dorst

Sya snoof en trok toen haar neus op. Wolf. “ik dacht dat hier geen wolven waren.” Piepte ze, in een poging zo weinig mogelijk lucht te laten ontsnappen. Oplettend keek ze rond, en daar in de verte, zag ze iemand. Hij had zwart haar en was bruin getint. Er liep een groot litteken over zijn oog, creepy. Wat doet een weerwolf met een litteken. Genazen die niet abnormaal snel. Littekens konden bij hen toch niet. tenzij…, tenzij hij dat litteken had van een vampier. Maar dat kon ook niet echt, want als een vampier dat litteken had achtergelaten, dan zou hij nu al lang op een dierenkerkhof liggen onder de sectie honden. Sya liet een licht briesje in de richting van de jongen waaien, zodat de stank tenminste een beetje minderde.

Freddy keek de vrouwen na. Eigenschappen van zijn moeder: Zwart haar, bruiner getint, 1m75 groot. Slank. Vampier 1: bruin haar, bleek, 1m60. Slank. vampier 2: Zwart haar, bleek, 1m75 groot, slank. Maarja, vampieren zijn nu eenmaal bleek. Freddy kreeg een beetje hoop. Plots stak er een beetje wind op, waardoor de stank ondrachelijk werd. Hij trok zijn neus op voor hij sprak. "ik dacht dat hier geen wolven waren." Zei de kleinere vampier. Zou ze zo weinig weten dat ze niet wist dat zijn gehoor boven het gemiddelde lag? Ver boven het gemiddelde. "Of er hier wolven komen weet ik niet, maar ik ben hier op doortocht. Kennen julie toevallig ene Lilo achmatova. Ongeveer 500 jaar?" Hij keek hopend naar de grootste, ze kwam overeen met de opervlakkige vergelijking. Even was hij wel heel dicht bij zijn doel. Hij werd bang, bang dat het niet waar was, dat zou een harde klap zijn. of bang dat het wel waar was. Dat de dode versie van zijn moeder voor hem stond. Zijn reden van zijn lange reis. Wat zou hij doen? Ze was een vampier, dit was niet natuurlijk.

De wolf vroeg naar lilo. Hij kende haar naam. Nee, lilo zegde haar naam niet rap en zou dat ook niet tegen weerwolven doen. En hij wist dat ze 500 jaar was. Sya was verward. Ze keek lilo vragend aan en staarde toen weer naar de wolf. Die zijn neus optrok en een vies gezicht trok. Ow ja de wind. Sya liet de wind liggen. “waarom vraag je dat.” Vroeg Sya nieuwsgierig. Ze wist dat Lilo waarschijnlijk liever had geantwoord maar ze kon het niet laten. Een wolf die vroeg naar een vampier. Vreemd

Waarom hij dat vroeg? Normaal gezien zou hij denken dat hij beet had, dat ze meer wist. Dat het misschien het meisje naast haar was. de vragende blikzou dat bevestigen. maar dit zijn vampiers, en vampiers houden van spelletjes spelen. Het wou niets zeggen. Freddy wou opgelucht ademhalen toen de wind ging liggen, maar deed het niet. Ondanks dat de stank nu minder was, hij bleef overweldigend. Freddy was eigelijk verbaasd door haar reactie. Waren hier dan zoveel wolven? Waren ze wezens zoals hem dan zo gewoon hier? Het leek hem maar het best om geen vragen te stemmen en de hare te beantwoorden. "Wel, toen ik een half jaar was werd mijn moeder vermist, en toen vermoorde een vampier mijn vader. En nu ben ik al vrij zeker dat mijn moeder hem heeft vermoord en een vampier is. Dus nu zoek ik haar, omdat ik niets anders heb. Haar naam was Lilo Achmatova." Freddy wachtte gespannen. De kans dat het de grotere vampier is was er wel, maar dat ze dat zou toegeven... FReddy zou hier even blijven, dat was zeker. De kans was te groot. Hij zag zijn eigen gelaatstrekken dan wel niet in de hare, maar dat was dan ook niet te verbazen. Hij was van vlees en bloed. Zij daarintegen...

Lilo verstarde door een inorme stank. Ze haatte weerwolven echt. Maar Sya leek ze leuk te vinden, dus ze liet haar het woord doen. Blijkbaar vond Sya de geur ook maar niets, en ze zorgde voor een windje. Heerlijk, het verminderde zijn afschuwelijke aanwezigheid. Maar dat vond hij blijkbaar niet zo tof, ook Sya merkte dat op en liet het weer weer voor wat het was. Spijtig. Ondertussen ging er een gesprek aan de gang. Lilo verstijfde. Dat kon niet! Een zoon, dat zou ze toch wel onthouden, ze Onthield Aleandro toch ook, naan, een zoon leek haar onwaarschijnlijk. Hij was een leugenaar. Maar misschien ook niet, ze hetkende Aleandro zijn gezicht in dat van de getinte jongen. Ja, hij leek sprekend op zijn vader.""Freddy? Toch vond ze het vreemd, Ze onthield hoe ze hun zoon zouden noeman, maar de jongen zelf niet. Het was vreems, maar perfect mogelijk. Maar hoe kon het dan dat hij een weerwolf was? Zou het gen in haar familie zitten? neen, ze was vrij zeker van niet. Maar bij Aleandro kon het wel. Het waren allemaal zeer gespierde mannen langs die kant. En ze hadden iets misterieus... Hoe groter kon de ironie worden. Ik ben Lilo, een vampier, maar mijn hele gezin zit vol weerwolven, Ja, mijn natuurlijke vijanden. Het idee klonk zelf dom. maar toch was het zo, en waarschijnlijk was het haar schuld dat het gen van haar zoon gereageert had en hem als dit gemaakt had. Ze voelde zich schuldig, en trots tegelijkertijd. Ze was een moeder, en dankzij haar vampierheid leefde haar zoon nu nog steeds. Helaas wel als een monster...

Ze kende zijn naam. De koude, dode vrouw voor hem was zijn moeder. Ze wist van zijn bestaan, ze heeft hem nooit gezocht. Waarschijnlijk dacht ze dat hij al dood was, en dat was begrijpelijk. "Ja, dat is mijn naam. Zo hebben jij en Aleandro mij genoemd in de korte tijd dat we nog een gezin waren." Freddy had veel verwacht van deze ontmoeting: blij weerzien, iets geweldadig. Zelf een een ontmoeting vol tranen zat in zijn verwachtingen. En dat zou het worden. Zijn ogen schoten vol. Hij wou haar omhelzen, maar hij was bang voor haar reactie, dus hij bleef staan. Keek haar aan en liet een traan over zijn wang rollen. "Zou je het erg vinden als ik bij jou bleef? Ik zal niet tot last proberen zijn, en veel deo spuiten dat je neit teveel last hebt van mijn geur. Ik ben al oud genoeg om voor mijzelf te zorgen.." Hij hoopte dat ze hem niet afwees, niet na 500 jaar rondtrekken op zoek naar haar. Dan zou hij liever gehad hebben dat hij gewoon gestorven was.

Lilo zag haar zoon huilen, en deed bijna mee. Maar ze hield haar tranen in. Ze stapte naar hem toe en gaf hem een knuffel. Ze dacht niet aan zijn geur, of aan de hare. Ze dacht er niet aan dat ze natuurlijke vijanden waren. Zelf die kloof kon haar niet van haar zoon scheiden. Hij leek op Aleandro, maar dat maakte niet uit. hij was gewoon Freddy. Op school had ze last gehad met zo een wezen. Nu besefte ze dat het fout was. Ze kon niet kiezen. Eigenlijk was het allemaal de schuld van de vampiers. Maar wat maakte dat uit? Ze had hem nu, bij haar, en het maakte niet uit dat ze monsters waren. Ze waren samen. Een steek van verdriet ging om haar heen. Waarom had ze Aleandro niet gewoon veranderd?

Freddy lied zich vastnemen door zijn moeder. Hij had het niet verwacht, en haar stank was afschuwelijk. Toch wazs hij blij om het troostend gebaar. Door de dichte aanwezigheid van de vapier begon hij hevig te trillen. Nee, nu mocht hij niet veranderen. Het zou niet mogen. Hij loste de omhelzing en ontspande. "Sorry, maar nu vind ik het neit de moment om te veranderen." Hij haalde onschuldig zijn schouders op. Nu had hij zijn moeder gevonden en was zijn grote zoektocht ten einde. "Ik weet niet goed hoe dat zit, maar ik zou het liefst in een huis wonen. Ik heb genoeg geld om er zelf een te kopen, en voor mijzelf te zorgen maar eigenlijk zou ik het lliefst met jou samenwonen." Hij keek zijn moeder smekend aan. Dit was niet zoals het hoorde, vampier en weerwolf. Ze zouden niet samen horen, en zeker niet als moeder en zoon. Maar toch was het zo, en moest het niet zo zijn, dan zou hij haar nu niet zien. Zouden ze allebij al lang onder de grond liggen. hij was blij dat het toch zo was.

Lilo werd een beetje verscheurd toen hij zich trillend losmaakte uit haar omhelzing. Maar het leek haar ook niet het beste plan dat hij zou veranderen. Freddy had behoeftes. Hij had een huis echt nodig.Toen keek ze naar. keek naar Sya. Ze waren van zin geweest om een huis te bouwen. Zou dat plan nog steeds doorgaan met een weerwolf erbij? "Wel, ik en Sya waren van plan om zelf een huis te bouwen. Als ze er niets op tegen heeft mag je er natuurlijk bij" Lilo keek Sya smekend aan. Ze zou het begrijpen als die geen vreemde weerwolf in het huis zou willen. Zelf zou ze Dakodah er helemaal niet in willen, zelf al was het Sya haar dochter. maar ze begon haar mening toch te misdoen.

Freddy wou bij hun gaan wonen, en Lilo zag dat helemaal zitten. alles hing van haar af. Woehaha, macht. “mij goed hoor.” Zei ze nonchalant, weg macht. De enige reden omdat ze ja zei, was omdat ze niets tegen weerwolven had, en ze zo veel meer over die soort te weten kon komen, en ze wou lilo ook niet kwijt als vriendin. Dat waren meer redenen, maar goed. Sya bedacht wat zo een weerwolf nodig zou hebben. Alles wat normale mensen nodig hadden, of meer, of minder. Ze wist het niet. maar freddy zou het wel zeggen. Het zou wel een aanpassing zijn, met een weerwolf in huis. Te hopen dat hij zijn manieren zou houden en mens zou blijven in het huis. Sya lachte toen ze de mogelijke situaties voor zich zag. O ze hoopte voor wat ambiance in huis, en met een weerwolf, weervos (ze had freddy eens in het bos zien lopen, en het was een vos, geen wolf. Sya was strijk gegaan voor een uur.)was dat bijna verzekerd.