Welcome Home.

Riona bleef hem aaien, ze vond hem zo schattig en lief en zacht. Totaal niet monsterlijk zoals altijd in de boekjes werden beschreven. 'Weerwolven zijn angstaanjagend lelijk' niet waar. 'Wolven zijn gevaarlijke killers' niet waar, of tenminste, niet nu. 'Wolven vreten je op waar je bijstaat' klopte, maar niet de echte betekenis van opvreten, deze vrat Riona op, omdat hij zo vreselijk lief was. 'Weerwolven kennen geen emoties' niet waar. Riona bleef zo de zogenaamde feiten afgaan en ze stuk voor stuk bestempelen als 'niet waar'. Plots hield haar hand op met aaien, Riona was in slaap gevallen, half op de rug van Will.

Will voelde dat de hand van Riona stopte met aaien. Hij hief hierbij zijn kop iets ophoog en keek haar toe. In gedachte liet hij een brede glimlach zien waardoor zijn ogen spits naar voren gingen staan. Ze sliep. Ze zag er zo vredig uit. Riona was het eerste persoon op Joan na wat zo close met hem was en hem zo durfde te betasten. En oké. Moeders misschien ook, beide, niet te vergeten. Joyce was een zorgzame moeder, met een groot hard, al kon ze soms streng overkomen. Dit was omdat ze altijd gelijk wilde hebben. Maar dat hadden volgens Will alle oudere mensen wel een beetje. De drang naar zijn wolven vrom nam af. De vorm gaf toe, en Will veranderde terug. Hierdoor kon hij Riona is zijn armen nemen. En om niet perv over te komen legde hij gelijk in het klaarstaande bed waarna hij de kamer uitliep voor wat kleren. Voor hij naar buiten stapte keek hij nog even om. Riona zou even alleen blijven, heel even maar. Hij wilde de hendel overhalen, maar nee! Shit! Helemaal vergeten, deze zat op slot. Had hij weer. Met een droog hoofd keek hij naar de kledingkast van Joan. Snel schudde hij zijn hoofd, echt niet! Hij besloot terug te lopen, naar het bed van Joan. Daar ging hij zitten, hij sloeg de dekens om zich heen waarna hij rustig naar Riona keek in de hoop dat Joan snel zou komen.
,,ETEN", klonk toen de stem door het hele huis! Will keek op naar de deur, maar al snel weer terug naar Riona. Hij zal nog even moeten wachten.

Riona bleef doorslapen. Ze droomde over haar vader, haar moeder en haar nieuwe 'familie'. Ze droomde in kleuren. Ze droomde altijd in kleuren. Nooit in zwart wit. Dat liet ze over aan het echte leven. Plots werd ze wakker en zag iets wat ze liever niet had gezien. William. Will, poedelnaakt voor haar neus. Naakt, alles was goed te zien. Riona vond hem leuk, maar dit was toch iets teveel van het goede. Ze werd daarom ook knalrood en probeerde haar blik ergens anders naar toe te brengen. Tevergeefs, iets in haar wou dat ze bleef kijken. Want eerlijk is eerlijk: het was een heel mooi lichaam. Alleen, zoals eerder vermeld, veels te veel van het goede.

Wat Riona zag, bleef bij fantasie. Het beeld verdween namelijk toen Joan de deur open deed. Toen werd deudelijk dat hij zijn lichaam verstopt had in de dekens van Joan's bed. Zij begon dan ook gelijk hard te lachen. Een hoop gevloek stroomde daarbij haar hoofd binnen wat afkomstig was van Will. Ze stak haar tong plagend naar hem uit. Vervolgens keerde haar blik terug naar Riona die op haar eigen bed zat. Ze had waarschijnlijk geslapen. Hierbij stopte haar gelach. Ze keek nu gewoon met een lieve glimlach op Riona neer.
,,Kom, dan heeft meneer wat tijd voor zichzelf", sprak ze op plagende toon en maakte een gebaar. Maar Joan had geen zin om te wachten. Ze liep de kamer mee en trok Riona, die nog niet helemaal wakker was, van het bed mee de kamer uit. Ze liepen dezelfde weg als dat ze gekomen waren. Na de trap de eerste afslag naar rechts waar Joan twee grote en zware deuren open sloeg. Ze waren express zo zwaar, zodat alleen gespierde wolven hem open konden maken. Joan was niet echt gespierd, maar wel sterk. In de komende kamer stond een lange tafel, dwars in de nog langere kamer. De tafel was dan ook extreem lang, zo eentje die je in films ziet over ridders. Aan het ene eind zat Joan's vader. Aan de andere kant haar opa. Iedereen begroette hen met een vriendelijke lach en een hallo. Alleen de uiteindes, die bleven serieus voor zich uit staren. 22 mensen hadden zich rond de tafel gevestigd. Er onbreekte er nog 3. Will, Joan en Riona. Joyce zwaaide vanuit de hoek naast Peter. Daar waren tegenover haar twee legen stoelen. Joan trok Riona mee naar de plek. Daar schoof zij gelijk naar haar vader aan. De stoel tegenover de van Riona was ook nog leeg, en wie zou daar toch eens zitten?
Waar is de hond", klonk de stem van vaders over de tafel. Het bleef stil. Dan beginnen we wel zonder hem, altijd te laat, gromde hij. Iedereen haalde zo'n beetje tegelijk hun kom van het boord waar een heerlijk maal op hen wachtte.

Riona werd het huis ingesleurd, allerlei kamers, er leek geen einde aan te komen en wat een grote deuren, onmogelijk, bijna dan. Toen ze eenmaal bij de eetzaal kwamen keek Riona met open mond naar de tafel. Zoveel mensen in 1 huis! En dan ook nog allemaal vriendelijk begroette. Riona knikte kort en prevelde een kleine hallo. Riona werd nu weer meegesleurd, ditmaal naar een stoel waar ze waarschijnlijk op moest gaan zitten, daar waren stoelen voor nietwaar? Ze ging dus ook braafjes zitten en keek naar de lege stoel naast haar, fijn, daar zal Will wel gaan zitten...Met kleren aan..Toen de vader van Joan begon met praten was Riona meteen geconcentreerd op zijn stem. Vooral op het teken dat iedereen mocht eten. Riona was namelijk aardig uitgehongerd, natuurlijk niet zo erg als de wolven. Toen ze haar portie bekeek zag ze ook meteen dat haar portie flink was aangepast. Was de portie van de wolven een paard, dan was die van haar een konijntje. Maar toch vulde het heel snel en was het heerlijk.

Boven was hij druk bezig zich snel aan te kleden. Naja druk? Echt druk mocht zich natuurlijk niet vertonen, maar wel snel. Na een volgende spijkerbroek, t-shirt en benodigde te hebben aangetrokken rende hij denderent de trap af. Zijn harde stampen was altijd door het hele huis te horen. Sommige familieleden konden hem er wel om wurgen! Vervolgens stierde Will de hoek om, om daarna door de deuren de eetkamer te betreden. Voor de deuren ging hij op de raam. Hij ging nog eenmaal met zijn hand door z'n haar waarn hij rustig beide duren open deed.
,,Sorry, weer wat laat", sprak hij naar familieleden die lachend omkeken. Ook hij had een brede glimlach op zijn snoet. Het gevoel van schaampte kenden hij niet. Maar wel van angst. Hij kon de nijdige blik in beide hoeken bijna voelen. Er naar kijken deed hij niet. Alhoewel. Zijn blik keerde wel tot de hoek, maar niet tot de punt. Hij keek naar Joan, Riona en zijn moeder. Joyce keek hem met een lieve lach aan. Will kwam hierbij naar haar toegelopen. Met een boog ging hij vaders heen om zo rustig aan de andere kant terecht te komen. Daar ging hij zitten. Jocye moest zo nodig nog even aan haar zoons haar zitten, ze deed het dan ook strak naar achteren met wat speeksel.
,,Ma-ham", zei hij zeurend en duwde haar iets van haar af. Pas daarna begon ook hij met eten. Bijna iedereen was al begonnen en op de helft. Will was een snelle eter dus zou de rest makkelijk inhalen. Toen keek hij op naar Riona, die, hoe kon het ook anders, tegenover hem zat.
,Uhmm...", hij schaapte zijn keel. ,,Je moet maar niet meer zulke vreemde dingen denken", zei hij over het waanbeed wat ook hij van haar had gezien. Teglijkertijd kreeg hij het in z'n hoofd wat hem tot de tafel deed kijken. Elke wolf begon hard te lachen op 3 na. De hoeken uiteraard, en Joyce. Will sloeg zijn hand voor z'n gezicht. Tuurlijk. Dat kon er ook wel bij.
[,,Sorry Rion", sprak hij nog zachtjes.
Geeft niks, bracht ze troostend naar beide. Vervolgens keek ze over de tafel.
En nou kappen, of ander geen toetje", riep ze als comando. Alsof ze het tegen een stel puppy's had! Ze luisterde gelijk en gingen onmiddelijk door met eten.

Riona was net begonnen met de paar laatstse hapjes toen William kwam. Toen hij haar wees op haar gedachte schaamde ze zich diep. Tot nu had ze alleen maar voor problemen gezorgt! Een onbekende vrouw (moeder) die extra had moeten koken, William die een halve hartaanval had gekregen door haar koffers, Joan die haar kamer moest delen, en nu die rare droom die ze had over William. Het leek wel alsof ze niets goeds kon doen en alleen maar een last was. Ze besloot er niets over te zeggen en ook natuurlijk niet aan te denken, maar schuldig voelde ze zich wel, heel erg. Wat kon ze doen voor deze familie die haar zomaar onderdak had aangeboden zonder dat ze elkaar ook maar een beetje konden?

Neefjes en Nichtjes begonnen onderling met elkaar te praten. Ook de rest kwam uiteindelijk los. Joan ging een gesprek aan met haar vader waarbij moeders, Will en natuurlijk Riona stil waren. Will deed veel moeite om op een onderwerp te komen, maar kon niks verzinnen. Zelfs moeder ging uiteindelijk verder in het gesprek met haar man en haar dochter. Will wilde iets tegen Riona zeggen, iets! Iets over haar uiterlijk, hij aardig ze was, sorry zeggen van wat er was gebeurd. Haar verwelkomen....Tuurlijk! Haar voorstellen aan de rest van de tafel. Hij wilde zijn stoel naar achteren schruiven toen naast hem een stoel al naar achteren ging. Peter stond op waarbij de gehele tafel tot zwijgen kwam. Ze keken op naar de alfa vol spanning. Meestal als hij opstond was het iets balangrijks. Wat was het? Een vampier, een jacht, een oorlog, problemen in het dorp, het leger, ze hadden hen door, het toetje? Iedereen verwachtte het hoogste. Toen begon hij met praten.
,,Vandaag heeft een special persoon zich aan onze roedel toegevoegd", sprak hij duidelijk naar de hele tafel waarbij zijn hand naar Riona ging. Hij wijste express niet, omdat dat zeer ombeleeft was hier in de roedel. ,,Riona zal deel zijn van een familie en is eis dat zij met respect zal worden behandelt, zijn toon werd iets stenger. ,,Voor diegene die haar zien als anders, wacht een zware straf. Wolf en mens heeft voor eeuwen samen in vrede kunnen leven, dus ook in dit huis", bracht hij wijs met een knikje naar het nieuwe lid. ,,Ik benoem haar dan ook gelijk tot Cheta, wat haar onder mijn pups brengt. Alles daaronder luisterd naar haar woorden. Zij zal Cheta van Will zijn", sprak hij onverwachts en keek naar Will. De rest van de tafel begon hierop te klappen en de pups zelfs te juichen. William keek verbaast naar zijn vader. Zoiets had Peter nog niet eerder voor hem gedaan. Hij was zowaar aardig! Toen keerde Peters blik terug naar Riona. ,,Riona, geef ons de eer en vertel iets over jezelf", vroeg hij waarbij zij hele stem omsloeg. Hij klonk warm, met een vriendelijke glimlach op zijn gezicht. Zijn zilverblauwe ogen schitterde en keken vertrouwd. Na zijn vraag ging hij zitten.

Na deze vriendelijke woorden was al de twijfel van Riona als sneeuw voor de zon verdwenen. Ze knikte verlegen toen ze opstond en begon te vertellen. "Ik ben dus Riona Walker..Of misschien nu Grey....18 jaar, geboren op 22 april 1991 in Alaska. Toen ik 3 was stierf mijn moeder aan een ziekte en voedde mijn vader mij helemaal alleen op. Dat moest heel zwaar voor hem geweest zijn, ik moest elke avond koken omdat hij dag en nacht werkte om mij alles te geven wat ik wou. Eerlijk gezegt hoefde ik alleen zijn aandacht, maar ik mocht niet klagen, wat ik ook niet deed. Ik ben enigskind, en mijn vader is 2 dagen geleden van het balkon gevallen, die klap was hem overigens fataal. Voor de rest hou ik van Punk, Screamo en Rock, van de kleuren paars en roze en vind ik het geweldig om te fotograferen. Mijn favoriete dier is een wolf, ja echt waar, ook voordat ik jullie ontmoette. Ik vind mijn leven best wel saai net zoals normale mensen. Meer weet ik niet te vertellen, vragen staat natuurlijk vrij."

Alle ogen waren op Riona gericht. Ze vertelde alles dan ook zo rustig, terwijl hij best heftig was. Ze vertelde zonder pardon over haar verleden waaronder ook de minder leuke dingen. Opzich heel goed, zo kon de familie haar teminste begrijpen en helpen. Als ze maar open was, dan zou ze zich snel thuis voelen in de roedel. Tijdens haar gesprek zat Will heel ergens anders. Hij zag het voor zich hoe Riona kon helpen met de jacht. Ze zou zijn stem zijn naar anderen, zo kon hij zich meer focussen op de prooi. Ze zou niet hoeven lopen, ze kon op zijn rug. Zo zouden ze een goed team volgen. Vervolgens keek hij naar de opnieuw klappende familie. Will klapte snel mee. Riona was blijkbaar klaar, en inderdaad. Ze was stil. Maar al snel klonk er een andere stem.
,,Welke kleur vind je bij een wolf het mooist", vroeg een klein meisje van een jaar of 6 halverwege de tafel? Het was niet echt een boeiende vraag, zou je denken. Toch was de hele roedel één en al oor. Dit was een vraag die namelijk aan iedereen werd gesteld. Zo hielt iedereen zijn eigen punte telling bij. Even was het stil waarin Riona tijd had om antwoord te geven. Maar al snel klonk een volgende vraag vanaf helemaal achtereen. Hij kwam van de oude ex-alfa aan het andere eind.
,,Wat wil je later gaan doen qua beroep", vroeg ze grauwe maar toch lieve stem? Echt een stem die je verwachte van een oude, vriendelijke wolf in disney films. Hierna zweeg weer iedereen.

Riona lachtte even kort naar het meisje, "Zwart denk ik..Of donkerbruin." zei ze nog een beetje lachend, toen de volgende vraag kwam dacht ze lang na, wat voor beroep..Tja..Ze wist het eigenlijk niet echt, iets met talen sprak haar wel aan, of iets creatiefs, "Een artistieke Tolk," zei ze na een paar minuten nadenken serieus, "Of iets met dieren." vervolgde ze, wat misschien niet op de plaats was in dit huis vol met...Dieren, nee, niet zomaar dieren. Een huis vol met wolven, hele mooie wolven. Hoewel ze alleen nog maar William als wolf had meegemaakt wist ze bijna zeker dat de andere ook erg mooi of juist schattig moesten zijn. Vooral de kleinere kinderen van een jaar of 6/7 zouden waarschijnlijk superschattige, lieve, ondeugende welpjes zijn.

Sommige mensen begonnen hard te lachen, waaronder Joan. Ook vaders lachtte hard mee, en ook de ex-alfa. Deze waren met nog een paar namelijk allemaal zwart. Maar er waren ook treurende gezichten. De roedel was dan wel zwart/wit, maar dit betekende ook witte wolven, licht grijze, grijze en donker grijze. En natuurlijk Will die een uitzondering van met zijn licht grijze vacht en zwarte, donkere kop. Wat iedereen wel gemeen had, waren de grijze ogen die als wolf zilver kleurde. Oké, vader en opa hadden meet blauwe ogen. Deze waren als wolf ook fel blauw, wat er echt schitterend uit zag. Haar tweede antwoord werd vervolgd met een lach.
,,Dieren, ik ook", antwoordde Will op haar woorden en glimlachte lief. Toen stond Peter weer op.
,,Tijd voor de jacht, de dames, op Riona na blijven ditmaal thuis. De reuen verspreidde zich naar het bos en wachten op mijn teken", iedereen knikte en was in no-time verdwenen. Alleen de vrouwen en kinderen bleven achter. Ze begonnen met afruimen. Ook Will was er nog. Hij keek lachend naar Riona die de dag van haar leven gaat meemaken. Hij liep rond de tafel naar haar toe. Daar pakt hij haar hand vast en knikte.
,,Kom, tijd voor wat actie", lachte hij en trok haar voorzichtig mee de eetkamer uit naar de keuken die door een deur, overliep in het bps. Daar stonden 15 grote wolven in verschillende grijstinten te wachtte. Will deed wat afstand van Riona waarna hij in een wolf veranderde. Ditmaal niet zo agressief. Hij ging liggen en keek haar aan. Bij de blik in haar ogen had hij voor de komende 3 uur contact met haar.
,,Spring op m'n rug", sprak hij via gedachte.