin zat Joan waarschijnlijk niet te wachten nu haar broer buiten half dood zat te gaan.

In haar ooghoeken keek ze nog om naar Will die ook naar haar keek. Hun zilvere ogen kruiste elkaar enkele seconden. Die van haar stonden bezorgd, die van hem angstig en smekend. Joan kon een traantje weg pieken waarbij ze twee grote voordeuren open sloeg. Daar kwamen ze in een hal met voor hun neus twee trappen die in maans vorm op hetzelfde punt omhoog kwam op een lange hal. In het midden van beide zat een volgende deur die naar de beneden verdieping leidde. Joan trok Riona na haar woorden de rechtse trap op naar de hal. Haar woorden maakte haar boos. Dat gepiep. Ze wist wat ze wilde zeggen. Het klonk als een wolf, een wolf die helse pijn voelde, diep van binnen. Joan kon er niet tegen haar broer zo te zien. Haar hart ging dan ook als een gek tekeer. De hal door gerent, sloegen ze een rechtse hals in. Deze leidde meer tot een helehoop deuren waar ze de achterste in gingen. Ze kwamen daar uit in Joan's kamen. Pas daar kwamen ze tot stilstand. Joan liet Riona's hand los. Daar werd het doodstil. Door haar kamer zou er een hoop dodelijk worden.
De muren hingen vol met wolven posters, boven haar bed een aantal tekeningen. De grootste vlak boven haar kussen. Er stonden meerdere wolven op met één vrouw. En als Riona goed had gekeken, kon ze herkennen wie. Het was Joan's moeder. Onder de tekening stond met sierlijke letters: familie. Het bed het een wolven dekbed en kussen. ernaast stonden allemaal wolven en honden knuffels. Naast het bed een bureau met daarboven een hangernd prikboord. Hierop waren verschillende krantenkoppen geprikt. Allemaal met titels als: beren gezien! beer vermoord man! beer gezien vlak bij woonwijk. pootafdrukken gevonden. beren en wolven. Ze gingen over de plaatselijke roedel. Verder stond in de hoek een hondenmand met daarin witte haren. Schamend draaide Joan zich tot Riona. Ze keek naar de grond en wist niks te zeggen. Ze wist namelijk niet of Riona het nu begreep. Misschien was er wel naar getrokken, naar monsters, en wist ze er iets van af.

Riona keek haar ogen uit in de kamer van Joan...Al die...Wolvenposters...Krantenkoppen..Die mand met haren...Riona vond het vreemd, maar wel ontzettend geweldig. Toen ging er een lichtje branden bij Riona. Dus dáárom leek het alsof...En dáárom..Ze snapte het eindelijk. Ze keek naar Joan die naast haar stond in de deuropening. Een rilling ging over Riona's rug. Wat moest ze hier mee? Ze klaagde wel altijd dat ze mensen zo saai vond, maar nu ze in Real Life een nietmens zag wist ze niet goed wat ze ermee aan moest. Ze besloot het volgende: "Je bent een wolf hea...Cool!"


[Inspiloos]

Joan had zich ondertussen al van Riona afgekeerd. Ze was naar het openstaande raam gelopen waar ze haar armen op de kozijnen liet rusten. Ze keek naar beneden waar een bekende auto stopte. Het van de auto van meneer Cullen. Haar tante kwam naar buiten rennen om hem vervolgens weer naar binnen te leidde. Haar dicht slaan van de deur van in Joan's kamer te horen. Haar tante reageerd altijd histirisch en overdreven, vandaar dat Joan tranen op haar gezicht kon zien. Nu waren ze allang weer vedwenen. Die vamieper waren dan ook zo snel. Haar ogen bleven nu op de auto gericht. Met een neergeslage, en emotieloze blik hing ze voorover uit haar raam te staren. Toen weerklonk Riona's stem. Eindelijk. Ze leek wel dood, maar natuurlijk was het een schrok. Je zat ineens bij 12 wolven in huis, wie had dat verwacht. Ze draaide haar lichaam waardoor ze nu met haar ellebogen op de kozijnen steunde. Zo keek ze met een flauwe grijns terug naar Riona.
,,Wees niet bang, we eten je niet op", sprak Joan dan maar gelijk. Zo gaf ze eigenlijk aan dat Riona gelijk had. Wat kon het haar ook schelen. Ze mocht het van haar weten. Van liegen hielt Joan namelijk niet.
,,Zeg alleen niet tegen me pa dat ik het je vertelt heb", vervolgde ze duidelijk. ,,Oké", klonk het nog met een schattig, vragend stemmetje. Daarop kwam de tweeling binnen. Twee jongens van een jaar of 20 kwamen binnen met alle koffers. Ze stelde ze vervolgens voor aan Riona met de namen Tom en Pat, wat eigenlijk Thomas en Patrick moest zijn. Ze knikte even naar Joan waarna ze weer verdwenen. Hierbij gaven ze door dat het goed ging met Will.
,,Nou", begon ze klappend in d'r handen. ,,Zullen we dan maar gaan uitpakken", zei ze lachend! Ze hoopte zo alle spanning weg te nemen. De rest zou ze later wel uitleggen. Eerst maar eens een vriendschap opbouwen en leuke dingen, samen doen. Want tot nu toe was het alleen maar gestress, voor alle twee.

Ze zuchtte eventjes en glimlachte toen, "Jammer dat jullie me niet opeten, dan was mijn leven misschien nog wat boeiender," grapte ze en begon haar koffer uit te pakken. In 1 koffer zou haar I-Touch moeten liggen. Ze pakte 1 koffer en begon die helemaal leeg te gooien, er zaten alleen kleren in. 3 jurken, een rode, zwarte en witte, 10 broeken en een stuk of 20 shirts en vesten lagen nu op de grond, maar het kon haar niets schelen. In de koffer lag nu alleen nog een donkerpaars sjaaltje die ze koesterde. Die had ze namelijk van haar vader gekregen toen ze 13 jaar oud werd. Ze kreeg een beetje een brok in haar keel maar slikte die gauw weg en pakte de andere koffer waar tot haar grote blijdschap haar stereo-set inzat inclusief I-Touch.

Hij stond stilletjes om de hoek van de deurpost naar het tweetal te pieken. Joan had hem al geroken en was druk met hem aan het communiseren. Ze wilde dan ook net een koffer openslaan tot Will zich plots liet zien.
,,Kiek-ah-boe", begon hij lachend. Met zijn handen op zijn rug zette hij en aantal stappen naar binnen. Nu stond hij in de deurpost. Iets naar voren gebogen keek hij van Riona naar Joan en terug. Er lagen drie koffers en twee tassen klaar om opengemaakt te worden. Hij zelf had een matras plus opklapbed meegenomen. Zonder verder iets te zeggen sleepte hij deze naar binnen naar een open plek. Daar klapte hij 'm uit. Dat hij alleen een broek aan het was hij al helemaal vergeten. Joan wees hem 'r dan ook onmiddelijk op. Nu waren de draden over zijn borst te zien. Met plakkertjes meten deze zijn hartslag die werden vastgestelt door een apparaat wat aan zijn spijkerbroek was geklikt. Infeite maakte het hem niks uit, het ging hem meer om Riona. Het keek haar nu dan ook strak aan met een vragende blik in zijn ogen.
,,Dit draag ik al heel lang, niks bijzonders", sprak hij vastberaden. En inderdaad, hij droeg het al 10 jaar met zich mee. Vanaf zijn achtste jaar kwamen ze namelijk achter zijn ziekte, en eigenlijk al te laat. Na zijn woorden ging hij verder met het bed. Hij schroog 'm tegen de muur waarna hij het dekbed en enkele kussens erop gooide.
,,Kijk na het uitpakken maar waar je 'm wil hebben", zei hij kijkend naar de meisjes. Het waren een hoop koffers. Vandaar dat hij even lachtte. ,,Ik help wel", hij kwam op de grond zitten, vlak naast Riona en schoof een tas naar hem toe. Hij deed hem voorzichtig open en gluurde even. Gelukkig. Geen ondergoed. Nee, dit waren gewoon spullen. Will sloeg hem dan ook met een smak open waarna hij er snel doorspitte.

Riona schrok lichtjes toen hij naast haar kwam zitten, hij kwam wel héél dichtbij. Het feit dat hij wolf was boeide haar niets, wél het feit dat hij erg knap was. Ze bekeek hem goed. Zijn haar was erg mooi, glansde een beetje, als een vacht. Zal het ook als een vacht voelen? Zijn armen waren een beetje gespierd en kwamen mooi uit bij de rest van zijn lichaam, die met een sixpach was voorzien. Zijn ogen glinsterden in de zon, mooie bijna zilveren oog. Vooral het mooie gedeelte was terecht vond ze zelf. Hij was echt héél mooi. Maar nee, daar mocht ze niet aan denken. Alsof hij geïnteresseerd was in zo'n saai, normaal mens als haar. Ze ging verder met uitpakken en probeerde haar gedachte aan William opzij te zetten, het werd tenslotte haar broer, was dat dan niet een soort incest? Niet echt natuurlijk, want ze deelden niet hetzelfde dna of bloed, maar alsnog?

[doe ff klein stukje Joan en dan Will onder 1 account]

Joan
Ze grinnikte naar het tweetal, ze lagen elkaar zo te zien wel. Misschien moesten zij elkaar maar eens beter leren kennen, Will was namelijk de socialste van de hele familie. Mischien op mama na, maar dat was het dan ook. Joan stond nu dan ook op en was van plan hun alleen te laten. Even een smoes verzinnen en ze was weg. Ja. Ze staarde weer even naar beide.
,,Ik ga mama helpen met het eten, zie jullie zo nog wel", sprak ze lachend waarop de gedachte met Will over en weer gingen. Hierdoor moest Joan haar lach vreselijk inhouden. Pas buiten de kamer, toen de deur was gesloten, schaterde ze het uit. Dit was dan ook in de kamer goed te horen. Ze rende snel naar beneden, naar de keuken.

Will
Hij keek op van zijn zus die plots opstond. Ze ging toch niet weg? Wel dus!
Nee, nee, nee, ik wil niet alleen blijven met Riona, bracht hij smeken in gedachte. Ik ken haar amper, ging hij verder maar tevergeefs. Je weet dat ik niet goed ben met mensen, zijn ogen werden groter. Plies, niet gaan, probeerde hij nog, maar Joan liep zonder pardon naar de deur.
Waag het niet die deur dicht te doen, klonk zijn gedachte plots veel strenger! Maar ook dit had geen nut. De deur sloot en viel in het slot. Tuurlijk. Nu zaten ze ook nog opgesloten ook. Joan zou hem waarschijnlijk pas open doen als ze gaan eten, topisch Danoon. Will keek vervolgens terug naar de koffer waar vooral badspullen, spellen en boeken in zaten. Ook een grote teddy beer, deze viel het meest op. Hij pakte hem uit de doos en zette 'm op schoot. Als een puppy aaide hij het speeltje over zijn bol. Zijn hand had zich tot een lichte vuist gevormt wat iets weg had van een poot. Will had zijn wolven trekjes meer als de rest van de familie, wat hij zelf niet door had. Pas na de zoveelste aai legde hij de knuffel aan de kant en ging verder met spitten. Een lag verscheen op zijn hoofd toen hij een bekent boek zag liggen: Torak en Wolf. Het kende het boek van vroeger.
,,Ook al gek van wolven", sprak hij lachend naar Rioan en liet het boek zien.

Riona keek smekend naar Joan toen ze hen zomaar aan hun lot overliet. "Great.." mompelde ze zachtjes. William pakte haar teddybeer, kon er ook nog wel bij, en begon het beestje te aaien, wat er wel heel schattig uitzag al zei ze het zelf. Toen William haar op Torak en Wolf wees knikte ze, "Een geweldig boek, ik heb ze alle 6 gelezen en bijna gehuild toen het einde kwam. En ja ik ben gek op wol....." ze wou zeggen dat ze gek was op wolven, maar had dat dan geen betrekking op hun? Ze begon lichtjes te blozen toen hij haar zo lang bleef aankijken. 'Kijk de andere kant op' dacht ze dan ook smekend, ze vond het maar niets dat zo'n mooie jongen zolang naar haar bleef staren, alsof zij zo boeiend was. Ze glimlachte even naar hem en ging toen snel verder met haar koffer helemaal uitpakken.

William bleef haar inderdaad lang aanstaren. Hij was getrokken door haar groene ogen. Iets wat hij zelden zag. Groene ogen kwamen namelijk niet voor bij weerwolven, en waren sowieso zeldzaam. Hij zelf had grijze ogen, wat niet echt boeiend was. Maar haar groene. Zonder dat hij het door had begon hij te staren. Zoals alleen wolven en honden dat konden. Hij zette hierbij gelijk zijn puppy-ogen op. Hierbij werden zijn pupillen ultra groot en bleef er niks van zijn grijze irissen over. Door haar aantrekkingskracht kwam hij ook iets naar haar toe. Maar toen klonk haar stem. Hij knikte. Maar het laatste deed hem wel een beetje lachen. Natuurlijk hat Danoon haar al verteld over wat ze waren, Joan kon dan ook niks voor zich houden. Dus ook het grootste geheim op de aarde niet! Hij keerde weer terug in zijn zit en knipperde een paar keer met zijn ogen. Zo nam zijn blik weer een vriendelijk glimlach aan met normale ogen. En niet van de ogen van: 'kies mij, kies mij'. Zoals in de dierenwinkel bij een pak vol pups. Toen weerklonk zijn gedachte door zijn hoofd. Hierop schaapte hij zijn keel. Hij kon het haar maar beter vertellen, anders zou hij het vervelend vinden voor haar.
,,Uhm, Riona", begon hij klein, kijkend naar de grond. ,,Het is maar dat je het weet, maar...", de woorden werde als maar zachter.,,Ik kan gedachte lezen...van iedereen", sprak hij en keek haar met schamende ogen aan.

Riona keek hem met een ijzige blik aan, "Je kan wát" fluisterde ze ongeloofswaardig, "Dan...Dan....Wel...Ik kan geen gedachte lezen..Dus vertel me wat je nu denkt alsjeblieft," zei ze en merkte dat ze roder en roder werd. Wat een vreselijk..Nee...Ze kon beter maar niets meer denken. In plaats daarvan staarde ze hem met ongeloofswaardige kleine oogjes aan. Ze streek even met haar hand door haar haar en pakte daarna om haarzelf een houding te geven een boek dat in de koffer lag (De belofte van de Wolven) Niet dat ze nou zo van lezen hield, maar boeken over wolven en dan voornamelijk weerwolven of vampiers boeiden haar altijd wel weer om ze in 1 ruk uit te lezen. Ze las nu eenmaal snel, binnen 2 uur kon ze over de helft van een boek van 700 bladzijdes zijn. Als ze zou willen.

Hij luisterde naar haar woorden gevolgd door een flauwe lach. Ze dacht namelijk niks. Teminste. Ze deed snel een poging alle gedachte te wissen om haar hoofd leeg te maken. Daarna pakte ze een boek. Waarschijnlijk om van onderwerp te veranderen. Will zelf vond het een goed idee. Alleen deed de stilte hem niks, het maakte hem nerveus. Hij ging dan ook snel verder met uitpakken. Hij legde een stel handdoeken naast de koffer. Vervolgens een stel washandje gevolgt door een badjas en nog meer boeken. Het lag er allemaal maar slordig in. Topisch zijn vader. Hij had het namelijk allemaal maar in een willekeurige koffer of tas gepropt en het vervolgens in de auto gedumpt. Toen duidde hij op een boek: Weerwolven. Hij keek er aandachtig naar en pakte het vast. Op de voorkant stonde behaarde mensen en antro's. Vreemd. Dat mensen nogsteeds denken dat zulk soort wezens bestaan. Weerwolven zien er gewoon uit als normale wolven, alleen dan groter. Dom hoor. Hij grinnikte zachtjes. Hij had de nijgin op in zijn werkelijke vorm te veranderen. Hierop voelde hij zijn hartslag toenemen. Hij kon zichzelf nogsteeds niet onder controle houden. Shit. Hij voelde zijn innerlijke wolf naar boven borrelen. Nee. Maar telaat. Will kon zichzelf nog net ophoog duwen en een aantal stappen naar achteren doen voordat hij in een fractie van een seconden in zijn wolf veranderde. Een lichtgrijze wolf, met een pikzwarte kop stond nu plots in de kamer. Zijn nu echt fel zilvere ogen keken strak op Riona. Zijn lippen krulde zich, een kwaade grom was te horen. De poten van het enorme beest zette zich op het onschuldige meisje af. De oren van het monster schoten in zijn nek. De norse vrons op zijn donkere snoet gaf hem een angstaanjagend uiterlijk. Hij schudde wild met zijn kop waarnu zijn flijmscherpe tenden zich ontblote.

[vergeet niet dat de deur opslot zit]

Riona schrok heftig toen William veranderde, vooral toen de nogal vlijmscherpe tanden zichtbaar werden en de wolf haar niet zo vrolijk aankeek. In plaats van uit het raam te springen of op wat voor manier dan ook te vluchten bleef Riona zitten waar ze zat. Ze kwam zelfs iets dichterbij dan eerst en haalde haar hand voorzichtig over de vacht van William, "Je bent mooi..Als wolf.." zei ze zachtjes, haar hand trilde een klein beetje maar verder was ze niet bang. Veel had ze niet te verliezen en misschien als hij haar beet kon ze ook in een wolf veranderen. Wat kon er gebeuren? Ja, hij kon haar doden, verscheuren, afmaken. Maar toch had ze ergens wel vertrouwen in hem.

Zijn zilvere ogen keken haar doordringend aan. De schaduw van het licht achter hem, viel op zijn snoet wat zijn kop als maar donkerder maken. Van binnen wist Will niet wat hij moest doen. Aanvallen was het eerste wat in hem opkwam bij het zien van een mens, en als wolf, kon hij dit niet tegenhouden. Zou hij dit niet doen, dan raakte hij in paniek. Toch wilde hij Riona geen pijn doen, hij hielt zijn kaken dan ook strak op elkaar. De aanwezigheid van een andere wolf werd toen plots sterker. Zijn ogen flitste naar de deur en terug, recht in de groene ogen van Riona. Plots ging haar trillende hand door zijn vacht. Hij voelde hoe haar fluweelzachte hand over zijn wang streek. Hij liet zijn agressieve blik vallen. Zijn kop liet zich tegen haar hand vallen waarbij hij zijn ogen dichtkneep. De wolf, achter de deur, leek verdwenen. De geur van vaders verdween. Will's ogen opende zich tot slaperige spleetjes, ze keken weer naar Riona. Zijn volledige kop kwam naar haar toe. Met gesloten mond duwde zijn natte neus tegen de hare. Hij hoopte dat ze zal blijven aaien, het was heerlijk.

Riona had half gedacht dat hij haar zal aanvallen, maar toen hij er zo vol overgave naar..Verlangde? Bleef ze door aaien. Ze legde voorzichtig zijn kop op haar schoot en krabde half achter zijn oor. Met haar andere hand aaide ze zijn rug. "Je bent helemaal niet zo gevaarlijk hea..In sprookjesboeken leren ze ons van jongs af aan dat wolven gevaarlijke rotbeesten zijn en dat ze je opeten. Toen ik klein was geloofde ik daar niet in, en nu heb ik dus bewijs dat het niet zo is. De Grote Boze Wolf at toch ook alleen die varkentjes op?" ze lachte half en aaide rustig over zijn rug.

Toen zijn kop op haar schoot erd gelegt, kwam zijn lichaam mee. Hij ging liggen waarbij hij zijn achterpoten naar één kant sloeg. Zijn oren verplaatste zich naar de zijkant van zijn kop waarbij een kleine piep klonk. Niet van pijn, maar omdat hij het zo fijn vond. Je word niet vaak geäaid als wolf moest je weten. Niet door familie, en zeker niet door vreemde. Die rende eerder hard weg, wat hun juist prooi maakte. Riona deed dan ook precies het goed. Ze bleef gewoon zitte, en toonde geen angst. Ze was dapper, vond Will. En hoogwaarschijnlijk meerdere. Hij had van Joan begrepen wat er allemaal gebeurd was met haar, dus hij wist de reden waarom ze nu hier was, samen met hem in één ruimte. Dit gaf hem een veilig gevoel. Hij had nu het gevoel dat hij geen monster was, maar gewoon Will. Hij sloeg zijn staart vervolgens om zijn achterhand om zich kleiner te maken. Hij was namelijk heel groot(groter als Jocab).