dorst

Sya liep ongeduldig rond in het veel te dichte bos. Ze had ongelofelijk veel dorst, maar de sterke wind en de net gevallen regen maakte het onmogelijk om meer dan 2 bomen ver te ruiken en dat frustreerde haar. Ze had nood aan bloed, nu. Nog een ander probleem was dat Sya dit bos niet echt kende, het was de eerste keer dat ze hier kwam, en ze had het gevoel dat ze in rondjes liep.
Ineens hoorde ze het kraken van een tak, vliegensvlug draaide ze haar hoofd in de richting van het geluid, maar er was niets te zien. Vlug liep ze naar de plaats van het geluid, maar ook daar was niets te zien.
Was ze nu zo dorstig dat ze begon te hallicuneren, blijkbaar wel.
Dat ze maar vlug iemand, liefst meer dan 1, tegenkwam, of ze moest gaan jagen in de stad, en dat haatte ze.

Lilo sprong van boom tot boom. Het was geen geweldig weer om te jagen. Door de wind rook je bijna niets. Door datzelfde weer kwam er ook amper iemand in het bos. Maar als er iemand was, zou ze die vinden. Toen ze een tentje zag, dacht ze dat haar geluk niet opkon. Een gek die bij dit weer gaat kamperen. Kent die de verhalen niet dan? Vaak ergerde Lilo zich aan de onvoorzichtigheid van mensen, maar nu was het een zegen. Het waren er 3. Lilo sprong uit de boom en landde op een tak di brak. Ze dacht even dat het hele bos dat gehoord moest hebben. Maar de mensen hebben waarschijnlijk niets door. Ze ging naar de mensen en sloeg ze buiten westen. Ze had redelijk wat dorst, en wou niet dat er iemand zou ontsnappen. Het was een gezin, man, vrouw en zoontje. Vroeger zou ze dit erg gevonden hebben, maar ze was het al gewend. Ze mocht geen getuigen laten leven. Dus dood zou het kind toch moeten. Ze zette haar lippen op de nek van de man toen ze in een ooghoek iets anders opmerkte. Ze was hier niet alleen."Hey ook een hapje? Ik heb wel genoeg om wat te delen." Ze hoopte vurig dat ze niet tegen de bomen sprak, maar wist wel beter. Hier wass iemand aanwezig, en het was geen mens. Het was een vampier, dat kwam goed uit. Lilo voelde zich al een tijdje eenzaam. Ze hoopte dat hij/zij niet te jong was, want dan zou dit nooit de dorst kunnen lessen. Ze zijn ook sterker, dus misschien zou ze haar hele prooi moeten afgeven, en daar had ze geen zin in.

Sya had gelijk, er was nog iemand anders. "hey, ook een hapje? ik heb wel genoeg om wat te delen." vroeg een voor haar volledig onbekende stem. Wat ook maar logisch was, ze kwam hier bijna nooit. Instinctief schrok Sya terug voor het idee van een andere, vreemde vampier, maar ze had teveel dorst om het af te slaan. Moest het een vijand zijn, dan zou die toch nooit aanbieden om de maal te delen. Sya kwam dichter naar de andere vampier, die stond voorovergebogen bij een man. Wat verderop lagen ook nog een vrouw en een kind. "ik wil wel wat." mompelde Sya en ze liep naar de vrouw, met het kind zou ze nooit genoeg hebben, maar de vrouw was net goed. In één teug zoog Sya de vrouw leeg. Ze voelde zich meteen veel beter en was dankbaar dat ze deze vampier was tegengekomen, zo slecht kon ze toch niet zijn.

Lilo zag ho de vreemde vampier de vrouw leegzoog. "Je mag de kleine ook hebben, ik heb genoeg met deze hier." Lilo loog niet, ze had 3 dagen geleden nog een feestmaaltijd gehad, en deze man was goed gevuld. "Hoe noem je?" Ze had al een tijdje niemand meer gesproken, en voelde zich redelijk eenzaam. Ze hoopte dat deze vampier ook wel zin had in een babeltje. Maar waarschijnlijk zou ze eten en vertrekken. Lilo bekeek de vampier aandachtig. Het is facinerend om een dorstige vampier te zien drinken. Haar donkere ogen welden bij elkke slok feller rood. "Je bent niet van hier hé? Je moet hier oppassen. de wolven zijn hier niet hoe ze moeten zijn." Lilo had er nog nooit een confrontatie mee gehad. Maar ze had er al genoeg gezien. Ze was van plan om er eens met 1 een praatje te maken. Als ze er een alleen zou vinden. Wat zou een wolf alleen kunnen doen aan een vampier? Toch vertrouwde Lilo er niet op om een groep te ontmoeten. Ze waren veel groter dan gewone. Ja, Lilo zou dit tot de bodem uitzoeken, maar nu nog niet.

Ze was heel geconcentreerd bezig met haar maaltijd, maar toch hoorde Sya dat de andere vampier haar aanbood om de kleine ook te nemen. Sya had teveel dorst om het af te slaan, normaal zou ze dit walgelijk vinden, kinderen verdienden het niet om te sterven, ook niet onder deze omstandigheden. maar ze hoorde aan de hartslag van het kind dat het toch niet lang meer zou leven, dus nam ze het ook maar. "hoe noem je" vroeg de andere vampier die nu op haar aan het kijken was. toen Sya niet meteen antwoorde ging ze gewoon verder."je bent niet van hier hé. je moet oppassen, de wolven zijn hier niet hoe ze moeten zijn." Sya was klaar met haar maal en ze voelde gewoon de helrode die ze nu had, het voelde goed. "ik ben Sya, en ik kom hier... af en toe. ik reis vooral rond, dat is beter." Nu de blijkbaar heel aardige vampier haar dorst had helpen lessen, kon ze het haar wel veroorloven om vriendelijk zijn. Deze vampier was zo slecht nog niet, en wat was er nu mis met eens vriendelijk te zijn, voor de afwisseling "wat is jou naam dan wel, en ik vermoed dat jij hier woont?"

"Mijn naam is Lilo Achmatova. Ik woon hier niet, ik ben hier net komen wonen. Mij is het rondreizen wat teveel geworden." Lilo grinnikte even. Ze zag de walging op Sya's gezicht toen ze het jongentje begon leeg te drinken."Je moet je niet schuldig voelen, het is maar een mens. En stel dat ik hem nog niet half-dood had geslagen, dan nog zou hij doodmoeten. Of er nu uit gedronken word of niet. Ik wil geen getuigen." Lilo vond er helemaal niets aan als ze getuigen had. Maar af en toe was het een leuke bezigheid. Iemand laten lopen, hem naroepen dat hij niet te lang zou overleven. Hem 's nachts doodsbang maken, de hele nacht door. Om hem rond 5u 's ochtends de genadeklap de geven. Soms voelde Lilo zich schuldig om wat ze deed, ze wist dat de mensen gevoelens hadden en het gemeen was om daarmee te spelen. Maar het was zo leuk. Je kon het vergelijken met een kindje dat met zijn goudvissen speelde. ze even met een schepnetje boven water houden, gewoon om ze te zien spartelen. Lilo deed dat ook, alleen was het haar eten, en liet ze haar prooi nooit leven. Maar meestal vermoorde ze de mensen meteen. Ze snapte niet waar dit plotse meegevloel voor mensen vandaan kwam.

De vampier die Lilo heette zei dat ze niet moest inzitten om het jongentje leeg te drinken. Sya zoog hem snel leeg en keek toen op naar Lilo. Ze zag er genadeloos uit, alsof het haar niets deed. Wat waarschijnlijk ook zo was. Heel even gleed een golf van walging door Sya haar heen, maar toen bedacht ze dat ze zelf ook zo was. Het was de eerste keer dat ze een kind vermoorde, maar dat was enkel omdat kinderen zo weinig bloed hadden. "ik denk wel dat ik hier ook zal blijven, toch voor even." Sya voelde zich vertrouwd met deze vampier, logisch, ze had haar eten gegeven. "ik ken het hier nog niet echt, maar het komt wel."

Lilo dacht een lichte vorm van walging in Sya's ogen te zien, maar die verdween al snel. Het was te lezen in haar ogen wat ze dacht. Monster. Lilo vond het niet erg, erger nog, ze was het gewend. Ze vond het bijna een complument. Toen ze hoorde dat deze vampier hier even zou blijven, wist Lilo niet hoe te reageren. Een extra vampier was meer kans om zelf betrapt te worden. En minder voedsel. Maar toch vond Lilo dit geen slecht nieuws, want de vampier leek haar zeer aardig. "Dat wilt dus zeggen dat ik je nog regelmatig zal tegenkomen. Ik ben hier zelf nog niet zo lang, maar ik ken mijn weg hier al redelijk." Ze hoopte dat de vampier haar een beetje mocht. Sye zag er iemand uit waar je geen problemen mee wilt. Ondanks haar schattige uiterlijk, straalde ze precisie,kracht en leevenswijzheid uit.

Sya glimlachte, ze voelde gewoon de twijfeling van Lilo. of ze het nu goed is dat ze bleef of gewoon een extra bedrijging. "ik drink normaal buiten de stad, ik zal wel uit je weg blijven." zei ze, hopend dat Lilo haar mocht. want ook al was Sya sneller, sterker en gevaarlijker dan de gemiddelde vampier, Lilo zag er toch ook niet weerloos uit. "en ik zal je niet aanvallen, of je in de weg lopen als je dat beter vind." Sya aarzelde, ze wou niet weer helemaal alleen zijn, maar no way dat ze met mensen zou praten, die waren zo laag. Maar als ze hier wou blijven, en dat was het plan, dan moest ze haar gedeisd houden, of ze moest weer verhuizen. misschien zou ze een onderkomen moeten zoeken. "weet jij misschien of er hier nog ergens leegstaande huizen zijn"

"Neen, zo bedoelde ik het niet! Ik zou het wel aardig vinden als je me niet aanvalt, probeert te vermoorden en zo. Maar dit is plubliek bos, en niet enkel mijn terein. Je voed je hier zoveel je wilt." Lilo dacht na. Zelf woonde ze in het bos dus een huis leek haar een raar idee. "Ik weet wel dat er hier een woonwijk is. Volg de geur van mensen, je komt er zo." Lilo wist dat er daar huizen waren omdat ze er al gepasseerd was. Op een dinsdagavond was ze eens aan het wandelen, gewoon genietend van de geur van mensen. Ze had een meisje gevolgd die bijzonder lekker rook. Ze had het gesprek afgeluisterd dat ze met haar vriendin voerde, over hoe saai school wel niet was. Een grijns verscheen op Lilo's gezicht. Wel het meisje zou er niet meer heenmoeten.

Lilo zei haar dat er wel een woonwijk was en dat ze gewoon de geur moest volgen. Dat zag Sya minder zitten, nee, niet wonen bij de mensen. Als ze dat zou doen was binnen de kortste keren de hele wijk dood, want in haarzelf te beheersen was sya geen krak. Ze kon onopgemerkt door de stad lopen, maar wonen, nee. “ik smijt wel een paar bomen tegeneen en woon daar in, ik wil geen heel dorp uitmoorden. Nu ja, ik wil het wel, maar ja.” Nog voor Sya had gesproken zag ze dat er over Lilo haar gezicht een glimlach verschijnen. Sya was nieuwsgierig wat er in lilo haar hoofd omging. Ze leek een complex persoon, maar was dat misschien ook wel helemaal niet. verwarren. Sya fronste, waarom lachte ze nu, was het nog niet moeilijk genoeg om een vampier door te hebben, moest die nu ook nog eens gewoon gaan Lilo zei haar dat er wel een woonwijk was en dat ze gewoon de geur moest volgen. Dat zag Sya lachen. haar lippen waren nadenkend getuit terwijl ze probeerde te bedenken waarom ze nu zou lachen.

Lilo zag dat Sya haar lippen tuitte. Het leek of ze nadacht. Lilo liet de zoete herinnering over har schoolmeisje varen en ging terug naar de werkelijkheid van het bos en zette haar pokerface weer zien. Een paar bomen tegen elkaar gooien om een huis te maken. Het leek helemaal geen slecht plan. Zelf had ze geen thuis. Ze liep gewoon rond. Forks was al klein genoeg. "Ja iedereen uitmoorden is niet echt een goed plan. Anders zoiu ik nog maar eens moeten verhuizen..." Lilo dacht waaraan Sya dacht. Maar deze vampier zag er oud uit, dus Lilo wist dat deze waarschijnlijk ondoorgrondelijke geheimen had die ze niet zomaar zou prijs geven.

Het pokerface verscheen weer op Lilo haar gezicht. Heel even irriteerde haar dat nog meer, maar dan liet ze het maar. Wat zou het haar kunnen schelen. Verschrikt kwam ze tot het besef dat het meer was dan ze zou verwachten. Dat gevoel onderdrukte ze, ze mocht haar niet hechten. Ook al wist Sya nog weinig over het begin en pijnlijk gedetailleerd veel over alles daarna, maar van het begin wist ze wal nog dat hechten aan levende wezens slecht was. al was Lilo niet echt levend, toch leek het haar niet slim. Ach heel haar leven was ze al niet slim geweest, en kijk eens wie er nog leefde. Terwijl al die slimme vampiers en mensen die dachten dat ze slim waren toch lekker dood waren. “nou dan ga ik wat bomen vellen, het is eens wat anders dan mensen. Als je wilt mag je helpen.” Sya lachte, alsof een vampier haar zou helpen.

Lilo liet een hartelijke glimlach over haar gezicht trekken "Ik zou het geweldig vinden om je te helpen. Ik denk dat je al lang genoeg onsterfelijk bent om te weten hoe knagend verveling niet kan zijn. het lijkt mij een leuke afleiding." Deze afleiding zou ook niet zo lang duren. De vorige keer was dat wel anders geweest. Lilo had de belofte gedaan om Chyta, een jonge vampier, de onsterfelijkheid te leren kennen. Dat zou wel wat langer nemen. Lilo vond het wel leuk, maar het was lastig om te doen. Alsof je iemand leert te lezen. Alle dingen die Chyta lastig vind, zijn voor Lilo zo makkelijk als ademhalen. Makkelijk was het niet, maar alles was beter dan de sleur van het eeuwige leven. Lopen, jagen, lopen, jagen, verhuizen, lopen, jagen. Er kwam geen eind aan. Daarom noemde men het ook de eeuwigheid. Even vroeg Lilo zich af of ze dit wel wou. Monster. Het woord flitste weer door haar geest. Zoveel offers waren er gebracht. Was het dat waard geweest? Lilo wist het antwoord. Neen, niets was zo een offer waard. Maar dingen lopen nu eenmaal zoals ze lopen. Lilo merkte dat ze haar gezicht in plooi kon houden, ondanks de gedachte aan haar overleden liefde. Misschien begon ze eindelijk te verwerken.

Dus lilo wou helpen, sya was lichtelijk verrast maar was wel blij. Misschien konden ze een heel groot iets bouwen, dan had zij ook iets om in te verblijven. ‘dank je wel, dat gaat het werk heel wat minder saai maken.’ Sya vroeg zich af wat ze daarna zou doen, als het huis af was. ze wist het niet. al meer dan vierhonderd jaar hield ze haar bezig met elke plek op de wereld te verkennen en de geschiedenis van die plaats te leren. Maar nu was ze overal al geweest, en wat zij had meegemaakt, was voor normale mensen geschiedenis geworden. Er was niets meer te doen, en al snel zou er sleur in haar leven komen. Wat doen mensen die op één plaats blijven. Ja, werken en kinderen krijgen, een toekomst bouwen. Maar in werken had sya geen zin, ze geraakte wel op andere manieren aan geld. Kinderen kon ze niet krijgen en hoe kon je nu aan een toekomst werken als je er geen had. Ze had geen verleden, geen toekomst, enkel het nu. Deprimerende gedachte, dat was het. Sya schudde met haar hoofd en concentreerde haar weer op het nu.

Lilo glimlachte. In haar hooft begon het idee zich al uit te werken. Het zou geen kleine blokhut zijn. Maar een redelijk indrukwekkennde woonst, met als boomsoort berk. Alleandro hield van berken, bestefte Lilo op slag. in een berk hadden ze voor het eerst gekust. Hij wou haar wat meer leren over het bos, dus nam hij haar mee. Hij sprak over soorten bladeren en diersoorten. Lilo had enkel oog voor hem, maar wou geen nerd lijken, dus toen ze bij een berk kwamen had ze gezegt:"Deze boom lijkt me geschikter om te klimmen dan als woonplaats voor een specht." Hij klom haar snel achterna en toen ze boven zaten en een ongemakkelijke stilte was gepasseerd, had hij haar gekust. Ze had niet eens gedacht dat hij haar ook leuk vond. Lilo vergat het verleden even en bracht haar gedachten weer bij Sya. "Ja, lijkt mij leuk. Heb je een idee van een plaats?"

Lilo vroeg de plaats, daar had sya nog niet echt over nagedacht. Hier in het bos waren niet zoveel plekken die groot genoeg waren om een huis te bouwen. Op één plaats na dan, ze was er al eens geweest, het was er mooi en sprookjesachtig geweest, maar er kwamen vele anderen, vampieren, mensen en nog iets anders, de weerwolven waarschijnlijk. Dus het zou niet echt zo slim zijn om daar een huis te plaatsen, toch niet als ze van plan was hier lang te blijven zonder echt vijanden te maken. Nee, ze zou wel een stuk bos vellen en daar het huis zetten. “ik had gedacht aan een plaats aan de rivier, en daar dan het bos neerhalen.” Zei ze twijfelend, hopend dat daar niet ook van die weerwolven kwamen, want die monsters wou ze toch liever vermijden

Sya stelde een plaars aan de rivier voor. Lilo glimlachte en knikte. "Lijkt me een geweldig plan. Zou ik..." Lilo stoptte met spreken. Het was een belachtelijk idee. Dat ze noch maar durvde overwegen om haar te vragen om bij haar in de buurt een huisje te mogen zetten. Deze vampier was waarschijnlijk op rust en privecy gesteld. Ze zou er niets aan vinden.

Lilo wou iets vragen, maar stopte ineens. De aangeboren ziekelijke nieuwsgierigheid van Sya laaide ineens op. “zeg maar, maar ik heb wel nog een vraagje, er komen daar toch niet te veel van die walgelijke, afstotelijke, stinkende weerwolven?” het idee aan die monsters deed haar rillen. Ze was eens bijna dood geweest door zo een opvliegend karaktertje van wie zijn papie dood was. gelukkig waren de andere vriendelijker. Toch moest ze niets weten van deze wezens. Ze hoorden niet te bestaan, wat waren het, mutaties. Bha.

Lilo dacht na. Ze wist eigenlijk niet zoveel over de wolven. Ze had al een paar keer contact proberen leggen om bij te leren, maar ze grommden Lilo gewoon weg. ik denk niet dat ze nog maar van plan zijn om enig contact met vampeirs te zoeken en als ze je ruiken ze gewoon weglopen. Ik denk dat het redelijk safe is. Lilo glimllachte.

Goed zo geen wolven. “maar wat wou je dan zeggen…” sya was nog steeds nieuwsgierig. Ze kon zich niet voorstellen wat ze zou zeggen en moest het daarom gewoon weten. Het was niet meteen vriendelijk om dingen achter te houden. Ze snoof eens diep, zodat ze de richting van de rivier wist, en begon al wat plannen te maken. Het ding moest groot zijn, niet gigantisch. Het moest macht uitstralen en toch gezellig zijn. hoe mooier, hoe beter. Ze wou een voortuintje en haar achtertuin zou de rivier zijn. misschien zou het huis nieuwsgierige wandelaars lokken, dat zou handig zijn.

Welja, ik had gedacht dat ik misschien bij jou zou mogen wonen. Ik had al lang in geen huis meer gewoond, maar het lijkt mij leuk. Maar het hoeft natuurlijk niet. Lilo had door dat iets achterhouden voor dit nieuwschierig meisje niets uithield. dus zei ze de waarheid maar. Toch had ze het liever niet gezegd.

Lilo wou dus bij haar gaan wonen. Chill. “goed, je mag bij me wonen, dus toch een gigantisch huis.” Sya glimlachte, dit kon nog leuk worden, met twee in een huisje. Dan was ze niet zo alleen, zalig. Het idee van een eigen huis maakte Sya blij, welke vampier had nu een huis. Nog meer macht. Ze had wel gehoord dat hier nog een vampierenfamilie woonde, of ze er nu nog leefden of niet wist ze niet meer, maar wat boeide haar dat. Ze had gehoord dat ze anders waren, al wist ze niet wat dat inhield. Hoe konden vampieren nu anders zijn.

Lilo glimlachte tevreden. Ze had niet verwacht dat de vampier zou instemmen met haar idee. Oké, laten we dan maar naar de rivier gaan. Lilo haaste zich al in die richting. Ze hoopte dat Sya geen grapje maakte om haar belachelijk te maken. Maar ergens begon ze de vampier al te vertrouwen. Aan de rivier aangekomen zag ze dat de bomen berken waren. Lilo glimlachte. De oneindigheid zat haar mee vandaag.

Freddy was aan het rennen. Hij hield van rennen, zo voelde hij zich helemaal een met de natuur. Nu was hij al een 5tal uur onderweg. Hij wist niet goed naar waar. Freddy was eigelijk op zoek naar een beekje om iets te drinken. En het geluk was aan zijn zeide, want daar was er een. Vaag drong er een stank tot zich door. Hij kwam van ver, en was zeer onaangenaam. Freddy wist wat het was, het was de geur van een vampier, misschien meer. De voorbije 500 jaar had hij er een 30-tal tegengekomen. Elke keer had hij er enthousiast naartoe gelopen, Maar nooit bleek het zijn moeder te zijn. De 1ste keer had hij het vijandige stinkend wezen aangevallen. Daardoor heeft hij nu een litteken en een bijna dood ervaring. Nu wist hij wel beter. Ookal was de geur een goed teken voor de zoektocht van zijn moede'r, het was ook een groot gevaar. Hij dronk even en rende toen de stank tegemoet. Hij was al gewend geraakt aan de geur. Toen de afstand nog een 50tal meter was, veranderde hij in een mens en deed zijn broek aan. Hij wou niet te vijandig overkomen, ook al hadden de vampiers, die blijkbaar met 2 waren, hem al lang geroken. Eigelijk had hij niet echt hoop.